Η δική μου εκδοχή της ιστορίας (Όλη η αλήθεια!)

Η ιστορία μου αρχίζει πολλά χρόνια πριν, χμ…καλά μη φωνάζετε, ήθελα να το παίξω για λίγο σοφός, μια και λένε πως η σοφία έρχεται με τα χρόνια, (μη μασάτε, ψέματα λένε). Η ιστορία μου μετράει μόνο λίγους μήνες, μια και ούτε δέκα μηνών δεν είμαι ακόμα. 

Θα διαβάσατε φαντάζομαι τη δική της (αυτηνής που δεν ξέρω τι την έχω), ιστορία  της γνωριμίας μας (αν δεν το κάνατε, δε χάσατε και τίποτα), αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να ακούσετε και τη δική μου.

Μισό λεπτό μόνο να θυμηθώ τη φάτσα της όταν με αντίκρισε πρώτη φορά για να γελάσω και σήμερα..χαχα!!...Ε, ναι, καλύτερο ανέκδοτο από αυτό δεν έχω!!

Θα πάμε λοιπόν, λίγο πίσω στο χρόνο.

Τότε που μόνο κρύωνα και πεινούσα. Πεινούσα πολύ! Ακόμα το θυμάμαι αυτό. Τους ακούω καμιά φορά να λένε πως μου έμειναν τραύματα, αλλά δεν το πιστεύω μια και κάτι ουλές που είχα στα πόδια μου έχουν εξαφανιστεί!

Θυμάμαι και τη μέρα που με βρήκαν. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. 

Ξαφνικά είχα και ζέστη και φαγητό!

Δεν μπορούσαν όμως να με κρατήσουν για πάντα, μια και είχαν πολλά σκυλάκια κι έψαχναν να μου βρουν σπίτι. Δεν έψαχναν μόνο για μένα, αλλά δυσκολεύτηκαν λίγο μαζί μου, μια και οι άνθρωποι προτιμούν ζώα από τζάκι. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε! Εγώ τζάκια και τέτοια δεν είχα!

Η χάρη μου, με αυτά και με εκείνα, έφτασε μέχρι το facebook και η κόρη της (αυτηνής που λέγαμε) ήρθε να με συναντήσει κρυφά. 

Ε, εντάξει, μόλις με συνάντησε, δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς εμένα.

Ποιος θα μπορούσε άλλωστε!

Με πήρε μαζί της και με έμπασε κρυφά στο δωμάτιό της. Μου είπε να κάθομαι φρόνιμος μέχρι να το πει στη μαμά της κι εγώ δεν έβγαλα κιχ.

Το συνέχισα και μετά αυτό το κιχ, αφού όλοι αναρωτιόνταν αν μπορώ να μιλήσω!..χεχε!!

Ο λόγος που το συνέχισα ήταν μάλλον αυτή η φωνή: 

-ΣΚΥΛΟΣΣΣΣΣΣ;;;;;;…Εδώ μέσα σκύλος; 

Και η φωνή έλεγε κι έλεγε…για ευθύνες, για παραπάνω δουλειά, για πολλά που δεν τα καταλάβαινα…

Όταν με οδήγησε η αγαπημένη μπροστά της, πήρα το πιο λυπημένο ύφος μου. Την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Και ναι, την υπνώτισα αμέσως!! Έλιωσε σας λέω!!

Την κοίταζα και σκεφτόμουν πως αυτή δεν μπορεί να έβγαλε εκείνη τη φωνή που έκανε τα τζάμια να τρίξουν.

Μόλις με αγάπησαν όλοι και σιγουρεύτηκα πως θα μείνω τους έβαλα όρους!!

Αν ήθελαν να με κρατήσουν θα έπρεπε:

Να μη βρεθώ ποτέ ποτέ ξανά στο δρόμο.

Να με αγαπάνε και να με ακούνε, εντάξει ας μην κάνουν πάντα ό, τι θέλω εγώ, αλλά όταν τους λέω τώρα, εννοώ τώρα.

Από τη στιγμή που άφησες το κρεβατάκι σου το πρωί (όποιος κι αν είσαι), οφείλεις να με πας βόλτα και να με ταΐσεις.

Θέλω το φαγητό μου και οι βόλτες μου να γίνονται τις ίδιες ακριβώς ώρες κάθε μέρα, άντε σε περίπτωση ανάγκης να περιμένω λίγο. Λίγο όμως ε;

Θέλω παιχνίδια και κόκαλα για να μασάω, εκτός αν έχετε πολλά παπούτσια και δε σας χρειάζονται. 

Θέλω να βγαίνω στον κήπο τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, βρέξει χιονίσει, και να παίζω όσο θέλω.  Αν μπορείτε να μου κάνετε παρέα, θα το χαρώ πολύ, αν δεν μπορείτε αφήστε με μόνο μου! Μην ανησυχείτε, δε θα τρομάξω τον ταχυδρόμο, μόνο χαρές θα του κάνω και δε θα φύγω αν ανοίξει η πόρτα (λέμε τώρα, γιατί μπορεί αν ανοίξει καμιά μέρα, να πεταχτώ μέχρι παρακάτω να δω τι κάνουν κάτι δεμένοι φίλοι).

Α, τώρα που είπα «δεμένοι», μην τολμήσετε να με δέσετε ποτέ!! 

Όταν βαρεθώ ή κουραστώ έξω, θέλω να ανοίξετε αμέσως την πόρτα να πάω στο κρεβατάκι μου.

Και ξεχάστε επιτέλους πως κάποτε σας έκλεψα το ψωμί από τον πάγκο της κουζίνας και με βρήκατε να το έχω αγκαλιά στο κρεβάτι μου και να το τρώω. Ήμουν πολύ μικρός και με είχατε αφήσει μόνο. Αυτό ήταν απλά μια παρηγοριά...ένα στιγμιαίο λάθος!..ακόμα θυμάμαι πως με κοίταζε και με καλούσε κοντά του!

Φυσικά δε φταίω εγώ, αλλά αυτός που έφερε το ψωμί και το άφησε εκεί άκρη άκρη να με κοιτάζει!

Τα υπόλοιπα, κάτι ιατρικά και κάτι καθαριότητες, απαξιώ και να τα αναφέρω. Θα ήθελα να μπορούσα να τα αποφύγω, αλλά νομίζω πως αυτή τη μάχη δεν πρέπει καν να την αρχίσω.

Έναν όρο ξέχασα να βάλω κι από Ρίκι έγινα Μπρίκι. Γιατί μου άλλαξαν το όνομα δεν το κατάλαβα ποτέ, μια και άκουγα μια χαρά σε όλα όσα έμοιαζαν. Ακόμα και στο «φρίκη». Ω, ναι! Έκανα κι αυτή την πατάτα μια μέρα, έτρεξα κοντά στης στο «φρίκη», αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!

Υπάρχουν και χειρότερα!...

Να σε λένε Μπρίκι ας πούμε!

 Μπρίκι