Όσα "φέρνει" ο άνεμος

Στο κατανυκτικό πνεύμα των ημερών, που χαμπάρι δεν πήρα ακόμα, αφού η δουλειά δεν άφηνε περιθώρια για πολλά πολλά και λίγο πριν εξαφανιστούμε παίρνοντας άτακτα διαφορετικές κατευθύνσεις, φέρνω Βαμμένα Κόκκινα Αυγά, από παλιότερο Πάσχα.

Αν θέλετε να στολίσετε το σπίτι σας, ή το Πασχαλινό σας τραπέζι, είναι ιδανική λύση.

Διαβάστε εδώ πως θα τα φτιάξετε, αλλά μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε ελεύθερα, μια και η τεχνική επιδέχεται διορθώσεων. 

Στο μη κατανυκτικό πνεύμα των ημερών, διαβάζω πως και φέτος η ένωση Άθεων θα κάνει, λέει, φανερό δείπνο, σε ψησταριές τη Μεγάλη Παρασκευή.

Δικαίωμά τους να κάνουν το ντόρο που θέλουν όποια μέρα θέλουν, αλλά μου θυμίζουν παιδάκια που τρώνε το παγωτό τους επιδεικτικά μπροστά στα άλλα που δεν έχουν παγωτό. 

Από όσο ξέρω ως άνθρωπος που δε νηστεύει σχεδόν ποτέ, όλοι μπορούν να φάνε ό, τι θέλουν και όποια μέρα θέλουν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν για το τι έφαγαν.
Η αγορά λειτουργεί κανονικά, εφοδιάζεται με κρέατα, οι ψησταριές μια χαρά δουλεύουν με το μενού που συνηθίζουν, εμπλουτίζοντάς το απλά και με κάποια νηστίσιμα, οπότε κανείς δεν απαγορεύει κάτι για να οργανώνεται μία, ας την πούμε "αντίσταση".

Μένω άλαλη με την κίνηση, αλλά και με τις αντιδράσεις κάποιων "χριστιανών" για το θέμα.

Με αυτά και με εκείνα, θα φαγωθείτε μεταξύ σας άθεοι και "χριστιανοί" και δε θα χρειαστείτε καν λιοντάρια!

Επιστήμονες απεφάνθησαν πως στα σκυλιά δεν αρέσουν οι αγκαλιές.

Ούτε ένας όμως δεν ενημέρωσε τον Μπρίκι κι αυτός μη γνωρίζοντας τι λένε οι έρευνες, όχι μόνο τις απολαμβάνει, αλλά μας αγκαλιάζει κι αυτός.

Υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως ο Μπρίκι δεν είναι ένας απλός σκύλος. 

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνες οι στιγμές που είμαι σίγουρη πως κάποιοι επιστήμονες κάνουν τις πιο άκυρες έρευνες για να τρώνε λεφτά.

Άκυρο και το οξυγόνο που υπόσχονται γκαντέμηδες που έχουν κάνει "πταίσματα"!
Μη βιαστείτε να πάρετε ανάσα, θα πεθάνετε από δυσωδία!
Αν σας αρέσουν όμως τα "βρώμικα", υπάρχει κι ο Σκάι για την ενημέρωσή σας!
Η εβδομάδα των Παθών τελειώνει, τα πάθη όμως θα μείνουν εδώ!


Με μια παπαρούνα σας εύχομαι καλή Ανάσταση και καλό 
Πάσχα!

Πύλη στο χτες

Έχουμε ξανάρθει εδώ.

Ίσως δεν το θυμάστε, αφού σας είχα μπάσει στα άδυτα του κάστρου κρυφά κι από άλλη πύλη.

Σκοπός μου τότε ήταν να σας τρομάξω, συστήνοντάς  σας την Πατρινέλα, το διάσημο στοιχειό.

Το στοιχειό βέβαια, δε βγήκε ποτέ να μας υποδεχτεί. 

Ούτε ένα λουκουμάκι δε μας τράταρε το αφιλόξενο!

Μόνο κλείστηκε στο μπουντρούμι του και με πείσμα έκανε πως δεν υπάρχει. 

Μια κίτρινη πεταλούδα μόνο συναντήσαμε. Αδιάκοπα φτεροκοπούσε εκείνη γύρω μας, σα να ήθελε κάτι να μας πει, αλλά νόημα δε βγάλαμε.

Ούτε σήμερα θα το εξερευνήσουμε όλο.

Λίγο πριν σας ξεναγήσω κανονικά στο κάστρο, θα θαυμάσουμε τη θέα της Πάτρας από ψηλά και θα πάρουμε μια ιδέα για όσα θα ακολουθήσουν!

Ελπίζω να απολαύσετε τη βόλτα!

Πύλη στο χτες ονόμασα την πρώτη φωτογραφία και την έστειλα να λάβει μέρος στον 23ο διαγωνισμό του "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους διάβηκαν την πύλη μου!

Η κούκλα

Φωτό: Αριάδνη

Η κούκλα

Μέσα σε χαλάσματα, σκαλώνει το τραγούδι.

Σε τοίχους βρίσκει ανοίγματα, χύνεται στη νύχτα.

Δρόμους περνάει έρημους, χώνεται σε πηγάδια.

Αντιλαλεί σ' όλη τη γη, στιγμή δεν σταματάει.

Νανούρισμα που στοίχειωσε σε θρήνο χωρίς τέλος.

Ήχος που πότισε τη γη, κλάμα που δεν υπάρχει.

Πόνος ανείπωτος, βαρύς, σαν κάποιος να υποφέρει.

Κούκλα που έμεινε ορφανή, για ένα παιδί σπαράζει.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα στο blog "Η ζωή είναι ωραία".

Η φωτογραφία δεν είναι δική μου, αλλά έχει το όνομα του blog για τεχνικούς λόγους . 

Την πληγωμένη κούκλα, ανακάλυψε η κόρη μου σε μια βόλτα της και την έστειλε να τη δω. 

Δε σας κρύβω πως με σόκαρε και αμέσως ο νους μου πήγε στον πόλεμο. Στα παιδιά που χάνονται άδικα.

Της ζήτησα την άδεια να τη χρησιμοποιήσω, μου την έδωσε και κάπως έτσι προέκυψε η συμμετοχή μου!

Θέλω να ευχαριστήσω την Αριστέα για την άψογη φιλοξενία και την άριστη διοργάνωση, αλλά και όσους ξεχώρισαν την κούκλα.

Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Τραγούδι: Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου

“Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου”, σου ψιθύρισα την τελευταία φορά που σε είδα.Δεν με άκουσες. Ήσουν απασχολημένος. Κλάδευες όνειρα εκείνη τη μέρα. Κρατούσες ένα μικρό, καλά ακονισμένο κλαδευτήρι και σακάτευες την ψυχή σου, πετώντας όσα νόμιζες πως περίσσευαν.

Πότε απέκτησες αυτή τη μανία με τη συμμετρία; Τα δέντρα στη σειρά, οι θάμνοι στρογγυλοί, τα λουλούδια άχρωμα, άοσμα.Τίποτα άναρχο που να τραβάει την προσοχή. Όλα αδιάφορα.Όλα τακτοποιημένα. Διπλωμένα, αποστειρωμένα τα αισθήματα, καλά κρυμμένα σε βαθιά, σκοτεινά σεντούκια, σφραγισμένα με φτηνά λουκέτα.
Όταν τελείωσες, τίναξες τη σκόνη που άφησαν τα τελευταία όνειρα στα χέρια σου κι έκανες να χαμογελάσεις.Τάχα με αθωότητα, τάχα έτσι έπρεπε να γίνει. Το χαμόγελο κατέληξε μορφασμός, η επιτηδευμένη αθωότητα χαράχτηκε άτεχνα στο πρόσωπό σου, σαν πλαστό χαρτονόμισμα. Δεν πείστηκα.Δεν σε πίστεψα!
Έμεινα να σε παρακολουθώ καθώς απομακρυνόσουν, πατώντας όσα είχες ονειρευτεί, σκοτώνοντας όσα ήσουν! Κάπως έτσι σταμάτησε να ζεις. Έχοντάς τα όλα νεκρά, μα τακτοποιημένα. Αυτό στο αναγνωρίζω. Τα τακτοποίησες όλα με μένος.
Και κάπως έτσι άρχισα να ζω εγώ.Γιατί η ζωή κρύβεται μέσα στην ακαταστασία πολύχρωμων κήπων. Τη σκορπάει στον αέρα το άρωμα των πιο ατίθασων ονείρων, αναδυόμενο από τις άναρχα ριζωμένες μαργαρίτες που κάποτε σου χαλούσαν τη συμμετρία.

Διάλεξα ένα αγαπημένο τραγούδι και το έβαλα στο γραμμόφωνο να παίξει....

Το γραμμόφωνο

Η μουσική εμπνέει τη λογοτεχνία!
Κλέψε άφοβα τίτλους από τραγούδια
και σύνθεσε με λέξεις το δικό σου κείμενο. 
Δώσε λοιπόν πλοκή, στην πλοκή των στίχων. 
Ντύσε με προτάσεις και σημεία στίξης τις παρτιτούρες. 
Πάτα πάνω στα μουσικά μέτρα..
...και γράψε τη δική σου ιστορία!

Λογισμών αραξοβόλι

Υπάρχει ένα αραξοβόλι γεμάτο λογισμούς!

Ένα αραξοβόλι που η ποίηση, έρχεται κύματα κύματα να λικνίσει αισθήσεις και συναισθήματα, που η φαντασία γεννά αβίαστα παραμύθια και ιστορίες...

~ λογισμών αραξοβόλι ~ 

...ονομάζεται κι εκεί η Σταυρούλα αφήνει ίχνη που λάμπουν σαν αστέρια, που μυρίζουν γιασεμί, που πέφτουν σα βροχή.

"Εγώ, μια χούφτα νερό, 

της λοξής σου βροχής αποτέλεσμα,

μουσκεμένα φτερά πεταλούδας, 

που στο χάδι σου πάντα θα τρέμουν."

Βροχή πέφτουν και οι διακρίσεις, μια και οι λογισμοί της Σταυρούλας, μόνο απαρατήρητοι δεν περνούν!

Και πώς θα μπορούσαν να μη συγκινήσουν, να μην ταρακουνήσουν, να μη γλυκάνουν;

"Μια προσευχή κι ενά αμήν

στου κόσμου το βωμό.

Μια ανεμελιά, μια ζαβολιά

Κι εν΄αναστεναγμό.

Τα μάζεψα όλα αυτά,

τα έκανα γλυκό.

Τα εκλεισα ορμητικά 

σε βάζο σφραγιστό."

Καιρό τώρα ακολουθώ τα ίχνη της, γεύομαι τα ποιήματα, πλανιέμαι στα παραμύθια, συγκινούμαι με τις σκέψεις της.

Μια μέρα ένα ξεχωριστό ίχνος της, μια δημιουργία του θείου της που η Σταυρούλα διάλεξε για μένα, σα να ήξερε πόσο λατρεύω τα ρόδια, έφτασε στο σπίτι μου!

Και θέλω να την ευχαριστήσω γα τη γλυκιά της σκέψη, για το πανέμορφο δώρο της, που τόσα πολλά σημαίνει!

Σταυρούλα μου σε ευχαριστώ! 

Η καρδιά της άνοιξης

Μέσα στο χειμώνα γεννιέται η άνοιξη.

Οι πρώτες της ανάσες τις ανεμώνες ζωντανεύουν.

Κρυφά πλανιέται μέσα το κρύο.

Την προδίδουν όμως τα αστέρια που σκορπά σε κάθε της βήμα.

Η αύρα που ξεχνιέται και μαζί με τις χειμωνιάτικες μυρωδιές, φέρνει την υπόσχεση.

Βάφοντας τη γη με χρώματα, θα φτάσει στο κόκκινο.

Γιατί η καρδιά της άνοιξης χτυπά στην παπαρούνα!

Κρυφά στην αρχή, φανερά μετά τα βήματα της άνοιξης φτάνουν στην Αριστέα και στις  "Μέρες Άνοιξης"

Η δύναμη της στιγμής

"...Η φωτογραφία δεν καταγράφει το χρόνο, αλλά τον συλλαμβάνει με έναν τρόπο μοναδικό, στην κυριολεξία ανεπανάληπτο. Αυτό συμβαίνει διότι η Φωτογραφική Τέχνη κατέχει τη δύναμη της στιγμής..."

Χρήστος Ψαρρίδης

Ο φωτογράφος Χρήστος Ψαρρίδης θεωρεί πως η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει μεγαλύτερη εκφραστική δύναμη διότι ξεφεύγει από το ρεαλισμό της έγχρωμης!

Έτσι γέμισε ένα λεύκωμα με εκπληκτικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες! 

Ένα μικρό δείγμα της τέχνης του, τόλμησα να σας μεταφέρω εδώ!

Αυτό το λεύκωμα ήρθε στα χέρια μου ως δώρο για τη διάκρισή μου στον 21ο διαγωνισμό του "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι.

 Λατρεύω τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, αλλά αγαπώ και το ρεαλισμό των έγχρωμων!

Δεν είμαι φωτογράφος βέβαια. 

Δεν έχω γνώσεις, δεν έχω καν κατάλληλη φωτογραφική μηχανή!

Ίσως απλά να αγαπώ τη δύναμη της στιγμής!

Και ίσως αυτό να μου δίνει δύναμη!

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το πολύτιμο δώρο!

ΦΙΛΩ ... ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΩ! (Φιλοξενία)

ΦΙΛΩ ... ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΑΓΑΠΩ!

Η μέρα ήταν ιδανική για γράψιμο…  Αυτή η βροχή που σιγομουρμούριζε από το πρωί, λες κι έφερνε καταιγισμό ιδεών στο μυαλό της…

 Κάθισε αποφασισμένη στο γραφείο της. Σήμερα έπρεπε να βάλει ένα τέλος. Να πέσει η αυλαία σ’ αυτό το μυθιστόρημα που δούλευε εδώ κι έναν ολόκληρο χρόνο. Βρισκόταν στο τελευταίο κεφάλαιο κι όλον αυτό τον καιρό  ένιωθε σαν να ζούσε δυο παράλληλες ζωές. Τη δική της και της ηρωίδας.

Την ένιωθε  να βρίσκεται συνεχώς δίπλα της, έβλεπε  τη σκιά της. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία μέσα της και η επίδραση πάνω της, που πολλές φορές ξεχνούσε πως επρόκειτο για ένα μη υπαρκτό, φανταστικό πρόσωπο.   Δεν την  άντεχε άλλο, αν και ήταν δικό της κατασκεύασμα. Ο χαρακτήρας της ήταν τελείως αντίθετος από τον δικό της. Άτομο εγωπαθές,  υστερόβουλο, με αρκετή δόση κακίας, που η υπέρμετρη φιλαυτία της είχε πληγώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, μα και στην ίδια είχε στερήσει  ακόμη και τις μικροχαρές της ζωής. Αυτόν τον χαρακτήρα τον ήξερε πολύ καλά, από πρώτο χέρι, ίσως γι’ αυτό  ήθελε τόσο έντονα να τον διαγράψει για δεύτερη φορά από τη ζωή της. Τότε είχε νικηθεί… Δεν  άντεχε τον ίδιο πόνο δυο φορές.

 Σίγουρα με την έκδοση του βιβλίου, θα είχε ακόμη μια επιτυχία στο ενεργητικό της. Όμως το  τίμημα της επιτυχίας που πλήρωνε αυτή τη  φορά, ήταν η ταύτιση με την κεντρική ηρωίδα σε τέτοιο βαθμό, που η απεξάρτηση  φάνταζε οδυνηρή και αδύνατη. Σήμερα όμως όλα θα τελείωναν…

Έγραφε, έγραφε αδιάκοπα χάνοντας κάθε επαφή με τον χρόνο… Η βροχή συνέχιζε ασταμάτητα να πέφτει, ώσπου ήρθε η λυτρωτική στιγμή που καθόρισε η ίδια το  ΤΕΛΟΣ και πήρε βαθιά ανάσα ανακούφισης. Επιτέλους έκλεισε τους λογαριασμούς με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αυτή τη φορά η νίκη ήταν δική της. Τώρα μπορούσε να χαλαρώσει, ακούγοντας αγαπημένα  Jazz κομμάτια!

 Σε λίγο ακούστηκε να χτυπά δειλά δειλά  η πόρτα και αυτό την έφερε σε επαφή με την πραγματικότητα. Ανοίγοντας, αντίκρισε το χαρούμενο προσωπάκι της μικρής της κόρης που κρατούσε στα χέρια της ένα τετράδιο και ένα χαρτάκι.

- Μανούλα, να η πρόσκληση για το σχολικό μας θέατρο! 

Α! και κάτι άλλο! Έχω μια εργασία για το σχολείο, μα δεν καταλαβαίνω κάτι… Τι σημαίνει η λέξη  φιλαυτία, μαμά;

- Αναλυτικά, θα σου εξηγήσω αργότερα και  σίγουρα θα καταλάβεις περισσότερα στο μέλλον, μα  τώρα θα σου πω κάτι που πρέπει πάντα να θυμάσαι:

 Η φιλαυτία αγάπη μου είναι σαν ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα, που κάνουν τον άνθρωπο ψηλό, χωρίς να τον κάνουν μεγάλο!  

Συνωμοσία του σύμπαντος, σκέφτηκε γελώντας, και πήρε στο χέρι το χαρτάκι  να διαβάσει την πρόσκληση…

Η Ινώ τίμησε το παιχνίδι μας και το στόλισε με την υπέροχη ιστορία της!

Την ευχαριστώ πολύ για όλα και της εύχομαι πάντα όμορφες εμπνεύσεις!

Ας απολαύσουμε τη συμμετοχή της στο "Παίζοντας με τις λέξεις"!  

Friends

Θες να το παίξεις διανοούμενος;
Παίρνεις ένα σήριαλ, (ή ό, τι άλλο δε συμπαθείς), κολλάς δίπλα σε σκηνές που δεν καταλαβαίνεις (κρίμα τα πτυχία σου), ή που τις ερμηνεύεις κατά πως θες, (αυτό ξεπερνά την απλή αδυναμία αντίληψης και γίνεται ακόμα χειρότερο), τρανταχτές ανακρίβειες που ενισχύουν τις όποιες θέσεις σου, και γράφεις ένα άρθρο, λίγο πολιτικοκοινωνικό, λίγο κουλτουριάρικο, λίγο συμβουλευτικό, δήθεν προτρεπτικό, με άπειρες προστακτικές τύπου "διάβασε ένα βιβλίο", "μάθε κάτι" κ.λ.π., με τρόπο που να φαίνεται καθαρά (μην μπερδευτούμε κιόλας), ποιος είναι ο φωτισμένος και ποιοι ζουν στα σκοτάδια!

Ένα άρθρο  ό, τι να 'ναι δηλαδή, γιατί πάνω από όλα είσαι συγγραφέας (τουλάχιστον αυτό δηλώνεις), αλλά είσαι (ήσουν) και καθηγητής και πρέπει να το παίξεις έξυπνος, γιατί αλίμονο, όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι (η λέξη ηλίθιος άλλωστε πρέπει να είναι λατρεμένη σου, μια και τη χρησιμοποιείς συνέχεια).
Επειδή όμως πάνω από όλα είσαι "άνθρωπος", ανακαλύπτεις ένα ρατσισμό - φάντασμα και αρχίζεις τον πόλεμο, υπερασπιζόμενος με σθένος έναν άνθρωπο, που ουδέποτε υπήρξε θύμα, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργείς πάρα πολύ έντεχνα τον ίδιο το ρατσισμό, ποτίζοντάς τον στη ρίζα του. 

Σας μπέρδεψα;
Είναι που δεν έχω διδακτορικό!

Γιατί σύμφωνα με τον κύριο αυτό, το σοφό αυτόν συγγραφέα, καθηγητή, μα πάνω από όλα "άνθρωπο", μια παρέα που αποτελείται από 5 άτομα, οφείλει να δείχνει σεβασμό μόνο στον έχοντα το μεγαλύτερο πτυχίο, γιατί οι άλλοι που δεν έχουν είναι ηλίθιοι.
Ξεχνάει, ή δεν μπορεί να ανακαλέσει η μνήμη του παρέες και φιλίες, γιατί προφανώς, ποτέ του δεν τις είχε, πως μέσα σε μια δεμένη παρέα θα υπάρξουν και πειράγματα και διαφωνίες, ακόμα κι εντάσεις κάποιες στιγμές, αλλά πάνω από όλα θα υπάρχει πάντα αυτό που έδεσε την παρέα, που θα παραμένει γερό κι ανθεκτικό μέσα στο χρόνο!

Ας δούμε όμως ποια παρέα ευθύνεται για "την πτώση του δυτικού πολιτισμού", μια και ο τίτλος του άρθρου ήταν το βαρύγδουπο "Πώς ένα τηλεοπτικό σήριαλ προκάλεσε την πτώση του δυτικού πολιτισμού", (και ναι, το μυαλό σταματά για λίγα δεύτερα προκειμένου να επεξεργαστεί την πληροφορία - καταγγελία, πριν ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια)!

Ο Ρος (David Schwimmer), λοιπόν που πάνω του στηρίχτηκε και το άρθρο, είναι παλαιοντολόγος, με διδακτορικό και κατά τον συντάκτη του άρθρου, ο αδικημένος του κόσμου τούτου, μια και η άτιμη η μοίρα τον έριξε στην παρέα που αποτελούσαν οι:

Ο Τσάντλερ (Matthew Perry), που είναι της θετικής κατεύθυνσης, αλλά χωρίς διδακτορικό (έτσι, για να ζυγίζουμε και το μέγεθος σεβασμού που οφείλουμε)!

Η Μόνικα (Courteney Cox), σεφ στο επάγγελμα, που τυγχάνει να είναι και η αδερφή που δεν άξιζε στον Ρος, αν και μάλλον ο συγγραφέας ποτέ δεν κατάλαβε τη συγγενική τους σχέση.

Η Ρέιτσελ (Jennifer Aniston) ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, όπως την αποκαλεί μέχρι και το τέλος του άρθρου, χωρίς να κάνει ούτε μια νύξη πως η ίδια από το πρώτο σχεδόν επεισόδιο απαρνείται τα λεφτά του πατέρα της και παίρνει τη ζωή στα χέρια της, ξεκινώντας ως σερβιτόρα. Γιατί ακριβώς αυτό θα πει κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο!

Η Φοίβη (Lisa Kudrow), είναι η αντικομφορμίστρια της παρέας. Έχει υπάρξει ακόμα και άστεγη στο παρελθόν, αφού η ζωή της δεν ήταν ποτέ ρόδινη, αλλά καταφέρνει να επιβιώνει και να αντιμετωπίζει τη ζωή με το δικό της ξεχωριστό τρόπο. 

Ο Τζόι (Matt LeBlanc) είναι ο ηθοποιός της παρέας. Δεν έχει πτυχίο (στον Καιάδα), κατάγεται από ιταλική πολύτεκνη οικογένεια και ίσως να μην είναι τετραπέρατος, αλλά έχει άλλα καλά!

Οι Θεοί (σεναριογράφοι), βλέπετε έδωσαν σε όλους και καλά και καλά στοιχεία, γιατί όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και οι χαρακτήρες ενός σήριαλ, έχουν κι από τα δυο.
Σε ένα κωμικό σήριαλ, εννοείται πως όλα θα είναι πιο τραβηγμένα, για να βγαίνει γέλιο, αλλά για να μπορείς να γελάσεις, πρέπει και να ξέρεις να το κάνεις.

Κατά τον συντάκτη λοιπόν, όλοι αυτοί είναι απλά οι χαζοί φίλοι του έξυπνου Ρος!
Δε στάθηκε στιγμή στα πραγματικά μηνύματα που περνούσε αυτή η παρέα, πως άτομα δηλαδή διαφορετικά, μπορούν να συνυπάρχουν, να αγαπιούνται, να ερωτεύονται!
Θεωρεί σχεδόν καταδίκη το ότι ο Ρος καταλήγει στο τέλος με το μεγάλο του έρωτα, τη Ρέιτσελ!

Απλά, αλλά προς Θεού, ποτέ απλοϊκά, καθοδηγούμαστε στα συμπεράσματα που ο συγγραφέας έβγαλε. 
Δε θα αναλύσω τα σοβαρά προβλήματα μιας κοινωνίας που ο ίδιος έπλεξε - έμπλεξε στο κεφάλι του με το σήριαλ, γιατί εγώ διδακτορικά δεν έχω, ξέρω όμως από καλό λάδι, ε συγνώμη, από φιλίες! 
Πάντως καλά καταλάβατε! Ο συγγραφέας ζητάει εξηγήσεις από ένα τηλεοπτικό σήριαλ (μια κωμωδία!!) για όλα τα κακά. Φανταστείτε λοιπόν τι ανεμόμυλους έστησε το μυαλό του και πήρε να τους πολεμά με μανία! 
Έβλεπε το σήριαλ για δέκα χρόνια και τα κατάλαβε όλα αλλιώς.

Γεμάτο ανακρίβειες το άρθρο, αλλά θα σας πω δύο για να καταλάβετε την εμπάθεια του συντάκτη στο έπακρο!

1. Αναφέρει πως το τραγούδι It’s the End of the World as We Know (And I Feel Fine) ακούγεται στο πιλοτικό επεισόδιο της σειράς. Δεν μπορώ να πω, έκανε καλή επιλογή τραγουδιού, για να ενισχύσει τις θέσεις του, αλλά στην πραγματικότητα, το τραγούδι που ακούγεται είναι το Shiny Happy People.

2. Επιμένει πως ο Ρος τρελαίνεται και γίνεται ενοχλητικός.
Φυσικά ο Ρος δεν τρελάθηκε ποτέ, οι τηλεθεατές τον συμπαθούσαν και η παρέα του τον αγαπούσε, αλλά ποιος νοιάζεται; Έπρεπε να τον τρελάνει για να έχει νόημα το άρθρο!

Υγ1: Στη φωτογραφία ο Ρος ενώ δέχεται bullying!
Στη σειρά άπειρες σκηνές παρόμοιου άγριου bullying θα σας κάνουν να κλείνετε τα μάτια. Προφανώς γι αυτό ο συντάκτης του άρθρου δεν έβλεπε όσα βλέπαμε οι άλλοι. Τα είχε κλειστά!

Υγ2: Η σειρά που προκάλεσε όλα τα κακά είναι τα πασίγνωστα φιλαράκια (Friends) που παίζονταν από το 1994 έως το 2004.

Υγ3: Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το περίφημο άρθρο!

Υγ4: Ήθελα εδώ και καιρό να κάνω ένα αφιέρωμα στα φιλαράκια, μα βλέποντας το άρθρο να αναπαράγεται συνεχώς εδώ κι εκεί, τελικά το αφιέρωμα βγήκε αλλιώς!

Υγ5: Ναι, τα φιλαράκια μου άρεσαν πολύ!