My addiction

September 17: my addiction

Μπορεί να μην κατάφερα να φωτογραφίσω, ή απλώς να διαλέξω μία φωτογραφία από το αρχείο μου και για τις 30 ημέρες του Σεπτεμβρίου, αλλά μέσα στις 11 που συγκέντρωσα, είναι πολλά από όσα με ευχαριστούν!

Και μπορεί τον τίτλο να τον έδωσε η 17η μέρα και τα βιβλία, που δε θα το αρνηθώ είναι μεγάλο μου πάθος, ποτέ όμως δε θα πω όχι σε μια βόλτα, ή σε μια εκδρομή.

Παντού και πάντα ψάχνω γύρω μου την ομορφιά και την ανακαλύπτω στα πέταλα των λουλουδιών, στο παλιό σκαρί που τραβήχτηκε στη στεριά, στο μοναχικό δέντρο, στο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. 

Αφήνομαι στις μικρές χαρές της ζωής, όπως συνηθίζουμε να τις λέμε, μα που αν το σκεφτούμε λίγο, αυτές είναι που μας δίνουν τα περισσότερα, αφού μας κάνουν ευτυχισμένους πολλές φορές μέσα στη μέρα!

Προσωπικά τις έχω σε μεγάλη εκτίμηση αυτές τις "μικρές χαρές" και καθόλου δεν τις υποτιμώ!

Μόνο 11 λοιπόν οι "πόζες" του Σεπτεμβρίου που μας αποχαιρετά, αλλά κρύβουν κι "εθισμούς" που κάνουν τη ζωή ομορφότερη.

  September 15: spoon

September 16: playing tourist

Μη με ξεχάσεις, Γιώργης Κάβουρας

Με μεγάλη συγκίνηση πήρα στα χέρια μου το βιβλίο "Μη Με ξεχάσεις" του Γιώργη Κάβουρα, (αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και της Δημοκρατίας, μαχητή του ΕΛΑΣ), και το διάβασα με απέραντο σεβασμό γνωρίζοντας καλά πως δεν είναι μόνο η αφήγηση μιας ολόκληρης ζωής που θα με καθηλώσει, μα ο αγώνας για ελευθερία, για δικαιοσύνη, για την ίδια τη ζωή.

Η στρωτή, καθάρια, άμεση αφήγηση με έκανε να αισθανθώ πως έχω απέναντί μου τον ίδιο τον συγγραφέα και μου διηγείται τη ζωή του, μα και όλα όσα γέννησαν οι εποχές.

Το γεγονός πως δεν επρόκειτο για μυθοπλασία, αλλά για αυτοβιογραφία δίνει σαφέστατα άλλη βαρύτητα στην ανάγνωση.

Αλλά το βιβλίο είναι πολλά παραπάνω από μια αυτοβιογραφία, αφού δίνει και μαθήματα ιστορίας περνώντας πολλαπλά μηνύματα. Μηνύματα που άξιοι να τα δώσουν, είναι μόνο όσοι ανταμώθηκαν με την ιστορία στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

Όλη η νεότερη ιστορία είναι εδώ και ξεδιπλώνεται μέσα από τη ζωή του Γιώργη Κάβουρα.

Η προκατοχική Αθήνα, ο πόλεμος, η αντίσταση, οι μάχες με τους Γερμανούς στην Πελοπόννησο, ο εμφύλιος, οι διωγμοί, η εξορία.

Εκτός των ιστορικών γεγονότων και την πιστή καταγραφή τους από κάποιον που τα έζησε, αυτό που θα μου μείνει από το βιβλίο είναι όλα, όσα είδα ότι συνιστούν έναν πραγματικό ήρωα.
Είδα ένα νεαρό να θέλει να μπει με φόρα στη ζωή και να μπαίνει με αξιοσύνη στον αγώνα. Να πολεμάει για την πατρίδα. Να αντρώνεται με τα ιδανικά εκείνα που θα τον συνοδεύουν μια ζωή. Να κυνηγιέται, αλλά να μη νικιέται και να συνεχίζει τον αγώνα. 

Αγώνας! Πόσο ειδικό βάρος κουβαλά αυτή η λέξη, μα και τι δύναμη κρύβει μέσα της!

Δεν είναι τυχαίο που ο συγγραφέας στην αφιέρωσή του, μου εύχεται να αγωνίζομαι. 

Και πόσο νόημα έχει αυτή η λέξη όταν τη χρησιμοποιεί ένας πραγματικός αγωνιστής!

"...Μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για ιδανικά. Έμαθα από την οικογένειά μου να ζω περήφανα, να αγωνίζομαι για την πατρίδα και τις ιδέες μου. Να μάχομαι για αξιοπρέπεια και τιμή έστω κι αν αυτό το πλήρωσα ακριβά...

...Δώσαμε τα πάντα στον αγώνα, και αίμα. Τον μικρότερο αδερφό μου τον Πάνο. Μάθαμε να αγωνιζόμαστε, μάθαμε να πολεμάμε, μάθαμε να πεθαίνει ο ένας για τον άλλο......

 ...Μέσα σε τραγικές συνθήκες περήφανος και ανυπότακτος, κυνηγημένος, φυλακισμένος, βασανισμένος, ζεις κι αντέχεις..."

Το βιβλίο "Μη με ξεχάσεις" του Γιώργη Κάβουρα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Αλφειός"  στη σειρά Μαρτυρίες.

Προλογίζει ο Μανώλης Γλέζος που μεταξύ άλλων επισημαίνει πως το "Μη με ξεχάσεις" δεν είναι αναμνήσεις, αλλά μαρτυρίες ενός λαού που υπήρξε όλος ένα ολοκαύτωμα, και την εισαγωγή κάνει ο Βασίλης Καραποστόλης, που αρχίζει προετοιμάζοντας τον αναγνώστη ότι μπροστά του θα παρουσιαστεί η μορφή ενός ανθρώπου που δεν κλείσθηκε ποτέ στον εαυτό του.

Το βιβλίο, στο οποίο την αρχική επιμέλεια έκανε η Μαριλένα, κλείνει με ποιήματα της Ελένης Γιαννάκαρη, της Αριστέας Κουτά, της Μαρίας Κανελλάκη και του Τάσου Κάβουρα.

"...Μη με ξεχάσεις...

Γιατί υπάρχουν νεκροί άταφοι και άγραφτες τραγωδίες που δεν ζητάνε ούτε δάκρυα ούτε να θολώσει το μυαλό. Μόνο να μιλήσουν, να ακουστούν πράγματα, να μείνουν κληρονομιά σ' αυτούς που θα 'ρθουν..." γράφει ο Τάσος Κάβουρας, γιος του Γιώργη, και μας υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να κρατάμε ζωντανές τις μνήμες.

Να γιατί το "Μη με ξεχάσεις" πρέπει να διαβαστεί από όλους. 

"...Γιώργη, μη με ξεχάσεις", μου φώναξε.  Ακόμα ακούω τη φωνή του. Αναζήτησα ακόμα λίγους φίλους αντάρτες για να τους αποχαιρετήσω και πήγα να κοιμηθώ. Όμως από τη συναισθηματική φόρτιση και την αγωνία μου εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Μέσα μου περισσότερο από κάθε άλλη φορά ένιωθα ότι αποχωρίζομαι τους συναγωνιστές μου. Κράτησα ιερό κειμήλιο τα τελευταία τους λόγια και τίμησα τη μνήμη τους, ποτέ δεν τους ξέχασα..."

Θέλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στον συγγραφέα του βιβλίου, καθώς επίσης  στον Τάσο Κάβουρα και την Αριστέα που χάρη σε αυτούς  "γνώρισα" έναν πραγματικό αγωνιστή. 

Το καλοκαίρι με τα φλαμίνγκο

Το καλοκαίρι τα φλαμίνγκο είχαν την τιμητική τους. 
Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου ένα φλαμίνγκο φούσκωνε και ξεφούσκωνε κάτω από τον αδυσώπητα καυτό ήλιο του θέρους.
Μεταξύ μας δεν το θεώρησα ούτε καλό, ούτε κακό, ούτε συνταρακτικό γεγονός, ούτε δαχτειλοδεικτούμενο θέαμα. 
Γενικά δεν με ενοχλεί το τι θα επιλέξει ο άλλος να φορέσει, να φάει, να φουσκώσει. Θα με ενοχλήσει μόνο αν μου επιβάλλει να φορέσω το ίδιο, να φάω ότι θεωρεί αυτός σωστό και να φουσκώσω με το ζόρι το φουσκωτό που θα μου υποδείξει.
Στο κάτω κάτω της γραφής, ένα φουσκωτό αναλογεί στον καθένα μας, λέμε τώρα, ας είναι και ροζ φλαμίνγκο, αρκεί να είναι καλό παιδί, άσχετο!
Υπάρχουν όμως και φλαμίνγκο που δεν είναι παραγεμισμένα με αέρα, αλλά με φτερά που ανεμίζει ο αέρας!
"Πήραμε εκεί πέρα τα φλαμίνγκο μας και πήγαμε για μπάνιο" είχα γράψει αστειευόμενη στο facebook μια μέρα του Αυγούστου, μπορεί να ήταν και βράδυ, δε θυμάμαι, παραθέτοντας ως ακλόνητο αποδεικτικό στοιχείο την παρακάτω φωτογραφία.

Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από το απίστευτο θέαμα που αντικρίσαμε εκείνη τη μέρα, αφού είχαμε την τύχη να πετύχουμε στην περιοχή των Αλυκών Μεσολογγίου αμέτρητα φλαμίνγκο. 

Είχαμε ξαναδεί, αλλά όχι τόσο κοντά και όχι τόσα πολλά!

Ένα υπερθέαμα που μας έκανε να κρατήσουμε την ανάσα μας για λίγο κι όταν αναγκαστήκαμε να την αφήσουμε για να μη σκάσουμε, εκείνη βιάστηκε να φουσκώσει τα φωνήεντα, να τα σιάξει έτσι που να μεταμορφωθούν στα πιο "εύγλωττα " επιφωνήματα...

ΑΑΑαααααααα!! ΩΩΩωωωω!!! ΙΙΙιιιιιι! 

Απορίας άξιον, το πως όλος μας ο θαυμασμός για τα θαυμαστά αυτά πτηνά συρρικνώθηκε και χώρεσε μέσα στα απλά φωνήεντα που τα έβλεπες λες να αιωρούνται πίσω από το αυτοκίνητο που είχε κόψει ταχύτητα, αλλά δε σταμάτησε, μια και υποθέσαμε λανθασμένα  ότι θα τα πετύχουμε στο γυρισμό. Μια υπόθεση πέρα για πέρα ηλίθια φυσικά, αφού όπως αποδείχτηκε, τα φλαμίνγκο εκτός από ομορφιά και χάρη διαθέτουν και ομορφότατα δυνατά φτερά για να μπορούν να πετούν όπου θέλουν, όταν θέλουν!

Κι από επιλογές  δα στην περιοχή να φάνε και οι κότες και ας μην υπήρχε καμιά εκεί γύρω!

Πουλιά ήταν και πέταξαν πουλιά ήταν και πάνε! Κι άντε να ψάχνεις να τα βρεις!

Έφυγε το σμήνος για αλλού και μόνο κάποια αποξεχασμένα στη νιρβάνα της Αλυκής συνέχισαν να τσιμπούν επιλεκτικά τους εξαίσιους, αλμυρούς μεζέδες που κρύβονταν στο νερό!

Στον περίπατο που κάναμε αργότερα στο δρόμο που οδηγεί στην Τουρλίδα  δυο σκιές πέρασαν από πάνω μας για να προσγειωθούν στο νερό. Όλες οι ενδείξεις φώναζαν πως επρόκειτο για τι άλλο, παρά ένα ζευγάρι φλαμίνγκο που ξέκοψε από το υπόλοιπο σμήνος για να πει τα δικά του μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. 

Πού να φανταστούν τα έρμα, πως οι ιδιωτικές τους στιγμές θα γίνουν βούκινο με την ατυχία που είχαν να πέσουν πάνω μας;

Τυχερά μέσα στην ατυχία τους όμως, οφείλω να το πω κι αυτό, γιατί η φωτογραφική μου μηχανή δεν κάνει θαύματα, οπότε κανένα πουλί από το σμήνος δε θα καταλάβει ποτέ ποια πουλάκια ακριβώς έκαναν ρομαντζάδα στην Τουρλίδα, αντί να ψάχνουν ξέρω γω για γαλαζοπράσινα φύκια που είναι και γκουρμέ λιχουδιά!

Και κάτι τέτοιες στιγμές, και πολλές άλλες ακόμα εδώ που τα λέμε, δηλαδή πάντα για να κυριολεκτήσω, εύχομαι να είχα μια καλύτερη φωτογραφική μηχανή. 

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σιγουρευτώ πως πρόκειται για φλαμίνγκο και να μη δίνω λανθασμένες πληροφορίες. Καλά, όχι μόνο γι΄αυτό! Για ένα εκατομμύριο λόγους που δεν είναι της παρούσης.

Και μια και το έφερε η κουβέντα, ή μάλλον ας το φέρω  στην κουβέντα με το ζόρι, το φλαμίνγκο το φωνάζουμε και Φοινικόπτερο, κι εκείνο απαντάει, μια και ξέρει  κι αυτή του την ονομασία!

Μια πινακίδα εκεί κοντά μας ενημέρωσε και για την ύπαρξη Αργυροπελεκάνων στην περιοχή. Ειλικρινά καμιά πρόθεση δεν είχαμε να ενοχλήσουμε κανέναν, αλλά ούτε κι ενοχλήθηκε εκείνος ο ένας που αχνοφαίνονταν στο βάθος! 

Παράπονα δεν έκανε, ράμφος δεν άνοιξε!

Αδιαφόρησε πλήρως για τους δυο τρελούς που αντί να δροσίζονται στην παραλία πιο κάτω ανεβοκατέβαιναν το δρόμο αναζητώντας την πανίδα της περιοχής και φωτογραφίζοντας γάιτες, τα παραδοσιακά μικρά πλεούμενα της λιμνοθάλασσας.

Όρκο δεν παίρνω, αλλά μπορεί κι αυτά να είναι φλαμίνγκο μια και η απόσταση δε βοηθούσε να διακρίνω, αλλά ούτε και η φωτογραφική μου, να μην τα ξαναλέω.

Ούτε εδώ θα ορκιστώ, μια και ακαθόριστη παραμένει και η ταυτότητα του μοναχικού λευκού πτηνού, που εικάζω και μόνο, πως μπορεί να είναι ερωδιός...μια επιφύλαξη και όχι μόνο μία δηλαδή, αλλά πολλές, τις έχω.

Μπορεί και να είναι! Ποιος ξέρει; Κι αν κάποιος ξέρει να μιλήσει τώρα για να μάθουμε κι εμείς, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα!

Και κλείνω πάλι με τη φωτογραφία που δανείστηκα, και την παραθέτω ολόκληρη αυτή τη φορά. Την τράβηξε η αδερφή μου και την ευχαριστώ που μου τη δάνεισε, μια και η δική της μηχανή κατάφερε κάποτε να φέρει τα φλαμίνγκο κοντύτερα από όσο θα καταφέρει ποτέ η δική μου!

I am linking to Saturday's Critters #196

Η οικογένειά μου και άλλα ζώα

Δεν ξέρω για σας, αλλά αν τα δικά μου παιδιά έφερναν στο σπίτι φίδια, σκορπιούς, νυχτερίδες κι αράχνες, θα είχα φρικάρει τελείως!

Όπως γίνεται εξάλλου λίγο πολύ με τα μέλη της οικογένειας Durrell, που μια δυσκολία την έχουν στο να αποδεχτούν, όχι τη μεγάλη αγάπη του νεώτερου μέλους της οικογενείας για όσα περπατούν, κολυμπούν, πετούν, έρπουν, αλλά τη μανία του να τα συλλέγει για να τα μελετά και να τα βρίσκουν παντού στο σπίτι.

Ο μικρός Τζέραλντ όμως μεγάλωσε και μαζί του μεγάλωσε και η λατρεία του για τη φύση με όλα της τα ζωντανά, ώσπου έφτασε να γίνει μέγας φυσιοδίφης. 
Ίδρυσε μάλιστα το Κέντρο Προστασίας Άγριας Ζωής στο Τζέρσεϊ.
Έγινε όμως και συγγραφέας, και τα βιβλία του μας  μεταφέρουν στην εποχή που η οικογένεια έζησε στην Κέρκυρα. 
Πολύ μετά τα βιβλία, ήρθε η σειρά "The Durrells" που βασίστηκε σε αυτά, και η οικογένεια (που ως γνωστόν είχε στους κόλπους της άλλον έναν συγγραφέα, τον Λώρενς), έρχεται λίγο πιο κοντά μας!

Τουλάχιστον ήρθε πιο κοντά σε μένα, αφού παρακολούθησα ήδη κάποια επεισόδια, και ναι, άσχετο το θέμα με τις φωτογραφίες, αφού το μόνο ζώο που σας έφερα είναι η μικρή σκυλίτσα, ενώ αν ήμουν ο Τζέρι θα κουβαλούσα όλη την άγρια φύση και δε θα ξέρατε από που να φύγετε από εδώ πέρα μέσα. 
Τύχη βουνό είχατε!

September 12: emotional

September 11: solo

August 5: grass

September 4: on the road

September 2: breakfast (just coffe for me please)

September 1: something pink

September 13: scenic

September 14: mess

Τετράδια ονείρων, Ζυράννα Ζατέλη

"Τα Τετράδια ονείρων είναι ένα παράξενο και απρόσμενο βιβλίο, όπου η Ζυράννα Ζατέλη αποκαλύπτει τις θρυαλλίδες της γραφής της, τις μύχιες εικόνες που δημιούργησαν το μαγικό της σύμπαν· ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των ονείρων της -πρωταρχική ύλη της πεζογραφίας της-, με τα αινίγματα του υποσυνείδητου που η ίδια επέλεξε να καταγράψει ανασύροντάς τα από το χάος της ενύπνιας ζωής"

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Άργησα να την αφήσω να με πάρει στον κόσμο της, μα όταν το έκανα εκείνη με έβαλε μέχρι και στα όνειρά της.
Τετράδια ονείρων λέγεται το νέο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη και τη νύχτα που γύρισα την τελευταία του σελίδα, βγαίνοντας από τα δικά της όνειρα για να συναντήσω τα δικά μου, κατέληξα να περιφέρομαι στις παρυφές τους, αναζητώντας μεταξύ άλλων, τους ήρωες της μυθοπλασίας της, όπως τους (ανα)γνώρισα μέσα από την ενύπνια ζωή της δημιουργού τους, κυνηγώντας ταυτόχρονα τα ξέφτια των δικών μου ονείρων, μόνο και μόνο για να μου μείνει στο τέλος ο απόηχος μιας εξωπραγματικής, σαγηνευτικής μελωδίας που συνέθεσαν τα πλεγμένα όνειρα.
Έτσι την έβαλα κι εγώ στα όνειρά μου, και μπορεί να μην ξυπνούσα για να κρατήσω σημειώσεις μέσα στο σκοτάδι, όπως έκανε εκείνη με τα δικά της, αλλά ξυπνούσα συνεχώς για να τα βάλω λες στην πραγματικότητά μου. Εκεί στο σκοτάδι, με τα μάτια ανοιχτά και τη συνείδηση ξύπνια να προσπαθεί να επισκιάσει το υποσυνείδητο, αφιέρωνα λίγο χρόνο να πιάσω το νήμα της παράξενης πλοκής τους χωρίς να επιχειρώ αναλύσεις. Επικεντρωνόμουν όσο μπορούσα στα πρόσωπα. Άλλα οικεία δικά μου, άλλα ηρώων γνώριμα ήδη από αναγνώσεις κι άλλα άγνωστα που μου είχαν συστηθεί μέσα από άλλα όνειρα, τα δικά της, για να τα θυμάμαι το πρωί.
Φυσικά και δεν τα θυμόμουν όλα τα πρωί, αλλά θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που μου άφησαν και ίσως αυτό να είναι το σημαντικό.

Μια αίσθηση που έμοιαζε πολύ με εκείνη που μου είχε αφήσει το ίδιο το βιβλίο και που ήταν τόσο μυστηριακή, όσο και οικεία, τόσο παράξενη όσο και φυσιολογική. Γιατί στα όνειρα τελικά ίσως να αναγνωρίζουμε καλύτερα τα κοινά που έχουμε με τους άλλους, ή να καταφέρνουμε να εντοπίζουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τις όποιες διαφορές μας.

Ίσως πάλι, να διαβάζουμε και τον εαυτό μας μέσα από αυτά, όπως επισημαίνει η ίδια η συγγραφέας στον πρόλογο, θεωρώντας μάλιστα τα όνειρα παράλληλο βίο, μια καλλιέργεια της ψυχής και της αντίληψης.


"...Με τα χρόνια μαθαίνω να "διαβάζω" τον εαυτό μου μέσα σ' αυτά, τι γράφει εκεί που δεν φαίνομαι, με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι υπάρχουν και σημεία "αδιάβαστα", αδιάβατα και ανερεύνητα - από που ξεκινούν και τι γυρεύουν και τι θέλουν να μου πουν, μόνο τα πουλιά το ξέρουν..."

Μόνο τα πουλιά ξέρουν λοιπόν. Εμείς μόνο την αίσθηση θα αρπάζουμε στον αέρα θα την κρατάμε για όσο τολμάμε ή για όσο μας επιτρέπεται, και ανάλογα θα "φωτιζόμαστε", ή θα "αλαφιαζόμαστε"μ όπως η συγγραφέας, που δε γράφει ωστόσο ό, τι της λεν τα όνειρα. 

Πόσοι από μας όμως θα κατορθώσουμε ποτέ να πλάσουμε κόσμους που τα πρωταρχικά τους υλικά θα τα δίνουν τα όνειρα;

Ο κόσμος των ονείρων είναι γοητευτικός και μυστήριος, και όσο αγωνία μπορούν να σου προκαλέσουν δυο φάλαινες που παλεύουν με τα άγρια κύματα, άλλη τόση ανακούφιση παίρνεις σαν τις βλέπεις να σπαθίζουν τα νερά και να γλιστρούν τελικά στο πέλαγος, αντί να βγαίνουν στη στεριά.

Κι αν κάνω αυτή τη μικρή αναφορά στο πρώτο όνειρο του βιβλίου, είναι γιατί με αυτό άρχισε η καταγραφή τους, σε ξεχωριστά πια τετράδια, αφού η συγγραφέας τα κατέγραφε πάντα έτσι κι αλλιώς, κι από αυτά τα ξεχωριστά τετράδια δημιουργήθηκε αυτό το τόσο ξεχωριστό βιβλίο.

Ένα βιβλίο που είναι κόσμημα αισθητικής και τόσο προσεγμένο που αμέσως δημιουργεί την εντύπωση πως μέσα του κρύβει ολόκληρους κόσμους.

Κι αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι άραγε ολόκληροι κόσμοι τα όνειρα;

Θα μείνω όμως ακόμα λίγο στο "περιτύλιγμα" αυτών των κόσμων για να κάνω ειδική μνεία στην εξαιρετική φωτογραφία του Τάσου Βρεττού στο οπισθόφυλλο που κατάφερε να αποθανατίσει όχι μόνο την εικόνα της συγγραφέως και της γάτας της, αλλά την αύρα της. Μια αύρα που μου υπόσχεται ταξίδια ψυχής μέσα από σελίδες που ανοίγουν ορίζοντες, που μου γεννά προσμονή για όσα δικά της  θα αξιωθώ ακόμα να κάνω δικά μου, ή έστω να το προσπαθήσω.  

Μια εικόνα που με μάγεψε κυριολεκτικά κι έμεινα να την κοιτώ με θαυμασμό, πριν αρχίσω να μετρώ τις γάτες στο εξώφυλλο διάσπαρτες εδώ κι εκεί πάνω σε χειρόγραφο της ίδιας. Έξι μαύρες και μια μωβ, αφού το μωβ κυριαρχεί και στο βιβλίο που είναι τυπωμένο σε οικολογικό χαρτί!

Τα "Τετράδια Ονείρων" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Νιώθω πως το συγκεκριμένο κομμάτι, αφού κατόρθωσε να γίνει (και) κομμάτι ονείρου ταιριάζει απόλυτα εδώ!