Τι έκανες πέρσι το φθινόπωρο;

Η ερώτηση ήρθε απρόσμενα. Με έβγαλε από την αποχαύνωση του μεσημεριού, που έπαιζε τεμπέλικα με τους ίσκιους του, κάτω από έναν σαρκαστικά καθαρό ουρανό.

-Πού να θυμάμαι πια, απάντησα. Ίσως ό, τι κάνω και τώρα. Κοίταζα τη δουλειά μου, πάλευα με τα θηρία, καλόπιανα τη ζωή, λαχταρούσα να ονειρευτώ και να ταξιδέψω.

-Και ταξίδεψες;

-Φυσικά και ταξίδεψα. Δε θυμάσαι που είχα πάει μέχρι το μοναστήρι της Παναγιάς; Δεν κατέθεσα εκεί τα όνειρά μου, και της έταξα τόσες λαμπάδες στο μπόι μου, παρακαλώντας την να τα κάνει πραγματικότητα; Δεν ευχήθηκα να πάνε όλα καλά για όλους μας;

-Ναι, καλά! Ευχήθηκες κι έσωσες τον κόσμο. Είσαι και κοντή πανάθεμά σε. Θα νόμιζε πως κάνεις πλάκα. Κεράκια έπρεπε να τάξεις, για να σε πάρει στα σοβαρά. Και τι έγινε από τότε;

-Όλα πήγαν στραβά. Ή μάλλον όλα έγιναν χειρότερα. Ο κόσμος συνέχισε την κάτω βόλτα.

Στο σπίτι, δε λέω, υγεία έχουμε, το αυτό επιθυμούμε και δι’ υμάς. Από όλα τα άλλα πάσχουμε. Υποψιάζομαι δε, πως το σπίτι την κάνει σιγά σιγά.

Θυμάσαι πώς έσκουζε το πλυντήριο και χοροπηδούσε όταν έστυβε; Ε, τώρα πια ησύχασε κι αυτό. Νεότατο πήγε. Πάνω που είχαμε γιορτάσει τα εικοστά του γενέθλια. Τώρα πλένω οικολογικά. Στο χέρι!

Μετά έσβησε κι ο ηλιακός. Αποφάσισε να βγει στη σύνταξη, που κακόχρονο να ΄χει.

Η σκούπα η ηλεκτρική έμεινε σκέτη σκούπα. Δε σκουπίζει όμως. Είπε, βλέπεις, να μη χαλάσει τη συνταγή. Πέταξε προχτές κάτι σπίθες μέχρι εκεί πάνω σα δράκος που ξυπνάει κι έκανε το ανάποδο. Κοιμήθηκε για πάντα.

Πετρέλαιο δε θα βάλουμε. Ρούχα δε θα πάρουμε. Λογαριασμούς δε θα πληρώσουμε. 

Παράπονο δεν έχουμε. Μάλλον είμαστε καλοί παίκτες, γιατί όλο ανεβαίνουμε πίστα δυσκολίας. Όταν το τερματίσουμε το παιχνίδι της ζωής, δεν μπορεί, θα κερδίσουμε και κάνα μπόνους μαζί με την αιώνια ζωή. Ελπίζω μόνο να μη μας ξεπετάξουν με κανένα ρολόι από το τηλεμάρκετινγκ. Δεύτερη ζωή δεν έχει, λέει ο ποιητής και οι φήμες λένε πως θα ξεκουραστούμε μετά. Τι να το κάνουμε δα το ρολόι;

-Μα καλά όλα τα άλλα, αλλά γιατί δεν παίρνεις τουλάχιστον ένα πλυντήριο;

-Α, να κι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Εκατομμύριο είπα; Κοίτα τώρα τι θυμήθηκα. Λεφτά δεν υπάρχουν κι όπως καταλαβαίνεις, το μόνο που υπάρχει είναι γκαντεμιά. Σα να μας μάτιασε η Μέρκελ και να μας ξεμάτιασε ο Μητσοτάκης ένα πράμα.

Βάστα μόνο να μην μας τύχει και τίποτα σοβαρότερο, γιατί ακόμα με ψάχνουν  από το νοσοκομείο που πήγα επειγόντως τις προάλλες και την κοπάνησα λόγω αδυναμίας πληρωμής. Έκλεισα κι αυτή την πόρτα πίσω μου για πάντα. Τώρα από εδώ, θα πάω  ντουγρού για τον ουρανό. Χωρίς στάση!

Αλλά, τι με ρώτησες; Τι έκανα πέρσι το φθινόπωρο;

Μη με ρωτήσεις μόνο τι θα κάνω του χρόνου το φθινόπωρο, γιατί πολύ φοβάμαι πως θα τραβάω τα μαλλιά μου, μια και δε θα έχει μείνει κολυμπηθρόξυλο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Για περισσότερες ιστορίες, επισκεφτείτε το TEXNIS STORIES.

Ευχαριστώ πολύ όσους βαθμολόγησαν τη δική μου ιστορία, αλλά και τη Φλώρα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει!