Καληνύχτα Τζον Μπόι

Σε λιγότερο από μήνα θα κλείσω αισίως μισό αιώνα ζωής στον πλανήτη γη.
Μη με ρωτήσετε που ήμουν πριν έρθω εδώ, ούτε που θα πάω αν φύγω από δω. Δεν ξέρω, δεν απαντώ! Εξωγήινη μια φορά δεν είμαι, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον.
Γήινη σε όλα μου μοιάζω, τουλάχιστον απ' έξω. Ναι, ναι, το επιβεβαιώνει κι ο καθρέπτης. Λέπια δεν έχω, ενώ διαθέτω αυτάκια συμμαζεμένα. Και τα δάχτυλά μου κανονικά μου φαίνονται τώρα που τα κοιτάζω.
Κοντεύω λοιπόν να πιάσω τα πενήντα κι αν όλα πάνε καλά και τα καταφέρω, θα κάνω μεγάλη γιορτή.
Θα χρειαστώ όμως μεγάλη τούρτα, γιατί σκοπεύω να φωταγωγήσω το σύμπαν ανάβοντας τόσα κεριά όσα χρειάζονται για να πιστοποιήσουν την ακριβή ηλικία μου. Ούτε ένα λιγότερο.
Κάτι νουμεράκια και κάτι ερωτηματικά δε μου λένε τίποτα. Ειδικά τα ερωτηματικά. Δηλαδή ότι δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι, γιατί έχασα το λογαριασμό η γραία, ή δεν με δήλωσαν οι δικοί μου αμέσως μόλις γεννήθηκα και μετά μπερδεύτηκαν και πέρασαν τα χρόνια και άντε να θυμηθείς πότε γεννήθηκε τούτο  το παιδί. Πριν τον Τζον Μπόι, μετά τη Σου Έλεν, ή ανάμεσα; Γεννήθηκε τη χρονιά που χάσαμε το σιτάρι, ή τη χρονιά που ήταν παχιές οι αγελάδες;
Αυτά γίνονταν παλιά και δεν είμαι δα και τόσο παλιά! Αφήστε που δεν ανήκω και στην οικογένεια  Γουόλτονς που ομολογουμένως διέθεταν εκπληκτική μνήμη για να θυμούνται με το όνομά τους τόσα παιδιά.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να καληνυχτίζονταν ονομαστικά κάθε βράδυ, μόνο και μόνο για να μην ξεχνούν.  Σαν τεστ μνήμης ένα πράμα!

Τέλος πάντων, τέτοια θέματα δεν τα είχαμε. Ήμουν το πρωτότοκο παιδί, κι εκείνο για το οποίο πάλευαν οι γονείς μου τόσα χρόνια και θα με ξεχνούσαν; Χώρια που το ληξιαρχείο απείχε δεν απείχε τρία λεπτά απ' την κλινική στην οποία πρωτοαντίκρισα με μεγάλη προφανώς περιέργεια το μάταιο τούτο κόσμο, αφού όσοι ήταν παρόντες στη γέννησή μου, συνήθιζαν να μου λένε πως με το που γεννήθηκα άνοιξα τα μάτια και κοίταζα γύρω μου σα να τους τσέκαρα όλους. Μόνο τσιγάρο που δε ζήτησα δηλαδή, αλλά μάλλον τότε δε θα κάπνιζα. Είναι γνωστό, πως τα νεογέννητα δε βλέπουν καθαρά και δεν πολυκαταλαβαίνουν κιόλας, οπότε αφού δεν υπάρχουν προσωπικές μνήμες θα αρκεστούμε στις εξ ακοής μαρτυρίες και θα συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Μόνο κανονιοβολισμούς λοιπόν που δεν έριξαν οι δικοί μου για να αναγγείλουν τη γέννησή μου.
Οπότε η ηλικία δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Η μέρα και η ώρα ξεκάθαρα επίσης. Παρασκευή στις τέσσερις το απόγευμα κατέφτασα για να προλάβω και το Σουκου!

Και κοίτα πως πέρασαν τα χρόνια και με πρόλαβε η πρεσβυωπία! Κι ενώ αυτή μου χτυπούσε την πόρτα, εγώ έκανα πως δεν την άκουγα, μέχρι που ένα φακελάκι με αποφρακτικό με έκανε να την ακούσω για τα καλά!
Όχι δεν ξεβούλωσα τα αυτιά μου, τον νεροχύτη σκόπευα να ξεβουλώσω, αλλά ήμουν μόνη στο σπίτι κι έπρεπε να διαβάσω τα γραμματάκια  με τις οδηγίες στη συσκευασία!
Όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν τέντωνα το χέρι, όσο δυνατό φως κι αν έριχνα πάνω τους, τόσο δυσνόητα γίνονταν εκείνα και η μόνη λέξη που ξεχώριζα ήταν η λέξη "οδηγίες" και με κόπο έφτασα και δυο λέξεις μετά, αλλά έχω την αμυδρή υπόνοια πως μπορεί και να τις μάντεψα απλώς. Ε, πήρα τηλέφωνο για βοήθεια και μάλλον πρέπει να πάρω και γυαλιά!

Κι ενώ εγώ ξέρω όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν τα της γέννησής μου, κάποιος άλλος γνωρίζει μόνο τα βασικά!
Το ότι κάποτε γεννήθηκε δηλαδή!
Οι υπολογισμοί κτηνιάτρων και οι μαρτυρίες λοιπών κοινών θνητών τον τοποθετούν να κλείνει τα πέντε, ή να τα έχει κλείσει εδώ και λίγο καιρό!
Ένα μήνα πάνω, ένα μήνα κάτω δε θα τα χαλάσουμε!

Κι αν αναρωτιέστε για τον άκυρο τίτλο, ήταν που το ένα έφερε το άλλο και ήρθα και θυμήθηκα τη σειρά που παρακολουθούσα κάθε Κυριακή ως παιδί!
Ας δούμε λοιπόν την οικογένεια Γουόλτονς να καληνυχτίζει το δικό της σύμπαν, όσο το δικό μας, το δικό μου και του Μπρίκι δηλαδή, θα σκέφτεται τι δώρα να μας κάνει!
Οι γενέθλιες αναρτήσεις θα ακολουθήσουν εν καιρώ για να ξέρετε πότε να μας ευχηθείτε, αφού αυτή δεν είναι παρά μια προεόρτια ανάρτηση!