Η αλεπού κι ο μιναρές (Ζαπάντι)

Τι σχέση μπορεί να έχει μια αλεπού κι ένας μιναρές;
Καμία θα ήταν η σωστή απάντηση, αν σήμερα το πρωί δε συναντούσα την κυρά Μάρω ακριβώς στο μιναρέ!
Ποιο μιναρέ θα ρωτήσετε και ποια αλεπού...γι΄αυτό ας τα πάρω με τη σειρά!

Βρισκόμαστε στον κάμπο.
Στην Αιτωλική πεδιάδα!
Βορειοδυτικά του Αγρινίου (μισό να βρω πυξίδα, γιατί κάποτε πήρα ολόκληρο χωριό και του άλλαξα θέση, όχι γιατί έκανε καλύτερο φενγκ σούι, αλλά γιατί τα έκανα μαντάρα), βρίσκεται το χωριό Μεγάλη Χώρα, που παλιότερα το έλεγαν Ζαπάντι. Όχι πως ξεχάσαμε την παλιά του ονομασία, μια και οι περισσότεροι έτσι το λέμε ακόμα, αλλά η επίσημη πια ονομασία του είναι Μεγάλη Χώρα! Κάποιοι βέβαια ισχυρίζονται πως η ονομασία αυτή προϋπήρχε και δεν είναι καινούρια, αφού συναντάται και παλιότερα, αλλά δε θα σας κουράσω με τέτοιες λεπτομέρειες.

Το χωριό αυτό, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κατοικούνταν από μουσουλμάνους.
Εκεί έγινε μάλιστα μια πολιορκία ανάλογη με αυτή του Μεσολογγίου, αλλά δε μνημονεύεται, γιατί οι πολιορκημένοι εδώ ήταν οι μουσουλμάνοι.
Ένας μιναρές, είναι ό, τι έχει απομείνει από το παλιό τζαμί της περιοχής κι έχει μείνει να θυμίζει όσα κάποιοι δε θέλουν να θυμούνται. 
Μη με ρωτήσετε για ποιο λόγο. 
Δεν ξέρω! 
Η ιστορία δεν μπορεί να αλλάξει και με το να την αγνοείς επιδεικτικά δεν τη φέρνεις στα μέτρα σου.

Έτσι ο μιναρές στέκεται από τύχη εκεί, μια και καμιά απολύτως συντήρηση δεν έγινε ποτέ. Είναι κρίμα να τον αφήνουν να ρημάζει, μα δε νοιάζονται και πολύ!
Η μόνη αναφορά σε αυτόν στην επίσημη σελίδα του δήμου Αγρινίου λέει:

Είναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας. Πρόκειται για το μιναρέ ενός τζαμιού στην περιοχή της Μεγάλης Χώρας , κοντά στο Ζαπάντι, που ο καιρός τον έχει γκρεμίσει. Μαρτυρεί την παρουσία των Τούρκων και φέρνει στη μνήμη μας τη σκλαβιά αιώνων.

Πηγή:http://www.cityofagrinio.gr/city/tzami/tzami.html

Ο μιναρές φάντασμα λοιπόν...υπάρχει, μα είναι αόρατος στις ματιές των αρμοδίων.
Μόνο οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Αγρινίου (δεν είμαι καν σίγουρη αν τον ξέρουν σε όλο το νομό) τον γνωρίζουν και όσοι έχουν φίλους και συγγενείς στην περιοχή, γιατί ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται είναι επαρχιακός και δεν έχει νόημα να αφήσει ο άλλος την εθνική και να χωθεί εκεί. Εκτός αν χαθεί, που γιατί και πώς να χαθεί εκεί; Δεν έχει νόημα!

Σήμερα το πρωί λοιπόν, περνούσαμε αξημέρωτα από εκεί. Και συναντήσαμε την αλεπού. Ένα όμορφο, ενήλικο ζώο με εντυπωσιακή, φουντωτή ουρά. Διέσχισε το δρόμο με την ησυχία του και κατευθύνθηκε προς το μιναρέ!
Όχι, δεν έχω φωτογραφία. Και να προλάβαινα να βγάλω τη μηχανή, (ε δεν είμαι κι ο Λούκι Λουκ του φακού), δε θα έβγαινε στο λιγοστό πρωινό φως, σκέφτηκα και παρηγορήθηκα!
Και όσο κι αν έψαξα στα αρχεία μου βρήκα μόνο αυτές από παλιά.
Τη μοναδική φορά που σταμάτησα κάποτε στην άκρη του δρόμου για να τον τραβήξω και μια κακή λήψη με πολύ "θόρυβο",μέσα από το αυτοκίνητο (ήμουν συνοδηγός)!

Και κάπως έτσι μια αλεπού θα έρχεται στη σκέψη μου κάθε φορά που θα βλέπω το μιναρέ!
Ήδη άρχισε να υφαίνει εκεί ένα παραμύθι η πονήρω. Αν με πιάσει στον ιστό του τελικά, θα σας το διηγηθώ!
Και κοίτα σύμπτωση...με λένε Μαρία!