Οι μάγοι της φυλής και η δυσανεξία (μου)

Ή απλά, η παράκρουση. 

Κι όταν η παράκρουση παντρεύεται με λίγη επιστήμη, ανακατεύεται με παράξενα σχεδιαγράμματα και μαγειρεύεται με διάφορους τίτλους σπουδών, πάντα παίρνει κόσμο στο λαιμό της, ή του αδειάζει την τσέπη στην πιο λάιτ εκδοχή.

Οι μάγοι της φυλής μπορεί να είναι γιατροί, σεισμολόγοι (που είναι και επίκαιροι), ή οποιοσδήποτε τυγχάνει να έχει έναν τοίχο γεμάτο διπλώματα, ή θα ήθελε να έχει έναν τοίχο γεμάτο διπλώματα. 

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω μην τα λάβετε σοβαρά υπόψιν.

Δεν έχω τίτλους και η σχέση μου με τους γιατρούς είναι οι απεγνωσμένες μου προσπάθειες να τους αποφεύγω όσο μπορώ.

Δεν έχω κάνει ποτέ δίαιτα, εκτός αν θεωρείται δίαιτα η προσπάθεια να ανεβάσω τον αιματοκρίτη μου με εντολή Σαμαρά (ουπς, γιατρού).

Έξυπνη δε με λες, αφού μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως με πειράζει το αβγό.

Ή για να μιλήσω με όρους της σύγχρονης εποχής, πως έχω δυσανεξία στο αβγό. 

Εεεε;;; Δεν κάνει πιο γκλάμουρ;

Αυτό που για όλους είναι πηγή πρωτεϊνών και γευστική απόλαυση, για μένα είναι θρίλερ.

Έτρωγα αβγό από μωρό.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η μαμά κουταλίτσα την κουταλίτσα με οδήγησε σε γευστικά μονοπάτια που αγνοούσα.

Όλα καλά. Το μωρό δέχτηκε την καινούρια τροφή ή έτσι έδειχνε!

Και τα χρόνια περνούσαν!

Μεγάλωνα και το μελάτο μου βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη.

Μια φορά θυμάμαι το έφαγα και στο κεφάλι, μια και δεν ήθελα να το φάω αλλιώς. Άνθρωπος ήταν και η μαμά και τα νεύρα της με το πιο κακόφαγο παιδί στον πλανήτη, που της κλήρωσε η μοίρα να μεγαλώνει, είχαν τεντωθεί επικίνδυνα μέχρι να έρθει η στιγμή να σπάσουν.

Όταν έσπασαν, έσπασε και το μελάτο στο δικό μου κεφάλι. Νομοτελειακά τα νεύρα σπάνε πάντα με παρέα!

Δεν έδωσε κανείς σημασία σε εκείνη την άρνηση, επειδή αρνιόμουν πολλά φαγητά. Κάποια δε, δεν τα δοκίμασα και ποτέ, μια και αποφάσισα πως αυτό που μυρίζει τόσο άσχημα (τυρί) αποκλείεται να μπει στο δικό μου στόμα. Η μυρωδιά του, ειδικά της φέτας με κάνει να σιχαίνομαι τη ζωή μου, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να τη φάω, ούτε καν καμουφλαρισμένη σε άλλα φαγητά!

Η ευχή-κατάρα της μαμάς να παντρευτώ τσοπάνη για να είμαι μες στα τυριά ποτέ δεν έπιασε, οπότε τα αποφεύγω σχετικά εύκολα!

Ας γυρίσω όμως στο αβγό.

Έτρωγα ομελέτα και πονούσε το στομάχι. 

"Με πείραξε το τηγανητό", σκεφτόμουν.

Έτρωγα σούπα (αβγοκομμένη) και πέθαινα στον πόνο. Στη θέση του υπόπτου έβαζα όλα τα υπόλοιπα που έφαγα, εκτός από τη σούπα, που έκρυβε και το μυστικό, το αβγό δηλαδή!

Έτρωγα γλυκό και κατηγορούσα τα γλυκά.

Μέχρι που με τον καιρό, το αβγοκομμένο κου μυαλό, έκανε επιτέλους τη σύνδεση και βρήκε τον ένοχο.

Από τότε που το έβγαλα από τη διατροφή μου δεν ξαναπόνεσα. Το πεθύμησα τρελά, μπορώ να γράψω ακόμα και ποίημα για την τρελή μου επιθυμία να το γευτώ, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει, πως αν το φάω πονάω κι επειδή δε θέλω να πονάω, το αποφεύγω.

Τόσο απλά!

Τα τελευταία χρόνια όμως, μια νέα μόδα άρχισε να κυριεύει (και) την Ελλάδα.

Πάω στοίχημα πως θα ήρθε από Αμερική όπως πολλά "πρωτοποριακά", συμπεριλαμβανομένων και αρκετών μαγικών που κάνει πότε ο ένας σταρ και πότε ο άλλος, για να κρατιούνται σε φόρμα, αλλά αποδεικνύονται από γελοία, έως και επικίνδυνα πολλές φορές. 

Τα μαγικά λέω!

Η νέα μόδα που καθιερώθηκε, λέγεται τεστ δυσανεξίας και με το αζημίωτο (αλίμονο, πώς αλλιώς;), μας λέει ποιες τροφές μας πειράζουν και πρέπει να τις αποφεύγουμε(!)

Το άκουγα να συζητιέται γύρω μου για χρόνια. Το έζησα μέσω γνωστών.

Ήταν κοινό μυστικό και κάποιοι μάλιστα μου έδιναν και συμβουλές όταν τους έλεγα πως δεν μπορώ να φάω αβγό.

"Να κάνεις το τεστ", μου έλεγαν. Τους κοίταζα λοξά και δεν έμπαινα καν στον κόπο να παρατηρήσω πως δε θα πλήρωνα ποτέ κανέναν επιτήδειο να μου πει κάτι που γνώριζα ήδη. Με την ίδια ακριβώς λογική, δε θα πήγαινα σε χαρτορίχτρα για να μου πει πόσο πλήρωσα το μαρούλι στη λαϊκή το πρωί.

Είχα την τιμή παλιότερα να δω αποτελέσματα τέτοιων εξετάσεων, στις οποίες χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη "βρίσκει".

Δεν θα πω πως αυτό το τεστ είναι μάλλον χαζομαρίτσα για να περνάει η ώρα.

Άλλωστε τι είμαι εγώ για να το πω;

Δεν σέρνω κανέναν σιδηδόδρομο τίτλων πίσω μου και μάλλον καίω κάρβουνο ακόμα.

Είναι όμως ένα σημείο των καιρών, όπως πολλά άλλα πράγματα. 

Σήμερα δε χρειάζεται να λύσεις σταυρόλεξα για να περάσει η ώρα.

Δεν έχεις τι να κάνεις;

Δίνεις λίγο αίμα (φαντάζομαι έτσι γίνεται) και μετά περνάς την υπόλοιπη ζωή σου προσπαθώντας να ισορροπήσεις ανάμεσα σε τροφές που δεν πρέπει να αγγίξεις, σε κείνες που πρέπει να καταναλώσεις πάση θυσία και σε εκείνες που δεν πρέπει ούτε καν να αναφέρεις επί ματαίω, έχοντας έναν κατάλογο στα χέρια σου που σε γεμίζει άγχος από το τίποτα, αδειάζοντας την τσέπη. 

Τελικά η ζωή μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη!

Τα παραπάνω τα έγραψα μετά από μια συζήτηση που είχα με μια φίλη, η οποία έκανε όλα τα τεστ και μάλλον τα πέρασε με επιτυχία αφού αυτά που απαγορεύεται να φάει είναι ελάχιστα και δεν τα έτρωγε και πριν.

Όπως τόνισα ήδη, μην με πάρετε στα σοβαρά. 

Δεν είμαι…μάγος.