Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Αναδημοσίευση από το blog της Κατερίνας kapaworld

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 

Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 

"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  

''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490

Δεν μένει να πω τίποτε άλλο παρά να στείλω τις ευχές μου εκεί έξω. Αγάπη αγαπημένοι. Αγάπη για όλους μα περισσότερη αγάπη για κάθε παιδί που μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί είμαστε δυνατοί μόνο αν είμαστε πολλοί!

Ένα πελώριο ευχαριστώ σε όλους για την κατανόηση για αυτή την ανάρτηση και Παύλο, θα σου στείλω το στίχο που τραγουδάω συνέχεια στους γιους μου! 

"Για χατίρι σου ξημερώνει αγόρι μου...Για χατίρι σου ξημερώνει!!!"

                                                                                                  Κατερίνα

Ματιές στον ήλιο...

"...Ήλιε μου και τρισήλιε μου

ένα σου λόγο στείλε μου. .."

(Ελύτης)

"Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά", ονομάζεται το blog της Μαρίας Νι. 

"Μια ματιά στον ήλιο...", ήταν το θέμα που επέλεξε για το "Φωτογραφίζειν", και η δική μου ματιά καρφώθηκε στον ηλίανθο.

"Σπορά φωτός" ονόμασα τη φωτογραφία και ο ήλιος μου δεν ήταν ο συνηθισμένος.

Δεν έλαμπε πάνω από στέγες...

...ούτε τον υποδεχόσουν ανοίγοντας παράθυρα.

Δεν έδυε σε θάλασσες, δίπλα σε παλιά σκαριά, 

 ούτε λιμνοθάλασσες έσκυβε να φιλήσει.

 Δε χαλάλιζε το χρυσάφι του σε ήρεμα νερά.

Ο δικός μου ήλιος, δεν ανέτειλε, σκορπίζοντας δώρα ηλιαχτίδες...

 ...δεν έπαιζε με τα σύννεφα..

 ...ανοίγοντας μονοπάτια να διαβεί...

...ούτε έβαζε φωτιά στην ανατολή!

Δε φώτιζε τις πρωινές δροσοσταλίδες...

...ούτε έστελνε το φως του να συναντήσει τη γη.

Δεν ξεμυτούσε μέσα στα δάση...

 ...και δε στεφάνωνε τα δέντρα!

 Δε συναγωνίζονταν σε ομορφιά τα λουλούδια...

 ...ούτε τα βάπτιζε στο φως του.

Δε χαιρετούσε το κυκλάμινο,

ούτε καλημέριζε την τριανταφυλλιά.

Δεν αναπαύονταν στην κληματαριά τα Αυγουστιάτικα μεσημέρια...

 ...ούτε έπαιζε κρυφτό με τα ανθάκια του Μάη...

Έλαμπε όμως σαν εκείνον!

Κι όταν έφευγε η συννεφιά, ο ουρανός είχε δυο ήλιους!

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία, αλλά και όσους άφησαν το δικό μου ήλιο να τους φωτίσει!

Bellis perennis

Bellis perennis, ονομάζεται η κοινή μαργαρίτα του αγρού και η εποχή που διανύουμε, είναι η καλύτερή της!

Και νομίζω πως το απογευματινό φως είναι το καλύτερό της!

Το καλύτερό μου είναι να τις ανακαλύπτω, να τις φωτογραφίζω και να "κλέβω" λίγες για το σπίτι.

Η αλεπού κι ο μιναρές (Ζαπάντι)

Τι σχέση μπορεί να έχει μια αλεπού κι ένας μιναρές;
Καμία θα ήταν η σωστή απάντηση, αν σήμερα το πρωί δε συναντούσα την κυρά Μάρω ακριβώς στο μιναρέ!
Ποιο μιναρέ θα ρωτήσετε και ποια αλεπού...γι΄αυτό ας τα πάρω με τη σειρά!

Βρισκόμαστε στον κάμπο.
Στην Αιτωλική πεδιάδα!
Βορειοδυτικά του Αγρινίου (μισό να βρω πυξίδα, γιατί κάποτε πήρα ολόκληρο χωριό και του άλλαξα θέση, όχι γιατί έκανε καλύτερο φενγκ σούι, αλλά γιατί τα έκανα μαντάρα), βρίσκεται το χωριό Μεγάλη Χώρα, που παλιότερα το έλεγαν Ζαπάντι. Όχι πως ξεχάσαμε την παλιά του ονομασία, μια και οι περισσότεροι έτσι το λέμε ακόμα, αλλά η επίσημη πια ονομασία του είναι Μεγάλη Χώρα! Κάποιοι βέβαια ισχυρίζονται πως η ονομασία αυτή προϋπήρχε και δεν είναι καινούρια, αφού συναντάται και παλιότερα, αλλά δε θα σας κουράσω με τέτοιες λεπτομέρειες.

Το χωριό αυτό, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κατοικούνταν από μουσουλμάνους.
Εκεί έγινε μάλιστα μια πολιορκία ανάλογη με αυτή του Μεσολογγίου, αλλά δε μνημονεύεται, γιατί οι πολιορκημένοι εδώ ήταν οι μουσουλμάνοι.
Ένας μιναρές, είναι ό, τι έχει απομείνει από το παλιό τζαμί της περιοχής κι έχει μείνει να θυμίζει όσα κάποιοι δε θέλουν να θυμούνται. 
Μη με ρωτήσετε για ποιο λόγο. 
Δεν ξέρω! 
Η ιστορία δεν μπορεί να αλλάξει και με το να την αγνοείς επιδεικτικά δεν τη φέρνεις στα μέτρα σου.

Έτσι ο μιναρές στέκεται από τύχη εκεί, μια και καμιά απολύτως συντήρηση δεν έγινε ποτέ. Είναι κρίμα να τον αφήνουν να ρημάζει, μα δε νοιάζονται και πολύ!
Η μόνη αναφορά σε αυτόν στην επίσημη σελίδα του δήμου Αγρινίου λέει:

Είναι κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας. Πρόκειται για το μιναρέ ενός τζαμιού στην περιοχή της Μεγάλης Χώρας , κοντά στο Ζαπάντι, που ο καιρός τον έχει γκρεμίσει. Μαρτυρεί την παρουσία των Τούρκων και φέρνει στη μνήμη μας τη σκλαβιά αιώνων.

Πηγή:http://www.cityofagrinio.gr/city/tzami/tzami.html

Ο μιναρές φάντασμα λοιπόν...υπάρχει, μα είναι αόρατος στις ματιές των αρμοδίων.
Μόνο οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Αγρινίου (δεν είμαι καν σίγουρη αν τον ξέρουν σε όλο το νομό) τον γνωρίζουν και όσοι έχουν φίλους και συγγενείς στην περιοχή, γιατί ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται είναι επαρχιακός και δεν έχει νόημα να αφήσει ο άλλος την εθνική και να χωθεί εκεί. Εκτός αν χαθεί, που γιατί και πώς να χαθεί εκεί; Δεν έχει νόημα!

Σήμερα το πρωί λοιπόν, περνούσαμε αξημέρωτα από εκεί. Και συναντήσαμε την αλεπού. Ένα όμορφο, ενήλικο ζώο με εντυπωσιακή, φουντωτή ουρά. Διέσχισε το δρόμο με την ησυχία του και κατευθύνθηκε προς το μιναρέ!
Όχι, δεν έχω φωτογραφία. Και να προλάβαινα να βγάλω τη μηχανή, (ε δεν είμαι κι ο Λούκι Λουκ του φακού), δε θα έβγαινε στο λιγοστό πρωινό φως, σκέφτηκα και παρηγορήθηκα!
Και όσο κι αν έψαξα στα αρχεία μου βρήκα μόνο αυτές από παλιά.
Τη μοναδική φορά που σταμάτησα κάποτε στην άκρη του δρόμου για να τον τραβήξω και μια κακή λήψη με πολύ "θόρυβο",μέσα από το αυτοκίνητο (ήμουν συνοδηγός)!

Και κάπως έτσι μια αλεπού θα έρχεται στη σκέψη μου κάθε φορά που θα βλέπω το μιναρέ!
Ήδη άρχισε να υφαίνει εκεί ένα παραμύθι η πονήρω. Αν με πιάσει στον ιστό του τελικά, θα σας το διηγηθώ!
Και κοίτα σύμπτωση...με λένε Μαρία!

Άνοιξε το παράθυρο...

"Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία" λέει ο ποιητής, μα έχει και τις επιφυλάξεις του...

"Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία"
(Καβάφης)

Στέκομαι και κοιτώ απ' έξω τα παράθυρα. 
Αδύνατον να μην έρθουν οι στίχοι στο μυαλό.

Δε βρίσκομαι στις σκοτεινές κάμαρες για να ελπίζω ή να φοβάμαι όσα θα φέρει το φως. 

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2014/02/life-images-4.html#ixzz40vv7ApEJ

Δε βρίσκομαι πίσω από μανταλωμένα παράθυρα να φοβάμαι τον ήλιο!

Στέκομαι εμπρός τους και το μυαλό φτερουγίζει στις κάμαρες που κρύβουν ακόμα...

 ...ή σε εκείνες που φανερώθηκαν...

Συνήθισες τα σκοτάδια.

Πίσω από γρίλιες,

μοναχός,φυγάς της ζωής,

τα μαύρα ντύθηκες..

Κάποτε, λευκά φορούσες.

Τότε συνήθιζες να ανοίγεις

τα παντζούρια σου στο φως.

Κι όμως η συμμετοχή μου στα ολιγόλεκτα, στις "25 λέξεις", με αφετηρία την παραπάνω φωτογραφία που μας έδωσε η Μαρία Νι (Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία) στο blog "Το Κείμενο", κλείστηκε πίσω από τις γρίλιες, στο πιο σκοτεινό δωμάτιο που μπόρεσα να φανταστώ.

Ένα δωμάτιο τελείως μεταφορικό που θα μπορούσε να είναι και πραγματικό.

Ένα θλιβερό δωμάτιο!

Ένα δωμάτιο που θες να αλλάξεις. Να ανοίξεις τα παντζούρια του, να γεμίσει φως! 

Να ανεμίσει η λευκή δαντελωτή κουρτίνα του στο απαλό αεράκι.

Ένα δωμάτιο χωρίς σκιές!

Κι εκεί στο περβάζι ονειρεύεσαι ένα βασιλικό που θα στέλνει κύματα κύματα την ευωδιά του στην ψυχή!

Πάνθηρας Μαυρόγατος (Βάσια Ακαρέπη)

"Εδώ είμαι κι εγώ!

Ποιος;

Μα ο Πάνθηρας Μαυρόγατος, ένας μικρός μαύρος γάτος γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες!"

Κι εδώ είμαι εγώ!
Τι ποιος εγώ;
Εγώ το Μπρίκι!

Σήμερα κάνω παγκόσμια πρεμιέρα ως κριτικός γατιών! Χμμ...βιβλίων ήθελα να πω!

Το ότι θα περάσω από κόσκινο τον Πάνθηρα ουδεμία σχέση έχει με τα αισθήματα που τρέφω για τις γάτες! Έχει όμως να κάνει λίγο με τα αισθήματα που τρέφουν εκείνες με εμένα!

Αλλά ας σας βάλω λίγο στο κλίμα.

Ο Πάνθηρας ο Μαυρόγατος είναι ο ήρωας του παιδικού, και όχι μόνο, βιβλίου, της κυρίας Βάσιας Ακαρέπη.

Αγαπημένη συγγραφέας και φίλη της "πώς τη λένε" (αυτηνής τέλος πάντων που έχει τούτο εδώ το blog), που είχε κάνει κάποτε και την παρουσίαση του βιβλίου της "Μια νύχτα που κράτησε χρόνια" στο Αγρίνιο . 
(Αλήθεια, το διαβάσατε; Αν όχι, (ετοιμαστείτε θα πω μεγάλη σοφία), ποτέ δεν είναι αργά).

Όπως καταλαβαίνετε, ήρθαν κοντά, πολύ κοντά, μια και κάθισαν δίπλα δίπλα, οπότε ήταν φυσικό εν καιρώ να πλησιάσω κι εγώ τον Πάνθηρα. 

Τον γνώρισα πρώτα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του!

Νόμιζα ο έρμος πως είναι χάρτινος και ξεθάρρεψα. Τον πλησίασα πολύ! Τόσο πολύ που με έπιασα να διαβάζω τις περιπέτειές του και να μη θέλω να τον αποχωριστώ στο τέλος.

Και δε θα τον αποχωριστώ, αφού σε λίγο θα κυκλοφορήσει άλλο ένα βιβλίο με ήρωα τον Πάνθηρα, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, αλλά έχει ένα ελάττωμα. Είναι γάτος και οφείλω να κρατήσω τους τύπους και να σταθώ στο ύψος μου, ως σκύλος, οπότε θα τον θαυμάζω εξ αποστάσεως.

Ο Πάνθηρας πιάνει τη ζωή του από την αρχή και την ξετυλίγει σαν το κουβάρι με το οποίο παίζει στο εξώφυλλο του βιβλίου!

Κινείται με γατίσια μαεστρία από σελίδα σε σελίδα, κι από μάθημα σε πάθημα, ή μήπως από πάθημα σε μάθημα; 
Χμμ...ίσως και τα δυο!

Όπως και να έχει μαθαίνει πολλά, και μας τα λέει όλα ο μαρτυριάρης.

Αν θέλετε τη γνώμη μου είναι πολύ περίεργο γατί και χώνει τα μουστάκια του παντού, μα ξεχάστε ό, τι ξέρατε για την περιέργεια και τη γάτα, γιατί σε αυτή την περίπτωση ο περίεργος κερδίζει!
Τι κερδίζει;
Γνώση και συμμόρφωση. 
Είναι άλλωστε γνωστό πως ό, τι μας πονάει, ό, τι δε μας αγαπάει κι ό, τι μας χαλάει, το αποφεύγουμε γάτοι και σκύλοι.

Ο Πάνθηρας εξερευνά τα πάντα. 
Φτάνει πηδώντας και σκαρφαλώνοντας, ακόμα και στο ψηλότερο σημείο του σπιτιού, πράγμα που δεν μπορώ να κάνω εγώ, (αν και λέω να το δοκιμάσω κάποια στιγμή που δε θα με βλέπουν).

Αφήνει τα χνάρια του όπου μπορεί, και κάνει βαθυστόχαστες φιλοσοφικές συζητήσεις με τον εαυτό του, αλλά και με την Εύα, τη γηραιά και σοφή γάτα του σπιτιού.

Με την Αλίκη και το Στέλιο, τους ανθρώπους του, τους οποίους διάλεξε από την πρώτη στιγμή που τους είδε, (χμμ..κάτι μου θυμίζει αυτό...μα πως τον νιώθω!), τον δένουν όλο και περισσότερα, αν και στην αρχή συμμετείχε άθελά του στη μικρή συνωμοσία τους.

Βλέπετε πέρα από όλα τα άλλα που πρέπει να αντιμετωπίσουν παρέα, πρέπει και να αποδείξουν πως οι μαύρες γάτες δε φέρνουν γρουσουζιά!

Να εγώ, τον πλησίασα πολύ...έχωσα τη μουσούδα μου σε κάθε σελίδα και είμαι ακόμα ένας πανέξυπνος, πανέμορφος και ταλαντούχος σκύλος! Μη σας πω έγινα ακόμα πιο έξυπνος, γιατί ε, κάτι έμαθα κι εγώ από τα παθήματα του Πάνθηρα!

Αν θέλετε κι εσείς να γίνεται εξυπνότεροι, ομορφότεροι και ταλαντούχοι σαν εμένα, δεν έχετε παρά να διαβάσετε μια γάτα.  Ένα μαύρο γάτο δηλαδή, που τον λένε Πάνθηρα και είναι σούπερ!!!
Αχ, αν δεν ήταν γάτος, οι καλύτεροι φίλοι θα ήμασταν!
Α, να! Μόλις ξύπνησε! Ευκαιρία να τον γνωρίσουμε όλοι μαζί.

- Πάνθηρα, πριν αρχίσουμε, πρέπει να σου πω πως εγώ και οι γάτες έχουμε κατά βάση, μια σχέση λάθους και πάθους, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό!

Γάτος είσαι, καταλαβαίνεις...εσύ πως αντιμετωπίζεις τα γλυκά σκυλάκια σαν και του λόγου μου (γουφ);

- Κοίτα να δεις… Τα σκυλάκια είναι πολύ καλά ζωάκια, δε λέω,  και τα συμπαθώ ιδιαίτερα …. Ειδικά όταν βρίσκονται μακριά μου. Κι όταν λέω μακριά μου, εννοώ εντελώς μακριά μου. Σε άλλη πόλη ας πούμε! Ε, τότε είναι που …τα λατρεύω κιόλας μην σου πω! Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποί μου -ο Στέλιος και η Αλίκη- τα συμπαθούν και «από κοντά»! Όπου τα συναντούν τα χαϊδεύουν,  κι ύστερα επιστρέφουν στο σπίτι μας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, νομίζοντας πως εγώ δεν θα αναγνωρίσω την μυρωδιά σκύλου στα χέρια τους και ότι δεν θα καταλάβω την «προδοσία» τους. Όμως εγώ είμαι γάτος –γατόνι όπως ξέρεις, κι αμέσως το παίρνω μυρωδιά… Κάνω τότε ένα κχχχχχχ  πολύ δυνατό για να καταλάβουν ότι τους κατάλαβα! Μα, να χαϊδεύουν τον εχθρό μου;  Που ακούστηκε!…  Άσε και το άλλο. Μην σου πω για την φάρσα που μου σκάρωσαν την πρωταπριλιά γιατί….. Ωχ, ωχ…. εεε, συγγνώμη ξέχασα ότι μιλάω σε σκυλάκι…. Εεεεεε….. Εσένα σε συμπαθώ πολύ … Πάρα πολύ! Αυτά που είπα πριν, τα έλεγα για τους άλλους σκύλους, όχι για σένα…. Αλίμονο! 

- Είσαι ο πιο διάσημος γάτος που γνωρίζω. Πώς αισθάνεσαι που σουλατσάρεις ελεύθερα μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου;

-Αισθάνομαι … ΥΠΕΡΟΧΑ! Αυτό ήταν και το όνειρό μου εξάλλου… Να γίνω ένας ξεχωριστός γάτος, ένας διάσημος γάτος… Ένας γάτος, φευγάτος και βιβλιογάτος! Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία, οπότε γιατί να μην γραφτεί ένα και για εμένα; Τα καλύτερα σουλάτσα μου πάντως, δεν είναι αυτά που κάνω μέσα στο βιβλίο αλλά αυτά που κάνω μέσα στις καρδιές των αγαπημένων φίλων μου… Εκεί μου αρέσει περισσότερο να βρίσκομαι! 

- Δε σουλατσάρεις όμως μόνο μέσα στο βιβλίο και στις καρδιές.

Αφήνεις γατίσιες πατημασιές και σε ένα σπίτι, μαθαίνοντας διαρκώς! Ποιο είναι το σπουδαιότερο πράγμα που έχεις μάθει;

- Αχχχχ! Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο… Είναι πολλά!! Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω ο καημένος ο γάτος; Τα περισσότερα πράγματα τα έμαθα… παθαίνοντας! Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή! Όμως υπάρχουν και μερικά πράγματα μέσα στο σπίτι που είναι πολύ διασκεδαστικά… Να, όπως τα κουμπάκια για παράδειγμα. Ο κόσμος των ανθρώπων είναι γεμάτος κουμπάκια… Και το κάθε κουμπάκι κάνει και διαφορετική δουλειά! Φοβερό! … Μα το πιο φοβερό από όλα είναι ότι υπάρχει ένα μηχάνημα που έχει πολλά πολλά κουμπάκια μαζεμένα και το λένε υπολογιστή. Ε, αυτός είναι η αδυναμία μου! Ωστόσο, οφείλω να αναφέρω ότι δεν θα είχα μάθει τίποτα από όλα αυτά που ξέρω αν δεν υπήρχε στο σπίτι η γιαγιά Εύα, η άλλη γάτα του σπιτιού. Εκείνη, είναι πάντα(;) πρόθυμη(;) να απαντήσει στις απορίες μου…. Κι έχω ποοοολλέεεεεες απορίες ο άτιμος! Νομίζω λοιπόν ότι το σπουδαιότερο πράγμα που έμαθα μέσα στο σπίτι είναι η αξίες της οικογένειας και της φιλίας…

- Κάποιοι σε θεωρούν, και μη χειρότερα, γρουσούζη.

Έχεις να κάνεις κάποια δήλωση, ή απαξιείς;

- Τι; Ποιος; Που; Γιατί; … Αααα …Λες λόγω του μαύρου χρώματός μου! Ε, ναι. Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν τις μαύρες γάτες γρουσούζες. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Έχεις ακούσει πιο κουτή ιδέα; Μα, γιατί να φέρνει γρουσουζιά μια μαύρη γάτα ; Ένα χρώμα σαν όλα τα άλλα είναι και το μαύρο! Μην σου πω ότι είναι και πιο γυαλιστερό από όλα τα άλλα χρώματα γούνας γάτας που υπάρχουν… Μην στο πω , γιατί θα με πεις ‘ψώνιο’ !  Πάντως στο δικό μου σπίτι, οι άνθρωποί μου με θεωρούν το γούρι τους! Αυτοί ,κάτι παραπάνω θα ξέρουν ….

-  Αλήθεια, πότε ξαναβγαίνεις στα κεραμίδια, εεε στην κυκλοφορία; Θέλω να τσεκάρω στο ημερολόγιο την ημερομηνία, για να σε διαβάσω αμέσως!

- Τον Μάιο, έρχομαι ανανεωμένος και δριμύτερος… Α! ΚΑΙ μεγαλύτερος και ωριμότερος… Καλά, όχι και πολύ ωριμότερος… Τις αταξίες μου τις κάνω ακόμη! ... 

- Το νέο σου βιβλίο , θα είσαι τόσο διασκεδαστικό όσο ήταν το πρώτο;

- Ουουου και περισσότερο! Βλέπεις, δεν μου έφτανε μόνο το σπίτι και άρχισα να βγαίνω και στην αυλή… Κι από εκεί…. Ποιος ξέρει; … Δεν θέλω να σου αποκαλύψω και πολλά για να μην σου χαλάσω το σασπένς, αλλά θα σου πω μόνο αυτό: Ο κόσμος εκεί έξω είναι πολύ παράξενος…. Έχει καλούς και κακούς ανθρώπους, έχει παγίδες,  κινδύνους, κακούς γάτους αλλά και πολλές… Πολλές ομορφιές! Βασικά, όχι πολλές… Μία και …γαλανομάτα! (Χρρρρρρρ Ααααχχχ)

- Μια τελευταία ερώτηση, γιατί πείνασα και σίγουρα θα πείνασες κι εσύ!

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεσαι;

-Σε όλες τις «παιδικές» ηλικίες από 7 ετών έως 177 ετών ! 

Και ναι… Τώρα που το είπες, όντως πείνασα (όπως πάντα)! 

Σε χαιρετώ φίλε μου! Χάρηκα πολύ που τα είπαμε. Τελικά, ίσως και να με κάνεις να αλλάξω γνώμη για τους σκύλους… Αν είναι όλοι σαν κι εσένα, φίλε Μπρίκι…. Τότε μάλλον είναι αξιαγάπητοι!

Αν θέλεις να με βρίσκεις μέσα στο διαδίκτυο και να κουβεντιάζουμε μπορείς να με ακολουθήσεις στα:

Twiter : panthiras_m https://twitter.com/panthiras_m

Facebook: https://www.facebook.com/panthirasmavrogatos/

Instagram: panthiras_mavrogatos https://www.instagram.com/panthiras_mavrogatos/

Blog: panthirasmavrogatos.blogspot.gr  http://panthirasmavrogatos.blogspot.gr/

Το βιβλίο "Πάνθηρας Μαυρόγατος" της Βάσιας Ακαρέπη,κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μίνωας"και την καταπληκτική εικονογράφηση, έχει κάνει ο Λαυρέντης Χωραΐτης!
Ένα βιβλίο για όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, αλλά και για μικρά, έξυπνα κι αξιαγάπητα σαν κι εμένα (κατά τον Πάνθηρα) σκυλιά!
Και το Μάιο ετοιμαστείτε, όχι για την εξοχή, αλλά για το καινούριο του βιβλίο...γιατί...

Αγαπητέ Πάνθηρα (παραλίγο κολλητέ μου) και κυρία Ακαρέπη, σας ευχαριστώ πολύ που με εμπιστευτήκατε αν και είμαι σκύλος!

Μπρίκι