Πως να χάσετε τα κιλά του 2016...

Μετά από χρόνια έρευνας, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα κιλά των γιορτών είναι μύθος, οπότε θα επικεντρωθώ στο πως θα (ξε)χάσουμε το 2016. 

Ήδη στις κουζίνες ετοιμάζονται τα πυρομαχικά που θα στραφούν εναντίον του και θα το ξορκίσουν, ενώ θα υποδέχονται με τιμές το 2017.

Βασιλόπιτες, ρόδια, γούρια στρατεύονται στον αγώνα και περιμένουν ανυπόμονα τα μεσάνυχτα για να κοπούν, σκορπίσουν, χαρίσουν ό, τι μπορεί το καθένα.

Κι εν μέσω ετοιμασιών έρχεται απρόσκλητος και ο απολογισμός. Σαν ενοχλητική μύγα βουίζει γύρω μας, το έξι του χρόνου που εκπνέει, ζητάει εξηγήσεις, ρίχνει ευθύνες, πασχίζει να αποδείξει πως δεν ήταν ένοχο για όσα του προσάπτουμε.

Το βουητό του γίνεται ενοχλητικό, μα όταν γίνει εκνευριστικό, αρκεί  μια κίνηση για να το συνθλίψουμε και να συνεχίσουμε να χτυπάμε μαρέγκες, να ανακατεύουμε το βούτυρο με τη ζάχαρη, να πασπαλίζουμε αλεύρι.

Η Πρωτοχρονιά όμως πλησιάζει γρήγορα και άντε πάλι να μαζεύω όσα ματαίωσε εκείνο το "6" στο τέλος του χρόνου που ανασκουμπώνεται να φύγει, να τα συναρμολογώ απ' την αρχή όπως όπως, να τα κλείνω σε κούτες και να περιμένω να χτυπήσει το ρολόι 12 ακριβώς για να τα μεταφέρω στο "7". 

Δύσκολη η μετακόμιση και γίνεται ακόμα δυσκολότερη, όταν συνειδητοποιώ πως κάποια θα αναγκαστώ να τα αφήσω πίσω για πάντα, πως θα τα κρατήσει το "6" ομήρους για να με εκδικηθεί, ή δε θα τα θέλει το "7", γιατί δεν είναι της μόδας. Όχι πως έρχεται ενημερωμένο ετούτο για το τι θα φορεθεί, αλλά έχει άποψη.

Ακόμα δεν ήρθε το παίζει αφεντικό και σκούζει διαρκώς...εεεεε, δεν ταιριάζει αυτό το όνειρο με το φωτιστικό, ή βγάλε αυτή την ιδέα από το μυαλό σου πριν τσακωθούμε ακόμα δεν ήρθα, κι αν συνεχίσεις να κάνεις του κεφαλιού σου δε θα σου ξαναμιλήσω μέχρι να φύγω.

Άντε τώρα να τα βάλω με το "7" που με απειλεί ακόμα δεν ήρθε, ενώ συνεχίζω να τρώγομαι με το "6" που πριν φύγει θέλει να γίνει αλησμόνητο κι εφευρίσκει συνεχώς τρόπους για να τα καταφέρει.

'Τι νούμερα που είναι και τα δυο!", ψιθυρίζω με αγανάκτηση και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε όσα πρέπει να κάνω, χωρίς να τα προκαλώ. 

Μαζεύω με τάξη όσα όμορφα μου χάρισε το "6" και τα βάζω ψηλά στο ράφι να μη σπάσουν για να μπορώ να τα χαίρομαι όποτε θέλω.

Κρύβω σε συρτάρια και ντουλάπια όσα δε θέλω να μου γίνουν βάρος, τα κλειδώνω κι αν χάσω και το κλειδί ακόμα καλύτερα!

Σιγοτραγουδώ ήδη το "πάει ο παλιός ο χρόνος" και κρύβω ένα μυστικό μέσα στο σπιτάκι-ζαχαρωτό, πριν το δει το "6" και το ζητήσει πίσω, και κρυφά από το "7" που μπορεί να αποφανθεί πως δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του και απαιτήσει να το αποχωριστώ.

Κι αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή, είναι αυτή.

Κρύψτε βαθιά μέσα σας, κρατήστε αυτό που σας δίνει δύναμη, αυτό που σας κάνει ευτυχισμένους, διαφυλάξτε το στους χρόνους, προστατέψτε το απ' τους καιρούς και μια στο τόσο να το φυσάτε απαλά, για να αναζωπυρώνεται η φλόγα του, να μη σβήσει ποτέ!

Καλή Πρωτοχρονιά και η νέα χρονιά να φέρει μόνο τα καλύτερα για όλους μας!

Σώπασε...

Η συμμετοχή μου στο "14ο Συμπόσιο Ποίησης", βγήκε πιο πικρή από όσο ήθελα, πιο σκληρή από όσο άντεχα.

Η ζωή είναι έτσι όμως, ή μάλλον οι άνθρωποι είναι έτσι, και γράφτηκε χωρίς, σας διαβεβαιώ, να κρύβει ενοχικά σύνδρομα, ή να απαιτεί να τα μεταδώσει σε σας, αφού εμείς ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε, ή και τίποτα στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Η ειρωνική μου διάθεση για όσους "γιορτάζουν" δεν είναι τσουβάλιασμα για όσους γιορτάσαμε, χαρήκαμε κι επιβάλλεται να ξαναγιορτάσουμε και να ξαναχαρούμε. 

Στρέφεται αποκλειστικά και μόνο κατά όλων αυτών που από καταβολής κόσμου  και για τον  πλουτισμό τους εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, ειδικά τα παιδιά, που δεν είναι παρά αναλώσιμα "εργαλεία" στη φάμπρικα αίματος και δυστυχίας που στήνουν. Όπου κι αν είναι αυτοί οι κάποιοι. 

Και δυστυχώς είναι παντού, ακόμα και γύρω μας.

Κι εμείς; Εμείς, θα με ρωτήσετε, δεν είμαστε εκείνοι που συντηρούμε έστω κι άθελά μας αυτή τη φάμπρικα, που αγοράζουμε τους πικρούς καρπούς και τα πλαστικά μπιχλιμπίδια, βοηθώντας έτσι να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση;

Δεν έχω μαγικές λύσεις, ούτε θα σώσω το κόσμο με μια πρόταση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να βγάλουμε έστω τον εαυτό μας από αυτό το φρικτό γαϊτανάκι είναι να μην αγοράζουμε και να μη στηρίζουμε όσους εκμεταλλεύονται τους άλλους. Ή έστω να το προσπαθήσουμε, γιατί δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται.

Η φωτογραφία, είναι από την ταινία Όλιβερ Τουίστ και προτίμησα μια σκηνή της ταινίας, από κάποια πιο σκληρή, πιο πραγματική εικόνα. 

Οι "χάρτινοι ήρωες" των παιδικών μου χρόνων, τόσο ο Όλιβερ Τουίστ, όσο κι  Ντέιβιντ Κόπερφιλντ βγαλμένοι και οι δυο από τα βιβλία του Καρόλου Ντίκενς, ήταν ίσως οι πρώτοι που μου έμαθαν πως η ζωή μπορεί να γίνει αδυσώπητη, ειδικά για τους αδύναμους. 

Σώπασε...

Φτωχό γέννημα αδυσώπητης μοίρας, 

άστρο για σένα δε θα λάμψει.

Το πρώτο κλάμα μιας ανάσας πικρής

στην απόγνωση θα τυλιχθεί, θα σβήσει.

Κι ο  κόσμος ήσυχος, πλευρό θ' αλλάξει.

Έρχονται Χριστούγεννα...

Πρέπει να ψηθεί η γαλοπούλα,

να αγοραστούν τα δώρα,

να γεννηθεί η ελπίδα.

Πάνω στη δική σου αληθινή ζωή

μια ψεύτικη χαρά θα χαραχτεί.

Όσο τα πρώτα σου βήματα θα κάνεις σε ορυχεία 

και θα σκοτώνεις τα όνειρά σου στη φάμπρικα

που κατασκευάζει των άλλων τα όνειρα,

όσο στο λιοπύρι και στο κάμα θα λιώνεις

μαζεύοντας καρπούς που ποτέ δε θα γευτείς,

τόσο το αίμα σου θα βάφει τα στολίδια τους

και η κραυγή σου θα στοιχειώνει τα παιχνίδια τους.

Μα, γεννήθηκε σου λέω η ελπίδα...

Κάθε χρόνο γεννιέται...

Χιλιάδες φωτάκια έφτιαξες 

για να λάμπουν οι δρόμοι τους

την ώρα που θα την υποδεχτούν.

Κι άλλα τόσα καμπανάκια 

να ηχούν χαρμόσυνα  την ώρα της χαράς.

Βεγγαλικά θα σκίζουν ουρανούς,

φως θα γεννά το σκοτάδι.

Όλοι θα σωθούν.

Εσύ μόνο χάθηκες για πάντα 

σε έναν άδικο κύκλο 

που στεφάνι ακάνθινο γίνεται

να πνίξει τη γη.

Είσαι η θυσία που απαιτούν οι Θεοί

το γέννημα που χαλάλισαν οι άνθρωποι.

Είσαι ο αδικημένος, ο χαμένος της ζωής.

Σώπασε όμως τώρα...

Οι καμπάνες ηχούν  και ο λυγμός σου σκεπάζει τη χαρά.

Σώπασε....να ακούσω τους ψαλμούς...

"Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία..."

Το Συμπόσιο Ποίησης διοργανώνει, με άψογο τρόπο κάθε φορά, η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία" και θέλω να την ευχαριστήσω για τη φιλοξενία.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όσους ξεχώρισαν το "Σώπασε..."

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!

Η υποχρεωτική λέξη ήταν:
γεννάω 

(γέννα ή γέννηση ή γέννημα ή Χριστούγεννα)

Το νέο όνομα, Έλενα Φερράντε

"Το νέο όνομα", είναι το δεύτερο βιβλίο της Τετραλογίας της Νάπολης. Η Έλενα Φερράντε συνεχίζει την αφήγηση κι εμείς πιάνουμε το νήμα της ιστορίας από εκεί που το είχαμε αφήσει στο πρώτο βιβλίο. 

"Η υπέροχη φίλη μου", μας είχε βάλει ήδη στο κλίμα της Νάπολης, εκεί κάπου στη δεκαετία του '50, με τις πληγές που είχε ανοίξει ο πόλεμος να κακοφορμίζουν ακόμα και να στιγματίζουν την εποχή. 

Εξερευνήσαμε γειτονιές και γνωρίσαμε τόπους κι ανθρώπους. 

Μπήκαμε στα άδυτα μιας φιλίας, στη σκέψη δυο κοριτσιών, στην προσπάθειά τους, ή έστω στη βαθιά τους επιθυμία να καταφέρουν κάποτε να ανατρέψουν το τόσο προβλέψιμο μέλλον που τις περιμένει, αποφασισμένες να μη γίνουν σαν τις καταπιεσμένες και πολλές φορές μάλιστα κακοποιημένες γυναίκες γύρω τους, στο όνειρό τους να πλουτίσουν, αφού αυτό θα άλλαζε τη μοίρα τους. Κι όλα αυτά σε ένα περιβάλλον που δε σταματούσε να επωάζει νέες καταστάσεις, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Η Έλενα, ή  Λενού και η Λίνα, ή Λίλα. Η Λίλα και η Λενού. 

Δυο ζωές που μπλέκονται αδιάρρηκτα, που άλλοτε έχουν παράλληλες πορείες και άλλοτε χάνονται για καιρό, μα που συνεχώς επηρεάζει η μια την άλλη με τον πλέον καθοριστικό τρόπο.
Κι όταν η Λενού ανιχνεύει τη δική της μέσα από τις σκέψεις της Λίλας, διαβάζοντας κρυφά τα τετράδια που της έδωσε να φυλάξει, δεν το αντέχει και τα σπρώχνει να γλιστρήσουν στον ποταμό Άρνο, να χαθούν.

Ο τίτλος, μόνο τυχαίος δεν είναι, καθώς η προσπάθεια της Λίλας, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και εγκατάλειψη τελικά στη μοίρα της, ξεκινά με έναν γάμο.

Μόλις στα δεκάξι της, θεωρεί πως η κοινή ζωή με τον ευκατάστατο Στέφανο Καρράτσι θα την τραβήξει από τη μιζέρια, αλλά αμέσως καταλαβαίνει πως έκανε λάθος, αφού ένα περιστατικό που συμβαίνει την ίδια νύχτα του γάμου, σβήνει από μέσα της όσα είχε νιώσει γι' αυτόν, αφήνοντάς την να συνειδητοποιήσει με τον χειρότερο τρόπο πως το μόνο που κατάφερε ήταν να μπει μόνη της στην παγίδα που λαχταρούσε να αποφύγει.

"Τι έκανα, σκέφτηκε ζαλισμένη από το κρασί, και τι είναι αυτό το χρυσό δαχτυλίδι, αυτό το αστραφτερό μηδενικό μέσα στο οποίο έβαλα το δάχτυλό μου;"

Η Έλενα Φερράντε με τη γνωστή της δυναμική, αλλά και το ιδιαίτερο χάρισμα που έχει να απογειώνει την αφήγηση, για άλλη μια φορά μας παρασύρει σε μια απολαυστική ανάγνωση που γίνεται εμπειρία ζωής.

Είναι αδύνατον να διαβάσεις το βιβλίο, χωρίς να μπεις βαθιά μέσα του. Από τις φτωχογειτονιές της Νάπολης, ως την αριστοκρατική πλατεία ντέι Μάρτιρι, κι από τις παραλίες του όμορφου νησιού Ίσκια, ως την Πίζα, όπου καταφέρνει τελικά η Έλενα να συνεχίσει τις σπουδές της, γίνεται βήμα βήμα η εξερεύνηση μιας ξεχωριστής φιλίας, μιας άλλης εποχής, αλλά και μιας επίμονης αναζήτησης εαυτών. 

Και γίνεται με τόσο ξεχωριστό τρόπο και με τόσο βαθιές τομές, που τίποτα δε μένει κρυμμένο από όσα απασχολούν τις ηρωίδες μας στη νιότη τους, και τίποτα δεν είναι επιφανειακό.

Πότε εύκολα και πότε δυσκολότερα, η Έλενα, ή Λενού όπως την αποκαλούν, αφηγείται την ιστορία τους, φτάνοντας κάποια στιγμή στο αναπόφευκτο συμπέρασμα:

"Πόσο εύκολο είναι να μιλάω για μένα χωρίς τη Λίλα: ο χρόνος γαληνεύει και τα σημαντικά γεγονότα γλιστράνε στο νήμα των ετών σαν βαλίτσες στον ιμάντα ενός αεροδρομίου· τα παίρνεις, τα τοποθετείς στη σελίδα κι αυτό ήταν.

Μου είναι πιο περίπλοκο να αφηγηθώ όσα συνέβησαν σ' εκείνη την ίδια περίοδο. Ο ιμάντας τότε επιβραδύνει, επιταχύνει, στρίβει απότομα, εκτροχιάζεται."

Η ζωή της Λίλας, που περιγράφει την εγκυμοσύνη της σαν ένα κενό που τη βαραίνει, που δε διστάζει να αποδομήσει την εικόνα της μέσα από το νυφικό της πορτρέτο, που δε δείχνει να φοβάται τίποτα, αρκεί να κάνει αυτό που θέλει, μπλέκεται συνεχώς με τη ζωή της Έλενας κι εκείνη το περιγράφει όλο αυτό λέγοντας..."το δικό μου λιγότερο που οφείλεται στο δικό της περισσότερο, σ' εκείνο το δικό μου περισσότερο που εξαναγκάζεται από το δικό της λιγότερο."

Κι ο φόβος; 
Ο φόβος για τη ζωή, για όσα θα μπορούσαν να γίνουν, για όλα εκείνα που δε θα γίνουν ποτέ, εκείνος που μας σπρώχνει να κάνουμε πράγματα που δε θα κάναμε χωρίς αυτόν, ακόμα κι ο φαινομενικά παράλογος φόβος της Λίλας πως όλα, άνθρωποι και αντικείμενα, θα χάσουν τα περιθώριά τους και θα ξεχειλίσουν άμορφα, εξαφανίζοντάς την;

Ο φόβος είναι πάντα εδώ κι όλα τα όμορφα γύρω μας δεν είναι παρά μια πλάνη..."...σαν πούδρα πάνω στον τρόμο. Αν την αφαιρέσουμε, θα μείνουμε μόνοι, εμείς κι ο φόβος μας...", λέει η Έλενα, αλλά μπορεί  να είναι και σκέψεις της Λίλας.

Θα μπορούσαν να είναι σκέψεις πολλών νέων που πετιούνται στην αρένα να αναμετρηθούν με τη ζωή.

Το δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας είναι τόσο αριστουργηματικό, όσο ήταν και το πρώτο. 

Οι σελίδες γυρνάνε αβίαστα, η μία μετά την άλλη, ώσπου το νήμα κόβεται για άλλη μια φορά αναπάντεχα. 

Μένει όμως να ανεμίζει αόρατο γύρω μας, περιμένοντας να το ξαναπιάσουμε με το τρίτο βιβλίο της τετραλογίας, για να βυθιστούμε ξανά με απόλαυση στην υπέροχη μυθοπλασία που μόνο η πένα της εκπληκτικής Φερράντε μπορεί να δημιουργήσει!

Το νέο όνομα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Δήμητρας Δότση.

Καρυδάτο, το γλυκό για όλες τις γιορτές

Το καρυδάτο δε θεωρείται χριστουγεννιάτικο γλυκό, αν και θα μπορούσε να είναι, αν δεν ήταν ένα γλυκό για όλες τις εποχές.

Είναι νηστίσιμο, αλλά πολύ πλούσιο σε γεύση.

Πότε βυθίζεται σε ζεστή σοκολάτα και πότε τυλίγεται σε δροσερή άχνη, αλλά όπου κι αν κρυφτεί, στην εξαίσια γεύση της μαύρης σοκολάτας, ή στο αιθέριο λευκό της άχνης ζάχαρης, φανερώνει αμέσως την ξεχωριστή του καταγωγή, αφού το καρύδι, ο θρεπτικός αυτός, αλλά και τόσο νόστιμος καρπός, δίνει εκτός απ' το όνομά του και τον τόνο στο γλυκό.

Καταφέρνει μάλιστα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, να διατηρήσει όλες του τις θρεπτικές αξίες, οι οποίες παραμένουν αναλλοίωτες, μια και δε γίνεται καμιά επεξεργασία στον καρπό που θα μπορούσε να τις καταστρέψει.

Το καρύδι αναμειγνύεται με τα υπόλοιπα υλικά, όχι για να κρυφτεί πίσω τους, αλλά για να αναδειχθεί καλύτερα!

Και αναδεικνύεται περίφημα. Ακούγεται χωρίς να κάνει περιττή φασαρία και ξεχωρίζει παίρνοντας από τα υπόλοιπα υλικά τα πιο φίνα στοιχεία τους.

Βέβαια όλα αυτά απαιτούν το βασικό μας υλικό να είναι άριστης ποιότητας. 

Υλικά για περίπου 70 κομμάτια:

Για το μείγμα  χρειαζόμαστε:
1 κιλό καρυδόψιχα
350 γραμμάρια φρυγανιά
1 κοφτό κουταλάκι γαρύφαλλο τριμμένο 
2 κοφτά κουταλάκια κανέλα τριμμένη
1 βανίλια

Για το σιρόπι:
500 ml νερό
μισό φλιτζανάκι του καφέ κονιάκ
700 γραμμάρια ζάχαρη
2 σοκολάτες υγείας των 125 γραμμαρίων η μία

Για το "τύλιγμα"
Ζάχαρη άχνη, ή
μαύρη σοκολάτα

Εκτέλεση:

Ετοιμάζουμε το σιρόπι μας.

Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το νερό, τη ζάχαρη, το κονιάκ και τη σοκολάτα και σε χαμηλή πάντα φωτιά, φροντίζουμε απλά να λιώσουν η ζάχαρη και η σοκολάτα.

Παίρνουμε την ψίχα του καρυδιού και την τρίβουμε, προσέχοντας να μην το παρακάνουμε.

Δε θέλουμε να κάνουμε σκόνη το καρύδι μας, αλλά να το χοντροτρίψουμε.

Προσθέτουμε τη φρυγανιά, το γαρύφαλλο, την κανέλα και τη βανίλια.

Το μείγμα μας, έχει όλα τα στερεά υλικά, οπότε είναι η ώρα να αρχίσουμε να ρίχνουμε το σιρόπι μας, το οποίο προσθέτουμε με προσοχή για να μη γίνει το μείγμα ούτε πολύ ρευστό, αλλά ούτε και σφιχτό.

Ενδεχομένως να μας περισσέψει και λίγο σιρόπι. Πάντως ακόμα και τα λάθη εδώ διορθώνονται με ευκολία.

Αν το κάνουμε πιο ρευστό από όσο το θέλαμε, προσθέτουμε λίγη φρυγανιά και καρύδι αν έχουμε, αν όχι μόνο φρυγανιά, κι αν το κάνουμε πιο σφιχτό, λίγο ακόμα σιρόπι το διορθώνει.

Αν προσέξουμε δε θα χρειαστούν οι διορθωτικές κινήσεις.

Στη συνέχεια δίνουμε σχήμα στο άμορφο υλικό μας.

Το πιο συνηθισμένο σχέδιο για το καρυδάτο είναι το μισοφέγγαρο, αλλά αυτό δεν αποκλείει τίποτα.

Μπορούμε να του δώσουμε ό, τι σχήμα αγαπάμε!

Στο τέλος όμως, θα πρέπει να πάρουμε την πιο σοβαρή απόφαση που πήραμε μέχρι τώρα, μετά την απόφαση βέβαια του να φτιάξουμε το ίδιο το καρυδάτο.

Κιθαρίστας, ή ντράμερ, λέγαμε παλιά και είναι ένα ερώτημα που εδώ δε θα μας απασχολήσει διόλου, καθώς σε άλλο δίλημμα πρέπει να απαντήσουμε.

Άχνη, ή σοκολάτα;

Ό, τι κι αν διαλέξουμε θα κάνει το γλυκό μας ιδιαίτερο.

Κι αν είστε αναποφάσιστοι σαν εμένα, μια καλή ιδέα είναι να βουτήξετε τα μισά στη σοκολάτα και τα άλλα μισά να τα αφήσετε να κάνουν τρέλες με την άχνη!

Δε θυμάμαι κάτι άλλο που να είναι απαραίτητο για το καρυδάτο μας.

Νομίζω πως η γεύση του θα σας συνεπάρει και σίγουρα θα το φτιάχνετε και θα το ξαναφτιάχνετε με κάθε ευκαιρία.

Άλλωστε πάντα είναι ευκαιρία για γιορτή και κάθε γιορτή είναι ευκαιρία για καρυδάτο!

Σας εύχομαι ολόψυχα καλά, γλυκά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη και χαρά.

Ας ξεχάσουμε για λίγο όσο μας απασχολούν και ας ξεχαστούμε στις αγκαλιές των αγαπημένων μας!

Χρόνια πολλά!!!

It's The Most Wonderful Time Of The Year!

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο θαυμάσια εποχή, αρκεί να το πιστέψεις!

Και η πιο ζεστή, αρκεί να έχεις θέρμανση, γιατί μες το καταχείμωνο μόνο η ζεστασιά που φέρνει η αγάπη δε φτάνει, ό, τι κι αν λέμε!

Μπορεί λοιπόν αυτή η θαυμάσια εποχή να σου φέρει όμορφες αναμνήσεις και να φτάσεις στο σημείο -που πιο κάτω δεν έχει- να κουβεντιάζεις με έναν κούκο, αλλά μπορεί να σου φέρει και δώρα.

Δώρα που έρχονται από μακριά και με αγάπη!

Σαν αυτό που μου έστειλε η αγαπημένη μας Σμαραγδένια, η Ρούλα μας, για να με ζεσταίνει το χειμώνα με στυλ!!

Μαζί του κατέφθασε κι ένα στολίδι - έλατο που πήρε ήδη τη θέση του στο "Ω έλατο! Ω έλατο, μ' αρέσεις, πως μ' αρέσεις!!"... και κάνει παρέα με τα στολιδάκια που μου είχε στείλει πέρυσι.

Για του λόγου το αληθές, ιδού η παρέα...ένα αγγελάκι, τα παγοπέδιλα και το έλατο σε μια αναμνηστική φωτογραφία!

Αυτά ήρθαν με τη συνοδεία μιας υπέροχης, χειροποίητης κάρτας, που μέσα έκρυβε αστέρια, πολλά αστέρια, όσες και οι ευχές!

Ρούλα μου σε ευχαριστώ πάρα, πάρα, πάρα πολύ για τα δώρα σου και σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα με υγεία, γαλήνη και αγάπη!

Σε όλους εύχομαι καλά Χριστούγεννα, αν και θα ξαναευχηθώ αύριο, αφού θέλω οι ευχές μου να συνοδεύονται με κάτι γλυκό...δηλαδή με γλυκό!

Για να δικαιολογήσω τον τίτλο της ανάρτησης, όχι πως έχει ανάγκη από δικαιολογίες, αλλά λέμε τώρα, ακολουθεί και το σχετικό άσμα βουτηγμένο μες την καλή χαρά που εύχομαι να σας βρει!!

Σας έχω όμως ένα ακόμα βίντεο, μια δημιουργία της διάσημης Ms Faltsa γνωστής και ως Woman in Blogs που περιέχει ευχές από bloggers για bloggers και όχι μόνο για bloggers, για τη νέα χρονιά!

Αλεξάνδρα μου, ευχαριστούμε πολύ και συγχαρητήρια για την καταπληκτική δουλειά που έκανες!

Αλεξανδρινό, ή Ποϊνσέτια (Poinsettia)

Είχα χρόνια να αποκτήσω Αλεξανδρινό, μα μετά από μια συζήτηση που είχα με φίλη, στην οποία παραπονιόμουν ότι ποτέ δεν κατάφερα να διατηρήσω ένα ζωντανό κι έτσι έπαψα να αγοράζω, ενώ εκείνη που τα κατάφερε καλύτερα με τα δικά της να ζουν και να βασιλεύουν, είχε άλλον καημό, πως δεν κοκκινίζουν στην ώρα τους, δηλαδή την εποχή των Χριστουγέννων, αλλά πολύ αργότερα, και κουβέντα στην κουβέντα, αποφάσισα να πάρω ένα μικρό φυτό, για να μου δώσω άλλη μια ευκαιρία, στερώντας έτσι πιθανότατα τη δική του ευκαιρία να ζήσει.

Ρωτώντας και ψάχνοντας έλυσα τον ένα γρίφο. Αυτόν του μη έγκαιρου κοκκινίσματος!

Το Αλεξανδρινό, λέει, το οποίο ονομάζεται και ποϊνσέτια, αλλά και αστέρι της Βηθλεέμ, με επιστημονικό όνομα βαρύ κι ασήκωτο, Euphorbia pulcherrima, σου λέει συστήνεται επίσημα, για να ανθίσει στην ώρα του και να κοκκινίσουν τα φύλλα του, χρειάζεται σκοτάδι.

Πρέπει δηλαδή να σκεπάζουμε το φυτό καθημερινά για δυο περίπου μήνες, Οκτώβριο και Νοέμβριο με ένα μαύρο πανί. Διαδικασία που και κουραστική είναι και κατά τη γνώμη μου εντελώς περιττή, αφού το φυτό θα ανθίσει και θα κοκκινίσει μόνο του κάποια στιγμή.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή κι αν καταφέρουμε να κάνουμε το Αλεξανδρινό μας, το οποίο κατάγεται από το Μεξικό, να επιζήσει ως τον επόμενο Οκτώβρη, αποφασίζουμε τότε αν θα το σκεπάσουμε όταν χρειάζεται, ή θα το αφήσουμε να κάνει του κεφαλιού του!

Αγοράσαμε λοιπόν το μικρό, μεγάλο, ή μεγαλύτερο γλαστράκι μας, και καμαρώνουμε το φυτό μας με τα κατακόκκινα γιορτινά φύλλα, καθώς του αλλάζουμε ακούραστα θέση ώσπου να δούμε που ταιριάζει καλύτερα.

Σιγουρευόμαστε ότι η τέλεια για τη διακόσμησή μας θέση, είναι και η ιδανική για το φυτό που χρειάζεται φως και δε θέλει πολλή ζέστη, οπότε δεν το βάζουμε για κανένα λόγο σε μεριά που δεν τη βλέπει ο ήλιος, και ποτέ κοντά σε πηγές θερμότητας.

Ποτίζουμε με σύνεση και μόνο όταν το χώμα είναι στεγνό και για κανένα λόγο δεν αφήνουμε να λιμνάζει το νερό στο πιατάκι του. Μια στο τόσο καλό είναι να ψεκάζουμε τα φύλλα με λίγο νερό, γιατί το ευχαριστιέται ιδιαίτερα!

Μετά τις γιορτές αν θέλουμε το βγάζουμε στο μπαλκόνι, αφού πρώτα το προετοιμάσουμε σχετικά.

Του αλλάζουμε θέση δηλαδή για να μαθαίνει σταδιακά πως υπάρχουν κι άλλα μέρη που ίσως θα ήθελε να ζήσει κι ένα από αυτά είναι και το εξωτικό μπαλκόνι μας!
Καλό είναι όμως να αφήσουμε να περάσουν τα πολλά κρύα και μετά να του βγάλουμε διαβατήριο.

Κάποια στιγμή τα φύλλα του θα πέσουν. Αυτό δεν είναι δείγμα αποτυχίας, απλά το φυτό μας είναι φυλλοβόλο.

Υποθέτουμε τώρα, πως τηρήσαμε τα δέοντα, το σταυρώσαμε κι ευχηθήκαμε να μας ζήσει, του βάλαμε κι ένα σκόρδο για το μάτι, που λέει ο λόγος, και το φυτό μας ευτύχησε να ανταμώσει την άνοιξη. 

Γύρω στον Απρίλιο που μαραίνονται και πέφτουν τα άνθη του και τα βράκτεια φύλλα του, (έτσι ονομάζονται εκείνα που κοκκινίζουν), φοράμε τα  γάντια μας, πιάνουμε το κλαδευτήρι και κλαδεύουμε προσεκτικά, αφήνοντας δυο - τρία μάτια σε κάθε κλαδί.
Τα γάντια δεν τα ξεχνάμε ποτέ όταν κάνουμε σχετικές εργασίες, αλλά εδώ είναι ακόμα πιο απαραίτητα, γιατί το Αλεξανδρινό μας θα βγάλει ένα υγρό που ίσως μας προκαλέσει φαγούρα και αλλεργία.

Αν καταφέρουμε να περάσουμε με επιτυχία και το τεστ του κλαδέματος, και αν το φυτό μας ζει και το καλοκαίρι, μπορεί να χρειαστεί μεταφύτευση, οπότε είναι η ώρα να την κάνουμε τηρώντας πάντα τους βασικούς κανόνες.

Βγάζουμε προσεκτικά το φυτό μας από την παλιά γλάστρα που το στενεύει και χωρίς να πειράξουμε τις ρίζες του το βάζουμε στη μεγαλύτερη στην οποία θα έχουμε φροντίσει να υπάρχει το κατάλληλο χώμα, που πρέπει να είναι αφράτο κι ελαφρύ. 

Τι κάνουμε όμως στην περίπτωση που το φυτό μας βγει αχάριστο, δεν εκτιμήσει όσα κάναμε γι΄αυτό και μας αποχαιρετίσει για πάντα;

Πρώτα απ' όλα δεν απογοητευόμαστε!

Του χρόνου θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία να φροντίσουμε, ή να εξοντώσουμε ένα άλλο!