Τετράδια ονείρων, Ζυράννα Ζατέλη

"Τα Τετράδια ονείρων είναι ένα παράξενο και απρόσμενο βιβλίο, όπου η Ζυράννα Ζατέλη αποκαλύπτει τις θρυαλλίδες της γραφής της, τις μύχιες εικόνες που δημιούργησαν το μαγικό της σύμπαν· ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των ονείρων της -πρωταρχική ύλη της πεζογραφίας της-, με τα αινίγματα του υποσυνείδητου που η ίδια επέλεξε να καταγράψει ανασύροντάς τα από το χάος της ενύπνιας ζωής"

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Άργησα να την αφήσω να με πάρει στον κόσμο της, μα όταν το έκανα εκείνη με έβαλε μέχρι και στα όνειρά της.
Τετράδια ονείρων λέγεται το νέο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη και τη νύχτα που γύρισα την τελευταία του σελίδα, βγαίνοντας από τα δικά της όνειρα για να συναντήσω τα δικά μου, κατέληξα να περιφέρομαι στις παρυφές τους, αναζητώντας μεταξύ άλλων, τους ήρωες της μυθοπλασίας της, όπως τους (ανα)γνώρισα μέσα από την ενύπνια ζωή της δημιουργού τους, κυνηγώντας ταυτόχρονα τα ξέφτια των δικών μου ονείρων, μόνο και μόνο για να μου μείνει στο τέλος ο απόηχος μιας εξωπραγματικής, σαγηνευτικής μελωδίας που συνέθεσαν τα πλεγμένα όνειρα.
Έτσι την έβαλα κι εγώ στα όνειρά μου, και μπορεί να μην ξυπνούσα για να κρατήσω σημειώσεις μέσα στο σκοτάδι, όπως έκανε εκείνη με τα δικά της, αλλά ξυπνούσα συνεχώς για να τα βάλω λες στην πραγματικότητά μου. Εκεί στο σκοτάδι, με τα μάτια ανοιχτά και τη συνείδηση ξύπνια να προσπαθεί να επισκιάσει το υποσυνείδητο, αφιέρωνα λίγο χρόνο να πιάσω το νήμα της παράξενης πλοκής τους χωρίς να επιχειρώ αναλύσεις. Επικεντρωνόμουν όσο μπορούσα στα πρόσωπα. Άλλα οικεία δικά μου, άλλα ηρώων γνώριμα ήδη από αναγνώσεις κι άλλα άγνωστα που μου είχαν συστηθεί μέσα από άλλα όνειρα, τα δικά της, για να τα θυμάμαι το πρωί.
Φυσικά και δεν τα θυμόμουν όλα τα πρωί, αλλά θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που μου άφησαν και ίσως αυτό να είναι το σημαντικό.

Μια αίσθηση που έμοιαζε πολύ με εκείνη που μου είχε αφήσει το ίδιο το βιβλίο και που ήταν τόσο μυστηριακή, όσο και οικεία, τόσο παράξενη όσο και φυσιολογική. Γιατί στα όνειρα τελικά ίσως να αναγνωρίζουμε καλύτερα τα κοινά που έχουμε με τους άλλους, ή να καταφέρνουμε να εντοπίζουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια τις όποιες διαφορές μας.

Ίσως πάλι, να διαβάζουμε και τον εαυτό μας μέσα από αυτά, όπως επισημαίνει η ίδια η συγγραφέας στον πρόλογο, θεωρώντας μάλιστα τα όνειρα παράλληλο βίο, μια καλλιέργεια της ψυχής και της αντίληψης.


"...Με τα χρόνια μαθαίνω να "διαβάζω" τον εαυτό μου μέσα σ' αυτά, τι γράφει εκεί που δεν φαίνομαι, με την προϋπόθεση ασφαλώς ότι υπάρχουν και σημεία "αδιάβαστα", αδιάβατα και ανερεύνητα - από που ξεκινούν και τι γυρεύουν και τι θέλουν να μου πουν, μόνο τα πουλιά το ξέρουν..."

Μόνο τα πουλιά ξέρουν λοιπόν. Εμείς μόνο την αίσθηση θα αρπάζουμε στον αέρα θα την κρατάμε για όσο τολμάμε ή για όσο μας επιτρέπεται, και ανάλογα θα "φωτιζόμαστε", ή θα "αλαφιαζόμαστε"μ όπως η συγγραφέας, που δε γράφει ωστόσο ό, τι της λεν τα όνειρα. 

Πόσοι από μας όμως θα κατορθώσουμε ποτέ να πλάσουμε κόσμους που τα πρωταρχικά τους υλικά θα τα δίνουν τα όνειρα;

Ο κόσμος των ονείρων είναι γοητευτικός και μυστήριος, και όσο αγωνία μπορούν να σου προκαλέσουν δυο φάλαινες που παλεύουν με τα άγρια κύματα, άλλη τόση ανακούφιση παίρνεις σαν τις βλέπεις να σπαθίζουν τα νερά και να γλιστρούν τελικά στο πέλαγος, αντί να βγαίνουν στη στεριά.

Κι αν κάνω αυτή τη μικρή αναφορά στο πρώτο όνειρο του βιβλίου, είναι γιατί με αυτό άρχισε η καταγραφή τους, σε ξεχωριστά πια τετράδια, αφού η συγγραφέας τα κατέγραφε πάντα έτσι κι αλλιώς, κι από αυτά τα ξεχωριστά τετράδια δημιουργήθηκε αυτό το τόσο ξεχωριστό βιβλίο.

Ένα βιβλίο που είναι κόσμημα αισθητικής και τόσο προσεγμένο που αμέσως δημιουργεί την εντύπωση πως μέσα του κρύβει ολόκληρους κόσμους.

Κι αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι άραγε ολόκληροι κόσμοι τα όνειρα;

Θα μείνω όμως ακόμα λίγο στο "περιτύλιγμα" αυτών των κόσμων για να κάνω ειδική μνεία στην εξαιρετική φωτογραφία του Τάσου Βρεττού στο οπισθόφυλλο που κατάφερε να αποθανατίσει όχι μόνο την εικόνα της συγγραφέως και της γάτας της, αλλά την αύρα της. Μια αύρα που μου υπόσχεται ταξίδια ψυχής μέσα από σελίδες που ανοίγουν ορίζοντες, που μου γεννά προσμονή για όσα δικά της  θα αξιωθώ ακόμα να κάνω δικά μου, ή έστω να το προσπαθήσω.  

Μια εικόνα που με μάγεψε κυριολεκτικά κι έμεινα να την κοιτώ με θαυμασμό, πριν αρχίσω να μετρώ τις γάτες στο εξώφυλλο διάσπαρτες εδώ κι εκεί πάνω σε χειρόγραφο της ίδιας. Έξι μαύρες και μια μωβ, αφού το μωβ κυριαρχεί και στο βιβλίο που είναι τυπωμένο σε οικολογικό χαρτί!

Τα "Τετράδια Ονείρων" κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Νιώθω πως το συγκεκριμένο κομμάτι, αφού κατόρθωσε να γίνει (και) κομμάτι ονείρου ταιριάζει απόλυτα εδώ!