Έναρξη 12ου παιχνιδιού "Παίζοντας με τις λέξεις"

Το "Παίζοντας με τις λέξεις" είναι ένα παιχνίδι δημιουργίας, που βασίζεται στη φαντασία μας, αλλά και σε πέντε λέξεις τις οποίες πρέπει να ενσωματώσουμε στα κείμενά μας.

Μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε: ιστορίες, ποιήματα, κειμενάκια, ευθυμογραφήματα, παραμύθια...δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ως προς το είδος.

Οι πέντε λέξεις δίνονται από τον νικητή του προηγούμενου παιχνιδιού.

Αν πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, ή μάλλον πολύ πίσω, μια και το παιχνίδι αυτή τη φορά έρχεται με μεγάλη καθυστέρηση, θα δούμε πως είχαμε δυο νικητές.

Ο Giannis Pit και η Maria Kanellaki   είχαν ισοβαθμήσει, οπότε μας δίνουν από κοινού τις λέξεις που θα μας καθοδηγήσουν σε τούτο το ταξίδι. 
Και με τέτοιους οδηγούς δεν μπορεί, παρά το ταξίδι να είναι συναρπαστικό!

Ο Γιάννης έδωσε 3 λέξεις: τζάκι, καλύβα, θάλασσα

και η Μαρία 2: σενάριο, μετανάστης

Όροι συμμετοχής στο παιχνίδι των λέξεων:

1. Οι λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε μορφή τους, ονομαστική, γενική, αιτιατική, κλητική, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή, οπότε υποκοριστικά και παράγωγα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Δεν μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως κύρια ονόματα.

Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, μπορείτε να στέλνετε τις δημιουργίες σας στο mail μου, almikr@gmail.com

Μπορείτε να γράφετε όπου σας βολεύει, αλλά θα σας παρακαλούσα όταν τις στέλνετε να τις κάνετε copy-paste στο mail και όχι επισύναψη, για να είναι εύκολη η μεταφορά τους στη συνέχεια.

Καλό θα ήταν να είναι γραμμένες με κόκκινο χρώμα οι 5 λέξεις, για να ξεχωρίζουν αμέσως.

2. Τα κείμενα ας φροντίσουμε να είναι μικρά περίπου 400 λέξεις. 

Δεν θα γίνονται δεκτά κείμενα που υπερβαίνουν τις 500 λέξεις. 

3. Μπορείτε να στείλετε μέχρι 2 συμμετοχές.

4. Κάθε συμμετοχή καλό είναι να συνοδεύεται από μια φωτογραφία, ή κινούμενη εικόνα.

5. Όταν λήγει η προθεσμία, τα κείμενα θα αναρτώνται εδώ ανώνυμα και αριθμημένα σύμφωνα με τη σειρά αποστολής τους στο mail για να βαθμολογούνται.

Μπορείτε να στείλετε τις συμμετοχές σας ως το Σάββατο 18 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ.

Την Κυριακή 19 Νοεμβρίου θα αναρτηθούν όλα τα κείμενα και μέχρι το Σάββατο 25 Νοεμβρίου θα μπορείτε να τα απολαμβάνετε, αλλά και να τα βαθμολογήσετε, για να έχουμε τον νικητή που θα πάρει ένα συμβολικό δώρο.

Αφήστε τις λέξεις να απογειώσουν τη φαντασία κι ελάτε να παίξουμε!

Καλές εμπνεύσεις!

Όταν ο ήλιος..., Ζωρζ Σαρή (Αποσπάσματα)

"...Από τη Δευτέρα που πρωτοχτυπήσανε οι σειρήνες αλλάξανε όλα. Εκείνος ο διαπεραστικός μακρόσυρτος ήχος αναποδογύρισε τη ζωή μας. Τον είχα ακούσει κι άλλες φορές, όταν κάνανε δοκιμές. Μα δεν ήταν ο ίδιος. Έτρεξα στο μπαλκόνι. Οι πόρτες ήταν ορθάνοιχτες. Οι άνθρωποι στο κατώφλι στέκονταν με τα νυχτικά τους. Κοιτούσαν τον ουρανό. Ήταν γαλάζιος με κάτι ξεφτισμένα συννεφάκια. Λες και θ' άρχιζε το καλοκαίρι. Όμορφο που ήταν το πρωινό! Στην αρχή άκουσα τη λέξη: πόλεμος κι ύστερα οι κουβέντες δυνάμωσαν. Μιλούσανε όλοι μαζί και δεν καταλάβαινα. Η μητέρα είχε ρίξει μια ρόμπα πάνω στους ώμους της. Έμοιαζε σαστισμένη. "Τι τρέχει;" ρωτούσε τον πατέρα. Εκείνος δεν ήξερε να της πει, γιατί εμείς δεν έχουμε ραδιόφωνο. Ο Μήτσος, ο γιος της γειτόνισσας τα ήξερε όλα. Από το μπαλκόνι του φώναζε δυνατά να τον ακούνε και οι άλλοι που είχανε βγει στα παράθυρα. Έλεγε πως άρχισε πόλεμος με τους Ιταλούς. Στις τρεις το πρωί πήγε ο πρεσβευτής της Ιταλίας και βρήκε, λέει, τον Πρωθυπουργό μας και του είπε πως ο Μπενίτο Μουσολίνι, ζητούσε να παραδοθεί αμέσως η Ελλάδα στον Ιταλικό στρατό και πως ο Μεταξάς είχε πει όχι και πως στις πεντέμιση οι Ιταλοί είχανε επιτεθεί στα Αλβανικά σύνορα. 
Η μητέρα του Μήτσου, μια χοντρή σαραντάρα, με ξεχτένιστα, ξέβαφα μαλλιά βγήκε κι εκείνη και μας είπε πως τώρα μόλις τα ιταλικά αεροπλάνα βομβαρδίσανε την Πάτρα και πως σκοτωθήκανε εκατό και πληγωθήκανε διακόσοι πενήντα..."

"...Ναι, σε μια μέρα όλα αλλάξανε. Η ζωή μας έγινε άνω κάτω. Τα σχολεία όπως το χε πει ο Μήτσος κλείσανε. Τα μαγαζιά κατεβάζουν τα ρολά από τις πέντε τ' απόγευμα. Σ' όλα τα παράθυρα κρεμάσαμε μαύρες κουρτίνες για να μην περνάει το φως τη νύχτα και βλέπουνε την πόλη τα ιταλικά αεροπλάνα. Με την Ειρήνη κολλήσαμε πάνω στα τζάμια σταυρωτές λουρίδες άσπρο χαρτί. Αν βομβαρδίσουν και σπάσουν να μην πεταχτούν τα γυαλιά. Απανωτοί συναγερμοί. Κάθε φορά που ακούγονται οι σειρήνες πρέπει να κατεβαίνουμε στο καταφύγιο. Έχουμε ένα στη διπλανή πολυκατοικία. Εκεί στριμώχνεται όλη η γειτονιά. Οι εφημερίδες γράψανε πως η Αθήνα κηρύχτηκε ανοχύρωτη πόλις κι έτσι δεν έχουν το δικαίωμα να τη βομβαρδίσουνε. Αν το κάνουν, θα βομβαρδίσουμε και μεις τη Ρώμη..."

"...Ξύπνησα από τα χαράματα και πήγα και στάθηκα στην ουρά. Σαν ανθρώπινο φίδι ήταν. Έπιανε όλο το πεζοδρόμιο, σε λίγο η ουρά της ουράς είχε στρίψει στη γωνιά του δρόμου. Το κόλπο της κουβέρτας είναι σπουδαίο. Η Ειρήνη το σκέφτηκε. Τη ρίχνεις πάνω από το κεφάλι σου και κουκουλώνεσαι ολόκληρη. Στην αρχή ντρεπόμουνα, τώρα δε βαρυέσαι. Τα πόδια ωστόσο ξυλιάζουνε. Ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα να κανα σημειωτόν σήμερα το πρωί. Και συνήθως οι "χοντρές" αργούν. Ποτέ δεν έρχονται στην ώρα τους. Τις σιχαίνομαι. Όλοι όσοι στέκονται στην ουρά τις σιχαίνονται. Είναι πάντα καλοχτενισμένες, καλοφροντισμένες και κείνο το χαμόγελο! Μια κουτάλα φασόλια κι ένα χαμόγελο. Στάμπα το χουνε βάλει στα μούτρα τους. Δεν είναι όλες τους χοντρές αλλά καλό παρατσούκλι τους βγάλανε τα παιδάκια. "Πατάω ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και λέει στα παιδάκια νιξ φαΐ ". Έχει και συνέχεια: "θα πάω να το πω στον Ερυθρό Σταυρό πως είσαστε συνέταιροι εσείς οι δυο". Αυτό δεν το χω πολυκαταλάβει. Δηλαδή τι συνέταιροι; Ερυθρός σταυρός και κυρίες κλέβουνε; Γερμανοί και κυρίες; Δυο κυρίες μαζί που τρώνε τα φασόλια των παιδιών; Ο πατέρας λέει πως υπάρχουνε ένα σωρό θαυμάσιες, υπέροχες γυναίκες που έχουνε αναλάβει την υπόθεση των συσσιτίων κι εγώ λέω πως σίγουρα δε θα πεινάνε. Κι όταν θ' ακούνε το μοιρολόι πρωί, μεσημέρι, βράδι: "πεινάω καλές μου κυρίες, πεινάω", θα νευριάζουνε κι από πάνω. Ναι, πεινάω κι εγώ, καλές μου κυρίες, κι ας μην είμαι κανένα σκελετωμένο αγοράκι. Η κοιλιά μου είναι φουσκωμένη σα μπαλόνι και πεινάω. Σήμερα λιποθύμισα και ίσως γι' αυτό ν' άργησε η μητέρα να γυρίσει από το τηλεφώνημα. Θα πέρασε από το "μαύρο χταπόδι" και θ' άφησε το βραχιόλι της. Πεινάω, Ουφ, έμμονη ιδέα μου χει γίνει τούτο το ρήμα. Θα παίξω για να περάσει η ώρα. Θα βάλω τα ρήματα στη γραμμή, να παραβγούνε στο τρέξιμο. Το πεινάω τερματίζει πρώτο, δεύτερο ακολουθεί το κρυώνω, τρίτο το φοβάμαι και σε μεγάλη απόσταση πίσω τους το πονάω, το μισώ, το αγαπώ. Το γελώ, ξεφτίδι, ούτε ξεκίνησε από την αφετηρία..."

"...Ξεφτίσανε τα σύννεφα στον ουρανό κι ο ήλιος πορτοκαλής, χάνεται πίσω από τη θάλασσα. Για να ξεπορτίσουμε πρέπει να νυχτώσει κι η νύχτα αργεί να φτάσει. (Ποιος να μου το λεγε πως η νύχτα θα γινόταν σύντροφος ακριβός στον αγώνα;). Έχουμε ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Ένα ανάλαφρο αεράκι, της άνοιξης φύσημα, παλεύει τη φιλέ λιωμένη κουρτίνα μας. Το αντικρινό σπίτι λούζεται μέσα στο φως του δειλινού. Το Λενάκι κάθεται στο μπαλκόνι και νανουρίζει την κούκλα της. Θυμάμαι τον Άρη. Πού να βρίσκεται; και γιατί να φύγει; Ο Σέβα είχε δίκιο όταν έλεγε: "Εδώ στην Ελλάδα πρέπει να μείνουμε και ν' αγωνιστούμε. Κάθε αγωνιστής κι από ένα χτύπημα στον εχθρό". Από τα ξημερώματα παίρνουμε τους δρόμους. Κουβαλάμε προκηρύξεις, παράνομες εφημερίδες, για να τις μοιράσουμε μόλις σκοτεινιάσει. Με χίλιες προφυλάξεις μαζευόμαστε στα σπίτια και συνεδριάζουμε. Συζητάμε, αποφασίζουμε αν θα γίνει ή δε θα γίνει η απεργία, αν θα βγούμε να φωνάξουμε στους δρόμους, τι θα γράψουμε πάνω στους άσπρους τοίχους της Αθήνας μας. Τα τσακάλια οι Γερμανοί ουρλιάζουν το θάνατο και μεις τον αψηφάμε..."

Αποσπάσματα από το "Όταν ο ήλιος..." της Ζωρζ Σαρή.

Τα αντέγραψα πιστά, αλλά χωρίς το πολυτονικό,  από το πολυδιαβασμένο βιβλίο μου, εκδόσεις Κέδρος, 1974. 

Η ιστορία της χαμένης κόρης, Έλενα Φερράντε

 

"...Θα έπρεπε να γράφω έτσι όπως μιλάει εκείνη, να αφήνω βάραθρα, να χτίζω γέφυρες και να μην τις τελειώνω, να αναγκάζω τον αναγνώστη να ορίζει μόνος του το ρεύμα...."

 Αυτά σκέφτεται η Έλενα ακούγοντας την υπέροχη φίλη της Λίλα να μιλά, γοητευμένη από τον τρόπο που έχει εκείνη να δαμάζει και να απελευθερώνει κατά το δοκούν τη φαντασία και σκέφτομαι πως η Φερράντε κατάφερε με άνεση αυτό που η ηρωίδα του βιβλίου επιθυμούσε.
Όλο άνοιγε βάραθρα το βιβλίο εμπρός μου κι όλο άφηνε μισοτελειωμένες τις γέφυρες. Και μπορεί να μην κατάφερα τελικά να ορίσω μόνη μου το ρεύμα, αλλά μου δόθηκε πλέρια η απόλαυση να αφεθώ, να παρασυρθώ, για να με βγάλει όπου ήθελε αυτό, εκεί δηλαδή που όρισε η συγγραφέας η ίδια να βγω, και μόνο τότε, στο τέλος του βιβλίου αρχίζοντας να ανακτώ μια κάποια δύναμη, να προσπαθώ να ορίσω το μετά...και μετά;
Δεν έχει μετά...η ιστορία τέλειωσε εδώ. 
Η δυναμική της όμως συνεχίζει να με κρατά σε αιχμαλωσία απ' την οποία αδυνατώ να ξεφύγω.
Μπορεί όμως να μη θέλω ν' αφήσω την ιστορία να με αφήσει.
Να είναι από εκείνες που θα κρατήσω για πάντα μέσα μου, που θα έρχεται στη μνήμη μου συνεχώς μέχρι να την ξαναπιάσω από την αρχή.
Και δεν ντρέπομαι να πω πως φτάνοντας στην τελευταία σελίδα ανέτρεξα πάλι σε εκείνες τις πρώτες στην "Υπέροχη φίλη μου", σα να μην ήθελα να μπει ποτέ τελεία.

Το συναρπαστικό ταξίδι που ξεκίνησε "Η υπέροχη φίλη μου", συνεχίστηκε με "Το νέο όνομα" και όσο "Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν" μας άφηναν στην πιο κρίσιμη καμπή του, ήρθε η "Ιστορία της χαμένης κόρης", το τελευταίο βιβλίο της Τετραλογίας της Νάπολης, για να το ολοκληρώσει συγκλονίζοντάς μας.

Πάνε μέρες που διάβασα το βιβλίο κι ακόμα θυμάμαι κάθε σημείο που με έκανε να τα χάνω με το απρόοπτο, να θυμώνω με το άδικο, να καρδιοχτυπώ όλο αγωνία, να θέλω να αποτρέψω κάποιον ήρωα από τις ίδιες του τις αποφάσεις, ή να του επιβάλω άλλες, να σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο και να κοιτάζω γύρω μου, όχι μόνο εντυπωσιασμένη από την αφήγηση, αλλά ψάχνοντας ταυτόχρονα τις δικές μου σταθερές για να κρατηθώ, και θέλοντας, αλίμονο, ουκ ολίγες φορές, να πιάσω την Έλενα και να την ταρακουνήσω δυνατά.

Είναι αδύνατον να αφεθείς στη Φερράντε και να μη σε παρασύρει ο αέρας της Νάπολης. 
Ακόμα κι όταν οι ήρωες φεύγουν από τη Νάπολη την κουβαλούν μέσα τους. Ο ίσκιος του Βεζούβιου τους ακολουθεί κι αυτοί χάνονται στους δρόμους της ζωής και είναι σα να χάνονται στις υπόγειες σήραγγες της πόλης.

Για άλλη μια φορά η συγγραφέας μαζί με την ιστορία των ηρώων ξεδιπλώνει τα γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή.
Μια κοινωνία που φαίνεται να έχασε τελικά το μεγάλο στοίχημα της βελτίωσης και βάλτωσε για μία ακόμα φορά, οι ατελείς και πολλές φορές ασαφείς, έως και καταστροφικές, ανθρώπινες σχέσεις, τα προσωπικά θέλω και όσα πρέπει, οι μάταιοι αγώνες, οι σκληρές προσπάθειες, οι κάθε λογής ιδεολογίες, το πολιτικό σαθρό σύστημα, το οργανωμένο έγκλημα, ακόμα και η αδυσώπητη μανία της φύσης γίνονται σίφουνας που στη δίνη του μπαίνει ο αναγνώστης για να βγει απ' αυτή αν όχι σοφότερος, ίσως περισσότερο υποψιασμένος.
Γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί τα θεμέλιά μας να παρασυρθούν και να συντριβεί το καθετί.

Μια ματιά στην υπόθεση

Κεντρικό στοιχείο της ιστορίας συνεχίζει να αποτελεί η φιλία της Έλενας με τη Λίλα, όπως μας την αφηγείται η πρώτη, και γύρω από αυτή η φιλία χτίζεται και σκιαγραφείται ολόκληρη η γειτονιά, ολόκληρη η Νάπολη, ολόκληρος ο κόσμος.
Η Έλενα είναι πια καταξιωμένη συγγραφέας. Επιστρέφει στην πόλη των παιδικών κι εφηβικών της χρόνων μετά το χωρισμό της, εξαιτίας του νεανικού της έρωτα που εμφανίστηκε και πάλι στη ζωή της.
Η Λίλα δεν έχει φύγει ποτέ από την πόλη. Κατάφερε όμως να διαπρέψει επιχειρηματικά στον τομέα της πληροφορικής κι έρχεται σε ρήξη με τους ισχυρούς αδερφούς Σολάρα.
Η Έλενα και η Λίλα, τόσο ίδιες, μα και τόσο διαφορετικές σαν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, συγκρούονται, ξανασμίγουν και ανακαλύπτουν καινούριες πτυχές της προσωπικότητάς τους, αλλά και της φιλίας τους.

Η Λίλα και η Έλενα 

Σε μια φτωχική γειτονιά της Νάπολης, δυο κορίτσια είχαν την αίσθηση ότι όδευαν προς κάτι το τρομερό, το οποίο παρότι υπήρχε πριν από αυτές, περίμενε αυτές και μόνο αυτές.
Κι ένα βράδυ, ενώ μέχρι τότε συνήθιζαν να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε δοκιμασίες θάρρους χωρίς να ανταλλάσσουν κουβέντα, ανέβηκαν μαζί μια σκάλα για την υπέρτατη, στα παιδικά τους μάτια, δοκιμασία.
Τότε το ένα κορίτσι, η χαρισματική και ιδιαίτερη Λίλα,  έτεινε το χέρι της για πρώτη φορά στη Λενού (Έλενα). Έτσι άλλαξαν όλα και ξεκίνησε μια φιλία που πέρασε από πολλές δοκιμασίες. 
Η Έλενα μοιάζει να παλεύει να αυτοπροσδιοριστεί μέσα από τη σχέση της με τη Λίλα και όσα καταφέρνει φαίνεται να έχουν αποδέκτη εκείνη. Γυρεύει την έγκρισή της, θυμώνει όταν απορρίπτει τις ενέργειές της, την αναζητά συνεχώς μέσα της, όταν απουσιάζει για διαστήματα από τη ζωή της.
Η ιστορία της φιλίας τους θα ταυτιστεί με εκείνη της Νάπολης και οι ζωές τους παρότι διαφορετικές μοιάζουν να έχουν ποτιστεί από τον παράλογο φόβο της Λίλας, ότι τα περιγράμματα των ανθρώπων και των πραγμάτων είναι εύθραυστα, ότι σπάνε σαν κλωστές και η υλική υπόσταση ενός πράγματος διαλύεται για να διασκορπιστεί μέσα σε κάτι άλλο.
Τις αγάπησα και τις δυο. Την καθεμιά ξεχωριστά, μα και μαζί και παρόλο που δεν τις καταλάβαινα πάντα, προσπάθησα σκληρά να τις κατανοήσω. Με έκαναν να θυμώνω συχνά, όπως μόνο ένας πολύ δικός σου άνθρωπος σε κάνει να θυμώνεις.
Η Έλενα με έκανε να θυμώνω περισσότερο. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι οι προσδοκίες μου γι΄αυτήν ήταν ανάλογες με εκείνες που είχαν η μητέρα της και η φίλη της, μα με απογοήτευσε πολλές φορές. Τη συγχώρεσα άλλες τόσες, αλλά αυτό που ίσως δε θα μπορέσω να της συγχωρήσω τελικά ήταν η αίσθηση της αδυναμίας που μου έδινε πίσω από τη δύναμη που έδειχνε, ή και ανάποδα, η αίσθηση της δύναμης που κρύβονταν πίσω από την αδυναμία που συχνά φανέρωνε.
Ξέρω πως μοιάζει μπερδεμένο όλο αυτό, ωστόσο εύκολα θα μπορούσα να το τεκμηριώσω, αν ήθελα να σας χαλάσω την αναγνωστική απόλαυση.
Κι αυτό δεν το θέλω!
Καλή ανάγνωση!

Η ιστορία της χαμένης κόρης, Έλενα Φερράντε 
(Η τετραλογία της Νάπολης - Βιβλίο τέταρτο)
Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση: Δήμητρα Δότση 
(Θα ήταν μεγάλη παράλειψη εκ μέρους μου, να μην αναφερθώ στην εξαιρετική δουλειά που έκανε στη μετάφραση η Δήμητρα Δότση.)

Τουρλίδα

Ο δρόμος ξετυλίγεται πάνω στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. 

Για πέντε χιλιόμετρα η γαλήνη αποκτά υπόσταση καθώς η ράθυμη λιμνοθάλασσα απλώνει τριγύρω τα νωχελικά, ρηχά νερά της, αφήνοντας τις γάιτες*, τις πελάδες* και τα ιβάρια* να βάζουν τις δικές τους τελευταίες πινελιές στον καμβά που φιλοτεχνεί αδιάλειπτα η φύση με διαφορετικά κάθε φορά χρώματα. 

Στο τέλος του δρόμου η Τουρλίδα. Η νησίδα που πήρε το όνομα ενός πουλιού και δανείστηκε τα φτερά του για να φτερουγίζει στη μνήμη όλων όσων την επισκέφτηκαν.

Έχει πληγές, αλλά έχει και κάτι ξεχωριστό. Κάτι που συνεχίζει να ζει ακόμα και μέσα στα σαπισμένα φύκια που εναποθέτει στα πόδια της η λιμνοθάλασσα και αναπνέει στον αέρα της φυγής που αφήνουν πίσω τους εξωτικά πουλιά.
Μυστήριος τόπος, γεμάτος αντιφάσεις. Διάσπαρτος με ιερά θαύματα και συνάμα αμαρτωλός.
Ένας τόπος διαφορετικός από κάθε άλλον τόπο. 

*Γάιτες: Παραδοσιακά, χαμηλά πλοιάρια με μικρό βύθισμα.

*Πελάδες: Παραδοσιακές ξύλινες καλύβες που στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και παλιότερα κατασκευάζονταν από  καλάμια και ψάθα. 

*Ιβάρια: Φραγμοί από πασσάλους στηριγμένους στον βυθό, με διχτυωτό πλέγμα για να αιχμαλωτίζονται τα ψάρια.

Δώρο "Η μάγισσα" της Camilla Lackberg

Η μάγισσα, Camilla Lackberg

Κανείς δεν περίμενε ότι μια τόσο όμορφη κι ηλιόλουστη μέρα θα έφερνε το μεγαλύτερο εφιάλτη.
Στο ειδυλλιακό αγρόκτημα έξω από τη Φιελμπάκα, στις παρυφές του δάσους η ζωή μιας ευτυχισμένης οικογένειας ανατρέπεται, όταν η τετράχρονη Νία εξαφανίζεται.
Από το ίδιο αγρόκτημα πριν τριάντα χρόνια, είχε εξαφανιστεί ένα άλλο συνομήλικο κοριτσάκι η Στέλλα και δυο δεκατριάχρονες φίλες καταδικάστηκαν για τη δολοφονία της. Η μια εξακολουθεί να μένει στη Φιελμπάκα και να ζει μια ήσυχη φαινομενικά ζωή, αλλά η άλλη έχει γίνει διάσημη σταρ του Χόλιγουντ κι επιστρέφει στο ψαροχώρι πρώτη φορά μετά το φόνο για τα γυρίσματα μιας ταινίας.

Άραγε  οι δυο υποθέσεις συνδέονται;

Η Ερίκα που όλως τυχαίως δουλεύει το επόμενο βιβλίο της πάνω στην υπόθεση "Στέλλα", θα μπορέσει να βοηθήσει στην έρευνα της αστυνομίας;

Η αγωνία κορυφώνεται και η ρίζα του κακού φαίνεται να φτάνει ως το 17ο αιώνα και το ανελέητο κυνήγι μαγισσών, ενώ η Camilla Lackberg δημιουργεί μια σκοτεινή ιστορία που αποτυπώνει εξαιρετικά το σύγχρονο πρόσωπο της σουηδικής κοινωνίας.

Η μάγισσα είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα που συναρπάζει κι ένας τυχερός, ή μία τυχερή θα αποκτήσει ένα αντίτυπο από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Δε χρειάζονται μαγικά αφού με δυο βηματάκια βγαίνετε στο δάσος έξω από τη Φιελμπάκα και μπαίνετε στο μυστήριο για 848 ολόκληρες σελίδες:

Βήμα πρώτο: Like στις σελίδες Mytripsonblog και Εκδόσεις Μεταίχμιο 

Βήμα δεύτερο: Like στη δημοσίευση του άρθρου στο Facebook μαζί με ένα σχόλιο, και προαιρετικά share αν θέλετε να το δουν οι φίλοι σας.

Ο διαγωνισμός ξεκινάει σήμερα, 14 Οκτωβρίου και λήγει στις 27 Οκτωβρίου.

Ο τυχερός, ή η τυχερή θα ανακοινωθεί στις 29 Οκτωβρίου και αν κατοικεί στην Αττική θα παραλάβει το αντίτυπο από τον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα).

Αν κατοικεί στην υπόλοιπη Ελλάδα θα το λάβει ταχυδρομικά κατόπιν συνεννόησης. Τα έξοδα αποστολής αναλαμβάνουν οι εκδόσεις Μεταίχμιο.

Καλή επιτυχία!

Ο διαγωνισμός έληξε και η τυχερή Βασιλική Αργυροπούλου ανακοινώθηκε ήδη στη σελίδα του blog στο facebook. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τη συμμετοχή σας!

Η εποχή του κυκλάμινου

Τα κυκλάμινα δε θα μπορούσαν να διαλέξουν καλύτερη εποχή για να γεννηθούν.

Κάτω από το γλυκό φως του φθινοπώρου κι ενώ η φύση ετοιμάζεται για τη μεγάλη αλλαγή σηκώνουν το κεφάλι και τολμούν να διεκδικούν γη.

"Ο πρίγκιπας του φθινοπώρου, το κυκλάμινο, δειλά δειλά, αλλά αποφασιστικά σηκώνει το ανάστημά του να αναμετρηθεί με τις σκιές.

Γεμίζει τις πλαγιές με χρώμα και διαλαλεί μια ομορφιά που κόβει την ανάσα.

Ξαφνιάζεσαι με την τόλμη του. 

Κάθε, μα κάθε φορά!

Είχες ξεχάσει πόσο φως μπορεί να φυλακίσει ένα τόσο δα λουλούδι.

Λαχταράς λίγη από την ξεγνοιασιά του!

Και κλέβεις φεύγοντας λίγη από τη λάμψη του.

Πάνω σου την καρφιτσώσεις φυλαχτό, και η δύναμή του, δύναμή σου γίνεται."

Αυτά έγραφα εδώ πριν λίγα χρόνια....και παρόλο που δε θα έπρεπε πια να ξαφνιάζομαι, ακόμα το παθαίνω!

Η μάγισσα, Camilla Lackberg

Η Camilla Lackberg με μάγεψε εύκολα απ' το πρώτο βιβλίο της που έπεσε στα χέρια μου.

Και μπορεί να τη "γνώρισα" τυχαία, αλλά απόλυτα συνειδητά έψαξα στη συνέχεια για όσα δικά της κυκλοφορούσαν.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα είχα διαβάσει κι "έμπαινα στην αναμονή" για την επόμενη περιπέτεια που θα  με έβαζε με απόλυτη μαεστρία στον κόσμο της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η αναμονή έληξε με τη Μάγισσα που είναι όλα όσα περίμενα από την Lackberg  και πολλά περισσότερα! 

Για άλλη μια φορά η συγγραφέας υφαίνει έτσι την κεντρική ιστορία που είναι και το πεδίο δράσης των ηρώων, ώστε να τη συνδυάσει με άλλες χρονικές περιόδους που αφηγηματικά απογειώνουν την αγωνία, κι έχουν φυσικά απόλυτη σχέση με το μυστήριο που θα κληθούν ήρωες και αναγνώστες να επιλύσουν!

Το σκηνικό στήνεται με δεξιοτεχνία και οι πηγές του κακού αναζητούνται στα βάθη του χρόνου. 

Οι εκπληκτικές ομοιότητες του τωρινού εγκλήματος με ένα άλλο που διαπράχτηκε πριν τριάντα χρόνια, δικαιολογούν απόλυτα τη σύνδεση των δύο αυτών εποχών.
Γιατί όμως η συγγραφέας φτάνει ως το 1670 και το ανελέητο κυνήγι μαγισσών που μαίνονταν τότε;

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται κακοί ή ο αόρατος σπόρος του κακού υπάρχει στον καθένα μας και ωριμάζει με τις κατάλληλες συνθήκες για να δώσει τους αποτρόπαιους καρπούς του;
Και ποιες είναι οι συνθήκες που μπορούν να κάνουν  κάποιον τόσο απάνθρωπα σκληρό, ώστε να είναι ικανός για το πιο φρικαλέο έγκλημα;
Φταίει η κοινωνία, το περιβάλλον, η οικογένεια;

Οι αμαρτίες των προηγούμενων γενιών πόσο βαραίνουν τους νεανικούς ώμους;
Έρχεται ποτέ η λυτρωτική στιγμή που το παρελθόν οριοθετείται, τραβιέται ανάμεσα  σε αυτό και το παρόν η νοητή διαχωριστική γραμμή που θα του απαγορέψει να επηρεάζει το μέλλον;

Πολλά τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση κι επιχειρείται μια τομή στα βασικότερα αυτών. 
Οι ανθρώπινες σχέσεις αναλύονται και όλα δείχνουν πως τα πάντα είναι ρευστά κι ευμετάβλητα.
Το κακό δεν είναι πάντα κάτι το απτό. Μπορεί να εντοπιστεί εύκολα, αλλά μπορεί να γεννηθεί κι εκεί όπου δεν το περιμένεις.

Ας δούμε όμως την υπόθεση:

Στις παρυφές του δάσους, λίγο έξω από τη Φιελμπάκα, (τον τόπο που εξελίσσονται όλες οι ιστορίες της Lackberg), βρίσκεται ένα ειδυλλιακό αγρόκτημα. Εκεί ζει ευτυχισμένα μια οικογένεια, μέχρι που εξαφανίζεται η τετράχρονη Νία. Τότε ξυπνά ο εφιάλτης. Στο ίδιο αγρόκτημα, τριάντα χρόνια πριν, είχε εξαφανιστεί μια άλλη τετράχρονη, η Στέλλα, που στη συνέχεια βρέθηκε δολοφονημένη.

Δυο δεκατριάχρονες φίλες καταδικάστηκαν για τη δολοφονία της. Η μια εξακολουθεί να μένει στη Φιελμπάκα και να ζει μια ήσυχη φαινομενικά ζωή, αλλά η άλλη έχει γίνει διάσημη σταρ του Χόλιγουντ κι επιστρέφει στο ψαροχώρι πρώτη φορά μετά το φόνο για τα γυρίσματα μιας ταινίας.

Άραγε  οι δυο υποθέσεις συνδέονται;

Η Ερίκα που όλως τυχαίως δουλεύει το επόμενο βιβλίο της πάνω στην υπόθεση "Στέλλα", θα μπορέσει να βοηθήσει στην έρευνα της αστυνομίας;

Και τι σχέση έχει το κυνήγι των μαγισσών με τη σημερινή εποχή, πέρα φυσικά από το γεγονός πως οι άνθρωποι πάντα θα αναζητούν έναν "προφανή" φταίχτη για τα δεινά τους, ένα "θύτη" που θα μπορούν να υποδείξουν εύκολα και που στην ουσία είναι θύμα τους, αφού δεν είναι παρά δημιούργημα του ίδιου τους του φόβου και της φαντασία τους, κάποιος που θα του φορτώσουν όλα όσα αρνούνται να διακρίνουν στο στενό τους περιβάλλον, ή ακόμα ακόμα και στον ίδιο τους τον καθρέπτη;

Για άλλη μια φορά η  Lackberg αναλύει διεξοδικά τη σύγχρονη σουηδική κοινωνία, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνία αν εξαιρέσουμε κάποια επιφανειακά χαρακτηριστικά.
Συνηθίζουμε άλλωστε οι άνθρωποι να εντοπίζουμε τις διαφορές, κλείνοντας τα μάτια στις ομοιότητες. Γιατί οι ομοιότητες είναι εκείνες που μας τρομάζουν περισσότερο κι από τις διαφορές.

Οι σχέσεις γονιών παιδιών είναι ένα μεγάλο ζήτημα και η έννοια της οικογένειας είναι παρούσα με πολλούς διαφορετικούς ρόλους και σε κάθε της μορφή, αφού η Lackberg δεν εμμένει βασανιστικά στην εξέλιξη της πλοκής, αλλά διανθίζει κάθε της περιπέτεια  και με τις προσωπικές ιστορίες των βασικών της ηρώων, βάζοντας με άνεση τον αναγνώστη στις ζωές τους.

Σε κάθε της βιβλίο η συγγραφέας καταπιάνεται με σημαντικά θέματα. Αυτή τη φορά, μεταξύ άλλων, βαδίζει στο δρόμο της προσφυγιάς και παίρνει το συγκεκριμένο δρόμο πολύ προσεκτικά. Δεν ξεπετάει ένα τόσο σοβαρό θέμα με ελαφρότητα χάριν της υπόθεσης, αλλά το αντιμετωπίζει με σοβαρότητα κι υπευθυνότητα. Θέτει την ανθρώπινη πλευρά του και δεν το κάνει καθόλου τυχαία!

Αν ήταν να περιγράψω με μια φράση τη Μάγισσα, θα έλεγα ότι είναι ένα αριστοτεχνικά δομημένο αστυνομικό μυθιστόρημα, μα καθόλου αποκομμένο από όσα συμβαίνουν γύρω μας κι αυτό το κάνει τόσο "τρομακτικά" αληθινό, όσο κι αληθινά τρομακτικό!

Η μάγισσα είναι η δέκατη περιπέτεια του Πάτρικ και της Ερίκα.
Προηγήθηκαν:

Η παγωμένη πριγκίπισσα, Ο ιεροκήρυκας, Οικογενειακά μυστικά, Σε ζωντανή μετάδοση.Το παιδί από τη Γερμανία, Η γοργόνα, Ο φαροφύλακας, Άγγελος θανάτου, Ο θηριοδαμαστής

Κι εκτός σειράς κυκλοφορεί το Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου 

Η μάγισσα, Camilla Lackberg 
Σειρά: Αστυνομικά
Μετάφραση από τα σουηδικά: Γρηγόρης Κονδύλης
Σελίδες: 848
Χρόνος έκδοσης: Σεπτέμβριος 2017
Εκδόσεις: Μεταίχμιο