Ο άνεμος κι εγώ…δυο άνεμοι! "Μέρες Άνοιξης"

"Και το χορό της πολύχρωμης πεταλούδας

κάνει τον πιο τρελό οδηγό μου."

Ο άνεμος κι εγώ…δυο άνεμοι!

Την κουβαλούσε στην αύρα του το απερίσκεπτο αεράκι.
Όρμησε –γύρευε από που- να με 'βρει μιαν αυγή.
Στο χάδι που φευγαλέα ακούμπησε το μάγουλό μου, την έκλεισε
και σαν αναπάντεχο δώρο, με κορδέλες τη στόλισε.
Θύμωσα τάχα που μου ανακάτεψε τα μαλλιά,
κι εκείνο αλόγιστα με ένα φιλί μου έκλεισε το στόμα.
Κι έγινα άνεμος κι εγώ..

Έτσι μαζί χυθήκαμε δυο άλογα λευκά
στον πιο ξέφρενο καλπασμό τους
Σε βαμβακένια σύννεφα ανεβήκαμε,
για να βουτήξουμε σε πράσινα λιβάδια,
προσμένοντας θαύματα ανομολόγητα,
τα μυστήρια, τα ευλογημένα από τη φύση λαχταρώντας..

Ακόμα κρέμονταν στον τοίχο του ουρανού η Αναγέννηση. 

Το καρφί της όμως, όλο έτριζε κι έλιωνε σαν χιόνι
κάτω από το πονηρό βλέμμα του ήλιου.
Σαν πολύτιμος θησαυρός σταλάζει πια,
σιγά σιγά στη γη,
ποτίζοντας, αλλάζοντας, γεννώντας,
σαν μάνα στοργική, ανυπόμονα, θρέφοντας.

Κι όλα εικόνες γίνονται.
Γεμίζει ο τόπος μαργαρίτες
Για να 'χουν οι άνθρωποι να αναρωτιούνται
αν αγαπήθηκαν ποτέ.

Και σαν απάντηση, πλημμυρίζουν κρίνα οι καρδιές,

αγριολούλουδα οι αγκαλιές.

Και οι ανεμώνες που στόλιζαν ως τώρα τα βλέφαρά μου,
Θα παραμερίσουν στην ώρα τους, για να δω
τις αχλαδιές που στα άσπρα ντύθηκαν σαν νύφες.
Κρεμιέμαι στα κλαδιά, κρατώντας την ουρά των νυφικών,
κυλιέμαι στα λιβάδια χωρίς να τσαλακώσω ένα φυλλαράκι.

Κι όλα αρώματα γίνονται.
Απρόσμενοι κατακτητές των αισθήσεων.

Ξεχύνονται από παντού, τρυπώνουν παντού.
Μέλισσες μεθούν από ατρύγητο νέκταρ
και στο πιο μελένιο τους μεθύσι,
τα μυστικά τους όλα ομολογούν..
Κι εκείνος ο μικρός σπόρος,
που θρήνησε κάποτε ένα χαμό,
αφήνει τα σκοτάδια για να βγει νικητής στο φως.
Άπληστα ανασαίνω ομορφιά.
γεννιέμαι κι εγώ με κάθε ανάσα.
Κι έτσι όπως καλπάζω με τον άνεμο,
ο άνεμος κι εγώ, δυο άνεμοι,
γινόμαστε ένα με την άνοιξη..

Στιγμή η ελπίδα δεν αφήνει το χέρι μου,
κι εγώ σφιχτά κρατάω το δικό της.
Για μην χαθώ σε εκείνον τον χειμώνα
που ίσως μέσα μου κρύβεται.
Κόκκινες ντύνει τις παπαρούνες
για να μου δείχνουν το δρόμο
Και το χορό της πολύχρωμης πεταλούδας

κάνει τον πιο τρελό οδηγό μου.
Στα καλώδια τα χελιδόνια διαλαλώντας χρώματα
απλώνουν ασπρόμαυρα νέα.
Είναι άνοιξη!

Στα καλώδια τα χελιδόνια διαλαλώντας χρώματα
απλώνουν ασπρόμαυρα νέα.

Το ποίημα γράφτηκε πριν δυο χρόνια για το "Συμπόσιο ποίησης" και ανθίζει πάλι για τις "Μέρες Άνοιξης", το νέο δρώμενο της Αριστέας στο "Η ζωή είναι ωραία".