13ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 5)

 

Το 13ο "Παίζοντας με τις λέξεις" είναι εδώ, αν και με μια μικρή καθυστέρηση, λόγω τεχνικών προβλημάτων.

Οι λέξεις επιστολή, γυρολόγος, ζουμπούλια, δασκάλα, μπαλκόνι, έδωσαν 21 συμμετοχές που περιμένουν να τις διαβάσετε και να τις βαθμολογήσετε!

Ελπίζω να μην έκανα κάποιο σοβαρό λάθος, αλλά αν έχω κάνει και αφορά συμμετοχή παρακαλώ να με ενημερώσετε στο mail almikr@gmail.com 

Αν αφορά οτιδήποτε άλλο, μπορείτε να αφήσετε σχόλιο εδώ!

Πριν περάσουμε στις οδηγίες για τη βαθμολογία, θέλω να σας ευχαριστήσω που είστε εδώ και δίνετε πνοή στο παιχνίδι μας!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και τα μεσάνυχτα της Παρασκευής 2 Φεβρουαρίου. 

Το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Σας αφήνω να απολαύσετε την ανάγνωση!

1. Μυστήριο με το κορίτσι του μπαλκονιού

Ήταν μια ωραία ανοιξιάτικη ημέρα…

Μια γλυκιά ατμόσφαιρα επικρατούσε παντού..στον  αέρα…στην γειτονιά…παντού, ακόμα και στην ψυχή της Βιολέττας, δασκάλας που ζούσε σε μια μικρή και ήρεμη γειτονιά της Κεφαλονιάς.
Καθόταν στο μπαλκόνι της και αγνάντευε την ομορφιά του τοπίου, το πράσινο της φύσης να σμίγει με το γαλάζιο της θάλασσας.
Αισθανόταν πολύ τυχερή και ευλογημένη, που ζούσε σε αυτό το όμορφο νησί.
Η ζωή της δεν μπορούσε να ήταν καλύτερη.

Έχει μια όμορφη ζωή, ζει σε ένα μικρό αλλά όμορφο και γεμάτο αγάπη σπιτάκι, με τον άντρα και τα παιδάκια της, στο τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και λάτρευε.
Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της αλλού.
Κάνει το επάγγελμα που από μικρό κοριτσάκι ονειρευόταν…
Τι άλλο να ζητήσει; Δεν μπορούσε να ξέρει όμως ότι όλο αυτό, σύντομα θα άλλαζε.
Και τώρα, να κάθεται στο αγαπημένο της σημείο, στο μπαλκόνι της, όπου εκεί στη γωνίτσα καθημερινά περιποιείται και φροντίζει το αγαπημένο της λουλούδι , τα ζουμπούλια.

Μια τέτοια μέρα , ήταν, που πέρασε κάτω από το μπαλκόνι της, ο κυρ-Θύμιος, ο γυρολόγος.
"Καλημέρα Βιολέττα, αυτός ο φάκελος είναι για σένα, βρήκα μια γυναίκα στη πιο κάτω γειτονιά και μου είπε να δώσεις αυτό το φάκελο στο κορίτσι του μπαλκονιού. Κάπως παράξενη μου φάνηκε αυτή η γυναίκα, σίγουρα δεν είναι από τα μέρη μας, δεν την έχω ξαναδεί….."

Κάθεται στο αγαπημένο της σημείο , στο μπαλκόνι της , κρατώντας ένα ζουμπούλι και γεμάτη αγωνία ανοίγει τον φάκελο ένας πολύ ωραίος φάκελος.
Μέσα μια επιστολή με ωραία καλλιγραφικά γράμματα.

Όσο ωραίος κι αν ήταν ο φάκελος όμως, όσο ωραία κι αν ήταν τα γράμματα όμως, το περιεχόμενο θα άλλαζε τη ζωή της για πάντα …….

2. Το ποίημα της φτωχολογιάς

Πάν' οι παλιοί καλοί καιροί 

που πέφταν' οι μισθοί,

που τρώγαμε αρνί και κοτολέτες,

γλυκά και σοκοφρέτες. 

Τώρα στους δρόμους τριγυρνώ

με το στομάχι μου αδειανό - 

πάνω στης πείνας μου το μεράκι

χθες στον ύπνο μου μασουλούσα εικονικό σουβλάκι. 

Να βγω να το φωνάξω από μπαλκόνι

ή να στείλω επιστολή στης βουλής το σκυλολόι;

Να πω πώς μας καταντήσανε, τσίπα δεν έχουν πάνω;

Τι φάση είν' αυτή; Βαρέλι δίχως πάτο!

Καλά μου τα 'λεγε η μάνα κι ο πατέρας:

«μάθε γράμματα, μη γένεις της ζωής ο δεκανέας».

Μα δεν άκουα εγώ, το βιολί μου

και να σου σήμερα να βαρώ τη κεφαλή μου. 

Δεν έγινα δασκάλα, δεν έγινα γιατρός

μήτε αξιώθηκα να δω τα γράμματα αλλιώς. 

Πότε γυρολόγος, πότε πουλώ ζουμπούλια

και πότε καθαρίστρια με τα χέρια μου καρούλια. 

Μα δεν έχω παράπονο, κάτι κερδίζω

ίσα να μη λέω αντίο, για να 'μαι 'δώ και να σας καλοκαρδίζω. 

3. Ματωμένα Ζουμπούλια

Μια ήσυχη μέρα ξημέρωσε στην πολύβουη πόλη. Μετά από μέρες βροχής, ήταν σαν να ήθελε να χαμογελάσει ο ήλιος. Εκείνη σηκώθηκε να ετοιμαστεί για τη δουλειά. Μα γι' αυτήν το να είναι δασκάλα, ήταν κάτι παραπάνω από δουλειά, όλα τα παιδιά της τάξης της, τα αγαπούσε σαν δικά της.

Περπάτησε μέχρι το σχολείο -ευτυχώς είχε βρει ένα σπίτι εκεί κοντά- και έπαιρνε ανάσες, λες και σε μια ανάσα θα χόρταινε όλη τη ζωή. Είχε μια προσμονή εκείνη η μέρα, θα έπαιρνε επιτέλους απάντηση στην επιστολή της προς το υπουργείο, για εκείνο το πρόγραμμα, που θα βοηθούσε τα παιδιά.

Μαζεύτηκαν όλοι στην αυλή, δάσκαλοι, γονείς και τα μικρά της, με αυτές τις τσάντες που είναι πιο μεγάλες κι από τα ίδια, για την πρωινή προσευχή.

Ένα παιδάκι, ο μικρός Δημήτρης, πλησίασε την έδρα της κρατώντας ένα μπουκέτο ζουμπούλια. 

"Είναι από τον κήπο μας ", της είπε και της χαμογέλασε και κάπως έτσι η μέρα έγινε πιο φωτεινή. Τα ακούμπησε στην έδρα και ξεκίνησε το μάθημα.

Ένας γυρολόγος που περνούσε έξω από το σχολείο, φώναζε για να διαμηνύσει την πραμάτεια του. Μια κυρία στο απέναντι μπαλκόνι, άπλωνε τη μπουγάδα της.

Η μέρα κυλούσε.

Ήταν λίγο πριν τις 12 όταν ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και άρχιζε να καταρρέει η αίθουσα. Κανείς δεν πρόλαβε να καταλάβει τι έχει συμβεί. Να σώσει τα παιδιά αυτό σκέφτηκε μόνο, μα δε μπορούσε, τα πόδια της είχαν χαθεί κάτω απ' το μπετό. Η όραση της θόλωνε, μα κάπου στο βάθος άκουγε κλάματα και φωνές. Ήθελε να κινηθεί, μα δεν μπορούσε. Η τελευταία εικόνα πριν κλείσει τα μάτια της, ήταν ένα μπουκέτο ματωμένα ζουμπούλια. 

Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα ανακοίνωσαν τον τρομακτικό απολογισμό της τρομοκρατικής επίθεσης. Ο αρχικός στόχος ήταν το εμπορικό κέντρο της πόλης, μα ο ύποπτος για άγνωστους λόγους κατέφυγε στο σχολείο. Τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης γλαφυρά μιλούσαν, για όλα τα θύματα που ήταν παιδιά. "Τραγικό να χάνονται άδικα τόσοι άνθρωποι, τόσα παιδιά", ήταν το μήνυμα που κυβερνούσε στα social media.

Μα η λύπη δεν πολεμά την τρομοκρατία. Άλλοι πρέπει να την πολεμήσουν. Για να μην χαθούν άλλοι άνθρωποι, άδικα.

Την επόμενη μέρα όλα τα σχολεία της χώρας, τήρησαν ενός λεπτού σιγή και όλοι στην πρωινή προσευχή, προσευχήθηκαν για όσους χάθηκαν, προσευχήθηκαν για να μην χαθούν άλλοι.

4. Στα σκαλιά

Πρόλογος

Νιώθω ένα ελαφρύ αεράκι στο πρόσωπό μου. Ήχους φέρνει στ' αυτιά μου· όχι τους συνηθισμένους, όχι. Συλλαβίζει τα ονόματα όσων πέρασαν απ' τη ζωή μου, ή, αν θες, αυτών που πέρασα εγώ απ' τη δική τους. Γυρολόγοι σε αμοιβαία επικερδές αλισβερίσι. Τριγύρω μου είν' έντονα τα χρώματα, κυρίως όμως του λευκού, που βλέπω να σχηματίζει συμπαγείς μάζες, σα σύννεφα, γύρω απ' τα ξυπόλητα πόδια μου. 

Σκηνή Πρώτη

Η πυκνή ομίχλη αρχίζει να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, αφήνοντας να εμφανιστεί μία σκάλα. Λουλούδια τη πλαισιώνουν δεξιά κι αριστερά. «Ϊσως να 'ναι ζουμπούλια» σκέφτομαι. Τα σκαλοπάτια της είναι δυσανάλογα για τ' ανθρώπινο ύψος. Όμως, ακούω μια πράα φωνή να με παρακινεί να της δώσω το χέρι μου. Η φωνή έχει αφοπλιστικές επιδράσεις πάνω μου, μου βγάζει εμπιστοσύνη. Τείνω το χέρι μου. Το πιάνει σφιχτά και με τραβάει πάνω, λέγοντάς μου να προσέχω. Καθώς με τραβάει, τα μάτια μου προλαβαίνουν και διαβάζουν την επιγραφή τού μεεγάλου σκαλοπατιού: «ΦΙΛΙΑ».

Σκηνή Δεύτερη

Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και νιώθω να βρίσκομαι σε μπαλκόνι· τόσο ψηλά. Η παρουσία έχει εξαφανιστεί, είμαι πάλι μόνη μου. Το δεύτερο σκαλοπάτι με προσκαλεί να τ' ανέβω. Είναι τόσο χαμηλό που δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια από μέρους μου. Το ανεβαίνω, και πριν προλάβουν τα πόδια μου ν' ακουμπήσουν κάτω, νιώθω να με κατακλύζει το αίσθημα της ευφορίας. «ΧΑΡΑ» νομίζω πως γράφει κάτω. 

Σκηνή Τρίτη

Μπροστά στα πόδια μου βρίσκεται το τρίτο σκαλοπάτι. Δεν είναι σαν το δεύτερο. Αυτό έχει κοφτερές προεξοχές στην επιφάνειά του. Πατάω προσεκτικά στις προεξοχές κι αφήνω το σώμα μου ν' αφεθεί στην ώθηση του κορμιού μου, για ν' ανέβω. Ο αέρας τώρα λυσσομανά, σα τη φωνή δασκάλας που προσπαθεί να επιβάλει την ησυχία. Αρχίζω να νιώθω διαφορετικά. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν και νιώθω πως θέλω να βάλω τις φωνές ή να σπάσω κάτι πάνω στο ξέσπασμά μου. Χάνω τον έλεγχο, ενώ νιώθω κάτι να γρατζουνάει τις πατούσες μου. Η ματιά μου πέφτει χαμηλά, και διαβάζω απ' άκρη σ' άκρη: «ΘΥΜΟΣ».

Σκηνή Τέταρτη

Μ' ένα σάλτο βρίσκομαι στο τέταρτο σκαλοπάτι. Τα μάτια μου γεμίζουν απ' το κόκκινο και νιώθω το κορμί μου να ιδρώνει. Ακούγονται ξέπνοοι ψίθυροι, σαν αναστεναγμοί. Σκιές διαγράφονται μπροστά μου, που ενώνονται σε μία, και νιώθω ασυγκράτητη ηδονή. «ΠΑΘΟΣ» διαβάζω. 

Επίλογος

Η ανάβαση κάπου εδώ τελειώνει. Οι περίεργοι μπορούν ν' ανέβουν κι αυτοί τη σκάλα, κι ίσως συναντηθούμε σε κάποιο σκαλοπάτι - γιατί επιστολές, που εξιστορούν τη συνέχεια, δεν στέλνω. 

5. Ένα όνειρο στο μπαλκόνι

Ο Κωσταντής ορφάνεψε μικρός. Η μάνα είχε πεθάνει στη γέννα, δεν τη θυμόταν. Κι από τον πατέρα λίγες αναμνήσεις είχε. Ήταν δάσκαλος, μα το μεράκι του ήταν η παραδοσιακή μουσική και νανούριζε το μοναχογιό του παίζοντας στην κιθάρα του μαντινάδες.

Όταν έμενε μονάχος, γρατζούναγε την κιθάρα και γαλήνευε η ψυχούλα του. Αχ και να γνώριζε κάποιον να του μάθει όλα τα μυστικά της!

Και η ευχή του πραγματοποιήθηκε! Εμφανίστηκε νέος γυρολόγος στη γειτονιά που διαλαλούσε την πραμάτεια του τραγουδιστά και με τη συνοδεία μιας κιθάρας. Έτρεξε αμέσως ο Κωσταντής κι έκανε συμφωνία: θα τον βοηθούσε, θα του κρατούσε συντροφιά στο δρόμο κι εκείνος θα του μάθαινε να παίζει κιθάρα. 

Έτσι έγινε γυρολόγος. Την αγάπησε τη δουλειά. Γύριζε λεύτερος στις γειτονιές και ήταν κύριος του εαυτού του. Γρήγορα όμως οι πελάτες του άρχισαν να κάνουν μόνοι τα ψώνια τους στα εμπορικά.

Στις αναδουλειές διάβαζε τα τετράδια του πατέρα. Γεμάτα στίχους και νότες παραδοσιακών τραγουδιών με σημειώσεις για την καταγωγή τους και παραλλαγές. 

Και το ‘κανε συνήθειό του όπου πήγαινε να ρωτά και να συμπληρώνει τις πληροφορίες. Πόσο τον βασάνιζε το ρώτημα που ‘χε φαίνεται πολύ απασχολήσει τον πατέρα: ποια η καταγωγή του τραγουδιού «Μενεξέδες και ζουμπούλια»; Μικρασιάτικη ή κεφαλλονίτικη;

Όταν άκουσε εκείνη τη φωνή αηδονιού να τραγουδά τους στίχους του, ρίγησε! Σήκωσε το κεφάλι και την είδε στο μπαλκόνι. Και την ερωτεύτηκε! Αχ, πώς χάιδευε τα λουλούδια της!

Της έπιασε κουβέντα για το τραγούδι κι εκείνη του ‘λυσε όλες τις απορίες. Όχι επειδή ήταν δασκάλα, αλλά γιατί αγαπούσε πολύ τα ζουμπούλια και είχε μάθει τα πάντα γι’ αυτά.

Ώρες ατελείωτες στάθηκε κάτω από το μπαλκονάκι της. Της ζητούσε να του τραγουδά στίχους και ονειρευόταν πως θα φτιάξει, επιτέλους, τη δική του οικογένεια με τη δασκαλίτσα του. Μα δεν τολμούσε να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. 

Ώσπου μια μέρα του φώναξε «Σ’ αγαπώ!» Και πριν προλάβει να της απαντήσει, του ‘ριξε ένα φάκελο κι έπεσε από το μπαλκόνι. 

Ο Κωσταντής λιποθύμησε από το σοκ. Μόλις συνήλθε, ρώτησε για τη δασκαλίτσα του. Απάντηση δεν πήρε. Άνοιξε το φάκελο:

«Επιστολή αποχαιρετισμού

Σ’ ερωτεύτηκα. Δεν έπρεπε. Έχω δώσει όρκο στον πρώτη  μου αγάπη πως θα μείνω πιστή στην ανάμνησή της. Πώς να ζήσω έτσι;»

Σηκώθηκε να την ψάξει, να μάθει τι είχε απογίνει. Κι από μακριά σα ν’ άκουσε τη φωνή της… να τραγουδά το «Μενεξέδες και ζουμπούλια»:

«Τι ωραία πουν’ τα βράδια

μια βαρκούλα με πανί,

ένας νέος ν’ ακομπανιάρει

και μια νέα να τραγουδεί...»

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 6-13 πατήστε εδώ!

Για τις συμμετοχές 14-21 πατήστε εδώ!