Παίζοντας με τις λέξεις #8 (Συμμετοχές 1 - 6)

Το παιχνίδι άργησε μια περίπου μέρα.

Ίσως πάλι να ήρθε νωρίτερα μια περίπου μέρα.

Είναι καθαρά θέμα οπτικής (!)

Όχι δεν έχει κάνει με κάτι ποτήρια μισοάδεια και μισογεμάτα.

Έχει καθαρά να κάνει με χαζό ανθρώπινο λάθος.

Δικό μου λάθος!

Η διοργανώτρια "εταιρία", δηλαδή η Memaria ΕΠΕ (τρομάρα μου!), τα έκανε μαντάρα..

Και να πω πως δε χτυπήσατε την πόρτα μου οι πιο ανοιχτομάτηδες;

Στο πρώτο χτύπημα χαμπάρι δεν πήρα.

Στο δεύτερο, άρχισαν οι μηχανές να παίρνουν μπρος, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω!

Ένα λάθος στην ημερομηνία λήξης του παιχνιδιού ενδέχεται να αποβεί μοιραίο για συμμετοχές που δεν ήρθαν ακόμα.

Θέλω να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη για το λάθος μου!

Και θέλω να σας πάρω μαζί μου στο μεγάλο ταξίδι των λέξεων που ζωγράφισαν χωρίς φόβο παλάτια, πόλεις κι ουρανούς με κιμωλία!

Το παιχνίδι μας έχει 22 εκπληκτικές συμμετοχές που περιμένουν να τις απολαύσετε.

Κι επειδή καθόλου απίθανο να δείτε κι άλλα λάθη, ειδοποιείστε με στο μέιλ almikr@gmail.com κι ευχηθείτε να καταλάβω τα λάθη μου για να τα διορθώσω!

Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Για τις υπέροχες συμμετοχές σας, για την κατανόηση, για την αγάπη που έχετε στο παιχνίδι μας!!

Το "Παίζοντας με τις λέξεις" που συνεχίζει την πορεία του εδώ, ξεκίνησε από τη Φλώρα και το TEXNIS STORIES!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Παρασκευή 3/6 στις οχτώ το βράδυ.

Το Σάββατο 4/6 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, καθώς κι ένας (που θα βγει με κλήρωση) από όσους βαθμολογήσουν, θα πάρουν συμβολικά δώρα.

Καλή ανάγνωση!!

1. Τα κεντήματα της  Σωζίας

Βαρύς ο ουρανός σήμερα, τα σύννεφα φορτωμένα βροχή, μπουμπουνίζουνε θυμωμένα κι εμένα κάτι τέτοιες μέρες, με πιάνει η προκοπή κι η επιθυμία να τακτοποιήσω τα συρτάρια, πότε της ντουλάπας, πότε τη κουζίνας, πότε του γραφείου….σήμερα αποφάσισα να τακτοποιήσω τα συρτάρια που φυλάω τα κεντήματα…
Ώρες μου παίρνει αυτή η δουλειά, που όμως την απολαμβάνω ξεχωριστά, τα ξεδιπλώνω, τα θαυμάζω τα χαίρομαι, όλα πανέμορφα και ξεχωριστά κι ας μην είναι όλα φτιαγμένα από τα δικά μου χέρια…γιατί τους έχω τόση λατρεία που έχω «κληρονομήσει» ότι κεντητό υπάρχει, όχι μόνο  από την οικογένεια, αλλά από συγγενείς, φίλες, φίλες φίλων, έχω αγοράσει και κάμποσα σε παζάρια…έχω μαζέψει κι από τα σκουπίδια, δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω…Οι μνήμες  με κατέκλυσαν όταν ξεδίπλωσα εκείνο το θεσπέσιο λινό τραπεζομάντηλο με τη φαρδιά δαντέλα….κεντημένο από τη Σωζία, την παλιά μας γειτόνισσα. 

Η Σωζία με τον άνδρα της, ήρθανε  νιόπαντροι από το νησί τους στην πόλη και κατοικούσανε στο ισόγειο του εντυπωσιακότερου τριώροφου νεοκλασικού της γειτονιάς, στο επονομαζόμενο «παλάτι». Η Σωζία ήτανε πρόσχαρη,  και άφθαστη κεντήστρα, ο άνδρας της «βαρύς» αλλά εργατικός και καλλίφωνος. Τις καλοκαιρινές βραδιές που «αποσπερίζανε» όλοι οι γείτονες,  στο πεζοδρόμιο του παππού και της γιαγιάς μου , καθισμένοι στις στρωμένες κουρελούδες , η Σωζία είχε διηγηθεί την ιστορία της , πως βρέθηκε  στο Ορφανοτροφείο της Σύρας, πως πλησίασε μόνη της θαρρετά, χωρίς φόβο, ένα ζευγάρι που είχε έρθει με πρόθεση να υιοθετήσει ένα κοριτσάκι, ξανθό και γαλανομάτικο και με την αφοπλιστική αθωότητα των 5 χρόνων της, τους πλησίασε με απλωμένα χεράκια λέγοντας: «εμένα να πάρετε»! Την πήρανε κι ας ήτανε μελαχρινή με κατάμαυρα μαλλιά και πράσινα μάτια. 

Έζησε πολύ ευτυχισμένα κοντά τους και παντρεύτηκε μετά το θάνατό τους, τον ανιψιό τους, το Λάμπρο τον καραβομαραγκό. Εμείς, ένα τσούρμο  συνομήλικα παιδιά, παίζαμε στο χωματόδρομο όλα τα ομαδικά παιχνίδια, που τώρα πια έχουνε ξεχαστεί και φυσικά δεν παραλείπαμε να σημαδέψουμε με κιμωλία στις πλάκες του πεζοδρομίου, τα τετράγωνα για την τρίλιζα και το «κουτσό», το αγαπημένο παιχνίδι,  στο οποίο είχα λαμπρές επιδόσεις….

Τα χρόνια πέρασαν, η γειτονιά άλλαξε, τα νεοκλασικά γκρεμιστήκανε και στη θέση τους ορθωθήκανε ακαλαίσθητες τσιμεντένιες  πολυκατοικίες, η Σωζία χήρεψε κι όταν πάντρεψε το μοναχογιό της, μετακόμισε. Τη συνάντησα τυχαία μετά από πολλά χρόνια, στην εκκλησία σε μία βάπτιση. Χάρηκε, την προσκάλεσα στο σπίτι και ήρθε με χαρά….στο τραπέζι είχα στρωμένο το  κεντημένο τραπεζομάντηλο. Πλησίασε κι άρχισε να το χαϊδεύει….ανυποψίαστη εγώ, κρατώντας το δίσκο με τα νερά και το γλυκό, της είπα με ενθουσιασμό και καμάρι:  «Υπέροχο δεν είναι;  Και να φανταστείς το αγόρασα σ΄ένα παζάρι πάμφθηνα, μαζί με άλλα καταπληκτικά κεντήματα !!! Θυμάσαι που μας έδινες καμβά, κλωστές και βελόνες και μας μάθαινες  τη σταυροβελονιά, το πλακέ, τη ριζοβελονιά…εσύ με έμαθες να κεντάω!!!»

Εκείνη τη στιγμή πρόσεξα τα βουρκωμένα μάτια της και παραλίγο να φύγει ο δίσκος από τα χέρια μου, «δικό μου είναι, εγώ το κέντησα  κόρη μου, μου είπε με τρεμάμενη και πικραμένη φωνή, τούτο και άλλα πολλά, το είχα χαρίσει στη νύφη μου…..»

2. Οι διακοπές που ονειρεύομαι!

Γύρισα τις σελίδες στο ημερολόγιο της ζωής μου. Μια σύντομη αναδρομή και μια εσωτερική λαχτάρα, μου υπογράμμισε την πίκρα μέσα μου, για όλα τα προηγούμενα χρόνια που είχα να κάνω διακοπές. Αποφάσισα αυτό το καλοκαίρι, τίποτα να μη με κάνει να κλειστώ στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, σε μια πόλη που καίγεται από το λιοπύρι του Αυγούστου.

Η αναμονή, ήταν πνοή αναγέννησης για την  ψυχή μου, που για να την κάνω εντονότερη, σαν τον ασθενή που βιάζεται για την ίαση, άρχισα από νωρίς τα σχέδια. Κάπου στο υποσυνείδητο, παραφύλαγε ένας μικρούλης φόβος για τα απρόσμενα εμπόδια που σου γκρεμίζουν τις ελπίδες άπονα, χωρίς καμία τύψη. Αλλά απέφευγα να τον ταΐζω.

Να πήγαινα άραγε σε βουνό; Να έτρεχα ξέγνοιαστη ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα ρουφώντας άπληστα το καθαρό οξυγόνο και να αφήνω τη ματιά αμολητή να τρέχει σε λιβάδια και σε λόγγους, συλλέγοντας εικόνες, από πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και έναστρο ουρανό;  Δέλεαρ για τη φαντασία μου οι διακοπές στο βουνό.
 Μα γρήγορα η αντιπολίτευση του μυαλού μου, κατέθεσε τη δική της πρόταση. "Θάλασσα." Είσαι γεννημένη σε μια χώρα, που φημίζεται για τα νησιά της και η θάλασσα της είναι πολύφερνη νύφη. "Ο κύβος ερρίφθη".
Διάλεξα σαν κλασσική Ελληνίδα τη θάλασσα.
 Αλλά σε ποια κουκίδα στεριάς θα πάω να γεμίσω το κενό των προηγούμενων χρόνων; Σίγουρα όχι σε ένα νησί κοσμικό. Αντιπαθούσα ό,τι καθιερωνόταν επειδή ήταν της μόδας. Εγώ ήθελα κάτι πιο παραδοσιακό. Ήθελα  ένα νησί με σοκάκια ανάμεσα σε σπίτια γραφικά, που στα μάτια μιας αστής σαν και μένα, μοιάζουν σαν μικρά παλάτια. Πόσο μακαρίζω όσους έχουν την τύχη να ζουν μακριά από τη τσιμεντούπολη!

Το πρωί καφές, δίπλα στο κύμα. Και μάλιστα, στο σημείο εκείνο που έρχεται με νάζι, σκάει και σου πετάει πιτσιλιές. Και σαν κάνεις πως το πιάνεις, υποχωρεί με τσαχπίνικες φιγούρες χορευτή,  καλώντας σε να γίνεις η ντάμα του.   
Κι έπειτα να αφεθείς στη λαγνεία του νερού. Και την ώρα που  η δροσιά του σου ξεπυρώνει το κορμί, να έρχονται οι αχτίδες,  του ήλιου απεσταλμένες,   να στο ξαναζεσταίνουν. Αυτό το αντιπάλεμα ανάμεσα τους είναι υπέροχο. Και στο τέλος, κουρασμένη από τον ήλιο και το κύμα, γεμάτη κόκκους άμμου, σαν αφηρημένη ζωγραφική στο δέρμα από κάποιον άγνωστο  καλλιτέχνη, να διαλέγεις ένα μαγαζάκι από αυτά με το μαυροπίνακα που γράφουν το μενού με κιμωλία. Χωριάτικη, καλαμαράκια, χταπόδι, ένα σωρό  καλούδια.

Και να λιώνεις από τη δροσερή γεύση μιας  ανεπανάληπτης χωριάτικης σαλάτας που μοσχομυρίζει, ενόσω περιμένεις τα φρέσκα ψάρια που μοσχοβολούν αλμύρα και το χταπόδι στα κάρβουνα.  Και κουρασμένη πια το βράδυ, ξαπλωμένη στην αμμουδιά, κοιτώντας τα άστρα και ακούγοντας τον παφλασμό του νερού, να βγάζεις κοροϊδευτικά τη γλώσσα στο χρόνο λέγοντας του. "Αυτές οι στιγμές είναι δικές μου.
Ψιτ! Δίνε του!" Και με ενδόμυχη ικανοποίηση, να τον βλέπεις να φεύγει με σκυφτό κεφάλι. 

3. Το μήνυμα με την κιμωλία

Κλείστηκε μες το παλάτι του
να καταχωνιάσει τους φόβους,
να κρύψει τις ανασφάλειές του.
Και ύστερα βγαίνοντας στην πόλη
να χαιρετά τον κόσμο καμαρωτός και λαμπερός.

Γιατί ο κόσμος είχε απαιτήσεις υψηλές.
Μόνο τα βράδια ηρεμούσε κοιτώντας τον ουρανό.
Αναλογιζόταν τα νεανικά σχολικά χρόνια,
όταν έγραφαν με κιμωλία στον πίνακα:
Να μη ξεχάσω να ζω.
Ένα αστέρι έπεσε.
Δεν χρειαζόταν ευχή.
Θα έκανε από αύριο κιόλας πράξη όσα λαχταρούσε
χωρίς να υπολογίζει τον κόσμο γύρω του.
Και θα αγόραζε έναν πίνακα για να γράφει 
κάθε μέρα κάτι πολύτιμο.

4. Αναγέννηση

Όταν ο ουρανός σκοτείνιαζε και τα φώτα έσβηναν, πήγαινε κοντά της και καθόταν ήσυχα δίπλα της. Πριν καταπιεί τα αμέτρητα χάπια που της έδιναν, μπορούσε να συζητήσει μαζί του κάτω από άλλες συνθήκες. Κι εκείνος την άκουγε. Και την κοιτούσε στα μάτια. Χωρίς να βλέπει τους μαύρους κύκλους, τα πρησμένα μάτια, τα γεμάτα αγωνία. Τον φόβο, για τον ίδιο της τον εαυτό.

-Αν είχαμε γνωριστεί έξω στην πόλη, θα με πρόσεχες;
-Και τώρα σε προσέχω.
-Εννοώ με άλλον τρόπο, ξέρεις τώρα.
Της χαμογέλασε τρυφερά.
-Θα σε βοηθούσε η απάντησή μου;
-Όσο δεν φαντάζεσαι.
-Θα σε πρόσεχα όπου και να ήσουν, όπως και να ήσουν. Με έναν ανεξήγητο τρόπο με έχεις σημαδέψει.
-Θα παλέψω και για σενα, να βγω το συντομότερο. Θα με περιμένεις;
-Δεν υπάρχει λόγος να σε περιμένω. Είμαι ήδη εδώ.

Της φίλησε το χέρι και την άφησε να κοιμηθεί.
Πριν από τέσσερις μήνες, η άφιξή της στην κλινική του είχε αλλάξει την ζωή.
Ήταν το πιο ελαφρύ περιστατικό και σύντομα θα έβγαινε. Με βαρύ ιστορικό στις πλάτες της. Τροχαίο από το οποίο σώθηκε μόνο εκείνη και χάθηκε ο άντρας της και το μικρό τους παιδί. Την θαύμαζε. Κι ας υπέκυψε στις πληγές της. Ήταν σίγουρος πως θα γεννηθεί ξανά, το βλέπει κάθε μέρα στα μάτια της.
Κάποιες φορές έπιανε τον εαυτό του να τρομάζει για το μετά. Εκεί ήταν το δικό τους παλάτι, προστατευμένοι και είχαν τα δικά τους βράδια ανενόχλητοι. Μετά;

Την ίδια μέρα που θα έβγαινε, της έφερε έναν μαυροπίνακα στο δωμάτιο γράφοντας πάνω με άσπρη κιμωλία το αγαπημένο τους τραγούδι.

Στα χέρια της, τής έκλεισε ένα χαρτάκι και αποχώρησε για να μη γίνει αντιληπτός από το υπόλοιπο προσωπικό.

"Από σήμερα ξεκινά η δεύτερη ζωή σου.

Θα σε περιμένω αύριο στις 8μμ

στο μέρος που σου υποσχέθηκα."

Τα σημάδια στα χέρια της είχαν αρχίσει να υποχωρούν..

5.   Οι Ερινύες

Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά. Περπατούσα στην πόλη  χωρίς σκοπό, παρέα με τις σκέψεις μου που  συναγωνίζονταν ποια θα με συντροφέψει. 
Ο ουρανός υποκλινόταν στις ορέξεις της νύχτας  και το φεγγάρι   προσπαθούσε να ρίξει το φως του στη γη.
Φτάνοντας στην άκρη της πλατείας στάθηκα να ανασάνω το άρωμα από τα άνθη των θάμνων της Αγγελικής. Μοσχοβολιά παντού! Ήταν το αγαπημένο της λουλούδι! 
Λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνούσαν απαθείς από  το  σεργιάνι της άνοιξης , μα και αδιάφοροι. Ο κόσμος είχε κορέσει ήδη την περιέργειά του και είχε αφήσει έρημη τη εικόνα  της νεκρής. Πόσο πεινά η περιέργεια όταν πρόκειται για γεγονότα ανατριχιαστικά! 

Κάτω στις πλάκες ξεχώριζε αχνά το περίγραμμα του σώματος που με κιμωλία είχε χαράξει η αστυνομία πριν λίγες μέρες. Ακόμη και  η ασπροκόκκινη κορδέλα  πεισματικά κρατιόταν  στη θέση της. Κοιτούσα το σημείο που έπεσε αφύσικα ένας δικός μου άνθρωπος. Ήταν κάτι που περίμενα να συμβεί αλλά που δεν  πίστευα ότι είχε ήδη συμβεί. Προσπαθούσα να φανταστώ εκείνες τις ώρες της. Δεν υπέφερε τις τελευταίες της στιγμές, σκέφτηκα ανακουφισμένος. Μήπως όμως επειδή βασανίστηκε όσο ζούσε;  
Δεν ξέρω γιατί ήλθα απόψε εδώ. Τα βήματά μου με οδήγησαν στο σημείο που η αδελφή μου πέθανε ανήμπορη και μονάχη μια νύχτα πριν λίγες μέρες. Στην αρχή μίλησαν για δολοφονία. Ο ιατροδικαστής απεφάνθη ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ προκάλεσαν καρδιακή ανακοπή.
Πόνεσα; Ναι πόνεσα αν και η ανακούφιση που ήλθε- ακάλεστη άραγε;- έφερε παρέα και τις τύψεις. Γιατί δεν έκανα περισσότερα να την αποσπάσω από τη ζωή που επέλεξε. Αν και προσπάθησα να την πείσω ότι θα είχε άσχημο τέλος δεν κατάφερα τίποτε. Και δεν επέμεινα. Καβγάδες ήλθαν στη θύμηση μου, ξενύχτια που την περίμενα να γυρίσει...και η αποξένωση!
Μια νέα κοπέλα που βάλθηκε να αποκτήσει πλούτη και παλάτια με τον εύκολο τρόπο. Αγαπητικός-νταβατζής που την οδήγησε στην πορνεία και της έμαθε τα ναρκωτικά και η κατηφόρα απέκτησε μεγαλύτερη κλίση!

Θυμάμαι τους ψιθύρους συγγενών και φίλων στην κηδεία. Πόσο οξύνθηκε η ακοή μου την ημέρα εκείνη! Ερωτήσεις και απαντήσεις συγκεχυμένες. Μουρμουρητά αναμεμιγμένα με φόβο για τα  δικά τους κορίτσια, αλλά και αποστροφή! Υποθέσεις, ευχολόγια αλλά και κατηγορίες. ''Κρίμα, συλλυπητήρια'' έλεγαν φανερά σε μένα τον ίδιο. Αλλά σε κανέναν δεν κάκιωσα. Και εγώ σκέφτηκα τα ίδια πάνω κάτω με το που έμαθα το θάνατό της.
Τώρα, γυρνώντας στην καθημερινότητά μου ζω με τις τύψεις μου.
Επειδή είχα υποσχεθεί στους γονείς μου ότι θα είμαι φύλακας άγγελος της. 
Επειδή προσπάθησα τόσο λίγο. 
Επειδή σήκωσα το δείκτη και έδειξα την έξοδο όταν πήρε τον λανθασμένο δρόμο.
Επειδή δεν ήμουν αρκετός  αδελφός!

6. Δικαίωμα στο τέλος

Ένα δικαίωμα.
Μια άδεια καταστροφής.
Ένα παλάτι χτισμένο στην καρδιά της Μόρντορ.
Με σύνορα άχρηστα, σαν μια γραμμή κιμωλίας.
Και ο ουρανός μαύρος και τρύπιος.
Μα υπαρκτός και επιβλητικός σαν τον φόβο.
Εκεί στην άκρη της πόλης που δεν φτάνει καμία μελωδία.
Εκεί υπάρχει, διατηρείται και αυξάνεται.
Αυτή η τελική απόφαση.
Αυτό το δικαίωμα.
Το πιο δυνατό και το πιο σίγουρο.

Το δικαίωμα στο τέλος.

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 7 - 14 πατήστε εδώ!

Για τις συμμετοχές 15 - 22 πατήστε εδώ!