Μια ζωή άνω κάτω (Wally Lamb)

"Ο κόσμος χαραμίζει την ευτυχία του, αυτό είναι που με θλίβει. Όλοι φοβούνται τόσο πολύ να είναι ευτυχισμένοι...

Θα σου χαρίσω αυτό που έμαθα απ' όλα αυτά. Δέξου ό, τι σου προσφέρουν οι άνθρωποι."

Μένει να δούμε αν η Ντολόρες θα ακολουθήσει τη συμβουλή του παλιού της δασκάλου και καλού της φίλου. 

Λόγια που επιβεβαιώνονται συνέχεια από την αρχή ακόμα του βιβλίου.

Οι άνθρωποι πραγματικά φοβούνται την ευτυχία. 

Δεν καταφέρνουν πολλές φορές να την αναγνωρίσουν καν και αναλώνονται χαλώντας τις ζωές τους και ακόμα χειρότερα τις ζωές άλλων αναζητώντας υποκατάστατά της.

Όπως έκανε ο πατέρας της Ντολόρες που με τη φυγή του σημαδεύει ανεπανόρθωτα την κόρη του.

Μια κόρη που βγάζει συχνά τα πράγματα από το συρτάρι, στο νεανικό δωμάτιο της μαμάς της στο πατρικό της, για να διαβάσει αυτό που έγραψε κάποτε ο πατέρας της εκεί.

Για να σιγουρευτεί πως αυτός ο ξένος που πέρασε από τη ζωή της μητέρας της, την είχε αγαπήσει.

Για να σιγουρευτεί πως και η ίδια λούστηκε κάποτε σε αυτή την αγάπη.

Άνοιξα το βιβλίο και ήταν σαν να άνοιξα την πόρτα στον εφιάλτη κάθε παιδιού.

Ένας πατέρας απών, μια μάνα με ψυχολογικά προβλήματα εξαιτίας του κι ένα παιδί μπερδεμένο που μεγαλώνοντας βρίσκει παρηγοριά στο φαγητό.

Κι έτσι "τρώγοντας" τον πόνο του, εγκλωβίζεται για χρόνια σε ένα σώμα ξένο και κρύβεται πίσω του.

Μια πορεία προς την εφηβεία, γεμάτη απόρριψη, θυμό, πόνο, ακόμα και βία.

Ένας αδερφός, που δεν γεννήθηκε ποτέ κι ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι κόρη, θυσιασμένο με απελπισία στον έρωτα ενός άντρα που δεν άξιζε, είναι μερικά από τα σημάδια που κουβαλάει η Ντολόρες.

Μια μάνα που παλεύει όσο μπορεί, μια και είναι και η ίδια χαμένη σχεδόν στις αναζητήσεις, αλλά και στην ματαιότητα των προσπάθειών της να καταφέρει να προσφέρει κάτι καλύτερο στην κόρη της και μια γιαγιά κλεισμένη στα δικά της στερεότυπα να πενθεί εκεί όσα η ίδια έχασε, χωρίς να υποψιάζεται ακόμα πως θα χάσει κι άλλα.

Τρεις γενιές γυναικών που αναγκάζονται να συγκατοικήσουν και να ζήσουν τις απώλειές τους μαζί, αλλά τόσο χώρια ταυτόχρονα.

Και αναρωτιέσαι πόσο κρίμα είναι να ενώνει ο θάνατος ζωές που η ζωή τραβολογάει αδιάκοπα εδώ κι εκεί.

Ζωές που βολοδέρνουν βιώνοντας τους δικούς τους φόβους η καθεμιά ξεχωριστά. 

Κι όταν η τηλεόραση ανοίγει, τοίχοι υψώνονται.

Τα σήριαλ γίνονται μαξιλάρια που ακουμπούν πάνω τους τα βάσανά τους, αποφεύγοντάς τα, κοιμίζοντάς τα, ξεγελώντας τα.

Ανάλογα τα προγράμματα σημαδεύονται λες και οι ζωές, γιατί ακόμα κι ένα βήμα στο φεγγάρι, έχει άλλη αξία για κάθε άνθρωπο, ανάλογα το τι περνάει εκείνο το διάστημα.

Ένας περίπατος στη φεγγαρόσκονη, μπορεί να συνδεθεί με την απελπισία πολύ εύκολα.

Το βιβλίο το διάβασα πολύ γρήγορα. 

Ήθελα να περάσει η παιδική ηλικία και μετά η εφηβεία.

Ήθελα να μεγαλώσει η Ντολόρες και να δω επιτέλους να της συμβαίνει κάτι καλό.

Ο Wally Lamb γράφει σε πρώτο πρόσωπο για μια κοπέλα, για μυστικά, αλήθειες και ψέμματα, για φιλίες κι έρωτες που έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις για να ανατρέψουν τα γεγονότα, αλλά και να δείξουν πως τίποτα στη ζωή δεν είναι αυτό που συνήθως φαίνεται.
Για την απελπισία, αλλά και την ελπίδα.

Κι όλα αυτά με μουσική και τηλεοπτικές εικόνες μιας άλλης εποχής που δίνουν το ρυθμό στα συναισθήματα...που κρατάνε την ισορροπία στη θλίψη.

Ίσως η μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να βιώσει ένα παιδί να είναι εκείνη της αθωότητας!