Αλλόκοτες εποχές (Παίζοντας με τις λέξεις)

 Ήταν κάποιες εποχές που οι άγγελοι δεν κατέβαιναν καθόλου στη γη.

Ήταν κάποιες εποχές που μόνο δαίμονες την περπατούσαν και οι άνθρωποι δεν έβρισκαν ποτέ το δίκιο τους.

Να, σαν εκείνη την άνοιξη που δεν ήρθαν ποτέ τα χελιδόνια στο μικρό χωριό στην κορυφή του λόφου.

Στη θέση τους ήρθε ο τρόμος από ένα παρελθόν, που όλοι νόμιζαν πως είχαν θάψει για πάντα, μαζί με τον αδίστακτο άρχοντα που τους τυραννούσε με αναλγησία.

Η σήψη του θανάτου, τους ένωνε με αδιάρρηκτα δεσμά και το τρομακτικό μυστικό που κρατούσαν κρυφό από τον υπόλοιπο κόσμο, βασάνιζε τις σκέψεις τους.

Η εξέγερση που είχαν τολμήσει κάποτε είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του άρχοντα κι από τότε αυτοί διαχειρίζονταν τα πάντα.

Πήρε να χαράζει. Ο ήλιος σκάλωσε στον ορίζοντα για λίγο, μια ιδέα ακόμα, αφού ήταν απασχολημένος στρώνοντας το μονοπάτι του με ρόδινο φως.

Τα κοκόρια δεν ξύπνησαν το χωριό.

Το άφησαν να κοιμάται ανύποπτο, όσο μια σκιά ξεπρόβαλε από το πουθενά στην αχλή του πρωινού και ανηφόρισε για το μισογκρεμισμένο αρχοντικό.

Τα σκυλιά κλαψούρισαν στον ύπνο τους και οι κουκουβάγιες πέταξαν μακριά φοβισμένες..

Όταν ο ήλιος ανέβηκε ψηλά, όλοι στο χωριό απόρησαν με τον καπνό που έβγαινε από την καμινάδα του αρχοντικού.

Ο πανικός πήρε να φουντώνει μέσα τους και να τους πνίγει.

Δεν το συζήτησαν όμως καθόλου μεταξύ τους όλη μέρα. Κρατούσε ο καθένας για τον εαυτό του, αυτό που έβλεπαν όλοι, λες κι έτσι θα σκοτώνονταν το τέρας ακόμα μια φορά.

Όταν άρχισε ο ήλιος να γέρνει στη δύση του καίγοντας τον ουρανό, σαν να τους τραβούσαν αόρατα σκοινιά, μαζεύτηκαν όλοι, άντρες και γυναίκες, στην πλατεία του χωριού.

Εκεί τους βρήκε το σούρουπο.

Οι άντρες έστριβαν τα μουστάκια τους και μοίραζαν το βάρος τους πότε στο ένα πόδι και πότε στο άλλο.Οι γυναίκες τραβολογούσαν τα σιωπηλά παιδιά γύρω τους.

Κάθε τόσο μόνο τα άδεια βλέμματά τους ξέφευγαν από τη νύχτα, ψάχνοντας  ψηλά σε εκείνον τον καπνό, που σαν δράκος τινάζονταν και ξερνούσε φλόγες, τις απαντήσεις που δεν έπαιρναν.

Ο φόβος έγινε μαχαίρι που τους έκοβε την ανάσα κι όλοι μαζί όρμησαν σαν κύμα, ανηφορίζοντας κατά το αρχοντικό.

Έτσι σιωπηλοί και τρομαγμένοι παρατάχτηκαν, άδεια σακιά, μπροστά στην εξώπορτα, καθώς μια αλλόκοτη αίσθηση τους είχε παραλύσει.

Η μεγάλη ξύλινη πόρτα άνοιξε τρίζοντας σαν να τους καταδίκαζε και μια γυναίκα που έμοιαζε να μετρά στις παράξενα στητές πλάτες της όλη την αιωνιότητα, τράβηξε τα χείλη της σε ένα αποτρόπαιο χαμόγελο, προσκαλώντας τους σαν σε γιορτή να μπουν στις φλόγες.

Ένας ένας διάβηκαν την πόρτα που έκλεισε με δύναμη πίσω από τον τελευταίο κι έμεινε σφραγισμένη, ώσπου οι φλόγες την έφτασαν και την έγλειψαν με πάθος πριν την εξαφανίσουν.

Μια φιγούρα στάθηκε παρακολουθώντας για ώρα τις φλόγες πριν αρχίσει να κατηφορίζει προς το ποτάμι.

Σε λίγο το σκοτάδι την είχε καταπιεί για πάντα.

Είναι κάποιες εποχές που οι άγγελοι δεν κατεβαίνουν καθόλου στη γη.

Είναι κάποιες εποχές που μόνο δαίμονες την περπατούν και οι άνθρωποι δε βρίσκουν ποτέ το δίκιο τους.

Να, σαν και τούτη που ζούμε τώρα…

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους βαθμολόγησαν την ιστορία μου ή την ξεχώρισαν και φυσικά τη Φλώρα για την πάντα άψογη διοργάνωση του παιχνιδιού!