Ο Δρυΐδης και η Αθάνατη νεράιδα

Παλιά, πριν πολλά πολλά, αμέτρητα χρόνια.

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο πέρα και μακριά από κάθε φαντασία, ήταν ένα δάσος μυθικό. Βελανιδιές απλώνονταν παντού και κάθε μία είχε το δικό της Δρυΐδη. Κατακόκκινα σφενδάμια ανακατεύονταν με οξιές, αγριόκερδους και πεύκα, που συναγωνίζονταν το ένα το άλλο στην ομορφιά.
Τα λουλούδια άνθιζαν όλο το χρόνο και τα πλάσματα που ζούσαν εκεί ήταν απόλυτα ευτυχισμένα, επειδή δε γνώριζαν τίποτα πέρα από το δάσος! Υπήρχαν, γιατί δε γνώριζαν πως δεν υπήρχαν.
Ξωτικά, νεράιδες, γίγαντες, αλλά και πόσα άλλα, ζούσαν ευτυχισμένοι και οι μονόκεροι πηγαινοέρχονταν παντού χωρίς να κινδυνεύουν!
Το δάσος αυτό δεν το γνώριζε κανείς! Ήταν αποκομμένο από την πραγματικότητα και δεν υπήρχε σε κανέναν χάρτη!
Ώσπου μια μέρα μια μάγισσα το ανακάλυψε κατά λάθος!
Ένα ξόρκι της πήγε στραβά και η μάγισσα βρέθηκε κατά λάθος στο μυθικό δάσος. Έσκασε από τη ζήλια της όταν είδε πως όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι και αμέσως βάλθηκε να τα καταστρέψει όλα!
Πάνω από το μυθικό δάσος απλώθηκε μια πράσινη ομίχλη, που κατέβαινε, κατέβαινε, ώσπου το έπνιξε. 
Το γέλιο της μάγισσας αντηχούσε παντού καθώς το δάσος άλλαζε για πάντα!

Σήμερα, πριν 6-7 ώρες.

Η Αθάνατη ξύπνησε. Τίναξε τα φτερά της κι εκείνα άνοιξαν με δυσκολία!
Ένιωθε παράξενα και όταν πέταξε προς τη δροσοσταλίδα που χρησιμοποιούσε ως καθρέπτη, έβγαλε μια κραυγή φρίκης.
Ο Δρυΐδης που έμενε στον κάτω όροφο της κουφάλας στη βελανιδιά που μοιράζονταν, πετάχτηκε ως επάνω κι έτρεξε να την παρηγορήσει!
- Φύγε, φύγε, μη με κοιτάς, έκλαψε εκείνη και προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από το ηλιοτρόπιο που άνθιζε στην κάμαρά της!
- Καλή μου Αθάνατη, πρέπει να σου εξηγήσω πολλά της είπε εκείνος και της έδωσε ένα κομμάτι φύλλο να σκουπίσει τα δάκρυά της.
Της τα είπε όλα. Για τη μάγισσα, για τα μάγια, για την αλλαγή.
- Πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή και να συνηθίσεις να ζεις σε έναν κόσμο που άλλαξε για πάντα, της είπε ο σοφός.
- Εμείς, εσύ δηλαδή, γιατί δεν άλλαξες; Εγώ γιατί έγινα αυτό που έγινα;
- Την ώρα που η μάγισσα έκανε το ξόρκι της, εγώ προστατευόμουν από  άλλο ξόρκι, πιο δυνατό. Θυμάσαι φαντάζομαι που πειραματιζόμουν με κάτι καινούρια ξόρκια. Δεν ξέρω γιατί, μα εκείνο με κράτησε μακριά από κάθε αλλαγή και μάλλον προστάτεψε κι εσένα μια και μένουμε στην ίδια βελανιδιά. Ίσως πάλι να σε προστάτεψε το όνομά σου... ποιος μπορεί να ξέρει, μουρμούρισε σκεφτικός.
- Χα, ωραία προστασία. Μα κοίτα πως έγινα...έγινα, έγινα...

- Λιβελούλα, συμπλήρωσε την πρόταση που δεν μπορούσε να ολοκληρώσει εκείνη, ο Δρυΐδης.
Έγινες ένα όμορφο έντομο και θυμάσαι ακόμα τα πάντα. Οι άλλοι μεταμορφώθηκαν σε ζώα που μελέτησα σκληρά για να τα μάθω...και όλα, μα όλα, έχουν τις χειρότερες ιδιότητες των ανθρώπων.
- Άνθρωποι; Τι είναι άνθρωποι; ρώτησε όλο περιέργεια η Αθάνατη.
Θα σου τα πω όλα. Θα σου μάθω όσα ξέρω και καλά θα κάνεις να κάνεις αυτό που σου είπα και παραπάνω. Να συνηθίσεις, όσο δύσκολο κι αν είναι.

Οι επόμενες ώρες πέρασαν με ταχεία εκμάθηση της καινούριας κατάστασης.
Η Αθάνατη φτερούγιζε ακούραστα γύρω από τον Δρυΐδη, προσπαθώντας να μη σκέφτεται πως ήταν, γιατί την έπιαναν τα κλάματα, κι εκείνος της τα έμαθε όλα.
Βγαίνοντας από την κουφάλα, έπεσαν σε ένα σμήνος πουλιών. 
- Μη φοβάσαι, οι κάργιες είναι, είπε περιφρονητικά εκείνος. Οι μοιρολογίστρες. Μεγάλες κουτσομπόλες. Όλη μέρα μοιρολογούν κάτι που δε θυμούνται! Μιλάνε συνεχώς για τις παλιές καλές εποχές και ό, τι κακό γίνεται, τρέχουν πρώτες να το μεταδώσουν παντού με την ελπίδα να κλάψουν όλοι! Μη σε δουν ευτυχισμένο, θα σου πουν όλα τα δυσάρεστα μπας και κόψουν τη χαρά σου. Να μην τις ακούς ποτέ. Να φτερουγίζεις μακριά τους όποτε τις βλέπεις!

Ένας ελέφαντας πέρασε από μπροστά τους και ο Δρυΐδης τον κοίταξε βαριεστημένα.
- Ναι, ακόμα ελέφαντας είσαι, του φώναξε κι εκείνος σήκωσε την προβοσκίδα του απελπισμένος, ενώ οι κάργιες άρχισαν να χασκογελούν.
- Μη σου κάνει εντύπωση που γελούν, στράφηκε στην Αθάνατη, πάντα χαίρονται όταν συμβαίνει κάτι που μπορούν να μεταφέρουν κι ας κλαίνε για τα μάτια!
Ο ελέφαντας, προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας, αλλά δεν μπορεί.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού είναι!
Δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτό που είναι και ζει δυστυχισμένος.

Ένας λαγός τους πλησίασε τρέχοντας, φωνάζοντας. "Προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω, προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω". "Ψηφίστε με" τους τσίριξε όταν τους πλησίασε κι εξαφανίστηκε πριν προλάβουν να μιλήσουν.
- Ω, μην ανησυχείς. Πρόλαβε τελικά, αν κι έχασε την κούρσα από την μπιρμπιλομάτα τη νυφίτσα. Αλλά θα τα μάθεις όλα σιγά σιγά...αν αρχίσω να σου λέω τώρα τι κουνάβια και τι νυφίτσες καπηλεύονται το δάσος μας, δε θα προλάβω να σου δείξω τίποτα άλλο!

Τώρα.

Κάθονται σιωπηλοί μέσα στην κουφάλα ο ένας δίπλα στον άλλον. 
Ο Δρυΐδης φέρνει συνεχώς στο μυαλό του την ερώτηση που του έκανε η Αθάνατη μόλις της τα έδειξε όλα. Η κακία, η αλαζονεία, η ζήλια, αλλά και άλλα χειρότερα ακόμα την έκαναν στο τέλος να κλαίει με αναφιλητά. 
Και οι κάργιες, χάρηκαν κρυφά, ενώ φανερά μοιρολογούσαν!

"Αδύνατον" είχε φωνάξει εκτός εαυτού! "Αδύνατον να ζήσω έτσι, δε θέλω να ζω εδώ. Δε γίνεται να κάνεις το δάσος όπως ήταν παλιά; Θα σε βοηθήσω κι εγώ, θα κάνω ό, τι μου πεις!".

Αυτά γυροφέρνει στο νου του εκείνος και στο τέλος παίρνει την απόφασή του. 
- Ας προσπαθήσουμε, είπε, να τα αλλάξουμε όλα. Πριν ήμουν μόνος και νόμιζα πως το φρόνιμο ήταν να κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και να συνηθίζω λίγο λίγο όλα τα στραβά.
Τώρα είμαστε δύο. Μπορούμε αν θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα!
Κι αν δεν τα καταφέρουμε, τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει. Κάτι θα έχουμε κάνει!
Πήγαινε για ύπνο τώρα, γιατί μας περιμένει σκληρή δουλειά αύριο κι άσε με να σκεφτώ τι μπορούμε να κάνουμε!
- Ναι, ας προσπαθήσουμε κι ό, τι γίνει. Αν είναι να ζω έτσι, δε θέλω να είμαι και να λέγομαι Αθάνατη. Δε θα το αντέξω για πάνω από 100 χρόνια όλο αυτό!
Όλο ελπίδα του έδωσε ένα φιλί καθώς φτερούγισε δίπλα του και ανέβηκε στον πάνω όροφο.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι της κι έκλεισε τα μάτια. Γρήγορα αποκοιμήθηκε κι ονειρεύτηκε πως όλα είχαν γίνει όπως παλιά.

Το παραμύθι, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, φτάνει ως την Αριστέα και στο "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι".