Όταν χάνεται η μπάλα

Η μπάλα βρίσκεται στα χέρια σου και νομίζεις πως είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Χαμογελάς με μια σιγουριά που δεν ξέρεις πότε ακριβώς φούντωσε μέσα σου σαν φωτιά, μια φλογίτσα τόση δα ήταν πριν λίγο, και  σηκώνεις το χέρι να ρίξεις εκείνη την ψιλοκρεμαστή μπαλιά που πάντα ονειρευόσουν.

Στο μυαλό σου ζεις ήδη τη στιγμή της δόξας και η ένταση γίνεται ανυπομονησία που σπρώχνει την μπάλα δυνατά.

Όχι τόσο δυνατά, όσο θα ήθελες, ούτε τόσο ψηλά, όσο περίμενες.

Η στιγμή του θριάμβου που ζεις στο μυαλό σου, σβήνει σαν πυροτέχνημα και χάνεται μαζί με τη μπάλα που έχασες.

Όλα πήγαν λάθος και το μόνο που κατάφερες είναι να μείνει μισό το παιχνίδι.

Κοκκινίζεις αμήχανα και προσφέρεσαι να την ψάξεις.

Θέλεις να βγεις από τη δύσκολη θέση με όση αξιοπρέπεια σου μένει, χωρίς να καταλάβει κανένας ούτε την απογοήτευση, ούτε τη ματαιότητα όσων ένιωθες να πυρπολούν το είναι σου, λίγες μόνο στιγμές πριν.

Ξεροκαταπίνεις και απομακρύνεσαι όσο πιο ψύχραιμα μπορείς, ψάχνοντας κι ελπίζοντας.

Και να! Εκεί ανάμεσα στα χόρτα κάτι βλέπεις.

Πλησιάζεις και ναι!...ουφ, τη βρήκες.

Δε θα τελειώσει το παιχνίδι έτσι άδοξα εξαιτίας σου.

Απλώνεις το χέρι δειλά μια και σκέφτεσαι όλα όσα ένιωσες πριν. Σχεδόν φοβάσαι να την πιάσεις, αλλά το τολμάς και η μπάλα βρίσκεται ξανά στα χέρια σου, σα να μην έφυγε ποτέ.

Κάνεις το τέλος αρχή και το παιχνίδι συνεχίζεται.

Μερικές φορές η μπάλα δε χάνεται μόνο στο παιχνίδι.

Έχει την τάση να χάνεται ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει κι αυτό είναι πραγματικό μυστήριο.

Πώς χάνεται κάτι που δεν υπάρχει;

Στα αλήθεια δεν ξέρω.

Ξέρω μόνο πως εύκολα μπορεί να ξαναβρεθεί...όταν καταλαγιάζουν οι φωνές και οι φωτιές που καίνε μέσα μας.

Φωτογραφίζοντας...και 11 ακόμα!

Day 26...quiet

Πριν λίγες μέρες εδώ παρέλαβα ένα βραβείο από την Ιωάννα (Ayten Aydan) . 

Προειδοποίηση: Αν κάνετε το λάθος να πάτε εκεί θα πρέπει να ακολουθήσετε πολύπλοκες διαδρομές.

Οι αναρτήσεις στις οποίες σας παραπέμπω λένε περισσότερα από 11 πράγματα, αλλά τα λένε κομματιαστά, σαν το μαρτύριο της σταγόνας ένα πράγμα.

Το ίδιο βραβείο μου έδωσαν η  Κατερίνα (Άποψη Τέχνης) και η Αλεξάνδρα (Craftland), οπότε μάλλον θα πρέπει να βρω άλλα 11.

Τι άλλο να γράψω;

Σκέφτομαι!
Όσο σκέφτομαι ας ευχαριστήσω τα κορίτσια που με σκέφτηκαν κι αυτά.

1. Θυμώνω με τα τσουβαλιάσματα.

Κι όταν θυμώνω μπορώ να τσουβαλιάσω κι εγώ πολύ άνετα και τότε θυμώνω και με μένα.

2. Δεν πιστεύω πως όλοι οι Έλληνες είμαστε κλέφτες και απατεώνες επειδή έτσι θέλουν να πιστέψουμε κάποιοι και αναφέρομαι στους "σωτήρες" μας πάσης φύσεως, Έλληνες και ξένους.

Αυτή τη χάρη δε θα τους την κάνω ποτέ και δε θα μπω στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς, μακάρι να πεθάνω!

Το δικό τους άλλωστε είναι μεταξωτό και ο "απαυτός" μου δεν ήταν ποτέ τόσο επιδέξιος όσο ο δικός τους.

Το τσουβαλάκι τους λοιπόν και σε άλλη ιστορία, να κάνουν εκεί το δράκο.

3. Όσοι πιστεύουν πως όποιος αναγκάζεται να εργαστεί ανασφάλιστος είναι κλέφτης, ή ότι πρέπει να κάνει καταγγελία, δε βρέθηκαν ποτέ σε ανάγκη και μιλάνε εκ του ασφαλούς.

Γιατί αλλιώς θα ήξεραν πως μια καταγγελία απλά θα έκλεινε τις πόρτες παντού, εκτός αν άλλαζαν χώρα, ενώ η άρνηση της ανασφάλιστης εργασίας θα του στερούσε το φαγητό άλλη μια μέρα.

Το να περιμένουμε από τους φτωχούς να βγάζουν τα φίδια από την τρύπα, ενώ ταυτόχρονα αφήνουμε τη γυναίκα που μας καθαρίζει το σπίτι ή μας φυλάει τα παιδιά χωρίς ασφάλεια, είναι τουλάχιστον γελοίο και χαζό (πολύ γενικά μιλώντας).

4. Δε μου αρέσουν τα δράματα, πολύ περισσότερο τα δράματα των πλουσίων που μην έχοντας άλλο μέρος να κάνουν επέμβαση πάνω τους επιχειρούν τη δική μας λοβοτομή.

5. Έχω βαρεθεί τις κρίσεις και τις επικρίσεις από όλους, ειδικά από τους βολεμένους και τους "ξεχρέωτους".

Είναι εύκολο όταν είσαι εξασφαλισμένος από στέγη και τροφή κι έχεις κι εκείνη τη δουλίτσα στο δημόσιο ή αλλού που σε έβαλε ο μπάρμπας να κάνεις "αυτοκριτική" ε..χμμμ...των άλλων(!!)

6. Πιστεύω πως και η ησυχία μπορεί να έχει αγκάθια...(δες αποπάνω)!

7. Οι άνεργοι δεν είναι τεμπέληδες!

8. Όσοι δεν έβαλαν πετρέλαιο φέτος δεν το έκαναν γιατί την είδαν χίπηδες και ήθελαν επιστροφή στη φύση.

9. Όσοι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό δεν είναι ότι δεν εκτιμούν τα γκουρμέ.

10. Τα παιδιά που πάνε νηστικά στο σχολείο δε θα σωθούν με ένα ποτήρι γάλα. Θα σωθούν αν βρουν δουλειές οι δικοί τους.

11. Το ξέρω πως τα έκανα αχταρμά, αλλά κάποια πράγματα έτσι είναι.

Έτσι κι αλλιώς πάντα υπάρχει η επιλογή των πολύπλοκων διαδρομών που είναι ίσως πιο εύκολη τελικά.

Day 20...where I stood

Day 21...full

Η βιολέτα γεμάτη άνθη, μπουμπούκια και σταγόνες.

Day 22...makes me smile

Μια παλιότερη φωτογραφία του Ρίκι (Μπρίκι) και των φίλων του.

Έφυγε μαζί με την αφεντικίνα του (φυσικά θα πάρω το παιδί μαζί μου...αυτά ήταν τα λόγια της κόρης μου πριν φύγει και μου στερήσει το...χμμ..εγγόνι)...μου λείπουν και οι δυο!

Day 24...a word

Day 24...cloud

Day 25...on my bedside table

Τα αγαπημένα - Hi-5

Η Γεωργία εμπνεύστηκε το Hi-5 photo που είναι ένα παιχνίδι φωτογραφίας και θα διαρκέσει 5 εβδομάδες.

Κάθε εβδομάδα θα δείχνουμε 5 αγαπημένα πράγματα.

Ξεκινάμε με τα 5 πιο αγαπημένα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας.

Αν θέλετε κι εσείς να πάρετε μέρος και να μεγαλώσει η παρέα κάντε μια επίσκεψη εδώ 

Η λίστα των δικών μου αγαπημένων ξεκινάει με δυο πράγματα που στην πραγματικότητα δεν είναι δύο, αλλά αμέτρητα.

Τα βιβλία και τις φωτογραφίες. Φυσικά δεν θα μπορούσα να φωτογραφίσω όλα τα άλμπουμ και τις κορνίζες που έχω σπίτι, γι' αυτό επέλεξα σαν συμβολική εικόνα την άκρη μιας κορνίζας πάνω στο ράφι.

Τα ράφια και οι βιβλιοθήκες του σπιτιού μου φιλοξενούν και τα βιβλία μου.

Βιβλία και φωτογραφίες λοιπόν παντού γύρω μου και όχι απλά αγαπημένα, αλλά λατρεμένα!

Ο καθρέπτης που βρίσκεται πάνω στο τζάκι είναι δώρο της αδερφής μου, που κατάλαβε κάποτε ακριβώς τι ήθελα και φρόντισε να το βρει και να μου το χαρίσει.

Φροντίζει πάντα πριν από μένα για μένα και την αγαπώ πολύ!

Άλλο αγαπημένο...οι γλάστρες!

Μέσα, έξω, παντού γλάστρες...όχι φυσικά μόνες τους.

Γεμάτες λουλούδια, φυτά και μυρωδικά, ομορφαίνουν τις μέρες μου με χρώματα και γεμίζουν τις καλοκαιρινές νύχτες μου και όχι μόνο με μοναδικά αρώματα.

Τελευταία άφησα τα παιχνίδια μου.

Η συλλογή μου με τις νεράιδες, το μικρό μου καρουζέλ, οι χιονόμπαλες, είναι όλα αγαπημένα και δεν αφήνουν ποτέ το παιδί που ήμουν κάποτε να ξεχαστεί και να νομίσει πως μεγάλωσε.

Νάρκισσος - Narcissus (Green day 33)

Ο Νάρκισσος ήταν ένας πολύ όμορφος νεαρός. Μαγεμένος από την ίδια του την εικόνα, έτσι όπως την έβλεπε στα νερά της λίμνης, έμενε συνέχεια εκεί για να βλέπει εκείνο το όμορφο πλάσμα που τον κοιτούσε από τα βάθη της, με την ελπίδα να το πιάσει.

Δεν τα κατάφερε ποτέ και πέθανε από μαρασμό.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου, λέει πως το όμορφο πλάσμα που έβλεπε στα νερά του θύμιζε τη δίδυμη και ολόιδια με αυτόν αδερφή του που είχε πεθάνει. Ερωτευμένος μαζί της (ή με τον εαυτό του;), έμενε συνέχεια στη λίμνη για να βλέπει το πρόσωπό της  ώσπου πέθανε από θλίψη.

Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή. Σε αυτή, ένας άλλος νεαρός ερωτεύεται παράφορα το Νάρκισσο, και απελπισμένος από τον παράνομο έρωτά του αυτοκτονεί. Τότε η θεά Νέμεσις, τιμωρεί το Νάρκισσο, κάνοντάς τον να ερωτευτεί τον εαυτό του και να τρέχει στις πηγές και στις λίμνες να κοιτάζει την εικόνα του μέχρι να πεθάνει.

Τώρα μου έρχεται στο μυαλό άλλη μια εκδοχή, αλλά όσες εκδοχές του μύθου κι αν γράψω, η ουσία είναι στο τέλος του.

Και το τέλος είναι ίδιο σε όλες.

Ο Θάνατος.

Πεθαίνει λοιπόν ο Νάρκισσος και στη θέση του φυτρώνει ένα πανέμορφο λουλούδι που κοιτάζει κι αυτό κάτω, θαρρείς για να συνεχίσει να βλέπει την εικόνα του.

Δε ζει πολύ κι όπως κι ο Νάρκισσος της μυθολογίας συμβολίζει τη θλίψη απέναντι στη φθορά κάθε ωραίου.

Όμορφο λουλούδι για να συμβολίζει θλίψη.

Άλλωστε κι ο Νάρκισσος μια χαρά θα τα περνούσε αν ζούσε αντί να αυτοθαυμάζεται ή να προσπαθεί να βρει στο πρόσωπό του τη χαμένη του αδερφή, ή αν δεν τον τιμωρούσε η θεά Νέμεσις. 

Σε κάθε εκδοχή του μύθου, όλα θα ήταν αλλιώς αν ο Νάρκισσος δεν ήταν αιχμάλωτος της εικόνας του και της ματαιότητάς της.

Δεν ξέρω αν αυτός ο νάρκισσος φύτρωσε εκεί που άφησε την πνοή του ο άλλος Νάρκισσος. Φύτρωσε όμως ήδη στους κήπους και το σκυμμένο του κεφάλι είναι μια ανάμνηση του όμορφου νέου και μια υπενθύμιση ταυτόχρονα.

Όποιος αφήνει μια εικόνα να τον γοητεύει και να τον φυλακίζει, είναι πάντα θλιμμένος κι ανικανοποίητος!

I am linking to Fiona {Green Day 33}

Στης βιολέτας τα χρώματα (Weekly Moodboard 8)

Ούτε που θυμάμαι πια πόσες μέρες βρέχει.

Θυμάμαι όμως τη μέρα που ο ήλιος βγήκε, σκορπίζοντας για λίγο φως κι ελπίδα.

Ήρθε σαν επισκέπτης από το παρελθόν. Ίσως πάλι να έφερνε μαντάτο από το μέλλον. Ένας ήλιος περισσότερο υπενθύμιση, παρά παρουσία.

Τα σύννεφα λες κι έχουν εγκατασταθεί μόνιμα πάνω από την πόλη μου. Λες και δεν αλλάζουν ποτέ βάρδια, μοιάζουν συνέχεια τόσο ίδια και τόσο αδιάφορα.

Δε σχηματίζουν σχέδια, δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι.

Μέσα σε όλη αυτή τη βροχή, το πως κατάφεραν οι βιολέτες να ξεκλέψουν λίγη άνοιξη και να ανθίσουν είναι μάλλον περίεργο.

Υπομένουν τη βροχή και σκορπίζουν στο άρωμά τους μια άνοιξη που φέτος είναι πιο επιθυμητή από ποτέ.

Θα ζήσουν τόσο λίγο, και δε θα έχουν χορτάσει τον ήλιο.

Έχει καιρό που η βροχή μας έγινε βραχνάς.

Ένα μουρμουρητό που δε λέει να σταματήσει και τριβελίζει τις μέρες και τις νύχτες μας, κρύβοντας τα πάντα σε μια υγρή καταχνιά που κάθεται πάνω μας και μέσα μας.

Ένας αδιάφορος γκρίζος ουρανός, κλαίει ακατάπαυστα και γίνεται τόσο κουραστικός και μονότονος. που λες και δεν ξημερώνει πια.

Και μέσα σε όλη αυτή τη μουντάδα του Φλεβάρη, ήρθαν στα χέρια μου "Οι Αύγουστοι" της γιαγιάς Αντιγόνης, να με ταξιδέψουν σε καλοκαίρια.

Δεν θα μπορούσε να κλείσει πιο αισιόδοξα η εβδομάδα της καταχνιάς.

Προς το παρόν αφήνω τις σελίδες του βιβλίου να με σαγηνεύουν, μέχρι να επανέλθω.

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel

Συμμετέχουν τα ιστολόγια:

  myStickland

  mytripssonblog

 beloved-ideas

  craftland

 smilies*

      Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome

Φρου φρου κι αρώματα!

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, δύσκολοι και για τις πριγκίπισσες σαν και του λόγου μας. 

Τι κάνεις λοιπόν, όταν μέσα σε όλα τα άλλα που σου αφήνουν χρόνους και καμώνεσαι πως δεν τα χρειάζεσαι, σου τελειώνουν και το άρωμα, αλλά και οι προσπάθειες να το παίξεις υπεράνω και ότι τάχα μπορείς να ζήσεις με το άρωμα του πράσινου σαπουνιού;

Μα αφού το θες πολύ, το χρειάζεσαι πες, μην ντρέπεσαι, αλλά δεν έχεις ή δε θες να δώσεις πολλά χρήματα για να το αντικαταστήσεις.

 Τώρα θα μου πεις...

-Σε τόσο δύσκολους καιρούς το άρωμα μας μάρανε;

Ναι, μας μάρανε κι αυτό. Εγώ θέλω να κάνω το μπάνιο μου και να αρωματίζομαι γιατί μου φτιάχνει τη διάθεση.

Και σιγά μην τους επιτρέψω να με κάνουν καταθλιπτική με το ζόρι.

Τελειώνει λοιπόν το άρωμα, το πορτοφόλι άδειασε επίσης και φως δε φαίνεται στον ορίζοντα ούτε προβλέπονται αρωματικοί ψεκασμοί.

Τι κάνεις;

Κάνεις μια βόλτα από το Φρου φρου & αρώματα και παίρνεις ένα άλλο.

Ναι, αλλά έλα που σου αρέσει το δικό σου και δε θες να φοράς άλλο άρωμα.

Τότε τι κάνεις;

Κάνεις εκείνη τη βόλτα που λέγαμε, και παίρνεις το άρωμα που αγαπάς στην πιο πιστή αντιγραφή του!

Ξέρω οι αντιγραφές δε σου αρέσουν. Ούτε εμένα μου αρέσουν, αλλά δε θα καταλάβεις καν τη διαφορά!

Άσε που και η τσέπη μου λάτρεψε τη συγκεκριμένη αντιγραφή.

Κι αφού τελικά δεν μας ψεκάζουν  με το αγαπημένο μας άρωμα, στο χέρι μας είναι να ψεκαστούμε μόνοι μας και οικονομικά!

Κατευθείαν από το χθες!

Η υπέροχη ιδέα της Ρένας δε θα μπορούσε να με αφήσει ασυγκίνητη.

Μας προτρέπει να ανοίξουμε τα συρτάρια μας και τα μπαούλα μας και να θυμηθούμε τους θησαυρούς που κρύβουμε εκεί.

Αν θέλετε κι εσείς να δηλώσετε συμμετοχή και να αρχίσετε να ψάχνετε, κάντε μια επίσκεψη εδώ!

Αποφάσισα να αρχίσω την παρουσίαση με το σετ του καφέ, που ήταν το αγαπημένο της μαμάς μου!

Το είχε πάντα μέσα στη θήκη του και το χρησιμοποιούσε σπάνια.

Μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις άνοιγε το ντουλάπι που το φύλαγε.

Έφτασε στα δικά μου χέρια, έτσι με το βαλιτσάκι του και το χρησιμοποιώ κι εγώ σπάνια.

Μου αρέσει όμως να το βλέπω!

Κι επειδή όλα ξεκίνησαν από τις υπέροχες φοντανιέρες που μας παρουσίασε η Ρένα δε θα μπορούσα να μη βάλω τη φοντανιέρα της μαμάς μου.

Την έχω πάνω σε ένα ράφι, για να μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και τις σκανταλιές μου.

Κάθε φορά που τη βλέπω, θυμάμαι όλες εκείνες τις επιδρομές που έκανα κρυφά στα σοκαλατάκια που φιλοξενούσε.

Σε μια από αυτές τις επιδρομές, έσπασα κάποτε και το καπάκι. 

Δυστυχώς δε θα ξανακούσω εκείνον τον μοναδικό ήχο που υπάρχει ακόμα ζωντανός στις αναμνήσεις μου.

Μάλλον η ιδέα μου είναι, αλλά εκείνα τα σοκολατάκια που έπαιρνα τότε κρυφά, είχαν μια νοστιμιά και μια γλύκα που κανένα άλλο σοκολατάκι δε μου φαίνεται αντάξιό τους.

Ίσως απλά η μαγική φοντανιέρα να τα έκανε τόσο νόστιμα.

Σήμερα, είναι αρκετά ταλαιπωρημένη κι έχει ξεβάψει σε αρκετά σημεία.

Δεν έχει την ομορφιά που είχε κάποτε.

Είναι σαν ξεθωριασμένη, γλυκιά ανάμνηση!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι (μου)!

Όχι δε δα σας πω για το γνωστό μυθιστόρημα του Μίλαν Κούντερα.

Άλλωστε το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια και δε θυμάμαι και πολλά.

Τι είμαι πρέπει να πω.

I am...

Πριν λίγες μέρες με αφορμή ένα βραβείο, μίλησα, ή μάλλον σας έβαλα να κάνετε πολλές διαδρομές και να διαβάσετε για μένα.

Θα ήταν υπερβολικό να το κάνω πάλι.

Αφήνω τη φωτογραφία να μιλήσει!

Day 19...I am...

Ε ας πουν κάτι και τα τραγούδια!

"...I believe in fairy tales and serendipitous encounters
Catch a tiger by the tail and make a wish, drink from the fountain..."

Elizaveta

"...I want more impossible to ignore,

Impossible to ignore.

And they'll come true, impossible not to do,

Impossible not to do..."

The Cranberries - dreams

Day 18...Something I don't like

Τι δεν μου αρέσει;

Να βρέχει συνέχεια.

Και δυστυχώς στα μέρη μας το παρακάνει.

Μας έχει τσακίσει η υγρασία!

Στο χέρι μου - In my hand (Green day 32)

Φωλιές πάνω στα γυμνά δέντρα και στο φόντο ένας χειμωνιάτικος παγωμένος ουρανός.

Ο φακός μου δεν έπιασε κανένα πουλί. Μόνο έναν μοναχικό περιπατητή.

Πριν λίγες μέρες ο ήλιος βγήκε για λίγο κι έκανε τα πράσινα ακόμα πιο πράσινα.

I am linking at Fiona {Green Day 32}

Day 17...in my hand

Μου λένε "όλα είναι στο χέρι σου!"

Καμιά φορά αφήνουν το συγκεκριμένο "αυτό" να κυλήσει πάνω στο "όλα", να το καλύψει, να το εξαφανίσει.

-Αυτό είναι στο χέρι σου!

Κάτι είναι στο χέρι μου, αλλά ποτέ δεν είναι "όλα" στο χέρι μου.

Ούτε καν "αυτό" δεν είναι πάντα στο δικό μου χέρι.

Έχω δύναμη, αλλά δεν είμαι παντοδύναμη.

Στο χέρι μου βρίσκεται μόνο ό, τι κρατάω.

Ό, τι δεν πιάνεται είναι σε άλλα χέρια.

Εδώ στο χέρι μου είναι ένας μικρός θησαυρός.

Κρόκος Κοζάνης

Όσα θέλω να σας πω.... (βραβείο)

Η Ιωάννα (Ayten Aydan) μου χάρισε αυτό το όμορφο βραβείο και πρέπει να πω 11 πράγματα για μένα. 

Κατά καιρούς έχω πει πολλά πράγματα. Εδώ παίζω κι εσείς 

μαθαίνετε ακόμα και ποιο τραγούδι ήταν Νο 1 σε Μεγάλη 

Βρετανία και Αμερική την εβδομάδα που γεννήθηκα.

Αυτό κι αν είναι πληροφορία!

Όπως θα δείτε για ένα μήνα φορτώθηκα όλο το χρόνο στην πλάτη 

μου. Αυτό θέλω να το καταγγείλω κι επίσημα.

Εδώ  θα βρείτε άλλα 7  κι  εδώ  7 ακόμα!
Α κι άλλα 7 εδώ!

Στη συνέχεια πρωτοτυπώ και λέω...άλλα 7 εδώ , αλλά απαντάω και σε 11 προσωπικές ερωτήσεις.

Αν θέλετε να μάθετε τι αγαπάω και τι μισώ, ελάτε κι από δω.

 Αν πάλι βαριέστε να πάτε παντού, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Κι εγώ βαρέθηκα να ψάχνω, 

μια και είμαι σίγουρη πως έχω πει κι άλλα έτσι μαρτυριάρα που είμαι.

Ιωάννα σε ευχαριστώ πολύ που με τίμησες με το βραβείο.

Όποιος το θέλει, μπορεί να το πάρει.

Θα χαρώ να με στέλνετε κι εμένα εδώ κι εκεί (μάλλον εδώ κι εδώ) ή να πείτε για πρώτη φορά όσα θέλετε.

Και λίγο από "photo a day".

Τα "αδιάκριτα" θέματα τα ξεπετάω όπως βλέπετε.

Τρία αυγουλάκια κι έξω από το...ψυγείο!

Day 15...in my fridge

Και πάμε στο τέλειο!!

Που είναι μια φωτογραφία που δεν είναι καθόλου τέλεια.

Για κάποιο λόγο με μάγεψε η κίνηση (δεν είναι σα να χορεύει;) που φαίνεται να έχει η φακή.

Ω, ναι, φακή είναι.

Την είχα σπείρει για άλλο θέμα, αλλά τότε δεν είχε φυτρώσει ακόμα.

Τώρα είναι κοτζάμ φακή (μπαλαρίνα), τη βλέπω και τη φτύνω.

Day 16...perfect

Κι ό, τι θέλει ας γίνει...(Weekly Moodboard 7)

Ο τίτλος του βιβλίου του Φίλιπ Ροθ, ήταν το μότο των ημερών μου.

Ό, τι θέλει ας γίνει είπα και πήρα τα βουνά, τυλίγοντας στο χαλαρωτικό πράσινο όλες μου τις ανησυχίες και τις αγωνίες.

Δεν ξέρω αν ήταν ο Ερμής ανάδρομος, αλλά μια εβδομάδα που ξεκίνησε καλά, κατέληξε σε παρεξηγήσεις και άσκοπα λόγια χωρίς σημασία. 

Λόγια του αέρα έπεσαν, σαν το μετεωρίτη που αποφάσισε χτες να τρομάξει τη γη, και τάραξαν τα νερά.

Κι ενώ οι ταραγμένοι κύκλοι απλώνονται και χάνονται σιγά σιγά και τα νερά ηρεμούν,  ό, τι θέλει ας γίνει, λέω ακόμα μια φορά και αφήνω τον Ροθ να με παρασύρει με το μυθιστόρημά του και τους χαρακτήρες που δημιούργησε. 

Βυθίζομαι στην ανάγνωση και αφήνω τον άνεμο  να φυσήξει λυτρωτικά και να ξεδιαλύνει  τα πάντα.

Η ιδέα μου είναι, ή ο Ρίκι γίνεται όλο και πιο σνομπ όσο περνάει ο καιρός;

Μα σαν Άγγλος αριστοκράτης δεν είναι εδώ;

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel

Συμμετέχουν τα ιστολόγια:

  myStickland

  mytripssonblog

 beloved-ideas

  craftland

 smilies*

      Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome

Αγάπη είναι...

...What is love but a strangest of feelings?

A sin you swallow for the rest of your life

You've been looking for someone to believe in

To love you, until your eyes run dry...

Razorlight - Wire To Wire 

Φαντάζομαι πως θα έπρεπε να βάλω μια φωτογραφία που να θυμίζει κάτι από Άγιο Βαλεντίνο και τη γιορτή του έρωτα.

Όμως τη χάρη του συγκεκριμένου Αγίου δεν την έχω πάρει ποτέ ιδιαίτερα στα σοβαρά.

Όχι γιατί δεν είμαι ερωτευμένη, ούτε γιατί είναι ξενόφερτος.

Άλλωστε για καλό μας έρχεται από τα ξένα ο Άγιος κάθε χρόνο.

Να γιορτάσει θέλει και να κινήσει όσο μπορεί κι αυτός (χα, εδώ θα δούμε τι θαύματα μπορεί να κάνει!..) την αγορά που πεθαίνει.

Και η γιορτή και η τόνωση της αγοράς καλοδεχούμενα είναι.

Απλά δεν μπορώ να το δω όλο αυτό σοβαρά.

Δεν τον τιμώ τον Άγιο όσο θα έπρεπε και το ξέρω.

Ντροπή μου!

Πιστεύω όμως πως τον έρωτα και την αγάπη πρέπει να τα γιορτάζουμε και προπάντων να τα τιμούμε καθημερινά.

Για σήμερα φωτογράφισα ένα στιγμιότυπο απλής, αληθινής, άδολης αγάπης.

Χρόνια πολλά σε όλους!!...γιατί και οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες!

Περπατώ εις το δάσος

Σταματάω το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και κατεβαίνω.

Παίρνω το ανηφορικό δρομάκι και προχωράω μέχρι να το συναντήσω. 

Σε λίγο το μονοπάτι βρίσκεται εμπρός μου.

Μοιάζει μαγευτικό κι απόκοσμο έτσι όπως το καλύπτουν από άκρη σε άκρη τα πεσμένα φύλλα.

Ο ήχος τους κάτω από τα πόδια μου είναι γνώριμος κι ευχάριστος, αλλά τα βήματά μου απαιτούν προσοχή.

Δε βρέχει, αλλά η ανάμνηση της βροχής είναι παντού.

Ο χειμώνας είναι γύρω μου και δηλώνει την παρουσία του με κάθε τρόπο.

Σηκώνω το βλέμμα στο γαλάζιο του ουρανού.

Δέντρα κι ουρανός!

Πατάω στη γη κι αισθάνομαι τον ουρανό.

Φύλλα, δέντρα, ουρανός κι ένας παιχνιδιάρης, ζαβολιάρης ήλιος συνθέτουν με αρμονία την καλύτερη μελωδία.

Μια μελωδία που δεν την ακούω, αλλά τη νιώθω να αντηχεί μέσα μου.

Ακούγονται μόνο τα πουλιά και το θρόισμα των φύλλων.

Ένα πουλί πετάει πάνω από το κεφάλι μου.

Μόλις που προλαβαίνω να το δω. Ετοιμάζω τη μηχανή μου και περιμένω. Τίποτα!

Όταν αρχίζω να προχωράω πάλι, πετάει γρήγορα γρήγορα και κρύβεται ξανά.

Ο  ήλιος ζηλεύει κι αρχίζει κι αυτός το κρυφτό.

Πότε είναι μαζί μου, πότε κρύβεται.

Το κρύο γίνεται όλο και πιο δυνατό όσο προχωράω. Η ομορφιά πιο έντονη.

Πιο γήινη!

Τα δέντρα απλώνουν τα κλαδιά τους. 

Μοιάζουν με χορευτές που εκτελούν μια περίεργη, πολύπλοκη χορογραφία.

Μια χορογραφία που ξέρουν μόνο αυτά και δε θα αποκαλύψουν ποτέ στον άνθρωπο.

Είναι ακίνητα, αλλά θαρρώ πως έχουν κίνηση. Χορεύουν έναν αέναο μυστικό χορό.

Αυτόν της δημιουργίας.