Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Η μοχθηρία ως αρετή

Με λένε μοχθηρή!
Δεν μου ξεφεύγει τίποτα!
Μπορώ να σε βλέπω συνεχώς.
Να παρακολουθώ την παραμικρή σου κίνηση!
Να, ακόμα και τώρα σε παρακολουθώ! 

60.000 φακούς διαθέτω για να σε βλέπω καλύτερα. 
Με μια απλή διαίρεση αντιλαμβάνεσαι πόσους έχω στο κάθε μάτι.
Πόσα μάτια έχω;
Ερώτηση κι αυτή!
Για κοίτα με που σε κοιτώ και θα καταλάβεις!
Και μην ακούσω κακίες για μικροσκοπικούς εγκεφάλους και τα τοιαύτα, διότι το μέγεθος δε μετράει και τα σήματα που στέλνουν και οι 60.000 φακοί μου αποκωδικοποιούνται τάχιστα σε πληροφορώ!


Ζω κοντά στο νερό, αλλά μπορεί να με συναντήσεις κι αλλού.
Κακό δε θα σου κάνω κι ας είμαι μοχθηρή.
Το όνομα μου βγήκε, κι ευτυχώς όχι το μάτι, να τα λέμε κι αυτά,  επειδή δεν μου ξεφεύγει κανένα θήραμα.
Τι κυνηγάω;
Αν σου το πω θα με λατρέψεις ακόμα περισσότερο, γιατί παίρνω ως δεδομένο πως ήδη με αγαπάς, μια και είμαι τόσο χαριτωμένη.
Μεταξύ άλλων σε απαλλάσσω από τα κουνούπια.
Για το καλό σου πασχίζω συνεχώς, για να μη σου πίνουν το αίμα τα λυσσασμένα.
Να σώσω την ανθρωπότητα πασχίζω η χαριτωμένη!


Διαθέτω και δυο φανταστικά φτερά για να πετάω με στυλ.
Πιάνω τα 50 χιλιόμετρα την ώρα με άνεση, αν και άλλοι επιμένουν πως μπορώ να φτάσω και τα 80.
Και γιατί να μην μπορώ;
Όλα στο μικροσκοπικό μου μυαλό είναι τελικά!


Καμάρωσέ με λοιπόν τώρα μου μπορείς, γιατί το φθινόπωρο θα πεθάνω!
Πότε είσαι προνύμφη κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και για πότε ετοιμάζεις τη διαθήκη σου, ούτε που καταλαβαίνεις.
Ένα πέταγμα μου φάνηκε πως έκανα και δεν έφαγα ακόμα ούτε τα μισά κουνούπια από εκείνα που ονειρευόμουν πως θα φάω όταν έβγαινα από το αυγό.
Θα σου έλεγα κάτι ακόμα, αλλά θα γελάσεις και δε θα 'θελα.


Να πω όμως τούτο: πάσα ομοιότητα με νεράιδες είναι συμπτωματική.
Μπορεί να αλλάζω συνεχώς και να συμβολίζω την αλλαγή, αλλά νεράιδα δε θυμάμαι να έχω γίνει και αστεία για τον μικροσκοπικό μου εγκέφαλο, είπαμε, δε δέχομαι!
Μπορεί να είσαι πειραχτήρι και να νομίζεις πως έχεις χιούμορ, αλλά σε συμπάθησα.
Γι' αυτό θα σου πω το μεγαλύτερο μυστικό μου!
Είμαι πάντα ευτυχισμένη, γιατί ζω τη στιγμή κι έχω αυτογνωσία. 
Γνωρίζω καλά ποια είμαι, και που πάω!

Είμαι μια λιβελούλα και θα πετάξω ως το Saturday's Critters #137


Σημείωση κι ευχαριστίες: Χάρη στις πολύτιμες και απόλυτα κατανοητές συμβουλές  της Lina P  που έδωσε από το blog της bloggotip.blogspot.gr, κατάφερα επιτέλους να έχουν οι φωτογραφίες μου το ιδανικό μέγεθος!!
Τη Lina P, θα βρείτε και στο blog horiseirmo.gr που σήμερα κερνάει και δροσερή λεμονάδα!
Λίνα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Η υπέροχη φίλη μου (Έλενα Φερράντε)


Η υπέροχη, άγνωστη συγγραφέας, που επιμένει να μας συστήνεται ως Έλενα Φερράντε (Elena Ferrante), μπορεί να μη φανερώνει την ταυτότητά της, αλλά χαράζει με επιμέλεια τα δικά της ξεχωριστά μονοπάτια στη λογοτεχνία.

Τα μονοπάτια της δεν έχουν εμφανή όρια, αλλά ο αναγνώστης τα ανακαλύπτει με ευκολία και τα ακολουθεί. Βρίσκει με άνεση τα σημάδια, που τον οδηγούν τελικά εκεί ακριβώς που θέλει η συγγραφέας να τον οδηγήσει.

Και κάπως έτσι, αβίαστα, βγαίνουμε από τον κόσμο μας και μπαίνουμε σε κόσμους άγνωστους, που έχουν όμως και κάτι γνώριμο, κάτι ολότελα δικό μας. 
Σε κόσμους που σχεδιάστηκαν με περίσσιο ταλέντο και στους οποίους ο ρεαλισμός συνιστά το κύριο δομικό τους συστατικό
Οι ήρωες της Φερράντε είναι αλουστράριστοι, αληθινοί. Βυθισμένοι ο καθένας στη δική του ζωή, δε σταματάνε να ρίχνουν κλεφτές, ή και φανερές ματιές στις ζωές των άλλων. 
Ζωές που ξετυλίγονται σε έναν κόσμο σκληρό, άγριο, αδυσώπητο. 
Θυμός υποβόσκει πίσω από κάθε συναίσθημα, καλό, ή κακό και κάνει αντικείμενα, ακόμα και παιδιά (!) κάποιες φορές, να εκσφενδονίζονται από τα ανοιχτά παράθυρα, και να προσγειώνονται στο δρόμο.

"Ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου παιδιά και μεγάλοι τραυματίζονταν συχνά, αιμορραγούσαν, οι πληγές τους κακοφόρμιζαν και κάποιες φορές πέθαιναν."
....
"Δε νοσταλγώ την παιδική μας ηλικία, ήταν γεμάτη βία. Ζούσαμε λογιών λογιών καταστάσεις μέσα κι έξω από τα σπίτια μας, αν και δε θυμάμαι να σκέφτηκα ποτέ ότι η ζωή που μας έλαχε ήταν τόσο άσχημη. Έτσι ήταν η ζωή, τελεία και παύλα· μεγαλώναμε με το καθήκον να την κάνουμε δύσκολη στους άλλους, προτού οι άλλοι την κάνουν δύσκολη σε εμάς."

Η αποδοχή πως τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι, είναι δεδομένη, αλλά συνάμα η ελπίδα και η προσδοκία πως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, πως ίσως γίνουν καλύτερα στο μέλλον, χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι από νωρίς και ξεκινούν οι προσπάθειες για την ανατροπή τους, από τις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου· από τα πρώτα όνειρα που ανατέλλουν στην παιδική ηλικία και μεγαλώνουν κι αυτά μαζί με τις βασικές ηρωίδες. 
Ο προορισμός είναι ένας, οι διαδρομές ωστόσο αλλάζουν όταν όλα μπροστά δείχνουν αδιέξοδο.

Οι σχέσεις τους, τα συναισθήματά τους, όλα όσα βιώνουν δεν αφήνουν αμέτοχο τον αναγνώστη, κάνοντάς τον κοινωνό μιας πραγματικότητας που μπορεί να απέχει πολύ από τη δική του, αλλά σίγουρα έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά .
  

Θα μπορούσα άνετα να πω πως είναι ένα βιβλίο για τη φιλία, μια που στην ουσία περιγράφει αυτό ακριβώς, μια δυνατή και βαθιά φιλία, που γεννήθηκε ανάμεσα σε δυο μικρά κορίτσια και θέριεψε όσο αυτά μεγάλωναν εκεί στις φτωχογειτονιές της Νάπολης, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και μια τομή που φτάνει μάλιστα ως το κόκαλο μιας γειτονιάς, μιας πόλης και  μιας κοινωνίας.
Μιας ολόκληρης εποχής κοντολογίς, όχι και τόσο μακρινής.

Η φιλία της Έλενας και της Λίλας ωστόσο είναι πάντα στο επίκεντρο, με όλη της την πολυπλοκότητα.
Παρατηρούμε πόσο επηρεάζει η μια την άλλη και πως χτίζουν, όχι χωρίς κόστος, μια δυνατή φιλία, μια αληθινή φιλία, που θα κρατήσει στο χρόνο.

"Ίσως πρέπει να σβήσω τη Λίλα από τη ζωή μου όπως σβήνεις μια ζωγραφιά από τον πίνακα, σκέφτηκα και ήταν, νομίζω, η πρώτη φορά. Ένιωθα εύθραυστη, εκτεθειμένη, δεν μπορούσα να σπαταλάω το χρόνο μου κυνηγώντας την και να ανακαλύπτω τελικά ότι με κυνηγούσε εκείνη και να αισθάνομαι και στις δυο περιπτώσεις υποδεέστερη."


Για τη γραφή της Φερράντε δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Δεν είναι τυχαίο που όλοι αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο χαρακτηρίζοντάς το ως αριστούργημα, χωρίς όμως να παραβλέπουν τα προηγούμενα βιβλία της.
Θα αφήσω την Έλενα, την ηρωίδα να τα πει. Βέβαια η Έλενα, ή Λενού, στο βιβλίο μας περιγράφει τη γραφή της άλλης ηρωίδας, της φίλης της, της Λίλας, αλλά νομίζω πως η περιγραφή είναι απόλυτα ταιριαστή και για τη συγγραφέα.
Θα αφήσω λοιπόν τη συγγραφέα να μιλήσει για την ίδια, μέσα από την ηρωίδα της.

"...ήξερε να μιλάει μέσα από τη γραφή· σε αντίθεση με πολλούς συγγραφείς, εκείνη εκφραζόταν με τόσο προσεγμένες φράσεις, χωρίς το παραμικρό λάθος και επιπλέον δε φαινόταν κανένα ίχνος προσπάθειας, δεν ένιωθες το τέχνασμα του γραπτού λόγου. Διάβαζα και συνάμα την έβλεπα, την άκουγα."

Κι αν σας φαίνεται απίθανο αυτό, το να βλέπετε δηλαδή και να ακούτε κάποια που δεν ξέρετε και ίσως δε γνωρίσετε και ποτέ, μη μείνετε στο απόσπασμα που μόλις έκλεψα από το βιβλίο και το συρρίκνωσα για την οικονομία του λόγου.
Διαβάστε το και θα νιώσετε κι εσείς την αλήθεια του αποσπάσματος, αλλά και του ίδιου του βιβλίου!
Θα αισθανθείτε όλη τη δύναμη που κρύβουν οι λέξεις της Φερράντε.



"Η υπέροχη φίλη μου", είναι το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας της Νάπολης και ήρθε στα χέρια μου λίγο πριν φύγω για διακοπές.
Μου κράτησε υπέροχη συντροφιά στο καράβι και γρήγορα, έφτασε στην τελευταία του σελίδα δίπλα στο κύμα, μια και άφησα ελάχιστες σελίδες αδιάβαστες στο ταξίδι.
Με το τέλος του δυνάμωσε τη δίψα μου για το τι θα ακολουθήσει, μια και με εγκατέλειψε σε μια κρίσιμη καμπή στις ζωές των δυο φιλενάδων, και ξέρω πως αυτή η δίψα δε θα σβήσει παρά φτάνοντας κάποτε στην τελευταία σελίδα και του τέταρτου βιβλίου!
Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ μακριά εκείνη η μέρα! 
Και μπορεί συνήθως να φροντίζω να μην αποκαλύπτω το τέλος των βιβλίων που διαβάζω, αλλά αυτή τη φορά δε θα σας αποκαλύψω ούτε την αρχή!


"Η υπέροχη φίλη μου", "L'amica geniale", στο πρωτότυπο και "My Brilliant Friend" στα αγγλικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πατάκη" και η μετάφραση είναι της Δήμητρας Δότση.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Ένα ανέλπιστο ταξίδι


Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις.
Έρχονται απρόσμενα και δε σε παίρνουν απλά από το χέρι, αλλά σε σπρώχνουν δυνατά εμπρός.
Και τη μια στιγμή είσαι εδώ και την αμέσως επόμενη αρμενίζεις στο πέλαγος...


Και μπορεί να μην αρμενίζεις με τρικάταρτο, παρά με το πλοίο της γραμμής, όμως σου αρκεί!


Φτάνει που η θάλασσα αφήνεται να την αγκαλιάζει το βλέμμα σου!


Φτάνει που το ταξίδι σε φέρνει όλο και πιο κοντά σε όσα λαχταράς να δεις!


Ένα απρόσμενο δώρο, που έγινε ανέλπιστο ταξίδι, μια καταπληκτική εμπειρία διακοπών, που την έζησα με λατρεμένη παρέα!
Ένα ταξίδι που τέλειωσε, αλλά με γέμισε συναισθήματα και εικόνες!
Εικόνες που προσπάθησα να πιάσω με το φακό της παλιάς μου μηχανής, μα νιώθω πως απέτυχα. 
Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λαχταρώ περισσότερο από ποτέ μια κάμερα που θα μπορεί να τις αποτυπώνει καλύτερα.
Να μην είναι κατά προσέγγιση όλα, αλλά να είναι όλα όσα είδα, όλα όσα ένιωσα, όλα όσα θυμάμαι!

Να μην πιάνει δηλαδή ο φακός το ίχνος του φεγγαριού πάνω από τη σκιά του κάστρου, αλλά να με πηγαίνει ως το φεγγάρι που φωτίζει το κάστρο.  

Όπως και να 'χει, θα βάλω σε τάξη συναισθήματα και εικόνες και θα προσπαθήσω να τα ξαναζήσω, τώρα που η εβδομάδα των θαυμάτων έχει τελειώσει.
Τα θαύματα δεν τελειώνουν ποτέ άλλωστε!

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Μαριονέτες

Κόκκινη κλωστή δεμένη, 
σ' ένα μύλο είναι κρυμμένη.
Με αέρα θα γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινίσει....












Και η μαγεία συνεχίζεται...

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

Στης Πάργας τον ανήφορο...


Όπως μας λέει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές το γνωστό τραγούδι, η Πάργα έχει ανήφορο.
Έχει βέβαια και κατήφορο, αλλά ο ανήφορος είναι αυτός που θα μας δυσκολέψει.

Κι έχω σκοπό να μην αφήσω ανήφορο για ανήφορο που να μην ανεβούμε.
Ξεκινώντας τη βόλτα μας από την παραλία, γρήγορα θα φτάσουμε σε αδιέξοδο, καθώς φτάνουμε στην άκρη της.


Από πάνω μας το κάστρο, αλλά απρόσιτο από δω. 
Η βόλτα μας βρίσκει μπροστά της τοίχο...βράχο δηλαδή, αλλά δεν πτοούμαστε διόλου!
Θα γυρίσουμε λίγο πίσω και θα χωθούμε σε όποιο σοκάκι μας φωτίσει ο Θεός.
Δεν πάμε κάπου συγκεκριμένα εξάλλου.
Στο κάστρο πήγαμε και την παραλία του Βάλτου που θα κολυμπήσουμε θα την ψάξουμε αργότερα!

Θα ανεβοκατεβούμε λοιπόν λιθόστρωτα δρομάκια και θα χαθούμε μέσα σε καντούνια και στενά, για να πάρουμε μια γεύση της Πάργας, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της!
Θα ρίξουμε φευγαλέες, ή κι επίμονες ματιές στα σπίτια και στα μαγαζιά και θα σταθούμε μπροστά στα εμπορεύματα για να πάρουμε μια ανάσα αν είμαστε σε ανήφορο, για να θαυμάσουμε ό, τι μας γυάλισε, αν είμαστε σε κατήφορο κι επομένως πιο χαλαροί!

Όταν φτάσουμε να αποζητάμε την πολυπόθητη βουτιά στην αγκαλιά της θάλασσας, θα ψάξουμε για την πινακίδα που δείχνει προς Βάλτο.
Λίγα λεπτά πεζοπορία σε κατηφορικό, ευτυχώς, πλακόστρωτο δρομάκι και σε λίγο η μεγαλύτερη παραλία της Πάργας ξεδιπλώνεται μπροστά μας σε όλο της το μεγαλείο.

Εδώ γίνεται της μουρλής, όπως κάθε καλοκαίρι άλλωστε, κι αν δεν μας αρέσει η πολυκοσμία θα απογοητευτούμε λίγο, αλλά Ιούλιος μήνας είναι κι αυτό συνεπάγεται κόσμο και ντουνιά!
Στα θετικά είναι ότι έχει ξαπλώστρες για να αράξουμε να διαβάσουμε, αφού βουτήξουμε, οι πιο ήσυχοι, ενώ οι πιο ζωηροί μπορούν να τα δώσουν όλα στα θαλάσσια σπορ! 

Αφού κολυμπήσουμε, πετάξουμε, καταδυθούμε, διαβάσουμε, κι έχουμε ακόμα αντοχές μπορούμε να πάρουμε πάλι το δρόμο από τον οποίο ήρθαμε. Θυμάστε φαντάζομαι πως ήταν μια υπέροχη κατηφόρα που δεν μας κούρασε.
Τώρα θα γίνει ανηφόρα και μετά από τόσο κολύμπι, είναι μάλλον δύσκολο να την ανεβούμε.
Μη φοβάστε όμως. Δε θα χρειαστεί να πιάσουμε την ξαπλώστρα για να βγάλουμε τη νύχτα.
Καραβάκια αναχωρούν συνεχώς και με 2 ευρώ φτάνουμε ξεκούραστα στην Πάργα!
Καλή μας ξεκούραση!