Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Τρέχουν μέσα μου χιλιόμετρα...



Μέσα στη νύχτα το γνώριμο τοπίο έμοιαζε να μεταμορφώνεται σε ένα άγνωστο σκηνικό, που στήθηκε για να φιλοξενήσει τη μεγαλύτερη τραγωδία. Ο χορός είχε λάβει ήδη θέση στο κεφάλι του και δεν προμήνυε τίποτα καλό. Το αυτοκίνητο έπαιρνε τις στροφές του ανηφορικού δρόμου με αβεβαιότητα. Σαν να μην ήθελε να προχωρήσει.
Κοίταξε την ώρα..."είναι τρεις τα ξημερώματα, το σκοτάδι μου μετρώ"...πώς του ήρθε ο στίχος, ούτε που ξέρει. Η ώρα ήταν πέντε. Κι αυτός μετρούσε εδώ και καιρό τα σκοτάδια του.
Αναρωτήθηκε τι τον έκανε να μπει στο αυτοκίνητο απόψε, για να κάνει όλο αυτό το δρόμο.
Ίσως έφταιγαν οι παύσεις που ακολουθούσαν τα λόγια της νωρίτερα το βράδυ στο τηλέφωνο.
Μεγάλες παύσεις, φλύαρες παύσεις, που δεν μπορούσε πια να υποκρίνεται πως δεν ακούει.

Ένιωθε από καιρό πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δεν έπρεπε να φύγει. Όμως χρειάζονταν τη δουλειά. Όταν εκείνη αρνήθηκε να τον ακολουθήσει, είπε πως καταλάβαινε. Τη δικαιολόγησε μέσα του. Σκέφτηκε πως δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι που έστησαν μαζί για να μείνει μαζί του σε μια γκαρσονιέρα στην άλλη άκρη της χώρας. 
Όχι, πανάθεμά τον, δεν καταλάβαινε. Απλά δεν ήθελε να ψηλαφίσει καθόλου το αόριστο σχήμα εκείνης της άρνησης, να της δώσει την τελική αποκρουστική μορφή που με δυσκολία διέκρινε.
Το βλέμμα το αμετάπειστο που είχε καρφωθεί ανελέητα στο δικό του, τον πλήγωσε πολύ τότε, μα το δικαιολόγησε κι αυτό.

Οι μήνες που πέρασαν δεν ήταν καθόλου εύκολοι.
Σκληρή δουλειά όλη την εβδομάδα και κάθε Παρασκευή να έχει έτοιμα τα πράγματά του για να επιστρέψει κοντά της.
Την Κυριακή ακολουθώντας την αντίθετη πορεία, έφτανε πάλι εκεί που η μοναξιά του τον περίμενε αδιάντροπα σκληρή, στρώνοντάς του τα αγκάθια που θα τον συντρόφευαν όλη την εβδομάδα, μέχρι την ώρα της Παρασκευής που θα έφευγε ξανά.
Ούτε μία φορά δεν ήρθε εκείνη. 
Άνοιξε το ραδιόφωνο. Με το που ξεχύθηκε η μουσική στο αυτοκίνητο, άπλωσε το χέρι και το έκλεισε πάλι.
Ένιωθε πως οι στίχοι των τραγουδιών ήθελαν να τον παραπλανήσουν. Να τον κοροϊδέψουν.

Σε λίγο θα έφτανε. Είχε το κουράγιο που απαιτούνταν, για να γίνει τώρα το ξεκαθάρισμα; Ένιωθε τόσο κουρασμένος. Το μόνο που ήθελε ήταν να κοιμηθεί. Τα βλέφαρά του βάρυναν. Το αυτοκίνητο συνέχισε την πορεία που ολοκλήρωσε την τραγωδία κι ένα μαύρο φως τύλιξε για πάντα τις σκέψεις του.


Ο τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι "Μαύρο φως"...κάποιοι στίχοι πλέχτηκαν και με την ιστορία με την οποία συμμετέχω στις "Ιστορίες της Νύχτας" που σκέφτηκε η Αριστέα!



Το παιχνίδι μας "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τις συμμετοχές σας, μέχρι και τις 8/5/2015 στις 8 το βράδυ στο almikr@gmail.com 
Σας θυμίζω πως το στοίχημα είναι να χρησιμοποιηθούν οι πέντε λέξεις μας: τζάμιφιλίβιβλίοκερίαγανάκτηση, σε ποιήματα ή πεζά που δε θα ξεπερνούν τις 500 λέξεις!
Μην ξεχνάτε πως από αυτό το παιχνίδι, οι δημιουργίες μας θα συνοδεύονται από φωτογραφίες.
Αν μπορούμε για φωτογραφίες που δεν είναι δικές μας, παραθέτουμε την πηγή τους.
Για παραπάνω πληροφορίες πατήστε εδώ!

39 σχόλια:

  1. Πληγωτικά ωραία η συμμετοχή Μαρία μου.. Συνοδηγός ένιωσα με τις περιγραφές σου..
    Με κέρδισες εξ αρχής από τον τίτλο που επέλεξες!! Δεν το ήξερα το τραγούδι..
    Τα φιλιά μου και πάντα με εμπνεύσεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να σου άρεσε το τραγούδι, όσο αρέσει σε μένα!
      Για άλλο τέλος πήγαινε, αλλά "ξέφυγε" μόνη της η ιστορία!
      Φιλιά πολλά και σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Μπράβο Μαράκι μου
    Με συνεπήρε!!!
    Αν και πικρό...

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πικρό πολύ...!
      Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  3. Μα, ήταν τέλος αυτό;;; Δεν το δέχομαι! Αλλά ήταν και ιστορία που καθηλώνει, όπως και κάθε "αμετάπειστο βλέμμα" που πέφτει πάνω μας...
    Οι εμπνεύσεις σου πάντα με ταξιδεύουν, Μαράκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνη της το διάλεξε η ιστορία....αυτά τα αμετάπειστα βλέμματα λένε περισσότερα από όσα θέλουμε, ή αντέχουμε να κατανοήσουμε κάθε φορά!
      Σε ευχαριστώ πολύ Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή
  4. πάλι ανατριχιασα ,γιατι περίγραψες αληθινη στιγμη που εχει ζησει ο Κωστας: μας πηγε Αθηνα ,οταν εφευγα για Κασο και στην επιστροφη ,μόνος ,κουρασμενος και λυπημενος ,αποκοιμηθηκε και έπεσε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα...ευτυχως δεν είχαμε την κατάληξη της ανάρτησής σου....
    καληνυχτα Μαράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός ο συνδυασμός, κούρασης και έντονων συναισθημάτων είναι ό, τι χειρότερο!!
      Δόξα τω Θεώ που ο Κώστας δεν έπαθε τίποτα!
      Φιλιά πολλά και καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  5. Ευτυχώς που έβαλες τον Θηβαίο για να απαλύνει λίγο την έκβαση της ιστορίας.
    Μαράκι μου, είναι τόσο γλαφυρή η σύντομη διήγησή σου, που θύμωσα με την ηρωίδα σου.
    Καλό βραδάκι να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ο Θηβαίος με έσπρωξε να τη γράψω...εκεί που άκουγα το τραγούδι του,,τσουπ ξεπήδησε η ιστορία...
      Κι εγώ θύμωσα πολύ...ήθελα να την περιλάβω ένα χεράκι, αλλά έριξα τόπο στην οργή...χαχα!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  6. Για να είμαι ειλικρινής, είναι η πρώτη "ιστορία νύχτας" που διαβάζω... νύχτα!
    Όλες πρωί ή μεσημεράκι τις πετύχαινα!!!
    ;-)
    Συγνώμη για την ανάλαφρη εισαγωγή μου, Μαρία, αλλά πολύ με πόνεσε το φινάλε σου...
    Πολύ δυνατή η συμμετοχή σου...
    Αγκαλιά και φιλί, κορίτσι μου!
    Καλό βραδάκι!
    ΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν το φινάλε τραγικό, το διάβασες και βράδυ, ελπίζω να κοιμήθηκες χωρίς εφιάλτες!!
      Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννα μου!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  7. Παρ΄όλο το τραγικό τέλος αγαπητή μου Μαρία η ιστορία σου μ΄αρέσει. Άριστα δοσμένη.
    Να ευχηθώ καλή σου επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Ντένη!
      Το τέλος μου βγήκε τελικά πιο τραγικό από όσο το προόριζα!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Εξαίρετο κείμενο, σύλληψη, γραφή και νόημα..... Πολύ δυνατά συναισθήματα και παιχνίδι με την ίδια τη ζωή και τα γυρίσματά της. Συγχαρητήρια Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη!
      Η ζωή μάλλον θέλει τελικά τα όποια ξεκαθαρίσματα να γίνονται στην ώρα τους...μετά μόνο τραγικές καταστάσεις προκαλούν...ελπίζω όχι τόσο τραγικές όσο αυτή βέβαια...χαχα!

      Διαγραφή
  9. Συγχαρητήρια Μαρία!!!Υπέροχο κείμενο!!!Εξαιρετική η γραφή σου!!
    Καλή επιτυχία!!!Καλή Πρωτομαγιά!!!Φιλιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Diimi μου!
      Φιλιά πολλά και καλή Πρωτομαγιά και σε σένα!

      Διαγραφή
  10. και καλή επιτυχία λοιπόν.... φιλιά καλημέρα έυχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σαν τη Μαρία Κανελλάκη, θύμωσα κι εγώ με την ηρωίδα σου.Με ποιο δικαίωμα θα μου πεις, κυρία μου?κουμάντο στη φαντασία σου θα κάνω?..μα με λύπησε τόσο πολύ, η επαναλαμβανόμενη διαδρομή του ήρωα σου και το τραγικό τέλος.Φιλιά και καλή πρωτομαγιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ θύμωσα πολύ!!
      Καλέ κάνε κουμάντο άνετα χαχα!!...σε νιώθω απόλυτα!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!
      Καλή Πρωτομαγιά και σε σένα...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  12. Αδυσώπητη Μαρία, ξεπέρασες ακόμα και το Φώσκολο με την σκληρότητα σου στο τέλος. Δεν τον άφηνες να ζήσει κι ας την παράταγε τη στρίγγλα στην τελική; :) (εύχομαι μόνο να μην είχε στοιχεία από την αληθινή ζωή, οπότε το σχόλιο μου θα είναι πραγματικά άκυρο) Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ήταν σκληρό, αλλά ευτυχώς όχι μέσα από τη ζωή....οπότε έγκυρο το σχόλιο...χαχα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  13. Μαρία μου θύμωσα πάρα πολύ και με τους δύο και με την κοπέλα και με τον άντρα που ήταν κουρασμένος και κοιμήθηκε!
    Αχ αυτό το ξεκαθάρισμα πόσες ζωές θα πάρει μαζί τους επειδή φτάνει πάντα να αποφασίζεται στο παρά πέντε!
    Με τάραξε η ιστορία σου Μαρία μου και μακριά από όλο τον κόσμο.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα κι αυτός...τόσους μήνες δεν έπιανε τα σήματα και τα έπιασε όλα μέσα σε μια νύχτα!!
      Μακριά δε λες τίποτα!!
      Να είσαι καλά!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  14. Μίλα βρε Μαράκι μου , άλλη ψυχή με ειδοποίησε! Είμαι κι εγώ χαμένο!
    Τρέχω για τα διαδικαστικά κι επανέρχομαι ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. δεν έχουν όλες οι ιστορίες ευτυχισμένο τέλος.
    Κι άραγε ποιο είναι το ευτυχισμένο τέλος σε μια ιστορία τόσο πολύ λαβωμένη;
    Εξαιρετική η περιγραφή σου , μας έβαλες μέσα στους ήρωες τ'οσο εύκολ αΜαρί αμου...
    Μπράβο σου!
    Υπόκλιση! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Αριστέα μου...θα μπορούσε να είναι πιο "αναίμακτο" το τέλος...και πάντα υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο, όταν το παλιό αποδεικνύεται πολύ λίγο...αλλά το τερμάτισα...χαχα!
      Ξεχάστηκα κι εγώ και δεν σε ειδοποίησα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. Μια ιστορία που πληγώνει και που τη διαβάζεις απνευστί λες κα τη ζεις. Τόσο όμορφα γραμμένη. Και στο τέλος λες ένα ''αμαν Μαρία'' και ακους το τραγούδι να συνέλθεις. Μπράβο σου. Την απόλαυσα με την ψυχή στο στόμα βέβαια αλλά την απόλαυσα!
    Καλό μήνα να έχεις. Γεμάτο αρώματα και λουλουδιαστά χρώματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Άννα μου!
      Να είσαι καλά και να έχεις έναν υπέροχο μήνα!

      Διαγραφή
  17. Μα κι αυτός... δε στεκόταν λίγο στο πλάι του δρόμου να κοιμηθεί;
    Πολύ ακριβά τους πλήρωσε τους έρωτες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πολύ καλογραμμένη η ιστορία σου, Μαρία!
    Πόσες τέτοιες ιστορίες εξελίσσονται γύρω μας και δεν τις γνωρίζουμε.
    Θέλει πολλή αγάπη, για να είχε διαφορετική εξέλιξη αυτή η ιστορία και στις μέρες
    σπανίζει. Είμαστε πολύ εγωκεντρικοί, εγωιστές, καλοπερασάκηδες, για να έχουμε
    αγνά συναισθήματα.
    Το τέλος είναι απρόσμενο και πικρό, ίσως γιατί εκείνος αγαπούσε.
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γλαύκη μου για τα καλά σου λόγια!
      Πιστεύω πως όσο υπάρχουν παρόμοιες ιστορίες με αυτή γύρω μας, άλλο τόσο υπάρχουν και οι όμορφες...
      Απλά κάποιοι άνθρωποι είναι (αποδεικνύονται στην πορεία) πιο λίγοι από όσο φανταζόμασταν...κι ο ήρωας εδώ είχε πέσει σε έναν τέτοιο άνθρωπο!
      Καλό βράδυ!!

      Διαγραφή
  19. Δυνατό κείμενο... Μπράβο, Μαρία μου!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Υπέροχο κείμενο. Μπράβο σου Μαρία. Να 'σαι καλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή