Παίζοντας με τις λέξεις #7 (Συμμετοχές 1 - 5)

Τη ζημιά την έκανε η φιλαυτία. Δύσκολη λέξη, αν κρίνω κι από τις αντιδράσεις σας, μα όσοι πέρασαν το σκόπελο που μας έβαλε η Μαρία Κανελλάκη  που μοιράστηκε την πρώτη θέση με τον Giannis Pit στο προηγούμενο παιχνίδι μας, κυριολεκτικά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία!

Μπορεί να μην έπεσαν βροχή οι συμμετοχές, αλλά έφτασαν τις 19 και ήρθε η ώρα να βγουν από τις σκιές για να τις απολαύσετε, αλλά και να τις βαθμολογήσετε!

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη πρόσκληση!

Είστε όλοι καλοδεχούμενοι! 

Πριν ανοίξω την αυλαία του παιχνιδιού μας, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους!

Ελπίζω να απολαύσετε και αυτό το παιχνίδι!

Το "Παίζοντας με τις λέξεις" που συνεχίζει την πορεία του εδώ, ξεκίνησε από τη Φλώρα και το TEXNIS STORIES!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Παρασκευή 1/4 στις οχτώ το βράδυ.

Το Σάββατο 2/4 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, καθώς κι ένας (που θα βγει με κλήρωση) από όσους βαθμολογήσουν, θα πάρουν συμβολικά δώρα.

Η αυλαία σηκώνεται, απολαύστε ελεύθερα!

1. ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΟΛΕΑ…

   "Αν έχετε εις την κατοχήν σας, δύο οπώρας, και πλησίον σας ευρίσκεται ένας εκ των  συμμαθητών σας, που  είναι άπορος, τι θα κάμνετε;"

Πετάχτηκε τότε ως συνήθως και απάντησε: "Τίποτα πάτερ μου, θα έτρωγα τα δύο μου μήλα. Στο κάτω-κάτω δικά μου δεν ήταν;"

"Ευφροσύνη… Ευφροσύνη, τοιαύτη φιλαυτία που δεικνύεις τέκνον μου, θα σε μετατρέψει εις όργανον του σατανά!"

Στην προστασία ενός μπαλκονιού, περίμενε να κοπάσει η βροχή, σκεφτόμενη το χθες.  Δεν ήταν η Ευφροσύνη  πλέον, που πέταγε   σχόλια, την ώρα των θρησκευτικών, βγάζοντας από τα ράσα του,  τον πατέρα Αθανάσιο, και προκαλώντας ‘’τους γέλωτας’’ των συμμαθητών της.

Τώρα  ήταν μία πανέμορφη νέα γυναίκα,  που δεν την έλεγε κανείς Ευφροσύνη, ούτε Φρόσω όπως οι δικοί της, ούτε Έφη όπως οι παιδικοί της φίλοι. Τώρα την έλεγαν Φέη, από ένα ανακάτεμα των γραμμάτων του Έφη, και ήταν ανερχόμενη ηθοποιός.

Τελείωσε  την δραματική σχολή, έχοντας ήδη αποκτήσει θαυμαστές,  έτοιμους να της κάνουν όλα τα χατίρια.

Αρχικά της δόθηκε ένας ρόλος, σε μία σειρά στη τηλεόραση. Κι όχι επειδή το ταλέντο της ήταν τόσο μεγάλο,  ώστε ήταν αδύνατο να μείνει άγνωστο κρυμμένο στη σκιά, μα από τον δεσμό με ένα καθηγητή της στη σχολή, που ήταν και ο πρώτος της εραστής. Γιατί αυτή ήταν η Φέη. Μία κοπέλα που από μικρή, λάτρεψε το είδωλό της στον καθρέφτη, και αγάπησε με πάθος τον εαυτό της, ώστε πάντα να απαιτεί για τον εαυτό της, την καλύτερη μερίδα φαγητού, το καλύτερο παιχνίδι, το ωραιότερο ρούχο, χωρίς ποτέ να σκεφτεί, αν έφταναν τα χρήματα στους γονείς της, ή ότι και τα αδέλφια της είχαν ανάγκες επίσης.

Τώρα θα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο θέατρο. Θα ήταν πρωταγωνίστρια σε έργο που σκηνοθετούσε ο νέος της δεσμός.  

Στην πρώτη πρόβα, η καρδιά της κτύπησε για πρώτη φορά, μόλις αντίκρισε τα γοητευτικά μάτια, του νεαρού βοηθού σκηνοθέτη. Κρυφά από τον εραστή της, του έριχνε κλεφτές ματιές, και γρήγορα,  μοίραζε το χρόνο της, ανάμεσα σε πρόβες, γλέντια, και σε ερωτικές στιγμές με τον μεσήλικα σκηνοθέτη.  Και ενίοτε ξέκλεβε  χρόνο, για να τον χαρίσει στον αγαπημένο της, ο οποίος πίστευε ότι ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής της.

Τη βραδιά της πρεμιέρας, τα μόνα καθίσματα που ήταν άδεια, ήταν αυτά που θα κάθονταν οι δικοί της. Δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση που τους έστειλε τυπικά, μόνο και μόνο για να τη θαυμάσουν στη δόξα της... Εξάλλου εκείνη τους είχε ξεχάσει πρώτη, εδώ και καιρό!

 Η  παράσταση στέφθηκε με επιτυχία, θαυμαστές την περιτριγύρισαν για ένα αυτόγραφο και για ένα χαμόγελο. Αυτό ποθούσε η ψυχή και η  ματαιοδοξία της. Να είναι στο επίκεντρο.

Μα όταν ο σκηνοθέτης της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί μπροστά σε όλους, μαρκάροντας την ιδιοκτησία του, και βλέποντας τη Φέη να τα δέχεται όλα άνετη, χωρίς να του ρίξει ένα βλέμμα, ο δυστυχής νεαρός βοηθός, κατάλαβε την αλήθεια.

 Γύρισε την πλάτη του κι έφυγε, κλείνοντας την αυλαία σε μια μονόπλευρη αγάπη, με ένα άτομο, που απλά αγαπούσε μόνο τον εαυτό του! Και η Φέη,.. δεν θα ένοιωθε ποτέ, την μοναδικότητα  της πραγματικής αγάπης, που μοιράζεσαι με κάποιον άλλον!

2. Η αμυγδαλιά

Ανυπόμονη

Δεν λογαριάζει πάγη και βροχές

Μήτε τρομάζει από τους αέρηδες 

Βιάζεται να διώξει τη σκιά του απεχθή εχθρού της

Την αυλαία του να σηματοδοτήσει με λίγα μικρά, 

αδύναμα και ευαίσθητα χνάρια

Λένε πως η φιλαυτία της την κατατρέχει

Μα είδες εσύ ποτέ να να χάνεται από προσώπου γης;

Την πρόσκληση της αναγέννησης θα δώσει

πρώτη απ΄όλους

περιχαρής

Κι έτσι γνωρίζεις με βεβαιότητα

πως όλα θα ξεκινήσουν πάλι από την αρχή

3. Άυλες φιγούρες

Έξω, βροχή καταρρακτώδης. Μέσα, σκοτεινιά και μοναξιά. Ο νέος άντρας περπατούσε αγριεμένος. 

Η αυλαία του έγγαμου βίου του έπεσε!

Μόλις τον εγκατέλειψε η γυναίκα  και τα παιδιά του. Οι φίλοι τους, μαζί της. Τα τελευταία λόγια της αντηχούσαν σαν ηχώ  ''Σου έχω πει το Γιατί  τόσες φορές. Δεν άκουγες.  Μίλα με τον εαυτό σου, αν τον αντέχεις λίγο...'' 

''Τι σας έλειψε;''

''Γιατί όλοι μου γυρίσατε την πλάτη; Τι έχω κάνει;''  

''Μίλα μου εαυτέεεε'', ούρλιαζε!

Μια αστραπή φώτισε το σαλόνι διαλύοντας  τη σκοτεινιά της συννεφιάς. Και τότε τις είδε. Φιγούρες σχεδόν άυλες, ευθυτενείς, λεπτές ή ευτραφείς. Φιγούρες που δεν διέκρινες χαρακτηριστικά, αλλά έβλεπες  την περηφάνια στη στάση τους!

Τρόμαξε, οπισθοχώρησε. 

''Τρελάθηκα;''

-Όχι βέβαια . Δεχτήκαμε  την πρόσκληση της  Δυστυχίας  και ήλθαμε για να διαλύσουμε αυταπάτες.

-Ποια είσαι; ρώτησε  

-Είμαι η Εγωπάθειά σου. Ήλθα για να σου υπενθυμίσω ότι είσαι ο καλύτερος όλων και   μην αφήνεις τυχαίους  να σε κλονίζουν

Ο άνθρωπός μας τα έχασε!

-Είμαι εγωπαθής;  Εγώ;  

-Φυσικά ! Και για να συστηθώ με λένε Ειλικρίνεια. Είμαι μια από τις λίγες αρετές σου, αλλά με χρησιμοποιείς κατά το δοκούν. Λες  όλα τα στραβά των άλλων, αλλά  τα δικά σου τα ξεχνάς!

Ο νέος άντρας έμεινε άλαλος . 

-Είναι υπερβολική η Ειλικρίνεια, να το ξέρεις, του είπε η Επίκριση . Αν ήταν οι άλλοι σωστοί,  δεν θα   γινόσουν επικριτικός!

-Μα εσείς   αριστερά είστε τα ελαττώματα μου; Τόσα πολλά έχω; 

-Μην είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου. Ξέρεις πόσο τον αγαπάς,  και έτσι πρέπει, είπε η  Φιλαυτία.

-Και  να επιδιώκει να είναι ο πρώτος όλων,  είπε η Ματαιοδοξία.

Πολλές φιγούρες συγκατάνευσαν. 

Ο άντρας γύρισε δεξιά του  ...

-Εσείς; Μήπως είστε τα προτερήματά μου;

-Ναι εμείς οι τρεις σου έχουμε μείνει μόνο.

-Εγώ είμαι η Εντιμότητά σου, αλλά πρέπει να πεις σε σένα την Αλήθεια πρώτα, αυτό είναι το τίμιο.

-Και εσύ η μικρή και αδύναμη ποια είσαι;

-Εγώ είμαι η Αγάπη, λίγη από όση δείχνεις στα παιδιά σου και στην πρώην γυναίκα σου. 

-Μα τους αγαπώ τόσο πολύ...

-Η Αγάπη που δείχνεις στον εαυτό σου δεν αφήνει περιθώρια! Και εγώ έχω τόσο μικρύνει, όσο έχει μεγαλώσει η φιλαυτία σου!

Ο άντρας άρχισε να βηματίζει. 

-Τόσα πολλά ελαττώματα και τόσο λίγα προτερήματα! Αυτό μου έλεγε τόσο καιρό η γυναίκα μου;  Πρέπει να σας διώξω, φώναξε στις φιγούρες αριστερά!

-Είσαι σοβαρός; Θα πάψεις να αγαπάς το Εγώ σου; Θα πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου τον καλύτερο; φώναζε η  Εγωπάθεια  

Τα ελαττώματα ξεκίνησαν να φεύγουν, όταν είδαν την Αποφασιστικότητα να ορθώνεται. Ήξεραν ότι θα ήταν ηττημένα αν η ''πόρτα'' του εαυτού του έκλεινε.  

Η αστραπή φώτισε ξανά το σαλόνι. Δεν υπήρχε καμιά φιγούρα εκεί. Κάτι σκιές μόνο... θα ήταν από το λιγοστό φως που έμπαινε απ' έξω, σκέφτηκε. 

Αναθάρρησε!

''Η ζωή μου τώρα ξεκινάει  μια νέα σελίδα'', μονολόγησε. 

Θα γινόταν μέγας και τρανός. Θα τους έδειχνε τι έχασαν! Η Αποφασιστικότητα  ξαναβρέθηκε σε οικεία εδάφη.

Η ''πόρτα'' δεν έκλεισε ποτέ!

 4. ΦΙΛΩ ... ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΑΓΑΠΩ!

Η μέρα ήταν ιδανική για γράψιμο…  Αυτή η βροχή που σιγομουρμούριζε από το πρωί, λες κι έφερνε καταιγισμό ιδεών στο μυαλό της…

 Κάθισε αποφασισμένη στο γραφείο της. Σήμερα έπρεπε να βάλει ένα τέλος. Να πέσει η αυλαία σ’ αυτό το μυθιστόρημα που δούλευε εδώ κι έναν ολόκληρο χρόνο. Βρισκόταν στο τελευταίο κεφάλαιο κι όλον αυτό τον καιρό  ένιωθε σαν να ζούσε δυο παράλληλες ζωές. Τη δική της και της ηρωίδας.

Την ένιωθε  να βρίσκεται συνεχώς δίπλα της, έβλεπε  τη σκιά της. Ήταν τόσο έντονη η παρουσία μέσα της και η επίδραση πάνω της, που πολλές φορές ξεχνούσε πως επρόκειτο για ένα μη υπαρκτό, φανταστικό πρόσωπο.   Δεν την  άντεχε άλλο, αν και ήταν δικό της κατασκεύασμα. Ο χαρακτήρας της ήταν τελείως αντίθετος από τον δικό της. Άτομο εγωπαθές,  υστερόβουλο, με αρκετή δόση κακίας, που η υπέρμετρη φιλαυτία της είχε πληγώσει τα αγαπημένα της πρόσωπα, μα και στην ίδια είχε στερήσει  ακόμη και τις μικροχαρές της ζωής. Αυτόν τον χαρακτήρα τον ήξερε πολύ καλά, από πρώτο χέρι, ίσως γι’ αυτό  ήθελε τόσο έντονα να τον διαγράψει για δεύτερη φορά από τη ζωή της. Τότε είχε νικηθεί… Δεν  άντεχε τον ίδιο πόνο δυο φορές.

 Σίγουρα με την έκδοση του βιβλίου, θα είχε ακόμη μια επιτυχία στο ενεργητικό της. Όμως το  τίμημα της επιτυχίας που πλήρωνε αυτή τη  φορά, ήταν η ταύτιση με την κεντρική ηρωίδα σε τέτοιο βαθμό, που η απεξάρτηση  φάνταζε οδυνηρή και αδύνατη. Σήμερα όμως όλα θα τελείωναν…

Έγραφε, έγραφε αδιάκοπα χάνοντας κάθε επαφή με τον χρόνο… Η βροχή συνέχιζε ασταμάτητα να πέφτει, ώσπου ήρθε η λυτρωτική στιγμή που καθόρισε η ίδια το  ΤΕΛΟΣ και πήρε βαθιά ανάσα ανακούφισης. Επιτέλους έκλεισε τους λογαριασμούς με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Αυτή τη φορά η νίκη ήταν δική της. Τώρα μπορούσε να χαλαρώσει, ακούγοντας αγαπημένα  Jazz κομμάτια!

 Σε λίγο ακούστηκε να χτυπά δειλά δειλά  η πόρτα και αυτό την έφερε σε επαφή με την πραγματικότητα. Ανοίγοντας, αντίκρισε το χαρούμενο προσωπάκι της μικρής της κόρης που κρατούσε στα χέρια της ένα τετράδιο και ένα χαρτάκι.

- Μανούλα, να η πρόσκληση για το σχολικό μας θέατρο! 

Α! και κάτι άλλο! Έχω μια εργασία για το σχολείο, μα δεν καταλαβαίνω κάτι… Τι σημαίνει η λέξη  φιλαυτία, μαμά;

- Αναλυτικά, θα σου εξηγήσω αργότερα και  σίγουρα θα καταλάβεις περισσότερα στο μέλλον, μα  τώρα θα σου πω κάτι που πρέπει πάντα να θυμάσαι:

 Η φιλαυτία αγάπη μου είναι σαν ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα, που κάνουν τον άνθρωπο ψηλό, χωρίς να τον κάνουν μεγάλο!  

Συνωμοσία του σύμπαντος, σκέφτηκε γελώντας, και πήρε στο χέρι το χαρτάκι  να διαβάσει την πρόσκληση…

5. Εικοσιτετράωρος εφιάλτης 

Ξέφυγε τελικά Σίγουρα ξέφυγε Κοντανάσαινε Τα πόδια της έτρεμαν

Ψυχή πουθενά Τρεις η ώρα τα ξημερώματα Το γλέντι η μουσική

το πέρασμα του ποταμού ο σπασμένος τροχός Έμειναν όλα πίσω

Το χαρτάκι της πρόσκλησης τσαλακωμένο ή μάλλον μουλιασμένο

στον ιδρώτα του πανικού

Ένα άστρο ξαφνικά ξέφυγε από του ουρανού την αυλαία Που καιρός

για ξόρκια κι ευχές

Σκιά έγινε Ένα μπεγλέρι σκορπισμένο στα σκαλοπάτια

Θυμήθηκε την προγιαγιά της Αγαπούσε πολύ τα μπεγλέρια και τους

χαρταετούς Είχε κίτρινα απ' τον καπνό δάχτυλα κι ασβέστωνε κάθε

Πάσχα τη μάντρα του κοιμητηρίου κι ας μην προσδοκούσε ποτέ

ανάσταση στη ζωή της Φτώχεια και Προσφυγιά κι η Πατρίδα

χαραγμένη στη χρυσή καδένα να δακρύζει

Ξέφυγε τελικά Όσο έφτανε το μάτι -παρά το σκότος- καμιά φιγούρα

κανένας ίσκιος δεν την ακολουθούσε

Χάιδεψε το αριστερό της πόδι στο ύψος του γόνατου Με τις βροχές 

πονούσε Σταμάτησε να τρέχει Φάνηκαν τα πρώτα σπίτια με τους

εσωτερικούς κήπους

Ίσως αν χτυπούσε μια πόρτα να της άνοιγαν Ας μην της παραχωρούσαν

μια ζεστή θέση να κοιμηθεί Αυτή τους κήπους θα διάλεγε τα παγκάκια

με την αγαπημένη τους φλυαρία το χώμα που μοσχοβολά πρωτεϊκά

αρώματα!

Θα το αποτολμούσε!

Αν της έδιναν -θα το ζητούσε- ένα σκοινί θα έδενε μια κούνια Ένα

δέντρο θα υπήρχε Πως αλλιώς; Όλοι οι κήποι έχουν δέντρα Έστω μια

ταπεινή κουτσουπιά

Ωραία με μωβ - βυσσινιά λουλούδια Γιατί βυσσινιά είναι τα λουλούδια

που πενθούν

Θα το αποτολμούσε Έφτανε άλλωστε στο πρώτο σπίτι

Είχε ροζ παραθυρόφυλλα και μια εξώπορτα με σκαλιστά αραβουργήματα

Φεγγίτες κωνικούς και υπέρθυρα με δυο σειρές από ερωτιδείς

Θα πλάγιαζε στην χλόη Ένα μερμηγκάκι ένα σκαθαράκι θα την

συμπονούσαν Ο χάρτης του κόρφου της να ημερέψει Δρόμους ν' ανοίξει

Τους βημάτισε παλιά αυτούς τους δρόμους Απρόσκοπτη πορεία Χρόνια 

πριν - όταν κάποιος της χρέωσε τη φιλαυτία του - έστρεψε τα μάτια στη

γαλήνη της γης στη μοναδική της ασφαλή μήτρα 

Κι απόψε εκεί θα κατέφευγε σαν ορφανό μωρό που πεινάει στοργή

Να ασβεστώσει σαν την προγιαγιά της τα μικρά πετραδάκια του

σιντριβανιού

Να ανάψει ένα σέρτικο τσιγάρο να καεί το πρόσωπο του εφιάλτη που

την έβαλε στο κυνήγι αχάραγα

Θα το αποτολμούσε!

Μην ξεχάσει να συστηθεί Μην την πουν κι αγενή:

Μαρία όπως όλες οι μοιραίες Μαρίες του κόσμου τούτου

Ήδη μιλούσε με τους κήπους κι ας ξαστόχησε στα λόγια κι ας

έκλεισαν με πάταγο οι σύρτες πριν το ξημέρωμα.. 

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 6 - 12 πατήστε εδώ!

Για τις συμμετοχές 13 - 19 πατήστε εδώ!