14ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 5)

Η στιγμή που όλοι περιμέναμε έφτασε!

Το 14ο "Παίζοντας με τις λέξεις" έχει πολλά χρώματα και 21 ξεχωριστές συμμετοχές, χάρη στις λέξεις: 

χρώμα, φιλία, παραστάτης, νόμισμα, βλέμμα

Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά που για άλλη μια φορά παίξατε με τις λέξεις.

Το δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού μας ολοκληρώνεται απόψε με την παρουσίαση των συμμετοχών και αρχίζει το κάπως πιο άχαρο μέρος του, που είναι η βαθμολογία. 

Δε χρειάζεται να σας πω πόσο τυχερή νιώθω που εξαιρούμαι από αυτή. Νομίζω καταλαβαίνετε!

Ελπίζω να μην έκανα κάποιο σοβαρό λάθος, αλλά αν έχω κάνει και αφορά συμμετοχή παρακαλώ να με ενημερώσετε στο mail almikr@gmail.com 

Αν αφορά οτιδήποτε άλλο, μπορείτε να αφήσετε σχόλιο εδώ!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή κι εννοείται ότι κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 30 Μαρτίου. 

Το Σάββατο 31 Μαρτίου  θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα και ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Σας αφήνω να απολαύσετε την ανάγνωση!

1. Η νεράιδα της λεβάντας 

Όπως κάθε πρωί, έτσι και σήμερα, η Ιωάννα κάνει τη βόλτα της στο αγαπημένο της λιβάδι με τις λεβάντες.... Το αγαπημένο της χρώμα, άλλωστε, είναι το λιλά. Της αρέσει πολύ να περπατά ανάμεσα στις λεβάντες, να τις αγγίζει, να απολαμβάνει τη μυρωδιά τους… Ένοιωθε τόσο ξέγνοιαστη, χαρούμενη, ολομόναχη παρέα με τις αγαπημένες της λεβάντες…

Έτσι πίστευε... Ότι ήταν μόνη της…

Δεν ήξερε ότι καθημερινά, κάποιος δεν άφηνε το βλέμμα του από πάνω της…

Από τη πρώτη στιγμή που την είδε ο Μιχάλης , ένοιωσε κάτι ξεχωριστό για την ξανθιά νεράιδα όπως την ονόμασε …

Μακάρι να έβρισκε τη δύναμη να της πει πως κάθε μέρα είναι εκεί για την ίδια, σαν παραστάτης, την προσέχει, την θαυμάζει …

Ήταν κι αυτό το παλιό, νόμισμα, που είχε πάντα μαζί του

Το βρήκε πριν καιρό, έξω από το σπίτι του

Όταν το είδαν κάποιοι γέροντες, φίλοι από παλιά, ξαφνιάστηκαν

Του διηγήθηκαν μια ιστορία που είχαν ακούσει πριν πολλά χρόνια

Κάποτε το χωριό μας, ήταν ένας πανέμορφος τόπος

Τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα στις αυλές των σπιτιών, στους κήπους , με το γέλιο τους να ακούγεται παντού

Καμιά αρρώστια, κανένα κακό δεν υπήρχε ποτέ στο χωριό μας

Ώσπου, όλα αυτά μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν

Εμφανίστηκε μια γυναίκα που κανείς δεν είχε ξαναδεί, πολύ στενοχωρημένη

Αυτή η γυναίκα, όπως μάθαμε αργότερα, από την ίδια, προστάτευε το χωριό μας από κάθε κακό, γι αυτό και υπήρχε μόνο η χαρά εδώ

Το προστάτευε γιατί είχε πάντα μαζί της το νόμισμα της χαράς

Τώρα όμως το έχασε, χωρίς να ξέρει πώς και πού …

«Που το βρήκες, Μιχάλη;» τον ρώτησε ο ένας γέροντας

Έξω από το σπίτι μου, μια μέρα που βγήκα για να πάω στο λιβάδι με τις λεβάντες

«Στο λιβάδι με τις λεβάντες;» «Πού είναι αυτό;» , ρώτησε ο άλλος γέροντας

«Έξω από το χωριό μας»

Δεν είχαν ξανακούσει γι' αυτό το λιβάδι, οι δυο γέροντες

Την άλλη μέρα το πρωί, τους πήρε ο Μιχάλης, να τους δείξει το λιβάδι με τις λεβάντες

Μόλις έφτασαν, την ίδια στιγμή ακριβώς, ήρθε και η Ιωάννα

Οι δυο γέροντες τα έχασαν …

Η κοπέλα αυτή έμοιαζε με τη γυναίκα που έχασε το νόμισμα, τόσα χρόνια πριν … Είχε όμως και την ίδια ηλικία… Πώς γίνεται; Αναρωτήθηκαν οι δυο γέροντες …

Και τότε, κατάλαβαν, πως ήταν νεράιδα

Η νεράιδα της λεβάντας 

2. Το βλέμμα του Κόσμου

Αν κοιτάξεις το βλέμμα του Κόσμου, θα τρομάξεις. Αν προσπαθήσεις να το καταλάβεις, θα χαθείς. Το χρώμα των ματιών Του, είναι τόσο σκοτεινό, που νομίζεις ότι αντικρίζεις το Χάος.

Το κορμί Του, εξαντλημένο από τον Πόλεμο που μέρα τη μέρα, Τον κατατρώει.  Η κακοποίηση, χαραγμένη στο δέρμα Του, έχει φτάσει στη ψυχή Του. Ακόμα κι αν η Ειρήνη με ένα χάδι προσέφερε τη φιλία Της, δε θα αναγνώριζε το άγγιγμα. Του είναι ξένο. Η Καλοσύνη, σπάνια επισκέπτης στη ζωή Του. Η Αγάπη, κάπου κρυμμένη, περιμένει κάποιον να νοιαστεί για τον Κόσμο.

Το παρελθόν Του, ποτισμένο με δάκρυα παιδιών και αίμα αθώων. Το παρόν Του ματωμένο κι αυτό. Το μέλλον Του, αμφίβολο.

Παραστάτης στη καταστροφή Του, ο άνθρωπος.

Πριν αφήσει την τελευταία Του πνοή, ίσως ξεσπάσει. Και ποιος θα μπορεί να Τον κατηγορήσει; Έτσι κι αλλιώς, αν κάτι έμαθαν στον Κόσμο, είναι να ξεπληρώνει με το ίδιο νόμισμα.

3. Ο ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ

Ήμουν ο παραστάτης σου.

Εκείνος που δίχως όρια, δίχως βλέψεις, δίχως σκοπούς και άκαρδες φιλοδοξίες, σε Αγάπησα.

Ήμουν εκείνος που σου έδειξα, όλες τις πτυχές σε κάθε χρώμα που άδειασε, από την παλέτα που δώρο, σου είχα προσφέρει.

Ήμουν εκείνος που μετέτρεψε την φιλία σε ανομολόγητο Έρωτα και το βλέμμα της Χαράς, το βάφτισα απελπισμένο Δάκρυ.

Ήμουν εκείνος που στα πρόσφερα όλα, δίχως φραγμούς, δίχως απαιτήσεις και υπενδεδυμένα όνειρα και φύλαξα σαν θησαυρό, το νόμισμα που μια φορά μου είχες δώσει.

Δεν κοίταξα ποτέ την αξία του,

ήταν για μένα λίθος.

Ακόμη κι όταν μου το έκλεψες, υποστήριξα πως μόνος το είχα χάσει.

Κι ούτε ξέρω γιατί μου το στέρησες

Κι ούτε ξέρω που το έδωσες, ίσως κάπου πάνω σου, να το κρατάς ακόμη.

Μόνο που…

Δεν ήμουν νομισματοπώλης, μα του έδωσα την πιο βαθιά, ανυπολόγιστη αξία.

Έκλεψες.

4. Για σένα

Σαν παραστάτης του ονείρου μου

στάθηκες

δίνοντας χρώμα σε κάθε μου βήμα.

Με το βλέμμα σου

να κεντάς

και τη πιο μικρή πληγή.

Η φιλία σου

το ακριβότερο νόμισμα

ευλογία ιερή.

5. Το κυνήγι μια λέξης

-Που λες γιατρέ μου το έβαλα στα πόδια. Μην με κοιτάς με απορία. Με το που μου είπε  ότι έχει εκπαιδευτεί Παραστάτης Δικηγόρος στις Διαμεσολαβήσεις άρχισα να τρέμω...Παραστάτης; Και εδώ αυτή η ριμάδα λέξη;

Τα νεύρα μου γιατρέ... τη μισώ αυτήν τη λέξη, τη συναντώ σε όλη μου τη ζωή και μου μουτζουρώνει τις στιγμές  μου.

Με κυνηγάει συνεχώς ένας παραστάτης!

Ναι... ναι, θα σου τα πω από την αρχή.

Όταν ήμουν μικρή, η μαμά μου έλεγε ότι κάθε παιδί έχει τον παραστάτη άγγελο να το φροντίζει. Και εγώ ησύχασα. Πώς να ξέρω ότι οι μεγάλοι λένε άνετα ψέματα στα παιδιά τους ενώ τα κοιτάζουν στα μάτια; Πού ήταν όμως ο άγγελός μου όταν σκαρφαλώναμε, παιδιά, τη μάντρα του κ.Θύμιου να κόψουμε φράουλες και μόνο εμένα τσάκωνε στα πράσα;

Πού ήταν ο  άγγελός μου όταν παίζαμε βόλους και εγώ ούτε ένα νόμισμα δεν κέρδισα ποτέ, γιατί  πάντα ήμουν η χαμένη;

Και τα καλοκαίρια πηγαίναμε εξοχή στης γιαγιάς το χωριό. Παλιό σπίτι, δε μου άρεσε, με μια πόρτα τεράστια να μην μπορώ να την ανοίξω. Ξέρεις πόσες φορές είχα χτυπήσει στον μαρμάρινο παραστάτη της πόρτας;

Αμ στο σχολείο; Που δεν κατάφερα ποτέ να γίνω ούτε παραστάτης στις Εθνικές Επετείους;

Σκέψου γιατρέ ότι στη γειτονιά μου με τους συμμαθητές μου, παίζαμε την παρέλαση πολλές φορές. Και εμένα δεν  με έβαζαν σημαιοφόρο, αλλά ούτε παραστάτη. Μόνο ν'ακολουθώ ήθελαν.

Πώς να μη μισήσω αυτήν τη λέξη;

Τιιιι; Δεν ήταν σπουδαίο;

Περίμενε έχει και παρακάτω.

Η Σόνια ήταν  φίλη μου. Ό,τι έκανα το έκανε κι εκείνη. Ήμασταν κολλητές. Που λες, στο Λύκειο έκανα παρέα με το Χρήστο και εκείνη βάλθηκε να τον ξελογιάσει. Χαχα, σιγά μην το καταφέρει σκέφτηκα, αλλά... το κατάφερε. Η φιλία μας θάφτηκε κάτω απ' τις μνήμες του Λυκείου. Ξέρεις όμως ότι ήθελε να την συγχωρήσω όταν χώρισε με το Χρήστο , επειδή  ήταν πάντα καλή φίλη και παραστάτης μου σε κάθε στιγμή της ζωής μου;

Άκου παραστάτης της ζωής μου! Πω πω δεν αντέχω ούτε να τη λέω τη λέξη.

Κάθε φορά που την  ακούω,  χάνω το χρώμα μου  γιατρέ, να κοίτα με!

Και τώρα; Γνώρισα ένα δικηγόρο τον Νίκο Αναγνώστου, γοητευτικός και χαμογελαστός, μου άρεσε πολύ και τόσο ιππότης... α ναι είναι σημαντικό για μένα, να είναι ιππότης ένας άντρας. Βγαίνουμε δυο βδομάδες, όλα υπέροχα,  μέχρι σήμερα που το 'φερε η συζήτηση και μου είπε σε τι έχει εκπαιδευτεί. 

Τον κοιτούσα με ένα βλέμμα γεμάτο τρόμο... Αφού με ρωτούσε συνεχώς  τι συνέβη... τι έπαθα...  τι είδα... Κι εγώ; Να η τρεμούλα!

Σου είπα, το έβαλα στα πόδια και ήλθα   τρέχοντας εδώ.

-Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 6-13 πατήστε εδώ!

Για τις συμμετοχές 14-21 πατήστε εδώ!