Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 14ου παιχνιδιού


Το 14ο "Παίζοντας με τις λέξεις" μίλησε για τη φιλία, είχε χρώμα, και πάνω από έναν παραστάτη!
Σας ευχαριστώ όλους θερμά που για άλλη μια φορά στηρίξατε το παιχνίδι μας. Δε χρειάστηκε φυσικά να ρίξω νόμισμα για να βγάλω τον νικητή αφού τον ανέδειξε πανηγυρικά η δική σας βαθμολογία.
Το βλέμμα μου λάμπει από χαρά, καθώς είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι το έξυπνο χιούμορ και η σπιρτάδα της γραφής της, έφεραν την αγαπημένη Μαρία Κανελλάκη από το blog Απάγκιο στην πρώτη θέση!
Ας απολαύσουμε άλλη μια φορά μαζί το ευρηματικό.όσο και σπαρταρτιστό "Τάμπλετ κοπής"!
Μαρία μου πολλά συγχαρητήρια!!

http://www.lolhome.com/funny-picture-9979532069.html

Τάμπλετ κοπής

Αγαπητή τεχνική υποστήριξη,

Προ μηνός, είχα την ατυχία να μου δωρίσει συνεργάτης μου ένα τάμπλετ με απεριόριστες δυνατότητες εφαρμογών, όπως μου είπε. Ενθουσιάστηκα! Το απόγευμα επιχείρησα να φορτίσω και να το βάλω σε λειτουργία, ακολουθώντας τις εσώκλειστες οδηγίες. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η οθόνη είχε τοχρώμα και την ακινησία του νεκρού. Απευθύνθηκα σ’ ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρονικών, όπου με ενημέρωσαν ότι ήταν ελλαττωματικό. Για την ακρίβεια μου είπαν: «Χαχαχα…πού το βρήκατε αυτό το καβουρντιστήρι;»

Συντετριμμένος, το ξαναέβαλα στη συσκευασία και σκέφτηκα να το δωρίσω στον κουμπάρο μου, που εκείνη τη μέρα γιόρταζε. Τον επισκέφτηκα λοιπόν και με θριαμβευτικό ύφος του επανέλαβα το παραμύθι που μου είχε πει ο συνεργάτης μου. Διέκρινα στο ανυποψίαστο βλέμμα του, την ίδια ευγνωμοσύνη που είχα κι εγώ το πρωί. Έφυγα ικανοποιημένος, με την ελπίδα να μην χαλάσει η πολύχρονη φιλία μας εξ αιτίας αυτού του μηχανήματος.

Η χαρά μου δεν κράτησε πολύ. Μετά από δυο μέρες, είχα επέτειο  γάμου. Η γυναίκα μου γύρισε αργά το βράδυ σπίτι και μου πρόσφερε περιχαρής το δώρο της. Ένα μικρό πακέτο, το περιτύλιγμα του οποίου, μου ήταν ήδη γνώριμο και σίγουρος για το περιεχόμενο, το ξετύλιξα. Όπως μου είπε, επρόκειτο για ένα υπερσύγχρονης τεχνολογίας μηχάνημα, πανάκριβο βέβαια, αλλά για χάρη μου θυσίασε τις αιματηρές οικονομίες της που μάζευε νόμισμα-νόμισμα τα τελευταία χρόνια. Κι όλα τα υπόλοιπα που είχα αραδιάσει στον κουμπάρο μου πριν δυο μέρες. Οι υποψίες μου για τη σχέση της συζύγου μου με τον κουμπάρο μας, επιβεβαιώθηκαν οικτρά. Και ξαναβρέθηκα με το άχρηστο μηχάνημα στην κατοχή μου.

Στην απόγνωσή μου να απαλλαχτώ από δαύτο, το έδωσα στον οχτάχρονο γιο μου, να παίζει με τους φίλους του. Το απόγευμα που γύρισε απ’ το σχολείο, το εκσφενδόνισε στο κεφάλι μου, φωνάζοντας έξαλλος: «Να το τρίψεις στην κασίδα σου αυτό το κονσερβοκούτι!». Για δυο μέρες, παρέμεινα κλινήρης με εγκεφαλικές κακώσεις. Και με το ύπουλο μηχάνημα να με περιμένει σπίτι.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να το ξεφορτωθώ, το έστειλα στη μάνα μου στην Αετομηλίτσα, εξηγώντας της στο τηλέφωνο, πως δεν είναι τηλεκοντρόλ, αλλά να συμβουλευτεί το δάσκαλο του χωριού και να καταχωρίσει συνταγές με πίτες. Μετά από μέρες, παρέλαβα με κούριερ ένα δέμα κι ένα σημείωμα. Αναγνώρισα αμέσως τα γράμματα.
«Γιόκα μ’,
Του κάναμ’ φάκτουρι ρεσέτ και δεν φορτίζ’ τ’ αναθεματισμένου.
Στείλτου πίσου παλκάρι μου, γιατί τόση ζέστα που βγάν’, μόνο για μπρίκι καν’. Na παρ’ς γουίντοουζ να μιλάμ’ και στου σκάιπ.
Σου στέλν’ με του ΚΤΕΛ και μια μηλόπιτα».

Η Φιλιππινέζα που καθάριζε το σπίτι εκείνη τη μέρα, με είδε να κρατάω απελπισμένος το τάμπλετ και γέλασε. «Κύριος ντεν ξέρει αγοράζει καλός κομπιούτερ. Σου ντείξω εγκώ ντικό μου να μάθεις. Πατρίντα μου, πετάμε όξω από παράθυρος αυτά!». Και το πέταξε. Και πέτυχε έναν χριστιανό που διέσχιζε αμέριμνος το πεζοδρόμιο. Και τον έστειλε στον Ευαγγελισμό με εγκεφαλική διάσειση. Και μένα στο αυτόφωρο για πρόκληση σωματικών βλαβών. Και παράνομη απασχόληση αλλοδαπού. Και την Φιλιππινέζα, για παράνομη διαμονή στη χώρα.  Και ο παραστάτης δικηγόρος, μου επέστρεψε θριαμβευτικά το τάμπλετ, μετά την ολοκλήρωση της εκδίκασης. «Έξι μήνες εξαγοράσιμους φάγατε, αλλά ευτυχώς δέχτηκαν να σας επιστραφεί το μηχάνημα!»

Αν λάβετε παρόμοια παράπονα πελατών, να ξέρετε πως η επιφάνεια του μηχανήματος, είναι ιδανική για κοπή λαχανικών. Σε κρεμμύδια ειδικά, ενδέχεται να λειτουργήσει και η συσκευή. Βατικιώτικα κατά προτίμηση…



Συγχαρητήρια όμως αξίζουν και όσοι εμπνεύστηκαν από τις λέξεις και δημιούργησαν! 
Όλοι είμαστε νικητές, γιατί η διάθεση για δημιουργία είναι μια νίκη από μόνη της!
Ώρα όμως να γίνουν και οι αποκαλύψεις των δημιουργών, καθώς και η βαθμολογία που συγκέντρωσαν.  

1. Η νεράιδα της λεβάντας (ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ) 1
2. Το βλέμμα του Κόσμου (Marina Tsardakli) 12
3. Ο ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ (Κική Κωνσταντίνου) 3
4. Για σένα (Katerina Verigka) 3
5. Το κυνήγι μια λέξης (ANNA Flo) 5
6. Μαύρο-άσπρο (airis) 5
7. Σεμινάρια δημιουργικής κλοπής (Memaria) 7
8. Όταν σε τυλίγει το λευκό (Lysippe) 1
9.  ΕΚΤΟΡΑΣ! (Σμαραγδάκι Ρούλα) 4
10.  Εκείνος και ο Άλλος, (ANNA Flo) 14
11. Τάμπλετ κοπής (Maria Kanellaki) 31
12. Το παρόν …πωλείται (Mary Pertax) 3
13. Η Τρίτη Πράξη... (Giannis Pit) 22
14. Αδημονία σαν ευχή (ποιώ - ελένη) 12
15. Ιερή αποστολή (airis) 6
17. Το όπλο της Ειρήνης  (Katerina Verigka) 4
18. Το δικό μου μπλε (Mia) 4
19. Λαβωμένες Μνήμες (Ελένη Φλογερά) 13
20. Πορτοκαλί  (Woman in Blogs) 14
21. Μέχρι να περάσει η μπόρα  (Woman in Blogs) 13


Ελπίζοντας πως δεν έκανα κανένα λάθος, (αν έκανα, μη με λυπηθείτε, μπορείτε ελεύθερα να μου τα πείτε ένα χεράκι), σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σας καλώ στο επόμενο παιχνίδι που θα αρχίσει, καλώς εχόντων των πραγμάτων, αρχές Μαΐου.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

Η καλή και η κακή, Ali Land

Καινούριο όνομα.
Καινούρια οικογένεια.
Ο Λαμπερός.
Καινούριος.
Εαυτός μου.

Η καλή και η κακή, είναι ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ με το οποίο κάνει το ντεμπούτο της η Ali Land καταφέρνοντας να κλέψει τις εντυπώσεις.
Το θέμα του είναι αναμφίβολα σκληρό, η ηρωίδα ένα κορίτσι λίγο πριν τα δεκάξι που έζησε τον απόλυτο τρόμο στα χέρια της μητέρας του, ενώ ο μεγαλύτερος φόβος του είναι  να μην της μοιάσει. 
Η Άννι καταφέρνει μετά από χρόνια κακοποίησης να καταδώσει τη σίριαλ κίλερ μητέρα της στην αστυνομία. 
Με καινούριο όνομα πια, Μίλι θα τη λένε στη νέα της ζωή, φιλοξενείται προσωρινά από μια ανάδοχη οικογένεια.
Ο ανάδοχος μπαμπάς της, ο Μάικ είναι ψυχολόγος ειδικός στα ψυχικά τραύματα που προσπαθεί να τη βοηθήσει και να τη στηρίξει για να αντιμετωπίσει τη δίκη της μητέρας της.
Η γυναίκα του η Σάσκια είναι στον κόσμο της και η κόρη του η Φίμπι, έχοντας δει να παρελαύνουν από το σπίτι τους και τη ζωή τους αρκετά παιδιά με προβλήματα, κι έχοντας μια αρκετά κακή σχέση με τη μητέρα της φροντίζει να δείξει αμέσως στη Μίλι την αντιπάθειά της.
Τα πράγματα όσο περνούν οι μέρες όλο και δυσκολεύουν, και με την ημερομηνία της δίκης να πλησιάζει η Μίλι αισθάνεται όλο και πιο χαμένη, βυθισμένη στους εφιάλτες που την κατατρέχουν, ενώ μέσα της νιώθει να βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο ο καλός και ο κακός της εαυτός. Η σκέψη πως δεν μοιάζει μόνο φυσιογνωμικά στη μητέρα της, την κάνει να παγώνει.  


...Οχτώ σκαλοπάτια πάνω. Άλλα τέσσερα.
Η πόρτα στα δεξιά.
Η παιδική χαρά.Έτσι το έλεγε.Όπου τα παιχνίδια ήταν διαβολικά
 και μόνο ένας έβγαινε πάντα νικητής.
Όταν δεν ήταν η σειρά μου, με έβαζε να βλέπω. Από ένα ματάκι στον τοίχο. Μετά με ρωτούσε. Τι είδες, Άννι;Τι είδες;...
Η αφήγηση κάποιες φορές γίνεται με μικρές κοφτές προτάσεις που αντικατοπτρίζουν την ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας, τονίζοντας ή και υπονοώντας πράγματα.
Φράσεις γεμάτες ένταση που κόβονται απότομα και μοιάζουν περισσότερο με επώδυνα χτυπήματα παρά με προτάσεις.

Δεν ήθελα. Όχι, δεν ήθελα.
Εσύ. Με. Έβαζες.

Κι ανάμεσα σε όλα εκείνα που πρέπει η ηρωίδα να διαχειριστεί, καινούρια οικογένεια, καινούριο σχολείο, εχθρικές συμπεριφορές, αλλά και σε όσα πρέπει να ξεπεράσει  με τη βοήθεια του Μάικ και των φαρμάκων, η φωνή της μητέρας της δεν παύει να αντηχεί από το βαθύτερο σημείο του είναι της και να την συντρίβει κάθε φορά:

ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝΝΙ;
      ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;
  

Η καλή και η κακή, είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για πολλά. 
Σε βάζει σε έναν κόσμο σκληρό σαν ατσάλι,  σε έναν ατέρμονο εφιάλτη πέρα από κάθε λογική, ενώ ταυτόχρονα  κάνει κατάβαση, αν και μάλλον μοιάζει περισσότερο με ελεύθερη πτώση, στα άδυτα μιας ψυχής που έχει τραυματιστεί και ίσως ακρωτηριαστεί για πάντα. 

Η δίκη θα γίνει, θα τελειώσει, κι όλα θα πάρουν το δρόμο  τους. Ποιο δρόμο όμως; Αυτό μόνο φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου θα το ανακαλύψετε.


Η Καλή και η Κακή
Συγγραφέας: Ali Land
Μετάφραση:  Γωγώ Αρβανίτη
Τίτλος πρωτοτύπου: Good me, Bad me
Σελίδες:  384
Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Ημερομηνία Έκδοσης:  01/03/2018


Ali Land: Αφού αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με πτυχίο στην ψυχική υγεία, η Ali Land (Άλι Λαντ) εργάστηκε επί μια δεκαετία ως νοσηλεύτρια σε Μονάδες Ψυχικής Υγείας για παιδιά και εφήβους στη Μ. Βρετανία και στην Αυστραλία. Μετά την επιτυχία του ντεμπούτου της Η καλή και η κακή, το οποίο κυκλοφόρησε το 2017 και ήδη μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 γλώσσες, αφοσιώθηκε στη συγγραφή. Ζει στο Λονδίνο.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

14ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 5)


Η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε!
Το 14ο "Παίζοντας με τις λέξεις" έχει πολλά χρώματα και 21 ξεχωριστές συμμετοχές, χάρη στις λέξεις: 
χρώμα, φιλία, παραστάτης, νόμισμα, βλέμμα
Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά που για άλλη μια φορά παίξατε με τις λέξεις.
Το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού μας ολοκληρώνεται απόψε με την παρουσίαση των συμμετοχών και αρχίζει το κάπως πιο άχαρο μέρος του, που είναι η βαθμολογία. 
Δε χρειάζεται να σας πω πόσο τυχερή νιώθω που εξαιρούμαι από αυτή. Νομίζω καταλαβαίνετε!

Ελπίζω να μην έκανα κάποιο σοβαρό λάθος, αλλά αν έχω κάνει και αφορά συμμετοχή παρακαλώ να με ενημερώσετε στο mail almikr@gmail.com 
Αν αφορά οτιδήποτε άλλο, μπορείτε να αφήσετε σχόλιο εδώ!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 
2 η επόμενη και από 
1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!
Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.
Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή κι εννοείται ότι κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 30 Μαρτίου. 
Το Σάββατο 31 Μαρτίου  θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα και ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.
Σας αφήνω να απολαύσετε την ανάγνωση!


https://www.pinterest.co.uk/justandyr/lavender-fields/


1. Η νεράιδα της λεβάντας 

Όπως κάθε πρωί, έτσι και σήμερα, η Ιωάννα κάνει τη βόλτα της στο αγαπημένο της λιβάδι με τις λεβάντες.... Το αγαπημένο της χρώμα, άλλωστε, είναι το λιλά. Της αρέσει πολύ να περπατά ανάμεσα στις λεβάντες, να τις αγγίζει, να απολαμβάνει τη μυρωδιά τους… Ένοιωθε τόσο ξέγνοιαστη, χαρούμενη, ολομόναχη παρέα με τις αγαπημένες της λεβάντες…

Έτσι πίστευε... Ότι ήταν μόνη της…
Δεν ήξερε ότι καθημερινά, κάποιος δεν άφηνε το βλέμμα του από πάνω της…
Από τη πρώτη στιγμή που την είδε ο Μιχάλης , ένοιωσε κάτι ξεχωριστό για την ξανθιά νεράιδα όπως την ονόμασε …
Μακάρι να έβρισκε τη δύναμη να της πει πως κάθε μέρα είναι εκεί για την ίδια, σαν παραστάτης, την προσέχει, την θαυμάζει …

Ήταν κι αυτό το παλιό, νόμισμα, που είχε πάντα μαζί του
Το βρήκε πριν καιρό, έξω από το σπίτι του
Όταν το είδαν κάποιοι γέροντες, φίλοι από παλιά, ξαφνιάστηκαν
Του διηγήθηκαν μια ιστορία που είχαν ακούσει πριν πολλά χρόνια
Κάποτε το χωριό μας, ήταν ένας πανέμορφος τόπος
Τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στις αυλές των σπιτιών, στους κήπους , με το γέλιο τους να ακούγεται παντού
Καμιά αρρώστια, κανένα κακό δεν υπήρχε ποτέ στο χωριό μας
Ώσπου, όλα αυτά μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν
Εμφανίστηκε μια γυναίκα που κανείς δεν είχε ξαναδεί, πολύ στενοχωρημένη
Αυτή η γυναίκα, όπως μάθαμε αργότερα, από την ίδια, προστάτευε το χωριό μας από κάθε κακό, γι αυτό και υπήρχε μόνο η χαρά εδώ
Το προστάτευε γιατί είχε πάντα μαζί της το νόμισμα της χαράς
Τώρα όμως το έχασε, χωρίς να ξέρει πώς και πού …
«Που το βρήκες, Μιχάλη;» τον ρώτησε ο ένας γέροντας
Έξω από το σπίτι μου, μια μέρα που βγήκα για να πάω στο λιβάδι με τις λεβάντες
«Στο λιβάδι με τις λεβάντες;» «Πού είναι αυτό;» , ρώτησε ο άλλος γέροντας
«Έξω από το χωριό μας»
Δεν είχαν ξανακούσει γι' αυτό το λιβάδι, οι δυο γέροντες
Την άλλη μέρα το πρωί, τους πήρε ο Μιχάλης, να τους δείξει το λιβάδι με τις λεβάντες
Μόλις έφτασαν, την ίδια στιγμή ακριβώς, ήρθε και η Ιωάννα
Οι δυο γέροντες τα έχασαν …
Η κοπέλα αυτή έμοιαζε με τη γυναίκα που έχασε το νόμισμα, τόσα χρόνια πριν … Είχε όμως και την ίδια ηλικία… Πώς γίνεται; Αναρωτήθηκαν οι δυο γέροντες …
Και τότε, κατάλαβαν, πως ήταν νεράιδα
Η νεράιδα της λεβάντας 




2. Το βλέμμα του Κόσμου

Αν κοιτάξεις το βλέμμα του Κόσμου, θα τρομάξεις. Αν προσπαθήσεις να το καταλάβεις, θα χαθείς. Το χρώμα των ματιών Του, είναι τόσο σκοτεινό, που νομίζεις ότι αντικρίζεις το Χάος.

Το κορμί Του, εξαντλημένο από τον Πόλεμο που μέρα τη μέρα, Τον κατατρώει.  Η κακοποίηση, χαραγμένη στο δέρμα Του, έχει φτάσει στη ψυχή Του. Ακόμα κι αν η Ειρήνη με ένα χάδι προσέφερε τη φιλία Της, δε θα αναγνώριζε το άγγιγμα. Του είναι ξένο. Η Καλοσύνη, σπάνια επισκέπτης στη ζωή Του. Η Αγάπη, κάπου κρυμμένη, περιμένει κάποιον να νοιαστεί για τον Κόσμο.

Το παρελθόν Του, ποτισμένο με δάκρυα παιδιών και αίμα αθώων. Το παρόν Του ματωμένο κι αυτό. Το μέλλον Του, αμφίβολο.

Παραστάτης στη καταστροφή Του, ο άνθρωπος.

Πριν αφήσει την τελευταία Του πνοή, ίσως ξεσπάσει. Και ποιος θα μπορεί να Τον κατηγορήσει; Έτσι κι αλλιώς, αν κάτι έμαθαν στον Κόσμο, είναι να ξεπληρώνει με το ίδιο νόμισμα.





3. Ο ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ

Ήμουν ο παραστάτης σου.

Εκείνος που δίχως όρια, δίχως βλέψεις, δίχως σκοπούς και άκαρδες φιλοδοξίες, σε Αγάπησα.

Ήμουν εκείνος που σου έδειξα, όλες τις πτυχές σε κάθε χρώμα που άδειασε, από την παλέτα που δώρο, σου είχα προσφέρει.

Ήμουν εκείνος που μετέτρεψε την φιλία σε ανομολόγητο Έρωτα και το βλέμμα της Χαράς, το βάφτισα απελπισμένο Δάκρυ.

Ήμουν εκείνος που στα πρόσφερα όλα, δίχως φραγμούς, δίχως απαιτήσεις και υπενδεδυμένα όνειρα και φύλαξα σαν θησαυρό, το νόμισμα που μια φορά μου είχες δώσει.

Δεν κοίταξα ποτέ την αξία του,
ήταν για μένα λίθος.
Ακόμη κι όταν μου το έκλεψες, υποστήριξα πως μόνος το είχα χάσει.

Κι ούτε ξέρω γιατί μου το στέρησες
Κι ούτε ξέρω που το έδωσες, ίσως κάπου πάνω σου, να το κρατάς ακόμη.

Μόνο που…
Δεν ήμουν νομισματοπώλης, μα του έδωσα την πιο βαθιά, ανυπολόγιστη αξία.

Έκλεψες.




4. Για σένα

Σαν παραστάτης του ονείρου μου
στάθηκες
δίνοντας χρώμα σε κάθε μου βήμα.

Με το βλέμμα σου
να κεντάς
και τη πιο μικρή πληγή.

Η φιλία σου
το ακριβότερο νόμισμα
ευλογία ιερή.




5. Το κυνήγι μια λέξης

-Που λες γιατρέ μου το έβαλα στα πόδια. Μην με κοιτάς με απορία. Με το που μου είπε  ότι έχει εκπαιδευτεί Παραστάτης Δικηγόρος στις Διαμεσολαβήσεις άρχισα να τρέμω...Παραστάτης; Και εδώ αυτή η ριμάδα λέξη;
Τα νεύρα μου γιατρέ... τη μισώ αυτήν τη λέξη, τη συναντώ σε όλη μου τη ζωή και μου μουτζουρώνει τις στιγμές  μου.
Με κυνηγάει συνεχώς ένας παραστάτης!
Ναι... ναι, θα σου τα πω από την αρχή.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου έλεγε ότι κάθε παιδί έχει τον παραστάτη άγγελο να το φροντίζει. Και εγώ ησύχασα. Πώς να ξέρω ότι οι μεγάλοι λένε άνετα ψέματα στα παιδιά τους ενώ τα κοιτάζουν στα μάτια; Πού ήταν όμως ο άγγελός μου όταν σκαρφαλώναμε, παιδιά, τη μάντρα του κ.Θύμιου να κόψουμε φράουλες και μόνο εμένα τσάκωνε στα πράσα;
Πού ήταν ο  άγγελός μου όταν παίζαμε βόλους και εγώ ούτε ένα νόμισμα δεν κέρδισα ποτέ, γιατί  πάντα ήμουν η χαμένη;
Και τα καλοκαίρια πηγαίναμε εξοχή στης γιαγιάς το χωριό. Παλιό σπίτι, δε μου άρεσε, με μια πόρτα τεράστια να μην μπορώ να την ανοίξω. Ξέρεις πόσες φορές είχα χτυπήσει στον μαρμάρινο παραστάτη της πόρτας;

Αμ στο σχολείο; Που δεν κατάφερα ποτέ να γίνω ούτε παραστάτης στις Εθνικές Επετείους;
Σκέψου γιατρέ ότι στη γειτονιά μου με τους συμμαθητές μου, παίζαμε την παρέλαση πολλές φορές. Και εμένα δεν  με έβαζαν σημαιοφόρο, αλλά ούτε παραστάτη. Μόνο ν'ακολουθώ ήθελαν.
Πώς να μη μισήσω αυτήν τη λέξη;
Τιιιι; Δεν ήταν σπουδαίο;
Περίμενε έχει και παρακάτω.
Η Σόνια ήταν  φίλη μου. Ό,τι έκανα το έκανε κι εκείνη. Ήμασταν κολλητές. Που λες, στο Λύκειο έκανα παρέα με το Χρήστο και εκείνη βάλθηκε να τον ξελογιάσει. Χαχα, σιγά μην το καταφέρει σκέφτηκα, αλλά... το κατάφερε. Η φιλία μας θάφτηκε κάτω απ' τις μνήμες του Λυκείου. Ξέρεις όμως ότι ήθελε να την συγχωρήσω όταν χώρισε με το Χρήστο , επειδή  ήταν πάντα καλή φίλη και παραστάτης μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου;

Άκου παραστάτης της ζωής μου! Πω πω δεν αντέχω ούτε να τη λέω τη λέξη.
Κάθε φορά που την  ακούω,  χάνω το χρώμα μου  γιατρέ, να κοίτα με!
Και τώρα; Γνώρισα ένα δικηγόρο τον Νίκο Αναγνώστου, γοητευτικός και χαμογελαστός, μου άρεσε πολύ και τόσο ιππότης... α ναι είναι σημαντικό για μένα, να είναι ιππότης ένας άντρας. Βγαίνουμε δυο βδομάδες, όλα υπέροχα,  μέχρι σήμερα που το 'φερε η συζήτηση και μου είπε σε τι έχει εκπαιδευτεί. 
Τον κοιτούσα με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο... Αφού με ρωτούσε συνεχώς  τι συνέβη... τι έπαθα...  τι είδα... Κι εγώ; Να η τρεμούλα!
Σου είπα, το έβαλα στα πόδια και ήλθα   τρέχοντας εδώ.
-Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;



Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 6-13 πατήστε εδώ!
Για τις συμμετοχές 14-21 πατήστε εδώ!

14ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 6 - 13)


6. Μαύρο-άσπρο

 Σε αγόραζε και σε πουλούσε χωρίς να το καταλάβεις!
"Γράμματα κερδίζω, κορώνα χάνεις" ήταν ικανός να πει στο στρίψιμο νομίσματος και να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, χωρίς να το πάρεις είδηση! 
Μεγάλο αλάνι, μανουβράριζε διαρκώς, και πετύχαινε τους στόχους του, τον έναν πίσω από τον άλλον!
Βασιζόταν στο ξυράφι μυαλό του και πίστευε πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή. Ένα μυαλό, δυο χέρια κι επιμονή! Πασπαλισμένα με πολλή απληστία, θα συμπληρώσω εγώ.

Παραστάτης σε όλα, το μεγάλο του “εγώ”, που δεν άφηνε χώρο για φιλίες, συντρόφους, τίποτα! 
Μόνο που στο βλέμμα του φώλιαζε η μοναξιά και τρόμαζες αν μύριζες το άρωμα της πλεονεξίας του. Πολύ μαυρίλα, ρε αδερφέ μου, και πού' σαι, ε; Δεν αναφέρομαι στα κοστούμια του! 

Τέτοιους ανθρώπους άλλοι τους λένε σπουδαίους. Κάθονται σε υπέροχες, δερμάτινες καρέκλες εξουσίας -κάθε είδους εξουσία- και λύνουν και δένουν. Ολημερίς.
Εγώ πάλι, αηδιάζω. Η καρέκλα τους χωράει μόνον έναν! 
Προτιμώ το άσπρο χρώμα της αθωότητας, όσο φτωχική κι αν είναι.

Σαν δικηγόρος βέβαια, αν ήταν τώρα δα στο μυαλό μου ικανό τον έχω να μου έλεγε: “χόρτασε εσύ με άσπρα και αθωότητες, κοριτσάκι!”
Μπορεί να είναι κι έτσι...Τι τα θες μάτια μου. Κανένας δεν βλέπει την καμπούρα του. 

(Μα εκείνο το βλέμμα της μοναξιάς... άστο...Μην το δεις. Και κυρίως μην το νιώσεις ποτέ!)




7. Σεμινάρια δημιουργικής κλοπής 

"Όσα ξέρατε να τα ξεχάσετε! Εδώ δεν υπάρχουν έννοιες όπως: φιλότιμο, ειλικρίνεια, τσίπα, εντιμότητα και άλλα τέτοια τετριμμένα και γλυκανάλατα. Όλα πληρώνονται κι όλα αγοράζονται. Ακόμα και οι φιλίες. Κι ό, τι δεν μπορεί να αγοραστεί μπορεί κάλλιστα να κλαπεί, σύμφωνα πάντα με το νόμο. Τίποτα δε γίνεται παράνομα. Τίποτα δεν είναι ανήθικο. Όλα είναι νόμιμα και ηθικά, όλα είναι μπίζνες που λέμε κι εμείς στο Αμέρικα. Τα επιδόματα λόγου χάριν είναι μια καλή και κυρίως ηθική πρακτική για να χώνουμε στην τσέπη ακόμα περισσότερα...".

Τα σεμινάρια δημιουργικής κλοπής μόλις είχαν αρχίσει. Το λόγο είχε μια καθηγήτρια που πλούτιζε το βιογραφικό της βοηθώντας τη χώρα. Με το αζημίωτο η βοήθεια, μην τρελαθούμε κιόλας. Να οι μισθάρες  να τρέχουν, να τα επιδόματα ενοικίου να πέφτουν, να στα μούτρα μας που δεχόμαστε την κοροϊδία τους και την αλτρουιστική τους διάθεση για προσφορά.  
Παραστάτης της σε όλη αυτή τη βοήθεια που ήρθε να δώσει, σε όσα ήρθε να πάρει δηλαδή, ο σύζυγός της, που πάει να πει η κολόνα του σπιτιού το οποίο πληρώναμε όλοι εμείς, αλλά κι όλων των άλλων ακινήτων που είχαν στην κατοχή τους. Μια κολόνα χίλιες χρήσεις. Πολυκολόνα ο μίστερ. 

Το κοινό απαρτίζεται από επίδοξους σωτήρες των εαυτών τους. Μια κυρία με βλέμμα αρπακτικού, σταματά  να υπολογίζει πόσο θα της κοστίσουν τα σεμινάρια και αρπάζεται σαν μαϊμού από τη λέξη που ήχησε ίδια με θεία μουσική στα αυτιά της. Μια μουσική που μόνο τα νομίσματα μπορούν να συνθέσουν, και που μπορείς να την απολαύσεις καλύτερα όταν τα νομίσματα γίνονται χαρτονομίσματα, αλλά φτάνει στο κρεσέντο μόνο όταν ενορχηστρώνεται από πολλά μηδενικά σε τραπεζικά βιβλιάρια.
Χωρίς να ζητήσει το λόγο ύψωσε τη φωνή και ρώτησε πόσα νόμιμα επιδόματα θα μπορούσε η ίδια να υπεξαιρέσει ηθικά από το λαό.
"Πόσα σπίτια έχεις;" τη ρώτησε η ομιλήτρια.
"Ε, τώρα, δεν κάθομαι να τα μετράω σαν να είμαι καμιά τσοκαρία από τον Μπύθουλα" απάντησε με στόμφο η άλλη κουνώντας απαξιωτικά το χέρι. 

Δεν πέρασε πολλή ώρα και στην αίθουσα επικράτησε αναβρασμός. Όλοι ήθελαν να βρουν τρόπο να αυξήσουν τα πενιχρά τους εισοδήματα, μια και τα έξοδα όπως έλεγαν ήταν πάρα πολλά. 
"Πληρώσαμε ακριβότερα από όλους την κρίση" έλεγε ο ένας. "Έχουμε έξοδα" έσκουζε ένας άλλος.
 "Χρειάζομαι πολλά για κομμωτήρια" τσίριζε μια τρίτη, "να πάλι βγήκε η ρίζα, με θαύμα νομίζετε πως διατηρώ αυτό το χρώμα;". 
"Κανένα καλό σκανδαλάκι παίζει;" διπλάρωνε κάποιος  τον διπλανό του, που ήταν μανούλα στις λαμογιές.
"Φιλαράκι έχεις ένα ευρώ;" ακούστηκε πάνω από το πανδαιμόνιο ένας που λαχτάρησε ένα καφεδάκι, αλλά δεν είχε πάνω του ψιλά για τον αυτόματο πωλητή.

Με τα πολλά ο κουρνιαχτός κατακάθισε και η τάξις  απεκατεστάθη. Ευρώ δε βρέθηκε, μια και κανείς δεν κρατούσε ψιλά, αλλά θα πήγαιναν μετά όλοι μαζί για περιδρόμιασμα στην υγειά των κορόιδων. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν, αφού κι αυτό τα κορόιδα θα το πλήρωναν.



8. Όταν σε τυλίγει το λευκό

        Λευκό: χρώμα το οποίο έχει υψηλή φωτεινότητα, αλλά μηδενική απόχρωση. Πιο συγκεκριμένα, περιέχει όλα τα χρώματα στο ορατό φάσμα, μολονότι μερικές φορές περιγράφεται ως αχρωματικό χρώμα. 
        Ένα χρώμα που περικλείει μέσα του το αγνό τής αθωότητας, που είναι παραστάτης στις ανεξίτηλα ομορφότερες στιγμές μας. Πράγματι, θα μπορούσαμε να πούμε πως η χρωματική επισώρευση εντός του είναι γεγονός, ακόμη και σε μεταφορικά πλαίσια. Όμως, μια ατυχής στιγμή αρκεί για να τα πάρει όλα πίσω· ν' απορροφήσει όλα αυτά τα χρώματα, αφήνοντας εν τέλει ένα αχρωματικό κάδρο. Κοντολογίς, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. 
        Λευκά τοιχώματα, λευκά σεντόνια, λευκός ιματισμός ασθενών και προσωπικού. Μια εικόνα που αρχίζει να σου σφίγγει ελαφρώς το στομάχι, αρχίζεις να μη νιώθεις καλά. Είναι η περίπτωση που η αντανάκλαση του λευκού αρχίζει να σ' αρρωσταίνει αντί να σου προκαλεί αρμονικά συναισθήματα. Άνθρωποι συνεχώς στους διαδρόμους, σαν μέλισσες που δουλεύουν ακατάπαυστα μέσα σε κυψέλη, κι άνθρωποι ξαπλωμένοι σε κρεβάτια. Απ' τη μια, πρόσωπα με σφιγμένα χαρακτηριστικά, που σπεύδουν για ανεκλάλητη παροχή. Απ' την άλλη, πρόσωπα ρουφηγμένα και χωρίς μαλλιά, κορμιά καχεκτικά που μαίνονται σεισμό: ξερνούν ταλαιπωρία, συμπτώματα της αρρώστιας και παρενέργειες θεραπευτικής αγωγής. Φράσεις μετέωρες μεταξύ αγκομαχητών, που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλο μέσα κι εξωτερικεύονται από χαραμάδες κλειστών σιαγόνων: «είναι νωρίς ακόμα για να πεθάνω», «μη με κοιτάς, δεν θέλω να με βλέπεις έτσι».
        -«Αδελφή, είστε η καινούρια;» ακούγεται βιαστικά από μια παλαιότερη. 
        -«Ναι, σήμερα ξεκίνησα τη πρακτική μου» απάντησα ήδη ξέπνοα από τις εικόνες που πρόλαβαν να με βομβαρδίσουν και να μ' αφήσουν ένα κινούμενο κουφάρι. «Με λένε Αγαθή» πρόσθεσα. 
        -«Προσπάθησε να δείχνεις ανεπηρέαστη, Αγαθή. Είναι ο χώρος και τέτοιες οι συνθήκες, που, άθελά μας, η συγκατάβαση μπορεί ν' αποκτά προσβλητικές διαστάσεις» μου είπε μειλίχια και συμβουλευτικά. 
        Προτίμησα ν' ανταπαντήσω μ' ένα χαμογελαστό νεύμα, προκειμένου να κρύψω την αμηχανία μου. 
        -«Παρατήρησα πως οι άνδρες έχουν τη συμπαράσταση των γυναικών τους, ενώ πολλές γυναίκες είναι μόνες τους» είπα αλλάζοντας τη κουβέντα. 
        -«Πολλές γυναίκες έρχονται με τις φίλες τους» είπε κοφτά κι έστρεψε τη ματιά της αλλού, αλλά πρόλαβα να πιάσω το σκοτείνιασμα στο βλέμμα της. «Αυτό ίσως να 'ναι το λιγότερο, βλέποντας άλλους να πολεμάνε μόνοι τους την αρρώστια. Έπειτα απ' τη σκληράδα τής συνειδητοποίησης και την αδυναμία να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτό που τους συμβαίνει, θα δεις πως όλοι στο τέλος παραδέχονται πως στο μαζί είναι η αξιοπρέπεια. Οπότε, ακόμη κι αν λείπει η συζυγική υποστήριξη, υπάρχει κείνη η ευλογία τής ακλόνητης παρουσίας, που ενδύεται τα ρούχα τής φιλίας, και δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη δυναμική της» πρόσθεσε χαμογελαστά και κίνησε να συνεχίσει τη δουλειά της, απαλείφοντας αυτή τη φορά την αμηχανία απ' το χαμόγελό μου.




9.  ΕΚΤΟΡΑΣ!

Το ένιωσα από την στιγμή που μας σύστησαν.
Πες το ένστικτο, που το είχα πολύ ανεπτυγμένο; Πες το χημεία; Ή μπορείς να το το πεις και κάρμα, ήξερα πως με την κοπέλα αυτή θα μας ένωνε μια δυνατή φιλία!
Από εδώ ο Έκτορας.
Από εδώ η Ισμήνη.
Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το δικό μου που το είχα απλώσει προς το μέρος της και ένιωσα μια ανατριχίλα σε όλο το κορμί μου.
Γύρισα και την κοίταξα στα μάτια.
Είχε τα πιο όμορφα μάτια που είχα δει.
Γαλάζια, σαν το χρώμα της θάλασσας.
Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή.
Έγινα ο σύντροφος της.
Όπου πήγαινε περπατούσα δίπλα της, παραστάτης να την προσέχω σε κάθε της βήμα και να της δείχνω την αγάπη μου κάθε στιγμή.
Όμως και εκείνη δεν πήγαινε πουθενά χωρίς εμένα και κάθε της χάδι με έκανε απέραντα ευτυχισμένο.
Είχαμε γίνει αχώριστοι.
Στους περιπάτους που πηγαίναμε, συχνά για να μην πω πάντα, περνούσαμε από τον εθνικό κήπο.
Τα βήματα μας και αυτήν την φορά ακολούθησαν τον ήχο της μουσικής που έβγαινε από το  ακορντεόν που έπαιζε ένας οργανοπαίχτης  καθισμένος  στο γνωστό  παγκάκι  και  που η μουσική του συντρόφευε τους περιπατητές που περνούσαν από εκείνο το σημείο.
Εκείνη σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα νόμισμα από την τσέπη της και το ακούμπησε στο τασάκι δίπλα του.
Είχε κάνει τόσες φορές αυτήν την κίνηση που την την είχα μάθει και εγώ απ΄έξω πια.
Γύρισα και την κοίταξα!!
Αχ! Να μπορούσες να δεις το βλέμμα μου, θα έβλεπες όλη την αγάπη του κόσμου μέσα του.
Και εγώ να μπορούσα να μιλήσω!




10.  Εκείνος και ο Άλλος, 

δυο διαφορετικοί νέοι άντρες!
Εκείνος, εραστής των γραμμάτων, των βιβλίων και αχόρταγος για γνώση. 
Ο Άλλος, εραστής των κατασκευών, χρησιμοποιούσε τα χέρια για τα πάντα, εκτός από το να κρατά ένα βιβλίο.
Από τα μικράτα τους μαζί.
Από τα μικράτα τους διαφορετικοί. Αριστούχος Εκείνος, ίσα που πέρναγε τις τάξεις ο Άλλος.
Ήρεμος Εκείνος, νευρόσπαστο ο Άλλος!
Μα ποτέ κανένας τους δεν εμπόδισε τον φίλο του να κάνει αυτό που αγαπούσε. Εκείνος να μάθει, ο Άλλος να δημιουργήσει.
''Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη''  είπε ο  Αριστοτέλης.
Ένα νόμισμα με δυο όψεις!  Αυτό ήταν  οι δυο τους!  Και σφυρηλάτησαν μια δυνατή φιλία που προκαλούσε το θαυμασμό,  αλλά και  το φθόνο πολλών.
Ακόμη και οι γονείς  στα χρόνια του σχολείου προσπάθησαν να τους χωρίσουν. ''Είναι το βαρίδι σου, έλεγαν σ' Εκείνον που ήθελε να σπουδάσει. Ο Άλλος νοιάζεται μόνο να περνάει η μέρα του καλά '' επέμεναν. Μα η φιλία τους γιγαντωνόταν μέρα με τη μέρα.
Σπούδασε ο ένας, άνοιξε εργαστήρι ο άλλος και οι δυο ήταν καλοί σ'αυτό που επέλεξαν.
Κανένα ίχνος δυσαρέσκειας ανάμεσά τους. 
Μπορεί  να είχαν μέρες να ειδωθούν, αλλά πάντα ξέκλεβαν κάποιες ώρες το μήνα δικές τους
Μπορεί να είχαν άλλο κύκλο γνωριμιών, αλλά πάντα υπήρχε θέση στη ζωή τους για τον φίλο.
Σχέση καρδιάς, σεβασμός στην ατομικότητα, αγάπη χωρίς όρια, νοιάξιμο και ενδιαφέρον του ενός για τη ζωή του άλλου.
Γέλαγε Εκείνος με τη χαρά του Άλλου!
Έκλαιγε ο Άλλος με τη λύπη Εκείνου!
Κανένα σύννεφο δεν σκίασε τη φιλία  τους.
Μέχρι που το άσχημο πρόσωπο  της ζωής χτύπησε την πόρτα Εκείνου. Παραστάτης πλάι του ο Άλλος!   Πονούσε Εκείνος,  μόρφαζε ο Άλλος.  Τα βλέμματα συναντιόνταν και ήξερε Εκείνος τι ένοιωθε ο Άλλος, ήξερε ο Άλλος τι σκεφτόταν Εκείνος.
 Έως ότου ήλθε η ώρα του αποχαιρετισμού. 
-Μην τυχόν και δε ζήσεις τα όνειρά σου... Ορκίσου μου,  του είπε Εκείνος
Το κατευόδιο έγινε με δάκρυα στα μάτια, με τον πόνο στην καρδιά, τον όρκο στα χείλη και με μια κιθάρα που ο Άλλος έπαιξε, εκεί στο τελευταίο σπίτι Εκείνου, το αγαπημένο του τραγούδι.
Τα λουλούδια ήταν άσπρα το αγαπημένο χρώμα Εκείνου.
Κι από τότε, όλοι όσοι τους ήξεραν, ως  ορισμό της φιλίας επαναλάμβαναν τα λόγια του Σαίξπηρ:
'' Ένας φίλος είναι κάποιος που σε ξέρει όπως είσαι, καταλαβαίνει αυτό που έχεις, αποδέχεται αυτό που έχεις γίνει, και ακόμα, ευγενικά σου επιτρέπει να προχωρήσεις'',  δηλαδή,  Εκείνος και ο Άλλος!



http://www.lolhome.com/funny-picture-9979532069.html

11. Τάμπλετ κοπής

Αγαπητή τεχνική υποστήριξη,

Προ μηνός, είχα την ατυχία να μου δωρίσει συνεργάτης μου ένα τάμπλετ με απεριόριστες δυνατότητες εφαρμογών, όπως μου είπε. Ενθουσιάστηκα! Το απόγευμα επιχείρησα να φορτίσω και να το βάλω σε λειτουργία, ακολουθώντας τις εσώκλειστες οδηγίες. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η οθόνη είχε το χρώμα και την ακινησία του νεκρού. Απευθύνθηκα σ’ ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας ηλεκτρονικών, όπου με ενημέρωσαν ότι ήταν ελλαττωματικό. Για την ακρίβεια μου είπαν: «Χαχαχα…πού το βρήκατε αυτό το καβουρντιστήρι;»

Συντετριμμένος, το ξαναέβαλα στη συσκευασία και σκέφτηκα να το δωρίσω στον κουμπάρο μου, που εκείνη τη μέρα γιόρταζε. Τον επισκέφτηκα λοιπόν και με θριαμβευτικό ύφος του επανέλαβα το παραμύθι που μου είχε πει ο συνεργάτης μου. Διέκρινα στο ανυποψίαστο βλέμμα του, την ίδια ευγνωμοσύνη που είχα κι εγώ το πρωί. Έφυγα ικανοποιημένος, με την ελπίδα να μην χαλάσει η πολύχρονη φιλία μας εξ αιτίας αυτού του μηχανήματος.

Η χαρά μου δεν κράτησε πολύ. Μετά από δυο μέρες, είχα επέτειο  γάμου. Η γυναίκα μου γύρισε αργά το βράδυ σπίτι και μου πρόσφερε περιχαρής το δώρο της. Ένα μικρό πακέτο, το περιτύλιγμα του οποίου, μου ήταν ήδη γνώριμο και σίγουρος για το περιεχόμενο, το ξετύλιξα. Όπως μου είπε, επρόκειτο για ένα υπερσύγχρονης τεχνολογίας μηχάνημα, πανάκριβο βέβαια, αλλά για χάρη μου θυσίασε τις αιματηρές οικονομίες της που μάζευε νόμισμα-νόμισμα τα τελευταία χρόνια. Κι όλα τα υπόλοιπα που είχα αραδιάσει στον κουμπάρο μου πριν δυο μέρες. Οι υποψίες μου για τη σχέση της συζύγου μου με τον κουμπάρο μας, επιβεβαιώθηκαν οικτρά. Και ξαναβρέθηκα με το άχρηστο μηχάνημα στην κατοχή μου.

Στην απόγνωσή μου να απαλλαχτώ από δαύτο, το έδωσα στον οχτάχρονο γιο μου, να παίζει με τους φίλους του. Το απόγευμα που γύρισε απ’ το σχολείο, το εκσφενδόνισε στο κεφάλι μου, φωνάζοντας έξαλλος: «Να το τρίψεις στην κασίδα σου αυτό το κονσερβοκούτι!». Για δυο μέρες, παρέμεινα κλινήρης με εγκεφαλικές κακώσεις. Και με το ύπουλο μηχάνημα να με περιμένει σπίτι.

Σε μια ύστατη προσπάθεια να το ξεφορτωθώ, το έστειλα στη μάνα μου στην Αετομηλίτσα, εξηγώντας της στο τηλέφωνο, πως δεν είναι τηλεκοντρόλ, αλλά να συμβουλευτεί το δάσκαλο του χωριού και να καταχωρίσει συνταγές με πίτες. Μετά από μέρες, παρέλαβα με κούριερ ένα δέμα κι ένα σημείωμα. Αναγνώρισα αμέσως τα γράμματα.
«Γιόκα μ’,
Του κάναμ’ φάκτουρι ρεσέτ και δεν φορτίζ’ τ’ αναθεματισμένου.
Στείλτου πίσου παλκάρι μου, γιατί τόση ζέστα που βγάν’, μόνο για μπρίκι καν’. Na παρ’ς γουίντοουζ να μιλάμ’ και στου σκάιπ.
Σου στέλν’ με του ΚΤΕΛ και μια μηλόπιτα».

Η Φιλιππινέζα που καθάριζε το σπίτι εκείνη τη μέρα, με είδε να κρατάω απελπισμένος το τάμπλετ και γέλασε. «Κύριος ντεν ξέρει αγοράζει καλός κομπιούτερ. Σου ντείξω εγκώ ντικό μου να μάθεις. Πατρίντα μου, πετάμε όξω από παράθυρος αυτά!». Και το πέταξε. Και πέτυχε έναν χριστιανό που διέσχιζε αμέριμνος το πεζοδρόμιο. Και τον έστειλε στον Ευαγγελισμό με εγκεφαλική διάσειση. Και μένα στο αυτόφωρο για πρόκληση σωματικών βλαβών. Και παράνομη απασχόληση αλλοδαπού. Και την Φιλιππινέζα, για παράνομη διαμονή στη χώρα.  Και ο παραστάτης δικηγόρος, μου επέστρεψε θριαμβευτικά το τάμπλετ, μετά την ολοκλήρωση της εκδίκασης. «Έξι μήνες εξαγοράσιμους φάγατε, αλλά ευτυχώς δέχτηκαν να σας επιστραφεί το μηχάνημα!»

Αν λάβετε παρόμοια παράπονα πελατών, να ξέρετε πως η επιφάνεια του μηχανήματος, είναι ιδανική για κοπή λαχανικών. Σε κρεμμύδια ειδικά, ενδέχεται να λειτουργήσει και η συσκευή. Βατικιώτικα κατά προτίμηση…




12. Το παρόν …πωλείται

Η καθημερινή της βόλτα είχε  προορισμό το μεγάλο σπίτι στο τέλος της πόλης. Χρόνια η αυλόπορτα έχασκε ανοικτή, από τότε που πέθανε και ο τελευταίος του ιδιοκτήτης. Όμως της άρεσε αυτό το σπίτι. Της άρεσε που είχε τη σφραγίδα του πλούτου και της άνεσης. Αριστερά και δεξιά από τα σκαλιά της εισόδου δύο λέοντες στέκονταν παραστάτες του σπιτιού. Της άρεσε το λευκό μεγαλοπρεπές του χρώμα, και το βλέμμα της το έβλεπε ακόμα στις μέρες της δόξας του.

Στην πραγματικότητα δεν την ενδιέφερε αυτό καθαυτό το σπίτι. Στην πραγματικότητα ήταν ο πλούτος που ονειρευόταν να αποκτήσει με κάθε τρόπο, και η ζωή που ήθελε να ζήσει.

Μέχρι τώρα είχε γνωρίσει τη μια πλευρά του νομίσματος. Την φτώχεια. Αλλά εκείνη ένοιωθε πως ήταν φτιαγμένη για κάτι άλλο, κι όχι για να χαθεί στην αφάνεια και στην στέρηση. Η μοναδική της φίλη, που η φιλία τους ξεκινούσε από όταν γνωρίστηκαν στην πρώτη τάξη του σχολείου, ήταν κι εκείνη φτωχή αλλά εξοικειωμένη με τη μοίρα της. Ήταν ερωτευμένη με έναν νεαρό μηχανικό αυτοκινήτων.

Περπατούσε στην μέση του έρημου δρόμου, απορροφημένη από τις σκέψεις  της. Ο στριγκός ήχος φρένων και ένα μικρό χτύπημα που ένιωσε την επανέφερε στην πραγματικότητα πολύ δυσάρεστα. Από το αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε ξαφνικά από την στροφή του δρόμου, κατέβηκε ένας σοφέρ με στολή, για να τη βοηθήσει. Ευτυχώς το χτύπημα ήταν ελαφρύ και αφέθηκε να την μεταφέρουν στο ιατρείο για σιγουριά. Τα πάντα μύριζαν πολυτέλεια και ο μοναδικός   επιβάτης, ένας καλοντυμένος εξηνταπεντάχρονος  άνδρας, της ζήτησε ευγενικά συγγνώμη και τη ρώτησε πώς νοιώθει.  Το φόρεμα της είχε σκιστεί με αποτέλεσμα να φαίνεται ο καλλίγραμμος νεανικός της μηρός. Δεν έκανε καμία κίνηση να στρώσει το ύφασμα. Δεν την απασχολούσε καν να φανεί αξιοπρεπής. Μέσα στη ζαλάδα της είχε ήδη γοητευθεί από την πολυτέλεια του αυτοκινήτου.

Αφού ήταν καλά επέστρεψε στο σπίτι της. Το ίδιο απόγευμα παρέλαβε ένα πακέτο με ένα φόρεμα τελευταία λέξη της μόδας και με την κάρτα με τα στοιχεία του αποστολέα.

Πολύ γρήγορα ήρθε σε επαφή με τον ηλικιωμένο άντρα για να τον ευχαριστήσει και αποδέχθηκε την πρόσκληση του σε δείπνο. Ο καιρός κύλησε και πλέον ο γέρος που είχε την ηλικία του πατέρα της είχε γίνει ο μόνιμος συνοδός της. Ελεύθερος και πλούσιος γρήγορα κατάλαβε την αγάπη της νεαρής κοπέλας για την άνεση. Κι εκείνος γοητευόταν να έχει μια εικοσάχρονη συνοδό και γιατί όχι και γυναίκα. Όταν τη ζήτησε από τους δικούς της σε γάμο, εκείνοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην αποφασιστικότητα της να ζήσει στον πλούτο κι ας ήταν άντρας της ένας σαράντα πέντε  χρόνια μεγαλύτερος στη δύση του. Όλα πωλούνται σε αυτήν την ζωή κι εκείνη διέθετε την ομορφιά και τα νιάτα της που τα πουλούσε στην καλύτερη τιμή. Ο γάμος έγινε γρήγορα, και ο δρόμος για την άνεση άνοιξε μπροστά της. Τα ειρωνικά βλέμματα τα μετέφρασε σε φθόνο. Και όσοι της μίλησαν για αξιοπρέπεια και για έρωτα, τους κούνησε σε χαιρετισμό ένα χέρι που φορούσε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι χωρίς να κοιτάει αυτούς αλλά το χέρι της. Πράγματι είχε πετύχει καλή τιμή. Θα άντεχε!




13. Η Τρίτη Πράξη...

“Αστυνόμε έχουμε περιστατικό σοβαρό”
“Σ’ Ακούω”
“Θέατρο Εσπέρια, πρέπει να έρθετε ”
“Τι έχουμε”
“Μια ηθοποιός πυροβολήθηκε στη σκηνή”
Έριξα τα ...Γαλλικά μου νωρίς το μεσημέρι.
Δεν πήγαινε καλά η μέρα. Ούτε δύο γουλιές καφές. Κατέβηκα την Αλεξάνδρας .
Περιστατικό σε Θέατρο πρώτη φορά, πυροβολισμός στη σκηνή, η πίεση ανέβαινε.
Ένα τσούρμο υστερικών με κάμερες και μαρκούτσια είχαν ζώσει την πόρτα σαν κομάντος. Το “Εσπέρια” ήταν θέατρο με φήμη.
Μου την έπεσαν λες και τους άρπαξα το πορτοφόλι.
“Αστυνόμε ποιος όπλισε το πιστόλι ; ”
Αυτό που οι δημοσιογράφοι ήξεραν πριν από μένα τα γεγονότα με τρέλανε. Με σβέρκωσε μια ξανθιά χώνοντας το μικρόφωνο στα μούτρα μου. Της έριξα ένα βλέμμα με πρόστυχα υπονοούμενα, έσπρωξα δυο-τρεις και μπήκα στο θέατρο.
Κόσμος, κινητά και πανικός με καλωσόρισαν.
Πήρα στην άκρη τον βοηθό μου.
“Καραλή λέγε”
“Ο θίασος είχε πρόβα. Στην τρίτη πράξη, η πρωταγωνίστρια αυτοκτονεί με πιστόλι...”
“και λοιπόν ;”
“Το πιστόλι ήταν γεμάτο. Πέθανε ακαριαία”
Βλαστήμησα , “ποια είναι ;”
“Η Λιάνα Δεληγιάννη” είπε τρακαρισμένος.
Η μέρα χάλαγε επικίνδυνα. Το θύμα ήταν μια 45άρα καταξιωμένη ηθοποιός.
“Πάμε στη σκηνή”
Πιο μέσα η ατμόσφαιρα κλίμα ήταν βουβή. Πρόσωπα κατηφή, δάκρυα, σκέψεις και πολλά μισόλογα στις γωνίες. Την είδα στη σκηνή γεμάτη αίματα. Στο όμορφο πρόσωπό της είχε απλωθεί το χρώμα του θανάτου.
“Βρες ένα χώρο”
Κάλεσα κόσμο. Και τον Ζώη Καραχάλιο, τον 30χρονο διάσημο Ζεν πρεμιέ, συμπρωταγωνιστής. Δεν είπε κάτι το ουσιώδες.. Του έκανα ακόμα δυο-τρεις ερωτήσεις και τον έδιωξα γιατί έδειχνε αναστατωμένος. Έτσι κι αλλιώς θα είχαμε συνέχεια.
“Αστυνόμε η ενδυματολόγος έξω θέλει να σας δει, είναι αναστατωμένη”
“Φέρτην μέσα”
Μια 50άρα καλοστεκούμενη μπήκε και κάθισε. Ανάσαινε με το ζόρι.
“Ηρεμήστε Κυρία μου, Λέγεστε ;”
“Διονυσία Ευφραιμίδη κύριε. Με τη Λιάνα μας συνέδεε αδελφική φιλία
“Σας ακούω”
“Αυτός την σκότωσε...! ο Καραχάλιος”
Μου σφίχτηκε το στομάχι...
“Την πέταξε σαν σκουπίδι. Τον αγαπούσε χρόνια τώρα. Της τόλεγα δεν με άκουγε. Την χρησιμοποίησε για να ανέβει. Της κατέστρεψε τη ζωή, τάχασε όλα, τον άντρα , τα παιδιά της”
Δεν μ’ άρεσαν οι υστερίες αλλά εδώ το πράγμα αγρίευε.
Η ενδυματολόγος και άλλοι, κατέθεσαν ότι ο Καραχάλιος με την Δεληγιάννη είχαν ερωτική σχέση χρόνια. Τα καλλιτεχνικά στέκια βούιζαν.
Μαζέψαμε καταθέσεις ότι πρόσφατα τσακώθηκαν άγρια. Την απειλούσε. Η Υπόθεση σήκωσε αντάρα και σε αυτές τις περιπτώσεις το σκάνδαλο σε καταστρέφει.
Ο αποθηκάριος κατέθεσε ότι ο Καραχάλιος, κάθε φορά έδινε το πιστόλι στην πρωταγωνίστρια. Εκείνη τη μέρα τον είδε να φέρνει άλλο. Τον κάλεσα ξανά. Στεκόταν μπροστά μου βουβός σαν παραστάτης.
“Γιατί αλλάξατε το όπλο κ. Καραχάλιο” του πέταξα.
Κιτρίνισε. Φόβος απλώθηκε στο πρόσωπό του.
“Δεν εύρισκα το άλλο Αστυνόμε. Θυμήθηκα ένα ξεχασμένο στο καμαρίνι μου και το έφερα ”.
“Νομίζω κ. Καραχάλιο ότι πρέπει να βρείτε έναν καλό δικηγόρο” του είπα.

Μέρες αργότερα η Διονυσία διάβαζε μια επιστολή:

“Λατρεμένη μου φίλη..... μου τα πήρε όλα.... δεν υπάρχω πια... αυτό το γράμμα είναι μόνο για σένα... κάνε ότι νομίζεις... φρόντισα να το πάρεις μετά... τον πληρώνω με το ίδιο νόμισμα. Εγώ έκρυψα το πιστόλι και έβαλα τις σφαίρες στο άλλο...

Να με θυμάσαι. Λιάνα”




Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 1-5 πατήστε εδώ!

Για τις συμμετοχές 14-21 πατήστε εδώ!