Το ημερολόγιο μιας ακαμάτρας!

Το στεφάνι λίγο πριν το κρεμάσω στην πόρτα το κράτησα.

Δεν κάνω πλάκα!

Θα ήταν μάλλον απίθανο να κατέβει από το πατάρι, να βγει από το κουτί και να κρεμαστεί μόνο του, δε νομίζετε;

Άρα, το κράτησα και η απόδειξη είναι πως είναι πια κρεμασμένο!

Μετά βγήκα για δουλειές.

Η βροχή με αποσυντόνισε και ξέχασα φεύγοντας τη φωτογραφική μου.

Πόσα να θυμηθώ;

Ομπρέλα, φωτογραφική, κλειδιά, μυαλά;

Και τι γίνεται όταν δεν έχεις μαζί σου μηχανή;

Βλέπεις παντού όμορφες εικόνες που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα πιο όμορφες φωτογραφίες.

Χθες, τα έβλεπα όλα σε άσπρο μαύρο.

Και όχι, δεν είμαι σκύλος.

Απλά έπρεπε να φωτογραφίσουμε κάτι ασπρόμαυρο.

Ποια εικόνα να περιγράψω και ποια να αφήσω!

Τα πολλά, απίστευτα πολλά φύλλα, πεσμένα σε κάποια αυλή που την έκαναν να μοιάζει το πιο φθινοπωρινό τοπίο στον κόσμο κι από πάνω να πέφτει η βροχή ανατριχιαστικά μονότονη;

Μια ασπρόμαυρη, παρακαλώ, γατούλα, κουλουριασμένη στη ρόδα ενός φορτηγού (σταματημένου) και να κοιτάει τη βροχή;

Τα περιστέρια;...

Ολόκληρη στρατιά, ή μήπως θα έπρεπε να πω ολόκληρο σμήνος, από αφράτα λευκά περιστέρια πάνω στο καλώδιο της ΔΕΗ που θα γίνονταν υπέροχο κάδρο;

Τη ΔΕΗ που μου πήρε όσα λεφτά μου είχε αφήσει η εφορία;

(Άσχετο, αλλά πολύ λυπητερό).

Όλα αυτά λοιπόν, και πόσα ακόμα!, μου θύμιζαν πως όταν βάζουμε τη μηχανή να φορτίσει δεν την ξεχνάμε.

Και δεν ξεχνάμε ούτε την αναπληρωματική που είχε βγει από την τσάντα και δεν ξαναμπήκε για άγνωστο λόγο.

Ευτυχώς υπάρχουν πάντα τα τριαντάφυλλα να σώζουν την κατάσταση.

Υπάρχει και αυτό που το είδα απρόμαυρο.

Τραβηγμένη περίπου ένα μήνα πριν, έτσι για το παράδοξο του πράγματος...!!

Και υπάρχει και αυτή η ανάρτηση, γιατί το ασπρόμαυρο είναι πιο συνηθισμένο από όσο νομίζουμε.

Και υπάρχει και το ημερολόγιο!!

Καθόλου ασπρόμαυρο αυτό!

Κάποτε, που λέτε, πριν χίλια χρόνια περίπου, είχαμε φτιάξει για το νηπιαγωγείο των παιδιών δεκάδες ημερολόγια μανιτάρια.

Τα πουλήσαμε και γίναμε το πιο πλούσιο νηπιαγωγείο του νησιού, όπου ζούσαμε τότε.

Πλάκα κάνω..αγοράσαμε μοκέτες για να μην παγώνουν τα βλαστάρια μας γιατί ως γνωστόν το κράτος ακόμα και όταν "τα έτρωγαν μαζί" αδιαφορούσε για τις πραγματικές ανάγκες όλων!!

Το μόνο που θυμάμαι από τότε είναι τα χρώματα του μανιταριού και οι μοκέτες που αγοράσαμε.

Προσπάθησα να φτιάξω ένα, αλλά το αλτσχάιμερ δε βοηθά καθόλου, οπότε βγήκε το παραπάνω έργο που είναι σαν να το έφτιαξε νήπιο, αλλά τουλάχιστον χρωματικά είναι κοντά στην αρχική ιδέα.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κανένα ημερολόγιο του τότε για να θυμηθώ πως τα φτιάχναμε.

Σίγουρα έχω κρατήσει κάποιο σαν ενθύμιο, αλλά τρέχα γύρευε που!

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχαμε ψαλίδια που έκοβαν..αυτό που χρησιμοποίησα εγώ δεν έκοβε ούτε αέρα.

Έφτιαξα λοιπόν το μανιταροημερολόγιο (ο θεός να το κάνει και μανιτάρι και ημερολόγιο), αχνή και ολίγον άτσαλη ανάμνηση του κανονικού, για το διαγωνισμό που κάνει το Δελφινάκι.

Του έδωσα και "τιμητικό" τίτλο όπως θα διαβάσατε στον τίτλο της ανάρτησης.