Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Τρέχουν μέσα μου χιλιόμετρα...



Μέσα στη νύχτα το γνώριμο τοπίο έμοιαζε να μεταμορφώνεται σε ένα άγνωστο σκηνικό, που στήθηκε για να φιλοξενήσει τη μεγαλύτερη τραγωδία. Ο χορός είχε λάβει ήδη θέση στο κεφάλι του και δεν προμήνυε τίποτα καλό. Το αυτοκίνητο έπαιρνε τις στροφές του ανηφορικού δρόμου με αβεβαιότητα. Σαν να μην ήθελε να προχωρήσει.
Κοίταξε την ώρα..."είναι τρεις τα ξημερώματα, το σκοτάδι μου μετρώ"...πώς του ήρθε ο στίχος, ούτε που ξέρει. Η ώρα ήταν πέντε. Κι αυτός μετρούσε εδώ και καιρό τα σκοτάδια του.
Αναρωτήθηκε τι τον έκανε να μπει στο αυτοκίνητο απόψε, για να κάνει όλο αυτό το δρόμο.
Ίσως έφταιγαν οι παύσεις που ακολουθούσαν τα λόγια της νωρίτερα το βράδυ στο τηλέφωνο.
Μεγάλες παύσεις, φλύαρες παύσεις, που δεν μπορούσε πια να υποκρίνεται πως δεν ακούει.

Ένιωθε από καιρό πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δεν έπρεπε να φύγει. Όμως χρειάζονταν τη δουλειά. Όταν εκείνη αρνήθηκε να τον ακολουθήσει, είπε πως καταλάβαινε. Τη δικαιολόγησε μέσα του. Σκέφτηκε πως δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι που έστησαν μαζί για να μείνει μαζί του σε μια γκαρσονιέρα στην άλλη άκρη της χώρας. 
Όχι, πανάθεμά τον, δεν καταλάβαινε. Απλά δεν ήθελε να ψηλαφίσει καθόλου το αόριστο σχήμα εκείνης της άρνησης, να της δώσει την τελική αποκρουστική μορφή που με δυσκολία διέκρινε.
Το βλέμμα το αμετάπειστο που είχε καρφωθεί ανελέητα στο δικό του, τον πλήγωσε πολύ τότε, μα το δικαιολόγησε κι αυτό.

Οι μήνες που πέρασαν δεν ήταν καθόλου εύκολοι.
Σκληρή δουλειά όλη την εβδομάδα και κάθε Παρασκευή να έχει έτοιμα τα πράγματά του για να επιστρέψει κοντά της.
Την Κυριακή ακολουθώντας την αντίθετη πορεία, έφτανε πάλι εκεί που η μοναξιά του τον περίμενε αδιάντροπα σκληρή, στρώνοντάς του τα αγκάθια που θα τον συντρόφευαν όλη την εβδομάδα, μέχρι την ώρα της Παρασκευής που θα έφευγε ξανά.
Ούτε μία φορά δεν ήρθε εκείνη. 
Άνοιξε το ραδιόφωνο. Με το που ξεχύθηκε η μουσική στο αυτοκίνητο, άπλωσε το χέρι και το έκλεισε πάλι.
Ένιωθε πως οι στίχοι των τραγουδιών ήθελαν να τον παραπλανήσουν. Να τον κοροϊδέψουν.

Σε λίγο θα έφτανε. Είχε το κουράγιο που απαιτούνταν, για να γίνει τώρα το ξεκαθάρισμα; Ένιωθε τόσο κουρασμένος. Το μόνο που ήθελε ήταν να κοιμηθεί. Τα βλέφαρά του βάρυναν. Το αυτοκίνητο συνέχισε την πορεία που ολοκλήρωσε την τραγωδία κι ένα μαύρο φως τύλιξε για πάντα τις σκέψεις του.


Ο τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι "Μαύρο φως"...κάποιοι στίχοι πλέχτηκαν και με την ιστορία με την οποία συμμετέχω στις "Ιστορίες της Νύχτας" που σκέφτηκε η Αριστέα!



Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 
Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμιφιλίβιβλίοκερίαγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!
Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.
Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.
Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Επί χρόνου...κρεμάμενος


Επί χρόνου...κρεμάμενος

Σε ρωγμές αόρατες 
ο χρόνος χάνεται.
Τελειώνει.

Με παγωμένες ανάσες 
ο φόβος ξορκίζεται.
Μα δεν φεύγει!

Το όνειρο του χτες
κουφάρι του σήμερα γίνεται.
Κρύβεται.

Ρίζες βγάζει στο αύριο
αθόρυβα απλώνεται.
Επιμένει..

Μια μέρα γύρω σου τυλίγεται.
Δεν το αναγνωρίζεις.
Πνίγεσαι!


Η φωτογραφία με τον τίτλο "Επί χρόνου...κρεμάμενος" ήταν η συμμετοχή μου στο "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" και μου έδωσε μεγάλη χαρά η βράβευσή της.
Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ.


Ευχαριστώ τη Μαρία Νι για τη φιλοξενία της, αλλά και για το όμορφο βραχιόλι που μου έστειλε για τη βράβευση της φωτογραφίας του προηγούμενου διαγωνισμού!


Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 
Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμιφιλίβιβλίοκερίαγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!
Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.
Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.
Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Μαθήματα...

Μαθήματα βοτανολογίας, φυτολογίας, ανθοκομικής (όπως και να τα πείτε, τίποτα δε θα μάθετε, ούτε θα πάθετε όμως), έρχονται αβίαστα στο χώρο σας, ξεπηδώντας μέσα από την οθόνη και σας χτυπούν αλύπητα με γνώση!
Αδράξτε την ευκαιρία, αδράξτε τη μέρα, αλλά μην αδράξετε κανένα ξύλο να με κυνηγάτε, γιατί σας προειδοποιώ πως θα ακολουθήσει σφοδρή παραπληροφόρηση!
Άλλωστε στο παρελθόν είχα κάνει ένα ανάλογο μάθημα με τεράστια επιτυχία και οι "μαθητές" μου πέρασαν όλα τα τεστ αντοχής για να με διαβάσουν!


Ξεκινάμε το μάθημα με τις Ίριδες που έτρεξαν πρώτες πρώτες να προλάβουν.
Είναι αυτές οι αυθάδεις νεαρές που μας βγάζουν τη γλώσσα τους όποτε και να τις κοιτάξουμε.
Τη δικαιολογία έτοιμη την έχουν. Λένε πως βοηθάνε τα έντομα στην προσγείωση.
Δηλαδή αγαπητές μου Ίριδες τα άλλα λουλουδάκια που δεν έχουν διάδρομο προσγείωσης δεν τα επισκέπτονται τα ζουζούνια;
Μια χαρά ζουζουνίζουν κι εκεί, γι΄αυτό αφήστε τις δικαιολογίες και μαζέψτε τις γλώσσες σας!


"Παρ' το στεφάνι μας, παρ' το γεράνι μας" έλεγε ένα τραγούδι, πήρα κι εγώ το γεράνι και το φωτογράφισα.
Μες στη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση τούτο το άνθος, μια και ξέρει καλά, πως ό, τι κι αν γίνει δε θα μείνει μοναχό.
Θα αμπαλάρεται μαζί με το στεφάνι (ας είναι και πρωτομαγιάτικο) και θα αλλάζει παραστάσεις.


Το ζουμπούλι, ή υάκινθος ό, τι άνθισε άνθισε. Τα τίναξε πια τα πέταλα.
Κανονικά εδώ θα έπρεπε να έχω φωτογραφίες από τουλίπες, αλλά για κάποιο λόγο δεν ξεμύτισαν από το χώμα.
Μόνο μία έριξε μια ματιά στο μάταιο τούτο κόσμο, αποφάσισε πως δεν της αρέσει και αυτοκτόνησε όταν είχα άδεια.
Μπορεί και να δίψασε, ποιος ξέρει.
 Με τύλιξε η απογοήτευση, είχα και την ανυπομονησία να με σκουντάει κι άρχισα τις ανασκαφές.
Και τι βρήκα;


Όχι, δε βρήκα τον τάφο του Μέγα Αλέξανδρου.
 Τους βολβούς σάπιους βρήκα.
Και το μυστήριο της τουλίπας θα αιωρείται στην ατμόσφαιρα, να με βασανίζει, ενώ εσείς θα θαυμάζετε το ζουμπούλι σε μια έκτακτη παλιότερη εμφάνιση.
Όπως καταλάβατε δεν μπορώ να σας πω τα μυστικά για να αποκτήσετε όμορφες τουλίπες.
Αν σας τα πω μπορεί να μην αποκτήσετε ποτέ.


Θα μείνω στα μωβ και στο πρόσφατο παρελθόν που έζησαν και οι κρόκοι και δεν εννοώ εκείνους των αυγών, αλλά τα λουλούδια!
Κι εδώ σας έχω καυτό κουτσομπολιό.
Οι κρόκοι βαριούνται τόσο πολύ, που δεν παράγουν τίποτα. Ούτε καν σπόρους.


Μπορεί και να συγγενεύουν με τον κρόκο της Κοζάνης, που αδιαμφισβήτητα είναι πιο εργατικός αφού παράγει το γνωστό σε όλους μας σαφράν, αλλά σας ορκίζομαι, δεν τους φωτογράφισα εκεί!
Αυτοί εδώ ήταν τεμπέληδες!


Αλλά να μη σας κουράζω άλλο.
Το μάθημα έλαβε τέλος!
Βγάλτε μια κόλλα χαρτί, γιατί ακολουθεί τεστ.


Όποιος μας πει ποιο είναι αυτό το λουλούδι παίρνει άριστα!
Δεν είναι ότι δεν ξέρω (που δεν ξέρω και θέλω να μάθω), αλλά για να δω αν ξέρετε εσείς!!


Δώστε κι εσείς ένα μάθημα...μπορείτε!
Αν δε θέλετε να μας "διδάξετε", καταθέστε στην τράπεζα θεμάτων μας ό, τι αγαπάτε, γιατί ξεκινάει το Life Images #15!







Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Η εποχή της παπαρούνας...

Tuesday 21: Season
Οι παπαρούνες κόκκινες κόκκινες, δραπέτευσαν κι ανέβηκαν στην κορυφή, αφού τώρα είναι η εποχή τους.
Κι όσο το παγωτό λιώνει στον ανοιξιάτικο ήλιο, συνειδητοποιώ πως είμαι κακός άνθρωπος.
Ο πιο κακός άνθρωπος που πέρασε από τη γη.

Friday 17: An ordinary moment
 Βαθιά μέσα μου, όχι ακριβώς στα έγκατα, εκεί συνήθως κρύβονται τα πολύτιμα, λίγο πιο επιφανειακά εύχομαι να ψοφήσουν οι κατσίκες κάποιων κατσικών που προσπαθούν να κάνουν λιτό βίο (αλλά είναι δύσκολο), ή που έχουν παίξει με επιτυχία τις πτωχές, πλην τίμιες!
Μπορεί να είναι η εποχή της παπαρούνας, αλλά έπαψε να είναι η εποχή της κατσίκας, και όχι δεν αναφέρομαι στο συμπαθές τετράποδο, αλλά σε πολύ συγκεκριμένα αντιπαθητικά δίποδα, που προωθούνται συνεχώς!

Monday 20: This happened
Βαθιά ανάσα και βόλτα για να σβήσω από τα αυτιά μου τις μανιασμένες κραυγές μιας σάπιας αντιπολίτευσης που καταλογίζει πάσης φύσεως ευθύνες στη νέα κυβέρνηση.
Βρε τι καλοί και σωστοί άνθρωποι μας έσωζαν τόσον καιρό κι εμείς οι αχάριστοι δεν το εκτιμήσαμε;
Επειδή δηλαδή οι άνθρωποι έβαζαν το δάχτυλό τους στο μέλι και το έγλειφαν (ολόκληροι στο βάζο, είχαν μπει, αλλά τέλος πάντων), δεν έπρεπε εμείς να εκτιμήσουμε τα όσα έκαναν για μας;

Sunday 19: Together
Μα αφού το λένε όλοι!
Η κρίση δεν είναι οικονομική.
Κρίση αξιών ήταν!
Χάρη σε αυτούς γίναμε καλύτεροι άνθρωποι. 

Thursday 23: Mess
Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον. Κάναμε φιλανθρωπίες, Δεχτήκαμε ελεημοσύνες. Δείξαμε ταπεινοφροσύνη, ήρθαμε κοντύτερα στο Θεό βρε αδερφέ! 
Για την ψυχή μας φρόντιζαν όλοι αυτοί.
Θυσιάστηκαν με μεγαλείο ψυχής στον επίγειο παράδεισό τους για να αποκτήσουμε εμείς εκείνον τον άλλον παράδεισο!
Λίγο είναι αυτό;

Saturday 18: Fluffy
Κι αν αυτοί οι καλοί άνθρωποι συνεχίζουν να μη νιώθουν καμιά λύπηση, καμιά συμπόνοια, για κανέναν άλλον παρά για τα τίμια δίκια των μεγαλοκαρχαριών και σηκώνουν με περισσή αθωότητα τους ώμους στη φρίκη που συντελείται στις θάλασσες της Μεσογείου καθημερινά και στο δράμα των προσφύγων, δεν είναι γιατί δεν έχουν καρδιά.
Είναι γιατί η δική τους η καρδιά δε χωράει πολλούς. Δεν το λέει και το τραγουδάκι;
Καφενείο θα την κάνουν την καρδιά τους οι άνθρωποι;
Πριβέ καρδιά έχουν.
Χωράει λίγους κι εκλεκτούς τραπεζικούς λογαριασμούς.
Thursday 23: Snack
Δεν μας προτρέπουν όλοι αυτοί, εμάς τους άκαρδους να πάρουμε έναν πρόσφυγα σπίτι μας;
Δεν είναι αυτή θεάρεστη πράξη;
Αν δεν μας το έλεγαν θα το σκεφτόμασταν ποτέ;
Εμείς σαν μονοκύτταροι οργανισμοί, μόνο την αξία της ανθρώπινης ζωής και την αξιοπρέπεια σκεφτόμαστε.
Θα μπορούσαμε ποτέ, να ακολουθήσουμε από μόνοι μας, χωρίς έναν τσοπάνη να μας καθοδηγεί, τόσο περίπλοκα μονοπάτια σκέψης;

Friday 24: Fill the frame
Και κάθομαι και σκέφτομαι πως όλα είναι ατμός.
Να δεις που κάποιος φιλόσοφος θα το είπε κι αυτό, αλλά το μυαλό μου δεν πιάνει τα σήματα αυτή τη στιγμή.
Χάθηκε σε ένα βενζινάδικο, συγκεντρώθηκε σε ένα υψωμένο δάχτυλο και πέφτει σε αφασία με τους εργατικούς αγώνες σε διαδηλώσεις με χορηγούς.
Και μπροστά μπροστά να μάχεται, εκείνος που έκανε την υγεία να καταρρεύσει κι απέλυε κόσμο για προσωπική ευχαρίστηση!!
Μονοκύτταρος οργανισμός είμαι, μη μου ζητάτε και πολλά!

Saturday 25: I sat here

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Secret Spring Circles



Μέσα και γύρω από κύκλους κινηθήκαμε αυτή την άνοιξη.
Έτσι θέλησε η αγαπημένη μας Woman in Blogs από το abuttononthemoon κι έτσι έγινε.
Μια μυστική ανταλλαγή κάνει ακόμα κύκλους, ενώ ο δικός μου σχεδόν ολοκληρώθηκε, μια κι έλαβα τα δικά μου πανέμορφα δώρα!




Το μυστικό μου ταίρι ήταν η πολύ ταλαντούχα Νικόλ από το dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr και φανερά τυχερή εγώ που θαύμασα από κοντά την τέχνη της, πρώτα στην εξαιρετικά πρωτότυπη και καλόγουστη κάρτα που μου έστειλε και στη συνέχεια στο υπέροχο μενταγιόν, αλλά και τα πανέμορφα βραχιολάκια για την κόρη μου!
Νικόλ μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα δώρα σου.
Κι ευχαριστώ πολύ και την Αλεξάνδρα που ήταν η αιτία να κάνουμε αυτούς τους όμορφους κύκλους.



Και μην ξεχνάτε:
Το "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις δημιουργίες σας στο almikr@gmail.com μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ! 


Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ανακοίνωση: Οι λέξεις παίζουν στην παράταση


Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" αναγκάζεται λόγω ειδικών συνθηκών και μόνο γι΄αυτή τη φορά (ελπίζω), να πάρει παράταση δυο εβδομάδων.
Περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 
Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμι, φιλί, βιβλίο, κερί, αγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!
Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.
Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.
Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!


Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Το πρόσωπο του ναζισμού

Ο ναζισμός ένα πρόσωπο έχει!
Και είναι εκείνο του θανάτου!


ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ
ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΑΥΤΟ
ΣΤΙΣ 13 12 1943
ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΟΜΑΔΙΚΑ
ΑΠΟ ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΩ
ΟΛΟΚΛΗΡΟ
ΤΟΝ ΑΡΡΕΝΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟ
ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ








Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Η μπαλάντα του Μπουμπούκου


Η μπαλάντα του Μπουμπούκου

Μπουμπούκια μου εαρινά και δέντρα εσείς του κάμπου
το χρώμα σας το χάνετε κι όλο κοιτάτε κάτου,
σα βλέπετε τον Άδωνη να ξεπροβάλλει εμπρός σας,
να ακκίζεται, να σφίγγεται και φεύγει το μυαλό σας!
Μπουμπούκι νιο και δροσερό, σαν άκανθος μεγάλο
παράστημα, απόστημα, και στο κεφάλι κάλο.
Όλα τα έχει πλούσια, εκτός απ' το μυαλό του
πολλά παλούκια πήδηξε κι έχασε τον ειρμό του.
Ξέχασε που έφτυνε, τι έσκουζε, ποιος ήταν
κι ένα με τον Αντουάν βρακί και κώλος γίναν.
Κι όσο η φωνή η τσιριχτή αντιλαλεί στη φύση
τρομάζουνε τα πρόβατα κι ο ήλιος πάει να δύσει.
Κι είναι το έαρ βροχερό, καθώς του τρέχουν σάλια 
για γλείψιμο, από έξαψη, ποιος ξέρει για ποια χάλια;
Στάλα δεν έχει φρόνηση τούτο το μπουκουκάκι
και στις φυλλάδες, στην τιβί, στα τουίτ, στάζει φαρμάκι.


Κι αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης".


Μην ξεχνάτε το "Παίζοντας με τις λέξεις" που περιμένει τις συμμετοχές σας!


Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Εαρινή πνοή


Εαρινή πνοή

Σ' εκείνο το αγροτόσπιτο, στην άκρη στο ποτάμι
πάντα χειμώνας η εποχή, η απελπισία πλοκάμι
που γύρω του τυλίγεται, το πνίγει, το αφανίζει,
γιατί δεν είναι η αφροντισιά που τάχα το γκρεμίζει.
Χρόνια η ζωή δε σταματά σ' αυτό το ερειπωμένο,
δεν είναι ακατοίκητο, μα είναι στοιχειωμένο.
Ένας θλιμμένος γέροντας, περιπλανιέται μόνο
σκιά λειψή και μοναχή χαμένη μες στο χρόνο.
Δάκρυα πόνου τα όνειρα από ντουβάρια στάζουν
και μιαν αγάπη αναπολούν, τα μάγια λες να σπάσουν.
Η ευτυχία σύννεφο κι έφυγε, ο θάνατος σαν ήρθε
κι αντί για γάμους και χαρές μια θλίψη τον επήρε.
Στέκεται ώρες και θωρεί εκείνο το φουστάνι.
Το άσπρο της το νυφικό, δεν πρόκαμε να βάλει.
Το έαρ που περίμενε, το έαρ που λαχταρούσε,
με μιαν ανάσα την στερνή, εκείνης που αγαπούσε,
για πάντα χάθηκε στο χτες, τίποτα δεν το φέρνει.
Κρεμάστηκε η εαρινή η πνοή, μ' ένα λευκό κουρέλι.


Η φωτογράφος Chris Corthouts  είναι συμπαίκτριά μου στο Photo A Day και η παραπάνω φωτογραφία της ήταν για μένα έμπνευση! 
Η χαρά μου μεγάλη που μου επέτρεψε να κοσμήσω με αυτή τους στίχους μου και την ευχαριστώ πολύ!
Θέλοντας να μοιραστώ άμεσα αυτή τη χαρά, την έστειλα μαζί με τη συμμετοχή μου στην Αριστέα, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε πως από καιρό σκέφτονταν να βάλει και φωτογραφίες στο Συμπόσιο. Η χαρά μου έγινε μεγαλύτερη για παραπάνω από έναν λόγους!
Γνωστή η τρέλα μου με τη φωτογραφία άλλωστε!

Όπως καταλάβατε αυτή ήταν η (μια) συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης"!
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ την Αριστέα που το έφερε σε πέρας άψογα όπως πάντα, να ζητήσω ένα συγνώμη που αυτή τη φορά δεν κατάφερα να είμαι συνεπής στην ανάγνωση των ποιημάτων, ώστε να μπορέσω να βαθμολογήσω και φυσικά να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όσους αφέθηκαν στην Εαρινή Πνοή!


Μην ξεχνάτε το "Παίζοντας με τις λέξεις" που περιμένει τις συμμετοχές σας!
Και λέω, αν φυσικά συμφωνείτε κι εσείς, να το εμπλουτίσουμε κι αυτό με εικόνες.
Σας έχω όμως και μια έκπληξη!
Η συμμετοχή που θα βγει πρώτη σε βαθμούς, θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού "Ανθρώπων Έργα", αν φυσικά το επιθυμεί και ο/η δημιουργός της.


Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Ημέρες


Από το θρήνο στην Ανάσταση οι μέρες κύλησαν και πάνε.
Ημέρες με δικές τους, ιδιαίτερες μυρωδιές και εικόνες, που ξεκλείδωσαν πολλές αναμνήσεις.
Και μνήμες. Μνήμες που εισέβαλαν στο πασχαλινό μας τραπέζι και κάθισαν στη θέση εκείνης.
Ένα Πάσχα αλλιώτικο. 

Ακόμα είμαι αλλού, ξεκλέβω λίγη ώρα κι από δανεικό υπολογιστή σας εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία και αγάπη!

Friday 10: Dark
Saturday 11: This smells so good
Sunday 12: Something Green
Monday 13: paper
Thursday 9: Inspired
Wednesday 8: Breakfast
Tuesday 14: Up


Το "Παίζοντας με τις λέξεις", περιμένει τις εμπνεύσεις σας!