Άνοιξε το παράθυρο...

"Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία" λέει ο ποιητής, μα έχει και τις επιφυλάξεις του...

"Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία"
(Καβάφης)

Στέκομαι και κοιτώ απ' έξω τα παράθυρα. 
Αδύνατον να μην έρθουν οι στίχοι στο μυαλό.

Δε βρίσκομαι στις σκοτεινές κάμαρες για να ελπίζω ή να φοβάμαι όσα θα φέρει το φως. 

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2014/02/life-images-4.html#ixzz40vv7ApEJ

Δε βρίσκομαι πίσω από μανταλωμένα παράθυρα να φοβάμαι τον ήλιο!

Στέκομαι εμπρός τους και το μυαλό φτερουγίζει στις κάμαρες που κρύβουν ακόμα...

 ...ή σε εκείνες που φανερώθηκαν...

Συνήθισες τα σκοτάδια.

Πίσω από γρίλιες,

μοναχός,φυγάς της ζωής,

τα μαύρα ντύθηκες..

Κάποτε, λευκά φορούσες.

Τότε συνήθιζες να ανοίγεις

τα παντζούρια σου στο φως.

Κι όμως η συμμετοχή μου στα ολιγόλεκτα, στις "25 λέξεις", με αφετηρία την παραπάνω φωτογραφία που μας έδωσε η Μαρία Νι (Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία) στο blog "Το Κείμενο", κλείστηκε πίσω από τις γρίλιες, στο πιο σκοτεινό δωμάτιο που μπόρεσα να φανταστώ.

Ένα δωμάτιο τελείως μεταφορικό που θα μπορούσε να είναι και πραγματικό.

Ένα θλιβερό δωμάτιο!

Ένα δωμάτιο που θες να αλλάξεις. Να ανοίξεις τα παντζούρια του, να γεμίσει φως! 

Να ανεμίσει η λευκή δαντελωτή κουρτίνα του στο απαλό αεράκι.

Ένα δωμάτιο χωρίς σκιές!

Κι εκεί στο περβάζι ονειρεύεσαι ένα βασιλικό που θα στέλνει κύματα κύματα την ευωδιά του στην ψυχή!