Σύννεφα (Day 12)

Μια σκισμή στα σύννεφα κι ο ήλιος φανερώνεται.

Μεγαλόπρεπος, θα αναγγείλει με φωτεινά χρώματα τον ερχομό του,

βάζοντας φωτιά στην ανατολή

πριν τη σβήσει στο φως μιας μουντής μέρας.

Όλος υποσχέσεις, τις αναιρεί συνεχώς

κι αφήνεται χωρίς μάχη στα σύννεφα.

Εκείνα απλώνονται παντού.

Καλύπτουν ουρανό και ζωές,

για να θυμίζουν τις μάχες που δε δόθηκαν, 

τα χρώματα που χάθηκαν.

Θαυμάζεις για άλλη μια φορά 

την αντάρα που πλησιάζει

για να σε τιμωρήσει με καταιγίδες.

Λες και δεν μπορείς να της αντισταθείς.

Λες και την περίμενες από πάντα.

Ο ήλιος ξεχνιέται όσο προχωράει η μέρα.

Γίνεται αδιάφορος, μακρινός.

Τον νοσταλγείς όταν έχει πια γείρει σε μιαν αόρατη δύση.

Το σκοτάδι στον θυμίζει.

Ο ήχος της βροχής που ξεσπά νανουρίζει τις συνειδήσεις.

Όλα αποκοιμιούνται. 

 Η ελπίδα ακόμα μια φορά ξενυχτά,

 να προλάβει το χάραμα.

Να κρεμαστεί λαχταρά στο πρώτο φως.