My Trips On Blog: Ιουλίου 2013

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Φωτογραφίζοντας (Days 23 - 31) και ζωγραφίζοντας!

Ο Ιούλιος άρχισε τις παραξενιές και μας έσκασε.
Είναι επειδή χαιρόμουν που δεν είχαμε καύσωνα μέχρι τώρα.
Ας πάει λοιπόν στο καλό του κι ας πάρει και τον καύσωνά του μαζί.
Να και οι τελευταίες του φωτογραφίες!

Day 23...I drew this
Ή ζωγραφίζω καλά η φωτογραφίζω καλά, γιατί η παρακάτω φωτογραφία έγινε αρκετά δημοφιλής στη σελίδα FMS photo a day.
Τρέχα γύρευε δηλαδή!
Με την απορία έμεινα κι εγώ!

Day 24...D is for dandelion (the last one)
Δε θα μπορούσα να αντισταθώ να φωτογραφίσω έναν κλέφτη ακόμα έτσι όπως στέκονταν σχεδόν μοναχούλης του.

Day 25...ground
Και μετά κόλλησα με τα ασπρόμαυρα.

Day 26...the everyday
Ένα από τα πράγματα που γίνονται καθημερινά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην άνοιξα ένα βιβλίο, ακόμα κι όταν η κούραση με νικούσε στη μια σελίδα.

Day 27...black + white
Απομεινάρια μιας "ασπρόμαυρης" εποχής.

Day 28...this is new!
Η μικρούλα μου πιπεριά που γεννιόνταν εκείνες τις μέρες.
Αν τη δείτε σήμερα, δε θα την αναγνωρίσετε!
Καλά εντάξει, σήμερα είναι στο μέγεθος της δεξιάς πιπεριάς.
Απλά μεγαλώνει!

Day 29...perspective
Το ξεπέταξα το θεματάκι, αλλά ας όψονται τα τεχνικά προβλήματα!

Day 30...friendship

Φανταστείτε εικόνα.
Μια γυναίκα στα λευκά (φόρεμα, καπέλο) και γύρω της η φύση.
Πράσινο, με πινελιές χρυσού και κόκκινου. Και άσπρο, πολύ άσπρο.
Η κολλητή μου, ίσως στην πιο ρομαντική φωτογραφία που έχω βγάλει.
Αυτή θα έβαζα αν μου επιτρέπονταν.
Έβαλα άλλη.

Πίσω από τους φίλους που περπατούν πλάι πλάι κι εμείς.

Ό, τι πιο κοντινό θα μπορούσα να βρω στο θέμα και τελείως ανώδυνο.

Τραβηγμένη στην Plaza Mayor στη Μαδρίτη.

Day 31...workspace

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Έκτακτο δελτίο (Παίζοντας με τις λέξεις)

Η είδηση της πρώτης αυτοκτονίας χτύπησε σαν αστραπή την πόλη. Ταξίδεψε σε όλους τους δρόμους, πέρασε μέσα από τοίχους βαμμένους με σπρέι στο χρώμα μιας ξεθωριασμένης από χρόνια διαμαρτυρίας και βρήκε τις οικογένειες γύρω από άδεια τραπέζια να ξεγελούν την πείνα τους.

Μάτια άνοιξαν διάπλατα και μαχαιροπίρουνα έπεσαν με θόρυβο από χέρια που έτρεμαν.

Μέχρι να συνέλθουν από το πρώτο σοκ άρχισαν να φτάνουν σαν κύματα και οι άλλες ειδήσεις.

Όλοι, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, ακόμα και οι συμβουλάτορές τους έτρεχαν από το πρωί με δική τους πρωτοβουλία να συναντήσουν το δημιουργό τους.

Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει, για ποιο λόγο, αυτά τα ματαιόδοξα ανθρωπάκια που αγαπούσαν μόνο τη λάμψη της εξουσίας και του χρήματος, δέχονταν να περάσουν οικειοθελώς τη λεπτή αόρατη γραμμή που τους χώριζε από το τίποτα.

Άραγε ποιος «αφέντης» τους στρατολογούσε αυτή την ώρα και ποιο «κόμμα» θα υπηρετούσαν στο υπόλοιπο της αιωνιότητας;

Ο κόσμος έκανε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ. Ξεχύθηκε στους δρόμους και πανηγύριζε με ενθουσιασμό το θάνατο.

Οι φωνές γίνονταν όλο και πιο ρυθμικές, όλο και πιο δυνατές. Διαπέρασαν τον ύπνο του Χάρη, κομματιάζοντας το όνειρο που έβλεπε και τραβώντας τον βίαια από την αγκαλιά του Μορφέα.

Πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε στο μπαλκόνι να δει τι γίνονταν. Ακούμπησε στα κάγκελα και προσπάθησε να ακούσει τι φώναζαν οι άνθρωποι που περνούσαν από κάτω. Κάτι για ελευθερία έλεγαν, αλλά οι φωνές έφταναν τόσο μπερδεμένες που δεν έβγαζε νόημα. Μπήκε μέσα κι άνοιξε την τηλεόραση.

Έψαξε όλα τα κανάλια, αλλά τίποτα. Η ανυπομονησία του, ίδια μπαλαρίνα έκανε πια πιρουέτες, ενώ πηγαινοέρχονταν μια στο μπαλκόνι, μια στην οθόνη σαν υπνωτισμένος.

Κάθισε στον υπολογιστή πατώντας τα πλήκτρα με μανία.

Αυτά που διάβασε τον έκαναν να αναρωτηθεί αν τρελάθηκε. Πήγε στο μπάνιο κι έψαξε καλά στον καθρέπτη να δει αν η τρέλα τον χαιρετούσε μέσα από τα μάτια του.

Είδε μόνο τα υπολείμματα από το κριθαράκι που τον παίδευε δυο μέρες τώρα.

Γύρισε στην τηλεόραση κι έπεσε πάνω στο γνωστό υπουργό που πουλούσε βιβλία σκούζοντας και φτύνοντας.

Σάλια, λέξεις, όλα έβγαιναν από το στόμα του ανάκατα.

Δεν καταλάβαινε τίποτα. Αυτός γιατί σκούζει εκεί κι όχι κάπου αλλού, έξω από δω;

Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν μέσα του. Η αισιοδοξία τον χτύπησε τόσο δυνατά που κόπηκε η ανάσα του. Το μόνο που ήθελε ήταν να βγει κι αυτός στο δρόμο να διαδηλώσει τη χαρά του.

Καθώς έκλεινε η πόρτα πίσω του άρχιζε στην τηλεόραση έκτακτο δελτίο.

«Πλήθος κόσμου έχει κατακλύσει τους δρόμους σε όλη την επικράτεια, γιορτάζοντας, καθώς λένε οι ίδιοι, την ελευθερία. Από το μεσημέρι περίεργες φήμες διαρρέουν από αδιευκρίνιστες πηγές που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όλο και περισσότερα άτομα ακούγοντας τις φήμες ενώνονται με το πλήθος. Η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.»

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο παιχνίδι "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"...κι αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής μου.
Εδώ μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του παιχνιδιού.

Ευχαριστώ πολύ όσους βαθμολογήσατε την ιστορία, αλλά και όλους όσους τη διαβάσατε!

Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την αγαπημένη Φλώρα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει!

Το παιχνίδι θα πάει διακοπές τον Αύγουστο, αλλά από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει πάλι στο TEXNIS STORIES.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ένα βιβλίο που δε με σκλάβωσε!

Η γνωριμία μου με την Τεχμίνα Ντουρανί έγινε κατά λάθος. Άργησα βλέπετε να πάω στη βιβλιοθήκη και στα 5 λεπτά που είχα στη διάθεσή μου πριν κλείσει, άρπαξα δύο βιβλία στην τύχη.

Το ένα ήταν δικό της και λέγεται "Σκλάβες!".

Βιογραφικό, με πολλές αναφορές στην πολιτική σκηνή του Πακιστάν από το 1974 έως το 1990, πράγμα αναπόφευκτο μια και ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ένα πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε σε αυτή, ακόμα και με την απουσία του.

Πότε στην εξορία, πότε στη φυλακή, θα μπορούσε να είναι ήρωας, αν δεν ήταν ένας τελείως κενός και με απίστευτες εκρήξεις άνθρωπος. Η εξορία, την οποία η συγγραφέας επικαλείται συχνά θέλοντας να δώσει δραματικό τόνο (γιατί είναι γνωστό πως το να ζεις στο Λονδίνο, να αποκτάς σπίτια κι εξοχικά και να κάνεις διακοπές στην Ισπανία, είναι μεγάλο δράμα, ενώ η χώρα σου δοκιμάζεται), δεν είναι αρκετή για να κάνει τους ήρωες πιο ανθρώπινους.

Ίσα ίσα, βλέπουμε έναν αδίστακτο πολιτικό με προσωπικές και μόνο βλέψεις.

Ο λαός, του είναι απαραίτητος, μόνο όταν τον χρειάζεται. Όταν θέλει να τον βάλει να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους για να βγει από τη φυλακή, ή όταν χρειάζεται τις ψήφους του. Αφού τις πάρει, "δε με ξέρεις, δε σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω"!!!

Τότε προσηλώνεται στην "καριέρα" που καθόλου δεν έχει να κάνει με την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του λαού, αλλά με τη δική του εικόνα και τη δική του καλοπέραση.

Είδος αναγνωρίσιμο και πολύ οικείο, μια που ευδοκιμεί άφθονο και στην Ελλάδα.

Αλλά ας αφήσω τον άντρα της, που πέρα από τις πολιτικές του ατασθαλίες, ήταν και απίστευτα βίαιος άνθρωπος κι ας επικεντρωθώ στην ηρωίδα.

Η ηρωίδα, εύκολα θα μπορούσε να κερδίσει τη συμπάθεια, αλλά δεν την κερδίζει. Τουλάχιστον δεν κερδίζει τη δική μου. Το αστείο είναι πως μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα σε ένα ισλαμικό κράτος, μπαίνει σχεδόν αυτόματα στο ρόλο του θύματος, αλλά γρήγορα διαπιστώνεις πως μια χαρά δημιουργεί και η ίδια θύματα γύρω της, ειδικά ανάμεσα στις άλλες γυναίκες. Η δική της γνώμη για τη γυναίκα δε διαφέρει και πολύ από εκείνη των αντρών. Μόνο όποτε τη συμφέρει επικαλείται τις αδικίες ενός αναχρονιστικού συστήματος. Μην ξεχνάμε βέβαια πως η ίδια δεν είναι όποια κι όποια. Πώς να κατανοήσει την απλή γυναίκα του λαού της, που παλεύει με τα τσαντόρ, τα παιδιά και την απόλυτη αντρική κυριαρχία, όταν η ίδια φοράει μοντελάκια, έχει νταντάδες και πέφτει από μόνη της στην κυριαρχία του Μουσταφά που τη μαγεύει μόνο και μόνο γιατί έχει δύναμη;

Επικαλείται τον έρωτα και το νεαρό της ηλικίας της, για να δικαιολογήσει τις πράξεις της, γιατί δεν ξεχνάει πως, όταν γοητεύτηκε από το "Λιοντάρι του Παντζάμπ", ήταν παντρεμένη με έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν την καταπίεζε, αλλά την αγαπούσε κιόλας.

Δίνει συνεχώς ελαφρυντικά στον εαυτό της, αλλά φτάνει μέχρι και να αφήσει το παιδί της για να παντρευτεί έναν άνθρωπο που παίρνει το πέμπτο του διαζύγιο εξαιτίας της.

Μετά ακολουθεί ο εφιάλτης, αλλά να πω πως δεν τα ήξερε; Της τα είχε πει χαρτί και καλαμάρι το προηγούμενο θύμα (η πρώην, η οποία αν δεν έφευγε πενθώντας το νεογέννητο παιδί της που φημολογείται ότι σκότωσε ο άντρας της, θα τραγουδούσε περιχαρής "αυτή η άλλη, αυτή η άλλη είναι ευεργέτης μου μεγάλη", που ελευθερώθηκε).
Η Τεχμίνα όμως δε βλέπει μπροστά της. Την έχει ήδη τυφλώσει η χρυσή λάμψη της εξουσίας (ανυπομονεί να μπει στο μάτι όλων σαν σύζυγος του μεγάλου πολιτικού), αλλά και η ¨παρηγοριά" του χρήματος, που σε κάνει να ξεχνιέσαι μετά το ξυλοφόρτωμα, αγοράζοντας και ανακαινίζοντας σπίτια, ή ψωνίζοντας χιλιάδες παπούτσια. Δεν ξεχνάει που και που να δηλώνει την απόλυτη ευτυχία της, ανάμεσα στα ξυλοφορτώματα, αλλά και να γεννάει.
Όλα στρέφονται γύρω από τον εαυτό της, τον οποίο δικαιολογεί συνέχεια κι επειδή χάρη στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, δικαιολογεί πότε πότε και τον Μουσταφά, ενώ στους άλλους βρίσκει μόνο ψεγάδια. Μόνο αυτή έχει δίκιο, μόνο αυτή έχει δικαιώματα, μόνο αυτή είναι αδύναμη (όταν συμφέρει). Πάντα υπολογίζει με μεγάλη ακρίβεια τι είναι το καλύτερο γι΄αυτήν κι ας προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο.

Όταν ο άντρας της, εκείνος ο "σταθερός" άνθρωπος με τους αμέτρητους γάμους, τα παιδιά που ούτε θυμάται και τις σιδερένιες γροθιές, παρασύρει την 13χρονη αδερφή της, η "καταπιεσμένη" κατηγορεί την αδερφή (που είναι παιδί) πως τάχα παρέσυρε τον σαρανταφεύγα ανώμαλο άντρα της.
Καμιά συμπόνοια για το 13χρονο θύμα, και το νεαρό της ηλικίας τώρα γίνεται ωραιότατη γαργάρα και καταπίνεται με πολλές δόσεις βάλιουμ.

Η στάση της απέναντι στην αδερφή της, αλλά και η αδυναμία της να ζήσει μακριά από τη "φωτεινή" σκιά της πολιτικής δύναμης του άντρα της, είναι αυτά που τη ρίχνουν στα μάτια μου ακόμα περισσότερο.

Μια φεύγει, μία ξαναγυρνάει στο τέρας με διάφορες δικαιολογίες. Η πιο σαθρή είναι πως πιστεύει στις ιδέες του. Πως αυτός θα αλλάξει το Πακιστάν. Βλέπετε είχε ήδη εγκαταλείψει την ιδέα του έρωτα που την "έσπρωξε" στην κακή της τύχη και δικαιολογείται πια ακόμα και στον εαυτό της με άλλους τρόπους.

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία της, γίνεται μόνο ένα αχνό φόντο πάνω στο οποίο η συγγραφέας πατάει για να τονίσει τις δήθεν αδυναμίες της, αλλά και να ατονίσει τα λάθη της. Η φωτογραφία του εξωφύλλου, μάλλον διαλέχτηκε κατά λάθος ή επίτηδες για λόγους μάρκετινγκ.
Μόνο μεταξωτά μαντήλια, πάντα επώνυμα και πανάκριβα, έκρυβαν το κεφάλι της σε περιπτώσεις που επιβάλλονταν και ποτέ τσαντόρ.

Οι μόνοι αγώνες που κάνει εν τω μεταξύ για το "καλό της πατρίδας της" είναι αυτοί για την απελευθέρωση του άντρα της.

Είναι ένα βιβλίο που δε γίνεται αγαπημένο σε καμιά περίπτωση. Το διαβάζεις μόνο και μόνο για να δεις που θέλει να το καταλήξει τελικά η συγγραφέας. Αν θες να διαβάσεις για τη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ, επιλέγεις ένα άλλο.

Ναι, είχε παντρευτεί ένα τέρας, που έκανε το λαό να τρέχει πίσω του, έναν άρρωστο θρησκόληπτο ανθρωπάκο (που αποκρυπτογραφούσε τα της θρησκείας όπως τον βόλευαν) και δεν είναι εύκολο να χωρίσεις έναν ισχυρό μουσουλμάνο, ειδικά όταν αυτός είναι και τρελαμένος. Αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω τίποτα άλλο σε αυτή τη γυναίκα.

Σχεδόν από την πρώτη παράγραφο που άρχισε με πράσινο μετάξι και μπόλικα διαμάντια, μέχρι και το τέλος του βιβλίου η Τεχμίνα είναι μια γυναίκα αντιπαθητική που προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι κενή! Πρώτη φορά μου συμβαίνει μια ηρωίδα να μου είναι τόσο αγεφύρωτα μακριά.

Τουλάχιστον ας πάλευε και λίγο για το δικαίωμα της αδερφής της να είναι παιδί και όχι αντίζηλος από τα 13 της. Ή για το δικαίωμα όλων των γυναικών που καταπιέζονται με φρικτούς τρόπους, ιδίως στα μέρη της. Σίγουρα τότε θα ανέβαινε πολύ στα μάτια μου!
Περαστικά μου κι ας πρόσεχα!
Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα!

Σημείωση:Σήμερα είναι παντρεμένη με άλλον πολιτικό (η εξουσία προφανώς είναι το καλύτερο αφροδισιακό), αλλά τουλάχιστον λέγεται πως παλεύει επί της ουσίας για τις γυναίκες.
χμμμμμ.........δυσκολεύομαι να το πιστέψω...

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Το Μπρίκι και η θάλασσα

Θάλασσα λέει!

Πφφφφφφ!

Πώς βρέθηκα εγώ εδώ, ούτε που κατάλαβα.

Σάμπως μου λένε και τίποτα; Και να μου τα λένε δηλαδή σάμπως προσέχω τι λένε;

"Πάμε" ακούω εγώ και πετάγομαι από όπου και να 'μαι, παρατάω ό, τι κι αν κάνω και τρέχω γιατί ξέρω πως αυτό είναι καλό. Αυτοί βέβαια λένε κι άλλα, αλλά εκείνη την ώρα είμαι πολύ απασχολημένος με το να τους βοηθάω να μου βάλουν το λουρί και δε δίνω σημασία.

Κάποτε, όταν ήμουν μικρότερος καθόμουν και μου το φορούσαν. Μεγαλώνοντας όμως, αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Έτσι παίρνω πια όσες περισσότερες πρωτοβουλίες μπορώ, στα θέματα που με αφορούν. Κατάλαβα, πως αν τους βοηθήσω κι εγώ λίγο, όλα γίνονται πιο εύκολα.

Ή μάλλον, θα γίνονταν πιο εύκολα, αν είχαν έστω και τη μισή μου εξυπνάδα.

Μα πόση ώρα μπορώ να σταθώ στα δυο μου πόδια κι αυτοί να μην ξέρουν τι να κάνουν;

Ας πηδήξω πάνω τους να τους διευκολύνω, σκέφτομαι, αλλά τίποτα. Μάλλον πρέπει να τους εκπαιδεύσω να μου βάζουν το λουρί όσο εγώ πηδάω.

Κάπως έτσι, ξεκινάει αυτό το παράξενο ταξίδι.

Το αυτοκίνητο δεν λέει να σταματήσει κι εγώ έχω αρχίσει να βαριέμαι να κοιτάω έξω. Στην αρχή ήταν απολαυστικό, αλλά άρχισε γρήγορα να γίνεται κουραστικό. Όλα περνούν από μπροστά μου τόσο γρήγορα που νομίζω πως τρελάθηκε η ζωή και φεύγει βιαστική.

Νομίζω πως όταν σταματήσουμε, θα είμαι πια γέρος. Σκέφτομαι όλα εκείνα τα κόκαλα που έχω θάψει στον κήπο ή έχω κρύψει στο κρεβάτι μου για μια ώρα ανάγκης. Τόση περιουσία και δε θα προλάβω να αφήσω απογόνους να τη χαρούν, γιατί με έβαλαν στη μηχανή του χρόνου.

Νοστάλγησα και το κρεβάτι μου, αλλά δεν πειράζει, γιατί κοιμάμαι μια χαρά και στα πόδια τους. Κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά τρέχω στον κήπο που κρύβονται οι θησαυροί μου με τα τρισχαριτωμένα αυτάκια μου να ανεμίζουν όλο χάρη.

Αλλά μήπως με αφήνουν και να κοιμηθώ; Λες και παραφυλάνε, μόλις κλείνω τα μάτια μου αμέσως με ξυπνούν.

"Εγώ πρώτος" σκέφτομαι και πηδάω έξω με το που ανοίγει η πόρτα.

Η αγαπημένη μου αρχίζει να φωνάζει για κάτι γρατσουνιές, αλλά εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτές και δε δίνω σημασία.

Όλα βράζουν εδώ που με έχουν φέρει και μια ματιά γύρω μου με κάνει να αποφασίσω πως θέλω να φύγω.

Χώνομαι κάτω από το αυτοκίνητο στη βιασύνη μου να αποδράσω από αυτό το μέρος. Κατάλαβα γρήγορα το λάθος μου, αλλά από περηφάνια και μόνο αποφασίζω να τους δείξω πως αυτό ήθελα να κάνω. Να χωθώ κάτω από το αυτοκίνητο. Τι πιο φυσικό από αυτό;

Ξαπλώνω ατάραχος και κάνω πως κοιμάμαι, αλλά το κόλπο δεν πιάνει.

Τους ακούω να λένε για τη ζέστη και να γελάνε μαζί μου που έψαξα αμέσως να βρω λίγη δροσιά.

"Ναι, καλά..."σκέφτομαι και μαζεύοντας όση αξιοπρέπεια μου έχει μείνει, βγαίνω γενναία από εκεί κάτω και καμώνομαι πως θαυμάζω το περιβάλλον.

Το οποίο περιβάλλον δε θα το έλεγα καθόλου άσχημο.

Τώρα που το βλέπω καλύτερα νομίζω πως έχει ένα ενδιαφέρον, μπορεί και δύο!

Καταρχήν μπορώ να τρέξω όσο μπορώ.

Να, μέχρι εκείνη τη γραμμή, πέρα μακριά, εκεί που σταματάει ο κόσμος.

Παίρνω φόρα κι αρχίζω να τρέχω χαρούμενος, αλλά τι απογοήτευση...! Δε θα φτάσω ποτέ στο τέλος αυτού του κόσμου!

Το όνειρό μου σβήνει γρήγορα, γιατί αυτό εκεί στο βάθος, που φαίνεται τόσο ωραίο για τρέξιμο, είναι νερό....ναι, νερό!! Απίστευτο ε;

Και δεν πίνεται κιόλας, είναι αλμυρό! Φρενάρω απότομα και γυρίζω τα μπρος πίσω γιατί το νερό μου επιτίθεται.

Δε λέω ψέματα. Παίρνει φόρα κι έρχεται να με πιάσει. Οπισθοχωρεί και ορμάει ξανά και ξανά.

Προσπαθώ να το τρομάξω, του φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά αυτό δεν τρομάζει με τίποτα! Ίσα ίσα εξαγριώνεται περισσότερο.

Α, όλα κι όλα!!!...Είπαμε να πιω νερό (που δεν πίνεται), να τρέξω πάνω του (που δεν γίνεται), αλλά όχι να με καταπιεί αυτό.

Περνάω κι εγώ τη μέρα μου όσο πιο στεγνός μπορώ. Παίζω με ξύλα, τρώω βοτσαλάκια, ατενίζω το ηλιοβασίλεμα.

Και τρέχω!

Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω.

Γι΄αυτό τα κάνω όλα μαζί!

Τρέχω, κάθομαι, παίρνω το ξύλο, αφήνω το ξύλο, ξανατρέχω, σκάβω, ξαπλώνω και τρέχω πάλι, αφού ξαναπάρω το ξύλο.

Κάποια στιγμή νομίζω πως δεν μπορώ να τρέξω άλλο.

Αυτό είναι σοκ!

Είμαι πολύ περήφανος για να το παραδεχτώ δημόσια.

Ουφ, νομίζω πως δεν μπορώ να το κρύψω άλλο.

Ας πάει στα κομμάτια και η περηφάνια και η προκατάληψη.

Το παραδέχομαι με βαριά καρδιά...
Είμαι πτώμα! Δεν πάμε σπίτι μας τώρα;

Όχι;;;;;;

Τι όχι είναι αυτό;

Ωχ, Θεέ μου....την έβαψα!

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την κόρη μου στο Γιαλό της Λευκάδας.

Η περιπέτεια θα μείνει αξέχαστη στον Μπρίκι. Το πρώτο του κάμπινγκ κράτησε 2 μέρες μόνο και όταν ήρθε σπίτι κοιμήθηκε άλλες 2.

Το καταευχαριστήθηκε κι έκανε πολλούς φίλους!

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Φωτογραφίζοντας (Days 13 - 22)

Δέκα θέματα, δέκα φωτογραφίες, δέκα μέρες.

Δέκα μέρες που πέρασαν σαν νερό. Άλλες εύκολα, άλλες δύσκολα, όλες βιάστηκαν να ξεμακρύνουν.

Όσο όμως υπάρχουν δυο κοχύλια πάνω στο γκρι φόντο, πάντα θα υπάρχει ελπίδα.

Day 13...4 o' clock

Day 14...edible

Day 15...outside the window

Day 16...bottle

Day 17...inspirational

Day 18...number

Day 19...building

Day 20...hot

Day 21...fave food

Day 22...grey

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Φτεροκόπημα (Weekly Moodboard 28)

Θες να πετάξεις χωρίς περιορισμούς...να περάσεις μέσα από το βράχο.

Δε θες να φτερουγίσεις απλά, θες να απλώσεις τα φτερά σου, να γίνουν ένα τεράστιο άνοιγμα, να ανέβεις όσο πιο ψηλά γίνεται.

Ο Ιωνάθαν από πάνω σου κλείνει το μάτι.

Κι εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις από τους περιορισμούς.

Το μόνο που καταφέρνεις είναι ένα μάταιο φτεροκόπημα

Γύρω σου παράξενες ειδήσεις σε μια πατρίδα που γίνεται όλο και πιο παράξενη.

Σφυροκοπάνε το κεφάλι σου, μαζί με γεγονότα που έρχονται λες από άλλες εποχές. Σκοτεινές εποχές, έχουν ρίξει τη σκιά τους εδώ και καιρό στο σήμερα και παλεύουν να κατακτήσουν και το αύριο.

Τα συρματοπλέγματα γύρω σου πυκνώνουν. Υποτίθεται πως ζεις σε ειρηνική εποχή,

ο πόλεμος όμως μαίνεται γύρω σου.

Οι ψεύτες στα παράθυρα καταδικάζουν τη βία όποτε τους βολεύει. Όχι πάντα. Την καταδικάζουν μόνο όταν γίνονται φανταστικά θύματα.

Τη δικαιολογούν όταν τους συμφέρει.

Παραλογισμός.

Και το φτεροκόπημα συνεχίζεται.

Το μόνο που καταφέρνεις είναι να μετράς τα φτερά που χάνονται και να θλίβεσαι γιατί κάθε φτερό που χάνεις, είναι μια ήττα.

Κι όσο εσύ συνεχίζεις το φτεροκόπημα, οι άλλοι κοιτάζουν τα ακριβά τους ρολόγια και τρέχουν να προλάβουν τις παραστάσεις σε ένα τεράστιο θέατρο σκιών.

Στην καρδιά του καλοκαιριού ένας αδυσώπητος χειμώνας σου στήνει καρτέρι.

Είναι η παγωνιά και ο φόβος που νιώθεις κάθε φορά που τους βλέπεις να παίρνουν το συμπονετικό ύφος. Η δήθεν συμπόνοια τους, που κρύβει μέσα της ειρωνεία, σκληρότητα και απαξίωση, σε συνθλίβει.

Αλλά συνεχίζεις τις προσπάθειες.

Ξέρεις πως είναι ζήτημα χρόνου να γίνει το άσκοπο φτεροκόπημα φτερούγισμα και μετά πέταγμα.

Και τότε θα γεμίσει ο ουρανός ελευθερία.

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel από το Biscoto.

Τα ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι :

myStickland

Every day happy home
365 days of bliss

Kerasopites

Annoula's and Erato's mom

Creations by me Eirini

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Εμπρός...Mars (One)

Δυστυχώς δεν έχω εικόνες από τον κόκκινο πλανήτη.

Άλλωστε ακόμα δεν ξεκίνησε εκείνο το φιλόδοξο πρόγραμμα που καλεί εθελοντές να τον μετοικήσουν.

Μέχρι να πάνε αυτοί και να μας στέλνουν αναμνηστικές καρτ ποστάλ θα βολευόμαστε με γήινες εικόνες.

Χαμός, λέει, γίνεται με τις αιτήσεις ανθρώπων που τίποτα δεν τους κρατάει στη γη και θέλουν να πεθάνουν στον Άρη.

Κερασάκι κόκκινο κόκκινο, ίσως μια απόχρωση (εντάξει πολλές) πιο έντονη από τον πλανήτη, αλλά είχε και τούρτα από κάτω...κι αυτό το κάνει πιο σημαντικό!

Στον Άρη τέρμα οι τούρτες!

Παλικάρια, και όχι μόνο, σφάζονται, ποιο θα πρωτοπάει να γράψει ιστορία.

Με τι θα την γράψουν, δεν ξέρω, ούτε αυτοί ξέρουν, αλλά θέλουν να τη γράψουν.

Βέβαια αυτοί δε θα τη διαβάσουν ποτέ, αλλά δε φαίνεται να τους πολυνοιάζει.

Κοίτα τι κάνει ο άνθρωπος για να περάσει στην ιστορία έστω και σαν θύμα.

Μέχρι πλανήτη αλλάζει. Και ξεχνάει μια για πάντα πως είναι να κρέμονται τα φρούτα στα κλαδιά κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό με τον ήλιο να παίζει κρυφτό στα φύλλα.

Τέρμα και οι ρομαντζάδες στο ολόγιομο φεγγάρι για τους πιο ρομαντικούς.

Με φόβο και τρόμο (Δείμο) θα περιφέρουν τον έρωτά τους στις Αρειανές νύχτες.

-Αγάπη μου βλέπεις το φόβο?

-Βλέπω και τον τρόμο!!

Και κάπως έτσι θα γεννηθεί ο πρώτος Αρειανός!

Ξέρουν πως δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ, πως δε θα ξαναδούν τους αγαπημένους τους (αν έχουν), κι όμως δεν κάνουν πίσω.

Επιμένουν να κάνουν το ατέλειωτο ταξίδι που θα τους στείλει στο αύριο, μη σου πω και στο μεθαύριο!

Και κάπου εκεί περίεργες ιδέες μου μπαίνουν στο μυαλό.

Ναι, το ομολογώ. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να στείλουμε τους 300 όπως είναι, σετάκι, αλλά όταν το ξανασκέφτηκα είδα πως αυτό δε θα είναι και τόσο καλό για τη διαγαλαξιακή εικόνα μας.

Το ανέκδοτο του σύμπαντος θα γίνουμε και δε θα το άντεχα!

Και καλά να μην υπάρχουν εξωγήινοι. Αλλά αν υπάρχουν;

Πώς θα δουν μια τέτοια κίνηση;

Δεν είναι σα να ανοίγουμε το παράθυρο του αυτοκινήτου και να πετάμε έξω το πλαστικό από τον καφέ, τη σακούλα από τα πατατάκια και τη γόπα του τσιγάρου;

Κι όλα αυτά να τα τρώει στο παρμπρίζ το αυτοκίνητο που είναι πίσω μας, πριν σκορπιστούν εδώ κι εκεί να διακοσμήσουν το δρόμο και τη φύση, δηλώνοντας την καφρίλα μας.

Κάφροι του σύμπαντος εμείς δε θα γίνουμε!

Όμορφα και νοικοκυρεμένα θα αφήσουμε τους ειδικούς να διαλέξουν ανάμεσα σε όσους δήλωσαν συμμετοχή και πλήρωσαν κιόλας. Κι αν οι υπεύθυνοι του προγράμματος δεν πάρουν τα λεφτά να τα φάνε παγωτά στις Μπαχάμες, ίσως σε λίγα χρόνια να έχουμε ανταποκρίσεις από τον Άρη.

Μεταξύ μας, πάλι καλά που το πρόγραμμα είναι ιδιωτικό και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή ακόμα χειρότερα κρατικό, γιατί τελικά εμείς θα ψάχναμε παραλία στον Άρη να παίξουμε με τα κουβαδάκια μας.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

"Άγρια" ανακούφιση! (Weekly Moodboard 27)

Μικρά ταξίδια που έπρεπε να γίνουν, ατέλειωτες ώρες αγωνίας και αναμονής που διαδέχτηκε μια "άγρια" ανακούφιση.

Η εβδομάδα κύλησε χωρισμένη σε στιγμές. Ανάκατες στιγμές. Εκείνες που το μυαλό χάνεται σε πολύπλοκα μονοπάτια αναζητώντας μάταια την έξοδο από το λαβύρινθο κι εκείνες που το φως τυφλώνει και δείχνει ίδιο φωτεινό βέλος την πόρτα.

Πέρασε τυλιγμένη σε ένα περίεργο σύννεφο που απλώθηκε στον κόσμο μου και τα έκανε όλα θολά μέχρι που ένα αεράκι από το πουθενά το έδιωχνε για λίγο κι έβλεπα πάλι καθαρά.

Καφέδες στο χέρι, τσιγάρα που ανάβουν στα γρήγορα και καπνίζονται ακόμα πιο γρήγορα και κουβέντες με αγνώστους μέχρι η καύτρα να κάψει το δάχτυλο.

Στο επόμενο τσιγάρο θα γνωρίσω άλλον πόνο, άλλη χαρά. Όλα ανάκατα εδώ που ήρθα.

Μιλάω με αγνώστους συνέχεια. Για κάποιο λόγο δε νιώθω πως είναι άγνωστοι. Τους αφήνω να μιλήσουν και λέω κι εγώ κάτι. Περισσότερο όμως ακούω.

Το βλέμμα στέκεται πότε σε πατώματα και πότε σε ρολόγια που μοιάζουν σταματημένα. Πότε πότε αφήνεται να απλωθεί στον ορίζοντα.

Κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω βλέπω τις κλήσεις που δεν έφταναν μέχρι εκεί κάτω στο κινητό μου.

Και ξαναφεύγω για να ξανάρθω.
Στο λεωφορείο μια κοπέλα λέει τα προσωπικά της που δεν την τιμούν και τόσο μια και ανάλογα με ποιον μιλάει αναφέρει κι άλλη εκδοχή. Στον ενδιαφερόμενο λέει την καλύτερη. Σκέτο παραμύθι. Ο δράκος είναι αυτή.

Απορώ πως δεν τα μπερδεύει και αγανακτώ που είμαι υποχρεωμένη να την ακούω χωρίς να θέλω.

Αλήθεια τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που πιάνουν ώρες την κουβέντα στο κινητό στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αδιαφορώντας για τους άλλους;

Όχι για να πουν που είναι και τι ώρα φτάνουν, αλλά για να σου πηδήξουν την ησυχία. Φωνάζουν λες και είναι στο σπίτι τους, λένε τα πιο προσωπικά τους κι ας ακούνε 50 άτομα. Κι εσύ που θες να κλείσεις τα μάτια σου για λίγο, διαολίζεσαι και κρατιέσαι με το ζόρι να μην αρπάξεις το κινητό και τους το δώσεις να το φάνε.

Ευτυχώς κάποτε φτάνουμε και τελειώνει η ανόητη συζήτηση της ανόητης κοπέλας ,με τους πολύ ανόητους φίλους.