Κυριακάτικη βόλτα και μια πελάδα

Μια Κυριακάτικη βόλτα που έγινε πριν αρχίσει ακόμα να φυσάει η ξελογιάστρα άνοιξη κι έμεινε υπομονετικά στο συρτάρι για καιρό, αφού με την πρώτη φωτογραφία συμμετείχα στο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog της Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...

Ο διαγωνισμός τελείωσε, η βόλτα ξεκινά..

Στο δρόμο που ενώνει το Μεσολόγγι με την Τουρλίδα, η λιμνοθάλασσα κι ο ουρανός μπερδεύονται γλυκά.

Ο ουρανός βουτάει απερίσκεπτα στα νερά και υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές, που λες πως αναδύεται μέσα από αυτά.

Να, σαν την πελάδα που στέκει μοναχική, μια μικρή πινελιά να χαλάει για λίγο τα παιχνίδια νερού κι ουρανού.

Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου

Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται, ή αν έγινε για να αντικαταστήσει μια παλιότερη, πιο αυθεντική που υπήρχε στο ίδιο σημείο πριν χρόνια.

Ο δρόμος συνεχίζει την πορεία του κόβοντας τη λιμνοθάλασσα στα δυο και φτάνει ως την Τουρλίδα.

Εμείς θα σταματήσουμε εδώ.

Στη μέση του δρόμου.

Στη μέση της λιμνοθάλασσας.

Στη μέση του ουρανού.

Οι πελάδες είναι σπιτάκια πάνω σε πασσάλους που χρησιμοποιούσαν οι ψαράδες και ήταν κατασκευασμένες με καλάμια και ψάθα, σαν αυτή της παλιάς φωτογραφίας που έβγαλα πριν χρόνια και που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο που στέκεται τώρα η πιο νέα.

.

Τους καημούς της λιμνοθάλασσας έγραφε ο Παλαμάς, αλλά δεν υποψιάζονταν καν τον καημό του (ερασιτέχνη) φωτογράφου που θα ήθελε να έχει απεριόριστο χρόνο και να φωτογραφίζει και να ξαναφωτογραφίζει τη λιμνοθάλασσα όλες τις στιγμές της ημέρας, όλες τις εποχές του χρόνου.

An InLinkz Link-up