Φαταούλες και Μακρυχέρηδες "Family Stories"

Φαταούλες και Μακρυχέρηδες

Οι γνωστές οικογένειες από χρόνια έχουν ενωθεί  σε σάρκα μία, που πάει να πει σε περιουσία μία, μπολιάζοντας τους κλώνους των οικογενειακών τους δέντρων, τους μοναχογόνους τους, την Αννούλα Φαταούλα και τον Πανούλη Μακρυχέρη με τα ιερά δεσμά του γάμου, που έγινε μετά δόξης και τιμής στον Άγιο Διονύση, μεγάλη η Χάρη του, προστάτη, και κατά κάποιο τρόπο χορηγό της μιας οικογενείας, που μαζί με τις μετάνοιες, βρήκε τρόπο να χώνει το χέρι και στο παγκάρι.

Εκτός απ' το χέρι, έπαιζε  και το μάτι τους καταλλήλως κι έτσι έφτασαν στα χέρια τους περιουσίες ολόκληρες που κακότροποι, σκατόψυχοι  γέροντες και γερόντισσες δεν ήθελαν, λένε, να φάνε οι κληρονόμοι τους κι ας τους είχαν φάει εκείνοι την ψυχή με τις ιδιοτροπίες τους, παρά ήθελαν, να τις αφήσουν στην εκκλησία για να συχωρεθεί η ψυχή τους.

Η ψυχή τους δε συχωρέθηκε ποτέ, μα ο Φαταούλας, αβγάταινε την περιουσία του μια χαρά με τη μηχανή που τους είχε στήσει. 

Το μυστήριο, τέλεσε ο Δεσπότης αυτοπροσώπως κι άφησε εποχή. Μαζεύτηκαν όλοι οι της "καλής κοονωνίας", να θαυμάσουν και να κουτσομπολέψουν κατά πως όφειλαν!

Στο γαμήλιο τραπέζι, τα ευτράπελα έγιναν σε στενούς κύκλους.

Χωρίστηκαν τα σόγια σε δυο στρατόπεδα και στο ένα, οι θείες της Αννούλας σταυροκοπιόνταν δήθεν για την τύχη βουνό της αχαμνής ανηψιάς, και  κάθε τρεις και λίγο δωσ' του κι αγριοκοίταζαν τις δικές τους τις θυγατέρες, τις αχαΐρευτες που έναν γαμπρό της προκοπής δεν αξιώθηκαν να τους φέρουν. 

Στο άλλο στρατόπεδο, το σόι του γαμπρού, πιο ψωροπερήφανο ετούτο, έδινε τόπο στην οργή, "μια γυναίκα του πέφτει ας είναι αυτή, που έχει τουλάχιστον πλούτη", παρηγοριόνταν.

Κάποτε τέλεψε η γαμήλια ζωοπανήγυρις  και το ζευγάρι πήρε να περπατάει στο στρωμένο με λεφτά δρόμο του, να ζει τη στρωμένη με λίρες ζωή του, με πάντα στρωμένο το τραπέζι, και τα πολυτελή αμάξια ήδη στρωμένα, αραδιασμένα στο γκαράζ της στρωμένης με μπορδοροδοκόκκινα χαλιά, μεζονέτας του. Όλα τούτα τα στρωμένα, προίκα της "μιας γυναίκας του πέφτει, ας είναι αυτή".

Το πως αποκτήθηκε όλη αυτή η αμύθητη περιουσία ήταν κοινό μυστικό, αλλά κανείς δε μιλούσε γι' αυτό, ειδικά η Αννούλα.

Τι να πεις και τι να μολογήσεις όταν στο σόι σου μαυραγορίτες και δοσίλογοι ρούφηξαν το αίμα του κοσμάκη και αργότερα ο αγαπητός σου πατέρας τα 'κανε πλακάκια με τους συνταγματάρχες κι έπαιρνε όλα τα έργα της επικράτειας ανεβάζοντας κάθε χρόνο και μια πολυκατοικία δική του;

Μπουκώνεσαι με όσα σου σερβίρουν, το βουλώνεις και το παίζεις αθώα περιστερά μαζεύοντας ράμματα για τη γούνα των Μακρυχέρηδων, μην τυχόν ξημερώσει η αποφράδα που ο Πανούλης θα βαρεθεί να ξερογλύφει τα "στρωμένα" και θελήσει να βγει από πάνω.

Οικογένεια πολιτικών η δική του, πάππου προς πάππου, τίμησαν δεόντως το όνομά τους, απλώνοντας τα μακριά χέρια τους όπου μπορούσαν να τα απλώσουν.

Και τούτα χώρια που ήταν μακριά από γεννησιμιού τους, απλώνονταν και μακριά. Εξπέρ είχαν γίνει οι Μακρυχέρηδες στο συγκεκριμένο σπορ.

Πολιτικός και ο Πανούλης, σόι πάει το βασίλειο και κοίτα να δεις που υποτίθεται ότι η βασιλεία στην Ελλάδα είχε ψοφολογήσει.

Μη ρωτήσεις πως συναντήθηκαν ετούτοι οι γόνοι, γιατί καλά καλά ούτε αυτοί κατάλαβαν.

Μακρυχέρηδες οι πολιτικοί, μα και σκορποχέρηδες μεγάλοι, είχαν άμεση ανάγκη από χρήμα. " Τι νομίζεις την κόρη του κλέφτη του Αναστάση θα λιμπίζονταν ο κανακάρης μας, κοτζάμ παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά;", παραβλέποντας με μεγάλη ευκολία πως και οι ίδιοι κλέφτες και λωποδύτες υπήρξαν πάππου προς πάππου.

Εννοείται πως το κοτζάμ παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, προωθήθηκε εγκαίρως σε έδρα καλή στην επαρχία με το που έσκασε από το αυγό. Είχε ήδη σπείρει ένα εξώγαμο που έγινε βούκινο παντού και γύρευε πόσα άλλα που αποσιωπήθηκαν με το κατάλληλο αντίτιμο.

Κι απέ, ξεκίνησαν  η Αννούλα και ο Πανούλης να ξεφουρνίζουν τους δικούς τους γόνους, τους επίσημους απογόνους και διαδόχους.

Σαν τις βασιλικές οικογένειες που γεννοβολάνε αράδα, μην τυχόν και λείψει ο σπόρος από τον ντουνιά, έτσι και τούτοι αράδιασαν πέντε μυξιάρικα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους, που σαν μεγάλωναν θα τα περίμενε έτοιμη στρωμένη καριέρα στην πολιτική, έτοιμα στρωμένα λεφτά, κοντολογίς μιαν έτοιμη καλοστρωμένη ζωή!

Γιατί έτσι είναι γραμμένα τούτα μάτια μου...οι Φαταούλες και οι Μακρυχέρηδες να διαφεντεύουν συνεχώς τον τόπο. 

Οι οικογένειες Φαταούλα και Μακρυχέρη παρατάχθηκαν δεξιά του πατρός στο (Η ζωή είναι ωραία) και το δρώμενο Family Stories

* Στη φωτογραφία είχα δώσει κάποτε τον τίτλο "Άβυσσος"...

Χαϊκού, 俳句, Haiku

Το χαϊκού (ιαπ.: 俳句"αστείος στίχος") είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. (πηγή) 

Με αυτές τις πληροφορίες ξεκινά η Μαρία Νικολάου το νέο της δρώμενο στο Κείμενο και μας ζητά να γράψουμε χαϊκού.

Οι δικές μου προσπάθειες μπήκαν σε εικόνες, αφού λάτρεψα την ιδέα της Βασιλικής Δραγούνη που παρουσίασε τα δικά της εξαιρετικά χαϊκού με αυτόν τον τρόπο.

Λάτρεψα επίσης τη φωτογραφία του ηλιογράφου. Με το που την αντίκρισα οι στίχοι κύλησαν πάνω της, ανέβηκαν στον ουρανό, έγιναν φλόγα. 

Του τη ζήτησα κι εκείνος πολύ ευγενικά μου την παραχώρησε.

Τον ευχαριστώ πάρα πολύ κι ελπίζω να μην τον απογοητεύσω με το αποτέλεσμα!

Έξω από το χορό δε θα μπορούσε να μείνει ο Μπρίκι φυσικά, που σκάρωσε το δικό του πάνω σε ένα σκίτσο που του έφτιαξε μια φίλη του.

Τι λέτε;

Θα γράψετε κι εσείς;

Οικογενειακά μυστικά (Διαγωνισμός Camilla Lackberg)

Camilla Lackberg, μια σύγχρονη παραμυθού, έγραφα πριν λίγους μήνες κι εξηγούσα μεταξύ άλλων, γιατί θέλω να επισκεφτώ τη Φιελμπάκα. 

Το ψαροχώρι που κάθε καλοκαίρι, πλημμυρίζει από κόσμο, είναι το σκηνικό των βιβλίων της κι ένας τόπος που μου έγινε πια οικείος μέσα από αναγνωστικές απανωτές επισκέψεις.

Περιμένοντας την επόμενη που θα γίνει όταν κυκλοφορήσει καινούριο βιβλίο της, σκέφτηκα να μεταδώσω το μικρόβιο σε έναν τουλάχιστον από σας και να τον βάλω στον όλο μυστήρια κόσμο της Ερίκα και του επιθεωρητή Πάτρικ.

Τα "Οικογενειακά μυστικά" είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο. Το χαμό ενός παιδιού. Τη δολοφονία όπως αποδεικνύεται τελικά ενός μικρού κοριτσιού που οι ήρωες γνώριζαν και προσωπικά.

Ο Πάτρικ αναλαμβάνει να λύσει τον αστυνομικό γρίφο και η Ερίκα δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη.

Γονείς και οι δυο πια, καλούνται να διαπραγματευτούν με το αδιανόητο και κάθε βήμα τους βάζει βαθιά μέσα σε μια υπόθεση όλο μυστήριο, μα κι ανομολόγητα μυστικά. 

Μυστικά που κρύβονται καλά και σκεπάζονται από τα καθημερινά, ακόμα και σε μια κλειστή κοινωνία όπως αυτή της Φιελμπάκα.

Όπως σε όλα της τα βιβλία η Lackberg τοποθετεί την πλοκή σε δυο επίπεδα. Το ένα είναι η προσωπική ζωή των ηρώων της που στην παρούσα φάση έχουν μόλις αποκτήσει το πρώτο τους παιδί, με ό, τι αυτό συνεπάγεται, και το άλλο είναι η λύση του γρίφου και οι έρευνες που γίνονται για την εξιχνίαση της δολοφονίας.

Ωστόσο γίνονται συχνές αναδρομές και στο παρελθόν που εκτός από άκρως ενδιαφέρουσες είναι εκείνες που στην κορύφωση του μυστηρίου έρχονται να φωτίσουν τις πιο σκοτεινές πτυχές.

Για να συμμετάσχετε στο διαγωνισμό που θα λήξει στις 5 Νοεμβρίου τα μεσάνυχτα, υπάρχουν δύο τρόποι.

Αν έχετε facebook, κάντε like στη σελίδα μου Mytripsonblog, αν δεν έχετε ήδη κάνει δηλαδή, like στο ποστ του διαγωνισμού κι αν θέλετε κοινοποίηση.

Αν δεν έχετε, ένα σχόλιο εδώ αρκεί.

Τα οικογενειακά μυστικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση Γρηγόρη Κονδύλη.

Ο διαγωνισμός έληξε, η κλήρωση έγινε και τυχερή είναι η Ερμιόνη Τσαπακίδου.

Σπονδή (Συμπόσιο Ποίησης)

Σπονδή

Στου πόνου το ξεθώριασμα 

χρώματα ζωντανεύουν.

Λευκό καμβά βρίσκει η χαρά,

παίρνει να ζωγραφίζει.

Και φτιάχνει ρόδια κόκκινα

που κρύβουν την αγάπη

Και μπλε της θάλασσας βαθύ

να διώχνει κάθε δάκρυ.

Κι εκεί στην άκρη του καμβά

το κίτρινο σταλάζει .

Σπονδή σε μιαν ανατολή

που αρχίζει να χαράζει.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 13ο Συμπόσιο ποίησης το αγαπημένο δρώμενο που διοργανώνει ακούραστα η Αριστέα από το "Η ζωή είναι ωραία".

Την ευχαριστώ πολύ για όλα και φυσικά ευχαριστώ θερμά και όσους ξεχώρισαν τη "Σπονδή" μου!

Οι φωτογραφίες που τη συνοδεύουν είναι δύο...η πρωτότυπη και η "ειδικά φτιαγμένη" για το συμπόσιο!

Η διαθήκη μου

Εδώ, (στο μπλογκ δηλαδή), κάποια στιγμή, (πριν τα μεσάνυχτα ήταν, αλλά κόντεψε να ξημερώσει), μην έχοντας ως γνωστών σώας τας φρένας, αλλά γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση (μα το μεγάλο Μανιτού, σας λέω ξέρω!), τελώντας σε πλήρη σύγχυση και χωρίς να δεχτώ πίεση ή απειλή από την αξιότιμο συνμπλόγκερ Bre Melaxrinaki, (αν δε γνωρίζετε, η Bre Melaxrinaki πριν λίγο καιρό συντάσσοντας τη δική της διαθήκη μου άφησε τα βιβλία της προκαλώντας μου μέγα συγκίνηση, αλλά και μια υποχρέωση ναααααααα, -με το συμπάθιο-, αφού έπρεπε να κάνω και τη δική μου), αποφάσισα να ορίσω σε ποιους θα περιέλθει η κινητή και ακούνητη περιουσία μου, όταν δω τα ραδίκια ανάποδα.

Εδώ να σας πληροφορήσω πως ουδέποτε ονειρευόμουν να έχω τέτοια θέα, ως εκ τούτου, οι μπλογκοκληρονόμοι μου αν αποδεχτείτε φυσικά την κληρονομιά, οφείλετε να παραδώσετε το σώμα μου στην επιστήμη. 

Αν η επιστήμη δεν το δεχτεί για τον άλφα ή βήτα λόγο, δε θα νιώσω απόρριψη, γιατί θα είμαι ήδη εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως και θα τα έχω όλα γειωμένα, αλλά εσείς θα τσουρουφλιστείτε  να το αποτεφρώσετε, αφού καλείστε να μαζευτείτε στην παραλία, όποια παραλία, ένα βράδυ,  (όχι όποιο βράδυ, εδώ πρέπει να λειτουργήσετε άμεσα και συντονισμένα) και να μην τα πολυλογώ, βάλτε φωτιά και κάψτε με... 

Α, μετά να κάνετε έρανο, για να χτίσετε το σπίτι του μπλόγκερ. 

Αλλά τι λέω η πεθαμένη;

Τόσα ΕΣΠΑ τρέχουν, φανείτε έξυπνοι, πάρτε  (και φάτε) από εκεί όσα μπορείτε, γιατί δηλαδή δεν κατάλαβα, καλύτεροι είναι οι άλλοι που τρώνε αράδα;

Αφήστε που αν περιμένετε να προκόψετε με όσα θα σας αφήσω, σωθήκατε! 

Να μη σας ταλαιπωρώ όμως άλλο...με την παρούσα μπλογκοδιαθήκη κ.λ.π...κ.λ.π....εγκαθιστώ κι ονομάζω κληρονόμους μου κ.λ.π...κ.λ.π....τους:

Α, μισό λεπτό, κάτι ξέχασα!

Σημείωση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αλλά και  τυχόν προσφυγών κατά της διαθήκης.

Αν εξαιρέσω την Bre Melaxrinaki που με έβαλε στο παιχνίδι και βιβλία μου δίνει, βιβλία θα λάβει, (έτσι είναι γραμμένο ετούτο, τι να κάνουμε τώρα, να το αλλάξουμε;), την Αρτίστα που δε θα μπορούσα να μην της αφήσω τα βινύλια, την Αθηνούλα την Ωνάση, την Εύα και τη Χιονάτη, που ήταν προσθήκες ανεπάντεχες, ένεκα που δεν έχω κι εκείνας τας φρένας σώας, να μην τα ξαναλέμε, οι υπόλοιποι  βγήκατε με κλήρωση, που έκανα η τεμπέλα μεταξύ όσων είχατε βαθμολογήσει στο παιχνίδι των λέξεων και σας είχα ήδη "φακελωμένους",.

Απλά προσπάθησα να σας "ταιριάξω" με όσα διέθετα. 

Όλοι οι υπόλοιποι παίρνετε ασυζητητί την ευχή μου.

Πάμε πάλι λοιπόν...

Να μη σας ταλαιπωρώ όμως άλλο...με την παρούσα μπλογκοδιαθήκη κ.λ.π...κ.λ.π....εγκαθιστώ κι ονομάζω κληρονόμους μου τους:

1) Την Αθηνά Ωνάση, που ξέρει από πρώτο χέρι τι θα πει να είσαι κληρονόμος, στην οποία αφήνω ένα άλογο που απέκτησε μεγάλη αξία όταν με γνώρισε...της αφήνω και τον κουμπαρά γουρουνάκι με μονόλεπτα και δίλεπτα, για να δει κι αυτό το φτωχό πως είναι τα χάλκινα!

2) Την Εύα,  τη γνωστή του παραδείσου, και τη Χιονάτη, τη γνωστή του παραμυθιού, στις οποίες αφήνω ένα κόκκινο κατακόκκινο μήλο, εξ αδιαιρέτου!

3) Την Bre Melaxrinaki φυσικά, στην οποία αφήνω τα δικά μου βιβλία, αν αποδημήσω φερστ!

4) Την Αρτίστα του βωβού, στην οποία αφήνω όλα μου τα βινίλια!

5) Την Mia Petra, στην οποία αφήνω τη μυστική μου συνταγή, που θα τη βρει γραμμένη δημόσια στις συνταγές μου,  για μελομακάρονα ΧΩΡΙΣ σοκολάτα και χωρίς τοιαύτες ιεροσυλίες, (είπαμε μανούλα μου, τρώμε χώρια τα μελομακάρονα και χώρια τη σοκολάτα)...κι ένα ταξίδι που θα έκανα αν ζούσα...γιατί ένα ταξίδι θα το έκανα, δεν θα το έκανα κάποτε;

6) Τη Μαρία Νικολάου, στην οποία αφήνω την παλιά μου μηχανή, εκείνη με το φιλμ, γιατί την καινούρια, που καινούρια δεν τη λες, αφού ξεπέρασε μια δεκαετία ζωής, και η οποία ευθύνεται για το  95% των φωτογραφιών του μπλογκ, μια και κάποιες φορές είχα την τύχη να φωτογραφίσω και με άλλες μηχανές, θα την κρατώ τόσο σφιχτά που κανείς δε θα μπορεί να μου την ξεκολλήσει...ούτε καν η επιστήμη που λέγαμε παραπάνω!

7) Την airis, στην οποία αφήνω όλα μου τα κουτάκια, βαζάκια και λοιπά συμπράγκαλα που επιδέχονται αλλαγές προς το πιο καλλιτεχνικό.

8) Την Woman in Blogs, στην οποία αφήνω όλες μου τις νεράιδες, να τις ταΐζει, να  τις προσέχει και να τις ξεσκονίζει. 

9) Την Funky Monkey, στην οποία αφήνω την άλλη συλλογή μου με παιχνίδια, που περιέχει μεταξύ άλλων κι ένα καρουζέλ. 

10) Την ποιώ - ελένη στην οποία αφήνω όλους τους θαλασσινούς μου θησαυρούς. Και είναι πολλοί!!

11) Την ANNA Flo στην οποία αφήνω όσα κάστανα δε θα προλάβω να φάω...Άννα μου συγγνώμη, αλλά μάλλον δε θα πάρεις κανένα...

12) Την Marina Tsardakli, στην οποία αφήνω όλα μου τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, εκτός από ένα που επιθυμώ να πάρω μαζί μου.

Μακάρι να μπορούσα να άφηνα κάτι σε όλους, να συνέχιζα δηλαδή να κληρώνω μέχρι να μην υπάρχει αύριο, αλλά επειδή πιθανότατα θα υπάρξει αύριο αύριο, πρέπει να πάω για ύπνο!

Κανονικό, όχι τον αιώνιο!

Τα μαύρα μας τα φεγγάρια μέσα

Τα μαύρα μας τα φεγγάρια μέσα

- Λενιώ, ξεκόλλα απ' την τιβί, να τρέξουμε για ψώνια. 

- Πρεμούρα σε έπιασε άντρα μου.

   Τι όνειρο είδες πάλι; Αύριο είναι Σάββατο, απόψε δεν κουνάω!

- Αν καρτεράμε τ' αύριο, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει!

- Γιατί τι είναι αύριο; Μην έρχεται το τέλος;

- Πρεσάισλι Λενιώ μου! 

   Ετούτο θέλω να σου πω και μη με κοροϊδέψεις.

   Μη δείξεις προκατάληψη, τα μούτρα μη χαλάσεις.

   Να μην τραβήξεις το σκοινί, τα όρια μην περάσεις!

- Μεγάλη τούτη η εισαγωγή, πολλές κουβέντες έχει.

   Βάλε τη σκέψη σε τροχιά και πες μου τα μαντάτα.

- Απόψε έρχεται Λενιώ, το μαύρο το φεγγάρι.

- Έτσι απροειδοποίητα; Ανάγωγο που είναι!

- Μην κάνεις πλάκα βρε Λενιώ. Λυπήσου με τον δόλιο.

   Ετούτο εδώ το σύθαμπο θα ΄ναι το τελευταίο...

- Το τελευταίο βράδυ μας ας είναι και ωραίο...

- Έλεος βρε χριστιανή, σταμάτα κι άκουσέ με.

   Ο κόσμος θα καταστραφεί, η γη δε θα γυρίζει.

   Σκηνές αποκαλύψεως θα ζήσουμε σου λέω...

- Χαρτί υγείας θα 'χουμε, ή να τρομάξω τώρα;

- Εσύ σκας και γάιδαρο, άμα σε πιάσει πείσμα!

  Εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ μου κάνεις πλάκα!

- Μη σκιάζεσαι κι ο κόσμος σου ίδιος θα είναι πάντα.

  Ξέχασες πως σου άρεσαν κάποτε τα φεγγάρια!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 9ο "Παίζοντας με τις λέξεις" και ήρθε στον κόσμο λίγο πριν αυτός καταστραφεί για άλλη μια φορά!

Η φωτογραφία άκυρη, μα έχει φεγγάρι που δεν είναι μαύρο και μάγισσα που είναι!

Ευχαριστώ πολύ όσους την ξεχωρίσατε! (Τη συμμετοχή, όχι τη φωτογραφία.)

Σε απόχρωση...κάστανου

Ο πολύτιμος καρπός του φθινοπώρου, βρίσκεται στις δόξες του.

Μπορεί να οχυρώνεται πίσω από αγκάθια, να σκεπάζεται με σκληρό φλοιό, παλεύοντας να γλιτώσει από τον "εχθρό", αλλά ο αγώνας του είναι μάταιος.

Τα πουλιά γρήγορα εντοπίζουν τη χαραμάδα στην πανοπλία του κι αρχίζουν να κλέβουν το θησαυρό.

Τότε μπαίνει κι ο άνθρωπος στο παιχνίδι.

Το κάστανο χάνει τη μάχη, μα στέφεται βασιλιάς της γεύσης!

Ψητά, ή βραστά τα κάστανα είναι μια λιχουδιά με πλούσια διατροφική αξία.

Σε περσινή ανάρτηση θα βρείτε: "Μαρόνια ΑΑΑ" 

Οι ανόητες αγάπες, ανόητα καίγονται

Κάπου κάπως κάποτε, έλαβε χώρα μια συζήτηση. Δεν ξέρω τι πυροδότησε την έκρηξη που ακολούθησε, δε θυμάμαι καν εκείνη την αρχική ψιλοκουβέντα μεταξύ δυο σχεδόν αγνώστων προσώπων που μετατράπηκε σε ξεγύμνωμα ψυχής.

Ίσως κάποια λέξη να λειτούργησε ως πυροκροτητής, ίσως και να ήταν απλά η στιγμή.

Δούλευα θυμάμαι σε ένα κατάστημα. Όχι σε ένα από αυτά τα πολυκαταστήματα που ο πελάτης είναι απλά πορτοφόλι που περπατάει, όσο κι αν πασχίζουν  οι διαφημιστές να πείσουν για το αντίθετο. Σε ένα πολύ μικρότερο, όπου η προσωπική επαφή με τον πελάτη ήταν δεδομένη. Όπως δεδομένη ήταν και η ευγένεια. Πέρα από δεδομένη όμως, ήταν πολλές φορές κι ευχάριστη. Γνώριζες κόσμο που άλλοτε συμπαθούσες και άλλοτε όχι, μα κρατούσες τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και μόνο, και κάποιες φορές, καθόλου σπάνιες, καινούριες φιλίες γεννιόνταν.

Η πελάτισσα που μπήκε εκείνη τη μέρα στο κατάστημα, έρχονταν μια στο τόσο και οι κουβέντες που ανταλλάζαμε στο ταμείο συνήθως, ήταν "μετεωρολογικού" περιεχομένου.

Ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν.

Μπήκε μέσα μάλλον φορτισμένη. 

Έκανε τα ψώνια της ως συνήθως, μα οι τυπικές κουβέντες στο ταμείο, μετατράπηκαν γρήγορα σε κάτι άλλο. Έτυχε να μην είναι κι άλλος πελάτης εκεί, οπότε όλα συνηγόρησαν σε ό, τι ήταν γραπτό να ακολουθήσει.

Την άκουγα για ώρα αποσβολωμένη να μονολογεί. Η αίσθηση που είχα, πως δεν απευθύνονταν σε μένα, παρά στον εαυτό της, ήταν ισχυρή. Κι όμως ήθελε κάπου να τα πει. Κι εγώ βρέθηκα κάπως, τυχαία σχεδόν, στο κάπου της, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που την έπνιγαν. 

Ένας μονόλογος μπερδεμένος και μονότονος στην αρχή, θύμιζε έντονα τις σταγόνες μιας σιγανής βροχής που πέφτει πάνω σε τσίγκο. Η βροχή απαλή, μα ο θόρυβος τεράστιος. Γρήγορα η βροχή δυνάμωσε, τα λόγια έγιναν χαλάζι κι ο θόρυβος εκκωφαντικός. 

Μια επίθεση άρχιζε, αλλά στόχος ήταν ο εαυτός της και μόνο.

Όταν το χαλάζι σταμάτησε και κόπασε η καταιγίδα έμειναν γύρω μας να αιωρούνται τα φαντάσματα των λόγων της και της ζωής της. Και ξαφνικά, φάνηκε να μετανιώνει που τα είπε όλα!

Ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε να τα πάρει πίσω.

Εγώ δεν ήξερα τι να πω, εκείνη δεν προσπάθησε καν να με κοιτάξει στα μάτια. Ξαφνικά μου φάνηκε απίστευτα ντροπιασμένη. Ναι, ήταν ξεκάθαρη ντροπή αυτό που ένιωσε στο τέλος. Δεν τη χωρούσε ο τόπος.

Δυο τυπικές κουβέντες ανταλλάχτηκαν για την τιμή των όπλων, μια δική μου προσπάθεια να την κάνω να νιώσει άνετα πήγε στο βρόντο και οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Ούτε καν τυχαία!

Ωραίος τρόπος να χάνεις πελάτες. Τους αφήνεις να λένε όσα κανείς άλλος δεν ξέρει!

Κάπου, κάπως, κάποτε. Το μέρος δεν έχει σημασία. Το πως ξεκίνησαν όλα, ακόμα μου διαφεύγει. Κι έχουν περάσει χρόνια από τότε!

Ίσως απλά να ένιωσε άνετα επειδή οι σχέσεις μας ήταν τυπικές. Ήμουν ένα πρόσωπο που δεν εμπλέκονταν στη ζωή της με κανένα δυνατό τρόπο. Μια "γνωριμία" που συντηρούνταν από μια ας πούμε επαγγελματική συνιστώσα, που κι αυτή κάηκε μετά την "εξομολόγηση". Βλέπετε μετά ήξερα όσα δεν έπρεπε να ξέρω. Μου είχε ανοίξει την ψυχή της κι αυτό δεν έγινε χωρίς κόστος. Δε θα ένιωθε ποτέ ξανά άνετα με κάποια που ήξερε για τη ζωή της όσα δεν ήθελε να μάθει κανένας.

Από τότε σκέφτομαι καμιά φορά όλες αυτούς τους βαπτισμένους μεγάλους έρωτες, όλες εκείνες τις πραγματικά ανόητες "αγάπες" που δεν είναι τίποτα άλλο από μασκαράδες σε έναν ιδιότυπο αποκριάτικο χορό που διοργανώνεται προς τιμήν της προσωπικής ανασφάλεια και μιας κούφιας επιβεβαίωσης.

Σκέφτομαι πόσο εύκολα καταστρέφονται οικογένειες και ζωές, επειδή κάποιοι νόμισαν πως αγάπησαν.

Ούτε δυο χρόνια δεν είχε εκείνη με τον καινούριο σύζυγο που γνώρισε κι ερωτεύτηκε όταν ο σύζυγος νούμερο ένα ήταν ακόμα στο προσκήνιο, κι ο έρωτας που νόμιζε πως ένιωθε ξεφούσκωσε σαν αποτυχημένο κέικ. 
Εμ, είναι δύσκολη η καλογερική. Ειδικά όταν δεν έχει την πίστη για στήριγμα.

Στο μυαλό της ο πρώτος σύζυγος είχε πάρει πλέον διαστάσεις μυθικές. Ήταν ο τέλειος. Αυτά μου εξιστορούσε εκείνη τη μέρα. Πόσο χαζή ήταν που κατέστρεψε ό, τι καλύτερο της είχε τύχει, για να ακολουθήσει έναν  περίπου "έρωτα".

Πόσο καλός πατέρας ήταν ο πρώτος για τα παιδιά που είχαν και πόσο αδιάφορος ετούτος όχι μόνο για τα δικά της παιδιά, αλλά και για τη μόλις λίγων μηνών κόρη τους.

Στιγμές στιγμές με κοιτούσε σα να ήθελε να της πω πως όλα θα αλλάξουν. Ή πως τίποτα δε συνέβη τελικά και όταν πάρει τα ψώνια της και φύγει από το κατάστημα θα επιτρέψει στο πρώτο της σπιτικό, στον πρώτο της άντρα, στον πρώτο της έρωτα.

Δε βρήκα τίποτα να της αποκριθώ.

Σε κάποια πράγματα είμαι απόλυτη. Αν μιλούσα θα έκανα τα πράγματα χειρότερα. 

Πώς να της έλεγα πως πιστεύω ακράδαντα πως οι "έρωτες" που δήθεν γεννιούνται εν μέσω άλλων είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν;

Μα, μπορεί να μου πείτε, μπορεί να μην ήταν πια ερωτευμένη, να την παραμελούσε ο άντρας της, να μην ήταν σωστός και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες. 

Και πάλι απόλυτα θα απαντήσω. 

Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος φεύγει. Δεν κρατάει ομήρους ούτε τον εαυτό του και πολύ περισσότερο τον άλλον, σε μια σχέση που δεν τραβάει, σε έναν γάμο που βάλθηκε έτσι κι αλλιώς να τινάξει στον αέρα με τον πρώτο τυχόντα.

Και πώς να της έλεγα, πως κάποιος που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μπει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, και κυρίως ανάμεσα σε μια οικογένεια, δεν είναι ακριβώς ο τύπος που επιλέγει κάποιος για να ξαναφτιάξει οικογένεια;

Κι αυτό φυσικά λειτουργεί τέλεια κι αντίστροφα!

Ω ναι, ευτυχώς δε μίλησα τελικά!

Έτσι κι αλλιώς η καταιγίδα είχε ήδη αφήσει πίσω της θύματα.

Και η πραγματική καταιγίδα, είχε ξεσπάσει λίγα χρόνια πριν!

Την καταιγίδα, την ξαναθυμήθηκα για χάρη της Αριστέας (Η ζωή είναι ωραία) και το δρώμενο Family Stories

Νόστιμες ιστορίες

Νόστιμες ιστορίες

Οι λέξεις μέσα κατοικούν,

στο βάθος του μυαλού μας.

Σαν απ΄το σύθαμπο γλιστρούν,

στο χέρι στο χαρτί μας.

Μοιάζουν παιδιά όλο χαρά,

σαν παίζουνε σχοινάκι .

Τραβούν γλυκά καθώς γελούν,

γυρίζοντας την άκρη.

Πέρα απ΄τα όρια κατοικούν,

ξέγνοιαστ΄ η ανεμελιά τους.

Προκαταλήψεις  δε νογούν,

στα παιδικά όνειρά τους.

Ποια λέξη μέσα της εσύ,

σαν όστρακο αγκαλιάζεις.

Πλάι στην τροχιά της νοσταλγείς,

ν΄ αγγίζεις κι όπου φθάσεις.

Οι πιο ωραίες μας στιγμές,

δίχως φωτογραφίες.

Σταλάζουνε βαθειά στο νου,

νόστιμες ιστορίες.

Έχω τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ το υπέροχο ποίημα του  DIEM BETOPEN el in astico, με το οποίο πήρε μέρος στο "Παίζοντας με τις λέξεις".
Tον ευχαριστώ πολύ για το ποίημα που μας χάρισε και την ευκαιρία που μου δίνει να το παρουσιάσω άλλη μια φορά!

Ανασκαφές

Πάλι στην Αστυπάλαια θα σας πάω και συγκεκριμένα στο βρεφικό νεκροταφείο.

Πολύ σωστά, αναρωτηθήκατε, πώς έμεινε ένας τέτοιος χώρος, μοναδικός μάλιστα στον κόσμο, ανεκμετάλλευτος.

Την ίδια απορία έχω κι εγώ, αλλά  και οι κάτοικοι του νησιού.

Αυτά που έμαθα ήταν πως η ανασκαφή έγινε το 1995.

Έκτοτε μεταφέρθηκαν κάποια ευρήματα αλλού όπου και φυλάσσονται προφανώς, αλλά η περιοχή έχει ακόμα πολλά που δε φυλάσσονται.

Πιθανολογείται μάλιστα, πως σε όλη την πλαγιά που βρέθηκε το νεκροταφείο, και η οποία φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία, υπάρχουν  ανάλογοι τάφοι.

Η περιοχή δεν απαλλοτριώθηκε ποτέ, λόγω έλλειψης χρημάτων καθώς λένε.

Αυτό σημαίνει πως τα οικόπεδα ανήκουν σε κάποιους, οι οποίοι συνεχίζουν να χτίζουν σε χώρο που θεωρείται αρχαιολογικού ενδιαφέροντος.

Λογικό θα μου πείτε, αφού το κράτος έχει δυσκαμψία. Ποιος δε θα ήθελε να χτίσει στο οικόπεδό του;

Παρόλα αυτά είναι και παράλογο.

Και όχι, δεν τα βάζω με τους ιδιοκτήτες που θέλουν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους, αλλά με το κράτος που δεν αξιοποιεί ποτέ την περιουσία όλων μας.

Το νεκροταφείο βρισκόταν πιθανότατα κοντά σε Ιερό της Ειλειθυίας που ήταν θεότητα-προστάτιδα της λοχείας, ένα ιερό που βρίσκεται πιθανότατα σε κάποιο σημείο της Χώρας της Αστυπάλαιας αλλά δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη. Δεχόταν νεογέννητα παιδιά που πέθαναν στη γέννα ή και βρέφη μέχρι δύο ετών, τα οποία σύμφωνα με το έθιμο τοποθετούνταν μέσα σε αγγεία για να έχουν την αίσθηση της μήτρας.

«Η πληθώρα των εγχυτρισμένων βρεφών και η μεγάλη χρονική έκταση που καταλαμβάνουν τα ευρήματα μιλούν για τη σπουδαιότητα της Αστυπάλαιας τα αρχαία χρόνια ως κόμβου στρατηγικής σημασίας. Πιθανολογείται ότι θάβονταν εδώ βρέφη από όλη τη Μεσόγειο, πράγμα που θα επιβεβαιώσει ή όχι η ανθρωπολογική έρευνα. Στο παλιό Σχολείο όπου έχουν μεταφερθεί οι εγχυτρισμοί του οικοπέδου Σταυριανού εργάζονται ανθρωπολόγοι από το Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, το UCL, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Σάιμον Χίλσον, ενώ τα δύο τελευταία χρόνια εργάζεται πάνω στο ίδιο αντικείμενο και διεθνής ομάδα από Άγγλους, Καναδούς, Φινλανδούς και Αμερικανούς μελετητές με διάφορες ειδικότητες στον ανθρώπινο σκελετό».

πηγή:http:www.archaiologia.gr

Το άρθρο που παραθέτω είναι από το 2011, αλλά όσο ήμουν στο νησί, επισκέφτηκα το παλιό σχολείο και είδα πως εκεί υπήρχαν ενδείξεις έντονης δραστηριότητας.

Αν δεν έχει αλλάξει κάτι λοιπόν, υποθέτω πως οι έρευνες από τους ανθρωπολόγους τουλάχιστον, συνεχίζονται ακόμα.

Από την Αστυπάλαια θα πάμε στην Πάτρα και θα επισκεφτούμε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ.

Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, ένα ταφικό μνημείο βρίσκεται στο χώρο του γκαράζ του καταστήματος.

Όταν άρχισε να χτίζεται το σούπερ μάρκετ ήρθαν στο φως ρωμαϊκοί τάφοι, και δεν είμαι ειδική για να γνωρίζω πως και γιατί, αλλά η κατασκευή ολοκληρώθηκε, αφού διασώθηκε μέρος του ταφικού μνημείου.

Αντιγράφω από την επιγραφή:

Στο οικόπεδο ερευνήθηκε η γνωστή ταφική οδός, η οποία όπως έχει διαπιστωθεί, διερχόμενη διαμέσου του εκτεταμένου βόρειου νεκροταφείου, συνεχίζονταν κι εκτός της πόλης ως via publica, που οδηγούσε από την Πάτρα στο Αίγιο και την Κόρινθο.

Αποκαλύφθηκαν 46 τάφοι, οι οποίοι ήταν διατεταγμένοι εκατέρωθεν  της ταφικής οδού.

Συγκεκριμένα 39 κεραμοσκεπείς και 7 κιβωτόσχημοι.

Ιδιαίτερα αξιόλογο από όλα τα ευρήματα του χώρου ήταν υπέργειος τάφος....

Σε μια χώρα που σκάβοντας βρίσκεις συνέχεια αρχαία, είναι προφανώς μια περίπτωση που μόνο σπάνια δεν τη λες, αλλά ρωμαϊκό τάφο σε σούπερ μάρκετ, πρώτη φορά έβλεπα, το ομολογώ!

Σίγουρα όσο παράξενη κι αν μοιάζει δεν είναι η μοναδική περίπτωση.

Στο Αγρίνιο, πριν λίγα χρόνια, έγιναν νέοι δρόμοι εκεί που κάποτε ήταν μόνο χωράφια. Όπως αποδείχτηκε, τα χωράφια έκρυβαν καλά τα μυστικά τους από όσους τα καλλιεργούσαν.

Βρέθηκαν κι εκεί τάφοι. Δεν γνωρίζω ποιας περιόδου ήταν, μα ήταν όλοι συλημένοι και μάλιστα από αιώνες πριν. Κρίθηκαν άνευ ενδιαφέροντος, ξανασκεπάστηκαν, οι δρόμοι έγιναν και η ζωή συνεχίστηκε.

Προφανώς δεν έχουν όλα τα ευρήματα την ίδια σπουδαιότητα.

Κάποια όμως έχουν μεγαλύτερη απ' όση φανταζόμαστε.

Δε θέλω να καταλήξω κάπου ιδιαίτερα. 

Όπως είπα, καθόλου ειδική δεν είμαι, απλά θυμήθηκα δυο πραγματάκια ακόμα σχετικά.

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 9ου παιχνιδιού

Παίξαμε με τις λέξεις για άλλη μια φορά και το χαρήκαμε.
Η βαθμολογία τελείωσε και η αποκάλυψη δε θα αργήσει.
Πριν γίνει όμως, θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συμμετοχή σας και να δώσω πολλά συγχαρητήρια σε όλους!

Σε ένα αίνιγμα διαφορετικό, βαθιά ατμοσφαιρικό, μια μάγισσα έπλεκε λέξεις. Τις βάφτιζε σε θαλασσινό νερό και στο φως του φεγγαριού τις άφηνε να βρουν το δρόμο τους.
Κι εκείνες τον βρήκαν κι έφτασαν στην κορυφή.
Η μάγισσα είναι η αγαπημένη μας Ελένη  (ποιώ - ελένη) και το "Αίνιγμα του φεγγαριού" αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο αίνιγμα.
Ας το απολαύσουμε άλλη μια φορά!
Ελένη μου πολλά συγχαρητήρια!

Το αίνιγμα του φεγγαριού 

Μάγισσα σε είπανε

Κορίτσι του σύθαμπου 

Με λυτά μαλλιά ν' αγναντεύεις

Του πελάγου τις ατέρμονες πτυχώσεις

Δεμένα χέρια

Κλειστά βλέφαρα

Στητός κορμός

Κορίτσι με το δακρυσμένο μαντήλι

Τροχιές διέγραφαν τα πόδια σου

Στην υγρή άμμο

Ελλειπτικά σχήματα

Νέφη της γης

Και θυμωμένα ουράνια τόξα

Σαν να σου έπρεπε

Με ακαθόριστα σχέδια

Τυφλά

Να διανοίξεις του φόβου τους θαλάσσιους δρόμους

Τύχη ή μέλημα;

Της θάλασσας τα θησαυρίσματα

Κυνηγούσες

Ξηρούς κορμούς

Αλογάκια της πάχνης

Τον τραυματισμένο γλάρο

Φίλο να κάνεις ήθελες

Πως να δραπετεύσεις;

Χαμένα τα όρια του ουρανού

Χαμένα τα σκοινιά που ανέβαζες

Απ' της χαράς το πηγάδι

Τα μυστικά του έρωτα

Όλα στο τώρα

Όλα στο μικρό σου δακτυλάκι περασμένα

Μικρός αστερίας ή ιππόκαμπος;

Βάθαινε ο κόσμος μαζί σου

Κοράλλια ξέφευγαν στη στεριά

Μακρινές σκιές

Στόλιζαν τα πορτραίτα με γαρύφαλλα

Γλύκαινε το κεράσι

Στο στόμα της γαλήνης

Έβγαιναν οι Παναγίες ξυπόλητες

Στα λευκά ξωκλήσια

Σε κάμαρες ζεστές

Ξάπλωναν νηφάλια τα μεσημέρια

Τα όνειρα δίπλωναν με τάξη

Την απογευματινή μπουγάδα

Μέστωναν στον ήλιο οι κόκκοι του σταριού

Κίτρινη αψάδα ή βασιλικού μέθη;

Χτυπούσε το σήμαντρο

Του Άϊ Νικόλα

Χτυπούσε το κανόνι υπόκωφα

Στο κάστρο

Ερχόσουν κι εσύ με άδεια τα μανίκια

Φτεράκιζες

Χανόσουν

Έπεφτες στις κορφές και τις στεφάνωνες

Μάγισσα σε είπανε

Του Πρωτέα διαλεχτή πέτρα

Πίσω από τη φωτιά

Κονταροχτυπιόσουν με τον γρέγο

Στου αλήτη το σπασμένο κρανίο

Φίλιωνες τον πόνο της ψυχής

Χωρίς προκατάληψη ή εμμονή

Άναβες κερί δίπλα στα δεκατρία φεγγάρια

Να λάμψει της γνώσης ο άκμονας

Πλάι στο σβηστό λυχνάρι του πατέρα

Καρτερικά τον άγγελο σου περίμενες

Απ' τα βάθη του πελάγου

Λευκό ν' ανοίξει ιστίο

Σε κούρασαν οι λαβύρινθοι κι οι σβηστοί φάροι

Για σένα μόνο έπρεπε να παιχτεί

Το φινάλε των δακρύων

Για σένα κι η αποστασία της κοίτης

Διάτρητος στόχος ή σκοτεινό σκηνικό;

Ας δούμε όμως ποιος κρύβεται πίσω από κάθε συμμετοχή, αλλά και τη βαθμολογία:

1. Ομιλία στον καθρέφτη - Katerina Verigka (7)
2. Πού πάνε οι αγάπες; - Σμαραγδένια Ρούλα (1)
3. Το αίνιγμα του φεγγαριού - ποιώ - ελένη (34)
4. Ο Μέγας - Μαρία Νικολάου (9)
5. Το δίλημμα - Μαρίνα to e - periodiko mas official (13)
6. Άνθρωποι - Μαρίνα to e - periodiko mas official (13)
7. Πάρος Ραφήνα - Katia Markouizou (5)
8. Όμορφος κόσμος, άσχημα φτιαγμένος! - airis (12)
9. Νόστιμες ιστορίες - DIEM BETOPEN el in astico (10)
10. Στο σύθαμπο της προκατάληψης - airis (13)
11. Αγγέλα Καραμήτρου - ANNA Flo (12)
12. «Το ζακετάκι» - Maria Kanellaki (16)
13. Και το σύθαμπο πάντα καρτεράει - Woman in Blogs (7)
14. Βοήθησέ με - georgia vasiliou (9)
15. Ψωροϋπερηφάνεια και προκατάληψη - Κλαυδία (7)
16. Προβλέψεις…. - Mary Pertax (5)
17. Τα μαύρα μας τα φεγγάρια μέσα - Memaria (10)
18. Το τέλος του κόσμου - Marina Tsardakli (9)

Μας έκαναν την τιμή να διαβάσουν και να βαθμολογήσουν οι:

1. Bre Melaxrinaki

2. Katerina Verigka

3. Mary Pertax

4. Μαρία Νικολάου

5. DIEM BETOPEN el in astico

6. ποιώ - ελένη

7. ANNA Flo

8. Σμαραγδένια Ρούλα

9. georgia vasiliou

10. Άιναφετς

11. Katia Markouizou

12. airis

13. Τάσος Γ. Κάβουρας

14. Πέτρος Κ.

15. Ελένη B

16. Κλαυδία

17. Mia Petra

18. Ελένη Φλογερά

19. Maria Kanellaki

20. Woman in Blogs

21. to e - periodiko mas official

22. Funky Monkey

23. Marina Tsardakli

24. Giannis Pit

Από την κλήρωση νικήτρια βγήκε η ANNA Flo  και θα λάβει ένα συμβολικό δωράκι.

Άλλο ένα θα πάρει η νικήτρια του παιχνιδιού μας, η ποιώ - ελένη  

Σας ευχαριστώ όλους πολύ για άλλη μια φορά και αν δείτε κάποιο λάθος μη διστάσετε να με μαλώσετε στα σχόλια, ή στο μέιλ almikr@gmail.com