Απόγευμα στη λίμνη

Οι μέρες διαδέχονται η μια την άλλη σαν τα κύματα στη λίμνη. 

Ήσυχα, ήσυχα, γεννιέται η μέρα και ταξιδεύει μετρώντας το χρόνο μέχρι να ηχήσει εκείνος ο τελειωτικός παφλασμός της και να σβήσει κάνοντας χώρο στην επόμενη. 

Κύμα στο κύμα, μέρα στη μέρα, σταματάω για λίγο το χρόνο που τρέχει για να απολαύσω τη στιγμή.

Βιάζονται οι μέρες και οι ώρες τους δε φτάνουν για όλα. 

Δουλειές που πρέπει να γίνουν (πάλι), έγνοιες που θέλω να φύγουν (πάλι), όλα γίνονται ένα κουβάρι (πάλι) και μπερδεύονται στο σήμερα στο αύριο, στο χτες. Στο χτες που έφυγε, αλλά άφησε τα χνάρια του.

Και υπάρχουν κάποια χνάρια γλυκά, σαν την άχνη ενός λουκουμιού, σαν τον ήχο των γέλιων.

Υπάρχουν όμως κι εκείνα που αφήνουν μια πικρή γεύση και με κάνουν να τρέμω τη στιγμή που τα κύματα θα αγριέψουν.

Τελευταία ακόμα και τα όνειρα μου βγαίνουν. Ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα, ούτε έψαξα την ερμηνεία τους πουθενά. Δεν είναι πως τα ερμηνεύω κατά πως έρχονται. Είναι που γίνεται ακριβώς αυτό που βλέπω.

Κι είναι λίγα βράδια που κύματα έρχονται στον ύπνο μου. Μεγάλα κύματα, άγρια και ψηλά σαν του ωκεανού, όχι σαν τα ήσυχα της λίμνης.

Όνειρο που δεν μοιάζει με εκείνα που με κάνουν να ξέρω σχεδόν τι θα γίνει μέσα στη μέρα. Αν ήταν από εκείνα, θα ήξερα πως μέσα στη μέρα θα βρεθώ στον ωκεανό και θα θαυμάζω την ένταση των κυμάτων του ή θα τρομάζω από αυτά. Ο ωκεανός όμως δεν είναι κοντά και ας μου στέλνει συχνά πυκνά τα κύματα να με καταβρέχουν όταν κοιμάμαι.

Δε θέλω να το ερμηνεύσω. Θέλω να γαληνέψουν τα κύματα. Να έρχονται στον ύπνο μου απαλά και ήρεμα σαν φιλιά και να σβήνουν στις όχθες των ονείρων μου. Να μην μπαίνουν μέσα τους.

Και δε θέλω άλλα μηνύματα από το μέλλον. Αν είναι να δω ξαφνικά μια παλιά συμμαθήτρια που έχω να τη δω χρόνια, ας μην την ονειρευτώ πρώτα. Ας τη δω κατευθείαν όταν πρέπει να τη δω. Άντε, γιατί έχω αρχίσει να τρομάζω. Και δε βγαίνω να αγοράσω σκούπα και καπέλο, για να αρχίσω να πετάω σα μάγισσα προς το φεγγάρι. Ούτε καν πανσέληνο δεν έχει για να έχω καλό φόντο.

Αυτά έγραφα πριν τρία χρόνια εδώ.

(Είχα τότε βάλει και τραγουδάκι, μα εξαφανίστηκε. Πολύ μου τη δίνουν οι σύνδεσμοι που ξαφνικά χάνονται, τα τραγούδια που γίνονται αερικά και χάνονται, τα βίντεο που μένουν φαντάσματα...γι' αυτό δεν επιχειρώ να ξαναβάλω!)

Κι αν εξαιρέσω τα όνειρα που πια μοιάζουν επαναλήψεις της μέρας που πέρασε, παρά σημάδια του μέλλοντος, κι ευτυχώς γι΄αυτό, θα μπορούσα να τα έγραφα και τώρα, μια και το μπερδεμένο κουβάρι ακόμα μπλέκεται στα πόδια μου.

Τι κι αν ο χρόνος δε στέκεται, το φθινόπωρο ανασαίνει αργά γύρω από τη λίμνη.

Σα δειλός επισκέπτης  που δεν ξέρει αν ήρθε να μείνει ή  να φύγει, αφήνει προσεκτικά τα χνάρια του.

Στο φθινοπωρινό φως, η λίμνη κρατάει την ανάσα της περιμένοντας να ολοκληρωθεί η αλλαγή!

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στη λίμνη Τριχωνίδα "το πέλαγος της Αιτωλίας" και η πρώτη πήρε μέρος στο "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι στο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία για τη φιλοξενία της, αλλά και όσους ήρθαν μαζί μου στη λίμνη!
Εν τω μεταξύ το google αποφάσισε πως η φωτογραφία δεν του άρεσε, την πήρε, της άλλαξε τα φώτα, κυριολεκτικά, και μου την επέστρεψε έτσι:

Εγώ θα πω το γνωστό: "Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα", αν και προσωπικά ψηφίζω ρεαλισμό με χίλια...στις φωτογραφίες τουλάχιστον!