Τουρλίδα

Ο δρόμος ξετυλίγεται πάνω στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. 

Για πέντε χιλιόμετρα η γαλήνη αποκτά υπόσταση καθώς η ράθυμη λιμνοθάλασσα απλώνει τριγύρω τα νωχελικά, ρηχά νερά της, αφήνοντας τις γάιτες*, τις πελάδες* και τα ιβάρια* να βάζουν τις δικές τους τελευταίες πινελιές στον καμβά που φιλοτεχνεί αδιάλειπτα η φύση με διαφορετικά κάθε φορά χρώματα. 

Στο τέλος του δρόμου η Τουρλίδα. Η νησίδα που πήρε το όνομα ενός πουλιού και δανείστηκε τα φτερά του για να φτερουγίζει στη μνήμη όλων όσων την επισκέφτηκαν.

Έχει πληγές, αλλά έχει και κάτι ξεχωριστό. Κάτι που συνεχίζει να ζει ακόμα και μέσα στα σαπισμένα φύκια που εναποθέτει στα πόδια της η λιμνοθάλασσα και αναπνέει στον αέρα της φυγής που αφήνουν πίσω τους εξωτικά πουλιά.
Μυστήριος τόπος, γεμάτος αντιφάσεις. Διάσπαρτος με ιερά θαύματα και συνάμα αμαρτωλός.
Ένας τόπος διαφορετικός από κάθε άλλον τόπο. 

*Γάιτες: Παραδοσιακά, χαμηλά πλοιάρια με μικρό βύθισμα.

*Πελάδες: Παραδοσιακές ξύλινες καλύβες που στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και παλιότερα κατασκευάζονταν από  καλάμια και ψάθα. 

*Ιβάρια: Φραγμοί από πασσάλους στηριγμένους στον βυθό, με διχτυωτό πλέγμα για να αιχμαλωτίζονται τα ψάρια.