Μια γιορτή (Συμπόσιο Ποίησης)

Μια γιορτή

Οι άνθρωποι γιορτάζουν

και λαμπιόνια ανάβουν

για να φέρουν πιο κοντά στη γη

τη μαγεία των αστεριών τη μακρινή.

Μα στο φως του στολισμού

κρύβουν το σκότος του καημού.

που ολόφωτοι δρόμοι στη σειρά

καταλήγουν σε αδιέξοδα πικρά.

Οι άνθρωποι γιορτάζουν

και στη χαρά τους μια λύπη βγάζουν

για όλα αυτά που δεν αλλάζουν

για όσα μέσα τους λιμνάζουν.

Αυτή ήταν η προσπάθειά μου να παίξω με το φως και το σκοτάδι για το 25ο Συμπόσιο Ποίησης.

Πολλά ευχαριστώ στην Αριστέα για την υπέροχη φιλοξενία, αλλά και σε όσους ξεχώρισαν τη συμμετοχή μου!

Χρόνια πολλά σε όλους γεμάτα υγεία και χαρά. 

Καλή Πρωτοχρονιά!

Το χρυσό κλουβί, Camilla Lackberg

Η Camilla Lackberg αφήνει για λίγο τον Πάτρικ και την Ερίκα, αλλά όχι και τη Φιελμπάκα, αφού τοποθετεί εκεί την καταγωγή της νέας της ηρωίδας, και δημιουργεί Το χρυσό κλουβί, ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ με φεμινιστικά μηνύματα, το πρώτο της σειράς με πρωταγωνίστρια τη Φέι, μια  δυναμική γυναίκα, που όταν όλα δείχνουν ότι χάνει τον εαυτό της, αυτή καταφέρνει όχι μόνο να τον ξαναβρεί, αλλά να γίνει και πιο δυνατή από ποτέ.

"Όλες οι γυναίκες, όσο πλούσιες και επιτυχημένες κι αν ήταν, είχαν εξαπατηθεί στη ζωή τους από κάποιον άντρα...Κι ωστόσο συγκρατιόνταν. Έσφιγγαν τα δόντια. Έδειχναν ανωτερότητα. Φέρονταν με κατανόηση και συγχωρούσαν....
Γιατί έτσι έκαναν οι γυναίκες. Έστρεφαν την οργή τους προς τα μέσα. Προς τον εαυτό τους. Δεν ύψωναν το ανάστημα και δε ζητούσαν δικαιοσύνη. Γιατί τα καλά κορίτσια δεν αντιδρούν."

Αυτό το μικρό απόσπασμα δείχνει μια άσχημη πραγματικότητα που όσο κι αν θέλουμε να την ωραιοποιήσουμε δε θα τα καταφέρουμε. Το πολύ πολύ να αντικαταστήσουμε το "'όλες" με το "περισσότερες".

Η ουσία παραμένει. Η Φέι όμως θα αλλάξει.

Οι αναμνήσεις της Φέι από τη Φιελμπάκα δεν είναι καθόλου καλές. Όσα την είχαν σημαδέψει στην παιδική της ηλικία, εξακολουθούν να τη στοιχειώνουν, παρόλο που κατάφερε να ξεφύγει, και παλεύοντας πολύ σκληρά να βελτιώσει τη ζωή της. 

Κάποτε ήταν πολύ δυναμική και φιλόδοξη, αλλά τα παράτησε όλα όταν γνώρισε τον Τζακ και αποφάσισε να μείνει στο περιθώριο για να τον στηρίζει. 

Τώρα μοιάζει να τα έχει όλα. Τον τέλειο σύζυγο, μια πολυαγαπημένη κόρη κι ένα υπέροχο σπιτικό.

Αυτό που κατάφερε όμως στην πραγματικότητα ήταν να μπει με τη θέλησή της σε ένα χρυσό κλουβί και απλώς να υπομένει διάφορα, μέχρι που μαθαίνει ότι εκείνος την απατά. Τότε όλος της ο κόσμος, όλη αυτή η πλασματική ευτυχία που νόμιζε πως βίωνε γκρεμίζονται και η ίδια μένει εντελώς ξεκρέμαστη.

Στην αρχή διαλύεται κυριολεκτικά, αλλά στη συνέχεια αποφασίζει να εκδικηθεί. Και όσο ανακαλύπτει διάφορα, τόσο η εκδίκηση είναι μονόδρομος, που ακόμα κι όταν ξεπερνάει κάθε φαντασία, μοιάζει απόλυτα δικαιολογημένη.

Για άλλη μια φορά η Camilla Lackberg καταφέρνει να ταράξει τα νερά, να αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη αλήθειες που πονάνε, μα και να την περάσει σε άλλο επίπεδο, χτίζοντας ολοκληρωμένους χαρακτήρες και αφήνοντάς τους στη δίνη των ανατροπών.

Μέχρι που η κεντρική ηρωίδα αποφασίζει να γίνει η πρωταγωνίστρια της ζωής της, να διεκδικήσει όσα της αξίζουν και αναπόφευκτα να γίνει και τιμωρός.

Μπορεί να ξεφεύγει κάποιες φορές και ίσως σε μια περίπτωση ακόμα και να αναπαράγει κάποια κακά αντρικά στερεότυπα, αλλά όλα φαίνονται να της συγχωρούνται γιατί το μόνο που θέλει είναι να αποδώσει δικαιοσύνη. Να προστατευτεί και να προστατέψει από έναν κόσμο που δε φτιάχτηκε για γυναίκες. 

Το χρυσό κλουβί αιφνιδιάζει. Είναι τόσο ωμό κάποιες φορές που μοιάζει απόλυτα ρεαλιστικό, ενώ παρόλα αυτά ξεπερνάει την πραγματικότητα. 

Έχει θύτες και θύματα. 

Εδώ η συγγραφέας σαφέστατα επικεντρώνεται στο γεγονός ότι τα θύματα είναι συνήθως οι γυναίκες, ενώ οι άντρες οι θύτες. Περιγράφει όσα οι γυναίκες βιώνουν όταν οι άντρες ξεπερνούν κάθε όριο.

Και όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, όταν ο άντρας βρίσκεται στη θέση του κυνηγημένου, φροντίζει να μοιάζει τόσο φυσικά αυτονόητο, τόσο απόλυτα δικαιολογημένο, που δεν προκαλεί.

Άλλωστε αυτό που ζητάει η ηρωίδα, πέρα από τη λύτρωση, είναι η ασφάλεια. Και αυτά τις περισσότερες φορές δεν έρχονται με τη συγχώρεση, γιατί υπάρχουν και πράγματα που δε συγχωρούνται με τίποτα. Χώρια που η συγχώρεση σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται την ασφάλεια. 

Κι όταν είσαι μάνα έχεις να προστατεύσεις πολλά περισσότερα από τον εαυτό σου, και τότε η τιμωρία επιβάλλεται. 

Η Φέι είναι μια ηρωίδα που σταμάτησε να υπομένει και επιχειρεί να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού.
Και το καταφέρνει με τον πιο εντυπωσιακό κι απρόβλεπτο τρόπο. 
Ο αναγνώστης αγωνιά μαζί της, σκέφτεται μαζί της, μα εκείνη είναι πάντα πολλά βήματα μπροστά ξαφνιάζοντάς τον συνεχώς.
Και όλα φαίνονται τόσο, μα τόσο σωστά!

Συγγραφέας: Camilla Lackberg
Μεταφραστής: Γρηγόρης Κονδύλης
Σελίδες: 432
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Ημερομηνία Έκδοσης: 04/04/2019

Τα ζώα των βράχων

Μπορεί το τοπίο να χάνεται στην ομίχλη, αλλά μια κουκκίδα που κινείται στον βράχο απέναντι καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή.

Ένας σκύλος μαθημένος στις αντιξοότητες τοπίου και καιρού κάνει τον περίπατό του.

Οι γάτες από την άλλη μοιάζουν να βολεύονται καλύτερα στον περίβολο των μοναστηριών και ζουν απλώς τη ρουτίνα τους παρά την κοσμοσυρροή.

Φέρνω σήμερα από τα Μετέωρα μόνο τα ζώα που συνάντησα εκεί, ειδικά για το Saturday's Critters # 313

Αμνησία, Federico Axat

"Ξύπνησα μέσα σε μια δίνη αβεβαιότητας, όπως συνέβαινε συνήθως όταν μεθούσα και έπεφτα σε άλλο κρεβάτι από το δικό μου. Η πρώτη µου επαφή µε την πραγµατικότητα ήταν το απόµακρο τρίξιµο της κούνιας στην µπροστινή βεράντα• η δεύτερη, το χτύπηµα της λάµπας καθώς τεντωνόµουν, πριν ακόµη ανοίξω τα µάτια µου. Το µοιραίο που στοίχειωνε τη ζωή µου τελευταία έκανε τη λάµπα να πέσει και να γίνει χίλια κοµµάτια. Εκείνη τη στιγµή συνειδητοποίησα ότι ήµουν ξαπλωµένος µπρούµυτα στο πάτωµα. Τότε µε την άκρη του µατιού µου διέκρινα το σώµα. Όλο αυτό κράτησε λιγότερο από µισό λεπτό, στο µυαλό µου όµως τα γεγονότα εκτυλίσσονταν µε τροµαχτική βραδύτητα. Γύρισα το κεφάλι, σίγουρος πως κάτι δεν πάει καλά, και είδα το κορίτσι, µε το πρόσωπο στραµµένο στο πάτωµα, σκεπασµένο µ’ ένα λευκό σεντόνι. Το κεφάλι ήταν ελαφρώς γερµένο δεξιά, στο µέρος που στεκόµουν, τα µάτια διάπλατα ανοιχτά."

Τι γίνεται όταν ξυπνάς και μπαίνεις στον απόλυτο εφιάλτη;

Την απάντηση μας τη δίνει η Αμνησία, ένα θρίλερ που διαβάζεται απνευστί. 

Ο Federico Axat τυλίγει με δεξιοτεχνία την πλοκή του έργου σε ένα σφικτό κουβάρι, που όταν αυτό αρχίζει να ξετυλίγεται οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.

Τίποτα πια δεν είναι το ίδιο με πριν. Ακόμα κι εκείνα για τα οποία ο ήρωας ήταν απόλυτα βέβαιος.

Ο Τζόνι είναι είκοσι εφτά ετών, ταλαντούχος, αλλά πρέπει να βρει μια καινούρια ιδέα, καθώς η εικονογράφηση της σειράς βιβλίων με την ηρωίδα μέλισσα που εμπνεύστηκε, την Busy Lucy, φαίνεται ότι κούρασε το κοινό. 

Αυτό ίσως να ήταν εύκολο, αν ο Τζόνι δεν βασανίζονταν από διάφορα θέματα που ξεκινάνε από την παιδική του ηλικία και συνεχίζονται στην ενήλικη ζωή του. 

Καθαρός ήδη ένα χρόνο από το αλκοόλ, συνεχίζει να παλεύει σκληρά με τον εθισμό, ενώ από τον αποτυχημένο του γάμο έχει ένα κοριτσάκι που λατρεύει και που προσπαθεί να βλέπει συχνά.

Η ζωή του δεν είναι ειδυλλιακή, αλλά έχει έναν αδερφό που αγαπά, ανθρώπους που νοιάζονται, φίλους και φυσικά την κόρη του. 

Προσπαθεί να ξαναβρεί τις ισορροπίες του για να σταθεί στα πόδια του, όταν έρχεται εκείνη η νύχτα που ξυπνά κι έρχεται αντιμέτωπος με έναν πραγματικό εφιάλτη. 

Ένα άγνωστο κορίτσι κείτεται νεκρό στο πάτωμα του σαλονιού του και ο ίδιος δε θυμάται καθόλου τις τελευταίες ώρες, σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τι έχει συμβεί, μπαίνει κυριολεκτικά σε άλλη τροχιά, καθώς όσα αποκαλύπτονται είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Η Αμνησία είναι ένα εκπληκτικό θρίλερ που καταφέρνει να βάλει τον αναγνώστη στον μυστηριώδη κόσμο του και να τον αφήσει να περιπλανηθεί στους μεγαλύτερους φόβους του, (είτε αυτοί αφορούν τα μυστήρια που μπορεί να κρύβει το δάσος, ή όσα η επιστήμη (απο)καλύπτει), πριν έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια.

Θυμάμαι που όσο το διάβαζα, έδινα νοερά συγχαρητήρια στον Federico Axat, κάθε φορά που η πλοκή ξεπερνούσε τις προσδοκίες και πιστέψτε με, ήταν πολλές αυτές οι φορές.

Ο Federico Axat γεννήθηκε το 1975 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός κάνοντας σπουδαία καριέρα στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Φανατικός αναγνώστης του Στίβεν Κινγκ και θαυμαστής της Χάισμιθ, ξεκίνησε να γράφει από πλήξη. Γνώρισε τεράστια επιτυχία με το τρίτο του μυθιστόρημα την Τελευταία έξοδο, το οποίο έγινε διεθνές εκδοτικό φαινόμενο και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 35 γλώσσες. Η αμνησία είναι το τέταρτο βιβλίο του.

Συγγραφέας: Federico Axat

Μεταφραστής: Αγγελική Βασιλάκου

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελίδες: 432

Ημερομηνία Έκδοσης: 07/02/2019

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 20ου παιχνιδιού

Το 20ο "Παίζοντας με τις λέξεις" έφτασε στο τέλος του και μας χάρισε για άλλη μια φορά υπέροχες συμμετοχές.
Οι λέξεις: γένια, απλότητα, σύντροφος, λαός, ελιά, κατάφεραν να οδηγήσουν τον καθένα μας σε διαφορετικά, αλλά εξίσου όμορφα μονοπάτια. 
Εδώ, ένα ακόμα ταξίδι ολοκληρώνεται και θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ και τολμάτε να δημιουργείτε.
Σας ευχαριστώ πολύ με όποιον τρόπο κι αν συμμετέχετε και σας ζητώ συγνώμη αν κάποιες φορές δεν καταφέρνω να σας προστατεύω όσο θα ήθελα. 

Περνάω αμέσως στα ευχάριστα και με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω τη μεγάλη νικήτρια!
Η Μαρία Κανελλάκη, από το Απάγκιο, με ένα ευφάνταστο κείμενο που έκρυβε έντεχνα πίσω από το χιούμορ σοβαρές καταστάσεις χωρίς καθόλου να τις κάνει ελαφρύτερες από όσο είναι στην πραγματικότητα, κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και να μας κάνει να τη θαυμάσουμε για ακόμα μία φορά!
Μαρία μου πολλά πολλά συγχαρητήρια!!

Δημιουργική απασχόληση

Ζητείται κυρία ώριμης ηλικίας, απόφοιτος Σχολής Καλών Τεχνών, με σοβαρές συστάσεις και αξιόλογη προϋπηρεσία σε εύπορες οικογένειες, για τετράωρη απογευματινή απασχόληση. Επιθυμητή η γνώση δύο τουλάχιστον (ευρωπαϊκών) ξένων γλωσσών, για να προετοιμάσει 4χρονο κοριτσάκι και να το απασχολεί δημιουργικά. Θα συνεκτιμηθεί η προθυμία για παράλληλη παροχή υπηρεσιών, όπως σιδέρωμα, βόλτα του κατοικίδιου σκύλου (ράτσας: Τσιουάουα, διασταύρωση με Πεκινουά), καθώς και η ετοιμασία του οικογενειακού δείπνου. Κάτι πρόχειρο και σύντομο. Εν ανάγκη, και με μπρουσκέτες ολικής με καπνιστό σολομό και χώμα ελιάς, βολευόμαστε.

Προσφέρεται ιδανικό περιβάλλον εργασίας, σε πολυτελή μεζονέτα των βορείων προαστίων, χτισμένη στους καμένους πρόποδες του τέως Πεντελικού όρους, διαθέτουσα θερμαινόμενη πισίνα, χτιστό μπάρμπεκιου και εκκλησάκι κήπου, όλα από Πεντελικό μάρμαρο.

Η υποψήφια θα πρέπει να διαθέτει απλότητα, καλή εμφάνιση και ευγενική συμπεριφορά. Θα προτιμηθεί η κάτοχος βασικών γνώσεων ψυχολογίας, ώστε να παρέχονται συμβουλές συναισθηματικής ενδυνάμωσης στη μητέρα. Η συμβολή της στην εξολόθρευση παντός είδους μικροβίων στο σπίτι, είναι επίσης ευκταία. Απειλητικές εστίες, όπως τα θυσανωτά γένια του συζύγου (ράτσας: ημίαιμο, διασταύρωση Εκαλιώτισας με κοπρίτη εκ λιμένος Πειραιώς), τα οποία αρνείται πεισματικά να ξυρίσει, προκαλούν συχνές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις.

Σημειωτέον ότι, ήδη, τον αποκαλούν στους κύκλους μας «σύντροφο Καρλ», γεγονός που, αρχικά, εξελήφθη ως τίτλος τιμής, θεωρώντας πως αναφέρονται στον αγαπημένο μου σχεδιαστή Καρλ Λάγκερφελντ (ράτσας: καθαρόαιμο κουτάβι, γερμανικής οικογένειας βιομηχάνων). Εις μάτην! Σε πρόσφατη εμφάνισή του στο κοκτέιλ-πάρτι οικογενειακού μας φίλου, εν πλήρη αγνοία μου και παρακούοντας τις νουθεσίες μου για ευπρεπές dressing code, αιφνιδίασε τους πάντες. Εν μέσω υψηλών καλεσμένων, ξεκούμπωσε το μεταξωτό του μπλέιζερ, το στριφογύρισε προκλητικά στον αέρα και αποκάλυψε το t-shirt που είχε κρυμμένο από μέσα. «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ», έγραφε. Αντικρύζοντας και τη στάμπα του αξύριστου κατσαπλιά, διαπίστωσα μετά βδελυγμίας, σε ποιον Καρλ αναφέρονται οι φίλοι μας τόσο καιρό.

Ευτυχώς, και χάρη στο ευφάνταστο χιούμορ  γνωστού μόδιστρου που ήταν παρών στο πάρτι, αποφύγαμε το λιντσάρισμα, αφού το απεχθές μπλουζάκι διαφημίστηκε ως κομμάτι της νέας του κολεξιόν, “Luben Fashion”. Η οποία παρεμπιπτόντως, κάνει θραύση. Κι εγώ είμαι πανευτυχής για τη νομιμοποίηση του Καρλ, στον κύκλο μας. Και για τα συζυγικά γένια, εν γένει.

Τούτων δοθέντων, η υποφαινόμενη χρήζει ψυχολογικής στήριξης και αμέριστης βοήθειας με την ηλικίας τεσσάρων ετών κόρη της (ράτσας: αναντάμ-παπαντάμ Ελληνίδα, με αριστοκρατικές καταβολές). Το ενδεχόμενο δε, να μεταφερθεί εντός του προαστίου μας, πολυάριθμος ομάδα αλλοδαπών παιδιών (απροσδιορίστου ράτσας και, αναμφιβόλως, φορείς μικροβίων), δύναται να δυσχεράνει το έργο της εικαστικής ζύμωσης της μικρής και της εντρύφησής της στις καλές τέχνες. Εξού και θα ζητηθεί απ’ την υποψήφια, να είναι κάτοχος διπλώματος πολεμικών τεχνών (θα προτιμηθεί η κατάμαυρη ζώνη), ώστε να κατατροπώνει τα στίφη των μουσουλμάνων εφήβων που  θα συρρέουν, οσονούπω, εντός των τειχών μας. Εν κατακλείδι, εκτός από μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής, θα ήταν σκόπιμο να υλοποιούνται και έκτακτα σεμινάρια αυτοάμυνας.

Αμοιβή αναλόγως προσόντων.

Συζητήσιμη και η ανταλλαγή συζύγου με καθαρόαιμο λαμπραντόρ εισαγωγής, με χαρτιά και πιστοποιητικό γνησιότητας (δεκτό και εκθεσιακό κομμάτι).

Ας δούμε ποιος κρύβεται πίσω από κάθε συμμετοχή, αλλά και τι βαθμολογία συγκέντρωσε.
Από μένα πολλά συγχαρητήρια σε όλους!

1. Κωστής ο ατυχής  georgiavas 1
2.  Οι διπλανοί μας ANNA FLO 10
3. Κλέφτες των ονείρων μας airis 3
4.  ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΚΙ Giannis Pit. 15
5. Υπήρχε λόγος... Pippi 4
6. ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ Σμαραγδάκι- Ρούλα 12
7. «Ο μυστικός δείπνος» Μaria Κolovou Roumelioti 9
8.  ''Με αδίκησε η ζωή.....'' marypertax 1
9. Ωδή στην Ελλάδα Mia 25
10. Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ Κική Κωνσταντίνου 11
11. ΜΕ ΕΝΑ ΑΡΛΕΚΙΝ, ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ!!!!!!! Ρένα Χριστοδούλου 21
12. Ψηλά στην ομίχλη Memaria 3
13. Δημιουργική απασχόληση Μαρία Κανελλάκη 31
15. Αυτά παθαίνω……… Κλαυδία 13
16. Οικογενειακό τραπέζι  Christi Petaloti 5
17. Λίγη ευτυχία Βασίλειος Διακοβασίλης 4

Η νικήτρια θα πάρει ένα συμβολικό δώρο και θα μας δώσει τις πέντε λέξεις του επόμενου παιχνιδιού μας.

Αν δείτε να έχω κάνει κάποιο λάθος μη διστάσετε να μου το πείτε.

Για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ θερμά που είστε εδώ και σας εύχομαι Καλές Γιορτές!

Εν κινήσει

Εν κινήσει

Ένας μικρός  περίπατος στη στολισμένη πόλη

θολή εικόνα των γιορτών γέμισε την ψυχή μου

Και η χαρά της προσμονής χάθηκε για λίγο

καθώς πόνος απρόσμενος ήρθε και με βρήκε

Όσο κι αν φωτίσουμε τους δρόμους και τα σπίτια

θα υπάρχουν μέρη σκοτεινά που η γιορτή δε φτάνει

To 250 Συμπόσιο Ποίησης ζητάει να εμπνευστούμε από το φως και το σκοτάδι, δέχεται συμμετοχές μέχρι και τις 18 Δεκεμβρίου και μου θυμίζει την περσινή μου συμμετοχή στο   22o Συμπόσιο ποίησης 
Με τη σειρά μου σας θυμίζω ότι μέχρι τα μεσάνυχτα μπορείτε να βαθμολογείτε στο 20ο "Παίζοντας με τις λέξεις".

20ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 7)

Το 20ο "Παίζοντας με τις λέξεις" μας έδωσε 17 υπέροχες συμμετοχές και οι λέξεις: γένια, απλότητα, σύντροφος, λαός, ελιά, καθόλου εμπόδιο δεν στάθηκαν στη δημιουργία.

Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που είστε εδώ, είτε συμμετέχοντας, είτε βαθμολογώντας.

Αυτό το παιχνίδι υπάρχει χάρη σε σας!

Η σειρά των συμμετοχών βγήκε με κλήρωση και αυτές μοιράστηκαν σε δύο αναρτήσεις για να τις απολαύσετε, αλλά και να τις βαθμολογήσετε.

Αν δείτε κάποιο λάθος, σας παρακαλώ να μου το επισημάνετε!

Αν αφορά συμμετοχή καλό θα είναι να γίνει στο μέιλ μου almikr@gmail.com

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 6 Δεκεμβρίου. 

Το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Καλή ανάγνωση!

1. Κωστής ο ατυχής

Σε ορεινό χωριό
σε εποχή μακρινή
ζούσε της χήρας ο μονάκριβος
Κωστής ο ατυχής.
Δεν ήταν άντρας δυνατός
με πλάτες φαρδιές
καβάλα στ' άλογο
να πηδάει τις πλαγιές.
Γένια δεν είχε πυκνά
σύντροφος δεν τον καρτερούσε με ελιά
στο μάγουλο
Δεκατριών χρονών παιδί ήτανε
άγουρο.
Κουβαλούσε ένα σακί
μα δεν βάσταξε
λύγισε σ' ένα δέντρο χάμου
Κλωτσιά ο αφέντης του' ριξε
για πάντα τα μάτια σφάλισε.
Τραγούδι έγινε ο Κωστής του γάμου!
"Κωστής ο ατυχής"
και περιπαίζει ο λαός
την απλότητα του Θανάτου.

2.  Οι διπλανοί μας

Ρεύμα δεν είχαν...
Με μια λάμπα πετρελαίου προσπαθούσε να διαβάσει τη μικρή της, σκεπασμένες με μια κουβέρτα, μια και ο χειμώνας είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του.
Το ήξερα ότι το διπλανό σπιτάκι περνούσε δύσκολα. Όλοι το γνωρίζαμε και δεν ήταν οι μόνοι.
Άλλη μια οικογένεια που δοκιμαζόταν άγρια. Τα δυο μικρά παιδιά ξεχνούσαν την πείνα τους με ζαχαρόνερο  πολλά κρύα βράδια. Ο μπαμπάς έψαχνε για δουλειά μετά από το κλείσιμο της εταιρείας που εργαζόταν.  Α, όχι δεν έκλεισε φυσιολογικά. Πτώχευσε  και  το αφεντικό κρυφά, τα μεταβίβασε στη νέα του εταιρεία για να μη δώσει αποζημιώσεις.
Μα στην μικρή πόλη που ζούσαν δεν υπήρχαν μεροκάματα. ''Μια  δουλειά,  ό,τι  να ναι'', έλεγε ο σύζυγος... ''Ασχολούμαι με οτιδήποτε''.  Παρακαλούσε, έτρεχε να βρει ένα μεροκάματο έστω. Καθάριζε κάποιο χωράφι που και που, μαστόρευε μια χαλασμένη πόρτα, έτσι να βγαίνει το λίγο φαγητό του μήνα. Αλλιώς, ψωμί και ελιά ήταν η καθημερινή διατροφή. Ένα όσπριο, λίγα λαχανικά ήταν τις καλές ημέρες.
Σχολείο πήγαινε η μεγάλη κόρη κι έτσι έτρωγε το γεύμα που πρόσφεραν . Αν περίσσευε, έφερνε και για τη μικρή.
Τα ξέραμε όλοι, βοηθούσαμε όπως μπορούσαμε. Μα ήμασταν λίγοι.  Και ήταν πολλοί...Τα  οικονομικά μας δεν ήταν και ανθηρά. Και δεν μπορούσες να βοηθήσεις όπως ήθελες πάντα.
 Αλλά υπήρχαν και θέματα υγείας. Η μητέρα έπασχε από τα νεφρά της. Πώς να δουλέψει; Αναγκαζόταν να μείνει σπίτι με τα παιδιά. Μέσα στην απλότητά της παρακαλούσε το Θεό για βοήθεια.
Και η Εκκλησία βοηθούσε, αλλά πολλές οι ανάγκες είπαν και λίγα τα συσσίτια
Εκείνη και ο σύντροφός της έψαχναν λύσεις... να φύγουν; Και πώς; Πού θα μείνουν με δυο μικρά παιδιά; Να φύγει εκείνος, εκεί κατέληξαν. Στην πρωτεύουσα μπορεί να έβρισκε δουλειά...
Για κοίτα πού φτάνει ο άνθρωπος, να χωρίζει από την οικογένειά του.
''Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια'' λέει ο λαός και το ίδιο επαναλαμβάνουν πολλοί συμπολίτες μας που έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν. Το κρίμα στο λαιμό τους!
Αναστέναξα βαθιά.
Το βλέμμα μου έπεσε στην τηλεόραση. Να ξεχαστώ, να θυμώσω, να κοιμίσω το νου, να μην νοιώθω, αυτό μας χαρίζει η τηλεόραση.
''.....437.500 δολάρια πουλήθηκαν σε δημοπρασία αθλητικά παπούτσια '' έλεγε ο παρουσιαστής.
Πω πω πόσα χρήματα!
Να ακούς και να σου σηκώνεται η τρίχα.
Τι καλά που δεν είχε ρεύμα η διπλανή μου οικογένεια!
Κοίτα ειρωνεία! Δες  τόσοι άνθρωποι πού ξοδεύουν τα λεφτά τους, ενώ μπορούν να ταΐσουν δεκάδες παιδιά.
Μα  πού συμβαίνουν όλα αυτά;
Δίπλα μας,παραδίπλα μας;
Ή μήπως σε άλλον πλανήτη;

3. Κλέφτες των ονείρων μας


όλοι εκείνοι που έρχονται προς εμάς κρατώντας (ή κραδαίνοντας άραγε;) εμφατικά τον κλάδο της ελιάς τους και τα παχιά τους λόγια καλά ζυγισμένα. Ζητάνε την έγκριση και την αποδοχή μας. Κι αυτοί σε αντάλλαγμα -λένε και μας τάζουνε- ΘΑ μας βοηθήσουν!
Μα τι χρειάζεται ο λαός, αλήθεια ξέρουν;  Όχι πες μου τι χρειάζεται, πέρα από λίγη ντομπροσύνη και λίγη απλότητα; Όχι, όχι δεν είπα λιτότητα. Πάλι παράκουσες; Για απλότητα και αυθεντικότητα μιλάω!
Μα δεν υπάρχει στις τσέπες τους ρε φίλε, (σύντροφε καλέ μου) ούτε δράμι περηφάνιας και φιλότιμο. Δεν είναι ότι έχουν καβούρια. Είναι που τά 'κλεψαν κι έπειτα σαν γνήσιοι κλέφτες, τα πούλησαν όλα... Τούτοι εδώ, οι δικοί μας κλέφτες, είναι οι χειρότεροι όλων. 
Έχουν τα γένια, μα όχι τα χτένια. Τα ξεπούλησαν κι αυτά! 
Κι έτσι απομείναμε εγώ κι εσύ και ο παράλλος να γράφουμε για τη μοίρα μας, να την κάνουμε στιχάκια, να την μοιρολογάμε.
Εγώ όμως έγκωσα στα μοιρολόγια.
Δεν βολεύομαι στα μαύρα άλλο.
Και έχω διαβάσει και Καζαντζάκη και τον πιστεύω.
Εγώ είμαι το φως. Εγώ και το σκοτάδι μου!

4.  ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΚΙ


Η Μεγάλη ελιά λύγισε κάτω από την ωμή δύναμη του εκσκαφέα. Η Σκόνη σκέπαζε τα πάντα. Το παλιό σπίτι έκλεινε αγέρωχα τον κύκλο ζωής του. Κάθε τι μετατρέπονταν σε σωρό από ερείπια.

Στεκόμουν συγκινημένος με ανάμικτα συναισθήματα. Το παλιό έφευγε δίνοντας τη θέση του στο όνειρο του αύριο. Συγκίνηση, νοσταλγία, προσδοκία. Όλα μαζί ανάμικτα.

Περπατώντας στα ερείπια άξαφνα στραβοπάτησα σε έναν τσιμεντόλιθο. Το πόδι μου γύρισε και ένας καθαρός μεταλλικός ήχος ξεχώρισε. Ένα παλιό σιδερένιο κουτί έστεκε κάτω απ το πόδι μου. Για τα καλά παραμορφωμένο, γερμένο στο πλάι. Έσκυψα να το τραβήξω πέρα και τότε το είδα να πέφτει.

Ένα μικρό ραδιόφωνο. Ένα τρανζίστορ εποχής 1970. Ένα λευκό Phillips με ασημένια πλάκα και μια κόκκινη βελόνα που ξεχώριζε μέσα στην απλότητά του. Κάπου το ήξερα αυτό το τρανζίστορ! Το κράτησα στο χέρι μου, φύσηξα τις σκόνες που το σκέπαζαν και τα μάτια μου έμειναν πάνω του. Το έφερα στην αγκαλιά μου. Σαν να ήθελα να το κρύψω σ’ αυτήν. Σαν να ήθελε και αυτό να με πάρει πίσω μακριά… 46 ολάκερα χρόνια.

“Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο”
“Πατέρα τι γίνεται;”
Με κοίταξε τρίβοντας τα γένια με το χέρι του.
“Ξεσηκωμός παιδί μου! Δεν ακούς;”
“Ποιος;”
“Φοιτητές και Λαός”

Στα μαύρα χρόνια της χούντας, από τα επτά μου, είχα ήδη μυηθεί σε εκείνες τις βασικές έννοιες. Ολάκερη οικογένεια, μητέρα, γιαγιά, ο πατέρας και εγώ εκεί! Γύρω από το μικρό ραδιόφωνο. Που εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη είχε μια ξεχωριστή θέση και σημασία στη ζωή μας. Ήταν ο κοινωνός μας με εκείνους που μάχονταν και τους συντρόφους τους.

“Έβγαλαν τα τανκς στους δρόμους!” είπε πνιχτά η μητέρα μου.
“Καταραμένοι”, συμπλήρωσε η γιαγιά από δίπλα.
“Τα παιδιά πατέρα! Τι θα γίνουν τα παιδιά!”

Μας κοίταξε με μάτια υγρά, κόκκινα απ την ένταση και το ξενύχτι. Με τρεμάμενα χείλη ψιθύρισε.

“Απόψε είναι η βραδιά τους! Άκούστε! Γράφουν τη δική τους ιστορία!”
“Αδέλφια μας στρατιώτες! Πως είναι δυνατόν…..” ούρλιαζε ο εκφωνητής. Οι καρδιές σφίχτηκαν. Οι γροθιές μελάνιασαν στα χέρια. Το ραδιοφωνάκι έτρεμε στην αγκαλιά μας, στην παγωμένη ανάσα μας.
“Πατέρα θα τολμήσουν; θα γίνει σκοτωμός!” ψέλισσα.

Ύστερα…. φωνές… ο Εθνικός ύμνος, σιωπή! Αυτή η απέραντη θανάσιμη σιωπή. Το ραδιοφωνάκι έστεκε σιωπηρό, βουβό. Μόνο κάτι παράσιτα σφύριζαν δαιμονισμένα διαπερνώντας τα αυτιά μας.

“Μπάρμπα Γιάννη!”

Η Φωνή των εργατών με γύρισε πίσω.

“Τραβήξου ο εκσκαφέας ! Τι βρήκες εκεί;”

Είχε δίκιο. Παραμέρισα. Στην αγκαλιά μου κρατούσα πάντα το μικρό ραδιοφωνάκι.

“Κάτι απ τα παλιά μάστρο Θόδωρα”
“Κοίτα να δεις! Τρανζίστορ;”
“Ναι! Το παλιό μας ραδιοφωνάκι”

Με κοίταξε για λίγο. Πρέπει το πρόσωπό μου να ήταν σφιγμένο.

“Καταλαβαίνω…” είπε.
“Σ’ αφήνω με τις αναμνήσεις, πάω να μαζέψω τα μπάζα, πρόσεχε!”

Στάθηκα με τη πλάτη στον απέναντι τοίχο. Μέσα απ τις σκόνες έβλεπα το σιδερένιο δράκο να ισοπεδώνει τα υπόλοιπα. Στα χέρια μου εξακολουθούσα να κρατώ ευλαβικά εκείνο το μικρό λευκό ραδιοφωνάκι σπονδή στο πέρασμα του χρόνου και στις αναμνήσεις. Κάτι απ το χθες ενώθηκε με το σήμερα. Είχε επιστρέψει ξανά στη ζωή μας"

5. Υπήρχε λόγος...


     - Ελιά δεν έχει, Παντελή; είπε ο Στέφανος, βλέποντας το πιατάκι που συνόδευε το κυριακάτικο ουζάκι του.
      Ο Παντελής έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς το καφενείο.
     - Ελιές τέλος, είπε άγρια.
     - Τι είπα; είπε απορημένα ο Στέφανος.
     - Τι να σου πω; είπε ο Φάνης, που καθόταν παραδίπλα. Τις τελευταίες μέρες είναι σαν να τον τσίμπησε μύγα.
     - Και με τις ελιές τι τον έπιασε;
     - Ποιος να ξέρει;
     - Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε, είπε ο παπα-Φώτης, που καθόταν πιο πέρα. Ποιος ξέρει τι μαράζι βασανίζει καθενός την ψυχή!
     Ο Παντελής ξαναβγήκε με ένα πανί στο χέρι και άρχισε να καθαρίζει ένα τραπεζάκι.
     - Αλήθεια, Παντελή, είναι αλήθεια αυτό που μου είπε η γυναίκα μου; ρώτησε ο Λάμπρος, που μαζί με τον Αντρέα έπαιζαν τάβλι.
     - Τι σου είπε η γυναίκα σου; ρώτησε ο Παντελής και τον αγριοκοίταξε.
     - Αρραβώνιασες το Βασίλη;
     - Ναι, είπε ο Παντελής και συνέχισε το καθάρισμα.
     - Και δε λες τίποτα, βρε τζαναμπέτη, να σου ευχηθούμε;
     - Πώς το λένε το κορίτσι; ρώτησε ο Φάνης. Πού το γνώρισε;
     - Πότε ο γάμος; ρώτησε και ο Στέφανος.
     - Ώχου, δε με παρατάτε, κουτσομπόληδες; είπε ο Παντελής και ξαναμπήκε στο καφενείο.
    - Μα γιατί κάνει έτσι; είπε ο Αντρέας.
    - Αφήστε, είπε ο Στέφανος, θα μας τα πει όλα ο Βασίλης.
    Ένας νεαρός μόλις είχε φτάσει.
    - Καλώς τον τον αρραβωνιάρη, είπε ο Αντρέας, μόλις ο νεαρός έφτασε στο καφενείο.  Τι γένια είναι αυτά, καλέ;
    Ο Βασίλης χάιδεψε το πηγούνι του.
    - Δεν είναι γένια, μπαρμπα-Αντρέα, μούσι είναι.
    - Και ποια η διαφορά;
    - Το μούσι είναι περιποιημένο.
    - Α, καλά…
    - Τι μάθαμε, αρραβωνιάστηκες; είπε ο Στέφανος.
   Ο Βασίλης χαμογέλασε αμήχανα.
    - Πού το μάθατε;
    - Μου το είπε η γυναίκα μου, είπε ο Λάμπρος. Της το είπε η μάνα σου. Αλήθεια είναι;
    - Αλήθεια.
    - Πώς τη λένε;
    - Εύα…
    - Ωραίο όνομα!
    - Και πού την γνώρισες; Με το τσιγκέλι σου τα βγάζουμε!
    - Στην σχολή.
    - Α, συμφοιτήτρια!
    - Μη μου πεις ότι είναι και από τα μέρη μας!
    - Ποια μέρη μας, μπαρμπα-Φάνη; Αθηναία είναι, Αθηναία, και από πολύ καλή οικογένεια... Κόρη διπλωμάτη.
    - Α! Ώστε γι’αυτό είναι έτσι ο πατέρας σου; Συγγένεψε με την αριστοκρατία και δε θέλει παρτίδες με τον απλό λαό;
    - Ο πατέρας μου; Γιατί, τι σας είπε;
    - Τίποτα.
    - Δεν ξέρω τι λέτε, η Εύα είναι η προσωποποίηση της απλότητας.
    - Πότε θα γίνει ο γάμος; ρώτησε ο παπα-Φώτης.
    - Αργεί ακόμα, παπα-Φώτη. Προς το παρόν, απλώς συζούμε.
    - Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα μοντέρνα, παιδί μου, η ένωση δύο ανθρώπων πρέπει να ευλογείται από το Θεό…
    - Θα γίνει και αυτό… Το σημαντικό είναι ότι είμαστε πρώτα σύντροφοι και αυτό από μόνο του αποτελεί τη βάση για μια αρμονική συμβίωση.
    - Και πότε θα μας την γνωρίσεις, καλέ;
    - Όπου να’ναι… Θα περάσει από εδώ για να πάμε μια βόλτα στο χωριό. Ήρθε εχθές το βράδυ και δεν πρόλαβε να το δει. Α, να τη, έρχεται!
    Μια λεπτή κοπέλα πλησίαζε με γοργά βήματα. Τα μακριά μαλλιά της ήταν λυτά.
     - Καλημέρα, είπε μόλις έφτασε στο καφενείο, και χαμογέλασε με μία τέλεια, αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία.
     Κανείς όμως δεν είδε την τέλεια, αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία. Όλοι είχαν εστιάσει την προσοχή τους στη μεγάλη, φουσκωτή κρεατοελιά που υπήρχε στο σαγόνι της...

6. ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ

Η κυρά Μαριγώ έβαλε το κολατσιό στην βούργια, έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της και χάιδεψε τον φουντωτό βασιλικό που βρισκόταν δίπλα στην πόρτα της. Η κόκκινη βαμμένη ντενέκα που ήταν φυτεμένος, ταίριαζε τόσο με το πράσινο φύλλωμα του!!
Το άρωμα του μοσχομύρισε γύρω. 
Το σπίτι της χτισμένο στην άκρη του χωριού, το τριγύριζε ένας πέτρινος αυλότοιχος που  είχε σκεπαστεί με τα χρόνια, με το αγιόκλημα και την βουκαμβίλια που είχαν σκαρφαλώσει επάνω του, στολίζοντας τον με το φύλλωμα και τα λουλούδια τους.
Ο κήπος της ήταν πανέμορφος γεμάτος με τριανταφυλλιές, ορτανσίες, γαριφαλιάς, ό, τι λουλούδι ήθελες θα το έβρισκες στην αυλή της.
Τα αγαπούσε πολύ η Μαριγώ τα λουλούδια της.
Τόσο πολύ, που όταν τα φρόντιζε τους τραγουδούσε κιόλας. Και ένα παράξενο πράγμα θαρρείς και εκείνα το καταλάβαιναν και της χάριζαν απλόχερα τα άνθη τους και τα αρώματά τους.
Πήρε το χωμάτινο μονοπάτι που έβγαζε στο λιόφυτό τους. Φέτος η χρονιά φαίνονταν καλή για το λάδι.
Οι Ελιές  ήταν κατάφορτες με τον χρυσό καρπό να κρέμεται από τα κλαδιά τους.
Έφτασε στο λιόφυτο και είδε από μακρυά κάτω από την ρίζα μιας ελιάς καθισμένο το Μανιωλιό της.
Ξενομπάτισα εκείνη, την είχε εντυπωσιάσει η ομορφιά του. Λεβέντης σκέτος
Τον αγάπησε για την απλότητα και την καλοσύνη του.
Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια και άσπρισαν τα γένια του και τα μαλλιά του;
Για εκείνη θα είναι πάντα ο Μανωλιός της, ο σύντροφός της στα καλά και στα άσχημα. μαζί όλα αυτά τα χρόνια που πάλεψαν να αφήσουν μια περιουσία στα παιδιά τους και ήταν αυτή που τους βοήθησε να σπουδάσουν.
 -Καλώς την Μαριγούλα μου έλα κάθισε κοντά μου.Τι καλό μας έφερες κορίτσι μου; Για  να δω; Μοσχομυρίζει.
-Περίμενε βρε Μανωλιό μου όπου να 'ναι θα τελειώσουν τα παιδιά το ράβδισμα κάτω στην ρεματιά. Ξέρεις ε;
-Αμ δεν ξέρω Μαριγούλα μου; Ξεχνιούνται αυτά;
Τι έχει δει αυτή η ρεματιά!!
Σαν ελαφίνα έτρεχες να στρώσεις τα πάνινα δίχτυα
κάτω από τις ελιές.
-Και εσύ; Που αντί να ραβδίζεις τον καρπό, δεν άφηνες αφορμή να με ξεμοναχιάζεις να σου δώσω  ένα φιλί πριν να μας πάρει κανένα  μάτι.
-Θυμάσαι Μανωλιό μου τι γλέντια γινόταν όταν τελείωνε το λιομάζωμα; 
Τι κόσμος και λαός μαζεύονταν από τα γύρω λιόφυτα;
Έφευγε όλη η κούραση και τα μάτια έλαμπαν από  χαρά. 
Πού την βρίσκαμε τόση δύναμη και κουράγιο;
-Τα νιάτα ήταν Μαριγούλα μου. Να δες τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, δεν σου θυμίζουν εμάς;
-Έχεις  δίκιο καλέ μου είπε εκείνη και του χάιδεψε
το χέρι.
Μάνα... πατέρα τελειώσαμε, και του χρόνου! Είπαν εκείνα με ένα στόμα. Βεντέμα είχαμε φέτος. Χρυσάφι θα είναι το λάδι μας.
Δόξα το Θεό παιδιά μου να είστε καλά.
Ελάτε να φάτε να ξεκουραστείτε φώναξε η μάνα η Μαριγούλα και έστρωσε το λευκό της τραπεζομάντιλο βάζοντας επάνω του κόσμου τα καλούδια.
Και να τα ντολμαδάκια, ο ντάκος με ντομάτα και φέτα, το απάκι οι μπουμπουριστοί χοχλοί, χορτοπιτάκια, τυροπιτάκια, ελιές και φυσικά κρασί για να το γιορτάσουν.!!
Και του χρόνου..στην υγειά σας μάνα πατέρα.!!! 

7. «Ο μυστικός δείπνος»

 «Φάτε!... και τσιμουδιά σε κανέναν! Κινδύνεψα για πάρτη σας να μπω στο μάτι του Κυκλώνα. Παρόλο που δε μάτωσε ρουθούνι και δεν τσακίστηκε παραθυρόφυλλο, το τομάρι μου, παρολίγο,  να κρεμαστεί  στην κάνη τους. Η ζωή μου θα κόστιζε  όσο το  πάτημα της σκανδάλης για να με στείλουν στον απόπατο!

Πάλεψα, πολύ, να πάρω τούτη την απόφαση. Δεν το χωρούσε η καρδιά μου να σας βλέπω να σέρνεστε στις χωματερές για μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Παίζοντας  το κεφάλι μου, κορώνα γράμματα, φρόντισα να χορτάσω την πείνα σας: τώρα, εσείς,   φροντίστε τα υπόλοιπα. Τα μάτια σας δεκατέσσερα! Οι προδότες παραμονεύουν παντού. Ποτέ δεν τους φώτισε το άστρο της Βηθλεέμ και χτυπούν στο ψαχνό δικαίους και αδίκους.  

Το μόνο αμάρτημα μου - αν λέγεται αμάρτημα, είναι που αλάφρωσα του Άφρονα το μερτικό. Κρυμμένο το ‘χε σε χέρσο αμπελοχώραφο, στις ρίζες μιας χιλιόχρονης ελιάς.. Αν και έχω μάθει να κάνω μόνος τη δουλειά μου, με μοναδικό σύντροφο τον εαυτό μου, η κακορίζικη κατάντια μας δεν μ’ άφησε να κρατήσω το όφελος για πάρτη  μου! Η μπότα του κατακτητή έχει ρημάξει τα πάντα. Ο λαός αγκομαχώντας σέρνεται στις ράγιες των εξπρές για ένα καλύτερο αύριο και ο δήμιος καραδοκεί να μας  τσακίσει τα κόκαλα με απερίγραπτη αγριότητα.

Μπούχτισα, να ζω τη βαρβαρότητα! Από γεννησιμιού με πνίγει η αδικία. Το άδικο μοίρασμα. Κάποιες σαπιοκοιλιές να κατεβάζουν τον αγλέουρα και με ανερυθρίαστη ελαφρότητα να τυμπανίζουν  πως ζούνε με απλότητα. Στην υγειά μας, λοιπόν, και μη ξεχνάτε: στον δίκαιο αγώνα κρύβει η ζωή τα κάλλη της», είπε ο ληστής κι έτριψε με ροζιασμένα χέρια τα δασιά γένια του.

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 8-17 πατήστε εδώ!