Ομίχλη, κρύο και χιόνια από το παρελθόν

Εδώ δε χιονίζει ποτέ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλούσα κάθε χειμώνα να χιονίσει για να παίξουμε χιονοπόλεμο και να φτιάξουμε χιονάνθρωπο, αλλά η μάνα μου με κοίταζε σαν να ήμουν χαζό.

Δεν ξέρεις παιδάκι μου από χιόνια, έλεγε και πράγματι δεν ήξερα.

Ούτε τώρα ξέρω πολλά.

Ζω στον κάμπο.

Έχουμε λίμνες, έχουμε ποτάμια, έχουμε υγρασία, έχουμε βουνά γύρω γύρω να θαυμάζουμε από μακριά τις χιονοσκέπαστες κορφές τους, αλλά χιόνι δεν έχουμε.

Το πολύ πολύ να πάμε καμιά εκδρομή για να φτιάξουμε εκείνον το χιονάνθρωπο που στοίχειωνε τα παιδικά μας χρόνια με την απουσία του.

Να παίξουμε χιονοπόλεμο και να γυρίσουμε στον κάμπο και στην υγρασία του.

Τα χρόνια που έλειπα από εδώ τα πέρασα κι αυτά σε μέρη που το χιόνι ήταν σπάνιο.

 Κάποτε όμως είχε χιονίσει ακόμα κι εδώ.

Το θυμάμαι πολύ καθαρά.

Ήταν τέτοιες μέρες, γιορτινές, όλα κυλούσαν όμορφα και ήρεμα, μέχρι που μια μέρα κοιτώντας από το παράθυρο είδα τις πρώτες νιφάδες να πέφτουν. 

Και η ηρεμία έλαβε τέλος.

Άρχισα να φωνάζω σαν τρελό και να χοροπηδάω από χαρά!

Μόλις που το έστρωσε, ο χιονάνθρωπος μας βγήκε μάλλον κακόμοιρος και ο χιονοπόλεμος δεν είχε αρκετά πολεμοφόδια.

Επίσης εκείνη τη μέρα έπεσα από το ποδήλατό μου και τσακίστηκα.

Ο χιονιάς μας είχε φιλοδωρήσει με πάγο κι εκεί γύρω στο απόγευμα, η αυλή πήρε την πρωτοβουλία να αναβαθμιστεί σε παγοδρόμιο.

Ωραία τούμπα, ακόμα γελάει η τότε παρέα μου, καλή της ώρα!

Πρέπει να πηγαίναμε πρώτη, δευτέρα δημοτικού.

Στην ηλικία δηλαδή που γελάς όταν πέφτει κάποιος και μετά ξεκαρδίζεσαι καθώς βλέπεις την αλαφιασμένη μάνα να καταφτάνει, γιατί δεν ξέρεις πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα πέσιμο και μένεις στην αστεία του πλευρά (οι μεγάλοι που γελάνε με τα βιντεάκια όπου κάποιοι γκρεμοτσακίζονται και χτυπάνε δεν ανήκουν σε αυτή την ηλικία, άρα δεν έχουν δικαιολογία).

Αυτό ήταν το μοναδικό χιόνι των παιδικών μου χρόνων, αν εξαιρέσουμε κάποιες εκδρομές σε Παρνασσό, Καρπενήσι, Μέτσοβο και αλλού..ε, να μην τα γράφω ένα ένα!

Παίζαμε με το χιόνι, το ευχαριστιόμασταν, αλλά δεν ήταν δικό μας.

Το αφήναμε εκεί, φεύγαμε και γυρνούσαμε στον ανιαρό μας κάμπο.

 Η δεύτερη φορά που χιόνισε ήταν μια επανάληψη της προηγούμενης, αλλά πολλά χρόνια μετά.

Μόλις που το έστρωσε πάλι, αλλά προλάβαμε να παίξουμε και να το ευχαριστηθούμε και να το χαρούν και τα παιδιά που ήταν μικρά.

Μετά τα χρόνια κύλησαν χωρίς χιόνια αν εξαιρέσουμε κάποια χιονοδρομικά που με έσερναν οι άλλοι, γιατί εγώ όσο μεγαλώνω δεν τα πάω καθόλου καλά ούτε με το κρύο, ούτε με τα χιόνια.

Οι άλλοι γκρεμοτσακίζονταν στις πίστες κι εγώ εθίστηκα στους καφέδες καθώς περίμενα να μαζευτούν να πάμε για μάσα, γιατί στο συγκεκριμένο άθλημα είμαι πρωταθλήτρια, ειδικά αν λαμβάνει χώρα σε παραδοσιακές ταβέρνες εκεί πάνω στο λατρεμένο Καρπενήσι.

Και φτάνω στην τρίτη φορά που είδαμε άσπρη μέρα εδώ.

Φεβρουάριος του 2008.

Το χιόνι στις φωτογραφίες άρχισε να πέφτει ένα απόγευμα.

Μόλις το είδα άρπαξα τη φωτογραφική μου και χωρίς καν να βάλω μπουφάν βγήκα έξω.

Ακόμα κι εγώ μπροστά στα σπάνια φαινόμενα ξεχνάω πόσο μισώ το κρύο και μένω στην ομορφιά.

Σιγά σιγά σουρούπωνε και όταν η μηχανή στα παγωμένα μου χέρια έμεινε από μπαταρία μπήκα μέσα να ζεσταθώ και να στείλω τις φωτογραφίες στα παιδιά, που ήταν πια μακριά και δεν πίστευαν στα μάτια τους βλέποντας την αυλή χιονισμένη.

Πέρυσι, είχαμε μόνο χιονόνερο και κάτι νιφάδες που έλιωναν μόλις έπεφταν στο έδαφος, άρα αυτό δεν πιάνεται.

Σήμερα, φυσικά, δεν έπεσε ούτε μια νιφάδα.

Η ομίχλη τύλιξε τα πάντα στην υγρή, παγωμένη της αγκαλιά και τα κράτησε σφιχτά για ώρα κάνοντάς τα να μοιάζουν απόκοσμα, κρύα, μαγικά

Day 28...cold

Ας ζεσταθούμε όμως και λίγο!

Day 29...hot