Ο βράχος που χαιρετάει...

Το νερό θα στροβιλίζεται γύρω από τον βράχο, ακόμα κι όταν δε θα το βλέπει κανείς κι ο βράχος θα υπομένει όλες τις παραξενιές της θάλασσας αδιαμαρτύρητα. 

Και μπορεί αυτός ο υπομονετικός βράχος να μου τράβηξε το ενδιαφέρον, αλλά σαν τελευταία εικόνα του καλοκαιριού που πέρασε, (που στροβιλίστηκε γύρω μας, πλήγωσε και πληγώθηκε, αλλά και χάρισε όσα μπορεί να χαρίσει ένα καλοκαίρι), κρατάω την εικόνα του άλλου βράχου, εκείνου που μου δίνει την αίσθηση ότι χαιρετάει.

Δεν αποχαιρετάει, δε λέει αντίο, μα καλωσορίζει όσα θα έρθουν. 

Ο Αύγουστος, λίγο πριν ρίξει αυλαία χάρισε τα τελευταία καλοκαιρινά φωτοστέφανα στα αγριόχορτα. 

Μετά μάζεψε τους ήλιους του κι αποχώρησε για να αφήσει το φως του Σεπτεμβρίου να σκουντήσει απαλά τα κυκλάμινα, να τα ξυπνήσει από τον λήθαργο. 

Το πρώτο κυκλάμινο, το πιο γενναίο από όλα,  πήρε το σήμα κι αναδύθηκε βιαστικό από τη γη. Ήταν θέμα ημερών να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα. Ήδη οι πλαγιές ανασαίνουν στο μωβ.

Το ίδιο φως, το φως που θα γλυκαίνει όλο και περισσότερο όσο θα βυθιζόμαστε στο φθινόπωρο, θα μας κρατάει συντροφιά με ένα καλό βιβλίο τα απογεύματα και θα υπόσχεται αξέχαστα δειλινά στη λίμνη.

Και κάθε πρωί θα φωτίζει την ανατολή τάζοντας όσα περισσότερα μπορεί, μόνο και μόνο για να μας κάνει να χαμογελάμε.

Μια καινούρια μέρα, το φθινόπωρο, η ζωή η ίδια αξίζουν πολλά χαμόγελα!

Ο βράχος που χαιρετάει και η παρέα του, συμμετέχουν στο "Σκέψεις και Εικόνες # 6" που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Όλες οι φωτογραφίες είναι από Αύγουστο - Σεπτέμβριο 2018, εκτός από το "απόγευμα στη λίμνη" που τραβήχτηκε τον Σεπτέμβριο του 2016. 
Έγραφα τότε μεταξύ άλλων:

Τι κι αν ο χρόνος δε στέκεται, το φθινόπωρο ανασαίνει αργά γύρω από τη λίμνη.Σα δειλός επισκέπτης  που δεν ξέρει αν ήρθε να μείνει ή  να φύγει, αφήνει προσεκτικά τα χνάρια του.Στο φθινοπωρινό φως, η λίμνη κρατάει την ανάσα της περιμένοντας να ολοκληρωθεί η αλλαγή!