Αντίο Νοέμβρη! (Days 21 - 30)

Άλλος ένας μήνας έφτασε στο τέλος του.

Αυτές είναι οι φωτογραφίες του συγκεντρωμένες,

καθώς και οι τελευταίες δέκα μέρες του.

Κάστανο!...

Μακάρι να το είχα όλο το χρόνο!

Η ομορφιά της απλότητας!

Δυο λέξεις και ένα δώρο γεμάτο αγάπη από την Αχτίδα μας!

Αχτίδα μου σε ευχαριστώ πολύ!

Μήνυμα ελπίδας από τον ουρανό!

Όχι πάλι βροχή!

 Η γέννηση της καινούριας μέρας!.

Όλα έτοιμα...ώρα για ξεκούραση δίπλα στο τζάκι!

Μια νύχτα που κράτησε χρόνια και μια βραδιά...

...υπέροχη που με βρήκε μετά τα μεσάνυχτα παρέα με τη Βάσια Ακαρέπη να με ξεναγεί στα μέρη που φαντάστηκε τους ήρωές της.

Εκεί πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα με τα φώτα γύρω της να τη στολίζουν όπως της πρέπει, σε ένα πραγματικά ονειρικό περιβάλλον, στο χωριό Κάτω Κεράσοβο, όλα απέκτησαν μορφή και υπόσταση.

Το σπίτι της Κασσάνδρας, του Μάρκου, της Σίλβας, αλλά και τόσα ακόμα, ζωντάνεψαν λες μπροστά μου το καταπληκτικό της  βιβλίο .

Είναι πραγματική μαγεία να σου μιλάει η ίδια η συγγραφέας για το βιβλίο που αγάπησες και να σου δείχνει τα μέρη στα οποία "άφησαν τα χνάρια τους" οι ήρωές του.

Το πως κατάφερα να ξυπνήσω ένα ολόκληρο χωριό με τις μανούβρες μου, προσπαθώντας να κάνω όπισθεν ενώ δεν έβλεπα την τύφλα μου (και όχι, δεν είχα πιει, γιατί θα οδηγούσα, απλά δεν έβλεπα τίποτα), θα δείξω χαρακτήρα και δεν θα το σχολιάσω.

Θα πω όμως δυο λόγια για την Βάσια!

Είναι ένα κορίτσι χείμαρρος!!

Ο λόγος της ρέει σαν γάργαρο νερό. Έχει το χάρισμα να καθηλώνει τους ακροατές, όπως και τους αναγνώστες.

Ήταν μεγάλη τιμή για μένα η πρότασή της να είμαι στο πλάι της στην παρουσίαση του βιβλίου της στο Αγρίνιο.

Ανταποκρίθηκα με μεγάλη χαρά, μια και πιστεύω απόλυτα σε εκείνη και στο ταλέντο της.

Θέλω να την ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, αλλά και όλους όσους βρέθηκαν κοντά μας (δεν χωρούσαμε σας λέω!!) και έκαναν την βραδιά να αποκτήσει τόση ζεστασιά και ομορφιά.

Πρώτη από όλους φυσικά την κυρία Ευαγγελία Κραβαρίτη, πρόεδρο της ΚΕΔΑ, που πήρε μέρος στην παρουσίαση, αλλά και την οργάνωσε εκπληκτικά!

Η φωτογραφία δεν μου ανήκει.

Πηγή: Εφημερίδα Συνείδηση

Η παρακάτω φωτογραφία όμως μου ανήκει, όπως και η γλυκιά αφιέρωση.

Βάσια μου, εγώ σε ευχαριστώ!

Τι έκανες πέρσι το φθινόπωρο;

Η ερώτηση ήρθε απρόσμενα. Με έβγαλε από την αποχαύνωση του μεσημεριού, που έπαιζε τεμπέλικα με τους ίσκιους του, κάτω από έναν σαρκαστικά καθαρό ουρανό.

-Πού να θυμάμαι πια, απάντησα. Ίσως ό, τι κάνω και τώρα. Κοίταζα τη δουλειά μου, πάλευα με τα θηρία, καλόπιανα τη ζωή, λαχταρούσα να ονειρευτώ και να ταξιδέψω.

-Και ταξίδεψες;

-Φυσικά και ταξίδεψα. Δε θυμάσαι που είχα πάει μέχρι το μοναστήρι της Παναγιάς; Δεν κατέθεσα εκεί τα όνειρά μου, και της έταξα τόσες λαμπάδες στο μπόι μου, παρακαλώντας την να τα κάνει πραγματικότητα; Δεν ευχήθηκα να πάνε όλα καλά για όλους μας;

-Ναι, καλά! Ευχήθηκες κι έσωσες τον κόσμο. Είσαι και κοντή πανάθεμά σε. Θα νόμιζε πως κάνεις πλάκα. Κεράκια έπρεπε να τάξεις, για να σε πάρει στα σοβαρά. Και τι έγινε από τότε;

-Όλα πήγαν στραβά. Ή μάλλον όλα έγιναν χειρότερα. Ο κόσμος συνέχισε την κάτω βόλτα.

Στο σπίτι, δε λέω, υγεία έχουμε, το αυτό επιθυμούμε και δι’ υμάς. Από όλα τα άλλα πάσχουμε. Υποψιάζομαι δε, πως το σπίτι την κάνει σιγά σιγά.

Θυμάσαι πώς έσκουζε το πλυντήριο και χοροπηδούσε όταν έστυβε; Ε, τώρα πια ησύχασε κι αυτό. Νεότατο πήγε. Πάνω που είχαμε γιορτάσει τα εικοστά του γενέθλια. Τώρα πλένω οικολογικά. Στο χέρι!

Μετά έσβησε κι ο ηλιακός. Αποφάσισε να βγει στη σύνταξη, που κακόχρονο να ΄χει.

Η σκούπα η ηλεκτρική έμεινε σκέτη σκούπα. Δε σκουπίζει όμως. Είπε, βλέπεις, να μη χαλάσει τη συνταγή. Πέταξε προχτές κάτι σπίθες μέχρι εκεί πάνω σα δράκος που ξυπνάει κι έκανε το ανάποδο. Κοιμήθηκε για πάντα.

Πετρέλαιο δε θα βάλουμε. Ρούχα δε θα πάρουμε. Λογαριασμούς δε θα πληρώσουμε. 

Παράπονο δεν έχουμε. Μάλλον είμαστε καλοί παίκτες, γιατί όλο ανεβαίνουμε πίστα δυσκολίας. Όταν το τερματίσουμε το παιχνίδι της ζωής, δεν μπορεί, θα κερδίσουμε και κάνα μπόνους μαζί με την αιώνια ζωή. Ελπίζω μόνο να μη μας ξεπετάξουν με κανένα ρολόι από το τηλεμάρκετινγκ. Δεύτερη ζωή δεν έχει, λέει ο ποιητής και οι φήμες λένε πως θα ξεκουραστούμε μετά. Τι να το κάνουμε δα το ρολόι;

-Μα καλά όλα τα άλλα, αλλά γιατί δεν παίρνεις τουλάχιστον ένα πλυντήριο;

-Α, να κι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Εκατομμύριο είπα; Κοίτα τώρα τι θυμήθηκα. Λεφτά δεν υπάρχουν κι όπως καταλαβαίνεις, το μόνο που υπάρχει είναι γκαντεμιά. Σα να μας μάτιασε η Μέρκελ και να μας ξεμάτιασε ο Μητσοτάκης ένα πράμα.

Βάστα μόνο να μην μας τύχει και τίποτα σοβαρότερο, γιατί ακόμα με ψάχνουν  από το νοσοκομείο που πήγα επειγόντως τις προάλλες και την κοπάνησα λόγω αδυναμίας πληρωμής. Έκλεισα κι αυτή την πόρτα πίσω μου για πάντα. Τώρα από εδώ, θα πάω  ντουγρού για τον ουρανό. Χωρίς στάση!

Αλλά, τι με ρώτησες; Τι έκανα πέρσι το φθινόπωρο;

Μη με ρωτήσεις μόνο τι θα κάνω του χρόνου το φθινόπωρο, γιατί πολύ φοβάμαι πως θα τραβάω τα μαλλιά μου, μια και δε θα έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Για περισσότερες ιστορίες, επισκεφτείτε το TEXNIS STORIES.

Ευχαριστώ πολύ όσους βαθμολόγησαν τη δική μου ιστορία, αλλά και τη Φλώρα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει!

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω...

ή αλλιώς οι δρόμοι μου!
Οι δρόμοι μου...χμμ...πιασάρικο θεματάκι, αλλά όπως το έπιασα, έτσι και θα το αφήσω προς το παρόν, γιατί τώρα θα γράψω για συγκεκριμένους δρόμους!

Κάθε δρόμος έχει τη δική του ιστορία, εκτός από τον παρακάτω, που έχει στην πλάτη του κι ένα ψεύτικο success story.
Το εργάκι ανέβηκε σε όλα τα κανάλια της επικράτειας με μεγάλη επιτυχία κι έκοψε πολλά εισιτήρια.
Πολύ περισσότερα από τους υπαλλήλους που είχε "κόψει" πριν δυο χρόνια περίπου.
Δικαιολογημένα πήγε καλά, μια και ο θίασος που το έπαιζε ήταν εξαιρετικός. 
Οι πρωταγωνιστές, μεγάλη και τρανή καπνοβιομηχανία και γνωστός ζεν πρεμιέ της ελληνικής κυβέρνησης, συνώνυμος του success story, έζησαν στιγμές θυελλώδους έρωτα, και παρέσυραν το κοινό με τις ερμηνείες τους σε φανταστικά (κυριολεκτικά όμως!) επίπεδα ανάπτυξης. 
Εντάξει δε λέω, όλα στο μυαλό είναι και η παντρειά της τύχης.
Κάτι μου λέει όμως πως το συγκεκριμένο προξενιό είχε μεγάλο αλισβερίσι.
Αλλά τι ξέρω εγώ;
Αφού ούτε καν τα υπνωτικά χάπια  που μοιράζουν "αφιλοκερδώς" οι "αμερόληπτοι" δημοσιογράφοι δεν παίρνω πια!
Όσο κι αν κοιτάω πάντως, ανάπτυξη δε βλέπω στον ορίζοντα.
Αντίθετα η κωμωδία και η παρωδία δίνουν και παίρνουν!
Δίνουν υποσχέσεις και παίρνουν τα πάντα. Δίκαια πράγματα!

Ο επόμενος δρόμος με αποζημίωσε, γιατί εδώ "τα είδα όλα" (εκτός από την ανάπτυξη)!

Και μου έλεγε η Νάσια να προσέχω εκεί που γυρνάω, αλλά ακούω εγώ;
Είχα δει τα δέντρα από μέρες και νόμιζα πως η απόσταση που μας χώριζε ήταν μικρή, έτσι αποφάσισα να τα φωτογραφίσω.
Η πρώτη ψιχάλα με βρήκε στο δρόμο. 
Σκέφτηκα για μια στιγμή να τα παρατήσω, αλλά σαν πεισματάρα που είμαι, συνέχισα.
Μην σας ξεγελάνε οι λακκούβες και σας περάσει από το μυαλό πως ο δρόμος ήταν όλος έτσι.
Γιατί δεν ήταν.
Γίνονταν και χειρότερος!
Σε ορισμένα σημεία το νερό έφτανε από τη μια άκρη στην άλλη και παραλίγο να τα παρατήσω για άλλη μια φορά.
Τελικά χώθηκα μέσα στα νερά. 
Η επόμενη δοκιμασία ήρθε από τον ουρανό. Έβλεπα εδώ και ώρα το γεράκι να κάνει κύκλους από πάνω, αλλά δεν περίμενα ότι θα άρχιζε να χαμηλώνει κιόλας.
Ξαφνικά το είδα να έρχεται από ψηλά, τρόμαξα, με είδε κι αυτό ξαφνικά μπροστά του και σας ορκίζομαι πάτησε αλαφιασμένο φρένο, πριν αρχίσει να ανεβαίνει πάλι σαν τρελό.
Από την τρομάρα ούτε τη μηχανή δεν μπορούσα να ανοίξω και όταν τα κατάφερα πρόλαβα να τραβήξω αυτό. 
Συμπέρασμα το γεράκι πετάει γρήγορα κι εγώ αργώ να λειτουργήσω.

Ξεπερνάω το σοκ σχετικά εύκολα και συνεχίζω. Η ψιχάλα είχε σταματήσει με το που ξεκίνησε, μα πάνω που κόντευα να φτάσω, άρχισε νέος κύκλος ραγδαίων εξελίξεων.
Ο ουρανός άνοιξε και άρχισε να ρίχνει κάτι χοντρές σταγόνες που με έκαναν να ανησυχήσω για την τύχη της...μηχανής.
Άρχισα να τρέχω, για να φτάσω γρηγορότερα και να ρημαδοτραβήξω μια δυο φωτογραφίες, πριν δηλώσουν οι άλλοι εξαφάνιση και βγουν οι ειδικές δυνάμεις και τα στρατά στο κατόπι μου, όταν άγρια γαβγίσματα σπάνε την ησυχία και διαταράσσουν την όποια ηρεμία διατηρούσα με κόπο. Κοκαλώνω και κλείνω τα μάτια καθώς ακούω μια αλυσίδα να σέρνεται κι ένα σκύλο να τρέχει. Λίγο πριν αρχίζω να ουρλιάζω, η αλυσίδα τεντώνεται και ο σκύλος ορμάει στο πουθενά.
Αφήνω την ανάσα που κρατούσα και συνεχίζω πιο αποφασισμένη από ποτέ!
Στο γυρισμό, όλα έγιναν ανάποδα. 
Πρώτα γάβγισε ο σκύλος και σύρθηκε η αλυσίδα μέχρι που τεντώθηκε, μετά μπήκα στις λάσπες και ο ουρανός που με απειλούσε από ώρα τελικά πραγματοποίησε την απειλή του και με έκανε μούσκεμα.
Το γεράκι μάλλον το τρόμαξα πολύ και πετάει ακόμα!
Μπορεί να έχει αλλάξει κι ουρανό!

Δρόμος στην πόλη μου

Δρόμος στην Σαλαμάνκα

Δρόμος και τροχονόμος σετάκι στην Μαδρίτη.

Δρόμος στην Πάτρα.

Όλα είναι δρόμος λοιπόν!
Δρόμος ήταν και το θέμα του "Φωτογραφίζειν" στο blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" και πήρα...τι άλλο;...τους δρόμους!
Είτε κυριολεκτικά, είτε ψάχνοντας στο αρχείο μου για φωτογραφίες που δεν είχα ξαναβάλει και δεν με "φωτογράφιζαν".
Δεν είχα χρόνο για πολύ "ξεσκόνισμα" και σταμάτησα να ψάχνω, μια και αποφάσισα να στείλω τις δυο πρώτες που τραβήχτηκαν ειδικά για τον διαγωνισμό (όχι αυτή με το γεράκι).
Δεν διακρίθηκαν, αλλά απόλαυσα όλη τη διαδικασία και ανυπομονώ για την επόμενη πρόκληση.

Η παλιά μου μηχανή και όχι μόνο! (Days 13 - 20)

Περάσαμε χρόνια και χρόνια μαζί.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αν και ξεκίνησε από συνοικέσιο.

Θυμάμαι στην αρχή ο χαρακτήρας της μου είχε φανεί δύσκολος, αλλά όσο την μάθαινα, τόσο την αγαπούσα.

Έφτασα να μη ζω χώρια της ούτε ώρα.

Έπρεπε να είναι όπου είμαι κι εγώ.

Μαζί γιορτάσαμε τις γεννήσεις των παιδιών μου και χάρη σε αυτή κράτησα τις ομορφότερες στιγμές τους.

Ζήσαμε πολλές όμορφες στιγμές παρέα, χωρίς όμως να λείψουν και κάποιες, μάλλον, άβολες.

Ταξιδέψαμε, γιορτάσαμε, μεγαλώσαμε!

Τσακωνόμασταν συχνά, δε λέω, αλλά πάντα τα βρίσκαμε, μια και ήξερε τον τρόπο να με αποζημιώνει για τις στιγμές που έχανε, αιχμαλωτίζοντας τις επόμενες.

Με τα χρόνια χαθήκαμε.

Ξέρω όμως, πως είναι κάπου εδώ και περιμένει να τη χρειαστώ και ξέρει πως όλο και πιο συχνά τελευταία σκέφτομαι να αγοράσω ένα ακόμα φιλμ.

Το μπρελόκ αυτό ήταν το δώρο που κέρδισε η φωτογραφία μου στον διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που  διοργανώνει η Μαρία Νι και το blog της Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά.
Από τότε είναι πάντα στην τσάντα μου ή στην τσέπη μου.

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ!

Πρωινό στο δρόμο. Παρέα με ένα φεγγάρι που ξεχάστηκε στον ουρανό.
Εγώ ξεχάστηκα κοιτώντας το!

Συναχωμένη Κυριακή (Weekly Moodboard 37)

Ήρθε απρόσμενα και ύπουλα, πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως θα της ξέφευγα.

Γύρω μου όλοι έπεφταν ένας ένας χάνοντας τη μάχη μαζί της.

Πέμπτη βράδυ άρχισαν να με ζώνουν τα μαύρα φίδια, μαζί με τα πρώτα σημάδια.

Δεν ήθελα να το πιστέψω. 

Άλλωστε μια ενόχληση στο λαιμό δεν είναι και τίποτα, ναι;

Ε, όχι!

Μια ενόχληση στο λαιμό, είναι πολύ ύπουλο πράγμα!

Μια ενόχληση στο λαιμό είναι η αρχή της!

Ξύπνησα την Παρασκευή το πρωί με πόνους παντού και η μέρα στη δουλειά ήταν πραγματικό βασανιστήριο.

Εδώ πατούσα, εκεί βρισκόμουν.

Και ήρθε το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο.

Οι δυο μερούλες που προσπαθούμε να χώσουμε όλα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε μέσα στην εβδομάδα, με βρίσκουν με μάτια που γυαλίζουν, να σέρνομαι απελπισμένη μέσα στο σπίτι και να έχω γεμίσει το σύμπαν χαρτομάντιλα.

Άργησε η ίωση να με επισκεφτεί και καθόλου δεν την είχα παρεξηγήσει που δεν ερχόταν, ίσα ίσα. Όπως αποδείχτηκε, είχε καταστρώσει για μένα το πιο σατανικό της σχέδιο. 

Περίμενε να γίνει ισχυρή πριν με χτυπήσει με απίστευτη αγριότητα.

Τα καψόνια που μου κάνει θα μπορούσαν να λυγίσουν και τον πιο αποφασισμένο πολεμιστή.

Αντιστέκομαι όσο μπορώ, αλλά νιώθω να χάνω τη μάχη μέρα τη μέρα κι αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι πως αύριο θα ξημερώσει Δευτέρα.

Όλα γύρω μου τα βλέπω γκρι.

Ακόμα και τον υπέροχα φωτισμένο ουρανό χτες βράδυ από το φεγγάρι, γκρι τον έβλεπα.

Την μονοτονία σπάει η άφιξη δυο γλυκών πλασμάτων που ήρθαν γεμάτα χρώμα και νάζι να νιαουρίσουν περαστικά.

Πριν αρχίσω να σέρνομαι ξανά για το κρεβάτι, έχω μια πολύ καλή πρόταση για όσους είστε Αθήνα.

Το ένα από τα κορίτσια που θα σας μαγέψουν είναι η αγαπημένη μου Ειρήνη!

Ένας χρόνος ζωής!

Ένα χρόνο πάνω κάτω (περισσότερο πάνω δηλαδή, παρά κάτω) παρατηρώ τον κόσμο όταν δεν βαριέμαι κι όταν δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

Διεκδικώ συνεχώς ό, τι θεωρώ πως μου ανήκει και είμαι σίγουρος, χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, μα καθόλου, πως μου ανήκουν τα πάντα.

Και δεν εννοώ εκείνα τα χαριτωμένα ζωάκια που καλά κάνουν και μένουν μακριά από δω, γιατί όσο να 'ναι θα είχαν κι αυτά τις απαιτήσεις τους αν ζούσαν εδώ και θα ζοριζόμασταν.

Από τότε που έλυσα το μεγαλύτερο πρόβλημά μου, αυτό της επιβίωσης που ζορίζει και το πιο θαρραλέο σκυλί του πλανήτη, άρχισαν τα υπαρξιακά.

Τι ζώδιο είμαι;

Γιατί το κόκαλο χάνεται όσο το μασάω;

Και πού πάει;

Να ξαπλώσω ή να τρέξω;

Να τους κλέψω το ψωμί;

Αν εξαιρέσουμε αυτό με τα ζώδια που πολύ με αγχώνει, όλα τα άλλα τα διαχειρίζομαι με μεγάλη ευκολία.

Όσο το σκέφτομαι, τόσο σιγουρεύομαι πως αυτό είναι το μεγάλο μου θέμα.

Να φερθώ σαν ένας συνεργάσιμος ζυγός, ή σαν ένας εκδικητικός σκορπιός;

Αφού δεν μπορώ να αποφασίσω κάνω ό, τι μου αρέσει και ξεμπερδεύω!

Αυτό το λένε και "είμαι ο εαυτός μου"!

Ο εαυτός μου λοιπόν είναι στοχαστικός.

Ατενίζω το μέλλον σαν πολιτικός σε αφίσα, μόνο που εγώ έχω πραγματικούς στόχους και το βλέμμα μου δεν καρφώνεται μετά το κλικ της μηχανής στις μίζες που δεν ξέρω και ποιες είναι για να τις κοιτάξω. 

Λένε για μένα πως έχτισα πια χαρακτήρα. Αλλά ορκίζομαι πως εγώ δεν πείραξα τίποτα!

Είμαι ατρόμητος, όταν δε φοβάμαι. 

Γυρίζω και μυρίζω παντού!

Μαθαίνω συνεχώς καινούρια πράγματα, με πόνο ψυχής (και όχι μόνο).

Τώρα πια ξέρω πως τα μεγάλα σκυλιά που δεν έχουν φιλικές διαθέσεις τα αποφεύγει ο συνετός μικρόσωμος σκύλος, πριν του δαγκώσουν την ουρά.

Μα την ουρά; Έλεος δηλαδή!

Ο συνετός δεν ξέρω ποιος είναι!

Έμαθα πως όταν μου βγάζουν την αλυσίδα στη βόλτα δεν αρχίζω να τρέχω σαν τρελός γιατί μπορεί και να με χάσουν. Δεν είναι τόσο έξυπνοι τελικά οι άνθρωποι όσο περίμενα. Κι εγώ τρομάζω όταν με χάνουν έστω και για λίγα λεπτά και προσπαθώ να βρεθώ μόνος μου.

Έμαθα και σε αυτούς να μη με χάνουν, μένοντας όσο μπορώ κοντά τους και προσέχοντας να μη με χάσουν. Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω πια!

Έμαθα να μοιράζομαι.

Μπορώ να μοιραστώ τα πάντα, εκτός από το κρεβάτι μου, το νερό μου, το φαγητό μου, τα κόκαλά μου και τους ανθρώπους μου.

Όλα τα άλλα μπορώ να τα μοιραστώ με μεγάλη ευκολία, αρκεί να πάρω εγώ το μεγαλύτερο κομμάτι!

Και το ταξίδι συνεχίζεται. Σχεδόν δεν μπορώ να ανασάνω, αλλά δεν βάζω το κεφάλι μου μέσα με τίποτα.

Θέλω να τα δω όλα!

Θέλω να τα μυρίσω όλα!

Χρόνια μου πολλά και να είστε καλά να με χαίρεστε!

Μπρίκι

Σύννεφα (Day 12)

Μια σκισμή στα σύννεφα κι ο ήλιος φανερώνεται.

Μεγαλόπρεπος, θα αναγγείλει με φωτεινά χρώματα τον ερχομό του,

βάζοντας φωτιά στην ανατολή

πριν τη σβήσει στο φως μιας μουντής μέρας.

Όλος υποσχέσεις, τις αναιρεί συνεχώς

κι αφήνεται χωρίς μάχη στα σύννεφα.

Εκείνα απλώνονται παντού.

Καλύπτουν ουρανό και ζωές,

για να θυμίζουν τις μάχες που δε δόθηκαν, 

τα χρώματα που χάθηκαν.

Θαυμάζεις για άλλη μια φορά 

την αντάρα που πλησιάζει

για να σε τιμωρήσει με καταιγίδες.

Λες και δεν μπορείς να της αντισταθείς.

Λες και την περίμενες από πάντα.

Ο ήλιος ξεχνιέται όσο προχωράει η μέρα.

Γίνεται αδιάφορος, μακρινός.

Τον νοσταλγείς όταν έχει πια γείρει σε μιαν αόρατη δύση.

Το σκοτάδι στον θυμίζει.

Ο ήχος της βροχής που ξεσπά νανουρίζει τις συνειδήσεις.

Όλα αποκοιμιούνται. 

 Η ελπίδα ακόμα μια φορά ξενυχτά,

 να προλάβει το χάραμα.

Να κρεμαστεί λαχταρά στο πρώτο φως.

The Memory Of Trees και άλλες φωτογραφίες (Days 7 -11)

Ναι! Σε πέτυχα!

Μου λείπει πολύ! Το καλό που του θέλω, να του λείπω κι εγώ!

Δικό μου: Η νεράιδα, ο ήλιος;....

Και τα δυο!

Βιβλίο...μέρος του κόσμου μου...ο κόσμος μου!

Μια μνήμη αντί για μια ανάμνηση. Αυτή των δέντρων που είναι αιώνια!