Ο καλός, ο κακός και ο...θυσιασμένος!

Τι είναι η καλοσύνη;

Είμαι καλός-ή σημαίνει πως ανέχομαι τα πάντα και στρώνω τον εαυτό μου σαν κόκκινο χαλί να το περπατήσουν ξεδιάντροπα οι κακοί πηγαίνοντας να παραλάβουν το βραβείο τους;

Καλοσύνη είναι και οι πράξεις που γίνονται από αγάπη για το συνάνθρωπο, αλλά κι εκείνες που γίνονται από μια διάθεση τιμωρίας προς τον εαυτό μας;

Είμαι καλός όταν αφήνομαι να με εκμεταλλευτούν; 

Είμαι καλός-ή όταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου προσμένω στην ανταπόδοση της καλής μου πράξης, ή την κάνω για να ανέβω στα μάτια των άλλων και μόνο;

Τα αυτονόητα, όλα αυτά που θεωρητικά θα έπρεπε να κάνουμε όλοι είναι καλοσύνη, ή είναι απλά αυτό που μας διαχωρίζει από τα κτήνη (εκείνους τους αδυσώπητους καταπατητές ψυχών, και όχι μόνο);

Και τελικά εκείνο το καλό πρέπει να το ρίχνουμε στο γιαλό, ή να το συζητάμε;

Πολλά ερωτήματα μαζεύτηκαν με το καλημέρα!

Καταρχήν δεν πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί!

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, πως έχω συναντήσει στη ζωή μου άτομα τόσο κακά όσο η κόλαση!

Και σίγουρα έχετε συναντήσει κι εσείς.

Δεν με νοιάζει γιατί έγιναν έτσι. Ας το ψάξουν με τον ψυχίατρό τους, αν νοιάζονται οι ίδιοι, που σας πληροφορώ πως δε νοιάζονται καθόλου.

Κατά τη γνώμη τους κάνουν το χρέος τους στην κοινωνία. 

Φτιάχνουν οικογένειες, αφήνουν τον σπόρο τους να καρπίσει και να τυλίξει τους άλλους σαν περικοκλάδα και πάνε και στην εκκλησία σημαιοστολισμένοι σαν λατέρνες να κάνουν πως προσεύχονται. Κι ενώ ψέλνουν ικεσίες στον Κύριο, το μυαλό τους το δόλιο συνεχίζει να σκέφτεται πως θα πατήσει τον άλλον κάτω και θα του αρπάξει τα πάντα.

Μπορεί να αφήσουν και μια σακούλα στο σούπερ μάρκετ επιδεικτικά, κοιτώντας γύρω τους αν τους βλέπει κανείς (γιατί αν δεν τους βλέπει ποιο το νόημα;) στο καλάθι για τους φτωχούς, ενώ την ίδια στιγμή ξερογλείφονται για το οικόπεδο του γείτονα, τώρα που "ο νηστικός που ήθελε και σπίτι τρομάρα του", δεν έχει να πληρώσει την τράπεζα.

Η υποκρισία στην τέλεια μορφή της!

Όταν άρχισε η κρίση είχα βαρεθεί να ακούω πως τώρα θα βρούμε τις αξίες που χάσαμε.

Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου (μάλλον είχαν ματώσει τα δάχτυλα, γιατί στο ίντερνετ και στην τηλεόραση λέγονταν αυτά περισσότερο) να λέω και να γράφω πως όποιος, τις είχε τάχα χάσει, απλούστατα δεν τις είχε ποτέ. Κι όποιος δεν τις είχε, δεν υπάρχει περίπτωση να τις βρει, τώρα ειδικά που νέες ευκαιρίες παρουσιάζονται για εύκολο πλουτισμό!

Να, κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου. 

Πόσα ενεχυροδανειστήρια άνοιξαν στην πόλη σας;

Στη δική μου δεν υπήρχε ούτε ένα και βρίσκεις ένα σε κάθε τετράγωνο πια!

Κι αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα γιατί υπάρχουν και άλλα πιο..μουλωχτά!

Όταν διάβαζα το "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη είχα πάθει ένα σοκ. 

Μια οικογένεια που την απάρτιζαν εαυτούληδες με μαύρες ψυχές. Το συμφέρον, το εγώ και η κακία πρωταγωνιστούσαν στις μίζερες ζωούλες τους, που φωτίζονταν μόνο αν κατάφερναν να μπουν για λίγο στο μάτι του άλλου!

Το σοκ δεν το έπαθα γιατί δεν ήξερα πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! 

Μα παραπάνω έγραψα πως έχω γνωρίσει κακούς ανθρώπους, κι από ότι φαίνεται πήρε και το μάτι της Αλκυόνης κάμποσους από δαύτους!

Το έπαθα γιατί εκεί ήταν όλοι τους κακοί! 

Κάθε τους πράξη αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο στο ατομικό τους συμφέρον. Οι εξαιρέσεις ήταν ένα δυο άτομα, που κάτι έβλεπαν και πέρα από τον εαυτό τους, αλλά μη νομίζετε και σπουδαία πράγματα!

Μια σαπίλα έβγαινε από το βιβλίο που έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται. Που με έκανε να σηκώνω το βλέμμα από τις σελίδες του για να ανταμώσω γύρω μου μάτια φωτεινά και να ανασάνω!

Γιατί ναι, έχω γνωρίσει και απίστευτα καλούς ανθρώπους!

Κι αυτό είναι που έχει σημασία τελικά.

Η καλοσύνη δεν είναι απλά στιγμιαίες πράξεις. 

Είναι τρόπος ζωής!

Είναι αυτονόητο πως δε θα βλάψεις τον άλλον, όπως αυτονόητο είναι πως θα τον βοηθήσεις, όπως μπορείς, αν μπορείς, όταν χρειαστεί!

Είναι αυτονόητο πως θα χαμογελάσεις και θα πεις καλημέρα!

Είναι αυτονόητο πως δεν θα σπρώξεις ποτέ κανέναν, αλλά θα δώσεις το χέρι σου σε αυτόν που έπεσε για να σηκωθεί!

Και είναι αυτονόητο πως όλα αυτά θα γίνονται χωρίς να θυσιάζεις τον εαυτό σου.

Οι "θυσίες" μόνο απωθημένα και συσσωρευμένη πίκρα μαζεύουν κι εξαφανίζουν στη δίνη τους οποιαδήποτε καλή πράξη!

Πριν λίγες εβδομάδες στήθηκε μπροστά στα μάτια μου επιχείρηση διάσωσης ενός σκαντζόχοιρου!

Ναι, καλά διαβάσατε ενός σκαντζόχοιρου!

Σιγά τώρα το κατόρθωμα, θα μου πείτε!

Κι όμως έχει μεγάλη σημασία αυτό το κατόρθωμα. 

Αν κάποιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με ένα ζωάκι και ταλαιπωρήθηκαν για να το σώσουν, σκεφτείτε τι μπορούν να κάνουν για έναν άνθρωπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις!

Κι αυτές οι δεύτερες σκέψεις είναι που κάνουν την καλοσύνη να μοιάζει αλισβερίσι και υποκρισία!

Η Πεταλούδα μας κάλεσε να γράψουμε για την Επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη.

Δεν ξέρω αν με τις γενικές μου σκέψεις είμαι στο πνεύμα της, αλλά θέλω να πιστεύω πως η συγκεκριμένη επανάσταση είναι τρόπος ζωής και όχι μεμονωμένες πράξεις!