Οι τελευταίες μέρες (Days 23 - 31)

Ο Οκτώβρης μας φέρθηκε με το γάντι!

Ήταν κύριος σε όλα του.

Μας έκανε ηλιόλουστες μέρες, μας χάρισε μια ώρα και μας αφήνει σχεδόν όπως μας βρήκε στα χέρια του Νοέμβρη που ελπίζω να φερθεί κι αυτός κόσμια.

Καλό μήνα να έχουμε!

Οι φωτογραφίες είναι οι τελευταίες 9 μέρες του Οκτώβρη.

Αποκλειστικές φωτογραφίες της νέας κυβέρνησης (παρασκήνια από τη Λιμνούπολη)

Ήταν ένα ήσυχο πρωινό (μπορεί να ήταν και βράδυ, δεν παίρνω όρκο) στη Λιμνούπολη, όταν έσκασαν ράμφος οι πρώτες ειδήσεις.

Σαν κύμα απλώθηκαν τα νέα στη λίμνη και όλοι έτρεξαν να αναλάβουν καθήκοντα στη νέα κυβέρνηση.

Δεν πρόλαβαν να καθίσουν οι υπουργοί στις καρέκλες τους και στον επόμενο τόνο άλλαζαν θέσεις.

Κάτι φτερά και πούπουλα έμειναν να αιωρούνται εδώ κι εκεί, υπονοώντας μόνο τις ανατροπές, γιατί που να προλάβεις να τις δεις.

Την κυβέρνηση που όρκισε ο Ανταίος, ακολούθησαν κι άλλες.

Αυτό δεν είναι κυβέρνηση. 

Η μουσική καρέκλα είναι. Γυρνάμε γύρω γύρω και όταν τελειώνει η μουσική βρισκόμαστε σε άλλη θέση. Τόσο ζαλισμένοι είμαστε πια, που ανάθεμα κι αν ξέρουμε ποιοι είμαστε. 

Μαέστρος αυτή τη φορά πάντως, πρόλαβα να δω πως ήταν η Πέτρα, που τη βλέπετε εδώ να παραλαμβάνει την μπαγκέτα (συγνώμη την εντολή ήθελα να πω), από τον ίδιο τον Ανταίο.

Είχαν μέρες τώρα που συναντιόνταν κρυφά από όλους και συνωμοτούσαν.

Διάλεγαν τα πιο απόμερα μέρη, κοιτούσαν γύρω τους προσεκτικά κι αφού κατέστρωναν τα πιο σκοτεινά τους σχέδια, βουτούσαν κάνοντας τις πάπιες στο νερό κι ακολουθούσαν πάντα διαφορετικές διαδρομές.

Κι εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου! 

Στον ύπνο που λέτε με πέτυχε και μένα η κεραμίδα. 

Ευτυχώς εκεί δεν κάνει καρούμπαλο.

Έχω εντολή λέει να σχηματίσω κυβέρνηση.

Και ποιος μου την έδωσε παρακαλώ;

Η Πέτρα!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά όμως.

Για δείτε!! (χεχεχε)

Πρωθυπουργός: Πέτρα

Αντιπρόεδρος: Ανταίος

Εδώ η Πέτρα μόλις της το ανακοίνωσα προσπαθεί να πνιγεί γιατί καθόλου δεν της άρεσε που το δοκίμασε, ενώ ο Ανταίος πλέει σε πελάγη ευτυχίας, σίγουρος πια πως δε θα μπάσει νερά αυτή η κυβέρνηση!

Υπουργείο εξωτερικών

Υπουργός: Φλώρα

Υφυπουργός: Χριστίν

(Επειδή τις πέτυχα έξω από τη λίμνη, γι΄αυτό!...ε κορίτσια μη μου γυρνάτε την πλάτη.)

Υπουργείο Οικονομικών

Υπουργός: Αγγελική

Υφυπουργός: Αντιγόνη

Μην τα βλέπετε μαύρα κι άραχνα, είναι που οι παλιοί νύχτα τα έβγαζαν (στο εξωτερικό), νύχτα τα έβαζαν (στις τσέπες τους) και μεις αναρωτιόμασταν τι είχαν τα έρμα και ψοφούσαν.

Θα ανατείλει νέα δραχμή...εεεε εποχή ήθελα να πω!!!

Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Υπουργός: Μαρία Ν.

Υφυπουργός: Κική

Υπουργείο Εσωτερικών

Υπουργός: Mairi Grasia

Υφυπουργός: Dimi

Υπουργείο Εθνικής Άμυνας

Υπουργός: Αγριμιώ

Υφυπουργός: Μαρία Κανελλάκη

Μια αναμνηστική φωτογραφία των παραπάνω υπουργών και υφυπουργών!

Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας

Υπουργός: Rylie

Υφυπουργός: Levina

Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων

Υπουργός:  Pink Angel

Υφυπουργός: Νικόλ 

Μόλις που προλαβαίνουμε να δούμε την ουρά της υπουργού...δεύτερη ακολουθεί η υφυπουργός.

Δε θα μείνουμε να δούμε το τέλος του αγώνα. Ας κερδίσει η ταχύτερη!

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής

Υπουργός: Beloved ideas

Υφυπουργός: Lyriel

Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων

Υπουργός: Μάγισσα Άιναφετς

Υφυπουργός: Έλενα Λ.

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Υπουργός: Βίκυ Δερμάνη

Υφυπουργός: Έλλη

Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής ασφάλισης και Πρόνοιας

Υπουργός:  Κατερίνα Βερίγκα

Υφυπουργός: Μαρία Π.

Αναμνηστική από τα παραπάνω υπουργεία. Δείτε σύμπνοια και ομόνοια τα παπάκια μου! 

Υπουργείο Υγείας

Υπουργός: Πέτρος Κ.

Υφυπουργός: Confusedmind

Καλά, κατάλαβα που θα την ψάχνουμε την υγεία.

Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων

Υπουργός:  agriomeli

Υφυπουργός:  Claire D.

Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Υπουργός: Δάφνη

Υφυπουργός: marron

Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη

Υπουργός: Nasia

Υφυπουργός: Ελένη Φλογερά

Υπουργείο Τουρισμού

Υπουργός: Πιγκουίνος

Υφυπουργός: miranta

Εδώ βλέπετε μόνο την υφυπουργό, γιατί ο υπουργός κάνει τουρισμό.

Σπάνια έως ποτέ θα βρείτε άλλωστε έναν πιγκουίνο στη λίμνη.

Υπουργείο Ναυτιλίας

Υπουργός: onirokosmos

Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης

Υπουργός: Ολυμπία

Υπουργός Επικρατείας: Lyssipe

Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης:

Αθηνά

Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος:

Αριστέα

Κάπου εδώ τελειώνουν και οι πάπιες και τα υπουργεία!

Όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. (Όλοι μαζί ένα βήμα, μπορεί να μην ακούγεται αισιόδοξο, αλλά έχει βάθος...τι μας τα έδωσε ο θεός τα ράμφη;...Ας σκαλίσουμε το νόημα, αν και μέχρι να τα ανοιγοκλείσουμε θα αλλάξει η κυβέρνηση).

Σύνθημά μας είναι:

Δεν υπάρχει απαπαπα, όλα είναι δυνατά!

"Δυνατά, δυνατά, γίναν όλα δυνατά τα αδύνατα...."

ΔΙΚΟ ΣΑΣΣΣΣΣΣΣ!!!!

Την ασφάλεια του κοπαδιού συγνώμη της κυβέρνησης αναλαμβάνει ο Μπρίκι.

Μην τον πείτε κομματόσκυλο. Δαγκώνει!

Γουφ!!!

Δίνω με τη σειρά μου εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης στους:

Αριστέα

Αθηνά

Αγγελική

ΟΧΙ...

...δε θα πω στην αγάπη, 

δε θα αρνηθώ τη χαρά, 

ούτε την ευτυχία.

Θα πω ναι στο χορό, 

στην ομορφιά,

στο χαμόγελο,

σε εκείνο το ξημέρωμα που ροδίζει τον ουρανό, ενώ το φεγγάρι στέκεται ακόμα φρουρός μιας νύχτας που πέρασε...

Θα συνεχίσω να απολαμβάνω το διάβασμα,

και τις μικρές καθημερινές χαρές,

Δε θα πω όχι στη ζωή!

Θα πω όμως ΟΧΙ σε όλα τα άλλα!

Σε όλα όσα μας πληγώνουν και μας πονούν.

Σε όσα μας στερούν την ελπίδα και τα όνειρα.

Όχι στην κατοχή των ζωών μας από όσους καπηλεύονται το μέλλον μας και το ξεπουλάνε φτηνά στις αγορές που θησαυρίζουν στην πλάτη μας.

Όλοι αυτοί σήμερα θα σταθούν εκεί στην εξέδρα των επισήμων, σαν γύφτικα σκεπάρνια θα καμαρώνουν, δε θα ντραπούν ούτε λίγο για όσα έφαγαν κι όσα ξεπούλησαν.

Κι εκείνα τα άμοιρα παιδιά που θα παρελάσουν, θα είναι αναγκασμένα να τιμήσουν τους προδότες της χώρας τους.

Το μεσημέρι οι επίσημοι θα φάνε με δικά μας έξοδα σε χλιδάτα εστιατόρια και αργότερα θα ξαπλώσουν τα άθλια σαρκία τους σε αναπαυτικά στρώματα.

Ίσως βγουν και σε εκπομπές lifestyle να δηλώσουν πως κι αυτοί δυσκολεύονται να πληρώσουν το χαράτσι και να μας δουλέψουν με στυλ.

Τα δικά μας παιδιά θα γυρίσουν σε σπίτια που παλεύουν σκληρά για την επιβίωση και τα δικά τους στην ασφάλεια που δίνει το χρήμα.

Αυτός ο πόλεμος έχει καιρό που άρχισε και πολεμάμε ο καθένας με ό, τι βρει για να αντέξουμε!

Δεν είναι που δεν τιμώ τους ήρωες του 40.

Είναι που υποψιάζομαι πως οι καιροί θα φέρουν κι άλλους ήρωες.

Αν δεν είμαστε εμείς, θα είναι αυτοί που γεννήσαμε για να ζήσουν κι όχι για να θυσιαστούν.

Παρένθεση αλλαγής και απομεινάρια εποχής....(Φωτογραφίζειν)

Η εποχή που άλλαξε

Παρένθεση αλλαγής

Αυτές ήταν οι συμμετοχές μου στον δεύτερο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το blog Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά

Η εποχή που άλλαξε πήρε το 2ο βραβείο και η Παρένθεση αλλαγής πήρε τη χαρά της συμμετοχής και βάφτισε πρώτη την ανάρτηση, τιμής ένεκεν!

Την αγαπώ αυτή τη φωτογραφία κι ας μην πήρε ούτε μια ψήφο.

Αυτή τη φορά οι συμμετοχές ήταν περισσότερες και είδαμε πάρα πολλές όμορφες φωτογραφίες.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους ψήφισαν την "Η εποχή που άλλαξε" και τη Μαρία Νι για την άψογη διοργάνωση του διαγωνισμού.

Αυτό είναι το βραβείο μου!

Μάλλον γνωρίζετε ήδη την γοητεία που ασκούν πάνω μου τα ερειπωμένα σπίτια.

Αναδημοσιεύω το κείμενο από μια παλιά ανάρτησή μου, που μπορείτε να δείτε εδώ. 

Οι φωτογραφίες είναι καινούριες. Ήταν καινούριες κάποτε δηλαδή, μια και περίμενα να τελειώσει ο διαγωνισμός για να τις βάλω.

Θα ακολουθήσει και ο περίπατος στο νεραϊδότοπο που μου χάρισε την παρένθεση, μια και για να μη δώσω στίγμα, ούτε από εκεί είχα δημοσιεύσει τίποτα.

Προς το παρόν ας διαβούμε μια πόρτα που δεν υπάρχει πια.

Τα ερειπωμένα σπίτια για μένα είναι ακόμα γεμάτα ζωή, αλλά αυτά στέκονται αγνοώντας το!
Οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους έχουν απορροφήσει την ενέργεια όσων κάποτε τα κατοίκησαν.
Όσων τα αγάπησαν, τα φρόντισαν και τα ζέσταναν τους χειμώνες.
Στέκονται παρατημένα, γεμάτα άχρηστη σοφία πια.

Πόσα πράγματα ξέρουν από το παρελθόν!
Δε φανερώνουν ποτέ τα μυστικά που τα βαραίνουν.
Τα κρύβουν καλά στα σάπια κουφώματα και στις ανήλιαγες γωνιές τους.
Η σκόνη τα καλύπτει και οι αράχνες τα φυλακίζουν για πάντα στους σφιχτοπλεγμένους ιστούς τους .

Η ερείπωση δεν είναι παρά ζωή που πέρασε σε άλλη διάσταση.
Δεν μπορείς να περπατήσεις πια στα πατώματα που χάσκουν, αλλά κάποτε περπατήθηκαν και τα χνάρια είναι ακόμα εκεί.
Οι στέγες με την απουσία τους δείχνουν μόνο ότι κάποτε υπήρξαν, όμορφες και γερές να προφυλάσσουν το σπίτι και τους ενοίκους του.
 Τα παράθυρα, θλιβερά απομεινάρια πια, δεν αντανακλούν άλλον ήλιο.
Τον δέχονται όμως ακόμα με ευγνωμοσύνη κι ας μην μπορούν να τον διαλαλήσουν.

Οι άνθρωποι άραγε γίνονται ερείπια;
Υπάρχουν στα αλήθεια τόσο ρημαγμένες ζωές που να μη δέχονται επιδιόρθωση σαν αυτά τα κτίσματα;
Κι αν υπάρχουν, έχουν το σθένος να δεχτούν ακόμα τον ήλιο με την ίδια ευγνωμοσύνη που τον δέχονται αυτά;

Τα χνάρια (Παίζοντας με τις λέξεις)

Χαρούμενη σχεδόν, στροβιλίστηκε μπροστά στον καθρέπτη. Το μετάξι θρόισε γύρω της κυματίζοντας με χάρη κι αγκάλιασε τα πόδια της. Ρίγησε με την αίσθηση που άφησε στο δέρμα της και ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών να θαυμάσει την εικόνα που της επέστρεφε γενναιόδωρα ο καθρέπτης.

Η χαρά έσβησε έτσι όπως ήρθε και τα μάτια της έγιναν δυο ακύμαντες μαύρες λίμνες.

Με αργές κινήσεις έβγαλε το φόρεμα κι  έσυρε τα βήματά της στα παλιά σανίδια του πατώματος. Ο ήχος τους έμοιαζε πολύ με αναστεναγμό. Κράτησε την ανάσα της και αφουγκράστηκε. Για μια στιγμή νόμισε πως ήταν κάποιος εκεί και την παρακολουθούσε. Φόρεσε τα παλιά ρούχα και βγήκε στο μπαλκόνι.

Ανάσανε βαθιά το δειλινό που έσερνε πίσω του τη νύχτα κι έμεινε να κοιτάζει τα καράβια στο λιμάνι.

Ευχήθηκε να έβρισκε την τόλμη να μπει σε ένα. Να εξαφανιστεί, να σπάσει το κλουβί που είχε φυλακίσει την ψυχή της.

Πώς μπόρεσε να πιστέψει πως ένα καινούριο φόρεμα θα την έκανε να νιώσει καλύτερα; Να ξεχάσει πως όλα της τα όνειρα πέθαιναν ένα ένα;

«Άραγε αυτοκτονούν τα όνειρα;», αναρωτήθηκε και η εικόνα της αυτοκτονίας ενός ονείρου της φάνηκε τόσο αστεία που  σχεδόν έβαλε τα γέλια.

Γέλιο και κλάμα. Κλάμα και γέλιο, μήνες τώρα. Διαδέχονταν το ένα το άλλο σαν κύματα. Μόλις έσκαγε το κυματάκι του γέλιου στην ακτή έρχονταν πίσω του βουίζοντας και αφρίζοντας εκείνο το άγριο, πελώριο κύμα του πόνου και την έπνιγε.

Ένιωθε σαν ναυαγός που τον ξέρασαν όλα αυτά τα κύματα σε ένα άνυδρο, ερημικό νησί. Ήταν ένα άνυδρο ερημικό νησί.

Μπήκε μέσα και κρέμασε το φόρεμα που δε θα φορούσε ποτέ στην ντουλάπα. Έβαλε τα παπούτσια της και προχώρησε προς την πόρτα. Μόλις την άνοιξε τον είδε. Της χαμογέλασε αμήχανος. Εκείνη πισωπάτησε και αναγκάστηκε να στηριχτεί στον τοίχο για να μην πέσει.

Δε μίλησε. Τον προσπέρασε και βγήκε στο δρόμο. Αυτός έμεινε να την κοιτάζει για λίγο πριν την ακολουθήσει.

Την πρόλαβε και άρχισε να της μιλάει. Λέξεις χωρίς νόημα συνόδευαν τα βήματά της.

Δεν άκουγε τίποτα. Πότε πότε γυρνούσε και τον κοιτούσε. Έβλεπε τα χείλη του να σαλεύουν, αλλά ο ήχος τους δεν έφτανε στα αυτιά της.

Όταν έφτασε στην αμμουδιά, έβγαλε τα παπούτσια της και άρχισε να περπατάει δίπλα στη θάλασσα. Αυτός εκεί. Πίσω της! Κάθε τόσο γυρνούσε να δει τα χνάρια τους, πριν τα σβήσει το κύμα. Ένιωθε πως όλα όσα έκανε στη ζωή της τα έσβηνε ένα κύμα.

Και τότε αποφάσισε να αρχίσει να σβήνει αυτή. Να εξαφανίσει όλα εκείνα που της έκλεβαν το χαμόγελο εδώ και καιρό. Όλα τα συναισθήματα και τις σκιές. Έπρεπε να σβήσει αυτόν. Από το μυαλό της, από την καρδιά της, αλλά περισσότερο από τη ζωή της. Το πρώτο βήμα έγινε όταν τα αυτιά της σταμάτησαν να τον ακούν. Τώρα έπρεπε να προχωρήσει κι άλλο. Μετά από ώρα κοίταξε πάλι πίσω της και στο φως του φεγγαριού είδε πως τα μόνα χνάρια που έσβηνε η θάλασσα ήταν τα δικά της.

Ανάσανε ανακουφισμένη. Τελικά θα το φορούσε το φόρεμα απόψε κιόλας και θα έβγαινε να γιορτάσει το σπάσιμο των δεσμών.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δεύτερο παιχνίδι του δεύτερου κύκλου του παιχνιδιού "Παίζοντας με τις λέξεις" στο TEXNIS STORIES.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους την ψήφισαν, αλλά και όσους την ξεχώρισαν!

Ευχαριστώ επίσης την ακούραστη Φλώρα.

Τα συγχαρητήριά μου στους νικητές του παιχνιδιού, αλλά και σε όλους όσους συμμετείχαν.

Αυτή τη φορά λόγω έλλειψης χρόνου παραλίγο να μην βαθμολογήσω καν, αλλά τα κατάφερα τελικά!

Βέβαια  το σχόλιό μου ήταν λακωνικότατο, όχι γιατί δεν είχα να πω καλές κουβέντες, από αυτές έχω άπειρες...και για περισσότερες συμμετοχές από όσες βαθμολόγησα, αλλά η ανάγνωση και η αγωνία να προλάβω να βαθμολογήσω με έκαναν ταχύτατη και λακωνικότατη. (Μπορεί να με επηρέασε και ο Μπρίκι που το  φιλοσοφεί ακόμα)!!

Η ιστορία μου έχει να κάνει καθαρά με την πάλη μέσα μας και το παρελθόν που καμιά φορά βαραίνει το παρόν και σημαδεύει το μέλλον.

Θέλει δύναμη και τόλμη να σταθούμε στα πόδια μας και να σβήσουμε εμείς όσα μας πονάνε, αντί να τα αφήνουμε να σβήνουν εμάς λίγο λίγο!

Την αφιερώνω σε όλους όσους τα κατάφεραν, αλλά και σε εκείνους που θα τα καταφέρουν. Γιατί θα τα καταφέρουν!

Θέμα χρόνου είναι!

Αυτό είναι το βραβείο μου!

Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία δεν είναι καθόλου τυχαίες.

Δείχνουν τη γαλήνη που έρχεται μετά το σπάσιμο "των δεσμών" και το πέταγμα στην ελευθερία!