Χρόνια πολλά!!!

Χάθηκα, το ξέρω. Όχι στη μετάφραση, αν και προσπαθώ από πάντα να μεταφράσω ό, τι γίνεται γύρω μου και δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί σίγουρα δε μιλάω την ίδια γλώσσα με πολλούς, αλλά πάω στοίχημα πως στην ίδια μετάφραση είστε χαμένοι κι εσείς. Ήμουν χαμένη μέσα σε παντεσπάνια, σιρόπια, κρέμες και τόσα άλλα γλυκά πραγματάκια, αλλά θα μείνω στα παντεσπάνια μια που με αυτά «έχτιζα» την τούρτα για τα γενέθλια του δεύτερου παιδιού μου, που ήρθε στον κόσμο ανήμερα (λέμε τώρα) της γιορτής μου.

Ή τουλάχιστον, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να το πετύχει, μια και η άφιξή του έγινε μετά βαΐων και κλάδων,10 λεπτά ακριβώς μετά τη γιορτή.

Τέτοια εποχή λοιπόν, πριν πολλά χρόνια προσπαθούσα και καθόλου δεν τα κατάφερνα, να μανουβράρω μια τεράστια κοιλιά. Συνέχεια «έβρισκα». Ξαφνικά όλα μου φαίνονταν πιο στενά, πιο μικρά, αν και πολλά κιλά δεν είχα πάρει. Απλά είχα χάσει την αίσθηση του χώρου. Νόμιζα πως χωράω ακόμα εκεί που χωρούσα πριν. Κι εγώ μπορεί να χωρούσα, αλλά η κοιλιά έμενε απ’ έξω. Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη δεν είχα τέτοια τεχνικά προβλήματα. Αυτή τη φορά όμως και με ένα μωρό 16 μηνών να κάθεται πάνω στην κοιλιά λες και ήταν σε θρόνο, όταν δεν το κυνηγούσα, εγώ ήμουν πιο κουρασμένη και όλα ασυντόνιστα. Όπως και οι κλωτσιές που έτρωγα. Ασυντόνιστες κι αυτές, μα καλοδεχούμενες!

Σιγά λοιπόν μην ήταν ο τοκετός συντονισμένος. Όλα άρχισαν νωρίς το απόγευμα. Ήδη είχα ευχηθεί στον εαυτό μου να γεννήσω εκείνη τη μέρα.

Οι άλλοι ήταν πιο αόριστοι. «Καλή λευτεριά» έλεγαν και ξεμπέρδευαν.

Και άρχισαν οι πόνοι. Δεν έδωσα σημασία μια και όλη την τελευταία εβδομάδα πονούσα. Μάλιστα σε απόπειρες που έκανα όλες αυτές τις μέρες να χρονομετρήσω τους πόνους είχα δει πως έρχονταν ανά είκοσι λεπτά. Λίγες ώρες πόνος και μετά τίποτα. Δεν μπήκα καν στη λογική να τους μετρήσω αυτή τη φορά. Ούτε το γιατρό μου πήρα τηλέφωνο μια και στο πρώτο παιδί ήμουν η γραφική που γεννούσε κάθε βράδυ, σχεδόν για ένα μήνα. Δε φταίω εγώ. Έτσι νόμιζα. Άλλωστε, τελικά γέννησα στις 42 εβδομάδες.

«Βετεράνα» πια και μόλις 40 (!) εβδομάδων, έδειξα ψυχραιμία. Οι άλλοι που με έβλεπαν μια στο τόσο να βαριανασαίνω από τον πόνο δεν είχαν την ίδια ψυχραιμία. Ώσπου άρχισαν οι πόνοι όχι μόνο να δυναμώνουν, αλλά να έρχονται όλο και πιο συχνοί. Τότε και η δική μου ψυχραιμία, πήγε περίπατο. Άρχισε δε, να τρέχει, μόλις άκουσα την έντρομη κραυγή του γιατρού και την εντολή να πάω αμέσως στην κλινική.

11 το βράδυ ήμουν στην κλινική και μετά από έναν φυσιολογικό τοκετό στον οποίο ξαναθυμήθηκα πόνους και φόβους που η φύση μια χαρά είχε φροντίσει να κρύψει στα πιο σκοτεινά συρτάρια της μνήμης, κρατούσα στην αγκαλιά μου τον πιο αργοπορημένο επισκέπτη της μέρας εκείνης.

Αυτόν που έφτασε 10 λεπτά μετά τις 12, αλλά τον περίμενα 40 ολόκληρες εβδομάδες.

Και που μου κράτησε τη μεγαλύτερη λαχτάρα για το τέλος μια και τα κατάφερε να μπερδευτεί με τον ομφάλιο λώρο. Και όταν ξεμπέρδεψε από αυτόν, άρχισε το πιο όμορφο μπέρδεμα.

Κι έτσι μπερδεμένα «μπουσουλήσαμε» μαζί.  Με λάθη, σωστά, φόβους, θυμούς, ανασφάλειες, γέλια, κλάματα  και απέραντη αγάπη. Φυλάξαμε και σκοπιές. Κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά. Όχι, δεν πήγα μαζί του στο στρατό. Υπήρχαν φορές όμως, που εκεί στο βουνό και μες στον παγωμένο αέρα, με έπαιρνε τηλέφωνο να του κάνω παρέα σε μια σκοπιά χωρίς νόημα. Ξέρει καλά, πως όποτε με χρειαστεί θα είμαι στο πλάι του. Θα είμαι δίπλα του και μακριά του όπως πρέπει. Με μια ματιά του, ένα σήμα του, ένα τηλέφωνο κι όλα θα γίνονται αυτός. Όπως όλα γίνονται εκείνη. Γιατί έχω δυο παιδιά και τα λατρεύω το ίδιο. Ο κόσμος μου γυρίζει γύρω τους σε μια υπέροχη τροχιά, από τότε που γεννήθηκαν.

Εκείνο το αγοράκι που με αγκάλιαζε σφιχτά, έγινε ένας άντρας που κάνει ακόμα τις πιο σφιχτές αγκαλιές στον κόσμο. Έρχεται και μου σκάει ένα φιλί ακριβώς όταν το έχω ανάγκη. 

Και μου μοιάζει.

Μου μοιάζει πολύ! Κι αυτό μερικές φορές με τρομάζει!

Χρόνια πολλά λιονταράκι μου!!...Απλά σε λατρεύω!!

Χρόνια πολλά σε όλους.