Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Ταχύρυθμο μάθημα ισορροπίας

Κάποιες φορές νιώθουμε πως βαδίζουμε πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Είναι πολύ δύσκολο και άλλο τόσο επικίνδυνο, αφού κανένα δίχτυ ασφαλείας δεν εγγυάται την ασφάλειά μας. Είμαστε εμείς, το σκοινί και το χάος κι επιβάλλεται να κρατήσουμε την ισορροπία μας. 
Και την ψυχραιμία μας! Γιατί πως θα περάσουμε απέναντι, αν πρώτα δεν ηρεμήσουμε, δε βρούμε τις σωστές ανάσες, το καλύτερο πάτημα; 


Κάποιες άλλες φορές όλα γίνονται πιο χρωματιστά, πιο χαλαρά. Τότε όλα μοιάζουν φυσικά, αυτονόητα και όμορφα.
Κι όλη αυτή την ομορφιά θέλουμε να τη μοιραστούμε με τους άλλους.



Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι φορές που καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, ακόμα και τον εαυτό μας και να κάνουμε κάτι ξεχωριστό, κάτι πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό για μας. Κάτι που θα μας δώσει μεγάλη ικανοποίηση και ακόμα μεγαλύτερη χαρά. 


I am linking to Saturday's Critters #240

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018

Βοϊδοκοιλιά


Όταν είχα επισκεφτεί τη διάσημη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς* επηρεασμένη από την ιστορία, τους μύθους, αλλά και τις υπέροχες, τραβηγμένες από ψηλά, πανοραμικές φωτογραφίες που έδειχναν ένα μαγευτικό  τοπίο απογοητεύτηκα λίγο, παρότι δεν έφταιγε καθόλου το ίδιο το μέρος, αλλά οι περιστάσεις και σίγουρα ο μήνας που διάλεξα να το επισκεφτώ.

Ο Αύγουστος δεν είναι ο καταλληλότερος μήνας για να βρεις εκεί τη μαγεία που ψάχνεις. Αντίθετα μπορεί να συναντήσεις ακόμα και γνωστούς σου, αφού η παραλία είναι γεμάτη κόσμο.
Πολύς κόσμο και πολλές ομπρέλες που αλλάζουν το τοπίο που είχες στο μυαλό ότι θα συναντήσεις.

Δε φταίει ο κόσμος όμως, ούτε κι εσύ, όπως πολύ σωστά λέει το λαϊκό άσμα, μια και κάτι τέτοιο είναι λογικό να συμβαίνει μέσα στον απόλυτο μήνα των διακοπών. 
Και πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου που είχε την ίδια σκέψη με όλους τους άλλους. Και η δική σου ομπρέλα καταστρέφει ωραιότατα τη φαντασίωση που έφερε ως εδώ τη διπλανή παρέα.

Κι αλίμονο, αν δεν είσαι πετούμενο, δε θα απολαύσεις την ονειρική θέα από ψηλά, αλλά αυτό υποθέτω ότι το καταλαβαίνεις και δεν περιμένεις πολλά πολλά, εκτός αν είσαι αποφασισμένος για περπάτημα. Βέβαια Αύγουστο μήνα με ντάλα ήλιο καθόλου δεν το συνιστώ. 

Αντίθετα προτείνω να αφήσουμε εδώ κάπου τα πράγματά μας, να στρώσουμε τις ψάθες, να βάλουμε αντηλιακό και να αρχίσουμε τις βουτιές. Μπορεί η διαδρομή για τα βαθιά να μοιάζει με ώρα αιχμής σε κεντρικό δρόμο και το νερό να είναι μάλλον προς το χλιαρό της μπανιέρας, αντί για το δροσερό που λαχταρούσες, αλλά σταμάτα να γκρινιάζεις κι απόλαυσέ το.

Κολύμπα λίγο πιο μακριά, προσπέρασε τα πιτσιρίκια με τα νεροπίστολα, περίμενε να περάσει το κόκκινο φουσκωτό και άρχισε να κολυμπάς σαν να μην υπάρχει γυρισμός.
Που υπάρχει, γιατί πού αλλού θα πας, πάλι στην ακτή θα βγεις και θα υποσχεθείς στον εαυτό σου πως κάποτε θα επιστρέψεις εδώ, αλλά ποτέ ξανά τον Αύγουστο. 
Ίσως Ιούνιο, ή Σεπτέμβριο. Και θα έρθεις προετοιμασμένος για όλα, μα πάνω απ' όλα με κατάλληλα για πεζοπορία παπούτσια και φυσικά νερό! Μη σε πιάσω πάλι απροετοίμαστο και αναβάλεις για άλλη μια φορά την ανάβαση, θα τσακωθούμε στο λέω!

Τότε λοιπόν, φρόντισε να ξεκινήσεις χαράματα για να αφήσεις τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας* να σου δείξει τα πιο όμορφα μυστικά της πριν αρχίσεις να ανηφορίζεις για το Παλαιόκαστρο*.
Μην ξεχάσεις να κάνεις την απαραίτητη στάση στη σπηλιά του Νέστορα*, εκεί όπου ο Ερμής έκρυψε τα 50 βόδια που έκλεψε από τον Απόλλωνα. Τα βόδια δε θα τα δεις, αλλά θα δεις αυτό που ονειρευόσουν. Την Βοϊδοκοιλιά από ψηλά!
Και καθόλου εντύπωση δε θα σου κάνει πια το όνομά της.

Όταν χορτάσουν τα μάτια σου και η ψυχή σου ομορφιά, τότε μπορείς να κατέβεις να κάνεις το μπάνιο σου. 
Μην ξεχάσεις όμως πριν φύγεις να κάνεις λίγο ακόμα κόπο για να δεις και τον θολωτό τάφο του Θρασυμήδη* που βρίσκεται στον λόφο στα δεξιά της παραλίας.

Θα σε πάω σήμερα ως εκεί, στην παραλία δηλαδή, αλλά μη σε δω να κατσουφιάζεις. Είπαμε ήταν Αύγουστος, είχε κόσμο, είχε ζέστη...ουφ!...
Προετοιμάσου λοιπόν ψυχολογικά, γιατί να, μόλις κατηφορίσουμε θα τη συναντήσουμε μπροστά μας.
Και όπως και να το κάνουμε, ακόμα και με αντίξοες συνθήκες δεν παύει να είναι η Βοϊδοκοιλιά.
Μια από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας!



*Βοϊδοκοιλιά: Η Βοϊδοκοιλιά είναι παραλία της Μεσσηνίας που θεωρείται από τις ομορφότερες της Μεσογείου. Είναι διάσημη κυρίως για το ολοστρόγγυλο σχήμα της που θυμίζει το γράμμα Ω. Βρίσκεται βόρεια της Πύλου, στις ακτές του Ιονίου, και εφάπτεται με τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας από την οποία χωρίζεται με μία λωρίδα αμμόλοφων. Η παραλία και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Natura 2000. Στο νότιο άκρο της Βοϊδοκοιλιάς αναπτύσσεται το ακρωτήριο Κορυφάσιο, όπου βρίσκονταν τα ερείπια της κλασικής πόλης της Πύλου.
Η παραλία προσεγγίζεται από χωματόδρομο που διασχίζει περιμετρικά την λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, από χωματόδρομο από το χωριό Πετροχώρι καθώς και από μονοπάτι από την παραλία Διβάρι.
Πιστεύεται ότι η παραλία αντιστοιχεί στην παραλία Βουφράδα στην οποία σύμφωνα με την Οδύσσεια, έφτασε το πλοίο του Τηλέμαχου κατά την άφιξή του στην Πελοπόννησο, με σκοπό να συναντήσει τον Νέστορα και τον Μενέλαο. 


*Σπηλιά του Νέστορα: Στο βράχο που είναι χτισμένο το Παλιόκαστρο, από τη πλευρά της παραλίας της Βοϊδοκοιλιάς, είναι ορατό ένα σπήλωμα. Πρόκειται για το μυθικό πλέον Σπήλαιο του Νέστορος, γιου του Νηλέα. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία, ο οποίος επισκέφτηκε την Πύλο περί το 160 π.Χ., εκεί φυλάσσονταν τα βασιλικά βόδια. Κατά τη μυθολογία, ο Ερμής έκρυψε στο σπήλαιο τα 50 βόδια που έκλεψε από τον Απόλλωνα. Ο Ερρίκος Σλήμαν εντόπισε ευρήματα της περιόδου του Νέστορος, που μαρτυρούν την ύπαρξη ζωής στην περιοχή από τα πρώιμα εκείνα χρόνια. Μέσα στο σπήλαιο είναι ορατοί σταλακτίτες.
Πηγή: pylos.info 

Παλαιόκαστρο: Το κάστρο θεωρούνταν σχεδόν απόρθητο με μόνη προσβάσιμη είσοδο αυτή στην Νότια πλευρά του, εκεί που καταλήγει το σημερινό μονοπάτι που ξεκινάει από την παραλία στο "Πέρασμα της Συκιάς". Και αυτό το σημείο βέβαια είχε σημαντικές δυσκολίες για τους εκάστοτε κατακτητές αφού οι αμυνόμενοι είχαν την δυνατότητα με μικρά κανόνια τοποθετημένα στα τείχη να αποκρούουν ισχυρότερες αντίπαλες δυνάμεις. Το Παλαιόκαστρο άρχισε να παρακμάζει όταν οι Τούρκοι αποφάσισαν να φράξουν για τα πλοία την είσοδο του Ναυαρίνου από το "Πέρασμα της Συκιάς". Η βαρύτητα έπεσε στην μεγάλη είσοδο στον κόλπο και το Νιόκαστρο, που χτίστηκε για να την περιφρουρεί.

Στο εσωτερικό του κάστρου, ο επισκέπτης μπορεί να διακρίνει τον μεγάλο περίβολο ο οποίος στο παρελθόν φιλοξενούσε αρκετά οικήματα, τα οποία έχουν πλέον καταρρεύσει. Ακόμα θα δείτε και μεγάλες γούρνες (θέλει την σχετική προσοχή κατά την προσέγγιση σας σ'αυτές) οι οποίες χρησιμοποιούνταν για την συγκέντρωση του νερού της βροχής, καθώς δεν υπάρχει κάποια άλλη πηγή νερού ή πηγάδι.

Στις μέρες μας, έχει απαγορευθεί από τις αρχές η πρόσβαση στο κάστρο από την είσοδο που βρίσκεται στο τέρμα της Χρυσής Ακτής/Ντιβάρι, καθώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για πτώση τμημάτων της οχύρωσης του κάστρου. Υπάρχει η δυνατότητα εναλλακτικής ανάβασης από μονοπάτι που θα βρείτε να ξεκινάει δίπλα από την είσοδο της Σπηλιάς του Νέστορα και οδηγεί σε μια τρύπα στο τείχος, απ' όπου μπορείτε να μπείτε στο κάστρο.

Πηγή: pylos.info

ιμνοθάλασσα Γιάλοβας: Η λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας είναι μια περιοχή με τεράστια οικολογική σημασία! Μια ζώνη προστασίας για πληθυσμούς πουλιών και ζώων. Μεγάλος αριθμός αργυροτσικνιάδων ζουν και αναπαράγονται εδώ. Μεταξύ άλλων θα βρείτε εδώ και τους αφρικανικούς χαμαιλέοντες- το μόνο μέρος στην Ευρώπη!

*Τάφος Θρασυμήδη: Ο θολωτός τάφος της Μυκηναϊκής περιόδου (1680-1060 π.Χ.) είχε εντοπιστεί ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, από τον Άγγλο ιστορικό G.B.Grundy, αλλά την πρώτη συστηματική ανασκαφική έρευνα πραγματοποίησε κατά την δεκαετία του 1960 ο Σπ. Μαρινάτος. Ο ανασκαφέας θεώρησε ότι πρόκειται για το ταφικό μνημείο του Θρασυμήδη, γιου του μυθικού βασιλιά Νέστορα, το οποίο αναφέρει και ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του. Ο τάφος ήταν μερικώς συλημένος, αλλά από τα εναπομείναντα κτερίσματα μπορούμε να φανταστούμε τον πλούτο του: πλήθος λίθινων βελών, δύο περιδέραια από αμέθυστο και σάρδιο, τέσσερα χρυσά ελάσματα, δύο μικρά μυκηναϊκά αγγεία και άλλα μικροαντικείμενα.

Εντυπωσιακό εύρημα αποτελεί ο ακέραιος σκελετός βοδιού, πιθανότατα από θυσία προς τιμήν του νεκρού. Νεότερες έρευνες (1977-1979) υπό τον καθηγητή Γ. Κορρέ, απέδειξαν ότι ο θολωτός τάφος κτίστηκε επάνω σε τύμβο της Μεσοελλαδικής εποχής (2050-1680 π.Χ.) με ταφικούς πίθους, ενώ γύρω από τον τάφο εντοπίστηκαν ίχνη Πρωτοελλαδικού οικισμού (3100-2050 π.Χ. περίπου), αλλά και στοιχεία Νεολιθικής κατοίκησης (περίπου 4.000 π.χ.). Ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή μαρτυρείται και κατά τα Ελληνιστικά χρόνια (323-31 π.Χ.). Τα πολυάριθμα πήλινα πλακίδια και ειδώλια του 4ου-3ου αι. π.Χ. που βρέθηκαν γύρω από τον θολωτό τάφο, μαρτυρούν την άσκηση προγονικής λατρείας σε επώνυμο ήρωα και συνδέονται πιθανότατα με μικρή κατασκευή, ίσως βωμό Ελληνιστικών χρόνων, που ερμηνεύτηκε ως ηρώο.
Πηγή: pylos.info

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

Γεύση από καλοκαίρι

Μπορεί όταν σκεφτόμαστε το καλοκαίρι η γεύση της αλμύρας να είναι η πρώτη που έρχεται να μας αποπλανήσει, αλλά όταν το ζούμε πολιορκούμαστε από μια πανδαισία γεύσεων άρρηκτα δεμένων μαζί του. Και μπορεί κάποια από τα καλοκαιρινά φρούτα και λαχανικά να τα βρίσκουμε πια και άλλες εποχές, αλλά η γεύση που έχουν το καλοκαίρι είναι άλλη. Ασύγκριτα καλύτερη!

Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς τις γεύσεις του;
Ποιος μπορεί να το φανταστεί χωρίς την πλούσια γλύκα του σύκου, τη δροσιά του καρπουζιού, τη μαγεία της βανίλιας, τη τσαχπινιά του κερασιού, τη μεστή ωριμότητα του ροδάκινου;
Ποιος ζει χωρίς γεμιστές ντομάτες και πιπεριές, αλλά και χωρίς όλα εκείνα τα λαχανικά που συνθέτουν το καλοκαιρινό μας μενού;
Ποιος τολμά να αντισταθεί σε ένα παγωτό, ή σε ένα ψημένο καλαμπόκι αγορασμένα στη βόλτα;
Ή σε ένα σπιτικό παγωτό και βρασμένα γλυκά καλαμπόκια;

Ποιος προσπερνά τα βατόμουρα ελαφρά τη καρδία, αφού δεν είναι μόνο πεντανόστιμα, αλλά κι ένα σούπερ φουντ που λένε και στο χωριό μου;
Όχι εγώ πάντως, αφού το τελευταίο διάστημα ούτε ξέρω πόσα έχω φάει!!
Πέρυσι το καλοκαίρι τα είχα τιμήσει με έναν ακόμα τρόπο.
Τα είχα κάνει γλυκό και μαρμελάδα. 

"Απλή διαδικασία ωρίμανσης" λέω τώρα, μια κι έτσι ονόμασα την τελευταία φωτογραφία που πήρε μέρος στο "4ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν" που διοργάνωσε η Μαρία Νικολάου στο "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
Η φωτογραφία τραβήχτηκε ενόσω περίμενα να ωριμάσουν τα κόκκινα. Εννοείται πως όσα μαύρα βρέθηκαν εκεί τη μέρα της φωτογράφισης φαγώθηκαν αμέσως.

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους στάθηκαν στη συμμετοχή μου!