Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μεσολόγγι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μεσολόγγι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019

Με τη μαγεία των αστεριών - Αστροφωτογραφίζοντας

Όταν η φωτογραφία γίνεται μαγεία καταφέρνει να φτάσει ως τα αστέρια! 
Ή να φέρει τα αστέρια πιο κοντά!
Μαγικά ταξίδια κάνει τα βράδια με τον φακό του ο Άγγελος Μακρής και μοιράζεται μαζί μας όσα ανακαλύπτει  στον έναστρο ουρανό.

Δεν πάει πολύς καιρός που έμεινα άφωνη μπροστά στην ομορφιά των φωτογραφιών του.
Τα τοπία, γνωστά στους περισσότερους από μας μόνο στο φως της ημέρας, αποκαλύπτουν μια άλλη τους διάσταση κάτω από τον πανέμορφο έναστρο νυχτερινό ουρανό. Όλα μοιάζουν πιο αρμονικά και πιο ειρηνικά. Τόσο ξεχωριστά και θεσπέσια, που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα!

Επικοινώνησα αμέσως μαζί του για να τον συγχαρώ και να ζητήσω την άδειά του για μια παρουσίαση της εξαιρετικής του δουλειάς.
Μια παρουσίαση που κατέληξε θερμή φιλοξενία, αφού όλα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι λόγια δικά του. 
Οι φωτογραφίες και οι περιγραφές τους είναι από τις αναρτήσεις του στο facebook .
Πριν τον αφήσω να μαγέψει κι εσάς θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και την προθυμία του να "δανείσει" όλη αυτή την ομορφιά!


Ονομάζομαι Άγγελος Μακρής και τη νύχτα φωτογραφίζω τη μαγεία του έναστρου ουρανού. 
Ζω μόνιμα στο Αγρίνιο με τη σύζυγο μου και τα δυο παιδιά μας, και την ημέρα εργάζομαι ως καθηγητής Φυσικής στον ιδιωτικό τομέα. Το ενδιαφέρον μου για την Αστρονομία και την αστροφωτογράφιση ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εκεί, ένα βράδυ τον Οκτώβριο του 2007, είδα τη Σελήνη μέσα από το τηλεσκόπιο του Πανεπιστημίου. Η στιγμή εκείνη ήταν ένα πραγματικό σημείο καμπής για τη ζωή μου, καθώς είδα τον νυχτερινό ουρανό με μια πολύ διαφορετική ματιά.
Τον Απρίλιο του 2014, με τη σύντροφο μου αγοράσαμε την πρώτη μας DSLR κάμερα για να είμαστε έτοιμοι για τη γέννηση της κόρης μας.
Ξεκίνησα να τη χρησιμοποιώ για αστροφωτογράφιση τοπίων, και έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα που μπορείς να έχεις με μια κάμερα και ένα τρίποδο σε σκοτεινούς ουρανούς.
Φωτογραφίες μου δημοσιεύονται τακτικά από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή, και έχουν δημοσιευτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε εφημερίδες, αστρονομικά και φωτογραφικά περιοδικά και ημερολόγια.
Στην προσπάθεια που κάνω να αναδείξω υπέροχα τοπία της Ελλάδας, έχω βρει υποστήριξη σε εταιρείες όπως η Canon και η Microsoft.Τέλος, είμαι περήφανο μέλος των οργανισμών Astronomers Without Borders και International Dark Sky Association, με στόχο την προώθηση της Αστρονομίας και την προστασία του νυχτερινού ουρανού.


Αρχαίο λιμάνι Οινιάδων (3000 ετών)
Κοντά στην πόλη του Μεσολογγίου, βρίσκεται ο αρχαίος οικισμός των Οινιάδων.

Το πιο επιβλητικό μνημείο του οικισμού είναι το αρχαίο λιμάνι που είχε ως χρήση την ανάσυρση των πλοίων στο εσωτερικό του, την επισκευή και παραμονή τους για ορισμένο διάστημα το χειμώνα. Πρόκειται για το καλύτερα σωζόμενο νεώριο του αρχαίου κόσμου και σ’ αυτό βοηθά το ότι είναι λαξευτό στο βράχο κι όχι χτισμένο με υλικά.
Αποτελούσε το ναύσταθμο των Οινιαδών και τα πλεούμενα μέσω της λίμνης Κυνίας είχαν άμεση πρόσβαση στο Ιόνιο. Υπάρχουν εφτά διαζώματα, που σημαίνει ότι μπορούσαν ταυτόχρονα να δέσουν εφτά σκάφη.
3000 χρόνια μετά, εκεί είναι στεριά με λιμνάζοντα νερά, χωρίς πρόσβαση στη θάλασσα.Ο νυχτερινός ουρανός όμως δεν έχει αλλάξει και πολύ! 

Ο πυρήνας του γαλαξία μας - το γάλα της Ήρας, σύμφωνα με τους προγόνους μας - διασχίζει τον Σκορπιό και τον Τοξότη, κοσμώντας τον έναστρο ουρανό.


Γεφύρι Αρτοτίβας (600 ετών, Εύηνος ποταμός)

Τον Ιούνιο πέρασα δυο νύκτες αστροφωτογραφίζοντας το πέτρινο γεφύρι της Αρτοτίβας που χρονολογείται από το 1400μΧ και είναι το αρχαιότερο που σώζεται στον ποταμό Εύηνο.
Το γεφύρι είναι πανέμορφο, στο βάθος μιας πολύ σκοτεινής χαράδρας.Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε τόσο σκοτεινό ουρανό, όπου κυριολεκτικά δεν έβλεπα ούτε το χέρι μου, πόσω μάλλον τρίποδο και κάμερα.


Παλαιομονάστηρο, 600 ετών

Πριν λίγες μέρες εξόρμησα σε μια κοντινή τοποθεσία που είχα επισκεφτεί αρκετές φορές φωτογραφικά, αλλά ποτέ δεν ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα!
Είναι το μισογκρεμισμένο μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, βόρεια της λίμνης Τριχωνίδας, κτισμένο πριν από περίπου 600 χρόνια.

Η ιστορία της τοποθεσίας όμως δεν σταματά εκεί!
Το μοναστήρι αυτό είναι κτισμένο πάνω στα ερείπια μιας αρχαίας πόλης, του αρχαίου Φιστύου. Εκεί λοιπόν σώζονται ακόμη τμήματα από αρχαία κτίρια και τάφους, μια υπόγεια δεξαμενή καθώς και ένα μέρος της οχύρωσης, που χρονολογούνται τον 2ο αιώνα π.Χ.
Η μόνη σταθερά λοιπόν αυτής της τοποθεσίας καθώς κυλούν οι αιώνες, είναι ο υπέροχος νυχτερινός της ουρανός.
Αρχαίο Φίστυο, 400μ


Τρούλος 1400 ετών
Λίγα χιλιόμετρα νότια της πόλης του Αγρινίου, κοντά στη λίμνη Λυσιμαχία, βρίσκεται ένα μνημείο 1400 ετών.

Είναι ένας βυζαντινός ναός του 6ου αιώνα, που σήμερα βρίσκεται μισοβυθισμένος λόγω των προσχώσεων ενός παραποτάμου του Αχελώου, που επί αιώνες συγκεντρώνονταν στις ακτές της λίμνης.
Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι το µοναδικό τµήµα που εξέχει είναι ο τρούλος, όλος ο υπόλοιπος ναός είναι βυθισµένος, αθέατος σε μια βαθειά λεκάνη νερού (περίπου 5μ βάθος)!
Όταν έφτασα εκεί για να αστροφωτογραφίσω το μνημείο, είχε συννεφιά και απογοητεύτηκα. Αποφάσισα να παραμείνω για λίγο για να χαρώ την απόλυτη ηρεμία, και τελικά αποζημιώθηκα καθώς ο καιρός έκανε "ανοίγματα".


Αρχαία Στράτος, Αιτωλοακαρνανία
Ο βασιλιάς των θεών στον ναό του

Ένα βράδυ πριν από μερικές μέρες εξόρμησα στον υπέροχο αρχαίο ναό του Στρατίου Διός, ηλικίας 2300 ετών. 
Θεωρείται σύγχρονος του Ασκληπιού στην Επίδαυρο και υπήρξε κέντρο λατρείας της ισχυρής Ακαρνανικής Συμπολιτείας.
Στα ερείπια λοιπόν του ναού, απόλαυσα ολομόναχος την θεαματική σύνοδο τριών ουράνιων σωμάτων.
Ο βασιλιάς των θεών Δίας, είναι το φωτεινό "αστέρι" από πάνω μου, ενώ ο Άρης και ο Κρόνος φαίνονται αριστερά ανάμεσα στα δέντρα, στον ανατέλλοντα αστερισμό του Σκορπιού.
Ο απολογισμός της βραδιάς ήταν ότι κέρδισα στιγμές ψυχικής ηρεμίας στα ερείπια ενός ναού των προγόνων μου, με ένα υπέροχο ουράνιο θέαμα, τις μυρωδιές από τα βρεγμένα αγριολούλουδα και τους ήχους από τα βατράχια και τα νυχτοπούλια.


Μακρυνεία, Αιτωλοακαρνανία
Κοσμικός καταρράκτης

Ένας καταρράκτης που φαίνεται να διυλίζει τον έναστρο ουρανό, δημιουργεί μια μικρή λιμνούλα και μια πραγματική όαση.
Το δύσκολο σε αυτό το εγχείρημα αστροφωτογράφισης του τοπίου, ήταν ότι για να έχω πρόσβαση στο σημείο έπρεπε να κάνω καταρρίχηση σε έναν κάθετο βράχο ύψους 5 μέτρων περίπου. Αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο κουβαλώντας όλον τον εξοπλισμό, και μέσα στη νύχτα.


Instagram: Aggelos Makris

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Τουρλίδα


Ο δρόμος ξετυλίγεται πάνω στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. 
Για πέντε χιλιόμετρα η γαλήνη αποκτά υπόσταση καθώς η ράθυμη λιμνοθάλασσα απλώνει τριγύρω τα νωχελικά, ρηχά νερά της, αφήνοντας τις γάιτες*, τις πελάδες* και τα ιβάρια* να βάζουν τις δικές τους τελευταίες πινελιές στον καμβά που φιλοτεχνεί αδιάλειπτα η φύση με διαφορετικά κάθε φορά χρώματα
Στο τέλος του δρόμου η Τουρλίδα. Η νησίδα που πήρε το όνομα ενός πουλιού και δανείστηκε τα φτερά του για να φτερουγίζει στη μνήμη όλων όσων την επισκέφτηκαν.
Έχει πληγές, αλλά έχει και κάτι ξεχωριστό. Κάτι που συνεχίζει να ζει ακόμα και μέσα στα σαπισμένα φύκια που εναποθέτει στα πόδια της η λιμνοθάλασσα και αναπνέει στον αέρα της φυγής που αφήνουν πίσω τους εξωτικά πουλιά.
Μυστήριος τόπος, γεμάτος αντιφάσεις. Διάσπαρτος με ιερά θαύματα και συνάμα αμαρτωλός.
Ένας τόπος διαφορετικός από κάθε άλλον τόπο. 










*Γάιτες: Παραδοσιακά, χαμηλά πλοιάρια με μικρό βύθισμα.

*Πελάδες: Παραδοσιακές ξύλινες καλύβες που στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και παλιότερα κατασκευάζονταν από  καλάμια και ψάθα. 

*Ιβάρια: Φραγμοί από πασσάλους στηριγμένους στον βυθό, με διχτυωτό πλέγμα για να αιχμαλωτίζονται τα ψάρια.

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Το καλοκαίρι με τα φλαμίνγκο

Το καλοκαίρι τα φλαμίνγκο είχαν την τιμητική τους. 
Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου ένα φλαμίνγκο φούσκωνε και ξεφούσκωνε κάτω από τον αδυσώπητα καυτό ήλιο του θέρους.
Μεταξύ μας δεν το θεώρησα ούτε καλό, ούτε κακό, ούτε συνταρακτικό γεγονός, ούτε δαχτειλοδεικτούμενο θέαμα
Γενικά δεν με ενοχλεί το τι θα επιλέξει ο άλλος να φορέσει, να φάει, να φουσκώσει. Θα με ενοχλήσει μόνο αν μου επιβάλλει να φορέσω το ίδιο, να φάω ότι θεωρεί αυτός σωστό και να φουσκώσω με το ζόρι το φουσκωτό που θα μου υποδείξει.
Στο κάτω κάτω της γραφής, ένα φουσκωτό αναλογεί στον καθένα μας, λέμε τώρα, ας είναι και ροζ φλαμίνγκο, αρκεί να είναι καλό παιδί, άσχετο!
Υπάρχουν όμως και φλαμίνγκο που δεν είναι παραγεμισμένα με αέρα, αλλά με φτερά που ανεμίζει ο αέρας!
"Πήραμε εκεί πέρα τα φλαμίνγκο μας και πήγαμε για μπάνιο" είχα γράψει αστειευόμενη στο facebook μια μέρα του Αυγούστου, μπορεί να ήταν και βράδυ, δε θυμάμαι, παραθέτοντας ως ακλόνητο αποδεικτικό στοιχείο την παρακάτω φωτογραφία.


Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από το απίστευτο θέαμα που αντικρίσαμε εκείνη τη μέρα, αφού είχαμε την τύχη να πετύχουμε στην περιοχή των Αλυκών Μεσολογγίου αμέτρητα φλαμίνγκο. 
Είχαμε ξαναδεί, αλλά όχι τόσο κοντά και όχι τόσα πολλά!

Ένα υπερθέαμα που μας έκανε να κρατήσουμε την ανάσα μας για λίγο κι όταν αναγκαστήκαμε να την αφήσουμε για να μη σκάσουμε, εκείνη βιάστηκε να φουσκώσει τα φωνήεντα, να τα σιάξει έτσι που να μεταμορφωθούν στα πιο "εύγλωττα " επιφωνήματα...
ΑΑΑαααααααα!! ΩΩΩωωωω!!! ΙΙΙιιιιιι! 
Απορίας άξιον, το πως όλος μας ο θαυμασμός για τα θαυμαστά αυτά πτηνά συρρικνώθηκε και χώρεσε μέσα στα απλά φωνήεντα που τα έβλεπες λες να αιωρούνται πίσω από το αυτοκίνητο που είχε κόψει ταχύτητα, αλλά δε σταμάτησε, μια και υποθέσαμε λανθασμένα  ότι θα τα πετύχουμε στο γυρισμό. Μια υπόθεση πέρα για πέρα ηλίθια φυσικά, αφού όπως αποδείχτηκε, τα φλαμίνγκο εκτός από ομορφιά και χάρη διαθέτουν και ομορφότατα δυνατά φτερά για να μπορούν να πετούν όπου θέλουν, όταν θέλουν!
Κι από επιλογές  δα στην περιοχή να φάνε και οι κότες και ας μην υπήρχε καμιά εκεί γύρω!
Πουλιά ήταν και πέταξαν πουλιά ήταν και πάνε! Κι άντε να ψάχνεις να τα βρεις!
Έφυγε το σμήνος για αλλού και μόνο κάποια αποξεχασμένα στη νιρβάνα της Αλυκής συνέχισαν να τσιμπούν επιλεκτικά τους εξαίσιους, αλμυρούς μεζέδες που κρύβονταν στο νερό!
Στον περίπατο που κάναμε αργότερα στο δρόμο που οδηγεί στην Τουρλίδα  δυο σκιές πέρασαν από πάνω μας για να προσγειωθούν στο νερό. Όλες οι ενδείξεις φώναζαν πως επρόκειτο για τι άλλο, παρά ένα ζευγάρι φλαμίνγκο που ξέκοψε από το υπόλοιπο σμήνος για να πει τα δικά του μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. 
Πού να φανταστούν τα έρμα, πως οι ιδιωτικές τους στιγμές θα γίνουν βούκινο με την ατυχία που είχαν να πέσουν πάνω μας;
Τυχερά μέσα στην ατυχία τους όμως, οφείλω να το πω κι αυτό, γιατί η φωτογραφική μου μηχανή δεν κάνει θαύματα, οπότε κανένα πουλί από το σμήνος δε θα καταλάβει ποτέ ποια πουλάκια ακριβώς έκαναν ρομαντζάδα στην Τουρλίδα, αντί να ψάχνουν ξέρω γω για γαλαζοπράσινα φύκια που είναι και γκουρμέ λιχουδιά!
Και κάτι τέτοιες στιγμές, και πολλές άλλες ακόμα εδώ που τα λέμε, δηλαδή πάντα για να κυριολεκτήσω, εύχομαι να είχα μια καλύτερη φωτογραφική μηχανή. 
Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σιγουρευτώ πως πρόκειται για φλαμίνγκο και να μη δίνω λανθασμένες πληροφορίες. Καλά, όχι μόνο γι΄αυτό! Για ένα εκατομμύριο λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Και μια και το έφερε η κουβέντα, ή μάλλον ας το φέρω  στην κουβέντα με το ζόρι, το φλαμίνγκο το φωνάζουμε και Φοινικόπτερο, κι εκείνο απαντάει, μια και ξέρει  κι αυτή του την ονομασία!


Μια πινακίδα εκεί κοντά μας ενημέρωσε και για την ύπαρξη Αργυροπελεκάνων στην περιοχή. Ειλικρινά καμιά πρόθεση δεν είχαμε να ενοχλήσουμε κανέναν, αλλά ούτε κι ενοχλήθηκε εκείνος ο ένας που αχνοφαίνονταν στο βάθος! 
Παράπονα δεν έκανε, ράμφος δεν άνοιξε!
Αδιαφόρησε πλήρως για τους δυο τρελούς που αντί να δροσίζονται στην παραλία πιο κάτω ανεβοκατέβαιναν το δρόμο αναζητώντας την πανίδα της περιοχής και φωτογραφίζοντας γάιτες, τα παραδοσιακά μικρά πλεούμενα της λιμνοθάλασσας.


Όρκο δεν παίρνω, αλλά μπορεί κι αυτά να είναι φλαμίνγκο μια και η απόσταση δε βοηθούσε να διακρίνω, αλλά ούτε και η φωτογραφική μου, να μην τα ξαναλέω.



Ούτε εδώ θα ορκιστώ, μια και ακαθόριστη παραμένει και η ταυτότητα του μοναχικού λευκού πτηνού, που εικάζω και μόνο, πως μπορεί να είναι ερωδιός...μια επιφύλαξη και όχι μόνο μία δηλαδή, αλλά πολλές, τις έχω.
Μπορεί και να είναι! Ποιος ξέρει; Κι αν κάποιος ξέρει να μιλήσει τώρα για να μάθουμε κι εμείς, αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα!

Και κλείνω πάλι με τη φωτογραφία που δανείστηκα, και την παραθέτω ολόκληρη αυτή τη φορά. Την τράβηξε η αδερφή μου και την ευχαριστώ που μου τη δάνεισε, μια και η δική της μηχανή κατάφερε κάποτε να φέρει τα φλαμίνγκο κοντύτερα από όσο θα καταφέρει ποτέ η δική μου!


I am linking to Saturday's Critters #196

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Σκρόφες


Ο Λούρος Αιτωλοακαρνανίας είναι ένας σημαντικός υδροβιότοπος, που καταφέρνει να συνθέσει ένα τοπίο ασυνήθιστο, σχεδόν εξωπραγματικό, αλλά ταυτόχρονα απίστευτα σαγηνευτικό, παρ' όλη την αγριάδα του. 
Ακόμα και το καλοκαίρι, όταν ο μακρύς δρόμος που οδηγεί στις παραλίες γεμίζει αυτοκίνητα, αρκεί μια ματιά στο αχανές τοπίο για να νιώσεις πως ετούτος ο τόπος μοιάζει πάντα  μοναχικός κι ας  μη μένει ποτέ μοναχός.
Πελεκάνοι, φλαμίνγκο, πελαργοί και πολλά άλλα πουλιά βρίσκουν εδώ ιδανικό καταφύγιο, ενώ άγρια άλογα χαίρονται την ελευθερία τους καλπάζοντας στις ερημιές. Αγελάδες περνάνε νωχελικά το δρόμο για να αλλάξουν βούρκο και όλα μοιάζουν να απλώνονται στο χώρο και στο χρόνο με τη λιμνοθάλασσα να μη θέλει λες να πει την τελευταία της κουβέντα και να σβήνει ανόρεχτα για να αφήσει στον απόηχό της αλμυρόβαλτους και λασποτόπια μέχρι που το πάνω χέρι παίρνουν τελικά δικαιωματικά οι αμμοθίνες με τη νερένια βλάστηση να παραχωρεί τη θέση της σε αρμυρίκια, πικροδάφνες, μυρτιές, ρείκια, θαλάσσια κρίνα. 

Η παραλία του Λούρου, στην οποία σχηματίζει το δέλτα του ο Αχελώος κι εκβάλει κι ο Εύηνος, δεν είναι παρά μια νησίδα μακριά σχεδόν 17 χιλιομέτρων. Διαθέτει οργανωμένη πλαζ, αλλά και απεριόριστες πιο "ερημικές" επιλογές όπως οι Σκρόφες, ή Παλιοπόταμος, μια σειρά από πολλές μικρές παραλίες με καταγάλανα νερά που διαχωρίζονται με βράχια.


Για να πάμε ως εκεί, στρίβουμε δεξιά πριν φτάσουμε στην οργανωμένη πλαζ και μέσα από ένα τοπίο που μοιάζει με εκείνο που διασχίζαμε ως τώρα, αλλά που επιφυλάσσει ωστόσο κι άλλες μικρές εκπλήξεις, σαν εκείνη την απότομη ανηφόρα που  σε φέρνει στον ελαιώνα που φύεται πάνω στα βράχια στην κορυφή του λόφου, τις μικρές γέφυρες και τον αλατένιο "δρόμο" που δημιουργείται από την αποστράγγιση των νερών δίπλα στον κακοτράχαλο δρόμο που απαιτεί αδιάλειπτη προσοχή.




Η θέα είναι εκπληκτική και αποζημιώνει με το παραπάνω όποιον φτάνει μέχρι εδώ. Μα η μεγάλη ανταμοιβή βρίσκεται στην πρώτη εκείνη βουτιά στα πεντακάθαρα δροσερά νερά!









Οι φωτογραφίες είναι από την τελευταία φορά που πήγαμε εκεί και που περιγράφω στο "Φθινόπωρο στον παράδεισο"  

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Γέφυρες


Ονείρου σκιά
στα νερά του χειμάρρου
καθρεφτίζεται.

ή

Διαβάτη σκιά
στα νερά του χειμάρρου
καθρεφτίζονταν.


Πάνω από τον χείμαρρο Ερμίτσα στην Αιτωλοακαρνανία, κρέμεται μια γέφυρα φάντασμα. 
Ο ρόλος της από καιρό ξεχασμένος, μα στη σκιά της φωλιάζουν ακόμα οι ιστορίες όσων τη διέσχισαν.


Διασχίζοντας το χρόνο.
Στην Ισπανία ο ποταμός Tormes χωρίζει τη Σαλαμάνκα στα δυο, ενώ η Ρωμαϊκή γέφυρα ενώνει την καινούρια πόλη με τη μεσαιωνική. 



Κι από την Ισπανία, στην Ελλάδα ξανά. 
Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου. 
Το μεγάλο όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη που έγινε πραγματικότητα το 2004.





Στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου μια πελάδα* απλώνει τη δική της γέφυρα.

*Πελάδες ονομάζονται τα ξύλινα καλύβια που κατασκευάζονται στη λιμνοθάλασσα και στηρίζονται σε πασσάλους.

Πουλιά πάνω σε καλώδια που διασταυρώνονται. Σίγουρα δεν είναι γέφυρες, μοιάζουν όμως να γεφυρώνουν.


Ένας κορμός δέντρου όμως, θα μπορούσε να είναι γέφυρα. 
Έτσι σκέφτηκα κι έστειλα τη φωτογραφία στο 1ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν που διοργάνωσε η Μαρία Νικολάου από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά", με τον τίτλο: "Όταν η φύση γέφυρες απλώνει".
Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους ξεχώρισαν τη συμμετοχή μου.


Δεν άντεξα να μην κάνω μια αναδρομή σε κάποιες από τις γέφυρες που έχω φωτογραφίσει, με τη φωτογραφία της παλιάς γέφυρας της Ερμίτσας να πρωταγωνιστεί και να δίνει έμπνευση για χαϊκού, αφού την πρώτη φωτογραφία της την αγαπώ πολύ!