Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Φθινόπωρο, λέει, να ήτανε...


Φθινόπωρο, λέει, να ήτανε που όλα αλλάζουν
κι όλα πιο ήσυχα, πιο ήπια φαντάζουν
δρόμο για το χειμώνα σοφά ανοίγοντας.

Οι ήλιοι, λέει, με φεγγάρια να μοιάζουν
και τα φεγγάρια σε πεντάγραμμο να αράζουν
απόκοσμη μουσική γλυκά συνθέτοντας.

Τα βήματα, λέει, ανάλαφρα να αντηχούν
στο χαλί που στρώνουν φύλλα να πατούν
γήινη χαρά αδιάκοπα προσφέροντας.

Τα δέντρα, λέει, μυστικά περάσματα να ανοίγουν
και μυστήρια παραμύθια να σε τυλίγουν
παιδική ανεμελιά αγνά χαρίζοντας.

Τα δάση, λέει, ζωές καινούριες να γεμίζουν
σε πείσμα της φθοράς κυκλάμινα ν' ανθίζουν   
χρωματιστό χορό τρελά ανοίγοντας.









Με το ποίημα και τo φωτογραφικό λεύκωμα συμμετέχω στις "Ιστορίες του φθινοπώρου" που διοργανώνει η Μαρία Νικολάου στο blog "Το κείμενο"


Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Έρως και Ψυχή

Πηγή φωτογραφίας: el.wikipedia.org
Έρως και Ψυχή

Ψυχή μου εσύ αρχόντισσα, Ψυχή πανώρια κόρη
Ψυχή μου ομορφότερη κι από την Αφροδίτη,
Εκεί που σε λατρεύανε, εκεί σ' απαρνηθήκαν
κι ένας μονάχα έμεινε να καίγεται για σένα.

Σε πήγαν νύφη στο βουνό. ψηλά σε μια κορφή του
κι ο Ζέφυρος σε τύλιξε, σε πήρε αγκαλιά του
και πήγε και σε άφησε σε πράσινη κοιλάδα.
Εκεί γλυκά κοιμήθηκες τον πιο αγνό τον ύπνο.

Όταν γλυκοξύπνησες, σε κάλεσε ένα δάσος
βρήκες μια γάργαρη πηγή κι ολόχρυσο παλάτι.
Κι όταν η μέρα έσβησε, βρήκες την αγκαλιά του.
κι ο Έρωτας  έγινε άντρας σου χωρίς να το γνωρίζεις.

Την ευτυχία σου φθόνησαν ακόμα κι οι δικοί σου
σε πλάνεψαν, σε φόβησαν, σ' έκαναν να προδώσεις
μ' ένα μαχαίρι και κερί τη μοίρα σου αλλάζεις
κι ο Έρωτας πληγώθηκε κι έφυγε μακριά σου.

Κι έτσι αρχίσαν βάσανα που τελειωμό δεν είχαν
μέχρι τον Άδη έφτασες, το τέλος να προφτάσεις.
Μα ένα ολόχρυσο κουτί σε βγάζει απ' τον πόνο
μέσα του κρύβει βάλσαμο, σ' έναν μεγάλο ύπνο.

Ο Έρωτας δε σε ξεχνά, σε ψάχνει και σε βρίσκει
έχει στ' αλήθεια γιατρευτεί, η αγάπη έχει νικήσει.
Αυτός ο μύθος ο παλιός μίλησε στην ψυχή μου
και με έβαλε να καρτερώ ανέμους στη ζωή μου.

Πηγή φωτογραφίας:www.mixanitouxronou.gr


Το Έρως και Ψυχή (γαλλ. Psyché ranimée par le baiser de l'Amour, Η Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Έρωτα) είναι γλυπτό του Ιταλού Αντόνιο Κανόβα. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1787 και 1793 ύστερα από παραγγελία του συνταγματάρχη Τζον Κάμπελ (John Campbell).[1] Αγοράστηκε το 1801 από τον Ζοακίμ Μυρά (Joachim Murat) και φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου. Άλλες παραλλαγές του (1796-1800, 1800-1803) φιλοξενούνται επίσης σε διάσημα μουσεία.
Το μαρμάρινο γλυπτό αναπαριστά ένα στιγμιότυπο του μύθου του Έρωτα και της Ψυχής από τον "Χρυσό Γάιδαρο" του Απουλήιου, και συγκεκριμένα την στιγμή που ο Έρωτας ξαναζωντανεύει την Ψυχή. Το έργο ανήκει στον κύκλο μυθολογικών αλληγοριών του Κανόβα.
Πηγή: el.wikipedia.org


Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο  "20ο Συμπόσιο ποίησης" 
Ευχαριστώ πολύ την Αριστέα για τη φιλοξενία, αλλά και όσους την ξεχωρίσατε!

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Σε είδα, Clare Mackintosh


Μετά το καταπληκτικό, γεμάτο ανατροπές "Σε άφησα", η Clare Mackintosh επιστρέφει δυναμικά με το καθηλωτικό "Σε είδα".
Μια ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα στην πόλη και στους σταθμούς των τρένων που καθημερινά μεταφέρουν αμέτρητο πλήθος ανθρώπων. Μοιάζει τόσο πραγματικό, που προκαλεί ανατριχίλα. 
Η σκέψη ότι μπορεί κάποιοι να μην είναι απλοί επιβάτες, αλλά να παρακολουθούν ο καθένας για τους δικούς του παρανοϊκούς λόγους τους άλλους δημιουργεί τρόμο. 
Χμ...όλους τους άλλους, ή μήπως κάποια συγκεκριμένα άτομα; 
Αναρωτήθηκες ποτέ αν κάποιος σε παρακολουθεί; 
Όταν αντιγύρισες το χαμόγελο σ' εκείνο το άτομο που σου χαμογέλασε, αναρωτήθηκες αν ήξερε ακριβώς που θα σε βρει;
Αν πήρε αυτό το δρομολόγιο, όχι για να πάει στη δουλειά του, αλλά με σκοπό να σε πετύχει δήθεν τυχαία;
Κι αν τα σκεφτείς όλα αυτά, πόσο θα φοβηθείς την επόμενη φορά;

Η συγγραφέας και σε αυτό το μυθιστόρημα, κρατάει σταθερά την πρωτοτυπία και τη φρεσκάδα της γραφής της συνεχίζοντας να ανατρέπει όσα παίρνουμε κάθε φορά ως δεδομένα.
Θα κάνω κι εγώ μια ανατροπή λοιπόν και θα αφήσω την ίδια να παρουσιάσει το βιβλίο της.




"Το "Σε είδα" έχει να κάνει με την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα· με το πως όλοι μας είμαστε πλάσματα της συνήθειας. Κάθε μέρα κάνουμε το ίδιο πράγμα γιατί είναι στην ανθρώπινη φύση να επιζητά το οικείο. Όσο περισσότερο κάνουμε κάτι, όσο περισσότερες φορές ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο για τη δουλειά μας, τόσο λιγότερο το σκεφτόμαστε κι έτσι αισθανόμαστε ασφαλέστεροι. Όμως η καθημερινή επανάληψη κρύβει κινδύνους. Γιατί αν ξέρεις εσύ τι κάνεις κάθε μέρα, είναι πολύ πιθανό να το γνωρίζει και κάποιος άλλος...

Το βιβλίο ξεκινά με τη Ζόι Γουόκερ να επιστρέφει σπίτι της από τη δουλειά με το μετρό. Ξεφυλλίζοντας μια εφημερίδα που κυκλοφορεί δωρεάν, στην τελευταία σελίδα, ανάμεσα στις αγγελίες, βλέπει μία με μια φωτογραφία, που δεν είναι άλλη από τη δική της. Τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο δυσοίωνη τροπή όταν την επόμενη μέρα η εφημερίδα περιέχει τη φωτογραφία μιας άλλης γυναίκας που αργότερα δολοφονείται. Κάποιος έχει μπλέξει τη Ζόι σε ένα σκοτεινό, απειλητικό καρτέρι.

Όταν σχεδίασα το "Σε είδα" πέρασα πολλές ώρες στο Λονδίνο, καθισμένη κυρίως στους συρμούς, παρακολουθώντας ανθρώπους να πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους. Τόσοι πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν τη ρουτίνα τους, μην έχοντας ιδέα ότι κάποιος τους παρακολουθεί... Το βρήκα ιδιαίτερα ανησυχητικό και κατάλαβα ότι ήταν η ιδανική σύλληψη και το τέλειο σκηνικό για μυθιστόρημα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ελικοειδές, τρομακτικό και καθ' όλα αληθοφανές, ψυχολογικό θρίλερ."




"Κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα.
Ξέρεις ακριβώς που πηγαίνεις.
Το ίδιο κι εκείνος."

Το "Σε είδα" έχει σφιχτοδεμένη πλοκή και το μυστήριο που αναδύεται από τις πρώτες κιόλας σελίδες κάνει τον αναγνώστη να μην μπορεί να το αφήσει από τα χέρια του και να θέλει όσο τίποτα να κάνει όλη τη διαδρομή μέχρι το τέλος.
Το βιβλίο εξετάζει και την ψυχολογία του θύματος, αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί ένα θύμα να αντιδράσει, ενώ το σκηνικό, πέρα από το μετρό, στήνεται και στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. 

Clare Mackintosh
Η βρετανίδα Clare Mackintosh εργαζόταν στην αστυνομία για δώδεκα χρόνια, καριέρα που διέκοψε το 2011 για να δουλέψει ως σύμβουλος social media και δημοσιογράφος. Η ίδια θέσπισε το λογοτεχνικό φεστιβάλ Chipping Norton. Έχει πλέον αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Ζει στη νότια κεντρική Αγγλία με τον αστυνομικό σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά.Το Σ’ άφησα, το πρώτο της βιβλίο, ήταν στη λίστα ευπώλητων των Sunday Times (επί δώδεκα εβδομάδες μέσα στα δέκα πρώτα) και των New York Times. Tιµήθηκε µε το βραβείο Theakston Old Peculier ως το αστυνοµικό µυθιστόρηµα της χρονιάς (2016) και µε το γαλλικό Cognac Prix du Polar ως το ξενόγλωσσο αστυνοµικό µυθιστόρηµα της χρονιάς (2016). Ακολούθησε το Σε είδα, το οποίο σηµείωσε ανάλογη επιτυχία. Εκτοξεύτηκε στο νούμερο ένα της λίστας των μπεστ σέλερ των Sunday Times και ήταν το βιβλίο της χρονιάς (2017) σύμφωνα με το Richard and Judy Summer Book Club. Τα έργα της μεταφράζονται σε περισσότερες από 35 γλώσσες.

Σε είδα
Συγγραφέας:  Clare Mackintosh
Μεταφραστής:  Βάσια Τζανακάρη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Σελίδες:  464
Ημερομηνία Έκδοσης:  20/09/2018

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Αναπόφευκτο


Αναπόφευκτο

Σε αφανέρωτα της ζωής μονοπάτια
νυχοπερπατά ακράτητο το αναπόφευκτο.
Κρύβει στον κόρφο της η νύχτα ένα κόκκινο
και μόνη της τ’ ανακαλεί μες στα σκοτάδια.

Πάει καιρός που το κόκκινο γυρεύω
μα όλο γλιστρά εκείνο, ξεμακραίνει
νιώθω την ψυχή άδεια, κενή να μένει.
Από τούτο το κρυφτό εγώ γιατί δε φεύγω;

Για χαρά, για λύπη, γιατί τάχα παλεύω;
Μην είναι η Άτροπος που κρύβεται από πίσω.
κι έγινε η νύχτα συνεργός, να μην  αναγνωρίσω;
Τι βιάζομαι τόσο να δω και δεν το αποφεύγω; 


Με το "21ο Συμπόσιο ποίησης" να τρέχει ήδη και να δέχεται συμμετοχές μέχρι και τις 24 Οκτωβρίου, θυμήθηκα τις δυο συμμετοχές μου από το "20ο Συμπόσιο ποίησης" . 
Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

Με ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα που το διοργανώνει κι άλλο ένα σε όσους στάθηκαν σ' αυτή, τον εξής έναν δηλαδή, τον Γιάννη,  ξαναβάφω την παπαρούνα στο φυσικό της κόκκινο και την αφήνω να καθρεφτίζεται σε ψεύτικο νερό για να παρουσιάσει "αναπόφευκτα" την πρώτη!

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Δεν τρέχει κάστανο...

Δεν τρέχει κάστανο, κι αν περιμένετε από μένα να βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά, να ξέρετε ότι δε χαρίζω κάστανα (μεταφορικά και κυριολεκτικά)!

Προτιμώ να τα τρώω, μια και ο αγαπημένος μου καρπός που έρχεται μαζί με το φθινόπωρο είναι όχι μόνο πεντανόστιμος, αλλά και πλούσιος σε διατροφική αξία αφού είναι μια πολύ καλή πηγή πρωτεΐνης.
Περιέχει επίσης βιταμίνες (B1, B2, C), αλλά και ασβέστιο, σίδηρο, κάλιο, νάτριο και άλλα πολλά που τα ξέρουν καλύτερα οι διατροφολόγοι. 

Τα κάστανα, λένε οι κακές γλώσσες, είναι και παχυντικά, αλλά αν τα τρώμε με μέτρο κανένα φόβο δεν έχουμε.
Προσωπικά πολύ δυσκολεύομαι να το βρω αυτό το μέτρο με τα κάστανα, αφού είμαι ικανή να φάω όσα βρω μπροστά μου!
Αλλά είπαμε δεν τρέχει κάστανο!
Και μπορεί να μην τρέχει, αλλά μια χαρά τσιμπάει, αφού ο καρπός προστατεύεται μέσα σε ξυλώδες περίβλημα που έχει αγκάθια και που ανοίγει όταν τα κάστανα ωριμάσουν!
Εχθρός του, ή μάλλον εχθρός του ανθρώπου που επιθυμεί να μαζέψει κάστανα είναι τα πουλιά, μια κι έχουν ένα μαγικό μέσο (το ράμφος τους) για να τα παίρνουν χωρίς κίνδυνο να τρυπηθούν  και να τα αποθηκεύουν για ιδία χρήση.
Όσα προλάβουν δηλαδή, γιατί η συγκομιδή γίνεται σχετικά γρήγορα κι έτσι απολαμβάνουμε τα περισσότερα κάστανα  εμείς και όχι αυτά!
Και τα απολαμβάνουμε με πολλούς τρόπους, τόσο στη μαγειρική, όσο και στη ζαχαροπλαστική.
Αλλά και απλώς βραστά, ή ψητά παραμένουν κορυφαία λιχουδιά!








Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

Ένας άλυτος γρίφος (Φωτο-συγγραφική σκυτάλη)


Είχα τη φωτογραφία πάνω στο γραφείο μου και την κοίταζα όποτε ήθελα να ξεφύγω για λίγο, να ταξιδέψω έστω με το νου.
Πιο πολύ σαν παρηγοριά, μια ένεση ονείρου μέσα στην πραγματικότητα, παρά σαν ένα ταξίδι που επιθυμούσα στα αλήθεια να πραγματοποιηθεί.
Σαν έναν γρίφο που δεν ήθελα να διαλευκανθεί, αφού δεν μπορούσα καν να καταλάβω γιατί είχα διαλέξει τη συγκεκριμένη εικόνα εξαρχής.
Τι ήταν αυτό που με είχε γοητεύσει τόσο πολύ σε εκείνη; 
Πού ακριβώς με ταξίδευε; 
Μέσα μου ή κάπου εκεί έξω;

Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή γέφυρα έστεκε εκεί, πάνω στο φωτογραφικό χαρτί που είχε πια τσακίσει στις άκρες, στο ίδιο σημείο που ήταν πάντα, μόνο, που με το καιρό άρχισε να αλλάζει μορφή. 
Μια γέφυρα ενώνει, σκεφτόμουν, αυτή γιατί μοιάζει να με χωρίζει από κάτι; 
Και τι είναι αυτό το κάτι; Aναρωτιόμουν...

"Σαν το γεφυράκι σου" έφτασαν να μου λένε ειρωνικά οι συνάδελφοι τον τελευταίο καιρό, όταν ήθελαν να περιγράψουν το άπιαστο, το ανέφικτο.
Κι έτσι αποφάσισα να λύσω τον γρίφο. 
Να γκρεμίσω τον μύθο  που χρόνο με το χρόνο χτίζονταν προσεκτικά γύρω του κι έμοιαζε να το βαραίνει όλο και περισσότερο.

Την άλλη μέρα έφυγα. Δεν ξαναγύρισα ποτέ. 
Δεν έλυσα κανέναν γρίφο, μα έσπασα πολλά δεσμά!


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στη "Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη" που διοργανώνει η Mary Pertax από το blog "Γήινη Ματιά"
Τη σκυτάλη παρέλαβα από την Ανέσπερη και την παραδίδω  στην Christina Andromeda από το blog "ANDROMEDA-MY GALAXY" με την παρακάτω φωτογραφία και την ευχή να της δώσει έμπνευση


Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαίρη για τη διοργάνωση της  "Φωτο-συγγραφικής σκυτάλης" κι άλλο ένα στην Ανέσπερη για την υπέροχη εικόνα της!

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Το αόρατο νήμα της ζωής (Μια φιλοξενία, ολόκληρο ταξίδι)


Η συμμετοχή της Ανέσπερης στο 16ο "Παίζοντας με τις λέξεις" ήταν ένα ταξίδι στην ομορφιά.
Μια ανάβαση στην κορυφή της γαλήνης.
Το εκπληκτικό της κείμενο, αλλά και η ονειρική φωτογραφία που το συνόδευε, ήταν αρκετά για να με κάνουν να λαχταρώ περισσότερα.
Και η Ανέσπερη αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από γενναιόδωρη, αφού σήμερα εδώ μοιράζεται όχι μόνο τη συμμετοχή της, αλλά και το ταξίδι της.
Αφού την ευχαριστήσω θερμά (Ανέσπερη σε ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ!!!), αφήνω την πένα της και τις πανέμορφες φωτογραφίες της να μας εντυπωσιάσουν!


Το αόρατο νήμα της ζωής.

   Αφήνοντας πίσω του για ένα τριήμερο την άχρωμή του καθημερινότητα, βρέθηκε πολύ μακριά από τα κάθε είδους λύματα του σύγχρονου πολιτισμού. Η ανάβαση πολύωρη και δύσκολη μα άξιζε τον κόπο και το χρόνο του.

   Αν και ο Αύγουστος είχε μόλις μετρήσει και την τελευταία ημέρα του, κάποια ξεχασμένα από τις αχτίνες του ήλιου μονοπάτια, φιλοξενούσαν ακόμη το πάλλευκο χιόνι από τις χιονοπτώσεις του χειμώνα που πέρασε. Τοπίο ειρηνικό, γαλήνιο, απέραντο για την μικροσκοπική ματιά του όταν διαλυόταν η ομίχλη που στεφάνωνε τις κορυφές. Τοπίο που εναλλασσότανε συνέχεια προκαλώντας του δέος κι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ελευθερίας και ασημαντότητας του είναι του μέσα στον άμετρο χρόνο.

   Προορισμός του, οι αλπικές λίμνες του Πιρίν. Ένα ταξίδι που το ονειρεύονταν συνέχεια μα ωστόσο όλο και το ανέβαλε γιατί σκεφτόταν πάντοτε πως ήταν λίγα τα χιλιόμετρα που θα ‘πρεπε να διανύσει μέχρι να βρεθεί εκεί. Και επομένως θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να αποδράσει. Όμως τα χρόνια περνούσαν και το «δίπλα» φαινόταν ολοένα και πιο μακριά.

   Σκοπός του, να κολυμπήσει στα κρυστάλλινα νερά των λιμνών, ανάμεσα στα νούφαρα που ευωδίαζαν όπως τα γιασεμιά σύμφωνα με τις διηγήσεις φίλων που έζησαν αυτήν την εμπειρία.

   Οδοδείκτης του, η ανατολή του ζωοδότη φωτεινού πλανήτη που από ώρα είχε ξεκινήσει το ημερήσιο ταξίδι του στο ουράνιο στερέωμα.

   Αφορμή? Ο ασφυκτικός κλοιός που άξαφνα ένιωσε μέσα στην απρόσωπη, αν και μικρή επαρχιακή του πόλη, όπου οι άνθρωποί της θαρρείς πως περπατούσαν σε δρόμους παράλληλους και ποτέ δεν συναντιόντουσαν μεταξύ τους.

  Στα μονοπάτια όμως του βουνού τα οποία ήταν σχεδόν άβατα χωρίς μπατόν, ένιωσε πως η ανάσα του συγχρονιζόταν με την ανάσα των συνοδοιπόρων του και με την ανάσα κάθε πανίδας και χλωρίδας που τον πλαισίωναν. Ένιωσε πως πλησίαζε όλο και περισσότερο προς τον Θεό δηλαδή προς την Αγάπη και την απόλυτη Ελευθερία.

   Ένιωσε τόσο έντονα την δημιουργία Του, που ασυναίσθητα άπλωσε τα χέρια του διάπλατα για να χωρέσει μες την αγκαλιά του όλα όσα του ήταν ορατά κι αόρατα μα ωστόσο έκαναν αισθητή την παρουσία τους με έναν μυσταγωγικό τρόπο.  

   Εκείνη την στιγμή ήταν που συνειδητοποίησε πως τα πάντα γύρω του ήταν δεμένα με το ίδιο νήμα της ζωής και μοιράζονταν το ίδιο οξυγόνο. Αυτήν την αίσθηση που βίωνε, θέλησε να την κρατήσει μες την αιωνιότητα και υποσχέθηκε στον εαυτό του πως φεύγοντας, θα άφηνε εκεί ενέχυρο για πάντα την ψυχή του προκειμένου να μην αποκοπεί από αυτό το νήμα που ήτανε δεμένος με το Σύμπαν. 


Το ταξίδι

Οι αλπικές λίμνες του Πιρίν, είναι το ταξίδι που τα τελευταία χρόνια στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου, μα συνεχώς το ανέβαλα γιατί ήταν «δίπλα». Κι ότι είναι «δίπλα» μας έχουμε την αίσθηση πως είναι πολύ εύκολο να το επισκεφτούμε οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμήσουμε. Αυτό όμως τελικά είναι μια παγίδα γιατί ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να βρεθούμε «δίπλα». Θυμάμαι πως τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων (και φυσικά δεν αναφέρομαι στο θέατρο στο οποίο τα καλοκαίρια παρακολουθώ παραστάσεις και συναυλίες), τον επισκέφτηκα αφού επισκέφτηκα τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα. Θεωρούσα πως επειδή η απόσταση ήταν 19 χιλιόμετρα από την πόλη μου, μπορούσα να βρεθώ εκεί ανά πάσα στιγμή. Αυτή όμως η στιγμή ήρθε «αναγκαστικά» με αφορμή την ξενάγηση ενός αγαπημένου ξαδέλφου από την … Αυστραλία (!) τον οποίο φιλοξένησα.
Το Πιρίν είναι ένα από τα εθνικά πάρκα της γείτονας χώρας, της Βουλγαρίας. Έτος ίδρυσης του εν λόγω εθνικού πάρκου, είναι το 1962. Έκτοτε η επιφάνειά του διαμορφώθηκε επεκτείνοντας την έκτασή του αρκετές φορές και το έτος 1983 το Εθνικό Πάρκο Πιρίν ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.


Το πάρκο βρίσκεται στην Επαρχία Μπλαγκόεβγκραντ, τη νοτιοδυτική περιφέρεια της χώρας, στο έδαφος επτά δήμων, εκ των οποίων, ο ένας εξ αυτών, το Μπάνσκο ήταν και το μέρος όπου διανυκτερεύσαμε. Το ιστορικό κέντρο του Μπάνσκο, αν εξαιρέσουμε τις δεκάδες ξενοδοχειακές μονάδες οι οποίες κτίστηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω του χιονοδρομικού κέντρου, έχει επίσης και πανέμορφα δρομάκια, γραφικά κτήρια και καταπληκτικά ταβερνάκια με όμορφο παραδοσιακό διάκοσμο, υπέροχες αυλές και μοναδικό φαγητό. Το χιονοδρομικό κέντρο της πόλης μου, το Φαλακρό, έχει χάσει πολλούς λάτρεις της χιονοδρομίας από την στιγμή που λειτούργησε το χιονοδρομικό κέντρο του Μπάνσκο, το οποίο κατά την χειμερινή περίοδο μοιάζει σαν … αποικιακή πόλη της Ελλάδας.


Το Πιρίν είναι ξακουστό για τις 118 παγετώδεις λίμνες του, εκ των οποίων πολλές από αυτές βρίσκονται σε λεκάνες και το τοπίο γενικά παραπέμπει σε αλπικό τοπίο. Στο πάρκο βρίσκεται επίσης και το αρχαιότερο δέντρο της Βουλγαρίας, το πεύκο του Μπαϊκούσεφ που λέγεται πως έχει την ίδια ηλικία με τη σύσταση του κράτους της Βουλγαρίας. Οι δε κάτοικοι της χώρας επιδιώκουν να το επισκεφτούν έστω και μια φορά στη ζωή τους. Θα ΄λεγε κανείς πως το θεωρούν κάτι σαν προσκύνημα.


Με αφετηρία το καταφύγιο Βίχρεν (Vihren) κινηθήκαμε σε υψόμετρα από 1950 μέτρα έως 2400 μέτρα (βαθμός δυσκολίας Β για όσους ασχολούνται με την ορειβασία). Σκοπός μας να διασχίσουμε μέρος της περιοχής των λιμνών εξαιρετικού φυσικού κάλλους και να γνωρίσουμε πέντε από αυτές, στα νερά των οποίων, οι τολμηροί, φορέσαμε τα μαγιό μας και κολυμπήσαμε στα κρυστάλλινα νερά τους ανάμεσα στα νούφαρα, τα οποία παρεμπιπτόντως μοσχοβόλαγαν σαν γιασεμιά. Λίγο πιο άτονη η μυρωδιά τους, αλλά σαν γιασεμιά...

Η εκδρομή που τόσα χρόνια ανέβαλα γιατί ήταν «δίπλα» μου, αποδείχτηκε μια από τις ομορφότερες ορειβατικές εμπειρίες μου την οποία ευχαρίστως θα την επαναλάβω και τον επόμενο Σεπτέμβρη. 


Ρέματα που ενώνονται σχηματίζοντας ποτάμια, μικροί καταρράκτες, πανίδα και χλωρίδα αρμονικά δεμένα με τα αλπικά λιβάδια, παγετωνικές λίμνες διακοσμημένες με νούφαρα, βαθιά φαράγγια στα οποία ρέουν γαλήνια κρυστάλλινα νερά, ορεινά περάσματα ή αλλιώς «πόρτες», οδοδείκτες και «κούκοι» που σε βοηθούν να μην χάνεσαι, και τέλος κάποια «φυσικά μνημεία» για τους ορειβάτες και τους σκιέρ που είτε δεν σεβάστηκαν το βουνό είτε απλά έκαναν μια λάθος κίνηση για κλάσματα του δευτερολέπτου κι έχασαν τη ζωή τους, συνθέτουν ένα ανεπανάληπτο σκηνικό μέσα στο οποίο νιώθεις πως βρίσκεις το νόημα της ζωής. Ή καλύτερα, πως συνδέεσαι με την ζωή!!!


Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Μια ολιγόλεκτη αγωνία κι ένας οδοδείκτης προς το φως... (φιλοξενία)

Η Άννα από την Πάρο δεν πρόλαβε το 16ο "Παίζοντας με τις λέξεις" για λίγο.
Πρόλαβε όμως να αποτυπώσει τις σκέψεις της και να τις σκαλίσει σ΄έναν οδοδείκτη. 

Ένας "Οδοδείκτης προς το φως" στήθηκε εδώ απόψε, μα πριν τον ακολουθήσουμε θα ζήσουμε σαν προοίμιό του μια αγωνία, αφού θα απολαύσουμε πρώτα τη συμμετοχή της Άννας στο  15ο "Παίζοντας με τις λέξεις" .

Άννα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να σε φιλοξενώ!



ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΗ ΑΓΩΝΙΑ

Στης σκοτεινής τσιμεντούπολης την άβυσσο
Καπνισμένοι φωταγωγοί, γίνονται μάρτυρες
Της αέναης μάχης ανθρώπων που δίχως φωνή
Την ψυχή τους στα δόντια κρατούν, κρεμασμένοι
Πάνω απ'του Δάντη τα Τάρταρα 
Δίχως δίχτυ ασφαλείας... 



Οδοδείκτης προς το Φως

Ενέχυρο άφησε στην νύχτα το σκοτάδι σου
Για να σ' αφήσει να περάσεις την ομίχλη
Και ν' αντικρύσεις την Δημιουργία 
Κάτω απ' το φως μιας λαμπερής
Ανατολής... 

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2018

Αχ μαργαριταρένια!


Η νύχτα φύσηξε απαλά τα αστέρια να σβήσουν, σήκωσε το μαύρο της φουστάνι, κι ετοιμάστηκε να φύγει. Όλα αποκτούσαν και πάλι σχήμα καθώς η ανατολή άρχισε σιγά σιγά να ροδίζει.
Θα περνούσε λίγη ώρα ακόμα μέχρι η πιο ανυπόμονη ακτίδα να σκαρφαλώσει το βουνό πίσω απ' το οποίο πάλευε  να γεννηθεί η νέα μέρα και να δείξει σαν θεϊκό δάχτυλο τον πιο παράξενο καρπό του κόσμου. 
Η φυσιογνωμία του αλλόκοτη, μα μια αίσθηση γαλήνης έμοιαζε να τον τυλίγει. Μια ικανοποίηση γλίστραγε απ' τα κλειστά του μάτια, κατηφόριζε τα φουσκωτά του μάγουλα, έδινε σχήμα στο χαμόγελό του κι έσταζε λες στη γη κατηφορίζοντας στο μυτερό του πηγούνι που ακόμη δεν είχε κοκκινίσει.


Πρώτη τον είδε μια μαργαρίτα κι άρχισε να τρέμει. Από φόβο; Απ' το ανεπαίσθητο αεράκι που σήκωσε τρικυμία στον μικρό κήπο; Άγνωστο. Πάντως όταν έπαψε η πνοή του αέρα να θροΐζει κλαδιά και άνθη, η μικρή μαργαρίτα έκρυψε μ’ ένα πέταλο το στόμα που άνοιξε όλο έκπληξη. 



- Μαντάμ Ορτάνς, μαντάμ Ορτάνς! Έσπευσε να φωνάξει την όμορφη ορτανσία που άνθιζε σιμά της.
- Τι είναι Μαργαριταρένια μου; Αναστατωμένη σε ακούω.
- Μια αχτίδα μου φανέρωσε πριν λίγο τον μάγο Πιπέρη. Μα ήμουν εδώ όταν είδα να τον κόβουν. Μας είχε κάψει με τα μαγικά του και θυμάμαι πόσο χάρηκα όταν είδα ότι έφευγε. Και τώρα, ω τώρα είναι πάλι εδώ, κόκκινος κόκκινος και καυτερός, ίδιος δράκος. Να δείτε που θα μας τιμωρήσει που χαρήκαμε όταν νομίσαμε ότι έφυγε μια για πάντα!
- Σσσσς, έκανε νυσταγμένη η Ρόζα η τριανταφυλλιά, δείχνοντας τα αγκάθια της. 
Προτιμούσε βλέπετε να ξυπνά με τα φιλιά του ήλιου, παρά με τη φλυαρία της Μαργαριταρένιας, η οποία ντράπηκε και μαζεύτηκε.
Η συστολή της δεν κράτησε πολύ, μια κι ο ήλιος αφού απόθεσε τα φιλιά του στη Ρόζα ως όφειλε, για να ξυπνήσει εκείνη όλα της τα αρώματα και να τα σκορπίσει τριγύρω, έριξε κατόπιν άπλετο το φως του στον κηπάκο αποκαλύπτοντας όλα τα μυστήρια που συντελέστηκαν τη νύχτα μέσα στην ομίχλη. Μυστήρια, που τι μυστήριο κι αυτό, έλαβαν χώρα πάνω που επέστρεψε ο μάγος Πιπέρης.

Μια ματιά τριγύρω έκανε τη Μαργαριταρένια να χάσει τη λαλιά της. Όταν δε, αντίκρισε την αγαπημένη της φίλη τη μαντάμ Ορτάνς ένιωσε να ξεριζώνεται ολόκληρη και να μένει μετέωρη. Βλαστοί, φύλλα και πέταλα μονάχα, χωρίς ρίζες να την ενώνουν με τη γη, να τη δένουν με τον κόσμο τούτο.


-Ω συμφορά μου, φώναξε όταν ξαναβρήκε τη λαλιά της! Μαντάμ Ορτάνς, Ρόζα, Γαρουφαλιά, κι εσύ κυρία με τις καμέλιες, φώναξε στον θάμνο που δεν είχε πάνω του ούτε μια καμέλια, αλλά οι θρύλοι έλεγαν ότι κάθε χειμώνα ήταν γεμάτη λουλούδια. Μας μάγεψε...ο...Πι...ο Πι...ο Πιπιιπέρης, τραύλισε, προσθέτοντας πάνω στη σύγχυσή της μια συλλαβή παραπανίσια στο  όνομά του. Μας μάγεψε σας λέω!  Το νιώθω, το βλέπω πως πεθαίνουμε!
Η κυρία με τις καμέλιες έμεινε ατάραχη, αλλά όλοι οι άλλοι πανικοβλήθηκαν. Κοιτάζονταν όλο τρόμο και θρηνούσαν τη νιότη τους.


Ο γέρο-Ηλίας, ο ηλίανθος άκουσε τις φωνές, σήκωσε με κόπο το κεφάλι του, που μόλις μέχρι χτες ακολουθούσε περήφανο την πορεία του συνονόματού του στον ουρανό και χαμογέλασε θλιμμένα.

-Αχ μικρή μου, ψέλλισε με τρυφερότητα. Κούνησε τα μεγάλα του φύλλα να γίνει ησυχία κι άρχισε να εξηγεί με σοφία τα μυστικά της δημιουργίας, να αναλύει με υπομονή όλα όσα φάνταζαν τόσο ανεξήγητα και μυστήρια.
Η ζωή δεν έχει οδοδείκτες να σου λένε από δω είναι η νιότη, από εκεί τα γηρατειά, διάλεξε έναν δρόμο και περπάτα τον για πάντα. Και σάματις τότε θα διάλεγε κανείς τα γηρατειά;
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα και όλα κάνουν έναν μεγάλο κύκλο που ξεκινά με τη γέννηση για να κλείσει με τον θάνατο.
Όλα έχουν την εποχή τους και η δική μας εποχή πέρασε. Μην κοιτάτε την καμέλια. Εκείνη δίνει ενέχυρο τα άνθη της και μένει με τα φύλλα τον περισσότερο καιρό για να αγοράζει περισσότερο χρόνο.
Αλλά κι αυτή όσα ενέχυρα κι αν δώσει την αθανασία δε θα την κερδίσει ποτέ.
Κι αφήστε ήσυχο πια τον Πιπέρη. Μπορεί να είναι καυτερός, αλλά κακός δεν είναι. 
Αυτά είπε κι ύστερα σώπασε.

Στην ησυχία που ακολούθησαν τα λόγια του ο μάγος Πιπέρης κοκκίνησε κι άλλο από τη χαρά του, μα δεν παρέλειψε να στείλει το πιο καυτερό του βλέμμα να συναντήσει εκείνο της σαστισμένης πια για τα καλά Μαργαριταρένιας, που κόλλησε πάνω στις αδερφές της ψάχνοντας παρηγοριά.


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου, στο 16ο "Παίζοντας με τις λέξεις"  όπως αρχικά γράφτηκε, πριν κοπεί για να χωρέσει στο όριο των λέξεων του παιχνιδιού. 
Αναγκαστικά κόβοντας και ράβοντας έγιναν κάποιες μικροαλλαγές, αλλά η ουσία δεν άλλαξε!
Οι ήρωες του μικρού μου παραμυθιού κι εγώ ευχαριστούμε πολύ όσους το ξεχωρίσατε!