Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Σπίθες στιγμών

Κι έρχεται κάποια στιγμή εκείνη η ανατολή που θα βάλει φωτιά στον ορίζοντα.
Κι εκείνη η δύση που απλώνει με φροντίδα τα πορτοκαλοκίτρινα του ήλιου να αναπαυτούν στη θάλασσα.
Μα η ζωή είναι πάντα εδώ! 
Κρέμεται στα μωβ της κουτσουπιάς, ξεκουράζεται στο απόλυτο λευκό του κρίνου και στα ντελικάτα πέταλα του αγριοτριαντάφυλλου, στο κόκκινο της τροφής.
Καρδιοχτυπά μέσα από το πλάσμα που άνοιξε τα μάτια του στο φως και φτερουγίζει γύρω από τη μέλισσα που ερωτεύτηκε τις μολόχες.

Day 24...sunrise (sun sets fire)
Day 25...neighbourhood...(my neighbourhood full of blossoms of Cercis siliquastrum, commonly known as the Judas tree, a month ago)
Day 26...pet
Day 27...meal
Τα πέταλα του άγριου τριαντάφυλλου ήταν ανάμεσα σε εκείνες τις φωτογραφίες που ξεχώρισαν.
Ίσως ήταν τυχερά, ίσως ήταν απλά όμορφα! 
Όπως και να έχει είναι μοναδικά!

Day 28...unique
Day 29...negative space
Day 30...side view
Day 31...sunset

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Το μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)


ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ  (1971)
             
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
                                   μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.


                                          II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια


Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά

Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική


Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας

Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες


Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα

Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά


Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;

Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.


                                          V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού

Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης


Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει

Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια


Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη

Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας


Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί

Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί


Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί

Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού

Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!


                                        VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα


Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ


Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.




Με αυτή  μου την ανάρτηση συμμετέχω στην έμπνευση που είχε η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".
"Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" λοιπόν, και δε θα μπορούσα να μην ξεκινήσω αυτό το ταξίδι με ένα λατρεμένο ποίημα, μα και με ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ!

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Κερνάω χαμομήλι!

Είναι στην καλύτερή του εποχή.
Το άρωμά του γεμίζει τον αέρα και μπαίνουμε στον πειρασμό να μαζέψουμε άφθονο, μια και όλοι ξέρουμε πως το χαμομήλι είναι φάρμακο!


Πρέπει να ξέρουμε όμως από που θα το μαζέψουμε.


Φυσικά και δεν μαζεύουμε ποτέ από τις άκρες των δρόμων!
Ούτε από χωράφια που δε γνωρίζουμε τι δηλητήρια έχουν και πόσα λιπάσματα τους έχουν ρίξει.


Αν λοιπόν δε γνωρίζουμε, καλύτερα να φωτογραφίζουμε!


Την πρώτη φωτογραφία διάλεξα για το "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι.
Ευχαριστώ πολύ όσους την ψήφισαν, αλλά και τη Μαρία για τη δουλειά που κάνει!


Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Σ' όλα τα χρώματα της γης


Σ' όλα τα χρώματα της γης

Στο πράσινο του λιβαδιού και στο γαλάζιο του ουρανού
στης θάλασσας την αμμουδιά και στου πελάγου τα νερά,
μορφές η ζωή αλλάζει.

Στο σμαραγδί του ποταμού και στα δέντρα του βουνού,
Στις απάτητες κορφές, μα και στων λόφων τις σειρές,
δυνατά η ζωή στενάζει.

Η γη γεννάει τη ζωή, μα θάνατο της τάζουν.
Οι μαύρες αποφάσεις τους τον ουρανό σκιάζουν.
Τις θάλασσες για χρήματα εύκολα ανταλλάσσουν.

Στο πράσινο, στο κόκκινο, στο απέραντο γαλάζιο
σε όλα τα χρώματα της γης, μα και στο ρόδι της αυγής
Στ' ορκίζομαι ζωή, πως θα μας βρουν μπροστά τους.


Η δική μου προσπάθεια για την πράσινη έκδοση που ετοιμάζει το περιοδικό Ανθρώπων Έργα για τα χημικά στην Κρήτη. 
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση

Κάτι αστείο προσπάθησα να γράψω, μα σε προεκλογική περίοδο και με τόσα φαιδρά που ακούμε και βλέπουμε, πήγα και καταπιάστηκα με θέμα που μόνο γέλιο δε φέρνει.
Και πώς να γελάσεις με ανθρωπάκια που μας φέρνουν την ανάπτυξη και τη σωτηρία προεκλογικά και με ανθρώπους που για άλλη μια φορά αφήνονται να τρομοκρατηθούν και να  ψηφίσουν αυτούς που τους εξοντώνουν.
Έζησα να το δω κι αυτό...ο φτωχός που, αν δεν είναι άνεργος, παίρνει το αστρονομικό ποσό των 490 ευρώ και το δίνει όπως το παίρνει σε λογαριασμούς να καίγεται να διατηρήσει αυτή του τη...σταθερότητα!

Όχι, δε λέω!! Ο πόνος είναι πόνος, (ειδικά όταν πονάνε αυτοί που σε βασανίζουν "άμοιρε γείτονα", και η ανοησία σε αυτή τη χώρα καλά κρατεί!
Άλλος εκβιάζει, άλλος απειλεί, άλλος ματώνει κι άλλος μουντζώνει και ο λαός πιο...λαός από ποτέ!
Δε χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο για να "δικαιολογήσω" τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό γέλιου "Το γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο" που διοργάνωσε η Αριστέα

Αυτό που δε δικαιολογείται με τίποτα είναι η ψήφος κάποιων και η κατάντια της χώρας από όσους "μάτωσαν" και με τη βοήθεια του Θεού (ω, ναι, έβαλαν κι αυτόν στο παιχνίδι τους), θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση που οι ίδιο δημιούργησαν (αφού πρώτα μαζί τα έφαγαν)!
Μαζί υφαίνουν τον ιστό όπου θα πιαστούμε μετά τις εκλογές, αφού όλα τα νούμερα θα ερμηνευτούν πάλι αλλιώς από τους διεθνείς οίκους ανοχής (αξιολόγησης)...και οι νταβατζήδες μας θα συνεχίσουν να εισπράττουν από την κρίση μας, που πολύ τους βόλεψε!
Και κάποιοι ελπίζουν ακόμα πως το δικό τους κομματόσκυλο θα τους βολέψει σε μια θεσούλα.



Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση (Κλαυσίγελος)

Μιλώ για σταθερότητα, για ανάπτυξη για όραμα
υπόσχομαι ρευστότητα και όρεξη για όνειρα

(Ονειρεύομαι που λες να ΄μαι πάντα χωρίς χτες) 

Μα εσύ άπιστε Θωμά με κοιτάς ειρωνικά
μου κουνάς το δάχτυλο και μου λες και γνωμικά.

(Δε μου αρέσουν οι απειλές, μα με αναγκάζεις, δες!)

Πίστεψέ με σε πονάω, και στην κόλαση αν σε πάω
το καλό σου θέλω εγώ και ας μην ξέρω ν' αγαπάω.

(Φτάνει εσύ να μ΄αγαπάς και να ξέρεις να ξεχνάς)

Όταν τρώω αστακό κλαίω από τον πανικό
ξέρω πως εσύ δεν τρως, και φοβάμαι μην καώ.

(Άκου τώρα τις θυσίες που για σένα κάνω εγώ).

Δε σε σκέφτομαι νομίζεις, όταν βλέπω να δακρύζεις;
Αλλά εσύ δεν με πιστεύεις κι όσο να' ναι με παιδεύεις.

(Γύρνα αγάπη μου κοντά μου, να ξανάβρω τη χαρά μου)

Με τη σκέψη σου κοιμάμαι και σε θέλω σαν τρελός
κι όλο πάω να σε πιάσω, αλλά εσύ είσαι κουφός.

(Δε θα βγω όμως, που θα βγω, τότε εγώ θα κουφαθώ).

Μα κοιμήσου λίγο ακόμα, τόσο που να βγει το κόμμα
και μετά με το καλό θα σου στείλω το γιατρό, 

(Μην ανησυχείς και δεν ξεχνώ, φυσικά λογαριασμό)

Άκου τώρα υποσχέσεις, μη βιαστείς να με ξεχέσεις
Μόνο λίγο θα πονέσεις μέχρι να με συγχωρέσεις.

(Πάλι θα τα ξαναπούμε, όταν θα σε χρειαστούμε).


Ευχαριστώ πολύ όσους ψήφισαν τη συμμετοχή μου, αλλά και την Αριστέα για τη φιλοξενία!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Photo a day (Δυο χρόνια, μια φωτογραφία τη μέρα)

Day 19...alone
Το photo a day είναι ένα παιχνίδι στιγμών.
Ένα παιχνίδι που παίζω εδώ και δυο χρόνια!
Ζητάει μόνο μια στιγμή της κάθε μέρας και δίνει πολλά περισσότερα.
Δίνει την ευκαιρία να σταματήσεις λίγο τους τρελούς ρυθμούς της ημέρας.
Να πάρεις μια ανάσα από την καθημερινότητα και να αναζητήσεις την εικόνα εκείνη που θα ταιριάζει στο θέμα.
Να τη μοιραστείς με πάνω από 15.000 μέλη στο https://www.facebook.com/groups/FMSphotoaday/?fref=ts
και να απολαύσεις τις υπέροχες φωτογραφίες άλλων, αλλά και τη δική τους οπτική για το ίδιο θέμα!
Να γνωρίσεις άτομα που σας ενώνει η ίδια "τρέλα" για τη φωτογραφία.
Επαγγελματίες φωτογράφους, αλλά κι ερασιτέχνες που αγαπάνε το κλικ και τις στιγμές τους.

Είμαστε μια μεγάλη παρέα εκεί και τα περνάμε όμορφα!
Τι λες; 
Θα έρθεις στην παρέα μας;

Day 18...something I drew
Day 17...bag
Day 20...waiting
Day 21...card 
Day 22...free
Day 23...black & white

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Το αντίδωρο!

Ένα αντίδωρο από τον ζωγράφο Χρήστο Μποκόρο έλαβα, που θα ήταν εγωιστικό να κρατήσω μόνο για μένα!
Κρατάω δικά μου, σαν θησαυρούς κάποια λόγια του, αλλά θα μοιραστώ μαζί σας την ανεκτίμητη φωτογραφία που μου έστειλε, μα και την ποιητική περιγραφή της. 


"...στέλνω αντίδωρο μια "αρχαία" φωτο απ' την Αγία Τριάδα στο Μαύρικα.
Αρχές του '70, ο πατέρας μου Θωμάς Μποκόρος αναλημμένος απ' το φως και δίπλα του ο Τάκης Μελισσινός μπροστά της. Μόλις αποκαλυμμένη από τα βάτα που τη σκέπαζαν.
Έχει μια μεταφυσική απόκριση για μένα, μνήμη αποκαλυμμένη και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως..."


Κι όλα αυτά χάρη στη Μαριλένα μας!

Οι αναρτήσεις για τον Χρήστο Μποκόρο εδώ κι εδώ.
Και η ανάρτηση για την Αγία Τριάδα του Μαύρικα εδώ.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Ο καλός, ο κακός και ο...θυσιασμένος!

Τι είναι η καλοσύνη;
Είμαι καλός-ή σημαίνει πως ανέχομαι τα πάντα και στρώνω τον εαυτό μου σαν κόκκινο χαλί να το περπατήσουν ξεδιάντροπα οι κακοί πηγαίνοντας να παραλάβουν το βραβείο τους;

Καλοσύνη είναι και οι πράξεις που γίνονται από αγάπη για το συνάνθρωπο, αλλά κι εκείνες που γίνονται από μια διάθεση τιμωρίας προς τον εαυτό μας;
Είμαι καλός όταν αφήνομαι να με εκμεταλλευτούν; 

Είμαι καλός-ή όταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου προσμένω στην ανταπόδοση της καλής μου πράξης, ή την κάνω για να ανέβω στα μάτια των άλλων και μόνο;

Τα αυτονόητα, όλα αυτά που θεωρητικά θα έπρεπε να κάνουμε όλοι είναι καλοσύνη, ή είναι απλά αυτό που μας διαχωρίζει από τα κτήνη (εκείνους τους αδυσώπητους καταπατητές ψυχών, και όχι μόνο);

Και τελικά εκείνο το καλό πρέπει να το ρίχνουμε στο γιαλό, ή να το συζητάμε;

Πολλά ερωτήματα μαζεύτηκαν με το καλημέρα!
Καταρχήν δεν πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί!


Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, πως έχω συναντήσει στη ζωή μου άτομα τόσο κακά όσο η κόλαση!
Και σίγουρα έχετε συναντήσει κι εσείς.
Δεν με νοιάζει γιατί έγιναν έτσι. Ας το ψάξουν με τον ψυχίατρό τους, αν νοιάζονται οι ίδιοι, που σας πληροφορώ πως δε νοιάζονται καθόλου.
Κατά τη γνώμη τους κάνουν το χρέος τους στην κοινωνία. 
Φτιάχνουν οικογένειες, αφήνουν τον σπόρο τους να καρπίσει και να τυλίξει τους άλλους σαν περικοκλάδα και πάνε και στην εκκλησία σημαιοστολισμένοι σαν λατέρνες να κάνουν πως προσεύχονται. Κι ενώ ψέλνουν ικεσίες στον Κύριο, το μυαλό τους το δόλιο συνεχίζει να σκέφτεται πως θα πατήσει τον άλλον κάτω και θα του αρπάξει τα πάντα.

Μπορεί να αφήσουν και μια σακούλα στο σούπερ μάρκετ επιδεικτικά, κοιτώντας γύρω τους αν τους βλέπει κανείς (γιατί αν δεν τους βλέπει ποιο το νόημα;) στο καλάθι για τους φτωχούς, ενώ την ίδια στιγμή ξερογλείφονται για το οικόπεδο του γείτονα, τώρα που "ο νηστικός που ήθελε και σπίτι τρομάρα του", δεν έχει να πληρώσει την τράπεζα.
Η υποκρισία στην τέλεια μορφή της!

Όταν άρχισε η κρίση είχα βαρεθεί να ακούω πως τώρα θα βρούμε τις αξίες που χάσαμε.
Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου (μάλλον είχαν ματώσει τα δάχτυλα, γιατί στο ίντερνετ και στην τηλεόραση λέγονταν αυτά περισσότερο) να λέω και να γράφω πως όποιος, τις είχε τάχα χάσει, απλούστατα δεν τις είχε ποτέ. Κι όποιος δεν τις είχε, δεν υπάρχει περίπτωση να τις βρει, τώρα ειδικά που νέες ευκαιρίες παρουσιάζονται για εύκολο πλουτισμό!
Να, κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου. 
Πόσα ενεχυροδανειστήρια άνοιξαν στην πόλη σας;
Στη δική μου δεν υπήρχε ούτε ένα και βρίσκεις ένα σε κάθε τετράγωνο πια!
Κι αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα γιατί υπάρχουν και άλλα πιο..μουλωχτά!

Όταν διάβαζα το "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη είχα πάθει ένα σοκ. 
Μια οικογένεια που την απάρτιζαν εαυτούληδες με μαύρες ψυχές. Το συμφέρον, το εγώ και η κακία πρωταγωνιστούσαν στις μίζερες ζωούλες τους, που φωτίζονταν μόνο αν κατάφερναν να μπουν για λίγο στο μάτι του άλλου!
Το σοκ δεν το έπαθα γιατί δεν ήξερα πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! 
Μα παραπάνω έγραψα πως έχω γνωρίσει κακούς ανθρώπους, κι από ότι φαίνεται πήρε και το μάτι της Αλκυόνης κάμποσους από δαύτους!

Το έπαθα γιατί εκεί ήταν όλοι τους κακοί! 
Κάθε τους πράξη αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο στο ατομικό τους συμφέρον. Οι εξαιρέσεις ήταν ένα δυο άτομα, που κάτι έβλεπαν και πέρα από τον εαυτό τους, αλλά μη νομίζετε και σπουδαία πράγματα!
Μια σαπίλα έβγαινε από το βιβλίο που έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται. Που με έκανε να σηκώνω το βλέμμα από τις σελίδες του για να ανταμώσω γύρω μου μάτια φωτεινά και να ανασάνω!

Γιατί ναι, έχω γνωρίσει και απίστευτα καλούς ανθρώπους!
Κι αυτό είναι που έχει σημασία τελικά.
Η καλοσύνη δεν είναι απλά στιγμιαίες πράξεις. 
Είναι τρόπος ζωής!
Είναι αυτονόητο πως δε θα βλάψεις τον άλλον, όπως αυτονόητο είναι πως θα τον βοηθήσεις, όπως μπορείς, αν μπορείς, όταν χρειαστεί!
Είναι αυτονόητο πως θα χαμογελάσεις και θα πεις καλημέρα!
Είναι αυτονόητο πως δεν θα σπρώξεις ποτέ κανέναν, αλλά θα δώσεις το χέρι σου σε αυτόν που έπεσε για να σηκωθεί!
Και είναι αυτονόητο πως όλα αυτά θα γίνονται χωρίς να θυσιάζεις τον εαυτό σου.
Οι "θυσίες" μόνο απωθημένα και συσσωρευμένη πίκρα μαζεύουν κι εξαφανίζουν στη δίνη τους οποιαδήποτε καλή πράξη!


Πριν λίγες εβδομάδες στήθηκε μπροστά στα μάτια μου επιχείρηση διάσωσης ενός σκαντζόχοιρου!
Ναι, καλά διαβάσατε ενός σκαντζόχοιρου!
Σιγά τώρα το κατόρθωμα, θα μου πείτε!
Κι όμως έχει μεγάλη σημασία αυτό το κατόρθωμα. 
Αν κάποιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με ένα ζωάκι και ταλαιπωρήθηκαν για να το σώσουν, σκεφτείτε τι μπορούν να κάνουν για έναν άνθρωπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις!

Κι αυτές οι δεύτερες σκέψεις είναι που κάνουν την καλοσύνη να μοιάζει αλισβερίσι και υποκρισία!

Η Πεταλούδα μας κάλεσε να γράψουμε για την Επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη.
Δεν ξέρω αν με τις γενικές μου σκέψεις είμαι στο πνεύμα της, αλλά θέλω να πιστεύω πως η συγκεκριμένη επανάσταση είναι τρόπος ζωής και όχι μεμονωμένες πράξεις!