15ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 6)

Για άλλη μια φορά παίξαμε και οι λέξεις μάχη, φωταγωγός, μάρτυρας, άβυσσος, φωνή, ήταν εκείνες που φούσκωσαν τα πανιά του 15ου "Παίζοντας με τις λέξεις" και το έκαναν να ταξιδέψει. Κι αν οι 24 συμμετοχές του μοιάζουν να αντιστοιχούν σε 24 εξαίρετους προορισμούς, το ταξίδι δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Συνεχίζεται με την απόλαυση της ανάγνωσης, που πάει χέρι χέρι και με τη δυσκολία της βαθμολόγησης, μια και πρέπει να ξεχωρίσετε μόνο 5 συμμετοχές.

Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί σε αυτό το παιχνίδι έχουμε και νέους συνταξιδιώτες και τους καλωσορίζω στην παρέα μας.

Θέλω όμως να σας ευχαριστήσω όλους, γιατί όλοι κάνετε αυτό το παιχνίδι πολύτιμο και κάθε του ταξίδι ξεχωριστό!

Προσπάθησα να είμαι πολύ προσεκτική, αλλά ενδέχεται να μου έχουν ξεφύγει κάποια λάθη. 

Αν δείτε κάτι παράξενο μη διστάσετε να με ειδοποιήσετε, στο mail almikr@gmail.com αν αφορά συμμετοχή, αλλά μπορείτε να με μαλώσετε και φανερά αν το λάθος είναι πιο γενικό.

Και ήρθε η ώρα με μια τελευταία υπενθύμιση για τους όρους, να σας αφήσω να διαβάσετε, να αποφασίσετε, να βαθμολογήσετε! 

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 1 Ιουνίου. 

Το Σάββατο 2 Ιουνίου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε την ανάγνωση, αλλά και να δυσκολευτείτε με τη βαθμολογία!

Περισσότερες πληροφορίες για το "Παίζοντας με τις λέξεις" μπορείτε να διαβάσετε εδώ!

1. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ    
                                 
     Μια κραυγή. Αυτό ήταν. Μια κραυγή που συντάραξε όλη την πολυκατοικία. Ξύπνησε το μωρό στον τέταρτο, που μόλις είχε καταφέρει η μητέρα του να το κοιμίσει, τρόμαξε τον παππού στον τρίτο, που μόλις είχε βάλει μπαταρία στο ακουστικό του, και έκανε την κουτσομπόλα του πέμπτου να βγει στο μπαλκόνι της και έντρομη να κοιτάζει δεξιά και αριστερά.
Ο υπαστυνόμος Θεοχάρης μπήκε στην κουζίνα φορώντας την φρεσκοσιδερωμένη στολή του. Σήμερα θα ανακοινώνονταν οι προαγωγές. Πήρε το πιο σοβαρό, επαγγελματικό του ύφος και έριξε μια ματιά τριγύρω.
- Πού βρίσκεται το πτώμα; ρώτησε τη νεαρή που ήταν καθισμένη στο τραπέζι και, προφανώς, ήταν η μόνη μάρτυρας.
Η κοπέλα - που έτρεμε - δε μίλησε, αλλά κοίταξε προς το παράθυρο. Ο υπαστυνόμος πλησίασε, άνοιξε το παράθυρο και κοίταξε. Όπως το φανταζόταν.
- Χρειάζομαι έναν φακό, είπε.
Η κοπέλα σηκώθηκε, πήγε σε ένα συρτάρι, το άνοιξε και έβγαλε έναν φακό. Ο υπαστυνόμος πήρε το φακό και με τη βοήθειά του ξανακοίταξε μέσα από το παράθυρο. Δε φαίνονταν ίχνη πάλης.
- Θα πρέπει να βγω στο φωταγωγό, είπε ο υπαστυνόμος και μετά λύπης σκέφτηκε ότι θα τσαλακωνόταν η στολή του.
Η κοπέλα δεν είπε τίποτα, μόνο τον βοήθησε να βγάλει το σακάκι του και στη συνέχεια του κράτησε ανοιχτό το παράθυρο, για να βγει στο φωταγωγό. Ο υπαστυνόμος πήδηξε στο πάτωμα και κοίταξε προς τα επάνω. Πόσα μέτρα να ήταν; Κοίταξε το θύμα.
- Αυτοκτονία; σκέφτηκε. Πώς αλλιώς πηδάει κάποιος, από την ταράτσα ενδεχομένως, στην άβυσσο ενός φωταγωγού;
Πλησίασε το πτώμα. Η ύπτια στάση του δεν είχε κάτι το περίεργο. Πρέπει να ήταν αρκετή ώρα πεθαμένο. Η ακαμψία είχε επεκταθεί ήδη στα άκρα του. Η καθόλου αφύσικη στάση του σώματός του, όμως, έλεγε στον υπαστυνόμο ότι ο θάνατος δεν είχε επέλθει κατά την πτώση. Θα πρέπει το θύμα να ήταν ακόμα ζωντανό, όταν βρέθηκε στον πάτο του φωταγωγού. Ίσως να ήταν στα τελευταία του, και απλώς να είχε αφήσει την τελευταία του πνοή εκεί.
Ο υπαστυνόμος κοίταξε το πρόσωπο του θύματος. Ό,τι δεν υπήρχε στο σώμα, βρισκόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπό του. Δεν ήταν το πρόσωπο κάποιου που είχε πεθάνει στον ύπνο του, ήταν το πρόσωπο κάποιου που είχε δώσει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
- Δολοφονία; σκέφτηκε ο υπαστυνόμος.
Το χρώμα του θύματος  ήταν λίγο περίεργο.
- Πιθανώς δηλητηρίαση, έκανε μια δεύτερη σκέψη ο υπαστυνόμος, αλλά αυτό θα το πει σίγουρα ένας ιατροδικαστής.
Μια φωνή τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
- Κύριε Θεοχάρη, τι κάνετε στο φωταγωγό; Έγινε τίποτα;
Ο υπαστυνόμος σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε. Ένα γυναικείο κεφάλι πρόβαλλε από το παράθυρο του πέμπτου.
- Τίποτα, κυρία Βίρνα, μια απλή αυτοψία.
- Άκουσα μια κραυγή και τρόμαξα, συνέχισε η κουτσομπόλα του πέμπτου.
- Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κόρη μου ήταν.
- Έπαθε τίποτα;
- Όχι, όχι, τίποτα. Μια κατσαρίδα είναι στο φωταγωγό, αλλά είναι ψόφια, μην ανησυχείτε…
- Α, μια κατσαρίδα… Ε, εντάξει, για κατσαρίδες δεν ανησυχώ, οι αποπάνω του έκτου κάνουν τόσο συχνά απολύμανση, που δεν υπάρχει κίνδυνος, να, και εχθές απολύμανση έκαναν…
- Αχά, σκέφτηκε ο υπαστυνόμος, ώστε από τον έκτο έπεσε το θύμα στο φωταγωγό!

2.    Κι ύστερα σου λένε…

Η ζωή μου μοναχική και ανούσια. Η μόνη δική μου στιγμή όταν σχολάω από την χαμαλοδουλειά μου, και  στήνομαι μπροστά στην οθόνη  ενός  λάπτοπ που μου κρατάει συντροφιά και μου ομορφαίνει τις άχαρες ώρες μου. Εκεί διαβάζω και όλα τα νέα που γίνονται στον κόσμο. Την τηλεορασίτσα μου την βαριέμαι. Άντε να δω καμιά ταινία. Αλλά το λάπτοπ ποτέ. Έτσι έμαθα πως μας ψεκάζουν και μου κάθισε στη ψυχή βαριά. Διάβασα για όλες τις συνωμοσίες που γίνονται από όλες τις χώρες.   Στενοχωρήθηκα για την τύχη του κόσμου. Πω πω! Ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου. Στην τηλεόραση είδα   μια σχετική ταινία το "θεωρίες Συνωμοσίας", και είπα πως ευτυχώς που αυτά γίνονται στην Αμερική κι όχι εδώ. Τι ήθελα και το σκέφτηκα ο δόλιος;

Στο λάπτοπ λοιπόν  έχω φτιάξει ένα μπλογκ, έτσι για να λέω ότι κάτι κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Για να ξεδίνω βρε αδελφέ! Σιγά-σιγά γνωρίστηκα με μπλογκοφίλους. Ωραία είναι, γιατί είναι μια παρέα που δεν μου απαιτεί τίποτα,   δεν τους απαιτώ τίποτα, δεν με ρωτά τίποτα,   δεν τους ρωτώ τίποτα,  δεν μου κοστίζει τίποτα και δεν τους κοστίζω επίσης τίποτα.  Ωραίοι απλοί άνθρωποι που μαζί τους παίζω και παιχνίδια.

  Στύβουμε το μυαλό μας και κατεβάζουμε ιδέες που τις λέμε ο ένας στον άλλον. Αλλά τώρα περνάω άσχημη φάση παιδιά με το διαδίκτυο. Ξύπνησαν οι φόβοι μου περί συνωμοσίας και έχω εφιάλτες. Και ο λόγος;  

Αυτό τον καιρό μία πολύ καλή φίλη, μας πρότεινε να παίξουμε ένα παιχνίδι κι εγώ πάντα πρόθυμος άνθρωπος συμφώνησα.

Να γράψουμε λέει ένα κείμενο, ό,τι μας έρθει στο μυαλό χρησιμοποιώντας μέσα και  πέντε λέξεις συγκεκριμένες.

Και ακούστε. Υποχρεωτικά οι λέξεις που θα αναφέρουμε είναι η λέξη άβυσσος, μάρτυρας, φωνή, φωταγωγός και μάχη. Είσαστε προληπτικοί; Πιστεύετε στους οιωνούς; Εγώ μέχρι τώρα δεν πίστευα. Μα εδώ αλλάζει το πράγμα.

Ένοιωσα να με λούζει κρύος ιδρώτας και άρχισα να κοιτάζω τον μικρό μου χώρο τριγύρω με πανικό. Έχασα τον ύπνο μου από εκείνη την στιγμή. Οι λέξεις μου είναι οικείες…. Μα μέσα σε τόσες λέξεις γιατί αυτές τις συγκεκριμένες;

Μεγαλύτερος πανικός!

 Το σπίτι μου είναι ένα υπόγειο, που έχει δύο παράθυρα. Το ένα είναι ψηλά με καγκελάκια και το άλλο βλέπει σε ένα φωταγωγό.

Βρίσκεται στην οδό Αβύσσου. Και κάθε βράδυ κυριολεκτικά όταν μπαίνω σπίτι δίνω πρώτα μάχη με τις κατσαρίδες που κοντεύουν να μου κάνουν κατάληψη.

Κι όταν βαρεθώ την μοναξιά μου, μιλάω μόνος ίσα για να ακουστεί η φωνή μου μέσα στο δύο επί δύο καμαράκι μου.

Κι αν δεν με πιστεύετε έχω μάρτυρα την κυρά Χαρίκλεια που μου φωνάζει: ‘’Με ποιον μιλάς αφού κανείς δεν ήρθε;’’

Τώρα όμως;   Ποιος; Πού; Πώς τα ξέρουν; Μήπως με κάποιο τρόπο με παρακολουθούν; Και αυτοί οι τέσσερις που διάλεξαν λέει τις λέξεις μήπως είναι συμμορία και έχουν απώτερους σκοπούς; Μου έχουν βάλει καμιά μυστήρια διαδικτυακή κάμερα;

Συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για να μου στείλουν κάποιο μήνυμα; Γιατί παιδιά αλήθεια λέω, και οι πέντε λέξεις μιλάνε για την ζωή μου! Σύμπτωση; Ή κάτι άλλο;

Σας σηκώθηκε η τρίχα;

Τελικά επικίνδυνο  το διαδίκτυο παιδιά…. Σκιάζομαι!

3. Άβυσσος το μυαλό του Κόσμου

Αν τα Μάτια, είναι ο φωταγωγός της Ψυχής,

οι Ψυχές μας πού βρίσκουν το φως

για να βαδίσουν

σ’ έναν Κόσμο τόσο σκοτεινό;

Μάρτυρες μιας ατέρμονης μάχης του Κόσμου με το Κακό,

πανηγυρίζουμε για την Ελπίδα

πως το Καλό στο τέλος θα νικήσει.

Μα με ελπίδες, χορταίνει η ψυχή;

Άβυσσος το μυαλό τούτου του Κόσμου.

Βουβά ζητά βοήθεια

Μην ακουστεί η φωνή απεγνωσμένη και σαστίσει τη στιγμή.

Κι αν στο τέλος δε Του αρέσει η σιωπή;

Υπάρχει αναίρεση; …

4. Τυπικό βράδυ Δευτέρας

Ώρα 8:30 μ.μ. Τυπικό βράδυ Δευτέρας. Η Μαρία είχε γυρίσει από τη δουλειά. Δούλευε τετράωρο ως τηλεφωνήτρια. Βαρετή δουλειά. Συνέθλιβε το πνεύμα της, όμως κάπως έπρεπε να ζήσει.

"Πάλι βλάβη το πιεστικό;", φώναξε εκνευρισμένη. Καθώς έπλενε τα πιάτα, έπεσε η πίεση στο νερό.

Με το ακουστικό στο χέρι - πάλι με το ακουστικό, τι ειρωνεία, Θεέ μου! - έψαχνε τον διαχειριστή. Άφαντος.

Το έκλεισε.

Από τον φωταγωγό άκουσε την φωνή του.

" Θα σου δώσω, ό,τι θέλεις, θα σου δώσω, ό,τι θέλεις, θα σου δώσω ό,τι θέλεις!", μονολογούσε με λυγμούς!

Η Μαρία δεν πίστευε στα αυτιά της!

Σε τι κατάσταση βρισκόταν ο διαχειριστής; Πώς είχε χάσει έτσι την αυτοκυριαρχία του; Ποιος τον είχε φθάσει σε αυτό το σημείο; Ποιος ήταν ο ανελέητος, που δεν τον συγκινούσαν τα παρακάλια του;!

Αποφάσισε να αναλάβει δράση.

Ανέβηκε στον όροφό του.

"Παναγία μου!", αναφώνησε! Η πόρτα ήταν ανοιχτή και το διαμέρισμα έδινε την εντύπωση πως υπήρξε πεδίο μάχης!

" Έχε γούστο να γίνω μάρτυρας φόνου!", σκέφτηκε κι αμέσως κάτι σκίρτησε μέσα της παραδόξως από χαρά!

Σαραντάρα, μόνη, αγκαλιά με τα βιβλία τις νύχτες, ένας φόνος θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της...

Μπήκε αποφασιστικά.

Προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα, γιατί εκεί, συνήθως, κείτονται οι δολοφονημένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, μα τι να δει;

Ο διαχειριστής κυνηγούσε κλαίγοντας με ένα πιάτο και με ένα κουτάλι ένα κουτάβι, μεγαλόσωμο από τη ράτσα του, τάζοντάς του ό,τι θέλει...

"Τί κάνετε εδώ, κ. Ευαγγελάτου;", τη ρώτησε φανερά ενοχλημένος, μόλις διαπίστωσε την παρουσία της.

" Πάλι βλάβη το πιεστικό;"...

Ο διαχειριστής ανοιγόκλεισε τα μάτια του.

"Συγγνώμη, μπουκάρετε στο σπίτι μου, για να με ρωτήσετε αυτό;", τσίριξε μη πιστεύοντας στο θράσος της.

Η Μαρία, αμήχανα, γύρισε το κεφάλι της στο κουτάβι, το οποίο έγλειφε τις στραβοπατημένες παντόφλες της.

" Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, μπούμπη μου!", το άρπαξε στην αγκαλιά του κάνοντας ένα άκομψο νεύμα στη Μαρία να αποσυρθεί...

5. ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΗ ΑΓΩΝΙΑ

Στης σκοτεινής τσιμεντούπολης την άβυσσο, 

Καπνισμένοι φωταγωγοί, γίνονται μάρτυρες

Της αέναης μάχης ανθρώπων που δίχως φωνή, 

Την ψυχή τους στα δόντια κρατούν, κρεμασμένοι

Πάνω απ'του Δάντη τα Τάρταρα 

Δίχως δίχτυ ασφαλείας... 

 6. Ελεύθερος σκοπευτής

Κάθε στιγμή προκύπτει μια μάχη και πρέπει να επιλέξεις στρατόπεδο. Γιατί, ακόμα κι αν πιστεύεις πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση κι όχι στη μία από τις αντιμαχόμενες πλευρές, ή πως το σωστό δεν έχει καν εμφανιστεί στο πεδίο των συγκρούσεων, η απουσία σου από τη μάχη θα ισχυροποιήσει τη μία άποψη.

Κι αν ωφελεί αυτή που θεωρείς περισσότερο επικίνδυνη; Κι αν οι υπόλοιπες πλευρές, οι μικρές, η μία μετά την άλλη, διαλέγουν στρατόπεδο, με τη λογική πως η ώρα της μάχης δεν είναι για να ψάχνεις τις λεπτομέρειες που μας χωρίζουν αλλά για να βρεις ό,τι μπορεί να μας ενώσει; 

Να η άβυσσος! Να σε καταπίνει σε κάθε σκέψη που κάνεις για να πάρεις μιαν απόφαση.

Να απαρνηθείς τις ιδέες σου; Μα, τότε για τι και πώς θα πολεμήσεις; Να αφήσεις τις λεπτομέρειες στην άκρη; Μα, αυτές κάνουν τη διαφορά!

Να μείνεις πιστός στις ιδέες σου και να προσπαθήσεις να βρεις συμμάχους; Μα, ποιος θα σ’ ακούσει μες στην ανταλλαγή των πυρών; Να μείνεις μακριά, αφού, τελικά, πρόκειται για μάχη που δε σε αφορά; Μα, πώς θ’ αντέξεις στη θέα του Χάρου που βρήκε ευκαιρία να θερίσει όνειρα και να μαδήσει μπουμπουκάκια;

Άβυσσος, μονάχα άβυσσος! 

Και μια φωνή! Σιγανή φωνή, ίδια πάντα, από τα βάθη της συνείδησης: «Επίλεξε πλευρά!»

Νιώθεις, τώρα, πως θα γίνεις ελεύθερος σκοπευτής και θα πολεμήσεις τ’ άδικο όπου κι αν φυτρώνει. 

Μα, πρέπει να ξέρεις: κι από τις δυο πλευρές θα χτυπηθείς, καμιά πλευρά δεν θα σε υπερασπιστεί. Μάρτυρες θα υπάρχουν μονάχα για την ενοχή σου και με δυο αργύρια θα καταθέτουν πως ήσουν με τους άλλους. Ακόμα και οι αδικημένοι, που υπερασπίστηκες, θα σε κοιτούν καχύποπτα.

Κι αν δεν σκοτωθείς, αν δεν τρελαθείς, θα βρεις κλειστές τις πόρτες και κλειστά θα πρέπει να κρατάς τα παράθυρά σου, μη σε πετύχουν οι πέτρες του πλήθους, που, έπειτα από τη μάχη, θα κάνει ανακωχή και θ’ αναγνωρίζει ως μόνο εχθρό του εσένα, που συνεχίζεις να πολεμάς το άδικο.

Και τότε, η συνείδησή σου, που δεν την πρόδωσες, θα σε ανταμείψει! Θα σου δώσει τη δύναμη να συρθείς ως το φωταγωγό και να προσποιηθείς πως το φως της κουζίνας των διπλανών είναι ο ήλιος! Και θα πεις μια χαρούμενη καλημέρα! Κι όπου φτάσει…

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 7 - 15 πατήστε εδώ!

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 16 - 24 πατήστε εδώ!