Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Φωτογραφίζοντας και αποχαιρετώντας το Μάη με προβληματισμό! (Days 22 - 31)

Χθες έπεσα πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον (ξένο) blog που ασχολείται με τη φωτογραφία.
Έφυγα τρέχοντας μετά από λίγο, τόσο τρομοκρατημένη, που δε θυμάμαι καν ποιο είναι.
Διαβάζοντας, διαπίστωσα πόσο πίσω είμαι σε όλα.
Να πιάσω τον τεχνικό εξοπλισμό;
Είμαι πίσω από τον ήλιο.
Μα πω για τις γνώσεις που θα έπρεπε να έχω ή να έχω φροντίσει να αποκτήσω;
Ούτε νηπιαγωγείου!
Πάνω που αναρωτιόμουν για άλλη μια φορά, τι στα κομμάτια κάνω, είδα ένα πουλί να κάθεται στο περβάζι του παραθύρου κι έπιασα ενστικτωδώς τη μηχανή.
Το πουλί δεν το πρόλαβα, κατάλαβα όμως (για άλλη μια φορά) πως η φωτογραφία για μένα είναι έρωτας.
Μπορεί να μην έχω γερές βάσεις, ή και καθόλου, να μην ξέρω πως να αναδείξω και να βελτιώσω μια φωτογραφία, μπορεί να μπουσουλάω ακόμα και να συνεχίσω να μπουσουλάω για πάντα, αλλά διαπίστωσα πως δε χρειάζεται να ξέρω και πολλά, γιατί δεν είμαι επαγγελματίας.
Είμαι μια ερασιτέχνισσα που αγαπάει το φακό.

Θα ήθελα να μάθω περισσότερα, αλλά όλα ξεκινάνε και σταματάνε στο σημείο μηδέν.
Και το σημείο μηδέν είναι το χρήμα. Ακόμα και το blog που σας έλεγα παραπάνω για να πει τα μυστικά του θέλει χρήματα.
Σιγά μην αφήσω το χρήμα να μπει ανάμεσα σε μένα και στο φακό.
Δε φτάνει που μπαίνει ανάμεσα σε όλα τα άλλα;
Το κλικ της φωτογραφίας για μένα είναι μια νίκη. Νικάω το χρόνο με κάποιο τρόπο και μένω για πάντα στη στιγμή! 
Μπορεί να μην ξέρω τεχνικές, αλλά όσο μου κάνει κάτι κλικ, θα του απαντάω κι εγώ με ένα κλικ.
Και ίσως κάποτε καταφέρω να μάθω περισσότερα!

Day 22...Change
Πώς μπορώ να δείξω την αλλαγή;
Ίσως φωτογραφίζοντας τις φράουλες που αλλάζουν σιγά σιγά.

Day 23...Pjs/Pyjamas

Day 24...Go

Day 25...Us
Ο Ρίκι (Μπρίκι) κι εγώ σε νυχτερινή βόλτα.

Day 26...Favourite thing to do on Sunday
Και όχι μόνο την Κυριακή...βόλτες και κλικ!

Day 27...Can't live without
Αέρα.
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αέρα. Όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά.

Day 28...What you're doing now
Εκείνη τη μέρα απολάμβανα το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι και θαύμαζα τη βουκαμβίλια μου.
'Εβγαλα τη φωτογραφία και την έβαλα στο  FMS Photo A Day αμέσως μια και το λάπτοπ ήταν ήδη μπροστά μου. 

Day 29...kiss
Ένα φιλί, ένα πανί, ένα χάρτινο καραβάκι!

Day 30...Tool
Αποφάσισα να βάλω εργαλεία που χρησιμοποιώ εγώ συχνά...γι΄αυτό δε φωτογράφισα ένα κατσαβίδι!

Day 31...Four things
Κερασάκια (χωρίς τούρτα)!

Και μια αναμνηστική φωτογραφία του Μάη που φεύγει.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Οικογένεια Λεντιβουλαριίδες ή αλλιώς.."Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"...

...ή αλλιώς φέξε μου και γλίστρησα!
Ψάχνοντας να βρω πως λέγονται τα διάφορα φυτά που φωτογραφίζω, κατέβασα από το ψηλότερο ράφι μια ξεχασμένη εγκυκλοπαίδεια φυτών. Την ξεσκόνισα ωραία ωραία και την άνοιξα.
Το κακό είναι πως για να  βρεις το όνομα, πρέπει να ξέρεις το όνομα(;), ή έστω σε ποια οικογένεια ανήκει το κάθε φυτό.
Θα μπορούσα βέβαια να περάσω κι αμέτρητες ώρες ξεφυλλίζοντάς την, σαν το μάρτυρα που αναζητά τον ένοχο ανάμεσα σε χιλιάδες φωτογραφίες υπόπτων, αλλά κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η ποιότητα των φωτογραφιών δεν είναι καλή και η χαρά μου ναυάγησε όταν αναγνώρισα ένα από τα λουλούδια μου και είδα πως αυτό φύεται μόνο (;) στον Αμαζόνιο.
Ως γνωστόν δε ζω στον Αμαζόνιο, κι ευτυχώς Παναγία μου, γιατί με τα ανακόντα δεν θα τα πήγαινα καθόλου καλά, οπότε εγκατέλειψα αυτή τη μέθοδο και προσπάθησα να αναγνωρίσω τα ονόματα.
Και καλά η οικογένεια να είναι γνωστή, να την έχει πάρει το αυτί σου, να έχει βγει μια φορά στα κανάλια βρε αδερφέ.
Ας πάρουμε την οικογένεια Πασιφλωρίδες. Φυσικά δεν την ξέρεις πάππου προς πάππου, αλλά ξέρεις καλά εκείνη τη μικρή τσαχπίνα που το παίζει χαμηλοβλεπούσα, αλλά αναρριχάται όλο και ψηλότερα όταν δεν τη βλέπεις.
Αυτή τη ρολογιά ή λουλούδι του πάθους ή πασιφλώρα.
Μια ζωή στα μαχαίρια που λέτε, αυτή η οικογένεια με την οικογένεια των Ελαιίδων (που δε θα σου πάει το μυαλό ποια είναι).
Εκείνο το ατίθασο το γιασεμί κάνει όλη τη ζημιά. Πάει το άμυαλο συνεχώς και μπλέκεται στα πόδια της πασιφλώρας και τη φλομώνει αρώματα.

Του Κουτρούλη ο γάμος γίνεται!

Η πασιφλώρα θυμώνει με το θράσος του και απλώνει τα κλαδιά της όλο και πιο μακριά για να διώξει το ακόλαστο γιασεμί. 
Η πέργκολα δεινοπαθεί με αυτούς τους δυο. Από καιρό ονειρεύεται μια βουκαμβίλια στη θέση τους.
Δεν ξέρει από που κρατάει η σκούφια της και αν είναι καλής οικογενείας, αλλά τη θεωρεί καθωσπρέπει και σοβαρή.
Άλλη οικογένεια που δε χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι αυτή των Πευκίδων. 
Τη συναντάς συχνά και στον ίσκιο της έχεις κάνει και δυο πικ νικ.
Από μεγάλο τζάκι επίσης η πασίγνωστη οικογένεια των Ορχιδίδων. 
Όλο και κάποια θυγατέρα τους θα έχεις συναντήσει να κάνει το μοντέλο στα καλύτερα ανθοπωλεία.
Επειδή όμως δε θέλω να πάρω πτυχίο στη βοτανολογία, αλλά να απολαμβάνω την ομορφιά, κλείνω την εγκυκλοπαίδεια, ανοίγω τα μάτια μου και πιάνω τα "χωρίς οικογένεια".
Τι κι αν τα ρώτησα ξανά και ξανά "τίνος είσαι εσύ;", αυτά δεν απάντησαν. Δεν πειράζει. Μπορεί να μην ξέρω όλο το γενεαλογικό τους δέντρο, ξέρω όμως όλα όσα μου χρειάζονται.

Ξέρω ας πούμε πως σε λίγο καιρό αυτή η οικογένεια των βάτων θα αφήσει τους γάμους τα πανηγύρια και τους στολισμούς, θα σοβαρευτεί και θα αρχίσει να γεννοβολάει.
Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες (σα να ξέφυγα λίγο) βατόμουρα θα γεμίσουν τα κλαδιά της και όποιος δε φοβάται τα αγκάθια θα φάει καλά!


Να και η οικογένεια της μαργαρίτας που καμαρώνει επειδή λέει, είναι η μεγαλύτερη. Δε λέει φυσικά πως είναι και η πιο κοινή, ούτε πόσο μαρτυριάρα είναι!
Λίγο να τη μαδήσεις τα λέει όλα η αθεόφοβη!


Το παρακάτω αγκάθι είναι η αγαπημένη οικογένεια των γαϊδουριών.
Λατρεύουν να το τρώνε και γι΄αυτό μέχρι τώρα κανένα γαϊδούρι δεν αρρώστησε ποτέ από το συκώτι του.
Καλού κακού, αν πίνετε πολύ, ας γίνει και δική σας αγαπημένη οικογένεια γιατί αποτοξινώνει και κάνει καλό στο συκώτι.
Είναι σοφά τα γαϊδούρια!


Δε θα σταθώ πολύ στην επόμενη οικογένεια, όσο κι αν την αγαπάω σαν παιχνιδιάρα που είναι, γιατί έχει πολύ κακή φήμη και δεν αργεί τη σήμερον ημέρα να σου βγει το όνομα.
Πλησίασε να σου το πω στο αυτί.
"Είναι όλοι τους κλέφτες. Θα μπορούσαν να είναι και πολιτικοί!"





Σεσημασμένη είναι και η οικογένεια της παπαρούνας που κυκλοφορεί ανάμεσα στα άλλα φυτά κατακόκκινη από την ντροπή της.
Πολλές φήμες κυκλοφορούν, που η ίδια η παπαρούνα αρνείται και οι ειδικοί τις ψάχνουν, ή κάνουν πως τις ψάχνουν (όλοι χρειάζονται μια δικαιολογία).



Α..να μην ξεχάσω..η παρακάτω οικογένεια (και συγγένεια να μην είχαν, συμπεθέρεψαν με το ζόρι) στολίζει όμορφα το βάζο μου.



Τελευταία, καταϊδρωμένη και καταφρονεμένη ακολουθεί η οικογένεια των "βρακιών".
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν ήμασταν παιδιά, αυτά τα λέγαμε "βρακιά της χελώνας".
Μεγάλωσα κι ακόμα έτσι τα λέω.
Ποτέ δεν κατάλαβα βέβαια γιατί η χελώνα απλώνει τα βρακιά της εδώ κι εκεί και κυκλοφορεί ξεβράκωτη...ντροπής πράματα είναι αυτά, αλλά άμα θέλει αυτή να παίρνει αέρα, εμένα μου περισσεύει.



Οι παραπάνω οικογένειες, βγήκαν από το χρονοντούλαπο, φόρεσαν τα καλά τους κι έσκασαν πάλι μύτη μυρίζοντας ναφθαλίνη.
Το αρχικό κείμενο είναι το ίδιο, (ούτε τα λάθη μου δε διόρθωσα), απλά μεγάλωσα τα γράμματα και κάποιες φωτογραφίες για να παρουσιαστούν ευπρεπώς και κατά πως τους πρέπει στο δρώμενο Family Stories γιατί η (Η ζωή είναι ωραία) και με λουλούδια ακόμα ωραιότερη!

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Μα, είμαι άθεη! (Weekly Moodboard 20)


Χθες το απόγευμα η γη κουνήθηκε για λίγο. Ο σεισμός στα ανοιχτά της Λευκάδας στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε, σίγουρα έκανε πολλούς να επικαλεστούν το Θεό.
Πιστεύουμε δεν πιστεύουμε, οι περισσότεροι στα δύσκολα στρεφόμαστε σε κάτι δυνατότερο από μας.
Σε κάτι ανώτερο!
Όταν ήμουν μικρή (πολύ μικρή), οι "Θεοί" ήταν οι γονείς μου. Νόμιζα πως ο πατέρας μου μπορούσε να τα βάλει με το δράκο του παραμυθιού και να νικήσει.
Κι εγώ η μικρή του πριγκίπισσα ένιωθα προστατευμένη και ασφαλής.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι δράκοι στη ζωή δεν είναι τόσο ξεκάθαροι όσο οι δράκοι των παραμυθιών και πως οι γονείς μου δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν για χάρη μου όλα τα κακά.
Θα το έκαναν χωρίς σκέψη αν μπορούσαν, αλλά δεν μπορούσαν.
Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας ανακάλυψα τον Θεό. Άλλωστε σε ελληνική οικογένεια μεγάλωνα, βαπτισμένη ήμουν, από το δημοτικό ακόμα είχαμε εκκλησιασμούς και κατηχητικά.
Στα κατηχητικά, ο Θεός τους δεν μου άρεσε. Ήταν ένας μίζερος, κακότροπος Θεός που επιζητούσε την τιμωρία και σου έκλεινε τις πόρτες του παραδείσου αν πήγαινες σε πάρτι (παιδικά).
Όλα ήταν απαγορευμένα.
Το μόνο που επιτρέπονταν ήταν η προσευχή, η νηστεία και η ταπείνωση.
Έτσι έλεγαν...το να είσαι ταπεινός είναι προτέρημα.
Και μπορεί να είναι.
Αλλά κοιτάζοντας γύρω μου όλους αυτούς που δίδασκαν ταπείνωση έπαιρνα άλλα μηνύματα.
Μπερδεμένα μηνύματα!
Δάσκαλε που δίδασκες δηλαδή, αλλά σιγά σιγά έμαθα να μην τα παίρνω όλα σοβαρά.
Όχι τα μηνύματα, αυτά που έλεγαν δεν έπαιρνα σοβαρά.
Μια σταλιά παιδί ήμουν και σκεφτόμουν μέσα μου..."αν τους άκουγε ο Θεός τους τι θα τους έλεγε;"...βλέπετε είχα φτάσει στο συμπέρασμα πως ο Θεός απουσίαζε από εκείνα τα μαθήματα.
Είχαν ξεμείνει κάτι "κυρίες" με κότσο και ταγέρ που ασχολούνταν με το αν θα κλέψουμε σοκολατάκι από τη φοντανιέρα της μαμάς ή αν θα χορέψουμε στο πάρτι της Λϊτσας με αγόρι.
Με αγόρι;...η τιμωρία του Θεού ήταν άμεση!!
Και μιλάμε για παιδιά έτσι;
Το μόνο που μου περνούσε από το μυαλό ήταν ό, τι ο Γιωργάκης είχε μπλε ποδήλατο κι έβαζε τραπουλόχαρτα στις ακτίνες του για να κάνει θόρυβο!
Κανονικά ούτε να τους μιλάμε δε θα έπρεπε για να κερδίσουμε την αιώνια ζωή, αλλά ο Γιωργάκης ήταν κολλητός μου και οι μαμάδες μας ήταν κολλητές κι αυτές.
Οπότε κάναμε πολλές αμαρτίες παίζοντας μαζί...αυτός με το μπλε του ποδήλατο κι εγώ με το πορτοκαλί (ω, ναι, πορτοκαλί!).
Αναγκάστηκα να πάω κατηχητικό και στην πρώτη τάξη του γυμνασίου. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί η φιλόλογος ήταν από αυτές τις κυρίες με τους κότσους και τα ταγέρ και το δικό της μήνυμα ήταν πιο ξεκάθαρο από εκείνα τα μπερδεμένα που μας έστελνε ο Θεός με τους "αντιπροσώπους" του.
Όποιος δεν πήγαινε δε θα έπαιρνε μεγάλο βαθμό.
Υπέκυψα!

Δεν επιχειρώ φυσικά να αναλύσω αν υπάρχει Θεός ή όχι!
Όλοι έχουμε μέσα μας την απάντηση και ο καθένας μας πιστεύει ό. τι πιστεύει!
Αυτό που μου τη δίνει, που μου την έδινε πάντα ήταν οι καθοδηγητές.
Όλοι αυτοί που στο όνομα της θρησκείας της όποιας θρησκείας, πατάνε κάτω ψυχές και τις λιώνουν.
Τα μεγαλύτερα εγκλήματα λένε (κι έχουν δίκιο), έχουν γίνει στο όνομα της θρησκείας.
Το έχουμε δει στην ιστορία, συνεχίζουμε να το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.
Στο όνομα ενός Θεού (αιμοδιψή κι αιμοβόρου) μόλις χτες έγινε ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα.
Κι έρχεται μια νεαρή μητέρα μέσα στη χαρά της που γλίτωσε από τον ανεμοστρόβιλο στην Οκλαχόμα να δηλώσει άθεη.


Το γέλιο της, η ίδια η χαρά της ζωής που μόλις ξανακέρδισε.
Αλήθεια όμως, ήταν πράγματι ο Θεός πίσω από την καταστροφή και τους θανάτους και γιατί γλίτωσε κάποιους ανθρώπους και όχι όλους;
Ρητορική η ερώτηση, γιατί οι βαθιά θρησκευόμενοι ίσως πουν πως όλα αυτά ήταν μια δοκιμασία.
Και πως σώθηκε η "άπιστη" για να πιστέψει και άλλα τέτοια ζαρζαβατικά.
Εγώ θα μείνω στο γέλιο της!



Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Φωτογραφίζοντας (days 11 - 21) και μονολογώντας!

Day 11...a smile
Ο Ρίκι (Μπρίκι) μετά από πολύ παιχνίδι κι ενώ είναι έτοιμος να πέσει ξερός, φαίνεται να χαμογελάει.
Διάλεξα το δικό του χαμόγελο για το θέμα της ημέρας!

Day 12...mother
Κανονικά θα έπρεπε να βάλω τη δική μου μαμά και να της κάνω κι ένα ωραίο αφιέρωμα.
Ό, τι κι αν γράψω όμως για τη μαμά μου, πάντα φαίνεται λίγο.
Έτσι έβαλα τη μαμά των παιδιών μου κι ένα από τα παιδιά της..χαχα!!

Day 13...sunrise/sunset
Ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι της Πάτρας.
Η εικόνα μιλάει μόνη της....ο ουρανός πήρε φωτιά και η θάλασσα γέμισε χρυσάφι!

Day 14...need
Πάντα έχουμε ανάγκη κάτι όμορφο.

Day 15...7 o' clock
Απογευματάκι πίνοντας καφέ στο λιμάνι του Μεσολογγίου αυτή τη φορά. 

Day 16...mailbox
Ένα τυχαίο που βρέθηκε μπροστά μου!

Day 17...season
Σίγουρα μπορούσα να διαλέξω μια καλύτερη φωτογραφία για να δείξω την εποχή.
Αλλά αυτή είχε τα αγαπημένα μου χρώματα και κέρδισε.

Day 18...want
Το μπρίκι θέλει το μπισκότο του.
Το μπισκότο όμως βοηθάει στην εκπαίδευσή του. Πρέπει να "δουλέψει" για να φάει.

 Day 19...my favourite view
Μια φωτογραφία ακόμα από τη λιμνοθάλασσα.

Day 20...light
Ο ήλιος παίζει με τα φυλλώματα και το φως του βοηθάει στην πρόκληση με τον καλύτερο τρόπο!

Day 21...I care about this
Η φύση βρίσκει πάντα τρόπους να με ξαφνιάζει με την ομορφιά της.
Παντού γύρω μου μικρά θαύματα!
Πώς θα μπορούσα να μη νοιάζομαι για το σπίτι όλων μας;
Και ναι, φύσηξα!!

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Το βραβείο, το τριαντάφυλλο κι ένα blog που θα λέγονταν "πορτοκάλι"

Η Δάφνη μου χάρισε ένα βραβείο κι εγώ της χαρίζω ένα τριαντάφυλλο!




Δάφνη μου, σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έκανες.

Τρέχω να απαντήσω στις ερωτήσεις.


1.Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Εγώ τα blogs δεν τα ήξερα!!
Να ψηφίσω ήρθα κι έπεσα πάνω σε ένα.
Χμμ…εντάξει δεν έγινε έτσι ακριβώς..ούτε να ψηφίσω ήρθα, απλά έτυχε να γίνονται εκλογές τη μέρα που ήρθα.
Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, είχα δουλειά. Δούλευα πολύ. Ο υπολογιστής, μου χρησίμευε μόνο για τη δουλειά όταν ήμουν στη δουλειά και για χάζεμα, όταν ήμουν σπίτι και είχα χρόνο.
Το τι μπαρούφες έχω διαβάσει στο ίντερνετ δε λέγεται, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!
Αυτά τα blogs τα γνώρισα που λέτε ένα απόγευμα στην Αγγλία και όχι δεν ήρθαν να μου συστηθούν. 
Απλά βρισκόμουν εκεί κι ετοιμαζόμουν για το ταξίδι της επιστροφής, όταν ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό μου.
Μια αγαπημένη, ταλαντούχα φίλη, που κάποια στιγμή θα της κάνω το σούπερ αφιέρωμα (αν μου το επιτρέψει), είχε στείλει ένα απλό...
«Μπες εκεί, να δεις…εγώ είμαι»!...ή κάπως έτσι...πού να θυμάμαι κι εγώ ακριβώς, ύστερα από τόσα χρόνια;
Της απάντησα πως θα έμπαινα αμέσως μόλις έφτανα σπίτι. Απλά έπρεπε να πάω στο σταθμό, να πάρω το τρένο για το αεροδρόμιο, να πετάξω για Αθήνα, να συνεχίσω για Κηφισό και να πάρω το λεωφορείο για την πόλη μου.
Σε λίγες ώρες, ούτε 12 δηλαδή, θα έρθω, της είπα!
Το ταξίδι ολοκληρώθηκε με επιτυχία, αν και με μια μικρή καθυστέρηση στον Κηφισό (οι εκλογές που λέγαμε) και τρόμαξα να βρω θέση.
Αλλά, μήπως έμεινα σπίτι όταν γύρισα;
Έτσι ξενυχτισμένη και ταλαιπωρημένη δεν μπορούσα να πω όχι στην πρόταση που είχα για μια μέρα στην παραλία.
Κάπου εκεί λοιπόν, ανοίγοντας βαλίτσες και ετοιμάζοντας την τσάντα της παραλίας, έριξα μια ματιά στο blog της φίλης μου. Θαύμασα το ταλέντο της, το καλό της γούστο, το ταμπεραμέντο της και είδα τι εστί βερύκοκο...συγνώμη blog.

Ο καιρός περνούσε κι εγώ συνέχισα να το καμαρώνω και να την καμαρώνω!!!
Έγραφα καμιά φορά (ως ανώνυμη μια και δεν είχα λογαριασμό) και μέσα από το δικό της  ανακάλυψα κι άλλα που τα διάβαζα μέσα μέσα.
Κάποια στιγμή, λίγα χρόνια μετά, κι ενώ η φίλη μου με παρότρυνε όλο αυτόν τον καιρό, έκανα στα τυφλά, το επόμενο βήμα. Έφτιαξα τούτο εδώ, κρυφά κι από αυτήν ακόμα και το άφησα να βολοδέρνει μόνο του, γράφοντας κάπου κάπου χαζομαρίτσες. 
Άργησα να το πάρω σοβαρά, μα μου την είχε δώσει που δεν μπορούσα ούτε καν να το βαφτίσω όπως ήθελα.
Πορτοκάλι (μα τρελαίνομαι γι΄αυτή τη λέξη) ή πορτοκαλί (μα τρελαίνομαι γι΄αυτό το χρώμα) ήθελα να το ονομάσω, αλλά ο blogger από την πρώτη στιγμή μου έδειξε μια παράλογη αντιπάθεια βάζοντάς μου εμπόδια. Στην πορεία μου έβαλε πολλά ακόμα, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα.
Το όνομα που έχει τελικά, προέκυψε τυχαία, μια και ό, τι ήθελα να βάλω υπήρχε ήδη και υπονοεί τα "ταξίδια" μου στα blogs.
Ποια ήταν η ερώτηση είπαμε;…εντάξει την απάντησα…με οδήγησε η φίλη μου με την επιμονή της…κάποτε είχα γράψει πως το ξεκίνησα επειδή βαριόμουν…κι αυτή ήταν η μισή αλήθεια, αφού το ξεκίνησα ένα φθινοπωρινό απόγευμα που δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, μετά από ένα ακόμα «κάνε κι εσύ ένα blog…μπορείς!»
Και μπόρεσα…!
Μπόρεσα;
Ε ναι, μωρέ μπόρεσα.
Βοήθησε πολύ βέβαια και το γεγονός (δεν μπορώ να μην το αναφέρω) πως η δουλειά εν τω μεταξύ είχε κάνει φτερά και χάρη στις (α)φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνήσεων και των όσων φάγανε, η οικονομική κρίση κατσικώθηκε για τα καλά, "χαρίζοντάς" μου αρκετό ελεύθερο χρόνο που δεν είχα πριν. Σταματάω πριν αυτοπυρπολυθώ!

2. Ποιο είναι το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;
Θέμα;
Πρέπει να είναι ένα μόνο;
Πειράζει να είναι θέματα;
Λοιπόν, για να δω…δείχνω τις φωτογραφίες μου, λέω τις σκέψεις μου, όσα μου αρέσουν, ή δεν μου αρέσουν…απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή...

3. Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;
Καμιά φορά δεν τη βρίσκω με τίποτα, αλλά δε θέλω να σας κουράσω με τα «υπαρξιακά» μου…ποια είμαι, που πάω, γιατί έχω blog, και άλλα τέτοια βαρυσήμαντα.

4. Σχεδιάζατε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;
 Χαχαχα…εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι.
Σχεδιασμός, προγραμματισμός, οργάνωση άγνωστες λέξεις σε μένα!
Το blog μου προσπαθεί να ταξιδέψει κι αν δεν πέσει στα βράχια να καταποντιστεί  ίσως τα καταφέρει.

5. Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;
Και νέες και παλιές, αλλά μένουν ιδέες.

6. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;
Όταν ξεκίνησα δεν μου έπαιρνε καθόλου χρόνο. 
Άλλωστε πειραματιζόμουν(!!)
Κοινώς χάζευα!
Μετά άρχισε να με απασχολεί περισσότερο.
Δεν έχω μετρήσει πόσο χρόνο μου παίρνει….είναι εκεί και ανάμεσα σε δουλειές, υποχρεώσεις και άλλα, κάνω μια «επίσκεψη» όταν μπορώ και όταν δεν μου γκρινιάζουν πολύ οι δικοί μου.

7. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;
Ακόμα την ψάχνω!

8. Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;
Δεν υπάρχει και τίποτα που να τον ενδιαφέρει να μάθει…τι να πω...α, έκανα γιόγκα για χρόνια..μετά λόγω οικονομικής κρίσης είπα: "Τέλος ο δάσκαλος" (που είναι καταπληκτικός και τον λατρεύω και μου λείπει). "Από δω και πέρα θα κάνω μόνο με την Πετρουλάκη" (στο βίντεο αυτή, δώρο από εφημερίδα προ κρίσης κι εγώ στο σαλόνι μου).
Αμ δε!...μια φορά έκανα...αλλά δεσμεύομαι πως θα ξεκινήσω πάλι και θα κάνω τουλάχιστον τρεις ώρες την εβδομάδα.
Ή μήπως όχι;...θα αρχίσει και η ζέστη τώρα....χμμμ....θα δω!

9. Ποια είναι τα χόμπι σας;
Να τολμήσω να πω το διάβασμα και η φωτογραφία ή θα θυμίζει κακό βιογραφικό;


 Τώρα πρέπει να βραβεύσω 11 blogs, να τα ενημερώσω και να ακολουθήσω το blog που μου το χάρισε (ήδη το ακολουθώ).
Επειδή το έχει πάρει το μάτι μου το βραβείο εδώ κι εκεί, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ ποιοι το πήραν (ου γαρ έρχεται μόνον), ή θα πρέπει να ψάξω, ή να "κλέψω" όπως συνηθίζω η τεμπέλα και να το χαρίσω σε όποιον δεν το έχει πάρει!!
Εντάξει, το αποφάσισα!
Θα "κλέψω"!

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Όταν όλα χαμογελάνε! (Weekly Moodboard 19)


Θα αρχίσω από το τέλος της εβδομάδας.
Από ένα τηλεφώνημα έκπληξη που είχα χτες.
Μπορεί να μην κατάφερα να πάω στην Πάτρα, αλλά ένα πολύ δικό μου άτομο (αλλά πολύ πολύ δικό μου) ήταν εκεί.
Έτσι όταν χτες το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο με το γνωστό μου νούμερο, τα έχασα όταν στην άλλη άκρη άκουσα μια άγνωστη φωνή.
Η φωνή μπορεί να ήταν άγνωστη, αλλά όσα μου έλεγε ήταν πολύ γνώριμα!
Η χαρά μου μεγάλη.
Χαμογελούσα όπως το λουλούδι στη φωτογραφία (χαμογελάει, δε χαμογελάει;)!
Έτσι "έκλεψα" μια γεύση από το κλίμα που επικρατούσε στην Πάτρα και ζήλεψα!!!
Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί!
Όλα συνωμότησαν για να μην είμαι...όμως δεν παραπονιέμαι, γιατί η εβδομάδα που πέρασε ήταν πολύ γενναιόδωρη.
Μου χάρισε όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές, πολλούς "καφέδες" με φίλους κι ένα γλυκό σύκο από την κολλητή μου.
Αυτή τη φορά δε μου χάρισε απλά το γλυκό, αλλά με έσπρωξε βαθιά στα μυστικά του, αφού με έβαλε να το φτιάξω μόνη μου.
Σύκο έφτιαχνα, νεραντζάκι ονειρευόμουν που είναι το αγαπημένο μου γλυκό και δεν κατάφερα να φτιάξω φέτος.
Κι επειδή η βραδιά απόψε γράφει Eurovision με μεγάλα γράμματα, κάπου εδώ πρέπει να φύγω για να μην αργήσω στο ραντεβού!
Χμμμ...νομίζω πως κάπου, κάπως, έχασα μια εβδομάδα, αλλά ποιος νοιάζεται.
Ήδη άρχισε άλλη!


Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Δειλινό στη λιμνοθάλασσα

Στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου το δειλινό βάφει τα νερά αγγίζοντάς τα όσο πιο απαλά μπορεί.
 Εκείνα το υποδέχονται σα φίλο και το καλωσορίζουν.
Η ηρεμία και η γαλήνη απλά αλλάζουν χρώματα!





"...μια θάλασσα είναι μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη..."
Παλαμάς




"...Και να! μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη...."
Παλαμάς










Εδώ έχουμε δώσει ραντεβού με τον Πιγκουίνο σε 40 χρόνια.
Ελπίζω μέχρι τότε να συντονιστούμε και να πάμε καλοκαίρι και οι δυο.
Θυμάστε τη δική του ανάρτηση το χειμώνα? 
Αυτή τη φορά όσο κι αν κοίταξα γύρω μου, μόνο τον ζωγραφιστό αργυροπελεκάνο είδα.
A! Kι αυτό που πρόλαβα στο τσακ να χώσω στο κάδρο μου.
Δεν ξέρω τι πουλί ήταν, αλλά πιγκουίνος δεν ήταν!