Θα ανατέλλω

Από την Πλάκα στη Μαδρίτη, απ' τη θάλασσα στον κάμπο, απ' το σήμερα στο χτες και πάλι στο σήμερα για να ανταμώσω το αύριο...

Ένα ταξίδι αδιάκοπο με χρώματα ελπίδας ακόμα και στο ασπρόμαυρο.

Ένα σπίτι που δεν είναι δικό μου και στιγμές που είναι ολόδικές μου...κι εκείνος ο ήλιος που ανατέλλει (όπως εγώ...όπως εσείς), πάντα πρωταγωνιστής!

Day 25...home (not mine)

Day 26...fun...Plaza Mayor - Madrid from my archive (The clown had lots of fun)

Day 27...ten

Day 28...cool

Day 29...repeat

Day 30...lost (in time)

Day 31...rise

"Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I’ll rise." 

(Maya Angelou)

Ηλίανθοι (Τα μυστικά τους)

Μέσα στο κατακαλόκαιρο θα γράψω για ηλιοτρόπια, δηλαδή για ηλίανθους.

Λογικό θα μου πείτε, αφού είναι η εποχή τους.

Έλα όμως που δε θα συμβαδίσω με την εποχή, μια και θα σας πάω εκεί γύρω στο Μάρτη με Απρίλη που τους σπέρνουμε.

Κάποιοι ξεχασιάρηδες ωστόσο, σπέρνουν και το Μάη, με εντυπωσιακά αποτελέσματα!

Οπότε όλη η άνοιξη είναι κατάλληλη για σπορά!

Τους σπόρους του ηλιοτρόπιου όλοι τους γνωρίζουμε και όλοι τους έχουμε γευτεί.

Είναι δε, σούπερ υγιεινοί, όταν τρώγονται άψητοι και ανάλατοι.

Αν ψηθούν κι αλατιστούν, είναι μόνο σούπερ νόστιμοι, μια και το "υγιεινοί" πάει περίπατο!

Όπως κι αν τους προτιμήσουμε θα τους απολαύσουμε, οπότε τα λόγια είναι περιττά!

Αλλά ας πούμε δυο λόγια για τον ηλιόσπορο ως σκέτο σπόρο.

Μπορούμε να βρούμε σακουλάκια με διάφορες ποικιλίες (ακόμα και κόκκινες) σχεδόν παντού.

Και όχι, με το παντού δεν εννοώ στο περίπτερο, ή στο φούρνο της γειτονιάς.

Στα μέρη όπου συχνάζει και συναναστρέφεται άλλους σπόρους και φυτά, θα τον εντοπίσουμε σίγουρα ευκολότερα.

Αν όμως, η φουρνάρισσα τύχει κι έχει ηλιοτρόπια και μας χαρίσει κανένα λουλούδι, το κρατάμε, το θαυμάζουμε στο βάζο για όσο και μετά του παίρνουμε και τους σπόρους για να ανασκουμπωθούμε την άνοιξη να τους σπείρουμε.

Έτσι καταρρίπτουμε κι αυτό που λέω παραπάνω πως δε βρίσκουμε σπόρους στο φούρνο. Όλα είναι πιθανά σε αυτή τη ζωή.

Αν διαλέξουμε να πάρουμε τους σπόρους μόνοι μας από υπάρχοντα φυτά, τότε τους ξεραίνουμε και στη συνέχεια τους φυλάμε στο ψυγείο για να μη χαλάσουν!

Οπότε έχουμε το νου σας, γιατί τώρα είναι η εποχή που θα μαζέψουμε τους σπόρους μας.

Πολύ φοβάμαι πως η ανάρτηση γίνεται όλο και πιο επίκαιρη.

Καιρός να πάμε πίσω στην άνοιξη.

Είναι Μάρτης!

Κρύοοοοοο!!!

Παλεύει κάπου κάπου να θυμίσει άνοιξη, μα "Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης" λένε οι παλιοί και όχι άδικα!

Του δίνουμε λίγο χρόνο αν θέλουμε να αποφασίσει ποια κατεύθυνση θα πάρει, του χειμώνα, ή της άνοιξης, και ετοιμαζόμαστε κάπου στη μέση του να πιάσουμε το τσαπί, το σκαλιστήρι, ή ό, τι χρησιμοποιεί τέλος πάντων ο καθένας μας για να εκφράσει τις κηπουρικές του ανησυχίες.

Τι; 

Τι είναι το τσαπί και το σκαλιστήρι;

Πλάκα μου κάνετε ε;

Ανοίγουμε τρύπες στη γη, όχι πολύ βαθιές για να μπορέσει ο σπόρος να βγει, αλλά ούτε και πολύ ρηχές, γιατί κυκλοφορούν και φτερωτά υπέροχα πλάσματα που λατρεύουν τους σπόρους και θα τους εξαφανίσουν, αν τους πάρουν μυρωδιά, μέχρι να πούμε "έσπειρα"!

Τα μυρμήγκια επίσης είναι επικίνδυνα, μια και κλέβουν ό, τι βρουν.

Κι εκείνα τα μεγάλα μπορούν να κουβαλήσουν ακόμα και κολοκύθες, όχι μόνο κάτι μικρά σποράκια.

Ωραία!

Τους σπείραμε.

Στη συνέχεια τους σκεπάζουμε και τους ποτίζουμε.

Μετά δεν τους ξεχνάμε και τους ποτίζουμε κάθε τόσο. 

Μόλις όμως στεγνώνει λίγο το χώμα, να έρθει να το ζητήσει το νεράκι του από μόνο του, γιατί αλλιώς θα σαπίσουν.

Να το ζητήσει είπαμε, έτσι; 
Όχι να ετοιμάσει πανό και να κατέβει σε διαμαρτυρία λίγο πριν σκάσει από δίψα!

Λίγες μέρες μετά τη σπορά, θα πάρουμε την πρώτη μας χαρά, μια και θα αρχίσουν τα φυτά μας να σκάνε μύτη.

Αν μαζί με τα φυτά μας σκάσουν μύτη και ζιζάνια, τα βοτανίζουμε πάραυτα.

Βοτανίζω σημαίνει δεν αφήνω κανένα αγριόχορτο να ζήσει με το που θα ξεμυτίσει, και μπορεί να ακούγεται σκληρό, μα είναι απαραίτητο!

Αν δεν είμαστε όμως σίγουροι ποιο είναι το φυτό μας και ποιο το ζιζάνιο, καλύτερα να τα αφήσουμε λίγο, μέχρι να σιγουρευτούμε τουλάχιστον, αν δε θέλουμε το καλοκαίρι να θαυμάσουμε αγριάδες και να κλαίμε τα ηλιοτρόπια!

Εκείνα τα σκαλιστήρια και τα τσαπιά όμως πού να τα βάλαμε;

Είναι πια Απρίλης και ήρθε η ώρα να τα ξαναπιάσουμε για να σπείρουμε κι άλλους σπόρους.

Δυστυχώς όπως όλα τα εποχιακά έτσι και τα ηλιοτρόπια δε ζουν για πάντα. 

Οπότε κάνουμε κι εμείς ένα απαραίτητο μαγικό αν θέλουμε να τα απολαμβάνουμε το καλοκαίρι όσο περισσότερο γίνεται. 

Σπέρνουμε με διαφορά ενός μήνα κι άλλα φυτά.

Εννοείται πως τα μέρη που διαλέξαμε να σπείρουμε τα ηλιοτρόπια έχουν ήλιο, γιατί αλλιώς σιγά μη βγουν.

Δεν είναι μόνο που θέλουν να τα βλέπει και να τα καμαρώνει εκείνος για να πιάσουν (γύρευε και τι γλυκόλογα τους λέει), είναι που θέλουν κι αυτά να τον βλέπουν συνέχεια.

Αν λοιπόν καταλάβουν πως ο έρωτάς τους θα μείνει ανεκπλήρωτος μια ζωή, θα αυτοκτονήσουν πριν καν γεννηθούν.

Αν επιλέξουμε να τα βάλουμε σε γλάστρα, μπορεί και να τους κακοφανεί λίγο, ειδικά στις ποικιλίες εκείνες που μεγαλώνουν πολύ, αλλά με την κατάλληλη φροντίδα, θα μας γεμίσουν καλοκαιρινά χαμόγελα.

Στις γλάστρες μας που είναι μεγαλούτσικες εννοείται, ανοίγουμε τρύπες με ένα μικρό σκαλιστήρι και τοποθετούμε τους σπόρους μας. 

Σκεπάζουμε με χώμα, ποτίζουμε όταν χρειάζεται και όλα μια χαρά!

Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ!

Τα ηλιοτρόπια άλλωστε δεν είναι καθόλου απαιτητικά.

Ζητάνε μόνο νερό και ήλιο και σε αντάλλαγμα σκορπούν γύρω τους αισιοδοξία και χαρά!

Τι λέτε; Του χρόνου θα γεμίσουμε το καλοκαίρι μας ήλιους;

Σημείωση: Αν δε θέλουμε να πάθουμε αυτό, φροντίζουμε να μην μπερδέψουμε τους σπόρους μας!

7.000 λέξεις

Μόνο φωτογραφίες σήμερα.

Κι ένα καλοκαιρινό Σαββατοκύριακο που καταφθάνει γεμάτο προοπτικές!

Καλά να περάσετε!

Day 18...admire

Day 19...curly

Day 20...moment

Day 21...basic

Day 22...I wore this!

Day 23...macro

Day 24...water

Childfree...Κι όμως είναι κίνημα....

Μεγάλο, τι μεγάλο, τεράστιο θέμα θα ανοίξω σήμερα κι είναι και καλοκαίρι που ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες και φουντώνουν ευκολότερα τα αίματα.

Πόσες φορές έχετε σκεφτεί κάτι που δεν έχετε και να διαπιστώσετε πως είστε χαρούμενοι που δεν το έχετε;
Κι αν τυχόν το έχετε κάνει, γιατί προσωπικά προτιμώ να είμαι χαρούμενη με όσα έχω, παρά με όσα δεν έχω, πόσες φορές νιώσατε την ανάγκη να το διατυμπανίσετε και να πείσετε τους γύρω σας πως επειδή δεν το έχετε είστε πιο χαρούμενοι, πιο ευτυχισμένοι, πιο γε(α)μάτοι και πιο έξυπνοι από όσο θα ήσασταν αν το είχατε;
Πόση ενέργεια θα καταναλώνατε καθημερινά σε αυτό τον σκοπό;

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που δημιουργούν κοινότητες για να τονίζουν και να προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους πρώτα (αυτή την εντύπωση δίνουν) και μετά τους άλλους πως είναι ευτυχισμένοι επειδή δεν έχουν παιδιά.
Το να είναι ευτυχισμένοι είναι κατανοητό και αυτό είναι και το ζητούμενο φαντάζομαι σε τούτη τη ζωή και πολύ καλά κάνουν και είναι. Μαζί τους κι εγώ και να στηρίξω την επιλογή τους με νύχια και με δόντια.

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι για να θέλουν τα ίδια πράγματα, ούτε είναι αφύσικο να μη θέλει κάποιος παιδιά. Το πραγματάκι αρχίζει και στραβώνει από την υπερπροσπάθεια που κάνουν να τονίσουν τα προτερήματα που έχει μια τέτοια επιλογή και με χαλάει τελείως όταν βλέπω νέα άτομα από 20 έως 30 χρονών να μπαίνουν στις κοινότητες και να παίρνουν συμβουλές για στειρώσεις, από γυναίκες ειδικά που ξεπέρασαν τα 40 και που οι περισσότερες είχαν προσπαθήσει για χρόνια να γίνουν μητέρες, δεν τα κατάφεραν, έζησαν με την κατάθλιψη αγκαλιά κι έκλαιγαν κάθε φορά που αντίκριζαν μωρά (δικά τους λόγια) και στράφηκαν ξαφνικά στο άλλο άκρο κι έγιναν μαγικά ευτυχισμένες.

Ένα άτομο στα 25 του ας πούμε, συνήθως δε θέλει παιδιά. Θέλει να εστιάσει στα επαγγελματικά του και στην διασκέδασή του. 
Λογικό να μη θέλει ούτε υποχρεώσεις, ούτε παιδιά ακόμα. 
Αν όμως κάποτε αλλάξει γνώμη;
Πώς μπορούν μεγαλύτεροι (άρα και σοφότεροι, ή μήπως όχι;) να συμβουλεύουν τόσο νεαρά άτομα για κάτι τόσο αμετάκλητο όσο οι στειρώσεις;
Είναι σωστό να δίνονται τέτοιες συμβουλές από μεγαλύτερους σε μικρότερους;

Δεν κατακρίνω φυσικά την ανάγκη τους να συναναστρέφονται άτομα που έχουν τις ίδιες ανησυχίες και να μοιράζονται τους φόβους τους.
Υπάρχουν άλλωστε δεκάδες, εκατοντάδες κοινότητες, με μαμάδες και μπαμπάδες που θέλουν να μοιραστούν τους δικούς τους, ή ακόμα και να διαγωνιστούν σε ακραίες περιπτώσεις για το ποιος μεγαλώνει καλύτερα τα παιδιά του (αυτούς θα τους περιλάβω άλλη φορά).
Αλλά για στάσου. Αφού είναι σίγουροι για την επιλογή τους και είναι κι απόλυτα ευτυχισμένοι γιατί έχουν φόβους κι ανησυχίες;

Οι ίδιοι τα βάζουν με την κοινωνία που δε δέχεται αυτή τους την επιλογή.
Αυτό κι αν μου μοιάζει ακατανόητο. 
Με νοιάζει εμένα αν θα κάνει παιδί ο γείτονας, ή γιατί δεν θα κάνει τελικά;
Καθόλου, έως πεθαίνω από πλήξη και μόνο του να το σκεφτώ. Που σημαίνει πως δεν θα με απασχολήσει καθόλου το γεγονός και δε θα πάω ποτέ να τους ζητήσω το λόγο που δεν διαιώνισαν το είδος.

Α, λένε πως οι μαμάδες και οι θειάδες τους πιέζουν. Αυτό δεν είναι κοινωνία γενικά. Είναι το σόι τους μέσα!
Και πείτε μου τώρα τι θα καταλάβει η θεια από την Άνω Ραχούλα στην Ελλάδα, ή από το βαθύ Τέξας στο Αμέρικα, που ρωτάει επίμονα κάθε που βλέπει την ανιψιά της πότε θα βάλει μπρος για παιδί, αν η ανιψιά της απαντήσει περήφανα είμαι "Childfree". 
Το πολύ πολύ να της πει "Και εις ανώτερα κορτσούδιμ, αλλά πότε θα γίνω granny;"
Άρα τον καημό τον έχουν οι συγγενείς και ουχί η κοινωνία ολάκερη!

Οι εργοδότες ειδικά αν το μάθουν θα κάνουν και πάρτι!
Άσε που καθόλου χλωμό δεν το κόβω σε αγγελίες για εργασία στο μέλλον να ζητάνε μαζί με τα υπόλοιπα προσόντα απαραίτητα και πιστοποιητικό στείρωσης, μαζί με την υπεύθυνη δήλωση πως ο υποψήφιος είναι "Childfree".

Αυτό που μου κάνει όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι σε μια κοινωνία που τάχα παλεύει να καταργήσει τις ταμπέλες κάθε είδους, να ξετρυπώνουν ταμπελάκια και διαχωρισμοί από το πουθενά και να αρχειοθετούνται οι άνθρωποι σύμφωνα με το καρτελάκι που οι ίδιοι επινόησαν.
Τα πράγματα είναι πάντα πιο απλά από όσο τα κάνουμε να μοιάζουν!

Και στο φινάλε οι τυχαίες ερωτήσεις των γνωστών, ή αγνώστων, αν έχουμε παιδιά ή γιατί δεν έχουμε, είναι καθαρά κουβέντες για να γίνει η συζήτηση, ή για να κλείσει μια ώρα αρχύτερα αν δε θέλουμε να απαντήσουμε.  Σκασίλα τους μεγάλη και δέκα παπαγάλοι που λέγαμε και στα νιάτα μου. Κάτσε να δεις πως το λέτε εσείς  εκεί γιατί δε θυμάμαι πως το λέμε εμείς εδώ...α, είναι το περιβόητο chit chat.
Με τις υγείες μας! (Ε, μα!! σα φτάρνισμα δεν ήταν;)

Άνθρωποι (και) μυρμήγκια

Με το αιώνιο ερώτημα που έρχεται καπάκι με την απάντησή του: "Τι είμαστε; Τίποτα δεν είμαστε!", θέλησα να καταπιαστώ σήμερα.

Πώς μου μπήκε στο μυαλό αυτό το φιλόδοξο σχέδιο;

Μα παρακολουθώντας μυρμήγκια.

Τι πιο φυσικό, από το να παρακολουθείς μυρμήγκια;

Εδώ άλλοι παρακολουθούν, άσε μην πω και σε σοκάρω, άντε θα το πάρει το ποτάμι (όχι αυτό το ποτάμι που φαντάστηκες), τηλεόραση!!

Παρακολουθώντας μυρμήγκια λοιπόν μαθαίνεις για τους ανθρώπους.

Όχι τα νέα τους βέβαια. 

Δε θα σου πουν με ποιο τελευταίο "μοντέλο" μοντέλου κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα ο πάμπλουτος επιχειρηματίας παππούς, ή ο νεαρός νεαρότατος, αλλά επίσης πάμπλουτος ποδοσφαιριστής.

Αυτά τα δείχνει η τηλεόραση, δεν τα λένε τα μυρμήγκια!

Τα μυρμήγκια λένε πολλά άλλα κι ας μην μιλάνε καθόλου.

Μιλάνε με τις πράξεις τους.

Όλη μέρα (για τη νύχτα δεν ξέρω) δουλεύουν σαν είλωτες.

Ακόμα κι ο Αίσωπος τα έχει χρησιμοποιήσει σαν το καλό παράδειγμα, απέναντι στον τεμπέλη και καλοπερασάκια τζίτζικα.

Αλλά δουλεύουν όλα;

Άλλα δουλεύουν στα αλήθεια.

Τα βλέπεις να κουβαλάνε και να κουβαλάνε, και άλλα κάνουν πως δουλεύουν.

Αυτά δεν κουβαλάνε τίποτα.

Μερικά φορτώνονται τεράστιους σπόρους και άλλα τσιμπάνε εκεί κάτι μικρό και το περιφέρουν ξεκούραστα, μέχρι να τελειώσει η βάρδια τους.

Και πάω στοίχημα πως κάτω στη φωλιά τους, υπάρχουν κι εκείνα που δε δουλεύουν καθόλου, μα περιμένουν από τους άλλους να δουλεύουν, ενώ καταφέρνουν να δείχνουν πως είναι εκείνα που δουλεύουν περισσότερο από όλους.

Πόσες φορές έγραψα τη λέξη "δουλεύουν" δεν ξέρω, ξέρω όμως πως μια κόπωση την έπαθα και μόνο γράφοντάς τη.

Ήταν και η εβδομάδα εξοντωτική.

Κι εγώ ένα μυρμηγκάκι (καθόλου ταπεινό) που κουβαλώ σπόρους συνέχεια, αλλά το σύστημα τους τρώει ακατάπαυστα και μου χρεώνει κι άλλους.

Το ερώτημα δεν το απάντησα, άλλωστε σαν μυρμήγκι κι αυτό, κουβαλάει την απάντησή του.

Ένα είναι σίγουρο πάντως. 

Όσο κάποιοι παλεύουν για τα αυτονόητα, άλλοι εξακολουθούν να πράττουν τα ακατανόητα και να δημιουργούν τα αποτρόπαια.

(Η επικαιρότητα που πληγώνει -και που είμαι σίγουρη πως γνωρίζετε- σε μια πρόταση)

I am linking to Saturday's Critters

Δώρο το φεγγάρι

Μέρες γλυκές σαν βανίλια, φωτεινές και χρυσές σαν ήλιοι!

Καλοκαιρινές μέρες, ευχάριστα κι ανέλπιστα δροσερές που πέρασαν γρήγορα και στον απόηχό τους έμεινε το θρόισμα των πλατανιών κι ένα φεγγάρι που δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά με καλημέριζε το πρωί, όλο και μικρότερο μετά την εντυπωσιακή του πανσέληνο.

Day 9...alive (and kicking)

Day 10...sharp

Day 11...gold

Day 12...interior (Here in Greece we put "clouds" in the water(!)...this dessert is called "vanilla submarine"and it is served on a table spoon dropped into a tall glass of ice-cold water)

Day 13...look up

Day 14...old school

Day 15...torn

Day 16...listening to...their whispers

Day 17...sunshine

Με πέταλα ανοιχτά

Κι όταν ανοίγουν όλα τα πέταλα, η φλόγα μεγαλώνει.

Θαμπώνει τα μάτια.

Τα κλείνω και βλέπω φως.

Πίσω από κλειστά βλέφαρα κόκκινοι ήλιοι παίρνουν φωτιά.

Πεισματικά κρατάει τα μυστικά δικά της όμως, τούτη η φωτιά.

Με όποιο φως κι αν την ξεγελάσω, εκείνη αρνείται να τα φανερώσει.

Κοροϊδεύει ακόμα και τον ήλιο και κρύβεται στο φως του.

Και λάμπει...

Και κρύβει...

Και κρύβεται...

Εμένα οι φίλοι μου είναι - Κατερίνα Γώγου (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)

Magic de Spell & Σωκράτης Μάλαμας - Εμένα οι φίλοι μου

Ποίηση: Κατερίνα Γώγου

Μουσική: Νίκος Μαϊντάς

Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών

Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς

Κάνουν ό,τι λάχει

Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών

Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους

Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος

Επαγγελματίες επαναστάτες

Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν

Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν

αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

στις ταράτσες παλιών σπιτιών

Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη

Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια

τις ενοχές σας,

αποφάσεις συνεδρίων,

δανεικά φουστάνια,

σημάδια από κάφτρες

περίεργες ημικρανίες,

απειλητικές σιωπές

κολπίτιδες

ερωτεύονται ομοφυλόφιλους

τριχομονάδες

καθυστέρηση

Το τηλέφωνο

σπασμένα γυαλιά

Το ασθενοφόρο

Κανείς...

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Κάνουν ό,τι λάχει

Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου

γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα

γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα

γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα

στο λαιμό σας,στα χέρια σας

Οι φίλοι μου...

Ποίηση: Κατερίνα Γώγου

Μουσική: Νίκος Μαϊντάς

Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell

Άλλο ποίημα ήθελα να βάλω, αλλά η Έλλη από το FunkyMonkey  με τη δική της ανάρτησή μου το θύμισε κι έτσι η Κατερίνα θα διαβαστεί ξανά....και θα ακουστεί...

Συμμετέχω στην ιδέα της Μαρίας Νι  "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Κρατάω και μια εικόνα για το τέλος.

Το χθεσινό φεγγάρι μετέωρο στον ουρανό...

Η επανάσταση σε τίτλους!

Η Τρόικα, η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των πολυκαταστημάτων ευχαριστούν θερμά όλους εκείνους τους καταναλωτές που τις Κυριακές σηκώνονταν από τους καναπέδες, αρματώνονταν με κάρτες και πορτοφόλια κι έβγαιναν στον αγώνα για τα άγια συμφέροντα.

Οι εργαζόμενοι πάλι, και οι έχοντες κάτι μικρομάγαζα που θα κλείσουν σιγά σιγά δεν τους ευχαριστούν καθόλου, μα τι τους νοιάζει;

Ή τουλάχιστον δεν τους νοιάζει μέχρι που το δικό τους αφεντικό θα αρχίσει να τους ξεζουμίζει.

Μετά ίσως θυμηθούν πως ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα!

Με πέταλα κλειστά

Φλογερά όμορφο, 
 συστολή γεμάτο,

μοιάζει να θέλει να κρυφτεί 

από του θαυμασμού τα βλέμματα.

Ίσως όμως να κλείνει 

πονηρά το μάτι στο αύριο 

που ολάνοιχτο θα αντικρίσει !

Αγνό και πονηρό συνάμα

καίγεται στο ίδιο του το πάθος.

Κι από ντροπή κοκκινίζει!

Μια φωτογραφία τη μέρα...(1 - 8 Ιουλίου)

Άνοιξα τα κιτάπια μου να βρω άνοιξη στο κατακαλόκαιρο. Και βρήκα μια κατακόκκινη παπαρούνα να καμαρώνει κάτω από έναν ουρανό σκεπασμένο με άσπρα σύννεφα!

Με αυτή καλωσόρισα τον Ιούλιο, μα το γατάκι για κάποιο μυστήριο λόγο επέμενε να σκαρφαλώνει στην αρχή της ανάρτησης.

Το άφησα κι εγώ εκεί. Τι κι αν ήταν η φωτογραφία της έβδομης μέρας;
Μια φωτογραφία για κάθε μέρα.
 Ένα θέμα, μια εικόνα!
Αυτό είναι το Photo A Day!

Day 7...first (his first meal of the day)

Day 1...red + white (red poppy + white clouds from my archive)

Day 2...Something beginning with K...kittens

Day 3...match (It's a matchbox, but inside there is a doll...it' s just an old toy)

Day 4...stars (just one star)

Day 5...on the table (A pumpkin waiting to be Cinderella's Carriage or...a pie!)

Day 6...view

Day 8...I've never (skateboarding)