Έκτακτο δελτίο (Παίζοντας με τις λέξεις)

Η είδηση της πρώτης αυτοκτονίας χτύπησε σαν αστραπή την πόλη. Ταξίδεψε  σε όλους τους δρόμους, πέρασε μέσα από τοίχους βαμμένους με σπρέι στο χρώμα μιας ξεθωριασμένης από χρόνια διαμαρτυρίας και βρήκε τις οικογένειες γύρω από άδεια τραπέζια να ξεγελούν την πείνα τους.

Μάτια άνοιξαν διάπλατα και μαχαιροπίρουνα έπεσαν με θόρυβο από χέρια που έτρεμαν.

Μέχρι να συνέλθουν από το πρώτο σοκ άρχισαν να φτάνουν σαν κύματα και οι άλλες ειδήσεις.

Όλοι, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, ακόμα και οι συμβουλάτορές τους έτρεχαν από το πρωί με δική τους πρωτοβουλία να συναντήσουν το δημιουργό τους.

Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει, για ποιο λόγο, αυτά τα ματαιόδοξα ανθρωπάκια που αγαπούσαν μόνο τη λάμψη της εξουσίας και του χρήματος, δέχονταν να περάσουν οικειοθελώς τη λεπτή αόρατη γραμμή που τους χώριζε από το τίποτα.

Άραγε ποιος «αφέντης» τους στρατολογούσε αυτή την ώρα και ποιο «κόμμα» θα υπηρετούσαν στο υπόλοιπο της αιωνιότητας;

Ο κόσμος έκανε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ. Ξεχύθηκε στους δρόμους και πανηγύριζε με ενθουσιασμό το θάνατο.

Οι φωνές γίνονταν όλο και πιο ρυθμικές, όλο και πιο δυνατές. Διαπέρασαν τον ύπνο του Χάρη, κομματιάζοντας το όνειρο που έβλεπε και τραβώντας τον βίαια από την αγκαλιά του Μορφέα.

Πετάχτηκε πάνω κι έτρεξε στο μπαλκόνι να δει τι γίνονταν. Ακούμπησε στα κάγκελα και προσπάθησε να ακούσει τι φώναζαν οι άνθρωποι που περνούσαν από κάτω. Κάτι για ελευθερία έλεγαν, αλλά οι φωνές έφταναν τόσο μπερδεμένες που δεν έβγαζε νόημα. Μπήκε μέσα κι άνοιξε την τηλεόραση.

Έψαξε όλα τα κανάλια, αλλά τίποτα. Η ανυπομονησία του, ίδια μπαλαρίνα έκανε πια πιρουέτες, ενώ πηγαινοέρχονταν μια στο μπαλκόνι, μια στην οθόνη σαν υπνωτισμένος.

Κάθισε στον υπολογιστή πατώντας τα πλήκτρα με μανία.

Αυτά που διάβασε τον έκαναν να αναρωτηθεί αν τρελάθηκε. Πήγε στο μπάνιο κι έψαξε καλά στον καθρέπτη να δει αν η τρέλα τον χαιρετούσε μέσα από τα μάτια του.

Είδε μόνο τα υπολείμματα από το κριθαράκι που τον παίδευε δυο μέρες τώρα.

Γύρισε στην τηλεόραση κι έπεσε πάνω στο γνωστό υπουργό που πουλούσε βιβλία σκούζοντας και φτύνοντας.

Σάλια, λέξεις, όλα έβγαιναν από το στόμα του ανάκατα.

Δεν καταλάβαινε τίποτα. Αυτός γιατί σκούζει εκεί κι όχι κάπου αλλού, έξω από δω;

Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν μέσα του. Η αισιοδοξία τον χτύπησε τόσο δυνατά που κόπηκε η ανάσα του. Το μόνο που ήθελε ήταν να βγει κι αυτός στο δρόμο να διαδηλώσει τη χαρά του.

Καθώς έκλεινε η πόρτα πίσω του άρχιζε στην τηλεόραση έκτακτο δελτίο.

«Πλήθος κόσμου έχει κατακλύσει τους δρόμους σε όλη την επικράτεια, γιορτάζοντας, καθώς λένε οι ίδιοι, την ελευθερία. Από το μεσημέρι περίεργες φήμες διαρρέουν από αδιευκρίνιστες πηγές που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όλο και περισσότερα άτομα ακούγοντας τις φήμες ενώνονται με το πλήθος. Η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.»

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο παιχνίδι "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"...κι αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής μου.
Εδώ μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του παιχνιδιού.

Ευχαριστώ πολύ όσους βαθμολογήσατε την ιστορία, αλλά και όλους όσους τη διαβάσατε!

Θέλω να ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την αγαπημένη Φλώρα για την πολύ καλή δουλειά που κάνει!

Το παιχνίδι θα πάει διακοπές τον Αύγουστο, αλλά από Σεπτέμβρη  θα ξεκινήσει πάλι στο TEXNIS STORIES.