17ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 5)

Περνώντας τον σκόπελο που δημιούργησαν οι λέξεις: αποκατάσταση, δέσμη, κόμπος, εκπομπή, γλώσσα,το 17ο "Παίζοντας με τις λέξεις" είναι επιτέλους εδώ με 23 υπέροχες συμμετοχές που τα έχουν όλα! 

Χιούμορ, συγκίνηση, επικαιρότητα, φιλοσοφικές αναζητήσεις, αλλά και μυστήριο εναλλάσσονται και οι συμμετοχές, που η σειρά παρουσίασής τους βγήκε μετά από κλήρωση, πότε με έμμετρο και πότε με πεζό λόγο περιμένουν να τις απολαύσετε!

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας που δίνετε αξία στο παιχνίδι μας και να θυμίσω ότι δε χρειάζεται να διστάσετε να με μαλώσετε αν δείτε κάποιο λάθος.

Αν το λάθος αφορά συμμετοχή είναι καλύτερα να τα πούμε ιδιαίτερα στο almikr@gmail.com

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 30 Νοεμβρίου. 

Το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε την ανάγνωση, αλλά και να δυσκολευτείτε με τη βαθμολογία!

1. Και το όνομα αυτού…..

Βρε Πραξιθέα σύνελθε και μην με πιλατεύεις

Το θέμα δεν μας αφορά τι ψάχνεις και γυρεύεις….;

Εκεί που δεν σε σπέρνουνε τι θέλεις και φυτρώνεις

Κακούς μπελάδες προκαλείς και βάρη μας φορτώνεις.

Τράβα κοιμήσου κι άσε με να δω την εκπομπή μου

Κόμπος γίναν τα νεύρα μου, χάθηκ΄η υπομονή μου.

Μ΄ έπρηξες χρόνια ολόκληρα και νύχτα και ημέρα

με την αποκατάσταση που θα ΄χει η θυγατέρα,

Κι όταν αυτό συνέβηκε κι είπα θα ξανασάνω

άλλος νταλκάς προέκυψε, στο όνομα επάνω,

του εγγονού και πράγματι μ΄έχει προβληματίσει

γιατί το θέμα απαιτεί να του δοθεί μια λύση.

Κουμπάροι και συμπέθεροι έχουνε μπει στη μέση,

κι ονόματα προτείνουνε σ΄όποιον ότι αρέσει….

Άλλος θέλει τον πάππο του και άλλος τον πατέρα

τον Άγιο Φλώρο απαιτεί, να βγάλει η συμπεθέρα,

μα ο κουμπάρος σφαλιστά, κρατάει τα χαρτιά του,

και ο γαμπρός μας την καρδιά κάνει στα γονικά του….

Τι δέσμη μέτρων πρότεινες, στην κόρη μας γυναίκα,

και το ζευγάρι έκανες από χωρία…….δέκα ;;;

Για ηθική υποχρέωση πήρε κάτι τ΄αυτί σου,

και άναψες και κόρωσες, δεν το χωράει η ψυχή σου,

να έχουν τέτοια απαίτηση οι δύο συμπεθέροι,

των προπαππούδων τ΄όνομα  το εγγόνι μας να φέρει,

Λουκάς και Νίκος δηλαδή, μία χαρά ταιριάζουν,

και στο σχολειό ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ όλοι να τον φωνάζουν !

Η σκέψη αυτή με τάραξε, το ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ είναι θέμα,

στην κάκιστη επιλογή, πρέπει να μπεί ένα τέρμα.

Αχ Πραξιθέα στα λόγια σου, έρχομαι κι ας μην θέλω

στους συμπεθέρους μήνυμα, άμεσα αποστέλλω…..

κι άμεση κοινοποίηση κάνω και στον κουμπάρο

ώστε η ενημέρωση να γίνει μ΄ένα σμπάρο !!!

Αγαπητοί μου το παιδί, τ΄όνομα που θα φέρει

σκεφθείτε το πολύ καλά , για να μην υποφέρει

θα είμαστε υπαίτιοι κι ένοχοι ταυτοχρόνως,

σε μια πράξη διηνεκή που δεν θα σβήσει ο χρόνος,

ας γίνει αρίστη επιλογή, μεταξύ ονομάτων

που θα τιμήσει το παιδί, μετ΄άλλων χαρισμάτων,

να δώσουμε οι παππούδες του, εν πρώτοις την ευχή μας

και όνομα ελληνικό, απ' την παράδοσή μας,

απ΄την σπουδαία γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας,

προίκα, καμάρι και τιμή στον πρώτο εγγονό μας !!!

ΑΓΗΝΩΡ ονομάστηκε εν τέλει το παιδάκι

κι η μάνα του ζορίστηκε να πιει τέτοιο φαρμάκι,

όσο για τους συμπέθερους, δεν έχουν καταφέρει

απ' τον κουμπάρο να δεχτούν, ετούτο το χουνέρι…

Άσε βρε Πραξιθέα μου κι εσύ τον κωπετό,

γιατί ματαίως αναζητάς,  υποκοριστικό…….

εγώ είμαι πανευτυχής κι έτσι θα παραμείνω,

για τον μικρό Αγήνορα, τέλειος παππούς θα γίνω ,

και κάνε τα κουμάντα σου εγκαίρως Πραξιθέα

γιατί περνάει ο καιρός, και χάνεις τα ωραία !!!

2. “Ραίημοντ και Ναντίν”

Λονδίνο 1893

Οι μπορντό βελούδινες κουρτίνες έστεκαν ανοιχτές στον νυχτερινό ουρανό. Ο πίνακας με την βαρύτιμη κορνίζα και τα έπιπλα έντυναν το χώρο.

Ο κόμπος την έπνιγε. Φωτιά ηδονής θέριευε στο κορμί της. Καμία σκέψη αναστολής μπροστά στην αγκαλιά του.

Ο Γκάμπριελ. Απόψε την συνάντησε στη γκαλερί και η νύχτα τους βρήκε να παλεύουν με τον πόθο τους.

Η Ναντίν. Εκτυφλωτική και λάγνα!

Το στόμα του ταξίδεψε από τα πόδια στο στήθος της. Υγρό ερωτικό μονοπάτι. Η Δέσμη του φωτός των κεριών αποκάλυψε μια πράσινη νεράιδα τατουάζ στην ωμοπλάτη της. Γεύτηκε με τη γλώσσα της την φλόγα των χειλιών του. Στο λαιμό της τα σημάδια του πάθους του. Και έναν βίαιο οργασμό σαν εκπομπή ζωής.

“Ναντίν”, ψιθύρισε ξεψυχισμένα.

Το κόκκινο φόρεμά της φάνταξε ,παράξενο στοιχειό στην ερημιά του δρόμου. Η Βαριά ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, μαζί κι αυτά που έγραψαν οι ώρες στο κορμί της. Η Άμαξα που την πήρε την φυγάδευσε στη λήθη.

Στεκόταν μπροστά στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη. Ο Ρέημοντ. Καθηγητής ψυχολογίας με τίτλους τιμής ανάγλυφο καμβά στους τοίχους του γραφείου. Μάτια θολά και βηματισμός ασταθής.

“Κύριε, το αψέντι σας πειράζει! Πίνετε πολύ!” ήχησε ήρεμα η φωνή του μπάτλερ .

“Ο κρυφός μου κόσμος Έντουαρντ”

“Με παράξενο προορισμό όμως Κύριε...”

“Και άγνωστη αποκατάσταση!”

“Άκουσα άμαξα έξω, μια Κυρία κατέβηκε, πήγα να ανοίξω αλλά δεν ήταν κανείς, ήρθα να σας ειδοποιήσω αλλά δεν σας βρήκα”

“Δεν ήρθε κανείς Έντουαρντ!”

“Σας συμβαίνει κάτι απόψε Κύριε ;”

Χαμογέλασε παράξενα, λίγο απόμακρα.

“Τίποτα που να αλλάζει τη ρουτίνα της νύχτας”

“Κύριε επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Έχετε ανάγκη από μια γυναίκα, σας λείπει η ζωή”

Ο Ραίημοντ χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Ο Μπάτλερ έφυγε διακριτικά.

Ένα ακόμα αψέντι έβαλε στα σωθικά του την ομίχλη του δρόμου. Ο χώρος στο βαρύ σαλόνι με τις πολυθρόνες και τα φανάρια άρχισε να χάνει την σταθερότητά του. Μύρισε το άρωμά της. Ένιωσε την παρουσία της.

“Ναντίν !” ψιθύρισε εκστασιασμένος.

“Γύρισα Ραίημοντ”

“Λατρεμένε μου δαίμονα”

“Γέννημα της ανάγκης σου αγαπημένε”

Την έβλεπε διάφανη εκεί αντίκριστά του. Ώριμη και ποθητή.

“Η Εικόνα των πόθων μου...” της είπε.

“Η φαντασίωσή σου..” απάντησε εκείνη και τον πλησίασε.

“Είσαι εγώ στα μάτια μου Ναντίν”

“Είμαι εσύ στα δικά μου”

Τα φανάρια του γκαζιού λαμπύριζαν παράξενα στα μάτια τους. Η Ομίχλη του Λονδίνου, τα κεριά. Τα μάτια του λάγνα χάιδεψαν τη γυμνή της σάρκα. Ένιωθε “κάτι” να βγαίνει από μέσα του. Ένα άλλο πλάσμα, με τη δική του ύπαρξη.

Θες η λάμψη από το αψέντι, το άρωμα του ξύλου και των βιβλίων, η φωτιά των σωμάτων. Στον ερχομό του βάθους της νύχτας έσμιξαν σε μια αμάχη της υγρής σάρκας.

Και ω ναι τότε, καθώς τα γυμνά σώματα σμιλεύονταν στο χορό τους, ή πράσινη νεράιδα κι οι αμυχές του έρωτα φάνηκαν ολόιδιες με εκείνης, στο λαιμό του.

Οι λέξεις τους ακούστηκαν λες βγήκαν μ’ ένα στόμα:

“Ραίημοντ σε θέλω..!”

“Ναντίν σε ποθώ…!”

Ο Έντουαρντ απρόσμενα χτύπησε την πόρτα. Μια πανέμορφη γυναίκα στάθηκε μπροστά του. Ο Ραίημοντ πουθενά! Μόνο στα μάτια της ολόιδια εκείνου τον θωρούσαν.

3. Τι είμαι;

Τελευταία αναρωτιέμαι πολύ γι αυτό. 
Ξέρω τι θα πεις,  ένα 12χρονο παιδί που δουλεύει για να συμπληρώσει το φαγητό της οικογένειας.
Αλλά είμαι άνθρωπος;
Ο επιστάτης στο εργοστάσιο  που δουλεύω είπε ότι εκείνοι οι άλλοι, με τα πλούσια σπίτια, από εκεί που  περνώ όταν πάω στη δουλειά, λάμπουν σαν αστέρια. ''Αυτοί είναι οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι'' ! 
''Εγώ τι είμαι; ρώτησα. '' Τα ίδια αστέρια δεν κοιτάζουμε''; 
''Είσαι ένα τίποτα με μεγάλη γλώσσα'' μου απάντησε 
Κι όμως αυτό το τίποτα αναρωτιέται...
Δεν είμαι ολοκληρωμένος άνθρωπος γιατί  τα τρύπια μου παπούτσια  αφήνουν τις πέτρες να μου ματώνουν τα πέλματα;
Μήπως επειδή  τρώω κατάχαμα από ένα πιάτο μαζί με τα 6 αδέλφια μου, ή  επειδή φοράω κουρέλια χιλιοφορεμένα; Ή επειδή συνεχώς πεινάω και ονειρεύομαι να ξυπνήσω μια μέρα και να είμαι χορτάτος;
Φταίω εγώ γι αυτό; 
Η καρδιά μου δεν χτυπάει το ίδιο όπως εκείνων των παιδιών με τα καθαρά και καινούργια ρούχα,  με τα παιχνίδια που μήτε τα 'χα ονειρευτεί ποτέ; 
Δεν ζούμε στην ίδια χώρα; Γιατί εκείνοι είναι άνθρωποι; 
Επειδή τα παιδιά τους πηγαίνουν σχολείο, ενώ  εγώ σταμάτησα  γιατί , βλέπεις, στη ζυγαριά το φαγητό βαραίνει πιο πολύ από το σχολείο;
''Εσύ είσαι για να τους ξεσκονίζεις τα παπούτσια'' μου είπε ο επιστάτης.  
''Εσένα μπορούν να σε αγοράσουν με μια δέσμη χρημάτων όσο το βδομαδιάτικό σου!
Να τι είμαι λοιπόν!
Ένας μισός άνθρωπος  που  ξαπλωμένος κατάχαμα  στο χράμι το χιλιομπαλωμένο, μπορώ να δω τ'αστέρια μέσα από την τρύπα της καλύβας μας.
Θυμάμαι  πόσο είχα σαστίσει βλέποντας  για πρώτη φορά, εκείνους  που ζούσαν τόσο διαφορετικά από εμάς. Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος και έμεινα ακίνητος, ενώ μου φώναζαν να φύγω από το δρόμο τους... ''μας βρωμίζεις'' μου έλεγαν.
Να σου πω ότι έκλαψα; Ναι, έφυγα τρέχοντας  κλαίγοντας με λυγμούς.  Και άργησα στη δουλειά. Τα άλλα παιδιά έτρεξαν  να μάθουν τι συνέβη. Άφησαν τα πόστα τους και η αποκατάσταση της τάξης ήλθε με την τιμωρία μου. Ξύλο με το βούρδουλα. Δεν χαλάλισα ούτε ένα δάκρυ!
 Σε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο του επιστάτη, άκουσα να λένε  ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, είμαστε ίδιοι.
Τι ψέματα που έλεγαν!
Υπάρχουν οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι
Υπάρχουν και οι μισοί άνθρωποι
Το ζω, το βλέπω, εκείνοι είναι τ'αφεντικά μου κι εγώ τους βρωμίζω. 
Κι όμως ονειρεύομαι  να ζούσα- λέει -σε εκείνη τη γειτονιά. Ονειρεύομαι  να γίνω κάποια στιγμή ένας τέτοιος άνθρωπος
 Συζητώ με τ'αστέρια το βράδυ πριν κοιμηθώ και τους ζητώ λίγη λάμψη να μου στείλουν, γιατί κουράστηκα να είμαι μισός άνθρωπος!

4."Το μοντέλο"

-Αποκατάσταση; Αμάν βρε μάνα πόσες φορές θα το πω να το καταλάβεις;
Δεν θέλω να αποκατασταθώ λέμε.
Το ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Έβαλε τις φωνές για άλλη μια φορά η Ντίνα στην μάνα της.
-Γιατί βρε αγάπη μου κακό σου λέω; Να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια, να δω και εγώ εγγονάκια!
-Ααα έτσι πες μας κυρά Ασπασία, ότι για τον εαυτό σου φροντίζεις.
Εεε όχι, δεν θα σου κάνω το χατήρι.
Δε θα περάσω τη ζωή μου στο χωριό, μέσα στο σπίτι να κάνω την οικοκυρά με ένα σωρό κουτσούβελα γύρω μου, να φωνάζουν να μαλώνουν και να σκουπίζω δάκρυα και μύξες. 
Είδαμε και σένα που αποκαταστάθηκες τα χάλια σου!

Τι να της απαντήσει τώρα; Σ' αυτό είχε δίκιο η κόρη της. Ο προκομμένος που παντρεύτηκε, μετά τα πρώτα μέλια του γάμου και την γέννηση της κόρης τους, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια στην αρχή και μετά λάκισε για τα καλά, με μια που γνώρισε στα στέκια που σύχναζε.
Μόνη και με πολλά βάσανα την ανάθρεψε την Κωνσταντίνα η Ασπασία, που ήταν ένα κουκλί μελαχρινό με καταπράσινα  μάτια.
Όλοι στο χωριό έλεγαν πως όταν μεγαλώσει η μικρή θα γινόταν μοντέλο.
Που να ξέρει η μάνα πως στο μυαλουδάκι της πες πες το πίστεψε και εκείνη, αφού μεγαλώνοντας η Κωνσταντίνα τόσο πιο όμορφη γινόταν. Όσο για την γλώσσα της; Ροδάνι πήγαινε. Και  για την εξυπνάδα της είχαν να κάνουν!

Ενώ η Ασπασία σκεφτόταν αυτά, η Ντίνα πρώην Κωνσταντίνα, συνέχιζε να τα ψέλνει στην μάνα της, ενώ τα πράσινα μάτια της είχαν πάρει το χρώμα του θυμού.
-Θα φύγω από το σπίτι αν αρχίσεις το ίδιο τροπάριο πάλι. 
Εγώ θέλω να γίνω διάσημη! Μοντέλο! Να μιλάει ο κόσμος για μένα!
Και για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα σου λέω ότι ήδη έχω δηλώσει συμμετοχή σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και με δέχτηκαν.
Μεθαύριο φεύγω.

Τι να πει η Ασπασία; Ένα παιδί είχε πως να του χαλάσει χατίρι; Είχε μετράδι η αγάπη; Δεν είχε.
Ένας κόμπος έκατσε στον λαιμό της ενώ τις ξέφυγε ένας αναστεναγμός!

-Κάνε κορίτσι μου ότι νομίζεις καλύτερο για σένα.
Να ξέρεις μόνο ότι θα είμαι εδώ για σένα αν με χρειαστείς.
-Τι να σε χρειαστώ βρε μάνα;
Θα με δεις μια μέρα που θα φτάσω ψηλά και θα τρίβεις τα μάτια σου.
"Δεν θέλω να φτάσεις πουθενά κόρη μου. Ευτυχισμένη θέλω να είσαι", ψιθύρισε η μάνα. 
-Να προσέχεις παιδί μου.
-Οφουου.. και εσύ με τις συμβουλές σου!

Η μικρή βαλίτσα που κρατούσε στα χέρια μετά από δυο μέρες η Ντίνα, είχε μέσα όλα της τα όνειρα.
Ήταν πολύ όμορφη, το ήξερε. Η πασαρέλα θα γινόταν η γέφυρα που θα τα πραγματοποιούσε.
Την πρώτη φορά που περπάτησε επάνω της και η δέσμη φωτός από τους  προβολείς έπεσε επάνω της, ένιωσε την καρδιά της να χτυπά τρελά.
Χαμογέλασε ευτυχισμένη στον άντρα που βρισκόταν πίσω από τους προβολείς στο σκοτάδι.
Της είχε τάξει να την κάνει αστέρι!!! 
Λίγο καιρό αργότερα άνοιγε την πόρτα του πατρικού της. Στάθηκε δισταχτικά στο κατώφλι μην τολμώντας να προχωρήσει.
Μια αγκαλιά άνοιξε και την έκλεισε μέσα της!

5. Χρωματίζοντας τη ζωή.

Πέμπτη πρωί, στη λαϊκή αγορά της πόλης της, μία ανοίκεια εικόνα που αντίκρισε την γύρισε πίσω στο χρόνο κι ένιωσε ένα κόμπο στο λαιμό. Θυμήθηκε μια γερόντισσα που γνώρισε στο καμπ όπου βρέθηκε ως εθελόντρια στο νησί πριν τρία χρόνια.

Μαυροντυμένη παρουσία, με μακρύ ως τα παπούτσια φόρεμα, διέσχιζε το δρόμο της λαϊκής με γρήγορο βηματισμό. Μαντίλι στα μαλλιά, μαύρο κι αυτό. Φορτωμένη με ψώνια σε κάθε χέρι, το βάρος των οποίων το ένιωθες κι ας μην κουβάλαγες εσύ τις τσάντες. Κεφάλι στητό κι ακίνητο, φορτωμένο κι αυτό με μία νάιλον σακούλα, μέσα από την οποία διακρίνονταν μία δέσμη από πράσα, κόκκινες πιπεριές κι άλλα λαχανικά.

Έμεινε εκεί να την κοιτά ακούγοντας τη στιγμή εκείνη στα ακουστικά την αγαπημένη της ραδιοφωνική παραγωγό να λέει στην εκπομπή της για ένα ακόμη περιστατικό σε δημοτικό σχολείο σχετικά με το μπούλιγκ που περνούσε καθημερινά ένα παιδί, επειδή η γλώσσα που μιλούσε ήταν «σπασμένη».

Σκέφτηκε να αποθανατίσει τη στιγμή με το κινητό της και να μοιραστεί τη φωτογραφία με τους ηλεκτρονικούς της φίλους γράφοντας κάποιο σχόλιο προκειμένου να αφυπνίσει κάποιους που εστίαζαν μονάχα σε στιγμές αυτοπροβολής και καλοπέρασης. Προτίμησε να μείνει εκεί και να «ρουφήξει» την εικόνα μέχρις ότου χαθεί από το οπτικό της πεδίο. Και δεν το μετάνιωσε. Δεν αφυπνίζονται εύκολα οι άνθρωποι. Ό,τι κι αν διαβάσουν, ό,τι κι αν δουν, δεν μπαίνουν στη διαδικασία της ενσυναίσθησης γιατί δεν διαθέτουν χρόνο. Αλλά ούτε και την διάθεση διαθέτουν. Συνέχισε το δρόμο της προβληματισμένη.

Οι πρόσφυγες που ο μικρός Άυλαν πυροδότησε την ανάγκη της να διανύσει πολλά ναυτικά μίλια προκειμένου να βρεθεί στο νησί και να βάλει κι αυτή το όποιο λιθαράκι της, ήτανε πλέον έξω από την πόρτα της. Δεν ήθελε και δεν θα μπορούσε να ξεχάσει.

Όμως, τα πάντα γύρω της αλλάζουν. Προσαρμοζόμαστε εύκολα και επικίνδυνα στη δυστυχία των διπλανών μας αρκεί να μην επηρεάζονται οι ζωές μας, σκέφτηκε. Η εικόνα της αποκατάστασης που ήλπιζε για όλα τα κακώς κείμενα γύρω της, άρχισε ξαφνικά να ξεθωριάζει.

Μα όχι! Δεν γινότανε ν’ απελπιστεί. Ούτε και να συμβιβαστεί με ότι παράταιρο συμβαίνει. Πάντα θα ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο και πάντοτε θα προσπαθεί γι’ αυτό με ό,τι περνά απ’ το χέρι της. Νους και ματιά δεν αποδέχονται χρώματα μουντά να χρωματίζουν τις όποιες ζωές. Θέλει να πάρει τα πινέλα της, να χρωματίσει με τα χρώματα του ουράνιου τόξου ό,τι κακότροπο και άδικο αντικρίζει. Την ειρωνεύονται συχνά γι’ αυτό λέγοντάς την πως είναι ρομαντική και ονειρεύεται μια ουτοπία.

Μα δεν τη νοιάζει. Συναντά ενίοτε πολλούς συνοδοιπόρους με τα δικά τους τα πινέλα στο δρόμο που βαδίζει.

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 6 - 14 πατήστε εδώ!
Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 15 - 23 πατήστε εδώ!