Ζουζουνίσματα! (Life Images #2)

 Παρακαλώ όπως εισέρχεστε προσεκτικά γιατί η σημερινή ανάρτηση τσιμπάει.

Όχι η ανάρτηση ακριβώς, οι μέλισσες τσιμπάνε, αλλά μόνο αν νιώσουν ότι απειλούνται.

Βλέπετε, αν αποχωριστούν το κεντρί τους, χαιρετάνε τα εγκόσμια και η ζωή είναι γλυκιά σαν μέλι, για να θέλουν να την απαρνηθούν.

Τώρα θα μου πείτε και με το δίκιο σας, πως και πάλι προσοχή θέλει, γιατί μπορεί κάποια να πάρει λάθος σήμα και να αποφασίσει να γίνει θυσία.

Όλα σχετικά είναι!

Μέλισσα δεν με έχει τσιμπήσει ποτέ από όσο θυμάμαι, κι όταν θυμάμαι χαίρομαι.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε όμως με τσίμπησε ένα σερσέγκι όπως τα λέμε εμείς εδώ, δεν ξέρω πως τα λέτε εσείς εκεί, αλλά φανταστείτε ένα τεράστιο πράγμα, έντονο μαυροκίτρινο σαν αεκτζή επιθετικό με φονικό σουτ, δηλαδή δηλητήριο.

Εντάξει τη σκαπούλαρα, ίσως επειδή δεν είμαι αλλεργική κι ευχαριστώ το σερσέγκι που μου έκανε το τεστ δωρεάν.

Το δάχτυλο όμως πρήστηκε τόσο πολύ και πονούσε παντού, ώστε να μην μπορεί να καταλάβει κανείς μας, ούτε καν η αφεντιά μου, που ακριβώς με τσίμπησε.

Κλάφτηκα λίγο, μου έβαλαν αμμωνία κι έμεινα την υπόλοιπη μέρα στη θάλασσα (γιατί εκεί με βρήκε το κακό) με ένα δάχτυλο σηκωμένο σαν να ήμουν στο σχολείο κι ήθελα να πω μάθημα.

Εδώ θέλω να ευχαριστήσω την καλή μου τύχη, αλλά και το σερσέγκι προσωπικά (πάλι), που προτίμησε το συγκεκριμένο δάχτυλο και όχι κανένα άλλο, πιο πονηρό, γιατί θα περνούσα διαφορετικά μηνύματα στους ανύποπτους περαστικούς και ίσως ανταπέδιδαν τη χειρονομία με άλλες χειρονομίες πιο επώδυνες κι από το ίδιο το τσίμπημα.

Λέω να σταματήσω όμως με τα τσιμπήματα και να σας αφήσω να απολαύσετε τα ζουζουνίσματα των ειρηνικών αυτών μελισσών που μαζεύουν το νέκταρ από τα κατακίτρινα λουλούδια.

Και κάπως έτσι, ένα καινούριο Life Images ξεκινά…ευχαριστώ πολύ όσους πήραν μέρος στο προηγούμενο με τις δικές τους όμορφες εικόνες ζωής και ανυπομονώ να δω κι άλλες!