Φράουλα από...σπίτι και παγωτό από...παλιά

Όταν θυμάμαι χαίρομαι και χτες θυμήθηκα μια συνταγή για παγωτό φράουλα. Αποφάσισα να το φτιάξω, αλλά με την απόφαση έφυγε η χαρά, αφού το απαιτούμενο συστατικό έλαμψε δια της απουσίας του. 

Η φράουλα είναι πολύ περίεργο φρούτο. Κάνει καλό στην υγεία, περιέχει βιταμίνη C και χίλια μύρια καλά για τον οργανισμό, αλλά υπό προϋποθέσεις. Την εξής μία δηλαδή, να είναι βιολογικές.

Οι βιολογικές είναι τσουχτερές στην τιμή, αλλά η γνώμη μου είναι ότι καλύτερα να μη φας καθόλου, παρά να φας σκέτο δηλητήριο. Τώρα θα μου πείτε τόσα τρώμε καθημερινά αν φάμε και λίγες φράουλες παραπάνω κακό είναι; Καλό πάντως δεν είναι!

Η συζήτηση γίνεται σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, μια και φράουλες δεν βρήκα, το παγωτό δεν έγινε ποτέ κι εγώ έμεινα με την όρεξη.

Η αλήθεια είναι ότι μετά και τις "ματωμένες φράουλες"* που ήρθαν στο φως πριν λίγα χρόνια η γκλάμουρ εικόνα της φράουλας με τη σαντιγύ δίπλα μεταμορφώθηκε σε μια άσχημη, ντροπιαστική για κάθε κοινωνία εικόνα εκμετάλλευσης μεταναστών και όχι μόνο.

Αυτή η εικόνα μείωσε κατά πολύ την όρεξή μου για τη νοστιμότατη φράουλα και πια αγοράζω πολύ προσεκτικά, ή και καθόλου αν δεν είμαι σίγουρη για την προέλευσή τους.

Μάλλον ο καλύτερος τρόπος για να τις απολαύσουμε είναι να τις καλλιεργούμε μόνοι μας, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.

Τελικά οι μόνες φράουλες που βρήκα χτες ήταν αυτές στις παλιές φωτογραφίες. Χωρίς λιπάσματα και χωρίς εκμετάλλευση, μια και είναι από σπίτι. Ή πιο σωστά από τον κήπο του.  

Με αυτές θα "χορτάσω" και  καλού κακού θα θυμίσω και σε σας την παλιά συνταγή για παν ενδεχόμενο.

Παγωτό φράουλα

750 γρ. φράουλες
1 φακελάκι ζελέ φράουλα
500 γρ. κρέμα γάλακτος

Καθαρίζουμε και λιώνουμε στο μούλτι τις φράουλες.
Στη συνέχεια τις βάζουμε σε κατσαρόλα να ζεσταθούν και λιώνουμε μέσα και το ζελέ ανακατεύοντας. Αφήνουμε να κρυώσει και χτυπάμε την κρέμα γάλακτος να αφρατέψει στην οποία θα ρίξουμε στη συνέχεια τη φράουλα. Το βάζουμε στην κατάψυξη.

"Living is easy with eyes closed" τραγουδούσαν οι Beatles....έτσι απλά το αναφέρω.

* "Ματωμένες φράουλες" 

Πόλη στο φως, Ευτυχία Γιαννάκη

"Αθώα τέρατα είχαν έρθει για μια ακόμα φορά στο φως.
Μια πόλη που όσο περισσότερο τη φώτιζε, τόσο πιο τρομακτική γινόταν." 

Η πόλη έρχεται στο φως και η Τριλογία της Αθήνας που ξεκίνησε με το "Πίσω κάθισμα", και συνεχίστηκε με τις "Αλκυονίδες μέρες", ολοκληρώνεται με τον πιο δυνατό κι απρόσμενο τρόπο με την "Πόλη στο φως". 

Η Ευτυχία Γιαννάκη για μια ακόμη φορά μας παρασύρει στον γρήγορο ρυθμό μιας συνταρακτικής υπόθεσης, βρίσκοντας όμως το χώρο και το χρόνο να σταθεί στα προβλήματα και την ψυχολογία των ηρώων, αλλά και να κάνει μια βαθιά τομή στην κοινωνία που βιώνει την απόλυτη κρίση. Τα κοινωνικά θέματα αντιμετωπίζονται με την πρέπουσα σοβαρότητα, γίνονται μέρος της υπόθεσης κι εναρμονίζονται άψογα με την πλοκή του βιβλίου, δίνοντας τη δική τους βαρύτητα στην ιστορία.
Μια ιστορία που με έκανε να μην μπορώ να σταματήσω το διάβασμα μέχρι να φτάσω στην τελευταία σελίδα.
Κι όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, το τέλος, που ομολογώ δεν το περίμενα, με συγκλόνισε τόσο που το σκεφτόμουν για μέρες. Αν μπορούσα να παρομοιάσω με φυσικό φαινόμενο το βιβλίο, θα έλεγα πως είναι σαν μια ισχυρή βροχόπτωση, που όταν αρχίζει να κοπάζει, τη στιγμή που νιώθεις πια προστατευμένος, τότε  πέφτει ο κεραυνός.

Δε σκεφτόμουν όμως μόνο το τέλος. Όλο το βιβλίο είναι σα να θέτει σε λειτουργία έναν μηχανισμό που σε κάνει να σκέφτεσαι πολλά. Κι αν ο καταιγιστικός του ρυθμός δεν σου επιτρέπει την πολλή ανάλυση τη στιγμή που συμβαίνουν τα γεγονότα, αυτά είναι εκεί, έχουν μείνει στο μυαλό, επανέρχονται ένα ένα κι αναλύονται διεξοδικά όταν το βιβλίο έχει μπει πια στο ράφι. 
Κι ένα βιβλίο είναι επιτυχημένο όταν έχει καταφέρει να μπει όχι μόνο στο ράφι σου, αλλά και στο μυαλό σου. 

Για μια ακόμα φορά ο Χάρης Κόκκινος, ο ιδιόρρυθμος αστυνόμος που πρωταγωνιστεί στην τριλογία, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια φρικιαστική υπόθεση, ενώ ταυτόχρονα περνάει ίσως τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής του με τη δίκη του γιου του, τον οποίο βαραίνουν σκληρές κατηγορίες.

Ο ίδιος βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αφού δεν παύει να αναλογίζεται τις δικές του ευθύνες που αντιστοιχούν στα λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν.

Όλα ξεκινούν όταν μια έγκυος γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη στην μονοκατοικία της στο Καβούρι.

Πίσω από το έγκλημα που μοιάζει στην αρχή πως θα εξιχνιαστεί εύκολα κρύβονται πολλά σκοτεινά μυστικά.

Όσο προχωράει η υπόθεση, ο αστυνόμος και η ομάδα του έρχονται αντιμέτωποι με προσδοκίες που διαψεύστηκαν, με κυκλώματα ντόπινγκ στον αθλητισμό κι έναν κύκλο βίας που ξεκινάει από τη Σερβία το 1995 για να καταλήξει στην Αθήνα το 2014.

Άραγε μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος που δεν έχει τίποτα να χάσει;

Όταν η πόλη ολόκληρη γίνεται ένα κλειστό δωμάτιο και όλοι μοιάζουν ύποπτοι, υπάρχει κάτι που μπορεί να σε βγάλει από αυτό, η έστω να σου δώσει μια αίσθηση ανάσας; 

Και πόση αξία έχει τότε ένα μικρό νεύμα;

"Το νεύμα του γείτονα επαναλήφθηκε σαν μέρος κάποιας αόριστης τελετουργίας που στόχο της είχε να τον καθησυχάσει. Δεν ήταν μόνος του μέσα στο κλειστό δωμάτιο με τους υπόπτους. Δεν ήταν όλοι ύποπτοι. Υπήρχαν και κάποιοι με το μέρος του."

Αν διαβάσετε την "Πόλη στο φως" δεν σας υπόσχομαι ότι θα βρείτε αθώα τα τέρατα, όπως αναφέρονται και στο απόσπασμα του βιβλίου που παραθέτω στην αρχή, μια φράση παρμένη από τον Charles Beaudelaire, αλλά μπορώ να σας υποσχεθώ ότι θα απολαύσετε το βιβλίο.

Η Ευτυχία Γιαννάκη ξέρει να στήνει εξαιρετικές ιστορίες, να δημιουργεί σασπένς, αλλά και  χαρακτήρες που μπορούν να το υποστηρίξουν μέχρι το τέλος.

Και μετά το τέλος, θα έλεγα!

"Φαβορί, τελειότητα, ανασφάλεια, ανθρωποφαγία, ζούγκλα, τιμωρία, αυτός που μένει πίσω, ο ηττημένος επανήλθαν στο μυαλό του οι λέξεις...
...Οι λέξεις είναι που θα μας οδηγήσουν αυτή τη φορά σκεφτόταν. Οι λέξεις που επαναλαμβάνονται. Ήρθε στο μυαλό του ο Μπέρνχαρντ και το επαναληπτικό σχήμα στο γραπτό του που οδηγούσε τη σκέψη του όλο και σε πιο βαθιά νερά..."

Πόλη στο φως

Συγγραφέας: Ευτυχία Γιαννάκη

Εκδόσεις: Ίκαρος

Άγριο τριαντάφυλλο

Σήμερα πρόσεξα ότι οι αγριοτριανταφυλλιές δεν έχουν πια άνθη. Πότε ήταν που γέμιζαν τους θάμνους με τη λευκή τους κομψότητα ξελογιάζοντας τις μέλισσες; 

Λίγες μόλις μέρες πριν δεν ήταν που έκοψα εκείνα που έμελλαν να γίνουν τα τελευταία αυτού του καλοκαιριού;

Δεν θα 'πρεπε να συνεχίσουν να ανθίζουν μέχρι να βγει ο μήνας;

Μα όλα, σα να τρέχουν γρηγορότερα αυτό το καλοκαίρι.  Λες και βιάζεται να κλείσει τους λογαριασμούς του με την άνοιξη ο Ιούνιος για να κυλήσει, να φύγει κι αυτός, γρήγορα γρήγορα όπως ήρθε και ήσυχος ότι τα τακτοποίησε όλα.

Αδικαιολόγητη βιασύνη, απερίσκεπτη.

Διώχνει τα άνθη, σπρώχνει τις μέρες, στριμώχνει τον χρόνο.

Αγριοτριανταφυλλιά Rosa canina

Επιστημονική ονομασία: Rosa canina L.

Συνώνυμα: Rosa balsamica Besser, Rosa caesia Sm., Rosa corymbifera Borkh., Rosa dumalis Bechst., Rosa montana Chaix, Rosa stylosa Desv., Rosa subcanina (Christ) Vuk., Rosa subcollina (Christ) Vuk., Rosa × irregularis Déségl. & Guillon

Κοινές ονομασίες: Κυνόροδο, Σκυλοτριανταφυλλιά

Βιότοπος, περιγραφή:

Η αγριοτριανταφυλλιά ανήκει στην οικογένεια των Ροδανθών (Rosaceae) είναι θάμνος αυτοφυής, πολυετής, φυλλοβόλος, πολύκλαδος, αγκαθωτός που φτάνει έως και τα 3 μέτρα ύψος, οι βλαστοί είναι καλυμμένα με μικρά, αιχμηρά, αγκάθια.

Τα φύλλα της είναι μικρά, λεία, οδοντωτά πτεροειδή, με 5-7 φυλλάρια..

Τα άνθη έχουν χρώμα κυρίως ρόδινο ή λευκό, είναι πτεροειδή, 5 πέταλα και ανθίζει την άνοιξη.

Ο καρπός της είναι οβάλ κόκκινο-πορτοκαλί, με πολλούς σπόρους στο κέντρο που βρίσκονται ανάμεσα σε πολλές τριχούλες, ωριμάζει το φθινόπωρο σε δεύτερης χρονιάς βλαστούς.

Τη Rosa canina τη συναντάμε σε πλαγιές σε ξέφωτα δασών, σε ηλιόλουστες περιοχές, σε χαράδρες, σε ρυάκια, σε ποτάμια, σε πλαγιές ή ως φυσικό φράχτη ανάμεσα σε χωράφια.

Πηγή πληροφοριών:agriamanitaria

Το τελευταίο φως, Ιφιγένεια Τέκου

"Υπήρχε μαγεία πίσω από τη συγγραφή, που ξεπερνούσε κατά πολύ τα οφέλη της κάθαρσης. Κυριαρχία πάνω στα αισθήματα και στις κινήσεις χαρακτήρων, που είχαν γεννηθεί χάρη στη φαντασία της, χάρτινα πλάσματα που η πορεία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από την ίδια."

σελ. 107

Υπάρχει μαγεία και στην ανάγνωση. Μπορεί ως αναγνώστες να μην έχουμε καμιά είδους κυριαρχία πάνω στα χάρτινα πλάσματα που ανασαίνουν μόνο ανάμεσα στις σελίδες, το αντίθετο θα έλεγα, αφού οι ήρωες είναι εκείνοι που ασκούν εξουσία πάνω μας, βάζοντάς μας στον κόσμο τους, για να μας κρατήσουν κοντά τους, ή για να μας διώξουν μακριά τους. 

Η Ιφιγένεια Τέκου καταφέρνει να δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται, ώστε οι δικοί της ήρωες να μας κρατήσουν ομήρους μέσα από μια ιστορία που τα έχει όλα.

Το τελευταίο φως είναι και τρυφερό και σκληρό. 
Μιλάει για την αγάπη, αλλά και για το μίσος.
Για την εκδίκηση, αλλά και για τη συγχώρεση. 
Έχει μια θλίψη, μα δε σβήνει την ελπίδα από τον χάρτη, ενώ ένα προσεκτικά πλεγμένο μυστήριο τα σκεπάζει όλα, σαν ομίχλη που πέφτει σιγά σιγά και αλλάζει ένα γνώριμο τοπίο.
Πάνω από όλα όμως, το τελευταίο φως έχει μια βαθιά λάμψη που υπόσχεται κάθαρση.

"Στη ζωή του καθενός μπορεί να υπάρξουν μονάχα λίγες στιγμές κατά τις οποίες έρχεται σε άμεση επικοινωνία με το μέσα του, το μαλάζει και το πλάθει και τελικά του δίνει τη μορφή που θέλει"

σελ. 297

Η ιστορία ξεκινάει στη Μάνη του '70 για να καταλήξει πάλι εκεί όπου ξεκίνησε χρόνια μετά. Οι ζωές των ηρώων ακολουθούν το δρόμο τους. Τους συναντάμε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Λονδίνο και στην Κένυα, αλλά τους έχει ζυμώσει το επιβλητικό, αρχέγονο τοπίο της Μάνης.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε δυο χρόνους, στο παρόν και στο παρελθόν και η αφήγηση αλλάζει συνεχώς χρόνους αυξάνοντας έτσι το ενδιαφέρον.

Αλλάζει όμως και πρόσωπα. 

Έτσι ακολουθούμε την πορεία δυο νεαρών κοριτσιών που κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα στην ωριμότητα μέσα στην άγρια ομορφιά της Μάνης. Η Σεμέλη και η Ισμήνη γίνονται στενές φίλες με το που γνωρίζονται.

Δένονται μεταξύ τους με μεγάλη αγάπη, μα εκείνο που τις δένει περισσότερο από κάθε τι, εκείνο καταφέρνει κατά κάποιον τρόπο και να τις απομακρύνει.

Στη Σεμέλη θα χρεωθεί κι ένα τραγικό λάθος, που στην ουσία δεν της αντιστοιχεί, όμως μένει σαν σκιά να την κυνηγά.

Ακολουθούμε και τη Μαρίνα που είναι η κεντρική ηρωίδα, αφού γύρω από αυτήν περιστρέφονται όλα τα άλλα πρόσωπα, αλλά και τα γεγονότα.

Όταν διαλύεται ο γάμος της, μια ανεπάντεχη, όσο και περίεργη κληρονομιά έρχεται σαν από μηχανής Θεός για να δώσει λύση  στα αδιέξοδα που της δημιούργησε η καινούρια κατάσταση.

Με μοναδικά στοιχεία μια φωτογραφία κι ένα κλειδί η Μαρίνα και η κόρη της φτάνουν σε έναν πύργο στη Μάνη για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.

Από την πρώτη στιγμή όμως αρχίζουν να συμβαίνουν ανεξήγητα πράγματα.

Όσο περισσότερο προσπαθεί η Μαρίνα να κατανοήσει όσα γίνονται τόσο βαθύτερα μπαίνει στα μυστικά ενός παρελθόντος που αγνοούσε. Όλα δείχνουν ότι μαζί με το σπίτι κληρονόμησε και το παρελθόν.

Παρόλα αυτά θα συναντήσει ανθρώπους που θα σταθούν δίπλα της και θα τη βοηθήσουν με κάθε τρόπο.

Κάπου ανάμεσα στις σκιές κινείται η Σοφία, μια κοπέλα που γίνεται γυναίκα κάτω από το βάρος ενός αβάστακτου πόνου και μιας θλίψης που την αναγκάζουν να ακολουθήσει ένα μοναχικό, όσο και αυτοκαταστροφικό μονοπάτι.

Υπάρχουν όμως και δυο παιδιά πολύ ξεχωριστά, η κόρη της Μαρίνας, η Μάχη και ο Στέλιος, ο γιος της Νεφέλης, της νέας της γειτόνισσας, που δίνουν σε όλους μας μαθήματα ζωής!

Η Νεφέλη σε κάποιο σημείο αναφέρει ότι: "Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από τις λέξεις, όπως εμείς οι μεγάλοι. Μιλάνε με την καρδιά τους."

Και γύρω από όλους αυτούς, πολλά ακόμα πρόσωπα, συνθέτουν μια ιστορία γεμάτη ένταση, που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, και που τα νοήματά της φτάνουν ξεκάθαρα και με απόλυτη διαύγεια στον αναγνώστη, αποδεικνύοντας ότι όσο περίπλοκη κι αν μοιάζει η ζωή, η αγάπη θα βρίσκει τρόπο να επιβιώνει και η αλήθεια θα έρχεται πάντα στο φως.

Το τελευταίο φως - Ιφιγένεια Τέκου
Κατηγορία : Λογοτεχνία
Θεματική κατηγορία : Κοινωνικό
Σειρά : Ελληνική λογοτεχνία
Ημ. Έκδοσης : 19/04/2018
Σελίδες : 432
Εκδόσεις: Ψυχογιός

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 15ου παιχνιδιού

Το 15ο "Παίζοντας με τις λέξεις" υποκλίνεται και κατεβάζει σήμερα την αυλαία του.

Μπορεί τυπικά να είχαμε ήδη φτάσει σε 24 εξαίρετους προορισμούς, όσες ακριβώς ήταν οι συμμετοχές, αλλά ήρθε η ώρα να δούμε ποιους προορισμούς αγαπήσατε περισσότερο.

Ελπίζω να απολαύσατε κάθε έναν από αυτούς ξεχωριστά και ειλικρινά εύχομαι να δυσκολευτήκατε να καταλήξετε μόνο σε πέντε!

Οι λέξεις: μάχη, φωταγωγός, μάρτυρας, άβυσσος, φωνή, έδωσαν το στίγμα τους σε αυτό το παιχνίδι, αλλά ζωή του δώσαμε όλοι όσοι δημιουργήσαμε και όλοι όσοι βαθμολογήσατε. 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την αγάπη και τη στήριξη στο παιχνίδι μας, καλωσορίζω τους νέους συνταξιδιώτες μας και νιώθω την ανάγκη να πω ότι άσχετα από βαθμολογίες νικητές είμαστε όλοι, γιατί δημιουργήσαμε και θέλω να πιστεύω ότι περάσαμε και καλά, ακόμα κι αν εσείς υποχρεωθήκατε να περάσετε έναν ακόμα σκόπελο, εκείνον της βαθμολόγησης που θεωρώ το δυσκολότερο κομμάτι του παιχνιδιού!

Η δική σας βαθμολογία λοιπόν έφερε στην κορυφή μια ιστορία - κραυγή που μπορεί να έπαιξε με τη φωτιά, αλλά δεν κάηκε!

Η επικαιρότητα μπήκε στο παιχνίδι, έγινε ιστορία και πήρε την πρώτη θέση!

Πολλά συγχαρητήρια στην Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία" για τη νίκη της!

 Εγώ, η πουτάνα!

Θα μιλήσω. Κι ας μην με καταλάβεις.

Είμαι αυτή που διώκεται.. Η “άσπλαχνη” μάνα. Που γέννησε ολομόναχη, στο καμπινέ, ένα μεσημέρι, ένα βράδυ, δεν έχει σημασία, κι ύστερα, “αβασάνιστα” πέταξε το βρέφος από το φωταγωγό,  από το μπαλκόνι, δεν έχει σημασία ούτε αυτό. Στα σκουπίδια το 'στειλε..

Αυτό μετράει. Ο θάνατος! 

Δεν έχω όνομα. Είμαι μια Μαρία πες. Μια Ελένη. Δεν έχω ούτε ηλικία. Αν και συνήθως είμαι νεαρή και άμυαλη.

Είμαι κατάπτυστη. Από όλους σας. Τις μέρες που ακολούθησαν της αποκάλυψης, έζησα στιγμές Αποκάλυψης. Με είπαν πόρνη. Πουτάνα. Καριόλα!  Άξεστο, αμόρφωτο, άσχημο θηρίο, που αντί να κάνει το σταυρό του που βρέθηκε ένας χριστιανός και το πήδηξε, σκότωσε μια αθώα ψυχούλα.

Έλα, μην σοκάρεσαι με τις λέξεις. Όταν τις διάβασες στα σόσιαλ μίντια, όταν τις σκέφτηκες ίσως κι εσύ,  αλήθεια δεν κοκκίνισες;

Διάβασα κι άλλα. Στήθηκε πρόχειρα ένα λαϊκό δικαστήριο. Με καταδίκασαν δίχως ελαφρυντικό. Με καταράστηκαν να βγάλω καρκίνους, να λιώσω στην κόλαση, να με βιάσουν οι συγκρατούμενες! Να ψοφήσω, να χαθώ σε μια σκοτεινή άβυσσο!

"Αυτοκτόνα μωρή, αν έχεις τα κότσια!  Σκύλα... Δεν έχεις τύψεις; Ισόβια στο πουτανάκι! ”

Με σκοτώνουν αδυσώπητα, γιατί σκότωσα. Αυτοί μπορούν. Εγώ δεν έχω δικαιολογία καμία....

Γιατί δεν μιλούσα; Γιατί δεν το έδινα;  Πολλές οι ερωτήσεις. Πολλοί οι κατήγοροι. Σποραδικά και μια φωνή υπέρ μου. (Μπράβο τσαγανό!) 

Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει ποια ήμουν. Πώς μεγάλωσα. Τι ονειρευόμουν. Τι φοβόμουν. Κανείς δεν ρώτησε για τις μάχες που έδωσα σιωπηρά. Που δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο να μοιραστώ την αγωνία μου. Για τα σκοτάδια που πέρασα... Όλοι κατηγορούν εμένα. Τη φόνισσα! Την πουτάνα!  Κανείς δεν κατηγορεί εκείνον τον άντρα που έχυσε μέσα μου και ύστερα χάθηκε. Εκείνος δεν φταίει. Εκείνος πήδηξε, το φχαριστήθηκε και από δω πήγαν κι άλλοι! 

Το μετά το έζησα μόνη μου! 

Ναι, όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί αλλιώς...

Να έχω μεγαλώσει, όπως θα έπρεπε: Με ζεστασιά, τρυφερότητα, αγάπη. Να μην φοβάμαι να μιλήσω στους γονείς μου. Να είναι δίπλα μου συμπαραστάτες. Όχι κριτές. 

Να μην αναζητώ από τα δεκαπέντε την αγάπη σε ξένα σώματα. Να μην ξοδεύομαι σε κρεβάτια βρώμικα για να νιώσω αποδεκτή, έστω και για λίγο!

Τι να εξηγήσω και τι να καταλάβετε;

Το εύκολο είναι να με βρίσεις. Έλα κάντο για να ξεδώσεις κι εσύ. Τόσα μου έσουραν.  Μια ακόμα κατάρα τι θα αλλάξει; 

Δεν είμαι μάρτυρας,  ούτε ζητώ τον οίκτο σας. Ας τιμωρηθώ. Αν έτσι ορίζει η πολιτεία, ας πληρώσω. Ίσως κάποτε κάνω ένα παιδί και ίσως δώσω αγάπη. Και ίσως τότε να διορθώσω το κακό... 

Αλλά θα δώσω αγάπη; Πώς θα το κάνω, αφού κανείς δεν μου έμαθε; 

Φοβάμαι. 

Όχι εσάς. Όχι τον νόμο. 

Φοβάμαι πώς δεν θα καταλάβατε. Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό μου εκείνη τη δύσκολη ώρα. Κανείς δεν θα μου δώσει την παιδικότητα που μου αρνήθηκαν. Κανείς δεν ξέρει πως είναι να φοβάσαι να μιλήσεις, αν δεν το έχεις ζήσει. Πώς σαν παιδί δεν χρειάζεσαι προστάτες, αλλά ασφάλεια. Πώς δεν χρειάζεσαι πράγματα, αλλά στοργή.

Για όλους θα είμαι η άσπλαχνη μάνα. Η πουτάνα! 

Λιθοβολήστε με κι εσείς, οι αναμάρτητοι! 

Ώρα να γίνουν όμως όλες οι αποκαλύψεις και να δούμε ποιοι κρύβονται πίσω από κάθε συμμετοχή, αλλά και τι βαθμούς συγκέντρωσε η καθεμιά!

Συγχαρητήρια σε όλους!

1. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ (Pippi) 4

2. Κι ύστερα σου λένε… (Mary Pertax) 17

3. Άβυσσος το μυαλό του Κόσμου (Marina Tsardakli) 8

4. Τυπικό βράδυ Δευτέρας (georgia vasiliou) 

5. ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΗ ΑΓΩΝΙΑ (Άννα Πάρος) 16

6. Ελεύθερος σκοπευτής (Woman in Blogs) 14

7. Η συνειδητοποίηση των έντεκα (Woman in Blogs) 5

8. Η μάχη μου (ANNA Flo) 7

9. Το τελευταίο παράσημο (Maria Kanellaki) 23

10.Καλπασμός (ποιώ - ελένη) 7

11. ΕΩΣ ΠΟΤΕ; (Σμαραγδάκι Ρούλα) 20

12. Αυτή η Κυριακή. (mind's lab) 2

13. Η Λία και η Βαρύτητα (Yannis Tzitzikas) 10

14.“Εκτιμήσεις άψογα δοσμένες” (Giannis Pit) 3

15. Εγώ, η πουτάνα! (airis) 24

16. Έτος 3019 (Ελένη Φλογερά) 7

17.“ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ” (Giannis Pit) 10

18. Υπάρχουν γάιδαροι και “γάιδαροι” (Memaria) 11

19. Γροθιά στο μαχαίρι. (Ανέσπερη) 1

20. Η ιστορία μια Λέξης. (Μαρία Νικολάου) 21

21. Χωρίς αγάπη (Katerina Verigka) 6

22. Ζόρικα (airis) 4

23. Πολύ νέος για να παραδοθεί. (Βασίλειος Διακοβασίλης) 2

24. Η παρεξήγηση (Τάσος Γ. Κάβουρας) 2

Η νικήτρια θα παραλάβει ένα συμβολικό δώρο, όλοι όμως κερδίσατε την εκτίμησή μου και εικάζω την εκτίμηση όλων, και για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ θερμά!

Ως το επόμενο παιχνίδι μας να είστε όλοι καλά, να περνάτε καλά και να δημιουργείτε με όποιον τρόπο μπορείτε. 

*Αν δεν έχετε blog και θέλετε να παρουσιάσετε τις συμμετοχές σας, θα χαρώ πολύ να σας φιλοξενήσω!

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο μέιλ  almikr@gmail.com 

*Προσπάθησα να είμαι όσο πιο προσεκτική γίνεται, αλλά αν δείτε κάποιο λάθος, μη διστάσετε, πείτε το. Μαλώστε με, φωνάξτε με, αλλά πείτε το, για να διορθωθεί!